Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ► The Descent ► Ikigai & Tim

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Lezen is leuk, maar liever niet reageren.
Ft.

Ruimteschip CRN-01 zweefde door het heelal. Al meer dan vijftig jaar was het onderweg, op weg naar een planeet waar de passagiers een nieuw leven zouden starten. De uitverkorenen, een naam die ze van de aardbewoners hadden gekregen, waren gekozen uit een grote groep mensen van over de hele wereld. Sommigen waren oud, anderen moesten op het moment van vertrek nog geboren worden. Er waren mensen die alleen aan dit avontuur begonnen waren, maar ook hele gezinnen hadden de beslissing genomen deel uit te maken van de toekomst van de mensheid. Van de eerste generatie waren nog enkele personen over, maar de meesten hadden hun laatste adem uitgeblazen op het ruimteschip zonder een blik te hebben geworpen op hun bestemming. Ze wisten dat dit zou gebeuren op het moment van vertrek, maar ze hadden hun leven op aarde opgegeven om de mensheid te kunnen redden. De sfeer aan boord was gespannen, de passagiers wisten dat ze vanaf dit moment niet meer naar hun thuisplaneet konden terugkeren. Ze zaten halverwege hun reis, een reis die nog minsten vijftig jaar zou duren en die geen succes kon garanderen. Wat als ze dezelfde fouten zouden maken als diegenen die op aarde waren achtergebleven? De geschiedenis had zich al meerdere malen herhaald. Wat als ze er niet in zouden slagen een voorspoedige kolonie op te richten? Dan zouden ze de rest van de mensheid geen toekomstige thuis kunnen aanbieden. Hun missie zou falen en ze zouden hun soortgenoten teleurstellen. CRN-01 zou bekend staan als de grootste ontgoocheling in de geschiedenis van de mensheid. Het zou allemaal hun fout zijn moest er een einde aan de mensheid komen.

Tim
Milo, 26, privédetective

Ikigai
Misaki Yamomoto, 28, student gerechtelijke geneeskunde

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Voor Milo was elke dag hetzelfde, ook de weekenden. Op een zondag als vandaag zou hij naar zijn kantoor gaan, proberen schot in de zaak te krijgen en de dag afsluiten met een flink aantal uren op de teller.
Behalve voor vandaag. Vandaag had hij beloofd om mee te gaan naar het gala. Het schip zou dan precies halverwege de missie zijn en zijn omkeer maken, terug naar de aarde. Alle bewoners met status zouden verzamelen en het feest vieren in de daarvoor bestemde ruimte, de rest viert het in het thuisgezelschap.
Immers zou het de zevende date zijn met Liam. De agenten van het schip mochten allemaal hun man of vrouw meenemen, voor de jongere agenten hun vriend of vriendin. Liam had de uitnodiging zonder twijfel meteen doorgestuurd naar Milo, waar hij geen nee op kon zeggen. Of eerder; wilde zeggen. Milo moet zich namelijk vaak terughouden als het gaat om relaties. Meer focussen op zichzelf, noemt hij het altijd. In het verleden verloor hij zichzelf wel eens uit het oog, maar dat zal hem niet nog een keer gebeuren.
De planning, die hij gisteravond nog voor het slapengaan had gemaakt, nam hij erbij. Het beeldscherm zat vol met tijdsblokken in verschillende kleuren. Groen voor zijn privéleven, rood voor werk. Hij vind het belangrijk om balans te hebben in zijn dag, dus niet te veel rode activiteiten en het liefst zo veel mogelijk afwisseling in kleur.
Om precies één voor tien trok hij de deur open van zijn kantoor. Er lagen nog een paar spullen op het bureau, tot zijn ergernis. Het liefst heeft hij zijn bureau zo leeg als mogelijk. Sterker zelfs, het liefst heeft hij hem helemaal leeg én nog schoongemaakt.
Zijn laptop haalde hij uit de tas en zette hem voorzichtig neer op het bureau, er natuurlijk voor zorgende dat de voorkant van de laptop evenwijdig stond aan de rand van het bureau. De pen die op een boek lag, stopte hij terug in het pennenbakje en het boek wisselde hij in zijn lade om voor zijn schrift. Terwijl de laptop opstartte haalde hij zijn mok uit zijn tas en schonk hij water in, uit de waterkoeler in de hoek van het kantoortje. Het geklop op de deur, haalde Milo uit zijn dagdroom en zorgde er bijna voor dat hij de mok liet vallen op de grond. De gedachte van glasscherven en water op de grond, erger dan de schrikreactie zelf.

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
Misaki stond in de virtuele ruimte, haar ogen gericht op het lijk. Op het schip was er geen misdaad, waren er geen moorden, dus moesten ze op een andere manier de studenten aanleren onderzoeken te doen. En iemand kon zich vragen stellen of haar opleiding nuttig was in deze tijden, aangezien er geen misdaad was, maar de mens was onvoorspelbaar. Ze zouden binnen ongeveer een halve eeuw hun bestemming bereiken en daar zouden ze zich opnieuw settelen. Wat er daarna zou gebeuren, was niet te voorspellen. Het was goed mogelijk dat de mensheid in oude gewoonten zou hervallen en dat er weer nood zou zijn aan wetsdokters, dus daarom werden nog steeds mensen opgeleid. Dit was in de hoop de expertise nooit te moeten gebruiken, maar dat wist niemand. En haar kennis zou niet verloren gaan, want ze kon nog altijd aan de slag als gewone dokter en mensen helpen. De man die Misaki opleidde was al helemaal grijs, maar zijn handen waren nog steeds standvastig. Hij aarzelde niet terwijl hij zijn handelingen uitvoerde en de studenten uitleg gaf over het onderzoek. Later zouden ze zelf het lijk mogen onderzoeken en hij zou hen ondersteunen waar nodig. Er waren nog maar weinig dokters over op dit schip, want velen onder hun zagen het nut niet van een jarenlange opleiding als er nog maar weinig zieken aan boord waren. Maar zij keken niet naar de toekomst, zo had Misakis vader gezegd. Zij dachten dat alles zou blijven zoals het was en dat ze geen nieuwe ziekten zouden tegenkomen in hun nieuwe wereld. Haar vader had zo’n mensen naïef genoemd en Misaki deelde die mening. Waarom zouden zij anders zijn dan de mensen op aarde? De mensen die achtergebleven waren? Zij zouden niet immuun zijn na hun landing, maar waarschijnlijk was hun eigen lichaam niet meer klaar voor aanvallen van buitenaf. Het schip gaf ze een veilige omgeving, een omgeving waar hun lichaam niet moest strijden tegen aanvallen van buitenaf. Ze zouden nog eens verrast kunnen zijn na hun aankomst.
Misaki haar dagen bestonden uit studeren en lessen in de simulator. Af en toe kon ze kinderen een vaccinatie toedienen of oudere mensen helpen in hun laatste dagen. Op het einde van de dag waren de mensen op het schip niet onsterfelijk en hadden ze in hun laatste dagen vaak assistentie nodig. Na deze les zou ze eindelijk enkele dagen vrij hebben, aangezien er een feest werd gegeven ter ere van hun reis. Ze zouden eindelijk halverwege zijn en dat was blijkbaar reden genoeg om de studenten enkele dagen vakantie te geven. Daar was ze wel blij om, want ze voelde dat ze nood had aan rust. Nog enkele maanden en dan was ze eindelijk afgestudeerd en kon ze de mensen op het schip ten dienste staan. Daar keek ze echt naar uit, aangezien ze dit beroep gekozen had om de mensen te helpen, niet om de doden te onderzoeken. De enige reden dat ze nog jaren extra studie had gekozen bovenop de normale opleiding, was dat ze een tekort hadden aan studenten om gerechtelijk expert te worden. Ze was één van de beste studenten van haar jaar en daarom hadden ze haar een persoonlijke uitnodiging gestuurd, maar haar hart lag bij het helpen van de bewoners van het schip, niet de mogelijke misdaad.

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
De deur ging zachtjes open, alsof dat het harde geklop zou compenseren.
"Hey." Een bekend gezicht verscheen in de deuropening. De man stapte naar binnen, strak in pak, alsof het standbeeld van een Griekse god tot leven was geroepen. Milo's hart maakte een sprongetje. "Ik wilde je nog even gedag zeggen voordat ik vertrek," zei hij, gevolgd door een zoen op Milo's wang.
"Ik kan niet wachten tot vanavond," Milo meende het. Nog nooit had hij zo uitgekeken naar een date. Na zes dates wist hij al dat Liam zijn droomman is, maar hij durfde dat nog niet te zeggen. Het schrok mannen altijd weg als hij al zo snel zo aanhankelijk deed. Hij durfde het zeker nu nog niet te vertellen, omdat hij bang was dat Liam hem zou verlaten. "Vind je het spannend?" Hij zette zijn mok neer op het bureau.
Liam vond het moeilijk om over zijn gevoelens te praten, maar Milo maakte iets in hem los, iets waar hij weinig controle over had. "Ja, ik ben nog steeds aan het nadenken over een manier om het hun te vertellen."
Millo hield zijn handen vast, als non-verbaal teken van steun. "Ik ben in ieder geval al hartstikke trots op je en ik ben er vanavond om je helpen. Je staat er niet alleen voor." Hij had overigens al ervaring met het uit de kast komen. "Ik geloof in je en ik ben er zeker van dat je een manier zal vinden om het te vertellen. Weet ook dat iedereen het op hun eigen manier doet en dat jij jouw manier nog wel zal vinden."
Liam voelde zich opgetogen. Hij wist dat Milo hem beter zou laten voelen. "Dankjewel, ik ben zo blij dat je meekomt vanavond."
"Eensgelijks." Milo gaf hem een knuffel. De feromonen maakt dat hij het liefst niet los wilde laten. Toch moest hij afscheid nemen, want ze hadden beiden nog werk te doen voor vanavond.
"Tot vanavond Milo," zei hij terwijl hij naar de deur liep, een onbedwingbare glimlach verscheen op zijn gezicht.
"Tot vanavond." Hij probeerde zijn kalmte te bewaren totdat Liam de deur achter zich dichttrok. Geluidsloos juichtte hij, compleet zichtbaar voor zijn date die hem kon zien via het raampje naast de deur. Met hernieuwde energie liep Liam de kantoorgalerij af en baande hij zich een weg naar het politiestation.

Ikigai
Wereldberoemd

Ikigai schreef:
Misaki verliet de simulator en voelde de spanning in haar lichaam. Ze had nood aan deze enkele vrije dagen, maar eigenlijk snapte ze het hele gedoe niet. Misschien was dit zo omdat ze geen connectie met de Aarde had aangezien ze daar niet geboren was. Ze zag al enkele decoraties op het ruimteschip en heel wat mensen die zich al klaarmaakten voor de grote avond. Enkele dames hadden duidelijk een afspraak gemaakt bij de kapper en ze zag zelfs een rij staan voor het deel van het schip dat was ingericht als wellness. Want zelfs in de ruimte had de mensheid nood aan ontspanning en een beetje aandacht.
Zelf had Misaki geen uitnodiging gekregen, wat ze ook wel kon begrijpen. Wie weet zou ze in de toekomst waardevol zijn voor de bewoners, maar momenteel was ze nog een onbekende student. Ze kende ook niemand die hogerop gestationeerd was, dus had ze al geen enkele hoop gehad dat ze aanwezig zou zijn op het chique feestje. Ze vroeg zich af wat er die avond allemaal zou gebeuren. Speeches? Een presentatie? Mensen die herinneringen zouden ophalen aan hun thuisplaneet? Een planeet die ze zou graag wilden helpen. Waarschijnlijk zou roddelen ook wel op de agenda staan, want iedereen was tenslotte maar een mens op dit schip. En dat menselijke kantje konden ze niet wegwerken. En hier, op een schip, konden verhalen snel de ronde doen, als je maar wist wie aan te spreken.
Natuurlijk hoopte ze dat alles goed zou verlopen, maar ze had eigenlijk nog niemand ontmoet die er geen vertrouwen in had. Iedereen had het over het evenement van deze avond en allemaal keken ze uit naar het moment waarop het schip de helft van de reis zou bereiken. Wat moesten de bemanningsleden een stress hebben, dacht ze. Plus, de bekende personen zouden vast wel aanwezig zijn op het feest, maar de echte helden, de mensen die het schip leidden, zouden op dat moment waarschijnlijk moeten werken. Want ze moesten natuurlijk niet te veel risico’s nemen. Misaki moest er niet aan denken, zo’n job was al zeker niets voor haar.

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Met een opgelucht gevoel sloot Milo zijn laptop. Iets later dan gehoopt, maar hij haatte het om af te sluiten midden in een belangrijke gedachte. Als hij snel was kon hij nog opruimen, voordat hij naar huis moest. De pen terug in het pennenbakje, het schrift terug in zijn lade en zijn mok schoongemaakt terug in zijn tas. Zo groot was zijn kantoor niet dat het opruimen lang duurde, overigens is het zitgedeelte met een bank, een stoel en een salontafel vandaag ongebruikt gebleven. Hij had immers geen nieuwe klanten op gesprek, of bestaande klanten die langskwamen voor een update. Met de deur op slot en zijn tas naast zijn zijde kon hij op weg naar huis.
Aangezien hij iets sneller was met lopen, heeft hij weer een beetje tijd ingehaald op het moment dat hij zijn gang binnenliep. De tas werd rustig naast zijn persoonlijke bureau gestationeerd en zijn jas werd netjes aan de daarvoor bestemde kapstok naast de deur gehangen.
Een snelle koude douchebeurt en een halfuurtje later stond Milo strak in pak klaar om te vertrekken. Hoewel hij altijd hard zijn best doen om goed in te schatten hoelang bepaalde activiteiten duren, gaat dat vaak mis. Zo ook nu. Haasten had weinig zin, want te laat kwam hij toch wel.
Eenmaal aangekomen op het event stonden de meeste mensen al met elkaar te socializen. Het duurde even voordat hij het groepje had gevonden. Zoals afgesproken zou een plekje in de buurt opzoeken en Liam een berichtje sturen, zodat ze nog even een momentje hadden voordat ze zich bij de groep zouden aansluiten.
Aangezien Liam het berichtje waarschijnlijk niet meteen zou zien, besloot Milo om kennis te maken met het tweetal vrouwen die het dichtst in de buurt stonden. Eenmaal hij dichterbij kwam stopte één van de vrouwen met praten en keken ze beide op naar de jongeman.
Met een glimlach stelde hij zichzelf voor: "Ik ben Milo", hij gaf beide dames een hand, "leuk gedecoreerd, hè?"
"Het is... niet verkeerd nee," besloot één van de dames te antwoorden, terwijl de ander haar champagne opdronk. "Wat brengt jou hier?" vroeg de ander, hem op en neer kijkend.
"Ik ben de date van iemand van de politie." Hij wilde Liam benoemen, maar besloot toch net zijn zin eerder te eindigen.
"Oh?" verbaasd keek degene met het leeg champagneglas naar hem op. "Ik dacht dat zij, je weet wel...?" Milo wist niet hoe hij hier moest antwoorden, dus glimlachte hij maar gewoon. Hij vond dat hij wel genoeg had gepraat met de dames, excuseerde zich en liep naar de tafel met champagneglazen die tegen de muur aan stond.
"Wat zie jij er fantastisch uit," hoorde hij naast zich. Daar stond Liam, met zijn glinsterende ogen, zijn haar netjes gekamd en zijn stoppelbaardje.
"Jij mag er zelf ook wel wezen."
Hoewel Milo het in deze setting zeker niet had verwacht, kreeg hij toch een zoen. Tevens ook hun eerste zoen. "Ik ben er klaar voor." Zijn hand zocht die Milo op en niet lang later werden de lichten gedimd en betrad iemand het podium.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld