PowerWriter schreef:
(voor het verhaal van de ceremonie draai ik Eira en Ambrose even om met het schrijven)
ik krijg ook het stukje van Eira niet recht dus het moet helaas even zo ;-;
Eira
De rit met de bus verliep voor Eira voorspoedig. Haar moeder had tijdens de rit nog geprobeerd om met haar te praten over haar keuze, of het echt zo goed voor haar was, maar ze had al snel gerealiseerd dat Eira niet meer om te praten was. Ze wilde weg uit Amity. Een leven vol zoetsappigheid en liedjes zingen was niks voor haar. Ze was een buitenstaander binnen haar eigen factie, ze werd nergens bij betrokken, en dat allemaal omdat ze een andere visie op de wereld had dan binnen haar factie werd geaccepteerd. Het was tijd voor een nieuw leven, een nieuw begin, in een nieuwe factie, met nieuwe mensen. Helaas kon haar moeder dan geen deel meer van haar leven zijn. Eerlijk gezegd had Eira het daar nog best moeilijk mee. Haar moeder had voor haar gezorgd, had door dik en dun bij haar gestaan, dus het was vreemd om afscheid te moeten nemen. Maar Eira had het geluk dat als ze zou gaan, haar moeder geen wrok zou hebben tegenover haar. Ze had aangegeven dat ze het begreep. Haar hele leven had ze geprobeerd om binnen Amity te passen, maar al haar acties had niks opgeleverd. Al snel meldde de buschauffeur dat ze waren aangekomen bij the Hub, de plek waar de Ceremonie zou plaatsvinden. Eira stapte de bus uit met haar moeder, die haar dicht bij zich trok. Eira's felrode haar wapperde met haar mee in de harde wind terwijl ze naar het gebouw ging, en al snel binnenstapte. Daar gaf ze haar moeder een laatste knuffel. Het was een warme, fijne knuffel, zoals ze gewend was uit Amity, en het was de laatste voor een hele lange tijd. "Tot later, mam" zei Eira met een lichte glimlach waarna ze naar de voorste banken van de factie Amity liep. Nu ze hier eenmaal zat was ze niet heel nerveus meer, vergeleken met de bibberende tieners naast haar. Haar visie was gericht op Dauntless, er was geen twijfel meer over of dit de juiste keuze was. Ze ging het doen, ze ging haar bloed in de hete kolen van Dauntless gooien. Ze was er helemaal klaar voor. Ze ging haar leven vol appels plukken en liedjes zingen verruilen met vechten en een waaghals zijn. En ze was er klaar voor, hoe spannend het misschien was om de initiatie van Dauntless te halen, wat heel moeilijk blijkt te zijn. Haar kansen om Factieloos te worden was groter bij Dauntless dan bij Amity, maar dat was een risico dat ze wel wilde nemen. Eira was opgelucht toen de speech eindelijk begon. Ze luisterde aandachtig mee, en wachtte op haar naam. Lang zou het niet duren, haar achternaam is Brooks, dus ze is als een van de eersten aan de beurt. Ze keek naar de eerste tieners die besloten om terug te gaan naar hun factie, over over gingen stappen naar een andere. Veel verassingen waren er tot nu toe niet. "Brooks, Eira" hoorde ze dan eindelijk door de microfoon op. Met een vastbesloten blik liep Eira naar voren en het podium op. Ze nam het mes aan en maakte een snee in haar hand. Alhoewel het erg veel pijn deed, wist Eira dat dit niet het ergste zou zijn dat ze bij Dauntless zou tegenkomen, dus ze beet zich door de pijn heen. Ze wilde een waaghals zijn, ze wilde dingen doen waarvan ze nooit zou verwachten dat ze het zou durven, ze wilde adrenaline door haar aderen voelen gaan. Eira had een lichte glimlach op haar gezicht toen ze zonder te kijken naar de andere bakken naar de bak van Dauntless liep. Ze hield haar hand erboven tot haar bloed naar beneden viel en siste op de kolen. Gelijk kwam er een daverend applaus van de Dauntless tribune, die waarschijnlijk niet hadden verwacht dat iemand van Amity deze overstap zou maken. Voor een laatste keer maakte Eira oogcontact met haar moeder op de bovenste banken van de Amity tribune. Ze keek verdrietig, maar ze stak een duim op naar Eira. Ze glimlachte, waarna Eira van het podium af liep met een doek om het bloeden te stelpen naar de banken van Dauntless. Ze ging zitten, en de mensen om haar heen gaven haar gelijk complimenten en sloegen haar op haar schouders. Ja, dit is wel een factie waar Eira aan zou kunnen wennen.
Ambrose
In een langzaam tempo liep Ambrose de straten over. Ze waren gevuld met mensen, de meesten hadden een bezorgde blik op hun gezicht. Ambrose snapte het helemaal; de meesten van hen moesten de keuze maken tussen hun familie, of een leven waar ze oprecht plezier in kunnen beleven. Die keuze was al deels van Ambrose weggehaald. Hij verliet zijn familie voor de veiligheid van een andere factie. Het was te gevaarlijk om als Divergent persoon bij Oprechtheid te zitten, waar hij te maken zou krijgen met het waarheidsserum. En als hij dan per ongeluk iets zei over wie hij echt is, dan is het met hem gedaan. De keuze was snel gemaakt, maar dat betekende niet dat het makkelijk was. Ambrose moest zijn ouders achterlaten, zijn ouders die zestien jaar van zijn leven voor hem hebben gezorgd, in de hoop dat hij later bij hen zou blijven. Het was lastig, hartbrekend zelf, maar hij had geen keus. Maar dat betekende niet dat Ambrose niet nerveus was. Hij was ontzettend nerveus. Wat als hij de initiatie niet zou halen? Of als hij de verkeerde keus zou maken? Dit alles had Ambrose bezig gehouden tijdens het lopen naar de zaal waar de Ceremonie zou plaatsvinden. Voor hij de grote deuren binnenstapten keek hij nog achterom of hij zijn ouders aan zag komen. Hij had gehoopt dat ze zouden komen, vooral omdat ze dan niet van iemand anders het nieuws van zijn overstap zouden horen, maar Ambrose wist ook dat ze allebei heel erg druk zijn. De straten waren wel gevuld met mensen die dezelfde kleuren droegen als hem, maar geen van hen hadden een bekend gezicht. Ambrose liep snel naar binnen en nam plaats op een van de voorste rijen bij zijn factie. De jongens die naast hem zaten hadden een even nerveus gezicht als hij had. Zij gingen ook overstappen, dat was wel duidelijk. Maar waarnaartoe, dat was nog de vraag. De meesten van de tieners uit Oprechtheid gingen vaak naar Eruditie of Amity. Dauntless was vaak toch iets te erg voor mensen die nooit liegen, en Abnegation wilde bijna niemand naartoe. De gedachten van Ambrose werden afgekapt door het beginnen van de ceremonie. De openingsspeech begint, en de wereldgeschiedenis en het proces van kiezen wordt uitgelegd, maar Ambrose was niet echt aan het luisteren. Zijn hoofd maalde van de consequenties van zijn beslissing, maar hij had voor nu geen keus. Hij wachtte, en wachtte tot zijn naam werd geroepen. Heel lang zou het niet duren, doordat zijn achternaam Camden is en dit is in het begin van het alfabet. Een meisje met de achternaam Brooks had net de keus gemaakt om over te stappen van Amity naar Dauntless, wat hem verbaasde, toen hij opeens zijn naam door de microfoon hoorde. Nerveus stond hij op en hij liep zo snel mogelijk naar het podium. Hij pakte het mes aan toen het hem werd aangereikt. Nu was het moment om te kiezen. Hij wist al dat hij ging overstappen, maar op de een of andere manier bewogen zijn voeten zich niet naar de bak met water van Eruditie. Zijn blik bleef maar gericht op het glas van Candor, zijn thuisfactie, waar zijn ouders waren, waar zijn leven was. Maar hij moest rationeel blijven denken. Hij moest voor een keer denken aan zichzelf, en aan zijn oude veiligheid. Zijn hand prikt en doet pijn als hij het mes erdoorheen haalt. De wond begint hevig te bloeden, en eindelijk bewegen zijn voeten zich naar de bak van Eruditie. Hij laat zijn hand boven de bak hangen en wacht tot het bloed in het water druppelt. Zodra de rode vloeistof het water raakt, ebben zijn zorgen weg. Ambrose heeft het gedaan. Hij kijkt op met een glimlach, terwijl zijn nieuwe factie voor hem klapt en juicht. Hij pakt een doek voor zijn wond aan en loopt het podium af met een glimlach op zijn gezicht terwijl hij gaat zitten bij zijn nieuwe factie, waar hij gelijk een aantal schouderklopjes krijgt van zijn nieuwe factieleden. Zijn nieuwe thuisfactie, Eruditie. Ja, daar zou hij zich fijn en veilig voelen.
@Aurorae99
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
12
