Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

18+ | ORPG THOMBENASMIN

Nolite
Wereldberoemd

Nolite schreef:

@Sylvarium

Me is:

Benjamin Maes | 26

Nolite
Wereldberoemd

Nolite schreef:
Gefrustreerd trok Benjamin de deur van zijn studio achter zich dicht. Hij was vanochtend iets te laat uit bed gestapt, waardoor hij niet op tijd op zijn werk gearriveerd was en wat langer door had moeten werken. De boekhouding van een van de grootste bedrijven van de stad kon niet op zich laten wachten. Als zij zouden klagen over zijn werk, zou dat een schande betekenen voor het bedrijf en dat wilde hij niet op zijn naam hebben. Over het algemeen was hij geen serieus persoon, maar als het op werk aankwam, deed hij zo goed mogelijk zijn best. Hij had er immers zelf voor gekozen om bij een van de meest prominente accountancykantoren van de stad te gaan werken. Hij had er ook voor kunnen kiezen om nooit naar Parijs te verhuizen en gewoon achter een bar te gaan werken of iets dergelijks. Wat hem precies aantrok aan dit werk kon hij niet zeggen. Eigenlijk paste het veel beter bij hem om in een bar te werken. Hij liet zich graag overhalen om 's nachts nog naar een club of bar te gaan. Hij was niet vies van wat aandacht of een drankje. En een pilletje kon er zo nu en dan ook wel in. Misschien was het omdat hij 's nachts dus liever op de dansvloer stond dan achter de bar. Of misschien was het om aan zijn ouders te bewijzen dat hij echt wel iets kon. Ook al had hij hen al in geen tijden meer gezien of gesproken.
Met een zucht liet hij zijn donkerblauwe colbert van zijn armen glijden. Hij pakte een kledinghanger van de kapstok en hing het jasje er aan. Een voor een maakte hij de knoopjes van zijn blouse open. Hoewel beneden het feest al losgebarsten was, liet hij zich er niet door opjagen. Hij had alle tijd van de wereld. Bovendien duurde het altijd even tot dit soort evenementen op gang kwamen; als je het begin miste, dan miste je vrijwel niets. Hij gooide zijn blouse in de wasmand. Hij haalde de veters van zijn lakleren, bruine schoenen los en zette deze onder zijn kapstok. Zijn broek hing hij aan dezelfde kledinghanger als zijn colbert. Eigenlijk hield hij totaal niet van pakken. Ze zaten voor geen meter. Die jasjes gaven zijn brede schouders altijd het gevoel dat hij opgesloten zat. Maar ja... Alles voor het visitekaartje. Daarnaast paste het totaal niet bij zijn imago. Hij was geen typische, welvarende man. Hij verdiende goed met zijn huidige baan, maar in plaats van net als zijn collega's te investeren in Audi's, Maserati's of Porsches, investeerde hij gewoon in leuke avonden. Het frustreerde hem dan ook, dat het buurtfeest al begonnen was toen hij in de straat arriveerde en een groot deel van de buurtbewoners hem in zijn pak had gezien daar. Ongetwijfeld zouden er weer vrouwen zijn die er een opmerking over zouden maken. Hij kon ze zo aanwijzen... De meiden die erop kickten. Maar nee, hij moest er niets van hebben. Het waren vaak van die meiden op hun beurt ook weer zeurden, omdat hij dus niet spaarde voor een Audi, een luxe penthouse of omdat hij hun kledingkast niet spekte.
Hij zette de douche aan en wachtte een paar seconden tot het water warm was, daarna stapte hij eronder. Hij waste zijn haren en zijn lichaam. Hij stapte de douche weer uit en opende het raam, zodat de stoom die zich in de badkamer had gevestigd naar buiten kon trekken. Omdat zijn haar nog moest drogen en hij geen föhn had, besloot hij dat hij nog wel een sigaretje kon roken. Hij trok een boxershort aan, pakte zijn sigaretten uit de woonkamer, stak er eentje aan en leunde met zijn hoofd naar buiten, terwijl hij de eerste hijs nam en vervolgens rustig uitblies. Hij keek naar de menigte die zich beneden hem had gevormd en bestudeerde de buurtbewoners een voor een.

Anoniem
Popster

Zifax schreef:
Naam:Thomas Harley Cuttleberry

Leeftijd:
23 yo.

Nou, daar zit ik dan hoor. Op de trap vlak voor de Eiffel toren, samen met nog zo'n stuk of honderd dertig toeristen die een plaatje van het gigantische stalen werk aan het schieten waren. Één voor één maken ze allemaal dezelfde standaard foto, zo eentje alsof ze de toren vast hebben aan het puntje met hun vingers, alsof ze er tegen aanstaan. of met hun geliefde. Wat verschrikkelijk cliché en wat ongelofelijk irritant. Als fotograaf kan ik natuurlijk niet een foto schieten zoals iedereen dat doet. Ik had me namelijk voor genomen om alles hier in Europa in beeld te brengen en ik wou hiervan iets bijzonders maken. Uit mijn ooghoek zie ik wat handhavers staan die er voor zorgen dat mensen met respect omgaan met de toeristische attractie. Zodra er maar iemand iets uitvreet rennen ze er achter aan en was er kort een klein spektakel hier op het plein. Kort maar krachtig bijt ik in mijn lip en sta eens rustig op. Ga ik het doen? Ga ik het niet doen? Ga ik het risico lopen om gepakt te worden? Ga ik de kans laten liggen om het perfecte plaatje te schieten? Ik kijk op mijn horloge en ik zie dat het niet lang meer zou duren voor dat de zon onder gaat. Dit was het moment, ik ga het doen fluisterde ik in mezelf. Met een iets wat sneller pasje klim ik op een muurtje, en een verhoging zodat ik een geweldige compositie kon maken van de toren. Ik schiet wat foto's en direct zie ik door de lens van de camera de handhavers naar me toe rennen. Vluchtig maakte ik dat ik weg kwam, en met mijn iets wat lompe sneakers probeerde ik zo snel mogelijk weg te rennen. Ik spring soepel over een hekje heen, zo door een steeg heen samen met mijn camera in de hand. ''Monsieur, arrêtez!'' hoor ik meerdere keren herhaald worden. Gingen ze me echt na heel dit eind te hebben gerend nog niet laten?! Vluchtig sla ik een andere steeg in, gauw spring ik over een bankje waar een dame de vogels aan het voeren was zo naar het einde van de straat. Vluchtig maak ik een flinke scherpe bocht naar rechts, zo in de val van een handhaver die me al vrij snel op de grond weet te werken. Met een boze blik kijkt hij mij aan en slaat mij in de boeien. Nou, daar lig ik dan hoor, met een camera om mijn nek op de grond gewerkt door een iets wat suffe handhaver. Al gauw zie ik meerdere mensen op een afstandje nieuwsgierig kijken. Ja jullie zien het goed, een Amerikaanse ramptoerist die nu pas hier 3 maanden voor vast in Parijs woont. Ik bezorg jullie wat entertainment en nog kijken ze boos alsof ik de orde verstoor. De handhaver pakt mij bij mijn iets wat oversized sweater vast, en trekt mij omhoog. En duwt mij hard handig in zijn auto om mij vervolgens naar huis te brengen met een boete.

Dit was ook echt weer typisch iets voor mij. Er is een buurtfeest vanavond en kijk eens wie er arriveert in een handhavers auto met handboeien om. Natuurlijk ben ik dat weer, en natuurlijk zou ik hier wel weer vragen over krijgen. Ik houd niet zo van buurtfeesten, het voelt altijd alsof je verplicht aan mensen hun wensen moet voldoen. En nog erger, om perse aardig en sociaal te moeten doen tegen de mensen waar je eigenlijk niet zoveel mee hebt. Echter ken ik eigenlijk nog helemaal niet zoveel mensen dus ik zat me alweer op te vreten voor niets. Een ding wat zeker is, is dat ik wel een entourage maakte met het feit dat ik hiermee kwam en dat er zeker weten wat gesprekstof zou zijn door mij. Eenmaal aangekomen bij de straat is alles al afgezet, ik zie door het raampje heen dat er al een heerlijke barbecue klaar staat en wat springkussens voor de kinderen. Het was overduidelijk allemaal al flink aan de gang en ik zit hier met mijn goede gedrag in de auto. Zodra mensen de auto opmerken lijkt iedereen in een soort freeze te gaan. Wie zou daar uit komen? Wat zou er gaan gebeuren? Was de vergunning niet goed gekeurd voor het feit dat de straat was afgezet? Ik zie van meerdere huis-tuin-en-keuken moeders de angst op hun gezicht door de handhavers auto. De man achter het stuur draait zich om naar mij en begint een potje frans te praten. Hij kijkt streng en geeft me een papiertje waar een geldbekeuring van 89 euro op staat. Ik kon er niks van verstaan dus ik knik vlug en antwoord maar met ''Désolé, Désolé,'' waarvan ik wist dat het sorry betekende omdat ik me nogal vaak moet verontschuldigen hier in Parijs. De handhaver stapt uit en trekt de deur open waar ik in zat en zorgt er voor dat de boeien af gaan. Vluchtig werk ik mezelf de auto uit en zie een aantal mensen die me aan kijken, en ik zet vluchtig een zenuwachtige glimlach op. Wat zouden ze wel niet denken?! Al gauw gaat iedereen weer verder met hun bezigheden en het feest. Ik loop over de straat heen en mijn aandacht trekt al gauw naar Benjamin die in het raam zit naar beneden te kijken. Holyshit ? wat is hij een meester stuk zeg. Ik had ooit een kus gedeeld met Benjamin in een club. Maar daar herinnert Benjamin zich denk ik niks meer van omdat hij zo ver heen was. Ondanks dat ik zelf een beetje onzeker ben over mijn biseksualiteit was die twijfel nu wel echt verdwenen als ik hem daar zo zie zitten. Alles in mij wou zo snel mogelijk en zo brutaal mogelijk naar zijn appartement rennen en boven op hem springen. Maar dat was natuurlijk niet zo'n slim idee, en waarschijnlijk ook niet zo charmant. Hij is alles waar al deze meiden van dromen en toch was ik hier degene die stiekem die kus met hem heeft gehad. Ik dagdroom er wel vaker over, en ik bedenk me geen moment en trek snel een foto van Benjamin die uit het raam naar beneden kijkt. Als ik opmerk dat hij zijn blik verwerpt zorg ik er voor dat ik onopvallend ergens ga zitten en kijk nog even stiekem op het schermpje van mijn DLSR waar de foto van Benjamin nu op weergegeven staat.

-

Nolite
Wereldberoemd

Nolite schreef:
Verveeld keek Benjamin toe hoe iedereen zich beneden uitzonderlijk gedroeg; de dames die in nette jurken gehesen waren en van hun wijntjes nipten, de zogenaamd unieke praatjes die de man achter de barbecue hield met zijn voorbijgangers - die iedere keer weer lachten om zijn grappen - ... Afijn, je snapt het wel; eigenlijk waren de rookwolkjes die hij uitblies en die een mozaïek in de lucht vormden nog interessanter dan het tafereel dat zich beneden afspeelde. Ten minste, zo dacht hij erover tot er een handhavingsauto het terrein opreed. Hij liet zijn sigaret zakken en keek fronsend op. Net als de andere buurtbewoners. Grijzend keek hij toe hoe Thomas uitstapte, een jongen die hij vaag kende van het uitgaan, voornamelijk als fotograaf. Een beetje ongemakkelijk stond hij op het plein. Typisch. Zelf had hij zich waarschijnlijk ook zo gedragen als iedereen hem zo bekeek. Al geloofde hij ook graag dat hij zelf gewoon een buiging zou maken. Ergens hield hij er wel van om ongemakkelijke situaties nog ongemakkelijker te maken door een grap in te gooien. Toen iedereen zijn plek weer in had genomen besloot Ben nog een laatste hijs te nemen van zijn sigaret, waarna hij deze uitdrukte en uit het raam stapte. Hij liep naar zijn kledingkast en besloot niet te lang na te denken over wat hij aan zou trekken. Hij pakte een zwarte broek, zo'n hip sportmodel en trok daar een zwart shirt over aan. Omdat het ongetwijfeld nog af zou koelen vanavond besloot hij ook zijn zwarte bomberjack nog aan te trekken. Hieronder strikte hij zijn zwarte sneakers. Kort bekeek hij zichzelf in de spiegel. Hij haalde een hand door zijn haren, maar besloot daar niets mee te doen. De strijd met zijn haren had hij al een lange tijd opgegeven. Het viel maar gewoon zoals het wilde vallen; hij maakte zich er niet meer druk om.
Eenmaal beneden sloot hij aan in de rij voor de barbecue. Hij keek naar het bord in zijn handen en vervolgens naar de ellenlange rij voor zich. Hij snapte nooit waarom die borden niet gewoon pas aan je gegeven werden als je ook daadwerkelijk voor de barbecue stond. Het lege bord in zijn handen zorgde er namelijk altijd voor dat zijn eetlust versterkte. Verveeld slofte hij achter de anderen aan. Eenmaal bij de barbecue vroeg hij om drie stukken vlees. Hij kon maar beter meteen veel bestellen, want hij wist toch al dat hij niet nog een keer in de rij ging staan. Daarna pakte hij nog wat sla, stokbrood en bestek. Hij keek om zich heen of aan een van de tafels iemand zat met wie hij het goed kon vinden, maar dat was niet het geval. Over het algemeen waren de mensen die er zaten onbekenden voor hem, onbekenden met een semi-bekend gezicht. Hij besloot richting in een random groep te lopen, maar werd in zijn weg naar de tafel getackeld door een kind. 'Godverdomme, kijk uit waar je loopt snotjong!' riep hij uit, terwijl hij zijn bord probeerde te balanceren op zijn hand. Helaas had hij nooit een horecabaan gehad, waardoor het hem niet lukte om het bord recht te houden. De volledige inhoud, gleed over het hoofd van het jongetje dat zojuist tegen hem aangerend was. Nog voor Benjamin iets kon doen, begon het kind te janken. Fijn. Alsof het nog erger kon.

@Sylvarium

Anoniem
Popster

Zifax schreef:
Even zit ik met mijn benen heen en weer te schommelen tot dat er een kind van ongeveer 9 voor mij komt staan. ''Wat heb je daar?'' Vraagt hij. ''Uhm, bedoel je mijn camera?'' antwoord ik terwijl ik mijn hand iets bij draai naar het kind en het laat zien. Hij knikt en gaat iets op zijn tenen staan. Oh nee he, dit zou betekenen dat hij mijn camera wou hebben en dat gaat echt niet gebeuren. Ik had lang en hard gespaard voor dit ding en ik zou hem niet zomaar afgeven. Ik houd mijn hand omhoog en het kind kijkt me direct aan met een boze blik. ‘’Hoeveel snoepjes zou ik van deze camera kunnen kopen denk je?’’ vraag ik hem op een plagende toon. Het jochie begint direct te stampen en trapt tegen mijn been aan. ‘’Hey! Doe eens normaal joh!’’ Schreeuw ik uit en maak een draai op het muurtje waar ik zat. Het jochie rent weg en voor heel even heb ik rust. Al gauw merk ik op dat Benjamin uit het raam verdwenen is. Dit zou twee dingen betekenen, of hij komt nu naar beneden en maakt deel uit van het buurtfeest of hij zou binnen blijven. Kort bijt ik op mijn lip en staar nog even naar mijn schermpje. Kort wrijft mijn duim over de foto die ik kort geleden heb gemaakt van benjamin. ‘’Thomas! Thomas! Kom gauw! Er is nog een lekker stukje kip hier voor jou op de barbecue.’’ Tja dat was me niet voorbijgegaan, de geur van verschillende soorten vlees, groentes en salades drong al zo’n 20 minuten door mijn neusholtes. Als ik op kijk om te inspecteren waar de stem die mij zo dringend moest roepen vandaan kwam zie ik Hayley staan. ‘’Was je bang dat ik iets te kort kom?’’ Antwoord ik haar lachend terwijl ik op sta. Inmiddels loop ik naar haar toe, en voor dat ik ook maar bij haar in de buurt sta krijg ik een plastic bord in mijn handen geduwd door een van de omwonende. ‘’Ik heb jou nu 3 weken niet gezien door dat jij leeft als een nachtdier, jij ziet er mager uit!’’ schreeuwt ze uit, en al gauw prikt ze in mijn zij. ‘’Hey! Dat valt best mee!’’ Toch? Het viel toch mee? Ik was best een alleseter ik had echter de laatste tijd gewoon geen tijd of geld om veel te eten waardoor ik nog weleens wat oversloeg. Plots duwt Hayley haar gezicht tegen mijn buik aan, en luistert met haar oor. ‘’Volgens mij heb jij nog geen foodbaby! Die gaan we vandaag eens creëren!’’ Wat doet ze nou?! Moest dit echt? Alle omwonende keken ons aan en grinnikte, zodra alle ogen op ons gericht zijn kleur ik al gauw knalrood en zijn alle kleuren van de regenboog te vinden in mijn blik. Op dit moment wou ik niets liever dan verdwijnen, en mezelf ergens in een gat verstoppen. Hayley wist het op een of andere rare manier heel erg ongemakkelijk te maken. Ik kende haar nog niet zo lang maar Hayley hielp me een beetje de weg te leren kennen hier in Parijs. Voordat ik het wist kreeg ik 2 flinke stukken kip op mijn bord geduwd waarvan ik twijfelde of ik het wel alleen op kon. Hayley duwde er een paar stukken stokbrood bij op en een rijk belegde salade. Langzaam lopen we uit de rij waar zonet nog iedereen van de bedekte tafel nog aan het pakken was. Opnieuw loop ik naar mijn kleine muurtje waar ik eerder al zat, schuif mezelf erbovenop en leg het bord op mijn schoot. Hayley komt stijf tegen mij aan zetten en duwt met haar elle boog tegen me aan om mijn aandacht te vragen. ‘’Is dat hem?’’ Zegt ze hard op. Mijn ogen worden groot van verbazing en ik zet gauw het bord naast me neer en duw mijn handen tegen haar gezicht. ‘’Waarom zeg je dat hard op?!’’ Heel even knijp ik mijn ogen dicht. Dit was het moment dat ik echt, maar dan ook echt wou verdwenen. Niemand hoefde te weten dat ik een crush had op Benjamin, en al helemaal niet de hele buurt. Ik was immers al best onzeker over mijn seksualiteit, en ik wist zeker dat de meiden het niet konden geloven dat de meest succesvolle, knapste jonge gast uit deze straat met een jongen zou gaan. En dan al helemaal niet zo’n jongen als ik. ‘’Ik ga eens een praatje met hem maken!’’ zegt ze. Was ze wel goed?! ‘’Nee! Alsjeblieft niet doen!’’ Smeek ik haar en probeer met haar hand vast tegen te houden. Ze grinnikt en wurmt zichzelf los van mij en verdwijnt al gauw weer in de menigte mensen. Dit zou kunnen betekenen dat ze écht met Benjamin zou gaan praten, of mij voor de gek houdt. Plots komt het jongetje voor me staan die net nog smeekte over mijn camera. ‘’Wat wil je nou?’’ Vraag ik zachtjes en lichtelijk geïrriteerd. Langzaam wijst hij met zijn vinger naar mijn toestel en grijpt die met een flits beweging van mij af. ‘’Hey kom terug!’’ Ik spring vluchtig van het muurtje af en zie hoe het jochie weg rent met de camera en vol tegen iemand opknalt en een bord eten over zich heen krijgt. Met volle verbazing sla ik mijn hand voor mijn mond en begin te lachen. ‘’Dit krijg je er nou van!’’ Zeg ik tegen het joch wat zo net nog erg irritant deed. ‘’Nou zeg dat wel.’’ Hoor ik ineens. Zodra ik opkijk en besef dat Benjamin naast mij staat moet ik even naar adem happen. ‘Oh jeetje, dat was jou bord eten of niet?’’ Grinnik ik. Benjamin knikt en kijkt iets teleurgesteld naar het eten wat hij zonet nog had op gehaald. ‘’Ik heb ook nog wel wat over? Mijn bordje staat daar nog en het is nog warm. Wil je anders iets van mij, dan sluiten we zo samen wel weer aan in de rij. Anders moet je zo lang weer wachten?’’ Bied ik hem maar aan. Inmiddels had ik al een flinke blos op mijn wangen gekregen en was mijn glimlach ontzettend breed.

-

Nolite
Wereldberoemd

Nolite schreef:
Benjamin keek op toen hij een stem hoorde. Een stem die het kind deed opschrikken, waardoor hij stopte met huilen. Een zucht verliet zijn lippen. Hij had echt geen zin om hier ruzie te gaan maken met de ouders van dat mormel. Uit frustratie was hij misschien iets te hard geweest in zijn bewoording tegen het kind, maar hij had echt geen zin om zich daarover te moeten verantwoorden. Hij keek op en zag dat het Thomas was. Hij glimlachte toen hij zei dat hij nog wel wat eten voor hem had en knikte. 'Graag. Dat is aardig. Dank je.' Op zich kon hij wel wat gezelschap van deze jongen gebruiken. Bovendien wilde hij het niet riskeren dat hij nieuw eten ging halen en zou belanden aan de tafel van de ouders van het jongetje. Hij liep met Thomas mee naar het muurtje en nam daar plaats. 'Dus, dat kind viel jou ook lastig?' Hij probeerde een gesprek aan te knopen, omdat hij ergens een soort ongemakkelijkheid voelde. Zelf had hij alleen geen idee waar die vandaan kwam. Misschien zat het ook wel gewoon in Thomas karakter. Hij stond voorheen ook al ongemakkelijk op het plein toen hij met die handhavingsauto hier naartoe gereden werd. 'Wat was dat eigenlijk, daarstraks? Met die handhavingsauto?' Hij draaide zijn hoofd naar hem toe. Het maakte hem niet veel uit dat hij de jongen nu twee verschillende vragen achtereen stelde. Waarschijnlijk zou hij alleen antwoord krijgen op de vraag die het makkelijkst te beantwoorden was, maar hij kon altijd nog terugkomen op deze vraag. Hij was veel te nieuwsgierig naar wat de jongen had uitgespookt. Dit soort verhalen interesseerden hem gewoon heel erg. Verhalen waarin de grenzen opgezocht werden.
Hij keek op toen hij een hand op zijn schouder voelde. 'Gaat het Ben?' Het was Céline die naast hem was gaan staan. Een slanke, lange, blonde, jonge vrouw die op de een of andere manier verdacht vaak toenadering bij hem zocht. Hij knikte. 'Ja hoor. Het gaat prima. Zo heftig was het nou ook weer niet.' Hij haalde zijn schouders wat onverschillig op. Hij wilde er geen groter drama van maken dan dat het was. Eigenlijk verbaasde het hem dat blijkbaar zoveel mensen het voorval hadden gezien. Ze knikte. 'Ja, ach... Die kinderen... Ze lopen ook altijd in de weg hè.' Céline knipoogde, terwijl ze wat heen en weer draaide met haar lichaam alsof ze een soort paringsdans aan het doen was. 'Misschien kunnen we elkaar straks nog even opzoeken, als die kinderen weg zijn.' Haar hand gleed over zijn kaak. Een ongemakkelijk gevoel bekroop hem en hij trok zijn gezicht wat naar achteren. Het was duidelijk dat Céline al aardig in het glaasje had gekeken. 'Eh, ja. We zien elkaar ongetwijfeld nog!' Hij knikte en probeerde zo beleefd mogelijk te blijven, maar het gesprek toch tot een einde te brengen. 'Fijne avond nog, Céline.' Hij keek hoe ze, nadat ze hem een kus op zijn wang had gegeven, wegliep. Balancerend op haar naaldhakken die af en toe in de gootjes van de kinderkopjes belandden, waardoor ze haar enkels bijna verzwikte. Toen ze verdwenen was in de menigte, draaide hij zich weer naar Thomas. 'Sorry, waar waren we?' zuchtte hij.

@Sylvarium

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld