Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG]*We do not choose love. It claims each

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

*We do not choose love. It claims each man as it will.

Le moi:

They saw the spark, watched it burn away
They were holding on for some darker day
You know time she clocked us good
But we're still kindling

Aurora Julia Cicero
23 years old

And she will always be you
There was no way of knowing
That it was the same thing
And I will always be here

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:

Cato - 25 - Kampioen van huis Batiatus

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Cato
Beelden flitsen voorbij van het laatste gevecht. Hoe ik het enorme arena inliep. Luid gejuich van duizenden toeschouwers die mij omringde. De zon die op mijn blote bovenlichaam brandde. Het beste was mijn naam die ze telkens herhalend schreeuwde. Het gevoel dat ik elke keer weer voelde als ik de arena inliep was onbeschrijfelijk. Maar nog mooier was het als het klaar was en mijn tegenstanders dood bloedde. Ik voelde me onverslaanbaar, groots en onsterfelijk. Het winnen van een gevecht was net een drugs die ik elke keer weer nodig had, de zenuwen voor het gevecht, de euforie na het gevecht. Een leven buiten de arena kan ik mij niet voorstellen en dat is wat mij zo goed maakte. Ik vecht omdat ik het zo graag wil, ik vecht nooit met angst, ik weet namelijk dat ik het wel win. Maar hoe dit gevecht afliep had ik nooit verwacht. Voor het eerst sinds mijn begin als gladiator was ik nog nooit zo dicht bij de dood gekomen. Nog nooit had ik getwijfeld aan mijn eigen kunnen. Ze zeggen wel eens dat je ego je dood wordt, het was vandaag voor het eerst dat ik daar aan dacht. Toen ik op mijn knieën op het zand zat, diepe wonden in mijn borst. Maar uiteindelijk zegevierde ik toch, ik won het gevecht en overleefde het. Maar ik was niet meer de onsterfelijke Cato, kampioen van huis Batiatus en kampioen van Capua.
Wanneer ik bijkom zie ik vele figuren boven mij hangen. Elk kijkt met een bezorgde blik op mij neer. "Goden nog aan toe, ik ben niet dood toch?" Vraag ik geïrriteerd en ga overeind zitten. Mijn lichaam is te zwak waardoor ik me kreunend weer laat vallen op mijn rug. "Blijf maar beter liggen, je lichaam is nog te zwak en heeft rust nodig." Spreekt de medicus mij toe, de medicus is een van de vele die aan het bed staan. De ander zijn mijn dominus en domina en hun persoonlijke slaven. "Ik voel me prima." Blaf ik de medicus toe, natuurlijk is het niet waar maar zwak over komen wil ik niet. "Echt waar." Zeg ik tegen mijn dominus die me duidelijk niet gelooft. "Je ziet er niet prima uit." Zegt domina. Wat haatte ik dat wijf ook, ze had altijd wat te zeggen maar nooit iets goeds. "Het scheelde een beetje of je was dood, maar ik wist dat ik op je kon rekenen, mijn kampioen gaat niet dood." Zegt dominus grijnzend. "Kom op, schenk wat wijn voor hem in." Beveelt dominus een slavin. Ik bekijk de slavin goed maar herken haar niet.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Aurora.
Nieuwsgierigheid gierde er door mijn lichaam heen. Het was misschien niet hetgeen wat ik zou moeten voelen, maar het was de emotie die de overhand had. Als dochter van de medicus had ik genoeg gewonden gezien en tevens deels geholpen. Ik kende de basisprincipes inmiddels uit mijn hoofd, wat er voor zorgde dat ik gewonden ook in mijn eentje kon verzorgen. Een gegeven dat steeds vaker voorkwam. Ergens was ik daar wel blij mee. Het gaf me zelfvertrouwen. Zekerder van mijn zaak. Vastberaden om die mensen te helpen. Hoewel ik dus genoeg gewonden heb gezien, was het in dit geval toch echt de eerste keer dat ik behoorlijk nieuwsgierig was. Het ging nu niet om een 'simpele' ziel wie gewond was geraakt. Cato was een wel bekwaamde gladiator. Razend populair. Zelfs onder ons. Het simpele volk; de slaven. Nog nooit een verloren wedstrijd. Nog nooit gewond weten te raken. Tot nu. Het was naar mijn idee toch een bijzonder gegeven. In mijn ogen leek de jonge man onschendbaar. Niet te verwoesten. En hier lag hij dan; gewond. Buiten bewustzijn. Vele anderen waren met mij in deze kamer. Hopend dat hij nog bij zou komen. Met het beroep als de zijne, wist je het maar nooit. De kans was groot dat je er als gladiator niet levend uit kwam. Het was het risico van het vak. Maar zonder beroepen als deze; hadden mensen zoals ik een stuk minder te doen gehad.
Al duurde het niet lang voordat Cato zijn ogen wist te openen. Zijn opmerking zorgde ervoor dat ik een glimlach moest onderdrukken. Het was wellicht ongepast om dit nu te doen en bovendien wilde ik niet onbeschoft of respectloos overkomen. Ik deed nog een stapje naar achteren, zodat de mensen om hem heen er nog wat beter bij konden, hoewel ik hem al van een afstandje aan het observeren was. Ik wilde niemand in de weg staan of tot last zijn. Als slavin zijnde moest je zo min mogelijk opvallen. Het was mijn taak om het leven van haar baas zo gemakkelijk mogelijk te maken. In mijn geval was dit Batiatus. Ik kon mijn plek bij hem in de buurt goed. Ik wist wat ik kon maken en wat ik absoluut niet moest doen. Dat had ik door de jaren heen goed onder de knie weten te krijgen.
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de opmerking die ik naar mij toe geslingerd kreeg. "Natuurlijk, mijn heer"zei ik, terwijl ik uit respect een buiging maakte. Ik pakte de kan met wijn, schonk een goed glas in en bracht dit naar Cato. De eerste keer dat ik dichterbij hem mocht komen, sinds dat hij op de kamer lag en voor mij de eerste keer dat ik hem goed kon bekijken.

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Cato
Ik staar de slavin aan terwijl ze een glas wijn inschenkt. Als dominus ergens goed in is dan is het wel het selecteren van slaven, want naast zijn smaak in gladiatoren is zijn smaak in huisslaven ook helemaal niet verkeerd. De meeste zien er goed uit en ze vervullen hun huishoudelijke taken goed, dat zijn natuurlijk niet de enigste taken die ze goed vervullen. Batiatus bedankt zijn gladiatoren doormiddel van een geld of een slavin die je voor een bepaalde tijd mag gebruiken. De gladiatoren die zichzelf hebben verkocht of hopen op een toekomst buiten de ludus nemen vaak het geld aan, gladiatoren die niks aan het geld hebben nemen vaak een slavin voor de nacht. Ik behoorde tot de tweede soort gladiator, de ludus is mijn thuis en een leven hierbuiten kan ik mij niet voorstellen. En een man heeft zijn behoeftes, vooral na een gevecht kan het helemaal geen kwaad. "Men zegt dat je verandert als je de dood in de ogen aankijkt, maar hij gedraagt zich nog steeds als de beest die hij is." Zegt domina minachtend als ze mij ziet staren naar de slavin. Ze schudt haar hoofd en loopt de kamer uit. "Maak je niet druk om haar, ze was bang dat we je kwijt waren en heel wat geld zouden mislopen zonder jou." Vertelt dominus en knipoogt naar mij terwijl ik het glas wijn van de slavin overneem. "Ik wil dat je goed uitrust, als er iets is wat je nodig hebt zeg je het maar. Ik wil dat mijn kampioen weer zo snel mogelijk op zijn beide benen staat." Spreekt hij me toe. Ik knik en duw me dit keer voorzichtig overeind. Nu ik mijn tijd neem gaat het gemakkelijk. "Goed, ik heb wat zaken die ik moet afhandelen." Vertelt Dominus, hij klopt me op mij schouder waardoor er een lichte steek door mijn bovenlichaam schiet. Ik laat echter geen teken van pijn zien. Dominus draait zich om naar de medicus. "Ik wil dat er 24/7 iemand bij hem is, het kan me niet schelen als jij het bent of zij als er maar iemand is." Beveelt hij en knikt naar de slavin.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Aurora.
Ik voelde een paar ogen op mij gericht. Ik gokte het paar ogen van de beroemde gladiator. Al kon ik niet laten merken dat ik doorhad dat hij naar mij keek. Ik kon er in ieder geval niets van zeggen waar Batiatus bij was. Daar zou ik enorm veel problemen mee krijgen. Ik was normaal gesproken het type dat niet op mijn mond was gevallen. Nee, ik kon behoorlijk van mij af bijten. Dat wilde niet zeggen dat ik mijn plek niet kende. Batiatus stond ver boven mij. Zorgde ervoor dat ik een dak boven mijn hoofd had en dat ik werk kon verrichten. Daar had ik respect voor. Ik had respect voor hem. Tegen hem zou ik ook niet in kunnen gaan. Het zou mij mijn hoofd kosten.
Zodra ik Cato zijn wijn had gegeven, deed ik weer een paar stappen naar achteren. Het gesprek tussen Batiatus en hem zou ik niet willen storen. Toch werd het gesprek al gouw tot ons gericht, voor wij met zijn tweeën achterblijven bij Cato. "Je hebt de man gehoord. Ik wil dat jij hier blijft. Je hebt voldoende kennis om hem te verzorgen"werd er op mijn hard gedrukt. Ik wist dat er nog genoeg andere dingen te doen waren en ik om die reden hier moest blijven. Al zat ik daar niet over in. Ik deed simpelweg wat mij opgedragen werd. En als mij opgedragen werd om voor de gewonde gladiator te zorgen, dan deed ik dat. Zonder vragen te stellen. Dat hoorde nu eenmaal bij mijn status en ik had dit jaren geleden weten te accepteren. Ik was immers zo geboren en was eigenlijk ook niet anders gewend. Het was mijn leven en ik wist simpelweg niet beter. Ik vond het ook niet erg om voor Cato te zorgen. Ik vond juist enorm interessant.
Uiteindelijk zag ik ook de medicus uit de kamer verdwijnen, waardoor alleen Cato en ik nog aanwezig waren. Mijn blik gleed naar de gladiator en kon het niet laten om hem een medelevende glimlach te gunnen. Voor hem moest het ook niet ideaal zijn om aan het bed gebonden te zijn. Ik zou er moeten voor zorgen dat hij spoedig zou herstellen en dat hij het zo comfortabel mogelijk had. Dat was vanaf nu mijn taak.

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Cato
Zodra dominus de kamer uitloopt ga ik weer languit liggen en sluit ik mijn ogen. Ik let niet op wat de medicus de slavin verteld, wel hoor ik hem ook uiteindelijk de kamer verlaten. Ik open voorzichtig mijn ogen en zie dat de medicus inderdaad de kamer verlaten heeft. Mijn ogen glijden over de slavin heen, elk punt van haar lichaam neem ik in mij op. Alles staat mij wel aan tot ik bij haar gezicht aankom en in haar ogen staar. In haar ogen is een vleug van medeleven te zien. "Kan je het goed zien?" Snauw ik haar af. Geïrriteerd duw ik mijzelf weer over eind. Ik heb er geen probleem mee als mensen mij aanstaren. Mijn medegladiatoren kijken naar mij op, andere bewonderen of vrezen mij. Batiatus respecteert mij en behandelt mij vaak zelfs als een gelijke. Nog nooit keek iemand op mij neer, en nog nooit had iemand medelijden met mij. Maar de manier hoe zij naar mij keek is de manier hoe je naar een gewonde puppy kijkt die bijna dood gaat, zo ben ik niet, ik ben niet zwak. "Geen idee wat hun denken, maar het gaat prima met mij. Een paar schrammen houden mij niet tegen." Zeg ik en duw mijzelf weer overeind. Natuurlijk moet ik mij weer bewijzen, zo ben ik eenmaal, ik kan er niet tegen als mensen aan mij twijfelen. Met moeite stap ik uit bed. Met mijn hand aan de muur hou ik mij overeind. Voorzichtig loop ik naar de kan met wijn en hef de kan om een glas in te schenken. "Zie je?" Vraag ik, maar al snel wordt het gewicht teveel en laat ik het uit mijn handen vallen. "Verdomme." Vloek ik uit.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Aurora.
Ik zie hoe Cato zijn ogen wist te openen en mij van top tot teen op wist te nemen. Ik was het gewend. Mannen van een hogere status zagen haar vaak als lustobject. Al had ze nog nooit zulke handelingen hoeven verrichten. Nee, ik wist dat Batiatus haar bewaarde. Dat was mij inmiddels wel duidelijk en ergens was ik hem dankbaar dat ik dat soort dingen niet hoefde te doen. Ik moest er eerlijk gezegd niet aan denken. Een rilling liep er over mijn rug heen. Alleen al bij het idee. Ik zette die gedachten gauw weer van mij af en ik richtte mijn aandacht weer op Cato.
De manier waarop hij tegen mij sprak, stond mij niet aan. Ik deed in principe niets verkeerd. Ik kon het dan ook niet laten om met mijn ogen te rollen, voor ik daadwerkelijk reageerde. "Haal je nu maar niks in je hoofd" kaatste ik kort terug. De medelijden werden duidelijk niet gewaardeerd. Al zou hij mijn medelijden in ieder geval niet meer krijgen. Dat was één ding wat zeker was. "Als ik jou was, zou ik maar weer gewoon gaan liggen. Je bent gewond en op deze manier herstel je alles behalve snel"merkte ik op. Ik volgde de bewegingen die de gladiator maakte en zag hoe hij uit bed stapte, naar de kan met wijn liep en voor zichzelf een glas inschonk. Ik rolde met mijn ogen en liet hem maar zijn gang gaan. Hij wilde zichzelf duidelijk bewijzen en wie niet luisteren wil, moet maar voelen. Ik zag hoe zowel het glas als de kan binnen de kortste keren op de grond viel. "En dat is precies waarom jij in je bed moet blijven liggen" merkte ik vervolgens op. Ik liep naar hem toe, legde mijn hand op zijn schouder en keek naar zijn gezicht. "Laat mij dit maar opruimen. Het is voor jou echt belangrijk dat jij je rust neemt"zei ik vervolgens tegen hem. Ik wist dat ik hier een risico mee liep. De jongen had een ego. Hij was de onverslagen gladiator. Niets kon hem raken. Ik wist dat dat wat met iemand kon doen. En ik wist dat ik het goed aan moest pakken, maar daartegenover liet ik niet over mij heen lopen. Ik wist hoe ik het voor mijzelf op moest nemen. Ze hadden het op dit moment met elkaar te doen. Geen van beide wist hoe lang ze met elkaar opgeschoten zaten, waardoor ze niets anders konden doen dan het beste eruit te halen.

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Cato
Bijna gehypnotiseerd staar ik naar de scherven die in het rode vloeistof verspreid over de grond lagen. Allemaal door mij. Cato de kampioen kan niet eens een glas wijn inschenken, ze kunnen mij voortaan beter Cato de zwakke noemen. Cato de gefaalde, want dat was het afgelopen gevecht, een faal. Ik schrik op als ze haar hand op mijn schouder voel. Ik kijk over mijn schouder op haar neer en wil mijn mond open doen om weer een opmerking te maken maar sluit die weer snel. Misschien heeft ze gelijk en heb ik wat rust nodig. Met mijn hand tegen de muur loop ik weer terug naar mijn bed. Bij het bed aangekomen ga ik overeind zitten met mijn rug tegen de muur. "Niemand hoeft hier trouwens van te horen." Zeg ik kill tegen de slavin en kijk toe hoe ze het schoon maakt. Het zou mijn reputatie verpesten, niemand zou rekening houden met het feit dat ik gewond bent, want wie laat er nou een kan wijn vallen omdat het te zwaar is. "Ik zal niet voor altijd zo op bed liggen, vroeg of laat ben ik weer de oude en als ik weer de oude ben zal ik het niet waarderen als mensen aan mij zullen twijfelen omdat iemand niet haar mond kon houden." Vertel ik zonder mijn ogen van haar te halen. Ze moet begrijpen dat ik bloed serieus ben. "Ik hoop dat wij elkaar begrijpen." Vraag ik en hou mijn hoofd een beetje schuin. Ik ben niet de enigste die het niet zal waarderen, Batiatus heeft mij nodig en met mij komt ook een reputatie. Als mijn reputatie naar de klote is zal ik niks meer waard zijn en zal hij heel wat geld kwijt lopen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Aurora.
Ik had het idee dat ik het hier nog moeilijk ging krijgen. Het zou in ieder geval niet de eerste keer zijn dat de twee zouden botsen. Al was het niet erg. Ik kon wel wat hebben. Er waren immers ergere dingen naar mijn hoofd gegooid, waardoor de meeste dingen simpelweg van mij af glijden. Er waren nog maar weinig dingen die me echt raakten. Dat hoorde bij mijn status. Een simpele slavin, wie niets anders deed dan het opvolgen van iemand anders zijn orders.
Ik ruimde de scherven op en maakte de vloer schoon, zodat het leek alsof er zojuist helemaal niets gebeurd was. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Cato naar zijn bed strompelde en weer ging zitten met zijn rug tegen de muur. Ik rechtte mijn rug bij het horen van zijn worden, terwijl mijn gezicht kort verstrakte. Mijn blik gleed uiteindelijk zijn kant op. Ik kon het niet laten om een korte lach over mijn lippen te laten rollen. Iets wat gebeurde als ik geïrriteerd was. "Luister. We zitten hier met elkaar opgescheept. En we kunnen dit op verschillende manieren doen. Als dit de manier is waarop jij je tijd door wil brengen, is dat prima. Dat is geheel aan jou. Maar je hoeft van mij niet te verwachten dat ik mijn mond hou en overal maar op knik. Dat gaat er bij mij niet in" vertelde ik hem. Ik was zeker niet bang om tegen hem in te gaan. Daarbij zou ik dit zeker niet doorvertellen. Ik wist zelf ook heel goed wat hier de consequenties van waren. Ik had teveel respect voor Batiatus om het soort risico's te nemen waar Cato over praat.
Ik deed een stap naar voren en keek recht in de ogen van de jonge man. "Laat ik nu maar even duidelijk zijn. Ik heb te veel respect voor Batiatus om ook maar iets van zijn inkomsten in gevaar te brengen. Een man zoals jij zou moeten weten wat respect is. Ik zal je kleine geheimpje dus bewaren en ik denk dat wij elkaar heel goed zullen begrijpen" beet ik hem toe. Voor dat hij er verder op kon reageren, ging ik zelf verder. "Ik ga een nieuwe kan wijn voor je halen. Is er nog iets wat ik voor je mee kan nemen?"vroeg ik vervolgens aan hem.

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Cato
Verrast kijk ik haar aan als ze anders reageert dan ik had verwacht. Grijnzend kijk ik omlaag. Ze heeft pit, wat ik eerlijk gezegd niet had verwacht. Ze kwam over als een van de vele slavinnen die hier door de ludus lopen. De meeste durven hun mond niet eens open te doen, laat staan een weerwoord tegen iemand als ik. Natuurlijk sta ik niet gelijk aan Batiatus, ik ben zijn bezit en uiteindelijk zijn slaaf. Maar als je een gladiator vergelijkt met een huisslaaf sta ik aan de top en staan zij helemaal onderaan, net boven de hoeren. Als het iemand anders was die mij zo toe zou spreken zou ik het niet pikken, bij haar vind ik het echter amuserend. "Ik denk ook dat wij elkaar zullen begrijpen ja..." Zeg ik en kijk weer grijnzend op. Ze lijkt Batiatus erg te respecteren dus ik kan haar vertrouwen. Wie het beste wilt voor Batiatus wilt op dit moment het beste voor mij. Sowieso respecteren bijna alle slaven Batiatus, het kan een apart geval zijn maar uiteindelijk is hij een rechtvaardige dominus. Als je hem geeft wat hij wilt, geeft hij jou wat je wilt. "Een nieuwe kan wijn is genoeg, aardig van je." Antwoord ik met de brede grijns nog steeds op mijn gezicht. "Er is trouwens wel iets anders wat ik graag zou willen, maar dat kan je niet halen." Vertel ik. "Wat is je naam?" Vraag ik, het is wel zo netjes om haar bij haar naam te noemen als ik iets nodig heb of tegen haar praat. Ze heeft immers gelijk, we zitten inderdaad met elkaar opgeschept. En eerlijk is eerlijk, ze lijkt me niet zo saai als de andere slaven in het huis. Natuurlijk moet ze weten dat ze uiteindelijk gewoon respect voor mij moet hebben maar ik zal haar nog even de tijd geven om erachter te komen wat haar plek is.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Aurora.
Ik kon aan zijn gezicht aflezen dat hij verrast was en dat hij niet verwacht had dat ik zo zou reageren. Ergens kon ik dat ook wel begrijpen. Personen van mijn status gingen eigenlijk niet tegen mensen van een hogere status in. Slaven en slavinnen hoorden respect te hebben voor degenen wie boven hen stonden. Al was dat in ons geval vrijwel iedereen. Begrijp mij niet verkeerd. Ik had ook zeker respect voor mijn medemens. Zeker voor de mensen als Batiatus, tegen wie ik nooit een weerwoord zou hebben. Nee, daar respecteerde ik de man te veel voor. Hij behandelde mij goed en dat kon ik waarderen. Om die reden had ik ook respect voor de man.
"Laten wij daar dan maar van uit gaan"gaf ik vervolgens als antwoord. Ik was benieuwd naar hoe dit zich zou ontwikkelen. Ik vermaakte mij in ieder geval prima op dit moment en ik ging er ergens van uit dat dit zo zou blijven. "Een nieuwe kan wijn komt er dan aan"zei ik hem, terwijl ik naar hem glimlachte. Hij mocht zich dan gedragen als een zak, betekende het niet dat ik hem geen kans kon geven. Zoals ik zelf had gezegd, zaten we hier met elkaar opgescheept en moesten we het met elkaar doen. Dan konden we het maar beter zo makkelijk en leuk mogelijk laten verlopen. Ik hoopte dat hij daar ook aan toe ging geven. Anders ging het nog aardig moeilijk lopen.
Toen hij toegaf dat hij nog wat anders van mij wilde, wachtte ik geduldig af, draaide ik mij om en keek ik Cato aan. "Mijn naam is Aurora"zei ik hem. Met die woorden liep ik de deur uit, om uiteindelijk een nieuwe glas wijn te halen.

District131
Straatmuzikant

District131 schreef:
Cato
"Aurora." Mompel ik. Het was een best vaak voorkomende Romeinse naam, ik vraag mij alleen wel af als ze Romeins is of haar roots ergens anders liggen. Het was allemaal even raden omdat sommige slaven hun oude naam behielden en sommige een nieuwe kregen. Ik was een van de velen die een nieuwe naam kreeg. Ik bezitten een naam die volgens Batiatus te moeilijk zou zijn om te onthouden voor het volk. En omdat hij van mening was dat ik veel potentie had om groot te worden waren dat gelijk punten waar hij verandering in. Ik wist nog dat ik als 18-jarige extreem opstandig was en het niet accepteerde. Ik was altijd een vrije jongen geweest en plots werd mijn dorp aangevallen en voor ik het wist werd ik gekocht door een arrogante ziek die ook nog eens mijn naam veranderde. Ik was woedend en haatte iedereen. Ik miste mijn familie, die de aanval waarschijnlijk niet hadden overleefd. Alle wil om te leven maakte plaats voor haat en woede. Toen ik mijn eerste gevecht won en het publiek los ging voelde ik voor het eerst in lange tijd wat anders dan dan haat, dat was het moment dat mijn leven keerde en ik mij volop ging richten op mijn gevechten. Het duurde een lange tijd voordat ik mij eindelijk had bewezen, ik was de jongste en voor een lange tijd ook de meest onervarene, maar van vele was ik ook de gene die het het meest wilde. De kut gevechten die de meeste beginners kregen hielden mij niet tegen om te presteren. Uiteindelijk was het allemaal waard.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Aurora.
Ik wist mijn weg aardig goed te vinden hier, waardoor het niet lang duurde voor ik bij de plek aangekomen was waar ik moest zijn. Ik zorgde ervoor dat ik een kan wijn tot mijn beschikken kreeg, zodat ik deze weer mee terug kon nemen naar de kamer waar Cato zich in bevond. Ik vroeg mij af hoe hun tijd samen zou verlopen. Het was in ieder geval stroef begonnen, maar hoe het zich zou ontwikkelen kon nog alle kanten op. Ik liet in ieder geval niet over mij heen lopen en ik hoopte dat ik hem dat ook duidelijk had weten te maken. Ik was ook zeker niet bang om tegen hem in te gaan. Ik wist dat hij een ongeslagen gladiator was, wat betekende dat hij over een enorme kracht beschikte, maar dat maakte mij niet bang. Ik moest, als dochter van de medicus, voor hem zorgen. Dat kon nog even duren, aangezien het lag aan het feit hoe snel zijn wonden genezen waren en hij weer op de been was. Het was van belang dat hij weer snel de ring in kon. Dat was belangrijk voor Babatius. En ik kon mij voorstellen dat hij hier niet graag voor een langere tijd verbleef. Kort schudde ik mijn hoofd en zette die gedachten weer van mij af. Ik moest immers weer terug. Ik kon niet lang blijven, aangezien het belangrijk was om goed voor hem te zorgen en hem in de gaten te houden. Er mocht hem verder niets meer overkomen. Zijn genezing stond voorop. Dat was mij in ieder geval goed duidelijk gemaakt.
Ik stapte uiteindelijk zijn kamer weer binnen en ik kon het niet laten om kort naar hem te kijken. Hij zag er inderdaad lijkbleek uit. Al kon ik het hem niet kwalijk nemen. Hij had heel wat klappen achter zijn kiezen gekregen. Het gevecht was bijna zijn dood geweest. Hij was er toch nog goed uit gekomen; hij had immers gewonnen. Al moest hij nu wel herstellen. Er weer bovenop komen, zodat hij aan zijn volgende gevechten kon denken. "Zal ik gelijk een glas voor je inschenken?"vroeg ik vervolgens aan hem, terwijl ik de kan neerzette op de plek waarop het hoorde te staan. Ik draaide me op en keek hem vervolgens met een vragende blik in mijn ogen aan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld