Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | You cannot swim for new horizons

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

“You cannot swim for new horizons until you have courage to lose sight of the shore.”
― William Faulkner

Kristina Harris

Nieuwe kansen. Dat was waar deze reis voor stond. Nieuwe kansen, hoop op een nieuw en beter leven. Zodra het nieuws over dit gigantische schip zich verspreidde, had ze het verlangen gevoeld om deel te nemen aan de reis. Een brandend verlangen dat in duizenden stukjes brak toen ze het prijskaartje zag. Zelfs de derde klas was onbetaalbaar. En toch stond ze hier.
Er speelde een kleine glimlach rond haar lippen terwijl ze door de ruimte liep. De kamer was groter tien keer ze groot dan het huis waar ze jarenlang in gewoond had. Alleen de kussens op de bank waren al meer waard dan haar hele vermogen. Ze was hier om te werken, maar kon het niet helpen dat ze zich een prinses voelde.
‘Mevrouw Harris?’ De stem kwam vanaf de voordeur ontvangsthal – ja, deze ruimte had zelfs een ontvangsthal. Het was letterlijk een woning te noemen, maar dan zonder keuken.
Vluchtig liep het meisje naar het geluid toe en rechtte ze haar rug.
‘Ah, daar ben je. Ga klaar staan, de eerste gasten arriveren. Onthoud wat ik je geleerd heb. Een misstap en het is gedaan. Begrepen?’
Opgetogen knikte Kristina, die ondanks haar gebrek aan ervaring als dienaar alle vertrouwen had in de reis. Ze had geluk gehad dat ze tegen dit aanbod was aangelopen. Tegen dienstverlening kon je gratis – ja, gratis! – meereizen. Je moest 24 uur beschikbaar zijn en had geen dag vrij, maar daar tegenover stond dat de volledige reis en zelfs de maaltijden (hoe simpel deze ook waren) vergoed werden. Goede deal, nietwaar?
Kristina tilde haar kin op en vouwde haar handen achter haar rug in elkaar. Ze was benieuwd naar de familie wie ze moest bedienen. Ze was gisteren al gearriveerd om alle informatie te vergaren die nodig was om de familie tot dienst te kunnen zijn. Vandaag zag ze voor het eerst de kamer van de rijke familie en als ze de roddels mocht geloven was het een van de grootste van het schip. Ze was verrast dat juffrouw Walford haar aan de familie gekoppeld had. Ze was een van de meest onervaren dienstmeiden en had niet bepaald een goed verleden. Ze hoopte dat ze juffrouw Walford niet teleur zou stellen.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:

Arthur Beckett

Zodra het nieuws van het schip dat een reis bekend werd, hadden zijn ouders ervoor gezorgd dat ze tickets zouden krijgen. De familie Beckett was een van de belangrijkste gezinnen van het land en daardoor was het voor hen niet moeilijk om deel te nemen aan deze reis. Het werd haas van hen verwacht dat ze mee zouden gaan. Hem hoorde je niet klagen. Hij werkte bij het bedrijf van zijn vader en daarom was het ook geen gedoe om vrij te nemen. Arthur had er dan ook ontzettend veel zin in. Dit zou de reis van zijn leven worden. De chauffeur stopte de auto voor de rode loper die uitgelegd was om de gasten te ontvangen. De deur werd voor hem geopend en hij stapte uit. Er stond een grote menigte die de vakantiegangers uit wilden zwaaien. Voor hen was het natuurlijk ook een spektakel; een gigantisch schip dat een paar weken rond zou varen, puur voor het plezier van mensen. Er hing dan ook een geweldige sfeer in de stad en de afgelopen dagen had hij rondgewandeld om ook van die sfeer te proeven. Er kwam direct iemand op hen af die hun koffers aannam en deze mee naar binnen nam. Met een brede glimlach begroette hij enkele mensen die langs de kant stonden. Allemaal mensen die hen veel plezier wensten en dat zorgde bij hem voor een goed humeur. Zijn jongere zusje kwam naast hem lopen. “Dit is bizar,’’ zei ze zachtjes tegen hem en hij knikte. “Ik weet het. Ik kan het haast niet geloven dat zelfs de mensen die niet meegaan zo enthousiast zijn.’’ Ze waren het best wel gewend dat mensen hun respecteerde, maar dit was nog een graadje erger dan normaal. “Het is net alsof we beroemd zijn!” Zachtjes grinnikte hij om het enthousiasme van zijn zusje. Ze was wel een aantal jaar jonger dan hij, negen om precies te zijn. Eigenlijk was ze gewoon een ongepland laatkomertje. Zijn ouders hadden eigenlijk maar één kind gewild, maar toen zijn moeder zwanger was geweest van Lucia, waren ze alsnog door het dolle heen geweest. Hij had het ook nooit erg gevonden. Al vanaf het moment dat ze geboren was had hij een soort van beschermende rol tegenover haar ingenomen. Hun band was dan ook ontzettend goed. Eenmaal ze het schip betraden, verliet een opgeluchte zucht zijn lippen. Hier was het gelukkig minder druk. Het was een drukke ochtend geweest, dus hij kon wel wat rust gebruiken. Een gastvrouw bracht hen naar de suite die ze hadden geboekt. Ook daar stond iemand op hen te wachten. Een bediende die hen de hele reis ten hulp zou staan. “Goedemiddag,’’ begroette hij de jongedame. Hij scande haar even met zijn ogen; ze was daadwerkelijk prachtig. De leidinggevende wist prima wat voor bediende ze bij een familie plaatste.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zenuwen kriebelden in haar buik. Ze hoorde verschillende voetstappen en elke keer wanneer ze vlak voor de deur langsgingen, explodeerde haar buik van de kriebels, denkend dat de deur geopend zou worden door de familie Beckett. Zo’n vier keer had ze ernaast gezeten, maar bij de vijfde keer ging de deur daadwerkelijk open. Ze had nog vlug een blik omlaag geworpen om haarzelf ervan te verzekeren dat haar kleding goed zat, waarna ze haar rug rechtte en haar best deed om goed voor de dag te komen.
Er lag een duidelijke glimlach om de lippen van de verschillende personen. Dat was niet moeilijk bij het vooruitzicht om met dít schip de halve wereld rond te varen. Een oud stel liep als eerst naar binnen, vermoedelijk de ouders van het tweetal dat volgde. Niet alleen hun kleding en sierraden straalde rijkdom uit, maar ook hun houding. Met name het ouderlijk paar wist hun rijkdom goed te representeren. Het intimideerde haar. Ze had nog nooit met mensen gesproken die zoveel geld hadden, mensen die zo gekleed waren.
Kristina tilde de rok van haar jurk iets op en zakte iets door haar knieën ter begroeting. ‘Goedendag, welkom op de Titanic. Mijn naam is juffrouw Harris en ik zal er alles aan doen om u te dienen tijdens deze reis.’ Het was gek om niet haar volledige naam te delen, maar juffrouw Walford had haar verteld dat daarmee het contact te persoonlijk zou worden. Kort gleed haar blik over de familie heen en ze bleef iets hangen bij de jongeman die naast een jong meisje stond. Hij was een aantrekkelijke verschijning. Een gedachte die even gauw verdween als dat het gekomen was. Hij moest van haar leeftijd zijn, maar dat was mogelijk de enige overeenkomst die ze hadden.
‘Bedankt, juffrouw Harris. Het is ons een genoegen.’
Vriendelijk knikte ze. ‘Zal ik u een rondleiding geven door uw verblijf?’ Ze begreep het als de familie op hun gemak alles wilden onderzoeken, maar ze wilde graag wat doen. Ze moest nog zoeken naar de manier hoe ze de familie het beste tot dienst kon zijn.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
De jongedame die hun bediende zou zijn in de komende weken, stelde zichzelf voor als juffrouw Harris. Een naam die hij goed moest onthouden, wat nog zeker een uitdaging was. Erg goed met namen was hij namelijk niet. Maar goed, hij kon altijd naar haar naam informeren, mocht dat nodig zijn. Arthur ging er niet vanuit dat ze het als een belediging op zou vatten als hij haar naam even niet kon herinneren. Vanzelfsprekend bedankte zijn ouders de jongedame, iets dat ze altijd deden als iemand iets voor hen deed. Hij was blij dat zijn ouders zo beleefd waren om dat te doen. Hij had vaak zat gehoord dat welvarende mensen dat niet deden tegenover hun personeel. Dat waren van die mensen die dachten dat ze beter waren dan de lagere standen. Zijn ouders hadden hem en zijn zusje altijd opgevoed met dat mensen gelijkwaardig waren. Dat ze niemand als hun mindere mochten beschouwen. Nu moest hij wel toegeven dat hij enkele vrienden had die wel zo dachten, maar gelukkig had hij zich nooit in de gedachte mee laten trekken. Juffrouw Harris vroeg aan hen of ze een rondleiding wilden door het verblijf. Waar hij normaal gesproken ’nee’ had gezegd, deed hij dat nu niet. “Ja, graag..’’ Bracht hij uit, terwijl zijn ouders en zusje tegelijkertijd zeiden dat het niet nodig was. Zijn zusje keek hem aan en trok een wenkbrauw op. Lichtjes, bijna onzichtbaar, haalde hij zijn schouders op. Hij keek ook even vragend naar zijn ouders en vervolgens weer naar de jongedame. “Dan stel ik voor dat mijn ouders en zusje hun eigen gang gaan en juffrouw Harris mij een rondleiding geeft,’’ zei hij. Het hielp hem haar naam te onthouden, door deze hardop uit te spreken. De kans was dus sterk aanwezig dat hij dit nog wel wat vaker zou doen. “Dat is prima, jongen. Dan gaan wij ons verblijf zelf bekijken,’’ zei zijn moeder met een vriendelijke glimlach rond haar lippen. Zowel zijn moeder als zijn vader en zusje knikten nog even naar juffrouw Harris, waarna ze verder het verblijf inliepen. Ergens twijfelde Arthur een beetje of het ongepast was dat hij alleen een rondleiding kreeg van hun bediende. Toch schudde hij die gedachte snel van zich af. Het maakte heus niet zoveel uit.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Was dat verrassing die ze zag op het gezicht van het echtpaar en het kleine meisje? De opgetrokken wenkbrauw van het meisje deed haar vermoedens bevestiging: ze waren verbaasd dat de jongeman instemde met de rondleiding. Wat de reden daarvan was, was voor haar onbekend. Het maakte niet uit. Ze was blij dat ze iets voor hem kon betekenen en niet hoefde af te wachten tot haar verteld werd wat ze moest doen. Juffrouw Walford had benadrukt dat ze altijd kon schoonmaken, maar momenteel was het hele verblijf al brandschoon.
Een vriendelijke glimlach sierde haar lippen, terwijl ze kort door haar knieën boog. ‘Prima. Indien u iets nodig heeft, hoor ik het graag.’ De familie bedankte haar voor ze ieder hun weg gingen. Het leek een vriendelijke familie. Ze had flink wat horrorverhalen gehoord over welvarende gezinnen. Ze waren onbeschoft, behandelden hun personeel als vuil of misbruikte hen. Kristina was soms naïef genoeg om te denken dat mensen niet zo waren. Helemaal nu ze deze mensen zag. Het leek haar onvoorstelbaar dat ze haar op een foute manier zou behandelen. En als dat wel zo was, dan was het maar voor een korte tijd. Over enkele weken zouden ze zich opnieuw aan land bevinden.
Kristina wist niet goed hoe ze de rondleiding moest beginnen en dus hief ze haar handen wat onhandig op. ‘Nou, welkom. Dit is de ontvangsthal. Hier zal ik j… uw jas aannemen.’ Ze hoopte van harte dat hij haar verspreking niet gehoord had. Een rode blos verscheen op haar wangen. Hoe kon ze haarzelf in de eerste paar minuten al voor schut zetten? Het was verwarrend dat de jongeman van haar leeftijd was. Ze reikte naar zijn jas, om haar woorden kracht bij te zetten en haar fout te verbloemen.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
Hoewel het zijn idee was geweest om zijn ouders en zusje hun verblijf zelf te laten bekijken en dat hij een rondleiding zou krijgen, voelde het toch een beetje vreemd. Normaal gesproken bekeken ze het verblijf altijd samen als gezin. De reden dat hij in had gestemd met een rondleiding was voor hem een beetje vaag en onbekend. Eigenlijk wist hij het niet zo goed. De kans was aanwezig dat hij er nog vragen over zou krijgen, van zowel zijn ouders als zijn zusje. Hij kon maar beter een antwoord bedenken dat logisch was, anders verwachtte hij wel de nodige pesterijtjes. Vriendelijke pesterijtjes, dat wel, maar dat wilde niet zeggen dat hij het altijd even leuk vond.
Juffrouw Harris begon met de rondleiding in, zoals te verwachten viel, de ontvangsthal waar ze al in stonden. Arthur merkte hoe ze zich bijna versprak, maar dat besloot hij te negeren. Hij kon zich wel inbeelden dat het voor iemand wat spannend kon zijn om voor een familie te werken die veel status had. Zo zag hij zichzelf totaal niet, maar was er gewoon van op de hoogte hoe anderen over hen dachten. "Graag,'' glimlachte hij dan ook, terwijl hij zijn jas van zijn schouders liet glijden en deze aan haar overhandigde. Om eerlijk te zijn wist hij niet zo goed hoe hij zich moest gedragen in deze situatie. Hadden ze meer bediendes bij hen thuis? Ja, dat zeker, maar nooit kregen ze echt een rondleiding. Natuurlijk had hij geleerd dat hij altijd beleefd en netjes moest zijn, maar tegelijkertijd was hij ook nieuwsgierig. Vooral nu hun bediende voor de komende weken een jonge, aantrekkelijke dame bleek te zijn. Hij zou willen zeggen dat dat niets met de reden te maken had dat hij een rondleiding wilde, maar eigenlijk kon hij dat niet ontkennen.
"Is dit de eerste keer dat u aan het werk bent voor een familie?'' Vroeg hij daarom ook aan haar. Al snel bedacht hij zich dat dit misschien niet heel gepast was. "Mijn excuses als de vraag te persoonlijk is. Ik.. eh.. Het is zo formeel als u mij enkel de kamers laat zien en er niets anders wordt gezegd.'' Hij glimlachte zwakjes naar haar. Omdat ze de komende weken voor zijn familie zou werken, wilde hij wel dat ze zich op haar gemak zou voelen. Dat ze niet het gevoel zou hebben dat ze constant op haar tenen moest lopen, omdat zij in de buurt waren. Vooral omdat ze van zijn leeftijd was, vond hij het lastig om haar op een formele manier aan te spreken. De meeste bediendes die hij in zijn leven had gekend, waren allemaal wat oudere dames en dan nog gingen ze vaak op een informele manier met elkaar om. Bij hen waren bediendes meer een soort van familie.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Blijkbaar was haar verspreking niet helemaal onopgemerkt gebleven. De vraag of ze voor meerdere families gewerkt had, kwam vast niet vanuit het niets. Hij moest haar onervarenheid gemerkt hebben en dat gaf haar gevoel van mislukking. Ze had gedacht dat dit een gemakkelijke reis zou worden, maar het tegendeel werd nu bewezen. Er kwam meer bij kijken dan ze had verwacht. Misschien had ze het geluk dat deze familie niet kwaadgezind was, maar voor hetzelfde geld hadden ze haar gestraft voor haar ongepaste houding.
Zijn excuses waren dan ook een verrassing voor haar. Het was aandoenlijk hoezeer hij zijn best deed. Het was bewonderingswaardig hoe beleefd hij was. Ondanks dat Kristina zich niet wilde laten leiden door vooroordelen, kon ze niet ontkennen dat rijke mensen in haar gedachten arrogant en onbegripvol waren. Deze jongeman daarentegen was de perfecte jongeman. Rijk, aantrekkelijk en vriendelijk. Hij was de prins op het witte paard waar ieder meisje naar verlangde. Hoewel Kristina hem pas net kende, was zij eveneens zo’n meisje. Helaas was ze zich ervan bewust dat iemand van haar afkomst nooit in aanmerking zou komen met zo’n jongeman. Ze zou het moeten doen met haar fantasie, al zou ze zichzelf daar niet te veel door laten afleiden.
Terwijl ze zijn jas ophing zocht ze naar een gepast antwoord. ‘Het is niet erg, uw interesse is erg vriendelijk van u. Het is aan u of u een gesprek wilt voortzetten.’ Was dat een gepast antwoord? Ze hoopte van harte dat ze hem niet tegen de borst stootte met haar antwoord. Ze sloot haar woorden af met een vriendelijke glimlach, terwijl ze geduldig zijn antwoord afwachtte.
Haar woorden gelukkig het gewenste effect. Hij leek de woorden goed op te vatten en knikte zelfs instemmend. ‘In dat geval ga ik graag een gesprek aan.’
Ze kon het niet helpen, maar de woorden maakten haar glimlach groter en oprechter. De blos op haar wangen was nog altijd niet verdwenen. ‘Prima, als u mij volgt naar de volgende ruimte, zal ik daar uw vraag beantwoorden.’ Ze liep naar de deur van de gang die ze voor hem openhield. Met een vriendelijk knikje liep hij door de deur heen. ‘Zoals u ziet is dit de gang, waar alle ruimtes op elkaar aansluiten. De schilderijen die u hier en in de rest van het vertrek vindt zijn enkel van de beste kunstenaren, een collectie van verschillende schilderaars van over de hele wereld. Mocht u geïnteresseerd zijn in de geschiedenis van een van deze werken, dan hoor ik dat graag.’ Naast het schoonmaken en het formeel begeleiden van de familie, werd er van haar verwacht dat ze kennis had over enkele zaken. Kunst was een van de onderwerpen waar ze zich met liefde in verdiept had. Zijzelf kon erg genieten van kunst en kon enkel dromen er zelf een te mogen bezitten.
‘En om uw vraag te beantwoorden, u bent inderdaad de eerste familie voor wie ik werk. Geen zorgen, ik ben goed opgeleid en mocht er iets zijn dat niet naar wens is, dan kan er een vervanger geregeld worden. We doen er alles aan om u van een geweldige reis te voorzien.’ Had ze zich daar niet goed uitgepraat? Ze voelde zich wat ongemakkelijk, maar probeerde dat zo min mogelijk te tonen. ‘Ik hoop niet dat u mijn onervarenheid als een probleem ervaart?’ Shit, moest ze dat nu vragen?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld