Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // A Frozen Story

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Yes met Ladybambi

Wij weten
Maybe 18+ stuff
Liefst niet reageren

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Naam: Prins Milan Ice from Arendelle
Leeftijd: 16 jaar
Zoon/dochter van: Koningin Elsa
Innerlijk: Milan is een vriendelijke jongen die graag zijn vrienden helpt. Toch is hij ook erg beschermend en zal daarom niet snel schurken vertrouwen. Hij is opgevoed om zich altijd keurig te gedragen, maar daar is hij niet dol op. Daarom gedraagt hij zich wel eens niet zoals je van een prins zou verwachten. Zeker als hij alleen is, is hij ondeugend. Tevens heeft hij net als zijn moeder zijn ijskrachten niet onder controle en is hij er een beetje bang voor. Zijn moeders tip: Liefde is de sleutel. Werkt niet voor hem. Toch heeft hij ondanks alles zijn gave beter onder controle dan zijn moeder. Zijn gedrag wordt vaak vergeleken met de winter. Hij kan een zachtaardige winter zijn, maar als hij kwaad is dan is hij een gevaarlijke sneeuwstorm.
Uiterlijk: Picca

Talenten (magie, wapen,...): Milan is immuun voor de ijskoude winters. Hij kan zo in zijn zwembroek in een bevroren meer springen (als er natuurlijk een wrak in gemaakt is) ook is hij in staat om sneeuw en ijs op te roepen en zelfs tot leven te wekken. Wanneer hij dingen aanraakt is de kans 90% dat alles bevriest. Daarom draagt hij huidskleurige handschoenen, die niet opvallen. Niemand weet eigenlijk dat hij ze draagt. Ook heeft hij van de trollenkoning een ketting gekregen. Deze ketting opent een poort naar de trollenvallei, mocht hij ooit hulp nodig hebben.
Extra:

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Naam: Kayla Westerguard
Leeftijd: 18
Zoon/dochter van: Hans & Elsa (forgive me ppl)
Innerlijk: word nog aangepast
Kayla draagt voor de helft een zware last met zich mee. Haar vader is namelijk niet de liefste geweest. Nog altijd ondervind zij hier last van, doordat dorpsbewoners erover blijven praten. Ze kunnen niet accepteren dat hun koningin, Queen Elsa, het hem vergeven heeft en dat het uiteindelijk zo ver is gekomen, dat ze met hem getrouwd is.
Velen denken dat het een nieuwe plan van Hans is geweest om de troon de bestijgen en koning te worden. Echter is dit niet zijn plan geweest, omdat hij zijn lesjes wel geleerd heeft. Hoewel hij dit graag wil laten blijken, lukt het hem niet om de dorpsbewoners te overtuigen.
Wanneer ze in een nieuwe omgeving komt, dan heeft ze altijd even nodig om te wennen. Hierdoor kunnen mensen soms moeilijk hoogte van haar krijgen. Ze weten namelijk niet wat er in haar omgaat en hoe ze haar moeten benaderen, maar wanneer Kayla merkt dat ze welkom is, dan is ze volledig haarzelf.
Verder probeert Kayla dit van zich af te laten vallen, door haar leven gewoon te leiden zoals ze zelf wilt. Alleen langzaamaan begint ze te merken dat ze niet 'normaal' is. Wanneer mensen haar te persoonlijk raken, veranderd haar persoonlijkheid en kan ze vuur uit haar handen laten komen.
Het maakt haar onzeker en bang, omdat ze niet wil dat ze er mensen mee pijn doet, waar ze het meeste van houd daarmee kan het haar ook kwetsbaarder maken dan anderen.
Uiterlijk: http://i65.tinypic.com/2d9z886.png

Talenten: Ze is goed met dieren en haar powers zijn nog in ontwikkeling.
Extra: -

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Het was een paar weken voor de start van het nieuwe schooljaar. Milan liep rustig door de lange gangen van het kasteel richting een kamer met schilderijen. Terwijl hij daar rustig doorheen liep en naar de schilderijen keek, viel zijn blik viel op een prachtig schilderij van zijn oma en opa. Zijn opa en oma waren ver voor zijn geboorte overleden, in de tienerjaren van zijn moeder,
Een zachte zucht verliet Milan zijn lippen. Nog steeds vroeg hij zich af, wie zijn oma en opa waren. Hoe ze waren. Natuurlijk had hij zijn opa en oma van zijn vaders kant, maar dat leverde nog meer vragen op. Leken de ouders van zijn moeder, op die van zijn vader? Zuchtend draaide Milan zich om, om de kamer te verlaten toen zijn ogen ook op een ander schilderij viel. Een schilderij dat gemaakt was in zijn vroege kinderjaren. Naast hem stond een meisje, zijn oudere halfzus. Al jaren had hij haar niet meer gezien. Hij wist niet meer wie ze was, was haar uit het oog verloren. De dochter van de vijand van het koninkrijk, Hans. De man die zijn tante liet sterven en zijn moeder wilde vermoorden toen ze haar krachten niet kon beheersen. Toch had ze hem vergeven en was korte tijd gelukkig met Hans geweest. Zelf had Milan geen mening over Hans. Hij kon hem zich amper herinneren, maar voor wat hij zich kon herinneren... Het was een... hoe zei je dat... Aparte vent. Hij was wel aardig, maar soms ook een gluipert. Zijn tante Anna? Die wilde hem echt niet zien. Toen zijn moeder met Hans trouwde, ging ze het huis uit en kwam pas weer terug toen zijn moeder zijn vader ontmoette en met hem trouwde.
Even bleef Milan naar het schilderij staren. Zich afvragend hoe het nu met zijn zus zou zijn. Zou ze gelukkig zijn bij haar vader? Dacht ze wel eens aan hem en hun moeder? Waarom kon ze nooit langs komen? Of gingen hij en zijn moeder naar haar toe. Ja goed, zijn moeder had het als koningin altijd druk, maar een paar dagen vrij voor familie kon toch geen kwaad? Tante Anna en zijn vader konden hun verplichtingen toch ook wel een paar dagen overnemen? Het koninkrijk had jaren zonder koningin gedaan, toen zijn moeder nog te jong was voor haar kroning, waarom kon dat niet nog een paar dagen zodat ze zijn zus konden opzoeken?
Al snel werd Milan uit zijn gedachten gehaald door een man van middelbare leeftijd. “Prins Milan, er is een belangrijke brief voor u aangekomen” zei de man vriendelijk en maakte een diepe buiging voor Milan, terwijl hij hem de brief overhandigde. Milan bedankte de vriendelijke man en sloeg de brief open en de man de kamer weer uit ging. In de brief stond niet echt iets bijzonders en Milan las hem dan ook rustig vanaf het bankje dat bij de schilderijen stond en waar zijn tante Anna als kind altijd veel op speelde. De brief was van zijn school, dat had hij al gemerkt aan het schoolzegel, ondanks dat die een beetje was veranderd. In het begin werden de schoolregels uitgelegd, welke vakken Milan zou volgen en nog een aantal kleine zaken, maar op de volgende bladzijde stonden wel wat interessante dingen op waar Milan verbaasd over was. Namelijk dat zijn heldenschool zich zou samenvoegen met een school voor schurken. Dat was nog nooit eerder gedaan. Milan had niets tegen schurken, de meesten waren verkeerd begrepen en verdienden gewoon een tweede kans. Net zoals Hans van zijn moeder kreeg. Echter, om beide scholen zomaar bij elkaar te stoppen? Milan wist niet of dat het beste idee was. Er zou vast veel rivaliteit komen en Milan had daar eigenlijk niet zoveel zin in. Even ging Milan zijn blik naar het schilderij van zijn zusje en hemzelf en beet op zijn lip. “Zou zij ook naar deze gezamenlijke school gaan?” vroeg Milan meer tegen zichzelf dan tegen de lege ruimte en zuchtte toen zacht. Hij hoopte het. Hij wilde weten wat er de afgelopen jaren met haar gebeurd was, hoe het met haar ging.

Hoewel het een stralend mooie en vooral warme ochtend in Arendelle was, was het in de slaapkamer van Milan ijskoud. Hij lag nog te slapen, toen een zachte klop op de deur hem voorzichtig wakker maakte. Last van de kou in zijn kamer had hij op het moment van ontwaken niet, eigenlijk had hij dat nooit. Als prins van Arendelle bezat hij de gave van het ijs, wat hem immuniteit gaf tegen de kou. Hij zou zo in een zwembroekje in een bevroren meer kunnen springen en dan nog zou hij niets voelen.
“Prins Milan, het ontbijt staat klaar en uw moeder zit al op u te wachten” klonk de stem van de butler door de deur van zijn slaapkamer heen en even kreunde Milan zacht. Hij had dan wel geen last van de kou, opstaan in de vroege ochtenden was soms wel een probleem. Zeker nadat er gisteravond nog een belangrijk bal was, ter ere van de dag dat zijn moeder de eeuwige winter terug draaide. Een bal waar Milan als prins absoluut bij moest zijn, ondanks dat hij niet zo’n grote fan was van ballen en andere feesten aangezien hij zijn gave niet onder controle had en hij bang was de gasten te verwonden.
“Ik kom eraan” antwoordde Milan kalm en stond rustig en met een lichte tegenzin op, waarna hij zijn ijskamer doorkeek en zachtjes zuchtte. “Alweer een bevroren kamer” fluisterde Milan zacht en liet zich schuin achterover op zijn bed vallen. Wat als ze op die nieuwe school kamergenoten zouden hebben? Wat zouden ze hiervan zeggen? Natuurlijk had Milan magische dekens, gezegend door de trollen, bij zich om zijn mogelijke kamergenoten warm te houden tegen zijn kou, maar opstaan met ijs en sneeuw op de grond was niet voor iedereen even fijn. Hij hoopte maar dat hij een kamer voor zichzelf zou krijgen.
Nadat Milan zichzelf netjes had aangekleed en zijn haar in een net model deed, liep Milan rustig door de lange gangen naar de ontbijtzaal beneden. Zijn moeder, tante Anna en kristoff zaten al aan tafel en even fronste Milan zijn voorhoofd. “Goedemorgen” begroette Milan zijn familie, terwijl hij rustig aan tafel ging zitten.
“Moeder, weet u waar vader is?” vroeg Milan vervolgens en keek zijn moeder aan.
“Je vader is helaas vanmorgen vertrokken op zakenreis. Hij heeft geprobeerd het uit te stellen tot je vertrek naar school, maar dat kon helaas niet. Hij wilde je graag succes wensen op je eerste schooldag” antwoordde Elsa en keek Milan met een glimlach aan.
“Heb je al zin in je eerste schooldag?” vroeg Anna half stuiterend van opwinding op haar stoel aan Milan, die beleefd glimlachte terwijl hij een chocoladebroodje uit een mandje op tafel pakte en op zijn eigen bord legde.
“Best wel, al ben ik ook zenuwachtig. Dit wordt het eerste jaar dat helden en schurken samen naar één school gaan en ik heb mijn gave nog niet onder controle” antwoordde Milan en Elsa legde haar bestek op haar bord neer.
“Je weet Milan, liefde is de sleutel. Open je hart ervoor” sprak zijn moeder en keek Milan aan.
“Ik doe mijn best moeder. Ik heb het geprobeerd, maar blijkbaar ontdooid liefde bij mij niets.” sprak Milan en zijn moeder keek hem aan.
“Je probeert niet hard genoeg” antwoordde zijn moeder en snel veranderde Anna van onderwerp.
“Denk je eens in hoeveel vrienden je zult maken op je nieuwe school. Je bent hier altijd zo eenzaam in het kasteel.” sprak ze en Milan glimlachte even, maar besloot verder niets te zeggen en in plaats daarvan gewoon stilletjes zijn ontbijt te eten.
Na het eten liep Milan rustig met zijn moeder, tante Anna, Kristoff en Olaf naar de koets toe. De bedienden hadden zijn bagage al gepakt en in de koets geladen, Sven en een aantal paarden ervoor gespannen en nog wat andere voorbereidingen gedaan.
“Pas goed op jezelf Milan. En hou je krachten onder controle” zei zijn moeder tegen hem. “De trollen zullen je ermee helpen lieverd. Het komt goed. Doe je best en maak ons trots” zei ze en gaf Milan een knuffel, waarna ook Anna opgewonden springend afscheid van Milan nam, gevolgd door Kristoff en Olaf. “Ik ga je missen Milan. Vergeet je niet te schrijven? Vertel me alles over je avonturen op school. Ik hoop dat ik ooit ook naar school kan. Ik kan niet wachten om de zon op het schoolplein te voelen en alles te leren wat er te leren valt” zei Olaf opgewonden en Milan lachte even.
“Ik kijk er naar uit om met jou op school te zitten Olaf” zei Milan met een glimlach en stapte rustig in de koets, waarna die meteen begon te rijden.
Na een paar uur kwam Milan uiteindelijk aan bij de trollenvallei en zuchtte zacht. Die vallei moet echt dichterbij komen, dacht Milan bij zichzelf terwijl hij uit de koets stapte.
“Ah prins Milan, welkom. Heeft u een beetje zin in uw eerste schooldag?” vroeg de koning van de trollen Pabbie en even glimlachte Milan.
“Ik kijk erg uit naar dit avontuur, maar om eerlijk te zijn ben ik wel ongerust over mijn gave. Ik beheers hem nog steeds niet Grand Pabbie” zei Milan rustig terwijl hij met Grand Pabbie mee liep. Een aantal trollen pakten zijn bagage van de koets en volgden hen.
“Ik weet het mijn jongen, maar geen zorgen. Met deze amulet worden je gaven wat verminderd. Hiermee kun je nog 10% van je gave gebruiken en hij is in staat om 2 keer per maand een poort naar mij te openen, voor het geval er iets gebeurd” zei Pabbie en haalde een ketting met een sneeuwvlokjesjuweel tevoorschijn, die hij aan Milan gaf.
“Dank u, Grand Pabbie” zei Milan met een glimlach en nam de ketting aan, waarna Grand Pabbie een poort opende die hem naar zijn nieuwe school zou brengen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Ze was buiten nooit weg te slaan, wat voor weer het ook was. Oké als het wat te hard regende, dan zat ze wel binnen, maar Kayla hield ervan om buiten te zijn. Zéker wanneer er dieren in de buurt waren, zoals nu en vaak ook lezend in een boek.Alleen was het deze keer net wat anders met het lezen.
Kayla had even geleden een brief gevonden. Gericht aan haar vader, afkomend van haar moeder. Elsa. Het riep gelijk zoveel vragen op toen ze het voor de eerste keer gelezen had en ze las het steeds weer opnieuw. Waarom had Hans haar hier niks van laten zien of horen? Wat was er aan de hand dat dit zo geheim moest blijven? Het woord 'spijt' was meer dan eens in de brief te lezen. Elsa had spijt van haar daden en dat ze Kayla niet zag opgroeien daardoor. Zoveel vragen...
Kayla keek op toen er personeel naar haar toe kwam lopen en ze verborg de brief gelijk in het boek dat ze bij zich had. 'Prinses, uw vader vraagt naar u.' Kayla knikte, stond op en liep met haar mee naar de hal, waar Hans al stond te wachten. Dit gebeurde niet vaak, gezien hij vaak op zichzelf was en veel in zijn werkkamer zat. De laatste dagen zag ze hem zelfs meer niet dan wel. Was hij bang of had het een andere reden? Wie zou het zeggen... Hij sprak toch amper over wat hem dwars zat, dus Kayla vroeg er ook nooit naar. Dat had toch geen enkele zin.
'Kay, het is tijd om te gaan,' zei Hans tegen haar. 'Ik weet het zeker dat je het geweldig gaat doen daar,' glimlachte hij zwak.
'Dankje, pap. Ik zal je missen,' zei Kayla zacht. Ze was ergens toch best nerveus. Een school voor helden- en schurkenkinderen. Dat kon weinig goeds opleveren. Zeker gezien het feit dat Kayla vuurkrachten bezat en deze had ze nog steeds niet onder controle, want ze was er gewoon bang voor. Ze had Hans al eens goed verwond tijdens het oefenen en sindsdien wilde ze er niets meer mee te maken hebben, waarop ze besloten had om handschoenen te dragen die het tegenhielden dat ze haar vuurkrachten kon gebruiken.
Kayla pakte haar koffers bij elkaar en stapte de koets in, nadat ze Hans nog een knuffel had gegeven. Hij ging daarna al vrij snel weer terug naar zijn werkkamer, maar Kayla was nog niet eens vertrokken. Ze beet op haar lip, zuchtte even en gaf toen het teken dat ze konden vertrekken. Als dit met haar vader toch eens anders kon gaan...

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
De school die voor Milan lag was een groot kasteel. Je zou denken dat hij zich daar thuis zou voelen, na zijn hele leven in een kasteel te hebben gewoond, maar op dit moment keek hij er erg tegenop om daar naartoe te moeten lopen en naar binnen toe te gaan. Vaak voelde hij zich zo opgesloten in het kasteel dat hij eigenlijk hoopte op iets anders om in te gaan wonen. Toch was er niet veel aan te doen en wie weet viel dit kasteel wel wat mee in vergelijking met zijn eigen kasteel. Even keek Milan naar de bagage die de trollen naast hem neer hebben gezet en zuchtte zacht. Het waren grote koffers, groter dan hij had gedacht. Iets zei hem dat de bedienden iets teveel voor hem in hadden gepakt. Dingen die hij waarschijnlijk niet eens zou gebruiken. Even dacht Milan na over hoe hij zijn koffers het beste naar de school kon krijgen, maar besloot toen te kijken wat de grens van zijn krachten was als hij het amulet om had. Rustig stapelde hij zijn koffers op elkaar en keek vervolgens om zich heen. Niemand in de buurt die hij per ongeluk met zijn ijsmagie kon verwonden. Rustig deed hij zijn handschoenen uit en legde zijn blote handen op zijn koffers. Het voelde vreemd aan om iets zonder handschoenen aan te moeten raken. Even beet hij op zijn lip, maar zag het ijs zichzelf langzaam over zijn koffers verspreiden. Veel langzamer dan het normaal zou gebeuren. Rustig liet hij zijn koffers bevriezen, en maakte tegelijkertijd ook een soort ijsbaan waar hij zijn koffers overheen kon trekken. De ijsbaan was niet meer dan een halve meter lang en zou smelten op het moment dat de koffers erover heen waren gegaan, maar het maakte het voor hem wel makkelijk om de koffers rustig naar de school toe te slepen.
Echter koste dit door zijn ketting hem wel veel meer energie dan hij normaal gesproken zou gebruiken. Ongeveer halve wegen de school en de plek waar zijn poort uitkwam, besloot Milan dan ook even te gaan pauzeren en bij te komen. Rustig trok hij zijn handschoenen weer aan en ging lekker tegen een boom aan zitten, genietend van de vroege middag hitte die de zon afstootte. Hij had dan wel geen last van de kou en extreme hitte kon hij slecht tegen, een beetje zonlicht en warmte vond hij nog steeds wel erg fijn. Het was niet zo dat hij zichzelf afzonderde en weg bleef van de zomerzon of zoiets. Nee absoluut niet. Terwijl hij rustig in de zon zat, luisterde hij stilletjes naar de vogeltjes in de bomen. Sommige vlogen weg toen de boom een klein beetje in zijn bijzijn bevroor. Ja de ketting en de handschoenen hielden het grootste gedeelte van zijn gave tegen, maar helaas nog niet alles. Even zuchtte Milan zacht en haalde een hand door zijn witte haren heen. “Soms haat ik mijn gave echt” fluisterde hij zachtjes en stond na een tijdje weer op om zijn weg naar de school te vervolgen.
Na een tijdje kwam Milan aan bij de school zelf en merkte dat het er al behoorlijk druk was. Even beet Milan op zijn lip, hij hield nooit zo van de drukte. Hij was altijd bang dat hij de controle over zijn gave zou verliezen of zo. Toch haalde hij diep adem en liep rustig naar het bord met de kamernummers. Zodra zijn kou in de buurt kwam, gingen sommige studenten al op zijn.
“Is dat hem? Die knul met ijskrachten?”
“Waarom zou het hier anders zo koud zijn?”
“Hij moet echt zijn gave beter leren controleren. Het is ijskoud”
Zo werd er nog wel even verder gepraat, maar Milan besloot het te negeren. Blijkbaar hadden ze van hem gehoord, al kon het ook zijn dat ze zijn naam op een of andere lijst hadden gezien. Gehoord dat de prins van Arendelle hier naar school zou komen. De roddels gingen tenslotte snel. Hij was het geklaag om de kou wel wat gewend dus maakte het hem ook niet veel uit. Rustig keek hij dan ook naar welk kamernummer hij had

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Het mocht dan een lange reis geweest zijn voor Kayla, maar uiteindelijk kwam het schoolgebouw dan toch in zicht. Toch... hoe dichterbij ze kwam, hoe angstiger ze leek te worden. Vooral omdat ze bang was dat ze haar kracht niet onder controle zou hebben op momenten en anderen ermee ging verwonden. Wat haar betrof kwam ze daarom nooit haar kamer uit, maar alleen voor de lessen. Daar had ze dan helaas geen keuze in, maar goed.
Eenmaal aangekomen bij de school stapte Kayla met haar koffers uit de koets en vervolgde haar weg naar binnen - proberend om zoveel mogelijk contact te vermijden. Dat ongeluk met haar vadee had duidelijk zijn sporen nagelaten en ze wilde het dan voorkomen dat het hier ook zou gebeuren.
Onderweg waren echter wel ogen op haar gericht. Werd ze herkend en kenden mensen haar vader? 'Moordenaarsdochter' kreeg ze naar haar hoofd geworpen. Natuurlijk, Hans had een poging gedaan om iemand te vermoorden, dat wist ze wel. Maar hij vertelde er bijna nooit over en ook niet wie het was precies. Het was slechts giswerk daar naartoe, maar hij was nooit een échte moordenaar geweest en zo zag Kayla hem ook niet. Zij kende ook een hele liefdevolle kant. Nou ja, dat liet hij op zijn eigen manier dan zien.
Kayla probeerde het maar gewoon te negeren en zocht naar de plek waar de lijsten hingen met kamernummers. Ze hoopte oprecht dat ze geen kamer hoefde te delen, zodat ze gewoon in alle rust daar haar tijd nemen kon.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Het duurde even voor Milan zijn naam op de lijst met namen had gevonden. Man wat waren er veel leerlingen op deze school, dat moest hij toegeven. Sommige namen kwamen Milan bekend voor. Hij kende ze van zijn vorige school of de vele koninklijke verplichtingen waar hij bij aanwezig moest zijn. Zo zat blijkbaar de dochter van een van de zeemeerminnen van Atlantis ook op deze school. Jaren geleden had Milan haar eens ontmoet bij een bal van Prinses Ariel en prins Eric. Ze was een onhandige danser, maar wat verwachtte je ook van iemand die niet vaak benen had? Maar ach, al die namen deden Milan afdwalen. Zo te zien had hij geen kamergenoot en daar was hij best blij om. Misschien dat er ergens nog een lijst hing, maar daar ging Milan niet vanuit. Had zijn moeder extra betaald zodat hij een kamer voor zichzelf zou krijgen. Zo te zien waren er wel kamers met 2 of 3 bewoners.
Rustig pakte Milan zijn spullen bij elkaar en liep zonder iemand aan te kijken naar zijn kamer. Inmiddels was het gepraat over hem gestopt en leken ze het over iemand anders te hebben, maar Milan besloot daar geen aandacht aan te besteden en niet te luisteren. Hij hield niet zo van geroddel en wilde zich liever concentreren op het vinden van zijn kamer.
Toen hij zijn kamer uiteindelijk gevonden had, liep hij rustig naar binnen. Het was een klein kamertje, zeker vergeleken met zijn kamer thuis in het kasteel. Deze kamer paste er wel een stuk of 10 keer in, als het niet meer was. Er stond een bed, een bureau, een nachtkastje en een kledingkast in, maar dat was het ook echt. Even zuchtte Milan zacht. Dit zou even wennen worden, maar goed. Hij hield toch niet zo van het extreme grootte, al was dit misschien extreem klein na zijn smaak. Rustig legde hij zijn koffers op zijn bed neer en begon zijn spullen alvast uit te pakken.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Het was een opluchting voor Kayla dat ze inderdaad géén kamer hoefde te delen. Dat ging al een hoop schelen aan verwijten en starende blikken. Enkel omdat Hans haar vader was. Wat kon zij er zelf aan doen? Het waren zíjn daden en niet die van haar. En daarbij; hij had ook zéker een goede kant en waarschijnlijk zou Kayla de enige blijven die dat zag. Nou ja, op haar moeder na dan, wanr anders was ze er zelf nooit geweest.
Eenmaal Kayla haar kamer had gevonden, nam ze daar even de rust en pakte rustig alle spullen uit. Onder andere haar kleding, natuurlijk. Maar ook dierbare spullen, zoals sieraden. Ten slotte had ze nog de brief ingepakt die ze eerder in haar boek verborgen had. Ze had alleen een naam: Elsa. Maar uiterlijk? Daar wist ze niks van. Haar vader sprak er ook nooit over. Zijn hart was daarvoor te veel gebroken, zo dacht ze. Kayla borg de brief op in één van de lades en nadat ze klaar was, besloot ze om toch de gangen op te gaan om rond te gaan kijken. Ze kon namelijk niet eeuwig in haar kamer blijven zitten, hoe graag ze de blikken ook wilde vermijden.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Rustig opende Milan zijn grote koffers. Aan zijn kamer te zien, had hij veel te veel spullen meegenomen. Hij zou lang niet alles kwijt kunnen in zijn kamer. Ach dan zou hij het maar weer terug moeten laten sturen. Langzaam opende Milan zijn kledingkast en zag daar een aantal uniformen met sneeuwvlokjes hangen, waar hij even om moest zuchtten. Kon het nog opvallender? Hij wilde juist proberen zijn identiteit geheim te houden. Even draaide hij geïrriteerd met zijn ogen en liep vervolgens terug naar koffers waar hij wat spullen uitpakte. Thuis had hij hoofdzakelijk alleen nette pakken. Zijn moeder was behoorlijk streng in kledingdracht. Het waren niet bepaald wat je noemde praktische dingen. Kristoff aan de andere kant was heel anders. Hij had dan ook stiekem zonder zijn moeders medeweten andere kleren voor Milan gekocht die hij mee kon nemen naar de school en zelf in een koffer gepakt. Hierdoor had Milan nu twee koffers. Snel pakte hij de normale kleren en legde die in zijn kast, terwijl hij zijn nette pakken aan de kledinghangers hing. Vervolgens pakte hij zijn uniform en dacht even na. Nee, school was nog niet begonnen dus hoefde hij dat niet aan te trekken. Daarom hing Milan het uniform weer op en sloot zijn kastdeur, waarna hij zijn normale dingen uit begon te pakken. Een paar beeldjes kwamen op zijn nachtkastje en in de vensterbank, zijn schrijfspullen legde hij in de laatjes van zijn bureau, zijn schoolboeken legde hij op de hoek van zijn bureau en zo ging hij verder tot hij alle belangrijke dingen had uitgepakt. Zoals hij al had verwacht had hij nog veel spullen waar geen plaats voor was en hij in zijn koffers hield, die hij in de hoek van zijn slaapkamer zette. "Dat komt later wel" zei Milan rustig tegen zichzelf en haalde een hand door zijn haren heen.
Milan besloot om de school wat te gaan verkennen. Dit was een ander gebouw dan hij vroeger altijd les in kreeg en een kasteel kon soms best wel een doolhof zijn. Het zou erg handig zijn als hij wel de weg zou weten naar in elk geval de belangrijke kamers. De klaslokalen, kantine en zijn eigen kamer. De rest van de ruimtes zou hij later wel ontdekken, maar dat waren nu zijn doelen. Terwijl Milan door de gangen liep keek hij goed om zich heen. Overal stonden harnassen, hingen schilderijen en nog veel meer. Het deed hem een beetje denken aan thuis en dat veroorzaakte een beetje heimwee. Thuis zou niemand hem angstig aankijken als hij zijn gave niet beheerste. Goed hij zou een preek krijgen van zijn moeder, maar echte angst was er niet. Hier zou dat heel anders zijn. Hier was hij alleen, zonder hulp van zijn moeder in het beheersen van zijn krachten. Zonder steun en vertrouwen. Ja buiten waren er trollen verstopt, maar dan nog. Die trollen kon Milan ook niet altijd om hulp vragen. Het zou er vreemd uit zien als Milan tegen een steen zou praten.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld