Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Bullseye

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

ORPG w. ♥

Open up your eyes, shut your mouth and see
That I'm still the only one who's been in love with me
I'll guess I'll be getting you stuck in between my teeth
And there's nothing I can do about it
Broke a finger knocking on your bedroom door
I got splinters in my knuckles crawling across the floor
Couldn't take you home to mother in a skirt that short
But I think that's what I like about it

{mobster scene + heavy topics}

Grace Nicolai Dimitrova

---

Elisio “Eli” Salvatore Franzese

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Grijze muren accentueren de enkele grijze haren die de dame achter het loket probeert te verbergen. Het goedkope kleurmiddel is nauwelijks nog op te merken onder de uitgroei die al maandenlang een plek heeft gevonden bovenop het hoofd van deze vrouw. Zelfs al stopt ze de losse lokken keurig weg achter haar oor, komen er een aantal ondeugende haren toch tevoorschijn. Het zou nog een half uur duren voor het bankkantoor zou sluiten, en de zon hing laag. Grace schrok op van haar dagdroom toen de een reflectie van een zonnestraal haar verblindde. De straal was afkomstig van de glazen deur die toegang gaf tot het grauwe gebouw waar ze zich bevond. Een gigantische groep van zwart geklede jongemannen verspreidde zich door de middelgrote inkomsthal. De dame achter het loket groeide er nog een aantal grijze haren bij, toen ze de pistolen zag in de handen van de dubieuze mannen. Grace klampte zich vast aan de ijzeren stoel waarop ze zat, en keek met een bevroren blik naar een man die een kop groter was dan de anderen. In zijn handen een matte revolver, compleet opgekleed van silencer naar laser toe. Een rode stip belandde op het verrimpelde voorhoofd van de dame. Haar wenkbrauwen waren opgekruld naar de laser toe, maar haar blik bleef stijf naar de man kijken. Hij nam enkele stappen dichterbij, en parelwitte tanden kwamen tevoorschijn. Zijn akelige grijns liet Grace’s rug rillen. Enkel zij, een wat oudere man met zijn kleinkind en de dame waren aanwezig.
“Heard the place’s still open. I hope we don’t bother” zei de man. Zijn gezicht verschool onder een bivakmuts, maar aan de hand van zijn intonatie kon je zijn expressie raden. Hij voelde zich goed, heel goed, in zijn vel. Het leek wel alsof hij dit al vaker had gedaan. Het kleine jongetje dat anderhalve meter naast Grace op de vloer zat te spelen, keek bezorgd naar zijn grootvader. Alsof de oude man iets aan deze angstaanjagende situatie kon doen.
Not even if he tried.
“The cash.” Meer woorden werden er niet vuil aan gemaakt. De zilvervos wist meteen dat ze al het geld waar ze aan kon moet afgeven aan de man in kwestie. Het leek eeuwen te duren, vooral omdat het zo muisstil was. Één van de mannen zag het kleutertje met betraande ogen. Ergens in zijn blik zag Grace medeleven; misschien had hij zelf jongere broers en of zussen. Hij bukte zich naar het kleintje toe, tot zijn lippen zich enkele centimeters van zijn kleine oortje bevonden. “I want you, little man, to walk out this door and go home. Grandpa will follow soon enough.” Het kleintje keek even naar zijn opa, die een geruststellende knikbeweging maakte.
Hij nam zijn speelgoedautootje van de grond en het geluid van zijn voetstappen galmde doorheen heel de zaal.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het middaguur in New York was nog geen uur verstreken geweest, toen hij met de rest van de mannen de bus in was gestapt. Allen tot aan de tanden gewapend voor een klus die nog geen tien minuten zou innemen. Het was niet de eerste keer dat Eli en een paar mede-bendeleden hun weg zouden banen in een bank, om ze te ontdoen van het kapitaal dat ze er verborgen hadden. Nee, het was de laatste tijd een basisklus geworden voor de Cosa Nostra. Sinds de oorlog met de Russen op was gaan spelen en enkelingen van eigen kant zich tegen hen gekeerd hadden, waren ze geld misgelopen. Véél geld. Datgeen waar de Amerikaanse banken nu van af moesten zien; en mocht dat nou net een klus zijn waar Eli voor ingezet werd. Hem hoorden ze echter niet klagen. Het betaalde goed en tevens zat hij liever hier, dan in één kamer met Giuseppe en Uncle Lou. Hij was het gezeik over de crisis inmiddels wel zat.
In een kwestie van minuten waren ze aangekomen bij de bestemming. Daar waar Eli samen met de rest van de mannen zijn bivakmuts over zijn gezicht trok en zijn wapen laadde, zonder enige bedoeling om deze te gebruiken. Hun bron had vermeld dat er een handjevol klanten nog in het pand te vinden waren en dat de bankmedewerker die er zat, een te hoge leeftijd had om heldhaftig te gaan worden. De informatie die maar al te goed bleek te kloppen. Eenmaal door de glazen deuren gelopen, zag Eli de grijsharige vrouw achter de counter zitten en grofweg drie klanten, waaronder een peuter. Het was een wandeling in het park voor hem en zijn crew.
"The cash." Hij tikte ongeduldig met de onderzijde van de kolf van het pistool tegen het counteroppervlak. De loop was in al die tijd nog gericht geweest op de medewerkster, strak genoeg om haar ervan te overtuigen dat het menens was, maar ver weg genoeg om haar borstkas nog op geen vijf centimeter te raken. De boodschap werd overgebracht en dat was waar het om ging; nog voor hij nogmaals had kunnen vragen, had hij haar al wat paniekerig naar de lades zien graaien. Het was echter niet alleen het kasgeld waar ze op uit waren. "Don't forget the key to the vault," bracht hij uitdagend uit, even een blik geworpen op zijn horloge. 4 minuten.
Hoe ze eerst nog de moeite had gedaan om het te ontkennen, had hij haar al gauw op andere gedachten gebracht door wederom met zijn pistool op de counter te tikken. "C'mon. We don't have all day." Al hakkelend werd hen toegeknikt en even later overhandigde ze dan toch de sleutel, die hij per direct in de handen van Christian gooide. "In 3," riep hij hem na, waarop hij de jongen samen met Diego zag verdwijnen in de gangen, aan de zijkant van de hal. De ingang hoefden zij niet meer te gebruiken; Eli zou ze zien aan de andere zijde van het gebouw. Daar waar ze hun rioleringsbusje geparkeerd hadden en doende dat ze er een schoonmaakklus hadden, de zuiginstallatie via een gat in de muur in de kluis plaatsten. Het geld zou weggezogen zijn in het voertuig nog voor de politie doorhad dat ze weg waren. Het enige wat Eli ervoor hoefde te doen, was ervoor zorgen dat hij de rest in de gaten hield en op tijd zijn pad voortzette naar de kluis.
Dat Alessio de peuter uit de bank had geleid, had hem niet kunnen deren. Het was in zijn ogen wel verkeerd, maar het was niet alsof de kleine hen verraden zou. Nee, het was eerder het feit dat hij zwakte toonde tegenover de rest van de buitenstaanders, dat hem dwarszat. Enigszins chagrijnig gebaarde hij hem dan ook dat hij Christian achterna moest gaan. Hij zou het hier wel afhandelen, voordat iemand dacht de held te kunnen gaan spelen. Dat was het laatste wat ze konden gebruiken.
Hij leunde tegen de counter, de kolf van het pistool nog altijd tegen het oppervlak gedrukt gehouden onderwijl zijn even blik van de medewerkster naar de twee klanten verschoof, om vervolgens te eindigen bij zijn horloge. 2 minuten.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Stapels van biljetten werden op de toonbank gelegd, en uiteindelijk bungelden de grijsgrauwe sleutels ook tussen de vingers van de rover. Alles waar hij voor had kunnen dromen, had hij te pakken. Het continue getik van de kolf van het pistool echode door Grace’s hoofd. Haar grijze ogen schoten van de werkneemster naar het pistool dat op haar was gericht, en uiteindelijk naar de man in kwestie.
Zijn bevelen waren kort maar krachtig. En zijn hielenlikkers volgden als schapen. Grace kreeg er een walgend gevoel van. Zijn Italiaans accent verraadde zijn afkomst. Telkens er een volgeling door de lange gang ging om naar god-weet-waar te gaan voelde Grace een vlaag wind tegen haar gezicht. Een mix van zweet en goedkope cologne waren te ruiken. Ze gedroegen zich nonchalant en rustig, maar de zoute geur gaven aan hoe gejaagd ze werkelijk waren. Althans van wie ze het kon ruiken. De man met het pistool in zijn hand bleef op een veilige afstand staan. Ver genoeg om Grace aan het denken te zetten over een ontsnappingsplan, of iets in die aard.
De Italiaan keek voor een poos naar zijn horloge, alsof alles netjes volgens een bepaald ritme moest verlopen. Grace dacht terug aan de trekjes die haar vader heeft, zoals het regelmatig op zijn horloge kijken.
Ze had hem in jaren niet meer gezien, haar moeder ook niet. Sleeper spionnen als Grace’s ouders moeten voortdurend verhuizen en veilige plekken opzoeken. Nadat ze in Canada ontdekt waren, moesten ze snel weer een nieuwe woonst vinden. Nu bevinden ze zich in Frankrijk, Grace in New York. Ze had een goede beurs gekregen voor op de universiteit om dokter te worden. Deze heeft ze natuurlijk met open armen ontvangen.

Als het goed zat, dan zou de man om de minuut naar zijn horloge kijken. Haar hand liet Grace traag zakken naar haar handtas, die ze nonchalant over de hoek van haar stoel had hangen. Het tweede zakje langs de linkerkant, daar had ze haar telefoon zitten. Ze hield hem onveranderlijk in het vizier. Het zou gedaan zijn met haar als ze betrapt zou worden.
Na een halve minuut voelde ze de lederachtige stof waaruit haar telefoonhoesje gemaakt was.
Subtiel zat ze er niet bij. Haar arm half over haar stoel, benen over elkaar geslagen om geluid van haar hakken te vermijden. De toppen van haar wijs- en middelvinger grepen de hoek van haar telefoon vast. Moeizaam plooide ze haar vingers, en gebruikte ze de kracht van haar pols om de telefoon omhoog te hijsen. De telefoon vond zijn weg uit de zak, het was enkel nog een kwestie van hem veilig tot haar schoot te brengen om daarna het noodnummer in te tikken.
Grace probeerde de telefoon zo te draaien, zodat hij in haar handpalm zou eindigen. En net wanneer Grace dacht dat ze haar grip kon versterken, viel haar kostbaar speeltje op de grond.
Een harde klets resoneerde doorheen de ruimte, en al snel voelde ze de zestal ogen op haar gericht.

Ze liet zich van de stoel vallen, en griste naar de telefoon die - met wat geluk - geen barsten zou vertonen. Al trillend probeerde ze het nummer in te tikken, maar het ging al mis bij het eerste cijfer.
Op haar knieën keek ze angstig naar boven, in verwachting om verblind te worden door de felrode laser, recht in de ogen van hun gijzelaar.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
2 minuten. Dan zou Eli zijn weg naar buiten hebben gevonden en zou de klus geklaard zijn. De tijd loog er niet om; ze hadden het zo afgesproken en beoefend dat alles precies binnen dit tijdruim paste. Voor hij het wist, zou hij buiten moeten staan. En toch bleek hier niets van waar te zijn. Het moment dat hij zijn ogen weer van zijn horloge weg liet glippen en wederom de werkneemster een blik toewierp, had een doffe klap zijn aandacht weggetrokken. In een kwestie van een seconde had Eli zich omgedraaid, het meisje onder ogen gekomen dat zich wat paniekerig van de stoel had gegooid. Het feit dat ze naar haar telefoon greep, was iets waar hij echter niet omheen had gekund. Als dat haar intenties nog niet verraden had, dan was het het feit dat ze er wat op probeerde te tikken en een wat bevreesde gezichtsexpressie had. Ze probeerde voor held te spelen.
Ingenomen met woede snelde hij op haar af, het pistool slingerend in zijn hand onderwijl hij de loop op haar richtte. Het wapen drukte hij genadeloos tegen haar borst. Aan haar arm sleurde hij haar overeind tot hij haar recht aankijken kon. Zijn vinger was rondom de trekker verstrengeld, klaar om een kogel af te vuren, maar daar kwam het niet van. Het waren haar ogen en gezichtsstructuur die hem bekend voorkwamen. Zelfs nog meer dan dat; hij wist wie het was. Grace Dimitrova.
"Porca troia..." Al vloekend duwde hij het pistool nog wat strakker tegen haar borstkas aan, haar gefrustreerd een laatste blik toegeworpen totdat hij het wapen terugtrok. Hij kon haar niks maken. Niet met haar naam op de No Hit List. Wie het erop had gezet, had niet eens meer een meerwaarde; zolang iemand erop stond, mochten ze hen niks maken. Gebeurde dat wel, dan was het niet alleen Grace die koud gemaakt werd.
Hij stapte van haar weg. Zijn grip op haar liet hij vrijwel direct verzwakken, haar weer wat achteruit zien strompelen om zich staande te houden. De telefoon op de grond vermorzelde hij onder zijn schoenzool, er enkele keren op getrapt tot er niets meer van over was dan een hoopje metaal. De paar laatste klanken van de noodcentrale medewerker verdwenen hiermee in een doodse stilte. Al gejaagd keek hij voor een fractie van een seconde op zijn horloge. 0 minuten. Het was tijd om te gaan.
"Vai, vai!" riep hij naar achteren. Een laatste keer liet hij de loop van het pistool rondgaan, elk van de aanwezigen aangewezen om ze te laten weten dat ze nog altijd de kogel krijgen konden. Vervolgens baande ook Eli zich snel een weg naar de kluis om via daar zijn uitweg in het rioleringsbusje te vinden. Hardhandig klopte hij op de achterkant van de bus, waarop ze met gierende banden van de bank wegreden.
"What took you so long, dude?" Vragend werd hij aangekeken door beide Christian als Diego, waarop hij wat gegrom kenbaar maakte. Hij schudde enkel zijn hoofd en wierp een blik over de bank voorin, door de voorruit. "Someone decided to play for hero."

"Fucking hell..."
"Go, go!"

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Het leek een eeuwigheid te duren. Grace verwachtte een snelle dood, voor hoe lang doodbloeden toch mocht duren. Ergens vervloekte ze zichzelf om deze idiote actie te doen. Veel te zenuwachtig was ze, en toch probeerde ze de drie mensen naast zich te redden; met alle gevolgen van dien.
Zijn pupillen dilateerden. Eerst piepklein, dan groot en uiteindelijk weer klein. Alsof zijn brein volle toeren draaide; de signalen schoten in een milliseconde naar het hoofd. Een signaal om niet op de trekker te drukken. Nee, integendeel. Een gefrustreerd gemompel werd hoorbaar voor ieders oor, en na een laatste poging om Grace schrik aan te jagen, besloot de gijzelaar om zijn wapen terug te trekken.
Grace kon zijn gevloek met gemak vertalen. Een drietal jaar terug had ze een Italiaanse vriend, eentje met een fors temperament. Af en toe vloeken was dus een dagelijks feit. Ze liet haar ogen zakken naar het pistool waar, subtiel en ondertussen al versleten, een familiewapen in was gegraveerd.
Familia Colombo. Ze wist het zeker. Eén van de beruchtste actieve maffiafamilies in historie. Dezelfde familie waar Alessandro, Grace’s oude geliefde, ook bij aansloot toen haar ouders haar verplichtten om de relatie te beëindigen. “That cruel world is too dangerous for my precious girl, take it from me.” zei Grace’s vader. Het brak haar hart, maar ze kon quasi niet anders. Aless verliezen aan een of andere maffiabaas zou Grace’s hart breken. Hij zou niet verdiend hebben om zo te moeten sterven.
De huilende loketdame keek hulpeloos naar de lege lades die voor haar open stonden. De kluis zou inmiddels al helemaal leeggeroofd zijn, dus daar kon ze ook niet echt gelukkig om worden. De grootvader die eerst keurig naast Grace zat is intussen al uit het gebouw gevlucht, zoekend naar zijn dierbare kleinzoon.
Ook zijzelf was even het noorden kwijt.

Het duurde niet lang voor ze haar weg weer naar huis vond, met de politiewagens met hun loeiende sirenes in de achtergrond. Zo veel lawijt voor een groep die ze nooit of te nimmer meer zouden vinden. Daar waren ze te professioneel en gestructureerd voor. De Colombossen zijn niet te onderschatten, nooit.
Eenmaal thuis aangekomen gooide Grace al snel de tweede lade van haar nachtkastje open. Daar zou - normaal gezien - een nummer te vinden zijn. Aless had deze gegeven, voor als Grace in de problemen zou zitten. En aangezien ze net oog-in-oog stond met één van de grote jongens van de Colombo familie, één of andere kostbare zoon die in alle misdaden de leiding nam, voelde Grace zich ergens wel bedreigd. Het feit dat hij zo dicht was bij het vermoorden van Grace brengt haar niet op een betere positie. Identiteiten zijn makkelijk te vinden.
Het verfrommelde papiertje die zich onder een kauwgomdoosje te vinden was, nam Grace voorzichtig vast. Alessandro's handschrift kon ze uit de duizend herkennen; het liet haar glimlachen.
Ze tikte zorgvuldig de juiste cijfers in, en drukte na een poos twijfelen op het groene telefoontje. De lijn ging een tiental seconden door, tot er eindelijk een piepsignaal kwam. Niemand nam op.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Verdere vragen werden er niet meer gesteld. In plaats daarvan reden ze zwijgend door naar afgelegen parkeerterrein, met enkel de muziek van de radio op de achtergrond hoorbaar.
Eenmaal bij het terrein, namen ze hun bivakmutsen af. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, wisselden ze van auto; henzelf ditmaal in een normale SUV gezet met alle zakken geld in de achterbak. De bus die hen naar de bank had gebracht en als vluchtauto had gediend, werd als een stapel van hout in brand gestoken. Zorgeloos hadden ze via de achteruitkijkspiegel het voertuig in vuur en vlam af zien branden tot er niets meer van over was, dan een waardeloos hoopje as.
"How went the job?" De vragende blik van Luciano ontmoette die van hen en de rest nog geen kwartier later, in zijn kantoor. Zonder enig woord uit te brengen, stortten hij en de jongens de volle tassen neer op zijn bureau. Vanaf het moment dat ze de rits van elk van deze open hadden gedaan, was er een grijns van oor tot oor te vinden op het gelaat van de onderbaas.
"Buon lavaro," werd hen prijzend toegesproken, waarop hij de man zag grijpen naar het geld in de tassen om het uit te tellen. Elk van hen werd na een aantal minuten een paar stapeltjes toegeschoven, geteld en wel. Driekwart miljoen de man. Tevreden nam hij het geld in handen, de man nog een keer toegeknikt vooraleer hij zijn weg weer buiten het gebouw zocht. Ze hadden wederom snel geld verdiend en als het aan hem lag, mochten dit soort klussen wel vaker op zijn pad komen. Zijn kluis had hij inmiddels al zodanig opgevuld dat hij, als hij dat wilde, over een paar jaar genoeg had verdiend om nooit meer te hoeven werken.

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Gefrustreerd tikte Grace weer de cijfers in, en keek ze dubbel na of het wel correct was. Sommige getallen op het versleten papiertje waren vervaagd, maar ze vond het nog duidelijk genoeg af te lezen.
Weeral niets.
Grace staarde hulpeloos voor haar uit, tot ze zich herinnerde dat ze eens een postkaartje had ontvangen van Alessandro. Ook die begon ze te zoeken. In kasten, onder het bed, tussen boeken en uiteindelijk onder haar matras. Grace’s safe haven voor spulletjes die ze geheim moest houden voor haar ouders, voor hoe ver ze dingen geheim kon houden van spionnen althans.
Tussen zeldzame biljetten, treinkaartjes en een neppe identiteitskaart vond Grace uiteindelijk het postkaartje. Ze draaide het vluchtig om en las het kleine vakje waar Alessandro keurig in had geschreven.

Here’s the place to go if something ever goes downhill.
I’ll always love you, Grace.

Yours truly,
A

Een glimlach krulde Grace’s mondhoeken omhoog. Er begon een piepklein vuurtje in haar te woekeren. Ze wou Alessandro nog eens zien, al was dat het laatste wat ze deed.
Onder Alessandro’s initiaal stond een adres. Grace’s oude telefoon was niet meer, die had de overvaller helemaal verpletterd. Gelukkig was er onder de neppe identiteitskaart een back-up telefoon te vinden.
Ze startte het apparaat op en griste op hetzelfde moment haar autosleutels van haar kast. Een kleine sporttas met kleren stond al klaar tegen de voordeur, die nam ze ook vast.
Al snel bevond Grace zich in haar auto, klaar om te vertrekken.
Ze positioneerde de telefoon tegen haar dashboard, en drukte het gaspedaal stevig in.

**TIJDSPRONG**

De autorit duurde twee uur, en het begon al langzaam te schemeren. Met haar autosleutels rinkelend rond haar wijsvinger en haar sporttas nonchalant over haar schouder gegooid, wandelde ze langzaam richting een donker gebouw. Het was een mix van een bunker en een afgelegen appartementsgebouw. Het gras had een doffe kleur, en het gezang van de vogeltjes was enkel in de verte te horen. Ze was ergens in the middle of nowhere.
Kort daarna stootte ze op tegen een hoge poort, en al marcherend kwamen twee soldaat-achtige figuren naar de poort toe. Door de tralies zag ze hun donkere kledij, en al snel waren ook hun wapens te zien. Grace nam geschrokken een stap terug, maar teruggaan was nu geen optie meer. Ze hadden haar in het vizier, of ze dat nou wou of niet. De poort ging langzaam aan open en ze mannen kwam dichterbij.

“Chi sei?” werd er haar hardhandig gevraagd. Grace trok een wenkbrauw op. “Dov'è Alessandro? Devo parlare con lui.” snauwde ze terug. Haar Russisch accent kon ze niet verbergen, maar op zich was Grace’s Italiaans vrij goed.
De twee donkere figuren keken elkaar zoekend aan, en gaven elkander een soort bevestigende knik.
Ruw werd Grace vastgenomen, en haar spullen werden weggerukt. Alhoewel haar haar tekeer ging, probeerde ze een koele blik te handhaven. Iets wat ze had geleerd van haar ouders.
Grof duwden de mannen haar richting de bunker, en het werd Grace al snel duidelijk hoe ernstig bewaakt het gebouw was. Met haar ogen voor haar gehouden, volgde ze de duwen die haar van achter haar werden gegeven.

Net voor ze de ingang binnenging, kreeg ze een zak over het hoofd. Het leek net alsof ze in een film zat, eentje die haar ouders haar al heel haar leven hadden verboden om te kijken.
Grace werd quasi van de grond geheven, en werd gedragen tot een bepaalde ruimte.
Rechts, rechtdoor, links, 15 meter rechtdoor, trappen omhoog, links en uiteindelijk een zware deur binnen. Ze onthield elk deeltje van de weg die ze maakten. Vooral het geluid van de metalen deur op het einde zou haar eeuwig bijblijven, aangezien het zo’n typisch geluid had.

Ze werd op een stoel gezet en de zak werd van haar hoofd getrokken. De twee mannen van eerder zetten zich aan de andere kant van de tafel die tussen hen stond. Achter haar voelde Grace drie andere mannen.
“Ti abbiamo chiesto chi eri una volta, ti daremo un'altra possibilità, non rovinarla.”
De zin ging Grace te snel voorbij, en jammer genoeg begreep ze er dit keer niets van.
Ze besloot stil te blijven.
Een pistool kreeg ze naar haar gericht, als resultaat.

Misschien had ze toch wat langer in die Italiaanse boeken moeten lezen.

“Who are you?”
“Where’s Alessandro, I need to talk to him.”
“We asked you who you were once, we'll give you one other chance, don't ruin it.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De klus had hem achtervolgd. Diezelfde middag nog was hij naar het pand teruggekeerd, enkel om een gijzelaar naar binnen geleid te zien worden. Wie het was, was eerst nog de vraag geweest. Op een antwoord had hij echter niet lang hoeven wachten; alhoewel er een zak over zijn of haar hoofd was gestopt, had hij in de verhoorkamer haar gelaat wel weer tevoorschijn zien komen. Daar, vast geboeid aan een tafel alsof ze net door de 5-0 opgepakt was, zat de Russische waarmee zijn pad eerder ook al was gekruist tijdens de bankoverval. Grace Dimitrova.
Hoofdschuddend had hij enkele minuten lang lopen ijsberen door de gang. Hij was haar niets schuldig, niet na haar roekeloze poging om de politie te bellen tijdens de bankoverval. En al helemaal niet omdat Eli haar net al een keer gespaard had. En toch bleef Alessandro door zijn hoofd spoken. Hij had haar op de No Hit List gezet en wel voor een reden, of niet soms?
Uiteindelijk had Eli zichzelf naar het kantoor van Luciano geleid, daar waar hij heenliep onderwijl hij verdronken in zijn gedachten voor zich uitkeek. De paar mannen die hij tegenkwam, had hij op stille wijze begroet met een knik. Luciano zelf had hem niet aan zien komen en keek aardig verrast op nadat hij het geklop op de deur had gehoord, maar gaf hem geen commentaar. In plaats daarvan ging hij wat rechtop zitten en nam hij nog een trek van zijn sigaar, wachtend tot Eli zijn komst zou verklaren.
"We got a hostage," bracht Eli ijzig uit, waarop hij hem zag knikken. "So what?"
"She's Grace Dimitrova. And she's on the No Hit List." Hoe Luciano eerst nog een wat ongebegrijpelijke blik met zich mee had gedragen, zag hij hem nu des te meer fronsen. Het leek erop dat geen van hen nog wist om wie het ging ofwel wie haar op de lijst had gezet. Hij zag hem zelfs even lachen. "She was trespassing on our property. She asked for it." Het leek hem niet al te veel te baten, waardoor zelfs Eli zich even af begon te vragen waarom hij de moeite hiervoor eigenlijk deed. Alessandro daarentegen had zich omgedraaid in zijn graf als hij had gezien dat ze zo gevangen was genomen, en Luciano zo kil over haar leven deed alsof ze een waardeloos stuk meubilair was.
"Alessandro put her on the list. You remember him?" opperde Eli wat grommend. "The guy that saved our asses, yours along with it, when he brought down the informants and rats in this organization, while paying the price for it himself?" Het mocht wel te merken zijn dat hij met de seconde geïrriteerder werd, maar daar werd niets op uit gedaan door de onderbaas. Nog geen verandering in zijn gelaatsexpressie werd ook maar kenbaar, zelfs niet toen hij de dood van Alessandro opbracht. Beide wisten dat de man zich op had geofferd voor deze organisatie en een van de weinigen was, die met zoveel waardigheid de bende had verlaten dat er nog vaak genoeg over hem gepraat werd. "And the man is respected and honored for his actions for the Cosa Nostra," hoorde hij Luciano opbrengen. "But that doesn't mean that we will go soft on intruders, like Grace. Besides, Alessandro isn't here to tell us why she's on that list, is he?"
Niet wetend hoe hij de onderbaas over moest halen om van gedachten te veranderen, slaakte Eli een gefrustreerde zucht. Het was desalniettemin op dat moment dat hij een idee kreeg. Een overmoedig, impulsief idee dat wellicht nog wel zou kunnen werken. Dat was als hij Luciano van de voordelen kon overtuigen. Met een gezicht van staal nam hij plaats op de stoel voor hem, zijn ellebogen op het bureaublad laten steunen om zijn handen ineen te slaan. Met een grijns keek hij hem aan. "And what if I'd told you, she's the key to not only winning this battle, but to winning the entire war?"

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Grace’s handen zat goed strak achter haar rug vastgebonden aan de metalen stoel.
“Chi si crede di essere questa stronza?”. De man met bruine ogen, en een litteken over zijn dikke neus keek met een scheve glimlach naar zijn metgezel: Een halve gare met een gigantische moedervlek over zijn wang.
Makkelijk te herkennen zijn ze wel.
“Listen to me: I don’t speak your language nor will I even try again; because look where it brought us.” Grace pruilde haar lip met een sarcastische blik in haar ogen. Ze keek naar de man met het litteken, en pierde haar ogen.
“I know you’re trying to act all tough, but we both know there are people above you. Bring them to me, I need to talk to professionals.”
Een stel als deze waren niet te strikken met mooie woorden en fonkelende oogjes, integendeel. Grace moest hard zijn, en duidelijk maken dat ze er niet was om met haar voeten gespeeld te worden.
Zowel hij als Moedervlek keken erg verafschuwd naar het tedere lichaam dat voor hen zat. Een vieze rochel was te horen en geen seconde later voelde Grace nattigheid tegen haar wang. Spugen, dat kon de maffia lui maar al te goed.
Walgend keek Grace hen terug in de ogen, waarna ze met haar schouder de viezigheid van haar wang veegde.
“Fine, I’ll wait then. I have time.”
Grace hoorde ze mompelen tegen elkaar, maar meer dan dat werd er niet meer besproken. De mannen achter haar waren in zichzelf aan het grommen, alsof ze ook echt geen idee hadden waarom ze daar nu eigenlijk waren. In de ruimte voelde ze de kille temperatuur van de bunker, alsof het er gemaakt was om mensen dood te laten vriezen.
Met een dodelijke blik keek ze weer naar de lafaards die onderling menig aan het discussiëren waren. Niet veel later stond de man met de moedervlek op, en nam hij stappen dichter naar Grace toe.
“You have pretty face, no? I would love to kiss you with my knife.”
Grace hees haar linkerwenkbrauw op, en probeerde haar walging en woede binnen te houden.
Zijn natte lippen, en stinkende snor kwamen al maar dichter bij haar oor.
“Russians good in bed?”
“Va bene, aspetta un attimo. Anch'io voglio un pezzo di lei.” hoorde Grace van achter zich. Moedervlek begon te lachen met een vieze rokerslach. “He think you pretty too.” grijsde hij. Zijn gebroken Engels liet Grace rillen van afkeer. “I am, now get out of my sight.” snauwde Grace genadeloos toe.

Who does this bitch think she is?
All right, hold on. I want a piece of her, too.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het had hem een kwartier ingenomen om alles aan Luciano uit te leggen. Die minuten viel er niets aan zijn gelaat af te lezen dat hem ook maar een indruk had kunnen geven van zijn gedachten; eveneens als zijn imago, bleef de onderbaas ijzingwekkend emotieloos en stil. Het was pas nadat Eli zijn woorden uitgesproken had en niets anders meer te zeggen wist, dat Luciano zich weer hoorbaar maakte. Ditmaal met een kuch en de enkele beweging van zijn vingers, waarmee hij de sigaar tussen zijn lippen uit haalde.
"She could be an asset," hoorde hij hem bedenkelijk uitspreken. "And with the war going on, there's nothing wrong with having a Russian on our side. Only if she's really on our side, of course." Het was niet vergezocht dat hij te horen zou krijgen dat ze uitgebreid gemonitord moest worden, vooraleer ze verwelkomd werd om in hun zaken te duiken. Dat Luciano echter nog wat anders in zijn hoofd had, had hij niet aan kunnen zien komen. Niet totdat de man weer zijn mond opende en de stilte verbrak, met een simpel bevel. "That's why you're going to be monitoring her until further notice. She's your responsibility, Franzese."
Iets ertegenin brengen had Eli niet gekund. Hij moest al blij zijn dat hij het voor elkaar had gekregen om haar tijd als gijzelaar ten einde te brengen en haar leven te sparen, zelfs al betekende dit dat hij in het vervolg de aangewezen persoon was om ervoor te zorgen dat dit zo blijven kon. Het was niet iets waar Eli om stond te trappelen, maar hij wist dat hij had gedaan wat hij had moeten doen, om zijn schuld aan Alessandro af te betalen.
Hij had zich niet veel later een weg terug gebaand naar de cel waar ze werd vastgehouden, daar waar hij de bewakers gebaarde om de deur voor hem open te doen. Het drietal dat zich in de verhoorkamer om Grace heen had verzameld, kende Eli ook maar al te goed. Met een knik werd hij gegroet, waarop hij de deur achter zich open bleef houden. "Signore. Il tuo lavoro Qui è finito." Hij knikte naar de deuropening en keek elk van hen afwachtend aan, enkel om te zien dat slechts één van hen een stap in zijn richting had gezet, en wel om daar vervolgens weer tot stilstand te komen. Fronsend ontmoette hij de blik van Giacomo. "Cosa vuole dire? Luciano ci ha messi qui per interrogarla," hoorde hij hem vragen. Eli schudde zijn hoofd. "Gli ordini sono cambiati. Lei è un No Hit. Ora, lasciala andare e vattene." De verbazing op de gezichten van elk van de mannen was nog van honderden meters afstand te zien onderwijl een van hen haar losmaakte, alhoewel het niet van goede aard was. Daarentegen; wat chagrijnig zag hij ze niet veel later één voor één weg marcheren, tot de laatste de deur met een harde klap dicht liet vallen. Hoogstwaarschijnlijk zetten ze direct koers naar Luciano, maar dat waren zijn zaken niet meer. Ook de onderbaas zou hen vertellen dat Grace niet langer meer gegijzeld werd maar deel uitmaakte van de bende, of althans, als aspirant-lid. Ze was door het oog van de naald ontsnapt.
"You sure seem to be at the wrong place, at the wrong time quite often." Hij leunde tegen de wand en sloeg zijn armen over elkaar, zijn ogen aan de hare gelinkt om deze daar te laten blijven. "Is that a fetish of yours?"

"Gentleman. Your job here is done."
"What do you mean? Luciano put us here to interrogate her."
"Orders have changed. She's a No Hit. Now, cut her loose and get out."

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Het duurde niet lang voor de situatie veranderde. De oudere mannen namen snel weer een strakke positie in van het moment dat de deur open zwaaide. Een wat levendigere jongeman kwam binnen en hield de deur achter zich wagenwijd open. Grace keek in die richting en zag niets anders dan een stoffige, quasi eindeloze, gang. Om de vijftal beter hing er een ledlicht aan de zijkanten van de muren, en hier en daar waren er deuren te zien. Zwart gelakte deuren. Veel leven was er niet in de plek waar ze gesukkeld was. Niet in het gebouw, en al zeker niet in de mensen die er te vinden waren. Toch nam de jongeman iets van leven en actie binnen, al wist Grace niet of dat iets goed of slecht was.
Hij klonk bevelend en streng, althans dat kon Grace afleiden van zijn stem en intonatie. De Italiaanse taal is altijd een struikelblok geweest voor Grace. De lastige woorden en hun uitspraken maakten Grace telkens weer sprakeloos, ondanks ze een goede student was.
Grace wist niet wat exact er gezegd werd, maar het zorgde er wel voor dat ze niet meer vastgebonden was aan haar polsen. Haar huid was roze gekleurd door het ruwe touw en voelde warm aan. Ze draaide haar pols kort los, en voelde haar botten kraken. Niet veel later wandelden de vieze mannen één voor één weg, en dat met tegenzin. De nieuweling kwam nonchalant over Grace staan, en sloeg zijn armen over elkaar. De manier waarop hij zijn woorden koos liet Grace fronzen. Wie was hij, en wie dacht hij wel niet te zijn.
“Do I know you?” vroeg ze met een wenkbrauw omhoog, en stond recht vanuit haar stoel. Lang plande ze er niet te blijven, en ze ging er alles aan doen om Alessandro zo snel mogelijk te zien.
“I need to see Alessandro, now.” zei Grace bevelend, niet dat haar opstandig gedrag iets ging uithalen. Ze klemde haar kaken op elkaar en likte haar lippen nat. Er waren ondertussen uren gepasseerd, en haar gasten hadden niet eens een glas water aangeboden.
“Fretta.”

Hurry.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze leek direct toe te happen op de vrijheid die ze dichterbij had zien komen. Het moment dat de mannen de ruimte hadden verlaten en ze los was gehaald van de stoel, zag hij haar zich al verder loswurmen. Wat verstrooid draaide ze met haar pols, waar enkele seconden geleden nog een handboei had gezeten om haar in gevangenschap te houden. Het was echter haar blik die al naar hem afgereisd was, om de zijne te kruisen met een ietwat vragende indruk.
"Short memory too?" lispelde hij enigszins sarcastisch voor zich uit. "It ain't like a bank robbery just slips out of your memory that fast, now, does it?" Haar geheugenverlies geloofde hij niet. Nee, ze had hem recht in zijn ogen gekeken zodra de loop van het pistool tegen haar borstkas drukte. Hem kon ze niet overtuigen met de argumenten dat ze hem niet ergens van kende, niet terwijl hij haar bijna van haar leven beroofd had. Dat moment vergaten mensen nooit.
De bevelende toon in haar stem liet hem geïrriteerd achter. Hij rolde met zijn ogen, nog ietwat verder geleund tegen de wand om een comfortabele positie op te zoeken. "You don't tell me what to do here, Grace Dimitrova." Hij liet zijn hand in zijn broekzak glijden, er een sigaret uitgepakt om deze even later op te steken. "I don't hurry for anyone. Especially not for a trespasser."
Onderwijl hij een teug nam en de rook zich door zijn longen voelde verspreiden, bekeek hij haar zorgvuldig. Hij kon zich niet voorstellen wat zij met Alessandro moest behalve het feit dat ze wellicht een relatie konden hebben gehad, maar nog altijd vertelde dat hem niks over haar opkomst. Wat deed ze hier immers nu Alessandro drie meter diep in de grond lag? Het was niet dat de begrafenis destijds geheim was gehouden.
"Sorry to disappoint you," lispelde hij enigermate koel. "But I'm afraid Alessandro is ... not available. Haven't you heard?"

Anoniem
Internationale ster

Savagery schreef:
Zijn nonchalant gedrag vond ook zijn weg in de manier waarop hij zijn woorden koos. Hij begon over het bankoverval van niet zo lang geleden, en insinueerde dat hij daar aanwezig was. Grace dacht diep na, en ging één voor één de aanwezige mannen af, althans degene die ze zich nog kon herinneren. Hij leek niet een volgeling te zijn, dus bleef er maar één persoon over. De langste van de hoop. Grace pierde haar ogen, en keek nog wat beter in de zijne. De kille ruimte rondom hen vervaagde, en werd ingewisseld in een vage schets van de zaal in het bankgebouw. Grace voelde weer het pistool tegen haar borstkas, en zag zijn vurige ogen. Hij keek kwaad toen, furieus zelfs. Grace probeerde zijn hinderlaag te verpesten, en daar had ze voor moeten boeten.
Grace vond weer haar weg terug naar de realiteit en klemde haar kaken op elkaar. Zijn donkere ogen waren, zoals ze al dacht, exact dezelfde. Zijn expressie evenmin.
“Like I’d forget this hellhole of a group. Maybe don’t go around using a gun with your family-escutcheon carved into it. You might get caught.” siste Grace hem genadeloos toe. “Amateurs” mompelde ze nog net.
Ze keek ongeïnteresseerd naar de tafel die tussen hen stond, maar hij had haar blik weer naar zich getrokken toen ze haar bij haar volledige naam noemde. Ze volgde zijn bewegingen, en zag hoe hij een sigaret uit zijn broekzak nam. De diepe klanken van zijn stem baanden een weg naar haar oren. “It looks like you’re pretty interested in someone’s who’s just a trespasser, though.”
Grace was quasi zeker dat hij exact wist wie ze was, en wie haar ouders zouden zijn. Ondanks ze low-profile bleven voor het gewone volk, waren ze in de maffiawereld vrij gekend. Beter bekend als the Russian Rattlesnakes vervulde het geheime duo dagelijks succesvolle missies. Een tattoo van een slang onder Grace’s sleutelbeen vond daar zijn betekenis.
Doch deed ze zich voor als een domme, en nam Grace haar toneelrol keurig aan. Ze zou zich voordoen als een nobody, dat was het veiligst om te doen.
Grace hief haar wenkbrauw op, toen ze hoorde dat haar highschool sweetheart er niet was. Ze liet haar blik rond de ruimte rollen, zoekend naar haar rugzak. Daar waar zowel het postkaartje, als Alessandro’s briefje te vinden was.
Er was betreurenswaardig niets te vinden in de miezerige kamer, behalve Grace en een even miezerig figuur die zich voordeed alsof hij heel wat was.
“I came here to find him, obviously I haven’t heard. Tell me more.” zei Grace, waarbij ze haar hoofd lichtjes deed kantelen, en voelde hoe haar wenkbrauwen gefronst waren. Als Grace hem hier niet zou vinden, dan zat ze op een dood spoor. Dit was haar enige kans om hem nog eens te spreken, en te zeggen hoe hard ze hem had gemist.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij vond het amuserend om te horen dat ze dacht hem te slim af te zijn. Dat ze dacht hém, als lid van de Cosa Nostra, de les te moeten lezen. Het leek erop dat Grace dan nog niet wist dat zij niets hadden om voor op te moeten passen; als zij een klus klaarden, dan mocht iedereen weten dat de Cosa Nostra erachter zat.
"Maybe don't try to be such a know-all." Hij gaf haar een zelfingenomen grijns en ging wat meer rechtovereind tegen de muur staan. "Seems like your home is not in the mafia after all. Otherwise, you would've known that the Cosa Nostra doesn't hide." Als ze een achtergrond in hun milieu had gehad, had ze hier wel van geweten. Daar was Eli heilig van overtuigd geweest.
Dat ze zijn moeite ervoor nam dat hij geïnteresseerd in haar was, was dan weer een misinterpretatie geweest. Een lachwekkende ook, naar zijn mening. Hij schudde zijn hoofd. "Don't flatter yourself. The only reason I'm here, is Alessandro. Not you." Iets waarvan zij verder tot nu toe nog daadwerkelijk weinig leek te weten. Het moment dat hij opbracht dat Alessandro 'afwezig' was, was er ook een waar ze direct op toehapte en wel met een vragende blik. Klaarblijkelijk had ze dan toch echt onder een steen gelegen de afgelopen tijd.
"You're in the wrong place, little one," murmelde hij enigermate ijskoud. Hij nam nog een trek van zijn sigaret en wierp even een blik op het plafond boven hem, voor hij weer bij haar terugkeerde. "He's six feet deep. He has been for over a year now." Er was al een hele lange tijd verstreken sinds Alessandro zijn laatste adem had uitgeblazen en de begrafenis was geweest. Dat ze het nog altijd niet wist, had hem daarom wel wat verbaasd, al weigerde hij dit verder uit te spreken. Hij kon zich er niet over uitlaten wat hij hiervan vond en daar was hij zich maar al te goed van bewust. Veel tijd om bij de dood van Alessandro stil te staan had hij verder ook niet. Er waren veel belangrijkere dingen om te bespreken dan waar zijn lijk te vinden was. Hij zuchtte. "Now that we got that over with, there are more important matters to discuss."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld