Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Wildest ones

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Apocalyptische ORPG ft. the cutie

(deels geïnspireerd door the 100)

(blood must have blood)

-

Shay

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Noah - 21

Now walkin' back down this mountain
with the strength of a turnin' tide.
Oh, the wind's so soft on my skin,
the sun so hard upon my side.
Oh, lookin' out at this happiness
I search for between the sheets.
Oh feelin' blind and realize
All I was searchin' for was me.
Ooh ooh, all I was searchin' for was me.
Keep your head up, keep your heart strong.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij groeide op in de bergen van Azgeda. Het was er nat en koud en het sneeuwde er dagelijks.
Hij was aan het jagen toen hij van de lokale autoriteiten te horen kreeg dat hij met hen mee moest komen. Hij was ontdaan, maar dacht niet dat hij ergens van beschuldigd werd. Hij wist toen nog niet dat alle dorpsbewoners hem minachtten en hem beschuldigden van een dubbelmoord.
De gerechtsdienaars ontnamen hem van zijn jachtgeweer. In het licht van de maan dat door bladeren van de bomen in meerdere stralen de grond reikte, gingen de gerechtsdienaars en hij te paard naar het dorp waar de bevelhebber hem te wachten stond.
Bij aankomst deden een paar van hen deur van een hut open. Hij fronste, verstijfde.
‘Go on, get in. We don’t have all night.’
Hij was te traag met reageren. De mannen duwden hem bruut de ruimte in. Hij verloor zijn evenwicht en viel neer op houten, natte planken die al weken niet meer schoon waren gemaakt. Hij gromde.
‘He’s all yours, Sir.’
De commandant bedankte hen. Hij schoof zijn stoel naar achteren, stond op en stapte naar hem toe.
‘Get up.’ Noah stond op. Hij stond oog in oog met degene die hem hier naartoe had gebracht, - en ineens was hij bang dat hij wel degelijk van iets beschuldigd werd. De toon waarop hij hem beviel tot orde te komen, de manier waarop de gendarmerie hem de woning inbracht, - het leek wel alsof de autoriteiten hem als crimineel behandelden. Het was hem alleen niet duidelijk waarom. Hij was in geen jaren tijd een misdaad begaan.
Hij wachtte op een mededeling, op woorden die hem vertelden zouden waarom hij hier precies was, maar hij kreeg in plaats van woorden, daden. De commandant sloeg hem hard in het gezicht, waardoor hij opnieuw zijn evenwicht verloor en achterover viel. Hij kreunde van de pijn. Maar het hoofd van de gendarmerie was nog niet klaar met hem. Hij trapte hem tweemaal in zijn maag, voordat hij hem met rust liet.
Het duizelde in zijn hoofd. Hij spuugde bloed en had moeite met ademhalen. De commandant daarentegen rookte nonchalant zijn sigaar eens hij weer plaats had genomen achter zijn bureau. Hij had geen medelijden met moordenaars, al helemaal niet met familiemoordenaars.
‘You murdered your mother and sister, didn’t you?’
Noah gebruikte de muren en de houten planken onder zich om weer op beide benen te kunnen staan, maar hij had de kracht niet meer in zich om stil te blijven staan. Na minder dan drie seconden viel hij weer om.
‘I’m not going to ask you twice. Did you murder your mother and sister?’
De woorden kwamen hard bij hem binnen. Hij schudde zijn hoofd, dacht dat hij droomde, maar hij wist dat hij klaarwakker was toen hij een harde knal hoorde en er niets veranderde.
‘Don’t pretend you know nothing! I know you did it!’ Gechoqueerd trachtte hij de man aan te kijken.
‘Who told you?’
‘Your father. He has proof of you committing the murders.’
Het laatste wat hij zich kon herinneren, waren de handen die hem mee naar buiten droegen.

***

‘It’s time.’
Hij raakte met zijn vingertoppen de hechtingen aan die de wondranden in zijn wang bij elkaar hielden. In de spiegel voor hem kon hij zijn gezicht waarnemen, dat bont en blauw zag van alle klappen die hij tijdens het eerste duel had ontvangen. Hij zag er niet uit, was rusteloos en wilde het stuk land uit, maar omstanders weerhielden hem ervan weg te lopen. Hij moest nog één laatste duel doen voordat hij vrijheid in open armen kon nemen.
‘It’s time,’ mompelde de wat oudere Floukru.
‘I know, I’m not deaf.’ Hij liep het gebouw uit en betrad het open terrein van Levado, daar waar op de drassige grond tegenover hem zijn opponent stond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was een vreemd gevoel geweest om weer het bloed over haar eigen huid had voelen sijpelen. Ze had tientallen keren moeten vechten voor haar leven sinds ze de Second van een van de krijgers was geworden, maar zelfs tijdens haar tijd aan Danae's zijde had ze dit bekende gevoel van de rode vloeistof over haar huid niet vaak gekend. Bijna elke keer dat ze geraakt zou worden, was ze haar vijand met haar zwaard voor geweest. Dat was echter in een andere tijd, in de wijde buitenwereld in plaats van Levado. Oh, wat zou haar moeder er wel niet voor hebben opgegeven om haar nu hier op het gevechtsterrein te zien. Ze kon zelfs van verre het genoegen nog op haar gelaat spotten, voor het startsignaal gegeven was. Dit veranderde niet toen haar eerste gevecht tot een einde was komen; allesbehalve dat. Na haar eerste tegenstander in een moeizaam gevecht verslagen te hebben, was er nog geen vuiltje aan de lucht geweest voor Nylah. Nog even tevreden bekeek de koningin van Trikru het tafereel. De vrouw wist net zo goed als Shay dat haar een tweede gevecht stond te wachten voor ze haar vrijheid weer tegemoet zou kunnen lopen. Een gevecht waar ze alsnog aan kon bezwijken. Daar kon haar eerste overwinning niets aan veranderen.
Met een viezige doek veegde ze het mengsel van bloed en zweet van haar lichaam af. Hoewel ze was beland in een van de zijkamers van de pit, daar waar ze van het veld werd gescheiden door een flink stel tralies en ijzeren schroothoop, kon ze het gevecht dat nog gaande was aanschouwen. Alsof ze haar des te meer op wilden naaien vooraleer ze het strijdveld weer zou betreden, bedacht ze zich stilletjes, vooraleer een paar voetstappen haar uit haar gedachtengang haalden.
"You fought well." Verrast keek ze op, een welbekend gedaante door de deur zien komen. Het was Nyko die zijn weg binnen de kamer maakte, de bewaker iets toegestopt voor hij de deuropening weer sloot. Ze had de heler niet verwacht hier te zien, maar ergens had ze kunnen verwachten dat hij een van de bewakers omkopen zou.
"Nyko," murmelde ze. "What are you doing here?" Ze legde de doek van zich weg en sloeg haar handen ineen, in haar ooghoeken gezien hoe de man naast haar kwam zitten. "Thought you could use something to keep your strength up." Hij opende zijn handpalm, een stapel noten aan het licht gebracht waar ze ietwat fronsend een blik op wierp. "What are you doing? If you get cau-"
"We can't afford to lose you," verstoorde hij haar woorden, voor ze haar zin ook maar af had kunnen maken. "We can't let Nylah win this, and you know that just as much as I do. The people need you on the throne." Hij pakte haar hand vast, deze geopend om de noten van zijn handpalm op de hare te laten vallen. "Now, eat. You're gonna need the energy."
Ze had het liefst willen weigeren maar het geweten dat ze het nodig had, spookte teveel door haar hoofd om het aanbod af te slaan. Gehaast begon ze de nootjes in haar mond te stoppen, ze in een kwestie van secondes opgegeten voor een bewaker hen had kunnen storen. "Thank you." Een knik was al dat ze nog krijgen kon, tot het geklop op de deur zijn bezoek tot een eind had gebracht. Het was een kwestie van wachten voor ze weer aan de beurt was en ze hadden niet veel tijd, voor ze weer opgeroepen werd. Het was van belang dat Nyko weg was voor dat gebeuren zou, datgeen wat bij de heler ook wel doorgedrongen was.
Gehaast stond hij op. Kort legde hij zijn hand op haar schouder, daar waar ze zijn vingers even met de hare vastpakte uit dankbaarheid. "Good luck," mompelde hij haar toe. "Ge smak daun, gyon op nodotaim." Vervolgens stapte hij de kamer uit, haar alleen achtergelaten waar hij zonet haar had gevonden, met enkel het geschreeuw en het gejoel van de toeschouwers buiten als gezelschap.

"Get knocked down, get back up again."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij stond in de Arena met zijn opponent naast hem. Hij was niet gewend aan de warme temperaturen die de omstreek presenteerde. Het warmte gevende hemellichaam brandde zijn huid los van zijn lichaam en maakte hem suf.
Op de tribune hadden honderden mensen zich gestationeerd. Voor hen was hij niet meer dan een marionet, dat bespeeld moest worden in het hol van de leeuwen. Hij voelde zich bekeken, toen meer dan die ochtend, - en de blikken die hij toegeworpen kreeg, waren verre van aangenaam. Hun ogen straalden intense haat uit. Hij nam het hen echter niet kwalijk. Als iemand hem zou vertellen dat er een persoon is die, ondanks de moord op zijn moeder en zuster, in goede welzijn op aarde rondwandelde, dan was ook in zijn gezicht welige haat jegens die persoon af te lezen.
‘Let’s see chon osir don hir.’ (‘Let’s see who we have here.’)
De Koningin van Trikru las een brief voor, waarop in het kort beschreven stond wie de strijders in de arena waren. Hij gaf de mensen niet meer dan een naam, afkomst en reden achter hun komst. Kennelijk waren die dringen genoeg om een voorliefde te ontwikkelen voor één van de strijders die op dat moment in de Arena stonden.
‘We don Norman, a Graunkru chon robbed a store.’ (‘We have Norman, a Graunkru who robbed a store.’)
‘En osir don Noah, an Azgeda chon killed his nomon en sis.’ (‘And we have Noah, an Azgeda who killed his mother and sister.’) Na zijn schildering, - hij werd door de Koningin afgebeeld als een barbaar uit een andere dimensie -, was hem wel duidelijk dat ook haar voorkeur uitging naar de dertigjare man naast hem. .
‘Emo chon laik in favor gon Norman, beja applaude.’ (‘Those who are in favor of Norman, please applaude.’)
De mensen op de tribune applaudisseerden luid voor hem. Norman knikte hen dankbaar toe, maakte waarachtig een buiging om hen nog meer te danken dan hij al met zijn hoofdknik had gedaan.
De Koningin spreidde haar armen en de mensen omarmden feilloos de stilte. X bewaarde enkele seconden de rust, voordat X Noah’s naam ter sprake bracht.
‘En emo chon laik in favor gon Noah, beja applaude.’ (‘And those who are in favor of Noah, please applaude.’)
Niemand die hem toejuichte. Hij sloeg achteloos gade hoe de nobele Trikru de tribune rondkeek en hoe zij trachtte niet voor een tweede keer in lachen uit te barsten.
‘Ai see. Norman, yu don the honor kom compete kom a gon.’ (‘I see. Norman, you have the honor to compete with a weapon.’)
‘Mochof, Sir.’ (‘Thank you, Sir.’)
Op de tafel lagen drie shuriken die zijn opponent tijdens hun treffen kon gebruiken. De Graunkru greens. Mensen hadden niet echt wapenkennis nodig om werpmessen naar behoren te gebruiken, dus Noah begreep wel waarom hij glunderde, - of misschien waren shuriken zijn favoriete aanvalswapen, dat kon natuurlijk ook.
Hij schraapte zijn keel, keek enkele seconden naar Norman en keek toen weer strak voor zich uit. Hij kon het zich niet veroorloven om angst in zijn lichaamshouding of gezichtsmimiek te tonen. Deed hij dat wel, dan was hem voor sowieso einde spel.
Hij negeerde het toegejuich voor Norman en richtte zijn aandacht weer op de Koningin. Die kon op elk moment aankondigen dat de spelen over enkele seconden zou gaan beginnen. ‘In single combat, der ste ba won rule, someone souda die today.’ (‘In single combat, there is but one rule, someone must die today.’)
Norman nam afstand van hem en nam de vechterspositie aan. Noah kon het niet laten om de Koningin nog één laatste blik te werpen, voordat ook hij zijn vechtershouding aannam.
-
‘Teik's begin!’ (‘Let’s begin!’)

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"This is a blessing in disguise. Don't you see that?"
Verward schudde ze haar hoofd. Met haar handen greep ze krampachtig naar het gesteente dat haar van haar neef scheidde. Ilian had altijd aan haar kant gestaan en dat wist ze maar al te goed, maar het gevoel van vijandigheid dat ze van hem begon te voelen, kon ze niet van zich afschudden. Ze had geen idee wat voor goeds hij in de situatie zag, wat zij niet had gezien. Wat maakte dat ze gezegend was, nu ze grotendeels tot dood was veroordeeld? Het was alsof haar moeder haar op de rand van een afgrond had gezet, met maar één voet op het grondoppervlak. Ze stond bij wijze van spreken al met één van haar benen in haar graf en dat kon Ilian ook niet ontschoten zijn.
"A blessing? I'm seen as a traitor, again. An outcast. I, the princess of Trikru, have to fight in an arena full of criminals for my life. How is that a blessing?" ratelde ze woedend. "Mother won once again. Maybe she'll get rid of me for once and for all, now."
Ze werd slechts aangekeken met een fronsende uitdrukking, dat wat haar des te meer het bloed onder de nagels vandaan haalde. Voor ze echter kon spreken, had Ilias haar de mond al gesnoerd. "This is the chance you've needed, to get out of here!" siste hij haar toe. Het geluid van voetstappen boven hen had hem even het zwijgen toegebracht, geschrokken naar boven laten kijken, maar nadat dit weer verdwenen was liet Ilias zijn stem weer horen. "Listen to me. You are going to win. And when you do, you're going to disappear."
Het was een boodschap die haar volledig van haar stuk had gebracht. Verbaasd keek ze hem aan, niet wetend wat ze zeggen moest.
"You're going to Trishanakru, and you're not coming back here ever again until all of this is over. You hear me?" Hij keek haar doordringend aan, zijn hand door het stenen geraamte gestoken om de hare vast te pakken. In de hoop dat hij haar wakker schudden kon, misschien. "You're going to live your life there. It'll buy us the time we need to get Nylah off the throne. Then, and only then, you get what's rightfully yours."
Ze schudde haar hoofd. "How do you know it's gonna work?" lispelde ze terug. Haar woede was net zo snel omgeslagen in neerslachtigheid, als dat het op was gekomen. Hoe moest ze na al die jaren haar natie achterlaten? En dat terwijl deze nog steeds in handen was van haar moeder?
Een kneep in haar hand was hetgeen wat ze terugkreeg. "It will work." Hij knikte naar haar, dat ene gebaar dat haar net het vertrouwen leek te geven wat ze dan toch nodig had. Wederom weerklonken voetstappen, ditmaal dichterbij, makend dat Ilian zich weer terugtrok. Het was tijd om te gaan, wilde hij niet betrapt worden door haar moeder's onderdanen. Gehaast verging de grip tussen zijn hand en de hare. Nog kort weerklonk zijn rustgevende stem in de gang, vervolgens kwam er een stilte voor in de plaats.
"Ste yuj." (Stay strong)

Ze werd hardhandig uit haar gedachten gewekt door het gebonk van metaal tegen metaal. Fronsend keek ze achterom, daar waar ze oog in oog kwam te staan met een van de bewakers. Hij had haar blik allang gespot maar besloot desondanks nog een enkele keer met een loden pijp tegen de tralies te slaan, vooraleer hij hiermee stopte.
"Taim em isn't Shay, the princess gon trikru." (If it isn't Shay, the princess of Trikru) Hij greens haar toe, de deur geopend om vervolgens afwachtend in de gang stil te blijven staan. "It's your turn." Ze rolde met haar ogen. Met tegenzin stond ze op, haar kleding rechtgetrokken voordat ze zich een weg naar de deuropening baande. "Have some respect, yu son gon a bitch," beet ze hem gedempt toe toen ze langs hem heen liep. "O yu gonplei ste odon fou yu know em." (Or your fight is over before you know it) Als hij haar zo behandelde, kon zij dat ook.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij kon die shuriken gooien en het was gedaan met hem, maar dan moest hij hem wel op de juiste plekken raken, - en dat deed hij niet. Het eerste werpmes raakte hem in zijn borst, het andere miste. De derde gooide hij niet. Hij twijfelde, en Noah kreeg bijna het idee dat zijn opponent spijt had van zijn gooien. Hij had namelijk als het ware zijn wapens ‘cadeau’ gedaan aan Noah. Daar had hij eerder niet bij stilgestaan.
Noah klemde zijn kaken op elkaar en haalde de shuriken uit zijn lichaam. Hij hield zijn blik bij Norman, ook toen hij de bebloede werpmessen in zijn handen. Er waren meerdere waarschuwingen die hij vooraf aan zijn duel door een medewerker van Levado had gekregen, maar er was er maar één die hem was bijgebleven, en dat was de aankondiging dat één seconde niet opletten hem fataal kon worden.
Hij stond daar, met Norman tegenover zich, en een stilte raasde over de arena. Het publiek joelde. De mensen wilden meer, zij waren niet gekomen voor een passieve strijd als deze. Hij viel echter niet aan, omdat hij wist dat hij makkelijker te raken was wanneer hij dichtbij was. Hij wilde dit risico niet nemen.
Norman hintte naar de twee shuriken die hij in zijn handen had en lachte krampachtig.
‘Come ona! Throw em back gon me!’ (‘Come on! Throw them back at me!’) Hij werd ongeduldig. Hij had de agressie in zijn stem die alleen optrad wanneer mensen niet langer meer in staat waren te wachten.
De mensen op de tribune tierden woest.
‘Osir nou don hogeda day!’ (‘We don’t have all day!’) schreeuwde een man rechts van hem.
Hij, anders dan Norman, sloeg het joelen in de wind. Hij schudde zijn hoofd, rolde zijn ogen en bewaarde de stilte in de arena totdat hij genoeg had van het secondenlange wachten. In een fractie van een seconde gooide hij zijn shuriken naar achteren, tientallen meters van zijn en Norman’s lichaam vandaan. Weg ermee, dacht hij. Hij wilde niet dat de werpmessen het verloop van zijn handgemeen zou bepalen.
Het geschreeuw stopte. Hij wierp een korte blik op de toeschouwers, - en daar ging hij; hij lette even niet op of de derde werpster betrad het duel. Het werpmes ging richting zijn nek, maar hij was te laat met wegduiken. Hij hield zijn hand voor zijn nek en het duurde niet lang of hij kreeg te maken met de enorme kracht die zijn hand onderschepte.
Het kostte hem moeite om het niet uit te huilen van de pijn. De werpster was vrijwel door zijn hele hand heengegaan. Bloed stroomde langs zijn onderarm door naar zijn elleboog, en viel daar in stortvloeden naar beneden.
Hij keek naar zijn hand, toen naar Norman en toen weer terug naar zijn hand. In de tijd dat hij zijn aandacht voor hem was kwijtgeraakt, had hij het op een rennen gezet. In paniek trachtte Noah het mes uit zijn handen te trekken, en het lukte hem weliswaar, maar te laat. Tegen de tijd dat hij zijn hand van het ijzer had bevrijd, had Norman hem besprongen en tegen de grond geduwd.
Hij landde hard op de grond en raakte zijn grip op het werpmes kwijt.
‘Yu piece gon skrish,’ snauwde Norman hem toe. (‘You piece of shit.’) In een raas deelde hij meerdere klappen in Noah’s gezicht uit. Hij spuugde bloed en raakte tijdelijk blind door al het fijne aarde die de wind met zich meenam.
Hij dacht dat het gedaan met hem was. Hij lag daar, op de grond, en had geen idee hoe hij weer controle kon nemen over de tweestrijd die heel duidelijk gaande was. Noah’s opponent sloeg hard en met een gebrek aan medelijden; het leek wel alsof hij zijn schedel wilde openbreken.
Norman stond op, lachte hem uit en keerde hem de rug toe. Hij stond oog in oog met de mensen, van wie hij een heftige toejuiching in ontvangst mocht nemen.
‘Chon wants kom see disha man stedaunon?’ (‘Who wants to see this man dead?’) Hij schreeuwde de longen uit zijn lijf om hen die vraag te kunnen stellen. Allen riepen; ‘Osir! Osir want kom see em stedaunon. Frag em op!’ (‘We! We want to see him dead. Kill him!’)
Hij deed alsof hij hen niet horen kon. ‘Ai can nou hear yu!’ (‘I cannot hear you!)
‘Frag em op!’ (‘Kill him!’)
‘Em ste right behind yu!’ (He’s right behind you!’)
Het duurde even voordat Norman begreep wat er gaande was. Hij draaide zich om en haalde zijn arm naar achteren om een slag te maken, maar nog voordat hij met zijn vuist kon uithalen, penetreerde het mes zijn halsslagader. Noah sloeg gade hoe hij ineenzakte en bloed hoestte.
Daarna, niet veel later, viel hij zelf bewusteloos op de grond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een volle arena was datgeen wat ze tegemoet was gelopen. Een golf van mensen rondom een cirkel van leeg oppervlak, daar waar enkel een ander gedaante gespot kon worden. Geen wapen, geen scheidsrechter en geen troef om in handen te krijgen. Slechts haar en haar tegenstander, die een jonge Floukru leek te zijn. Dat kon Shay alleen al aan zijn gewaad en sieraden zien, die deels gemaakt waren van materialen die enkel uit het water en van een boot konden komen. Het zien van deze jongen liet haar denken dat het lot een middelvinger naar haar op had gestoken; als er ergens sterke tegenstanders vandaan kwamen, dan was het wel van Floukru. Daar waar de mannen van jonge leeftijd al aan het werk werden gezet, al was het maar om het schip overeind te houden. Haar tegenstander mocht dan wel jong zijn, dat verried niks over zijn spierkracht en dat wist niet alleen zij, maar ook haar moeder.
Zodra de applaus ronde begon en het publiek haar niet de gunst verleende, was er geen greintje van verrassing te spotten op haar gelaat. Dat dat niet het enige was wat haar te wachten stond, had Shay inmiddels moeten weten. Desalniettemin voelde ze wat verbaasd haar blik naar haar moeder afglijden, zodra verkondigd werd dat de Floukru een wapen mocht kiezen. Er was geen random troef die hem toegegooid werd vanaf het podium; het was een hele verzameling. Als er echter iets was wat Shay had geleerd, was het om zich niet te laten kennen door zowel de omstandigheden als haar moeder. Angst bracht haar opponent vertrouwen en dat was het laatste wat ze hem gunde. IJzig keerde ze zich dan ook weer naar de schipper. "Pick your poison, yong Floukru," kaatste ze hem toe. "O laik yu seintaim scared kom gonplei?" (Or are you too scared to fight?) Een uitspraak die haar beloond werd met een wat onverschillige blik. Het was de speer die hij vrijwel direct verkoos over al het andere, en wel met zijn ogen gelinkt aan de hare. Alsof hij haar nog een laatste keer uitdagen wilde voor het begin van het gevecht in werd geluid. Met veel gejoel werd hij onthaald, zodra het wapen zijn kant op werd gegooid en hiermee hun strijd van start was gegaan.
Ze begon als vanzelf om hem heen te cirkelen, datgeen wat de Floukru van haar overgenomen had. Hij zag er in zekere mate zelfverzekerd uit, maar dat hield niet in dat hij zijn wapen gelijk al gebruiken zou. Daarentegen; hij leek te wachten tot zij op hem af zou stormen in plaats van dat bij haar te doen. Normaliter had Shay haar gaves gebruikt om de speer in zijn lichaam te duwen, maar dat plan had ze nu niet in haar hoofd gehad. Als ze op die wijze het gevecht winnen zou, zou haar volk haar niet zonder slag of stoot meer terug nemen of aan willen kijken. Dan had ze enkel gewonnen door haar 'voordeel', niet haar sterkte. Om zo het gevecht uit te komen was het slechtste wat ze kon doen. Ze hield zich dan ook afzijdig van haar gave, tenminste totdat zou blijken dat ze hem echt nodig had om te overleven.
"Come ona!" riep hij haar toe, zo ongeduldig als hij was. Een bevel dat ze niet inwilligde maar slechts negeerde, door nog altijd dezelfde cirkels te lopen. Haar ogen bleven uitdagend bij de zijne, dat wat hem langzamerhand over de grens leek te duwen; nog geen paar seconden na haar stilte zag ze hoe hij op haar afrende en uithaalde met de speer.
Haar handen hield ze in een vechthouding voor haar gezicht, met haar lichaam naar achteren geleund om de speer te ontwijken. Vol frustratie haalde de Floukru wederom uit, ditmaal wel met succes; de speerpunt schrampte langs haar arm nog voor ze hem weg had kunnen slaan en liet een spoor van bloed achter over haar huid.
Grommend bleef ze de speer van zich afweren, de pijn genegeerd voor zover ze dat kon. Nadat hij nog enkele keren uitgehaald had, had ze de speer dan toch vast kunnen pakken. Hardhandig trapte ze tegen zijn been, waarmee ze hem uit zijn balans haalde en zijn lichaam op de grond zag storten. De stok had hij van schrik losgelaten om in haar handen te laten eindigen. Shay had sinds het begin van het gevecht het wapen niet uit haar oog verloren en de eerste beste kans gepakt om deze van hem af te pakken.
Centimeter voor centimeter zag ze hem zichzelf naar achteren slepen, de afstand van haar gemaakt die ze stap voor stap weer inhaalde. De speer gooide ze omhoog, deze vervolgens weer opgevangen om deze op zijn borstkas te richten. De beweging had hem echter weer op zijn voeten gebracht. In een fractie van een seconde was de jongen weer op haar afgestormd, met zijn vuisten als wapen en zijn oog op de speer.
Ze haalde met de speer naar hem uit, het wapen in een halve cirkel geslingerd om hem vervolgens in zijn buik te schampen. Een snede ontstond al snel, eentje die diep genoeg was om bloed te laten vloeien maar desalniettemin geen andere schade aan had gebracht dan aan zijn huid. Het was genoeg om hem even naar achteren te doen strompelen, maar niet genoeg om hem op zijn knieën te brengen. Fel haalde ze wederom naar hem uit, een klap die hem ditmaal wel naar de grond had kunnen werken. Een stel benen haalden haar echter onderuit voor ze ook maar op hem neer had kunnen kijken.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij hief zijn hoofd. De zon stond al hoog en forceerde verblindende gouden stralen door de vensterluiken, die op hun beurt de kamer met tentakels van licht penetreerde. Hij overschaduwde zijn zicht met zijn hand in een onnodige, instinctieve reflex die hij niet eerder van zich had weten af te schudden - het enige wat hij hoefde te doen, was zijn pupillen tot verticale spleten terug te brengen.
Hij bewoog zijn hoofd naar rechts en nam een oudere dame waar. Had hij -
In een fractie van een seconde trok hij het dekbed omhoog. Hij onderzocht zijn lichaam op gebrek aan kleren en achtergelaten sporen van een minnespel, maar kwam niets wankel tegen. Noah zuchtte van opluchting.
De dame laadde de lege ruimte van de kamer met haar zachte gelach. ‘No worries. We didn’t do such things,’ grinnikte ze. ‘I’m here to take care of your injuries.’
‘Injuries?’ Ondanks haar gewicht en klein postuur, bewoog de dame zich snel en sierlijk voort.
Hij rechtte zijn rug. Op datzelfde moment voelde hij een prikkeling langs zijn nek gaan, alsof een onzichtbaar, week schepsel de achterzijde van zijn hals in de armen had genomen en zijn haren had opgetild. Het was er koud in die kamer, ondanks de zon die buiten volop scheen.
‘Yes, that’s right. Injuries.’
Hij fronste. Hij wilde met zijn rechterhand het dekbed tot op zijn kin trekken, maar schrok van de pijn die de simpele bewegingen met zich meebrachten. Ook zijn borst deed immens veel pijn. De kou omklemde de centimerslange wond die net onder zijn schouderblad te treffen was, - en de minieme krachtsinpsanning die hij moest leveren om zijn hand op te halen, verergerde het lijden.
Hij haalde diep adem, keek naar zijn borst en hand en herinnerde zich weer de strijd die hij tweemaal had moeten leveren, om zijn vrijheid weer terug te krijgen.
‘What time is it?’ vroeg hij haar twijfelachtig.
‘It’s late afternoon.’
‘Late afternoon,’ herhaalde hij in zichzelf. ‘How many hours did I sleep?’
‘Hm, let me see.’ De vrouw keek bedenkelijk naar buiten. ‘Three hours, I dare to presume.’
Drie uur? In drie uur tijd konden de mensen op Levado doen wat zij met hem wilden doen. Die gedachte beangstigde hem, - zo erg zelfs dat hij, ondanks de pijn en het helingsproces, toch naar de rand van het bed bewoog.
Hij stond moeizaam op. Noah’s benen mankeerden niets, die waren heel, - op een paar schrammen en blauwe plekken na. Het waren echter de wond op zijn borst en de sneden en bloeduitstortingen in zijn gezicht, die hem in zijn snelheid hinderden. Het was alsof een wolf zijn klauwen diep in zijn gezicht had gezet, en daarbij zijn hele façade had opengehaald.
‘It’s not very wise of you to do the things that you’re doing, right now. You lost a lot of blood. I suggest you -‘
‘I thank you, Ma’m. I owe you a great debt,’ vertelde hij haar, ‘but I’m sure you can understand I no longer want to be in this place.’
‘I understand.’ De verpleegster verzette zich niet, al was aan haar stem te horen dat ze zijn optreden behoorlijk onbezonnen vond.
Hij liep naar buiten. Het medaillon, hangend aan een zilveren ketting, dobberde op en neer in het ritme van zijn lopen en sprankelde als kwik in de zonnestralen. Hij nam de glinsteringen van het harde edel metaal waar en trachtte zijn gedachten te weerhouden van het tiranniseren van zijn handelingen. Hij kreeg heel sterk de neiging om het sieraad van zijn lichaam te onttrekken. Doorgaans droeg hij het medaillon, waarop een wolvenkop stond afgebeeld, met trots. Die trots had echter plaatsgemaakt voor immense woede. Hij voelde zich verraden door zijn eigen volk.
Wind uit het naaldhout bracht de bladgeur naar hem toe.
Hij sloeg gade hoe een aantal kraaien tegen een heldere, met nevel bezaaide hemel bewogen. Ze vlogen in cirkels, streken toen plotseling neer en stegen nadien weer op, met hun vleugels wild fladderend in de lucht. Hij observeerde de groepering en berekende, rekening houdend met de warmte, de contouren van het land en de dichtheid van het bos, de afstand tot de vogels en de tijd die hij ervoor nodig had om die afstand te af te leggen.
‘Eight minutes,’ murmelde hij, zijn ogen tot spleetjes knijpend om het bos tot in de details te kunnen gewaarworden.
‘Noah, someone’s here for you.’
Hij plaatste de binnenzijde van zijn hand tegen zijn voorhoofd. Het warme hemellichaam en haar felle stralen schenen niet langer meer recht in zijn ogen en hielden op met hem te verblinden.
Hij draaide zich om en keek recht in het gezicht van een Sangedarku.
‘Good afternoon,’ zei hij met zware stem. ‘I’m Geralt of Sangedarku and I’m here -‘
‘Spare me the details.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Met een klap voelde ze haar lichaam tegen de grond terechtkomen. Ze had nog geprobeerd de schok op te vangen met haar handen, maar dat bleek geen waarde te hebben. Nog altijd was het haar rug die grensde aan het grondoppervlak in plaats van slechts haar handpalmen. Vrijwel meteen zag ze de jongen naar haar grijpen en de overhand nemen; voor ze weer op voeten staan kon, was ze al in zijn greep geweest.
Een tevreden blik stond op zijn gelaat geschreven, zijn ogen bij de hare gebleven zonder enig woord te zeggen. Zijn expressie vertelde echter boekdelen. De jonge Floukru zag zijn overwinning in handbereik liggen en wat was een betere overwinning, dan het verslaan van de prinses van Trikru, de volgende in de bloedlijn voor het overnemen van de troon? Het was alsof Shay in zijn ogen al de beelden kon zien die hij in zijn hoofd had, als dé machtige strijder die een hoge kracht van Trikru met bloedeigen handen van het leven had beroofd.
Het leidde hem desalniettemin af van hetgeen wat hij zou moeten doen. Onderwijl het publiek hem aanmoedigde en hij zich alsmaar arroganter op leek te stellen, nu hij haar lichaam in bedwang hield, was het niet in zijn gedachten opgekomen dat ze nog terug zou slaan. Hoe hij haar lichaam tegen de grond pinde, leek hij vergeten te zijn om het wapen in haar handen in bedwang te houden. Met flink wat kracht haalde Shay met de achterkant van de speer naar hem uit, hem in zijn gezicht geraakt om de Floukru met pijnigende kreten zijn concentratie te zien verliezen. Sindsdien was het een kwestie van secondes voor ze meerdere klappen uit had gedeeld en de rollen om had gedraaid; het was nu zij die hem tegen de grond vastzette.
Met al haar kracht duwde ze de speer richting zijn borstkas. Het wapen werd door zijn handen van hem weggedrukt, waarmee hij in alle wanhoop poogde om de speerpunt van zijn lichaam vandaan te houden. Hij was sterk, dat moest Shay hem meegeven. Het was niet gemakkelijk om het metaal tegen zijn huid te krijgen maar met elke seconde die verstreek, kwam ze alsmaar dichterbij.
"Ai laik sorry," (I am sorry) mompelde ze hem toe, onderwijl ze haar kracht bleef zetten op het wapen. "Ba ai cannot bants ai kru yet. Nou in the hands gon ai nomon." (But I cannot leave my people yet. Not in the hands of my mother) Ze zag de punt ervan in zijn borstkas verdwijnen. De pijn schokte hem, maar desalniettemin gaf de Floukru nog niet op. Hij zou zo echter een langzame dood tegemoet gaan en dat was iets wat niet veel later door haar achterhoofd bleef spoken. Zonder er verder over na te denken, besloot ze dan ook alsnog haar gave te gebruiken. Ze stond intussen al zover over zijn lichaam gebogen dat haar ogen niet langer zichtbaar meer waren voor het publiek; er was niemand die het opmerken zou.
"Yu gonplei ste odon, yong Floukru." (Jouw gevecht is voorbij, jonge Floukru) Indringend keek ze hem aan, haar krachten op hem afgestuurd die alsmaar minder kracht tegen begon te zetten. Ze had hem niet alleen zijn spierkracht laten verzwakken; ze had hem zijn pijn afgenomen, die ze nu door haar eigen aderen voelde stromen. Met haar kaken op elkaar geklemd duwde ze de speer geheel in zijn borstkas weg. Een bloedbad begon rond de stok te staan, datgeen wat nog uit zijn lichaam stak wanneer Shay dan toch met gestommel weer op eigen voeten kwam staan. Hij was inmiddels al naar de andere zijde gepasseerd; er was geen pijn meer die vanuit hem door haar lichaam golfde, nu hij zijn laatste adem al uitgeblazen had. Het was haar eigen pijniging en vermoeidheid waar haar lijf op reageerde. In een trance keek ze voor zich uit, gehoord hoe de klanken van haar overwinning uitgesproken werden maar niet in hele woorden haar gehoor wisten te bereiken. De huldiging had haar aandacht niet meer kunnen krijgen. Het enige wat telde, was dat ze nog overeind stond.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij ontstelden de vreemdeling met niet alleen zijn woorden, maar ook met zijn uiterlijk. De man bestuurde de ontsieringen in zijn gezicht als een jager die beraadde hoe hij, rekening houdend met de huidige omstandigheden, het best het schot kon nemen.
‘Of course,’ knikte hij hem toe. ‘You are expected in the Arena, as the queen cannot begin the ceremony without the presence of all winners.’
Hij klemde zijn kaken op elkaar en keek terug naar de bomen en de stenen afscheiding die hem ervan weerhield het ‘dorp’ en al haar gruwelheden achter te laten.
‘And I dare to presume that you will haunt me with your presence until I have reached the bloodstained sand.’
‘It’s the queen’s order. I’m not allowed to -‘
‘I know. I know how politics work.’
Noah gaf hem een minieme glimlach als blijk dat hij hem geen kwaad wilde doen, en liep terug de hut binnen om de oudere dame te bedanken en gedag te zeggen.

Er was geen duidelijke breuk tussen de muren en het wilde woud. De jonge bomen en jeneverbessenstruiken twinkelden hun bladeren met klimop en wilde wijnstokken, die zich krampachtig aan het metselwerk vastklampten. Hij frommelde aan het medaillon en hoorde toe wat de vreemdeling hem te zeggen had, maar echt luisteren deed hij niet. De woorden gingen aan hem voorbij, zoals een strijder zijn gerustheid inruilde voor faam en glorie.
‘- and so, there isn’t much work for me here to do, other than tell others what to do.’
Noah wierp hem een blik toe en de man, wiens naam hij niet meer herinneren kon, kreeg door dat hij al die tijd tegen de wind en haar kou had staan praten.
Hij kwam als laatste de Arena binnengelopen. Mannen in traditonele dorpskleding sleepten op hetzelfde moment een lichaam het worstelperk uit, daarbij bloedsporen achtergelaten in het fijn verdeelde aarde dat deels door de warme luchtstroom op zijn lichaam belandde.
Hij schonk de man naast zich een glimlach uit waardering en liep toen verder de Arena in, zonder hem. Het merendeel in de Arena gunde hem niet meer dan één blik toen hij hun rechtsstaande lichamen naderde. Slechts een enkeling hield zijn blik langer bij hem en trachtte zijn gelach binnen te houden. Hij sloeg die figuren in de wind, nam het hen ook niet kwalijk dat zij hem uitlachten, al dan niet hardop. Hij mocht zichzelf dan wel het afgelopen uur niet in de spiegel hebben bekeken, - dat zijn gezicht er behoorlijk mismaakt uitzag, was één ding dat zeker was.
Hij sloot zich aan in de opeenvolging van winnaars. Degene naast hem, hij schatte hem een jaar of twintig, verscheurde de jonge vrouw aan het begin van de ‘rij’ met zijn ogen, - en bloosden tinten rood alsof slechts een paar korrels in een tijdmeter hen van hun huwelijksnacht scheidden. Hij trok zijn wenkbrauw op en merkte dat hij niet de enige was die zijn blik op had gefixeerd. Was het voor hen zo merkwaardig dat er iemand van het andere geslacht tussen de winnaars in stond, - of was er een andere reden waarom zij zo geobsedeerd met haar waren?
‘Now bilaik yu laik hogeda hir, osir shall begin the ceremony,’ verkondigde de Koningin van Trikru. ‘Now that you are all here, we shall begin the ceremony.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De arena werd al snel omgebouwd tot een gehele andere setting. Onderwijl ze zich in een kleine trance af voelde dwalen, was het lichaam van haar tegenstander al de arena uitgesleept. Het wapen werd zonder meer van haar afgenomen. Als verzekering dat ze de speer niet door de borstkas van haar moeder zou jagen, misschien.
Verschillende kleine altaren werden opgebouwd, de lege vlakte van het gevechtsterrein enigszins opgevuld met kleine verhogingen, opgebouwd uit oud hout en andere restmaterialen. Op elk vlak kwam een kom te staan en een mes. Het was een traditionele ceremonie die gehouden zou worden en vooralsnog zag Shay, weer teruggekeerd uit haar trance, de mensen in het publiek verwonderd opkijken. Alsof ze nog nooit zoiets dergelijks mee hadden gemaakt en het een bijzondere gebeurtenis was, in plaats van een herverdeling van de troepen. Shay vond het te kortzichtig woorden.
Samen met de rest werd ze in een rij geleid. Eentje waarin zij, als laatste overlevende van de reeks, achteraan kwam te staan. Dat haar moeder ook hier invloed op had gehad, was iets waar Shay niet over twijfelde. Ze was een sensatie voor de mensen om hier te zien; ze stelden het spannendste moment het langste uit, ondanks dat ze er waarschijnlijk geen twijfel over hadden dat ze terug zou keren bij Trikru. Om haar troon achterna te jagen of simpelweg wraak te nemen op Niylah. Dat was voor har ook de voor de hand liggende beslissing; eentje waar ze nog altijd over twijfelde, met de woorden van Nyko en Ilian in haar achterhoofd. Want was het echt het beste als ze wegvluchtte van haar volk om aan haar moeder te ontsnappen, en pas terug zou keren zodra de kust veilig was? Maakte dat haar niet juist ongeschikt om de troon over te nemen, omdat het zwakte zou tonen?
"Choose your destiny, warriors!" weerklonk door de arena. "En secure em jus." (And secure it in blood).
Rusteloos zwierven haar ogen over het oppervlak van de altaren. Een voor een werden de overlevenden opgeroepen om hun keuze te maken en alhoewel ze wist dat ze als laatste aan de beurt was, bleef ze onrustig. Het was niet alleen de beslissing die haar dwarszat; het waren de blikken die zo langzamerhand op haar begonnen te branden van zowel mede overlevenden als het publiek, dat haar niet bepaald meer op haar gemak liet voelen. En dat terwijl ze met de seconde dichterbij de beslissing kwam om haar lot te bepalen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De Koningin van Trikru riep hem als eerste op om naar voren te komen en een beslissing te maken. Hij liep regelrecht naar de het altaar waar met grote letters ‘Trishanakru’ op stond geschreven.
Hij had lang nagedacht voordat hij tot deze conclusie was gekomen. Er was beslist geen leven meer voor hem in Azgeda. Noah’s dorpgenoten minachtten hem en zijn familie was hij kwijtgeraakt. Hij moest dus voor een andere stam kiezen, één die niet te warm was en waar hij wilde dieren kon opjagen. Uiteindelijk koos hij voor Trishanakru, omdat hij jarenlang in de bossen was opgegroeid en hij niet dacht zonder de bomen te kunnen voortleven.
Het publiek was doodstil. Hij keek naar het mes dat op de houten tafel lag en schraapte zijn keel.
‘I physically cannot cut one hand with the other. Someone has to do it for me.’ Hij keek op van het mes en met zijn ogen ontmoette hij de wat oudere man, die naast het altaar hem in de gaten hield. De onderhorige bracht rimpels in zijn voorhoofd aan en haalde gespannen zijn schouders op. ‘I don’t know if I’m allowed to,’ murmelde hij.
‘Do you want me to ask the Queen if you’re allowed -‘
‘No!’ Ondanks dat hij meer fluisterde dan hardop sprak en hun gesprek niet meer dan enkele seconden duurde, had de Koningin door dat er iets gaande was.
‘Is there something wrong, Dandellion?’
‘He cannot hold the knife, Your Majesty.’ Hij sprak zijn woorden rusteloos uit.
‘Do the work for him and stop squandering our afternoon with discussions that don't need to be held.’
‘Yes, Your Majesty.’
De man draaide zich weer om. ‘I’m not good with cutting hands. I don’t know -‘
‘Don’t brood. I got beat up twice in less than eight hours and I’m still standing.’
Dandellion nam het mes in zijn handen. Hij twijfelde nog steeds, maar wist dat hij zich moest haasten nadat de Koningin ongeduldig in haar handen klapte. ‘I’m sorry,’ ruiste hij zacht, en hij sneed in zijn linkerhand met een zorgvuldigheid die hij eerder alleen bij vrouwen had zien optreden.
Noah balde zijn hand tot een vuist en het bloed kwam in menigte neer in de stenen kom. Hij wierp de Koningin een blik toe, die op haar beurt de tribune rondkeek en zijn gemaakte keuze aankondigde.
‘Noah from Azgeda has chosen to start a new life in Trishanakru!’
Hij bedankte Dandellion en nam voorbij de rij zijn plaats in.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Als eerst was er een jongen aan de beurt. Een vreemdeling voor haar, iemand die ze niet herkende aan uiterlijk ofwel zijn kleding. Weliswaar leken de stoffen om zijn lichaam die van Azgeda te zijn, desalniettemin durfde Shay hier geen conclusie uit te trekken. Ze stond hier in de rij met criminelen en daardoor kon ze er niet vanuit gaan dat de kledij die iemand droeg, ook maar van iemand zelf kwam. Voor hetzelfde geld was de jongen een zwerver die de stoffen gestolen had, in plaats van werkelijk de inwoner van een van de Kru's.
Hij leek zijn keuze echter al in een kwestie van secondes gemaakt te hebben. In plaats van naar voren te stappen en te twijfelen, stapte hij per direct naar een van de schalen toe. De schaal die ze herkende als die van Trishanakru, puur omdat ze hier zelf ook haar oog zo nu en dan op had gehouden, met de deal met Ilian in haar achterhoofd.
Dat het daarna wat langer dan verwacht duurde, kwam voor haar eveneens uit het niets als de rest van hen. Hoe rusteloos Shay haar ogen heen en weer voelde trekken van het tafereel naar haar moeder, leken de anderen ongeduldig te zuchten of heen en weer te schuifelen. Uitstel zoals dit werd niet alleen allesbehalve gewaardeerd door hen maar ook door de koningin zelf; ijzig stuurde ze een van haar handlangers erop af om de snede te maken en daarvoor het bloed van de jongen in de kom te laten vloeien.
De rest van de rij had Shay niet eens meer bewust meegekregen. Niet meer tot haar naam genoemd werd en ze uit haar gedachten wakker werd geschud door al het geroep en gejoel van de omstanders. Als haar moeder er nu nog geen sensatie van had gemaakt, dan had ze daar hiermee wel voor gezorgd.
"And now, last of them all. Shay!" Al zuchtend stapte ze naar voren. De nieuwsgierigheid van elke buitenstaander kon ze op zich voelen branden. Waren het niet de blikken die aan haar lichaam bleven hangen, dan was het het nerveuze gefluister wel. De woorden waren voor haar onverstaanbaar geweest maar Shay hoefde er geen helderziende voor te zijn, om te weten dat haar keuze door hen allen werd besproken. Aan de ene kant zou ze zichzelf als een zwakkeling neerzetten als ze haar bloed in een andere kom goot dan in die van Trikru, maar anderzijds zou de onverwachte keuze voor haar liggen bij een andere Kru. Het was een keuze die velen vast in hun hoofd hadden spoken maar simpelweg niet uitspreken durfden. Zonder er verder over na te denken, wandelde Shay dan ook naar de kom van Trishanakru. Met geen hint van emotie of twijfel nam ze het mes van de planken weg, een snede in haar handpalm gemaakt voor ook maar iemand wat uit had kunnen spreken. Eenmaal ze haar hand boven de kom hield, duurde het nog even voor haar bloeddruppels het materiaal bereikten, maar in al die tijd hield ze haar blik ineengesloten met die van Niylah. In haar ogen viel ondanks de woede ook een deel van ongeloof te zien, alsof ze van haar verwachtte dat ze haar hand nog wegtrekken zou voor de rode vloeistof in de kom terecht was gekomen. Het tegenovergestelde gebeurde; roerloos bleef Shay daar staan, het bloed naar beneden laten sijpelen tot het toch echt de kom had gevonden.
"Shay kom Trikru has chosen her destiny at... Trishanakru," hoorde ze haar moeder spreken, dan wel een beetje verbluft. Met een felle blik bleef Shay haar ogen bij die van de koningin houden, een paar stappen naar achteren gezet om vervolgens een kleine buiging te maken. Er kwam bij dit gebaar enkel geen eerbied of respect bij kijken; het was uitdaging die ze uitstraalde naar haar moeder, voor ze weer terugkeerde in de rij. Ze wilde dat het het laatste was wat haar moeder van haar zou zien vooraleer ze verdwenen was naar een andere gemeenschap, zodat ze goed onthouden zou dat ze dit met compleet goed verstand gekozen had.
Het geroep van de omstanders achtervolgde haar nog op haar plek tussen de rest van de overlevenden. Een duidelijke, verbaasde blik zwierf rond bij de meesten van hen. Een paar hadden de woede van haar moeder opgepakt en overgenomen, al kon het haar keuze niet meer veranderen. Dandellion was inmiddels al op hen afgestapt om hen in de goede groepen te verdelen, zodat ze vertrekken konden naar de plek waar ze hun verdere leven zouden leven. Zwijgzaam werd ze samen met de jongen wiens keuze de ceremonie af had getrapt opzij genomen, met wie ze de route naar Trishanakru af zou leggen. Hun begeleider, een aardig jonge man wie deel leek te zijn van de strijdkrachten, wenkte hen om mee te komen. Een drietal paarden stond hen buiten de arena op te wachten om hen naar de gemeenschap toe te leiden.
"Jump ona," beval hij hen gelijk. "Ai'll teik yu kom Trishanakru." ("Jump on, I'll take you to Trishanakru." )Stilletjes stapte Shay op het paard en nam ze de teugels in handen. Hoe lang de tocht precies zou zijn was voor haar de vraag, maar te paard zouden ze sneller af zijn dan te voet. Zeker met de verwondingen die niet alleen zij maar ook haar nieuwe kampgenoot opgelopen had.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij sprong in het zadel en reed achter de man in uniform aan.
Na enkele minuten in stilte door het bos te hebben gereden, drongen ze iemands erf binnen. De binnenplaats was aan drie kanten omgeven door een muur en de overblijfselen van een houten steiger. Aan de vierde zijde stond het landhuis, waarvan de gevel met puin van afgebrokkeld gips was besmeurd.
‘What yu see hir, ste won gon our guard’s quadrangle. Adonis, the witch bilaik liveshere, prevents outsiders kom entering our grounds. The wall will open automatically when osir haved reached the end gon his courtyard.’ (‘What you see here, is one of our guard’s quadrangle. Adonis, the witch that liveshere, prevents outsiders from entering our grounds. The wall will open automatically when we haved reached the end of his courtyard.’)
‘A witch, you say. I thought they only existed in fairy tales.’
‘Ai thought so, seintaim,’ knikte hij hem toe. (‘I thought so, too.’) ‘Ba ai guess some fairy tales do exist en gon quite the better.’ (‘But I guess some fairy tales do exist and for quite the better.’)
Hij volgde het grindpand langs een kleine fontein, dat vol lag met bladeren en afval. In het midden van de fontein, op een fantasierijke sokkel, stond een witte, uit steen gehouwen, dolfijn, die zijn afgebroken staart naar boven draaide. De dolfijn en daarbij de fontein waren omgeven door prachtige, bodembedekkende rozen. De bloemen waren wit en sommige bloembladen hadden een lichte paarse tint op hun uiteinden.
Het uitzicht op de springbron en haar bloemen fleurden hem op. In de bergen van Azgeda groeiden niet meer dan de blauwe monnikskap, de spinnenwebhuislook en de alpenvrouwenmantel. Rozen zag hij alleen terug in de eeuwenoude boeken die zijn moeder in haar boekenkast had liggen.
Hij wierp de jonge vrouw naast hem een blik toe. Haar schoonheid was niet aan hem voorbij gegaan. Integendeel. Hij had haar in tien minuten tijd meerdere keren ongegeneerd bekeken. Haar ogen trokken hem het meest, al had hij nog niet de kans gekregen om haar ook daadwerkelijk in de ogen te bekijken. Hij dacht ergens een groene tint te kunnen hebben opvangen in al het grijs dat haar ogen sierde, maar kon dit ook fout hebben.
Shay - de naam die hij dacht te horen - interesseerde hem. Hij wilde weten waarom haar gemaakte beslissing de mensen op de tribune zo erg raakte, dat zij in rep en roer haar begonnen toe te juichen of juist met scheldwoorden begonnen te gooien. Met wie maakte hij deze reis?
‘People in the stands looked at you as if you were an object of desire rather than amusement or inquisitiveness, and I don’t think your beauty is the only reason that makes people want to go obsessed with you. Forgive me if I’m mistaken.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gebied dat ze afreisden tot aan het erf kwam haar bekend voor. Het was niet dat ze zich wist te herinneren wat het was, maar het was niet iets wat nieuw voor Shay oogde en haar verdwaald liet voelen. Ze had het gevoel alsof ze hier al eerder was geweest. Een gevoel dat later ook logisch voor haar werd; zodra de begeleider de woorden 'Adonis' en 'heks' liet vallen, wist Shay precies waar ze dit van kende. Het was een van de heksen waar ze al eens contact mee had gehad. Een van de vele mentoren die haar had leren omgaan met haar gave, dan wel zonder dat ze hier zelf weten van hadden. Shay nam niet zomaar een docent aan en zeker niet een vaste, met de baan die zij had in de krijgsmachten.
Zwijgzaam wachtte ze met haar compagnons tot ze toegelaten werden in het gebied. Het bospad mondde uit in een soort grintpad waar ze de hoeven van de paarden zacht overheen hoorde stappen, eens ze het tempo weer omhoog hadden gegooid. In de tussentijd werd ze niet met rust gelaten. Hoewel Shay sinds het begin van de rit haar stem niet meer had laten horen, had ze alsnog de aandacht van de mede-overlevende van de arena getrokken. Ze voelde zijn ogen achteloos op haar huid branden, voor hij haar dan toch besloot aan te spreken.
Enigszins verrast keek ze opzij. Waar de opmerking zo ineens vandaan kwam was voor haar de vraag, maar desalniettemin had Shay deze woorden aan kunnen zien komen. Het was hem ook niet voorbij gegaan dat ze toch wel in het middelpunt had gestaan tijdens haar deelname en de keuze die ze had genomen, om haar lot vast te leggen.
"It seems like you were one of those people as well," murmelde ze, lichtelijk geamuseerd. Ze wierp weer een blik voor zich uit en liet de teugels in haar handpalmen zacht vieren, haar handen even laten rusten. "I'm a well known woman in all of the nations. Especially when it comes to my mother." Of hij de hint snapte, wist ze niet, maar het leek er toch echt op dat de man naast haar een van de weinigen was die haar niet herkend had.
"You know, the angry queen on the platform in the arena? Thick blonde hair, the most icy blue eyes and the worst mood ever?" De ietwat sarcastische ondertoon in haar stem kon ze niet inhouden bij het praten over haar moeder. Dat ze niet goed met Nylah kon, mocht van haar duidelijk zijn, gezien ze er geen trots over had om haar dochter te zijn. Ze konden gewoonweg niet met elkaar overweg. "Yup. That's her."
Ze wendde zich weer tot de onbekende naast haar, haar pupillen nu ook even over hem laten gaan. Het leek erop dat hij van Azgeda kwam. De soort kleding die hij aanhad paste enkel en alleen bij deze natie, omdat het de enige schutkleuren waren in het gebied van sneeuw en ijs: wit, blauwtinten en zwart. "What brought you from Azgeda to the arena?" vroeg ze hem. "I haven't seen you before."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld