Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg~ In this world, when people leave, they

Account verwijderd

schreef:
"In this world, when people leave they don't come back"

Gelieve niet te reageren tenzij je PowerWriter of Aurorae99 heet!
Kan 18+ Bevatten.

Alijah Rosie Mason

Riverdo "River" Culten

@PowerWriter

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:

Before you start a war,
You better know what you're fighting for

✘✘✘

Elijah Avi Nolan
"Eli"
Trikru

✘✘✘

Leilani Alina Parker
Mountain Men

✘✘✘

Stukje komt hieronder!

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:

Elijah

Er zijn altijd momenten waarbij men weet dat dingen nooit meer hetzelfde zouden zijn als voorheen. Voor Elijah was dat het moment dat de mensen van uit de ruimte op aarde landden. Sinds dat punt werd zijn clan, Trikru, constant gestoord door de anderen, de Skaikru, en waren ze in een altijd doorlopend gevecht. Het gevecht werd ook niet gestart vanaf Trikru, Eli's clan reageerde alleen maar volgens hun tradities op de misdaden van Skaikru. Blood must have blood. Dat bracht echter ook problemen met zich mee. Veel goede mensen waren al gestorven in het gevecht, de Skaikru was slimmer dan ze in het begin dachten. Maar Trikru was te sterk en zou nooit opgeven. En Skaikru kon ook dommer zijn dan ze dachten. Elijah keek even over zijn schouder naar het meisje dat achter hen aanliep. Ze was skaikru, dat was wel te zien aan haar kleding en uiterlijk. Ze werd gevangen genomen door Elijah en zijn groepje toen ze een routine patrouille aan het lopen waren door het bos. Het meisje werd gevonden op Grounder terrein, een plek waar zij geen voet mocht zetten. Dus nu zat ze in de ongemakkelijke situatie als gevangene van Trikru. Het was niet perse wat Elijah wilde, hij wilde helemaal geen oorlog hebben als er zo weinig mensen op de aarde over zijn, maar het was iets dat moest gebeuren. Hij voelde niks voor de consequenties die hij zou voelen als hij de beleven van de commander, Heda, zou negeren. Hij keek even weg van het meisje. Ze zouden snel genoeg weer terug zijn bij de hoofdstad. Elijah verplaatste zijn blik naar de jongen naast hem, Riverdo, ook wel bekend als River. De twee kenden elkaar wel redelijk, vooral door deze routine wandelingen door de bossen. Het was in ieder geval een fijn gevoel om iemand bij zich te hebben die hij kende, misschien wel een beetje vertrouwde. In tijden van een oorlog was dat toch handig, iemand die zonder back-up alleen zou blijven, was een dode man. Elijah en zijn groepje liepen door een dal in het bos omringd door heuvels, toen hij opeens moest opkijken door een geluid van boven een van de heuvels. Gelijk trok hij zijn wapen van zijn riem af. "Er zit iets boven bij de bomen" zei Elijah in Trigedasleng tegen Riverdo, "We moeten er gaan kijken".

Leilani

Leilani werd altijd al bestempeld als een speciaal geval toen ze nog binnen Mount Weather zat. Mensen daar dachten dat ze gek was geworden toen ze vertelde dat ze een missie naar de buitenwereld had overleefd. Maar als de Mountain Men zouden horen wat ze nu weer gedaan had, dan zouden ze haar nog vreemder bekijken. In de span van een uur was Leilani was ze ontsnapt uit haar cel binnen Mount Weather, had geen van de bewakers haar gezien en had ze succesvol Mount Weather kunnen ontsnappen. Ze liep nu in haar eentje door het bos heen. Leilani wist heel goed dat er een dreiging van Grounders was in dat gebied. Ze had binnen Mount Weather alles wat over hen bekend was binnen de muren geleerd. Een takje in het bos kraakte onder haar voeten terwijl ze gestaag door probeerde te lopen. Ze ademde de frisse lucht in. Dus dit was hoe de vrijheid eruit zag. Leilani was vergeten hoe dat voelde. Sinds ze de dokters in Mount Weather had verbaasd met haar vermogen om tegen hoge niveau's van radiatie te kunnen werd ze gebruikt als een experiment. Maar toen de oorzaak hiervoor niet werd gevonden, begonnen ze een ander plan te bedenken. Ze zouden Leilani gebruiken als een wapen tegen zowel Skaikru en de Grounders. Gevechten uitlokken en voor wat drama zorgen tot ze elkaar zouden aanvallen. Zorgen dat de regie van de Grounders en van Skaikru uit elkaar zou vallen, zodat de Mountain Men makkelijk zouden kunnen aanvallen voor hun eigen plannetjes. Maar Leilani had haar eigen plan bedacht. Ze zou ontsnappen, ergens anders gaan leven, op een rustige plek. Een plek die veilig zou zijn van de Mountain Men. Maar haar situatie was niet ideaal. Ze wist dat als ze ooit terug in de handen van de Mountain Men zou vallen ze er niet makkelijk vanaf zou kunnen komen. Ze had nu eenmaal vijanden gemaakt in hoge plekken, en dat zou niet in haar voordeel spelen. De consequenties van haar acties zouden heel zwaar gaan liggen. Leilani stopte even toen ze bovenop een heuvel stond. Beneden haar was een dal, met heuvels aan de andere kant van het pad dat er recht doorheen liep. Toen ze om zich heen keek zag ze een groepje mensen aanlopen beneden in het dal. Grounders. Gelijk liep ze een stuk terug en struikelde zo over een grote uitstekende rots. Ze viel ze op de grond neer, waarna een hard geluid haar mond verliet. Ze was hard neergekomen op de grond. Leilani probeerde zo snel mogelijk op te krabbelen voordat de Grounders haar zouden zien, maar haar onderbuikgevoel zei dat ze te laat zou zijn.

@Aurorae99

Account verwijderd

schreef:
Alijah
De dag dat we naar de aarde werden gestuurd was een dag die altijd in mijn gedachten zou blijven, dit omdat ik mijn moeder en vader moest achterlaten. Natuurlijk had ik dat al een tijd geleden moeten doen maar tegen de tijd dat ik 18 zou worden zou ik uit de gevangenis mogen komen. Ik had ze dan nog een keer mogen zien, mijn moeder was een dokter en mijn vader werkte in de techniek, maar ik zat in de gevangenis omdat ik dingen deed die niet mogen en daaronder kwam ook eten meenemen naar onze kamer voor mijn vader en moeder aangezien hun meer moesten eten dan de rest vond ik. Maar ik denk niet dat iedereen er zo over dacht helaas. Maar dat is niet erg, ik deed wat ik vond dat het juiste is. Maar daardoor werd ik opgesloten, had ik geweten waarom er 100 gevangenen opgeroepen werden dan had ik allang geprobeerd om weg te komen. Niet dat je ver kan rennen in een ruimteschip, maar toch was het een poging waard geweest. Vooral omdat sinds we op de aarde zijn dat we alleen maar begroet zijn met wapens en bloedvergieten. Ik haat het, ik haar de aarde. Hoewel ik een van de mensen van de ruimte ben die zich het best aanpast, vind ik zelf. Ik probeer de wetten te leren van de grounders en probeer te leren wat je wel en niet kan eten. Maar dat blijkt dus niet te helpen aangezien ik dus gevangen ben genomen door een paar van de grounders. Ik was op pad om te kijken naar planten en ben blijkbaar per ongeluk de grens over gegaan. Ik hou ze wel goed in de gaten, hoewel ik weet dat het geen barbaren zijn weet ik wel dat ik op mijn hoede moet zijn. Ik weet wat mijn mensen hun hebben aangedaan en snap dat ze ons haten, maar het is nou niet zo alsof hun alleen maar goede dingen hebben gedaan. Ik hoor dan alleen een taal die ik wel vaker heb gehoord bij de grounders maar die mij niet bekend voorkomt. Maar ook kunnen ze normaal Engels, ik zou die taal wel willen leren. Puur omdat ik enorm veel interesse heb in de grounders en hun dingen, omdat ik op een dag vrede wil tussen de grounders en mijn mensen. Ik haat het dat er constant oorlog woed tussen de mensen. Ik kijk omhoog als iedereen dat doet en ik hoop ergens dat het mijn mensen zijn maar ergens ook weer niet, ze hebben me namelijk niks aangedaan.

River
Onderweg naar de hoofdstad, alweer. Ik haat dit loopje, we hebben het te vaak gelopen. Ik haat de oorlog, ik haat de mensen die dit gestart zijn in plaats van gewoon gaan praten van he jullie komen uit de ruimte hoe dan? Ik haat het bloedvergieten, ik haat het dat we een gevangene hebben en ik haat het dat er geluid komt uit de bomen. Op dit moment haat ik alles, ik weet dat het niet goed is maar ik ben teveel mensen verloren om ook nog maar een beetje vreugde te zien. Ik denk ook niet dat iedereen zo nog zou kunnen leven als ze in mijn schoenen zouden staan. Ik ga door met mijn leven, ook al ben ik in de afgelopen dagen mijn oma, vader en zusje verloren in de meest irritante oorlog ooit. Ik weet dat alle drie een aanval hebben geleid naar de Skaikru maar toch had ik ze niet willen verliezen. Mijn oma was nog jong, nog geen 60 maar wilde per sé mee omdat het onze grond is. Niet die van hun, mijn zusje net 20 en nu al verloren mijn vader was 39 een leeftijd dat je nog mee moest vechten van de druk die er op ons rust. Vooral als je besluit om een krijger te worden in plaats van een boer of wat dan ook. Maar ook ik had ervoor gekozen en ook ik stond aan de linie om te vechten. Ik heb meerdere mensen van Skaikru vermoord in koele bloede omdat dat is wat er van me gevraagd werd. Maar elke keer als het gebeurde dan vraag ik me af of ze een familie hebben. Want ze lijken me nog zo jong, ik ben ook niet heel oud maar het zou me verbazen als er mensen bij zitten die ouder zijn dan 20, jonger dan mijn zusje. Ik haat mijzelf erom, dat ik dit doe. Maar als ik het niet doe word ik uit mijn clan gegooid en zonder moeite. Dan moet ik voor mijzelf gaan vechten en dat wil ik niet. Ik kijk op als Eli tegen me zegt dat er iets in de bomen zit waardoor ik opkijk, ik zie alleen niks. Ik wil net doorlopen als hij zegt dat iemand moet gaan kijken waardoor ik de andere jongens in ons groepje aankijk en onze gevangene. Ik zeg dan in gewoon Engels ''ga maar kijken'' en precies nadat ik wat zeg hoor ik een hard geluid van pijn. Ik wacht geen minuut en ren erheen met mijn messen al in mijn hand en zie een meisje staan waardoor ik grijns ''niet zo slim'' zeg ik alleen maar en ik trek haar naar me toe om haar meteen te onderzoeken voor wapens.

@PowerWriter

PowerWriter
YouTube-ster

PowerWriter schreef:
Elijah
Elijah keek het kleine groepje rond tot zijn ogen landden op River. Eli kon wel zien dat hij niet wilde gaan kijken. Dat was ook goed te begrijpen. Hij was moe, hij was er klaar mee. Zowel de Grounders als de Skaikru hadden offers moeten brengen voor de oorlog. Maar die offers worden niet makkelijk vergeten. Zo moest Elijah met de pijn in zijn hart leven dat een van zijn vrienden was gestorven. Maar zijn pijn was nog niet zo erg als die van anderen, die meerdere mensen, of zelfs hele families zijn verloren. River naast hem was een voorbeeld. Maar het onderwerp kwam nooit op. Het was wat moest van Heda, ons stilhouden en verder vechten tot de laatste resten van Skaikru waren verdwenen. Dat was immers het doel en de reden dat het gevecht was begonnen. Skaikru waren de mensen die opeens op het terrein van Trikru verscheen. Dat was het begin van alle ellende. Elijah focuste zich weer op het groepje. Hij wilde net zeggen dat hij ging kijken, tot een harde gil van bovenop de boomgrens kwam. Al zijn vermoedens werden bevestigd, er zat inderdaad iemand boven de bomen. Toen River naar boven rende bleef hij staan met het Skaikru meisje in touw. Hij keek naar boven tot River uit het zicht verdween. Het was wel zeker dat er iemand zat, vast weer iemand van Skaikru, wie zou het anders kunnen zijn. Elijah keek in de richting van het gevangen genomen meisje. Ze zou tenminste niet alleen zijn als ze bij de stad aan zouden komen. Het gaf hem weinig voldoening, maar het meisje misschien wel. Het gaf hem wel een beter gevoel, want zijn intenties waren helemaal niet slecht. De tijd van oorlog had zijn visie veranderd. Hij verplaatste zijn blik weer van het meisje naar boven, waar hij Riverdo met een nieuwe gevangene verwachtte.

Leilani

De gedachten van Leilani gingen de ronde in toen ze zo snel mogelijk opstond, maar ze wist dat het al te laat was. Al snel kwam er een gezicht van het dal vandaan. Het was een man, misschien wel haar eigen leeftijd. Hij zag er sterk uit, en leek op het eerste gezicht Leilani zo omver te kunnen gooien. Ja, nu was het officieel; het was met haar gedaan. Een uur geleden vertrok ze uit haar cel, en nu was ze al weer in de handen van een ander. De jongen had een grijns op zijn gezicht geplakt en trok haar naar zich toe. Haar hoofd ging over een miljoen verschillende plannetjes, maar er kwam niks in haar op, dus bleef ze stil staan en klemde ze haar kaken op elkaar. Als ze terugdacht aan wat ze allemaal had meegemaakt op Mount Weather, zou haar tijd bij de Grounders een eitje worden. Ze had elke soort test en experiment dat je kon bedenken meegemaakt, hoe desastreus de consequenties daarvan ook waren. Niks had haar tot nu toe kunnen breken. Het zou moeilijk worden, maar hier zou ze zich ook weer doorheen slaan. Ze was toch wel zenuwachtig, gevangen worden door anderen was niet de bedoeling toen ze de sleutel naar haar cel stal. Ze was namelijk een mysterieus meisje; ze hoorde niet bij de Grounders, maar ook niet bij de Sky People. Wat moest ze zeggen als ze haar gingen vragen waar ze vandaan kwam? Ze bleef de man aankijken terwijl hij haar onderzocht voor wapens. De realisatie kwam pas op dat punt dat deze jongen de eerste Grounder was die ze in het echt had gezien. Ze wist over de testen op Grounders binnen Mount Weather, en ze had zo veel over hen gehoord, maar ze had hen nog nooit in het echt gezien. Ze wist alles over hen, maar zij wisten niks over haar. Ze kon niet helpen maar per ongeluk de jongen aanstaren. Ze studeerde zijn gezicht, zijn kleren, de manier waarop hij dingen deed. Ze kon het niet helpen, want als ze eerlijk was zag hij er niet slecht uit. Deze mensen moest ze door en door kennen voor het plan van Mount Weather. Maar had ze gedacht dat ze er echt een zou zien? Nee. Ze kreeg flashbacks naar al de lessen binnen de berg, tot een gevaarlijke gedachte in haar op kwam. Wat als dit precies wat wat de Mountain Men wilde? Haar laten ontsnappen tot ze gevangen werd genomen door de Grounders, en haar dan weer zoeken en terughalen voor informatie?

@Aurorae99

Account verwijderd

schreef:
Alijah
Mijn polsen zijn samengebonden best strak en er zit een touw omheen, als ik nou bij een scherp stuk van steen kon komen zou ik deze los kunnen snijden. Het kan me dan niet uitmaken als ik mijzelf verwond, maar ik moet een afleiding hebben. Een afleiding waardoor iedereen afgeleid is en niemand op mij let, ik vind het niet fijn dat ik hier ben maar wil niemand verwonden. Er zijn al teveel mensen gestorven, en dat is niet iets wat ik wil veroorzaken. Natuurlijk heb ik meegevochten, of nou ik heb voor de mensen gezorgd die gewond aankwamen. Ik had een beetje meegekregen van mijn moeder, die samenwerkte met Abby de moeder van Clarke. Ik kijk op als een van de jongens wegrent, ik was zo in beslag genomen door mijn gedachten dat ik niet eens merkte dat de jongens om me heen iets hadden gehoord. Ik besluit de kans te wagen en begin te rennen, wat niet makkelijk is als je handen samengebonden zijn. Ik ren naar beneden waar een beekje is en voordat ik erover na kan denken nemen mijn instincten het over en werp ik mijzelf over de rand heen, hierdoor rol ik eigenlijk meer naar beneden dan dat ik loop maar het gaat wel een stuk sneller. Ik grom zachtjes als ik hard tegen een paar stenen aankom en ik ren een stukje door. Ik durf niet eens te kijken of ik achtervolgd word, want dan zouden ze me kunnen pakken. Na een stuk rennen duik ik achter een paar bosjes die me zouden moeten verbergen en ga ik op zoek naar een scherpe steen. Ik heb er eerst een paar te pakken die dus echt niet scherp zijn maar uiteindelijk heb ik de goede vast. ik hou die vast met mijn voeten en ga met mijn handen langs het touw. Iets wat veel pijn doet, ik ga langs mijn pols per ongeluk waardoor ik aan de zijkant een snee heb lopen. Maar iets wat me nog meer verbaast is de kleur van mijn bloed. Zwart, of in elk geval heel donker. hoewel het normale bloed gewoon rood is. Zou dit komen door de omgeving? Dat er toch nog straling is? Maar dat het op een andere manier eruit komt? Ik frons en scheur een stuk van mijn shirt af om het om mijn pols heen te binden, ik moet er een andere keer maar achter zien te komen. Ik besluit hier te blijven zitten, hopelijk komt er niemand. Ik hoor in elk geval niemand, wat een goed teken is toch? Ik probeer rustig adem te halen maar toch ben ik aan het hijgen, ik heb de afgelopen week meer gerent dan ooit op het schip, want daar kon je bijna niet eens rennen. Hierdoor is mijn conditie heel slecht, dat is ook de reden waarom ik niet verder ren.

River
Het meisje is niet wat ik verwacht had, aangezien ze zo´n stomme fout had gemaakt had ik verwacht dat ze zou huilen. Of in elk geval een zwak meisje was, iets waardoor ik eigenlijk met stomheid geslagen ben als ze me alleen maar koppig aankijkt. In haar ogen is ook een starre blik te lezen, waardoor ik nieuwsgierig word. Wat heeft dit meisje allemaal meegemaakt? In elk geval iets waardoor ze zo stevig in haar schoenen staat, maar wat me nog het meeste verbaast is dat ze me aan het opnemen is, alsof ze nog nooit een Grounder heeft gezien. Welk persoon van Skaikru had nog geen grounder gezien? Ze was geen van ons en dat was duidelijk te zien, niet omdat ze er niet bij zou passen maar omdat ze te zacht lijkt. 9 van de 10 grounders zien er harder uit, of het nou door de gevechten komt of door het weer maar we zijn allemaal hard. En geen enkele persoon zou deze fout gemaakt hebben. Ik trek haar aan haar arm naar me toe en haal een touw tevoorschijn en bind haar vast, het uiteinde van het touw aan mijn riem. Ik ga geen kansen nemen met dit meisje. Ik vraag dan aan haar een beetje vals misschien ''wat is er prinses, nog nooit een grounder gezien?'' Ik loop terug naar de plek waar de rest is en vraag dan aan de rest in Trigedasleng ''waar is het ander meisje?'' Ik hoop dat Elijah ook al weg is, want hem zie ik ook niet. Misschien is hij achter haar aan gegaan. Maar gelukkig zou niemand erachter komen dat we iemand niet meer hebben, want wij zijn de enige. Ik kijk naar het meisje achter me, ze is knap. En als ze van de grounders zou komen dan zou ik denk ik wat geprobeerd hebben maar omdat ik geen zin heb in rare blikken of om mijn eigen clan te verraden doe ik niks. Ook mag ik haar niet zo bekijken, want om eerlijk te zijn een vijand is een vijand. En ik ken haar niet eens, als iemand me zou horen denken zou ik vast en zeker neergestoken worden. Dit hoort namelijk niet zo, en ik weet zeker dat het als verraad gezien zou worden. Wat ik snap, en ik wil zelf niet eens zo denken want deze mensen hebben mijn familie vermoord.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld