Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Blood and Factions

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:

divergent orpg with

Nathaniel 'Nathan'
21 jaar oud
Dauntless - Divergent

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Veronica ~ 20 ~ Amity (Divergent)

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Voetstappen galmen door de gangen van Onverschrokkenheid. Nathan is onderweg naar de Pit, de uithangplek voor iedereen uit de factie. De plek waar ontbijt en avondeten gegeten wordt. Het is vroeg in de ochtend, zes uur. Hij is van plan om ontbijt te eten voordat hij naar de sportzaal gaat. Om half zeven worden alle groentjes wakker gemaakt om dan te komen ontbijten en daarna te trainen. Hopelijk heeft hij dan nog tijd over om zelf op te warmen voordat hij de rest helpt. Het is al jaren geleden dat hij een groentje was, ondertussen heeft hij zich heel wat naar boven gewerkt. Hij is nooit de slechtste van zijn groep geweest. Hij eindigde op nummer vijf van de lijst toen hij in training was. Zijn eerste baan mocht hij dus vrij kiezen en hij werd niet gedwongen om op de Factieloze mensen te letten. Hij koos zelf voor tattoo artiest, iets dat hij enorm leuk vindt. Na een tijdje vroeg Eric, één van zijn beste vrienden, of hij kon helpen met training. Blijkbaar waren de groentjes dit jaar niet enorm goed en hij kan alle hulp gebruiken.

Wanneer hij de grote ruimte in komt ziet hij al een klein groepje. De meesten zijn leiders en trainers die alvast ontbijten voor de drukte. Nathan neemt dan plaats aan de tafels met de trainers aangezien hij ze vandaag gaat helpen. Hij groet iedereen en Eric knikt. "Heb je tijd voor een tattoo?" vraagt hij als hij zijn mond leeg heeft. Nathan pakt een bord en legt er wat eten op, wat fruit en brood. Hij denkt even na en knikt. "Ik heb vandaag twee afspraken waarvan één een touch-up is. Ik kan voor je kijken na training?" Nathan is Eric zijn favoriete tattoo artiest, hij heeft ook Eric zijn nektattoo gedaan. Onverschrokkenheid was misschien toch een goede keuze voor Nathan. Uit zijn test kwam niet alleen Onverschrokkenheid maar ook Eruditie. Nu is hij van mening dat hij niet past bij Eruditie, om alle gevaren proberen te ontlopen is hij naar Onverschrokkenheid gegaan en hij is blij met die keuze. Nathan schuift een muffin in zijn mond voordat hij een slok van zijn water neemt. Vandaag zal een dag zijn om te herinneren. Na een paar minuten van eten en praten staan ze op om te lopen naar de gymzaal. Hier warmt Nathan op met een paar rondjes rennen en strekken voordat hij naar Eric loopt. "Meswerpen en combat vechten vandaag?"

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Veronica werd wakker door de zon die langs het raam van haar huisje naar binnen scheen. Met een zucht wreef ze in haar ogen en al snel besloot ze maar om op te staan. Het was alvast tijd om te gaan ontbijten dus nadat ze haar rode jurk had aangetrokken en kort haar haren had geborsteld besloot ze om richting de grote eetzaal te gaan waar iedereen samen aan de ontbijttafel zat. Met een glimlach kwam ze de zaal in waar het grootste deel alvast had plaatsgenomen. Het groeten gebeurt hier met een omhelzing, en voor ze een plateau neemt met eten neemt ze hier dan ook de tijd voor. Veronica kwam oorspronkelijk niet uit deze factie. Haar ouders behoren tot Oprechtheid, en na het kiezen bij de ceremonie heeft ze hen niet meer terug gezien. Misschien maar beter ook. Veronica heeft nooit een goede band gehad met haar ouders. Ook met haar vorige factie had ze geen voeling. Het verbaasde haar dan ook niet dat bij de uitslag van de test bekend werd dat ze bij Vriendschap hoorde, al was ze wel verbaasd dat ook zelfverloochening als uitslag kwam. Het was dus kiezen voor haar, en al had ze een gevoel dat ze bij beide facties zou passen, toch had ze gevoeld dat het haar tijd was om naar vriendschap te komen, waar ze nog geen enkel moment spijt van had. Veronica had een vrij strenge opvoeding gekregen. Haar ouders waren voorvechters van het systeem, mensen die hiervoor leefden, en dan ook weinig bezig waren met Veronica en haar broers, die wel in de factie zijn gebleven. Veronica had dit een stuk minder. Ze had zich ook nooit verbonden gevoeld, tot ze naar hier kwam en de liefde voor het leven vond, de liefde voor de mensen om haar heen die haar geleerd hadden wat familie echt was. Wat ze verdiende om te krijgen van haar omgeving. Ze kon zich dan ook geen leven buiten Vriendschap meer voorstellen. Het gaf haar rust, vrede, geluk. Alles wat ze nodig had, en ondanks het systeem stuk bij stuk werd blootgelegd en het als Divergent een stuk minder gevaarlijk werd, toch was ze blij dat ze hier zat. Het gaf haar een veiligheid, wetende dat de mensen hier haar niet veroordeelden. Ze hadden zelfs niet raar opgekeken toen Veronica het hen vertelde. Ze was opgevangen alsof ze hier altijd was geweest. Ze voelde zich dan ook niet 'anders', al had ze nog vaak aan haar Test teruggedacht met een vervelend gevoel. Altijd had ze ergens met een onrustig gevoel gezeten, bang dat ze haar hier zouden weghalen. Nu waren die zorgen inmiddels verdwenen en kon ze meer genieten van alles wat ze hier had gevonden. Haar nieuw leven. Met haar dienblad in de hand liep ze naar een van de tafels toe waar ze plaatsnam en vervolgens rustig begon te eten. Haar dag zou bestaan uit het verwerken van de vruchten die gisteren waren binnengekomen, en gesorteerd moesten worden. Een taak die ze maar al te graag deed.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Nathan rolt de kast met wapens naar binnen voordat hij stopt voor de houten borden. Op de borden staan omlijningen van een persoon geverfd en er is duidelijk te zien dat er al meerdere rondes meswerpen zijn geweest. Hij schuift de kleine tafels op de juiste plek en legt overal een assortiment aan messen neer. "De nieuwelingen zijn verschrikkelijk," zucht Eric voordat hij wat messen van Nathan afneemt en ook begint neer te leggen. Nathan schiet in de lag en schudt zijn hoofd. Eric vindt de nieuwelingen altijd al irritant, maar nu lijkt het wel alsof ze nog erger zijn dan eerst. "Ik meen het, als er nog één een stomme vraag stelt gooi ik een mes naar hun hoofd," mompelt Eric. Het geluid van voetstappen komt dichterbij, het signaal dat de nieuwelingen eraan komen, klaar voor een dag training. De kast met overige wapens wordt teruggezet op zijn oude plek voordat Nathan naast Eric gaat staan. Four liep voorop de rij, een geïrriteerde blik op zijn gezicht. "Nemen jullie het over? Ik moet checken bij de Factieloze. Hebben weer een paar dingen in de fik gezet."

De twee jongens knikken en gaan tegenover de groep staan. Kort erna begint het trainen. Meswerpen, combat vechten, van alles. Nu kon Nathan zien waarom Eric deze groep niet kon hebben. Ze waren slecht en hadden nog enorm veel te leren. "Dat mes moet wel op het bord zelf terecht komen," zegt Nathan tegen één van de jongens. "Houd je arm rechter en ga iets schuiner staan," hij pakt een mes en gaat staan in de positie voordat hij het mes recht in het houten hoofd gooit. Dan knikt hij naar de jongen en stapt opzij. Voordat er een mes gegooid kan worden, komt één van de leiders naar de gymzaal. "Naar de pit, Max heeft nieuws."

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Hier en daar volgt ze een gesprek mee en reageert ze op wat er gezegd werd. Het was altijd een drukte bij het eten. Iedereen kwam dan op hetzelfde moment samen, jong en oud gingen bij elkaar aan tafel zitten en de gesprekken gingen van start. Het waren niet het soort stille maaltijden waar elk gezin gewoon in zijn eigen huis zat, stilzwijgend aan tafel. Hier had iedereen zijn eigen huisje met een badkamer, een slaapkamer, een woonkamer maar zonder keuken. De maaltijd werd hier gemeenschappelijk gedeeld, omdat ze ervan overtuigd waren dat het een hechtere groepsband liet ontstaan. Veronica geloofde hier wel in. Ze zag hoe iedereen hier naar elkaar toe trok en hoe iedereen elkaar ook kende. Het had haar even geduurd voor ze iedereen uit elkaar kon houden en ook effectief namen wist te onthouden bij gezichten, maar inmiddels was ze het alweer gewend en kon ze iedereen perfect bij naam noemen. Zelfs de nieuwelingen werden snel opgenomen. Vriendschap had geen hoop nieuwe mensen. Dat was altijd wel zo. Facties als Eruditie en Onverschrokkenheid kregen altijd een veel groter aantal nieuwelingen, terwijl Vriendschap het met tientallen moest doen. Ergens was dat ook niet slecht. Het waren dan stuk voor stuk mensen die bewust voor het vredige leven hier kozen, en waar je van wist wat je er aan had. De spanning was hier misschien niet te vinden, en het leven hier zou saai kunnen lijken, maar niets is minder waar. Veronica wist haar leven hier interessant genoeg te houden, en ze zag het dan ook niet meteen gebeuren dat ze deze plaats beu zou raken. Eenmaal klaar met eten worden de dienbladen naar de keuken gebracht, en gaat Veronica gelijk naar de verzamelplaats van de kisten toe, waar het fruit in verzameld was. Haar taak was hier om het te sorteren op soort en het door te geven aan de mannen op deze afdeling, die het naar de keuken zouden brengen en daar opbergen in de koelcellen. De taken die je hier moest doen waren wat afwisselend. De ene dag moest je op het veld werken, de andere dag in de voorraad, dan weer in het onderhouden van de huisjes of het oppassen bij de kinderen. Rustig ging ze aan de slag, maar na amper een uurtje ziet ze hoe de menigte naar de centrale plaats stroomt. Hoewel ze hier vaak samenkwamen wist Veronica meteen dat dat iets speciaals moest betekenen, en dat ze daar ook aanwezig moest zijn. Haar werk liet ze voor even liggen, waarna ze samen met de rest richting het grote ronde binnenplein op het grasveld liep, waar alvast voorbereidingen voor een toespraak door het hoofd van Vriendschap werden getroffen. Een echte leider was er hier niet. Het was meer iemand die gewoon toezag of alles goed verliep, en luisterde naar iedereen om te kunnen bemiddelen. De herder van de kudde. Er werden dan ook niet veel formele speeches gegeven, en het wekte Veronica's interesse wat er zat aan te komen nu.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Nathan kijkt naar Eric die zijn schouders ophaalt. Het moest wel heel geheimzinnig zijn als Eric het ook niet wist, hij zou er maar snel genoeg achter komen. De nieuwelingen lopen eerst en nemen plek aan random tafels in de pit. De twee jongens nemen weer plaats aan de tafel waar ze voorheen aan zaten. Via het balkon lopen Max en de andere leiders naar voor. Volgens mij was het nog geen tijd om de lijst te bekijken en mensen naar Factieloos te sturen. Ze waren nog maar kort bezig, maar misschien hebben ze besloten het te veranderen. Max klapt zijn handen waarna iedereen stil valt. Er was in ieder geval veel discipline in Onverschrokkenheid. Dat moest ook wel. Er wordt door ons de veiligheid behouden in de facties. "Beste Onverschrokkenen," begint Max. Hij leunt met zijn armen op de reling van het balkon. "Vandaag is de dag van groot nieuws."

Een paar nieuwelingen beginnen te fluisteren, maar houden snel op als Eric een blik naar ze werpt. Nathan lacht zachtjes voordat hij weer opkijkt naar Max. "Een dag van verandering. Wij samen letten op de Factieloze, degene die buiten ons systeem vallen. De Factieloze, meesten Divergent." Nathan zijn hart begint sneller te kloppen. Wat betekent dit? Een enorm deel van de Factieloze zijn Divergent, zo is de factie begonnen. Nu weet hij zelf ook dat zijn test niet goed is afgelopen, maar gelukkig is hij door kunnen komen. "Nu weten we allemaal dat er een nieuwe leider is voor allen, een leider die staat voor verandering. Een leider die een nieuw begin wilt, niet alleen voor Onverschrokkenheid, maar voor ons allemaal. Inclusief de Divergents." Dit zorgt ervoor dat de hele ruimte begint te fluisteren. "Stilte." Hoe snel mensen begonnen met praten, stopten ze ook weer. "Er is een nieuw begin voor vooral de Divergents. Gelijkheid. Er komen regels. Iedere Divergent in de facties krijgen een nieuwe test. De grenzen tussen de facties worden minder streng, bezoeken mag nu in de verschillende facties." Nathan fronst even, gelijke kansen? "Wij willen daarom vragen aan elke Divergent om te blijven zitten in de ruimte. Jullie zullen een nieuwe test krijgen. Nu zijn jullie misschien bang dat er iets gaat gebeuren zoals Janine ons eerder heeft verteld. Met deze veranderingen komen er nieuwe regels. Iedereen die uit haat iets doet aan een Divergent om die reden zal zwaar gestraft worden door ons. En jullie weten hoe dat gaat. Er gaat niks met jullie gebeuren, jullie hebben allemaal mijn woord." Nu klinkt het als weinig, maar Nathan weet goed dat Max zich altijd aan zijn beloftes houdt.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Geduldig wachtte ze tot ze uiteindelijk Johanna het podium op zag komen. Een groot applaus met gejuich volgde, waarna het volledig stil werd. Het was vreemd, de stilte. Normaal was het hier in Vriendschap nooit zo stil. Iedereen was altijd druk in de weer, maar er was daar ook genoeg tijd om gezellig met elkaar te kletsen. Er werd ook veel gezongen en gedanst, eigenlijk de hele dag wel, en deze stilte gaf Veronica dan ook een ongemakkelijk gevoel in haar onderbuik. Alsof er iets zat aan te komen wat slecht voor haar zou zijn en een hoop zou veranderen. 'Lieve vrienden allemaal. Sorry dat dit zo opeens komt, maar ik heb iets belangrijks om te zeggen. Nu het regime is veranderd, zijn er nieuwe doorvoeringen gekomen. Niet op een slechte manier zoals het nu klinkt, integendeel. Binnen onze factie zijn er een tiental Divergents zoals iedereen wel weet. Zij hebben altijd erg moeten uitkijken, omdat ze als bedreiging voor het systeem werden gezien. Wel vanaf vandaag stopt dat. Er komt herwaardering voor de Divergents, en om dat symbolisch te tonen krijgt elke Divergent een nieuwe Test in het hoofdkwartier. Ik vraag dan ook van alle Divergents om hier te blijven, de rest mag weer verder gaan met werken. De bus staat klaar en we zullen allemaal samen naar het Hoofdkwartier vertrekken, nu meteen. Zoals ik al zei, dit is een goede zaak en ik wil dus zeker niet dat jullie je onrustig voelen hierbij. Ik zal jullie ten alle tijden beschermen, daar kunnen jullie op rekenen'. Een groot applaus volgt, en Veronica kijkt wat aarzelend om haar heen. Hier in de factie was het bekend wie er allemaal Divergent was. Met 9 waren ze om precies te zijn. Hier in de factie was dat ook geen geheim. Hier was je toch veilig en werd je niet veroordeeld, dus Divergents hier durfden daar ook openlijk voor uit te komen, en vanaf nu zou dat helemaal geen probleem meer zijn. 'Bijkomend zal ook het reizen tussen verschillende facties mogelijk worden. Op die manier kan je je vrienden, familie, eigenlijk iedereen terugzien'. Veronica slikte. Ze hoopte maar dat haar ouders haar nooit zouden komen opzoeken. Dat kon ze echt wel missen, en ze wist niet hoe ze zou reageren als ze hen zou terug zien. Een goede band hadden ze niet, en ze was zelfs bang van haar ouders. Dat was ook een van de redenen dat ze naar Vriendschap was gevlucht. De menigte verdwijnt van het plein en enkel zij en de rest van de Divergents blijven over. In de verte ziet ze de bus al staan die hen naar het Hoofdgebouw zou moeten brengen, waar de nieuwe Test afgenomen zou worden. Met de rest stapt ze er dan ook naartoe, en eenmaal in de bus neemt ze plaats naast een oudere dame. Veronica was gespannen, en dat was ook aan haar te zien. Ze kon geen houding aan haarzelf geven. 'Het komt wel goed, ze zorgen voor ons. Het is geen valstrik, we zijn eindelijk vrij', hoort ze de vrouw haar bemoedigend toespreken. Veronica knikt instemmend, en probeert de rest van de rit naar het Hoofdgebouw wat tot rust te komen. Ze had geen idee wat er zou gaan gebeuren, maar ze moest echt kalm blijven.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Eric was degene die de test van Nathan af had genomen. Nu staat Eric er niet precies om bekend dat hij de beste persoon was voor Divergents, integendeel, hij was de leider in Janine haar missie. Maar toch zijn de twee vrienden geworden. Eric staat op en geeft Nathan een schouderklop voordat hij knikt. "Niet die tattoo vergeten," zegt hij met een kleine grijns op zijn gezicht voordat hij wegloopt. Nathan grinnikt en schudt zijn hoofd. Gelukkig kon hij er wel tegen. Hij ziet wel een paar vieze gezichten, mensen die weglopen en zich boven de anderen zetten die blijven zitten. Van de mensen die er eerst zaten tot nu, zijn er weinig over. Onverschrokkenheid was dan ook niet de factie waar iedere Divergent heen ging. Het was een vrij gevaarlijke factie, er waren wapens, iedereen weet hoe ze moeten vechten. Er blijven dan ook maar vier mensen in de ruimte, inclusief Four die net terug is gekomen van de Factieloze. Nathan haalt zijn wenkbrauwen op, die zag hij niet aankomen. Verder is er nog een meisje en een andere jongen, waarvan hij het meisje herkent als nieuweling. "Jullie zijn mensen waar wij trots op kunnen zijn," gaat Max verder als de deuren gesloten zijn. "Wij als Onverschrokkenheid leiders willen jullie bedanken om de keuze naar deze factie uit te brengen. Jullie nieuwe testen zullen vandaag afgenomen worden. Aan de ingang van de poorten staat al een wagen te wachten voor jullie."

Nathan is gelukkig al bekend met de vervoersmiddelen van Onverschrokkenheid. Het zijn een soort van oorlogsauto's en aangezien ze niet met veel meer over zijn, past dat allemaal in dezelfde. "Hierbij zijn jullie onder onze bescherming. Volg mij naar de ingang om verder te gaan naar jullie route. De testen worden afgenomen in het hoofdkwartier." Nathan staat op en veegt zijn handen aan zijn broek af. Four loopt zelfverzekerd achter Max aan en ook de andere jongen maakt zijn weg naar Max. Het meisje is iets slomer, dus loopt Nathan naar haar toe. "Ik weet dat je nieuw bent bij Onverschrokkenheid, maar je hoeft echt niet bang te zijn," hij haalt zijn schouders op. "Als ik ook maar één ding heb geleerd, is dat Max nooit beloftes breekt." Na een kort gesprek stopt het groepje voor de auto en ze stappen in. Het hoofdkwartier is niet ver van Onverschrokkenheid, dus verwacht Nathan ook niet dat het heel spannend wordt. Hij is wel benieuwd naar hoeveel mensen er eigenlijk zullen zijn. De Factieloze worden misschien niet op dezelfde tijd getest als ze getest worden. Oprechtheid zal er wel geen hebben, door die test komt geen enkele Divergent heen.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Het duurde een tijdje aangezien Vriendschap zich op de velden bevindt, omringd door bossen, ver van het Hoofdkwartier. Na een veel te lange tijd onderweg kwamen ze dan ook aan bij het hoofdgebouw. Veronica stapt uit de bus en volgt de rest van haar factie naar binnen toe, naar de zaal waar ze met haar ouders had gezeten op het moment dat ze voor een factie moest kiezen. Het was de zaal waar haar nieuwe leven was begonnen, en waar ze nu dus weer moesten samenkomen voor een toespraak, waarna ze vermoedelijk een nieuwe Test zouden ontvangen. In de omgekeerde volgorde dus eigenlijk, want voor ze voor haar factie had gekozen in deze ruimte had ze vorige keer haar Testuitslag gekregen, en zo ontdekte ze ook dat ze Divergent was. Dat had zeker een doorbraak gegeven in haar keuze voor Vriendschap, de factie die er voor bekend staat om iedereen op te vangen, wat er ook gebeurd. Haar ouders hadden een enorme scène gemaakt in de zaal. Waarom snapt Veronica nog steeds niet tot op de dag van vandaag. Als ze thuis was dan was het altijd ruzie. Ze kon niks goed doen voor haar ouders, altijd waren er problemen, en op het moment dat ze dan besloot om bij hen weg te gaan, toen opeens leek het hen wat uit te maken. Veronica schudt de gedachte weg en loopt met de rest van haar factie de zaal in, waar de Divergents van andere facties alvast zitten. Veronica had hen stuk voor stuk nog nooit gezien. Ze kwam zelf uit de factie van de Oprechtheid, en het was niet dat je daar je ware aard kon verbergen, dus het verbaasde haar dan ook niet dat ze hier niemand kende. Als ze iemand uit een andere factie had gekend, dan was het wel uit Eruditie geweest waar ze tot haar 18de verbleef. Ze streek een plooi uit haar jurk en nam plaats op een van de lege zeteltjes. Haar blik gleed over de zaal heen. Stuk voor stuk zagen het er normale mensen uit, de anderen. Ze had ook niets anders verwacht. Het enige waardoor je mensen van elkaar kon onderscheiden was de kleding, en dan voornamelijk de kleur. Bij Vriendschap werd er voornamelijk rood gedragen, en Veronica had dan ook niets anders dan deze kleur. Ze vond het ook prima staan. Ze had altijd wat met de kleur gehad, en vond het dan ook geen probleem, terwijl anderen binnen de factie wel eens afwisselden van kleur. 'Zenuwachtig?', hoort ze Johanna vragen, waarop Veronica lichtjes haar hoofd schudt. 'Goed, want dat is voor niets nodig. Het komt goed, ik zie jullie na de Test', hoort ze de vrouw zeggen, waarop ze de zaal verlaat en Veronica bij de rest achterblijft. Veel praten doet ze niet in tegenstelling tot de rest van Vriendschap. Ze had teveel twijfels om nu te verbergen.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
De rit naar het hoofdkwartier duurde niet lang. Nathan heeft meestendeels uit het raam gekeken. Hij kwam niet vaak zo ver buiten Onverschrokkenheid. Hij is geen wachter dus had hij eigenlijk ook geen reden om hier te komen. Hij vindt het eigenlijk helemaal niet zo erg om een keer weg te zijn. Misschien kan hij nog een keer terug naar zijn oude factie. Geboren in Eruditie, maar al snel kwam hij erachter dat het niet zijn ding was. Uit de test kwam wel Eruditie samen met Onverschrokkenheid, dus de keuze was snel gemaakt door Nathan. Ondanks dat Eric al wist dat hij een Divergent was, voelt het toch wel fijn dat hij er zo bij kan zitten. Het gevaar is over en nu voelt het alsof hij eindelijk zichzelf kan zijn. "We zijn er," hoort hij Max zeggen. Max zat samen met een andere leider achter het stuur. De groep stapt uit en Nathan strekt zijn benen. Hij is niet de langste persoon in Onverschrokkenheid, maar hij hoort zeker tot één van de langste. De auto is niet enorm groot dus zijn knieën doen toch behoorlijk pijn. Niets dat hij niet gewend is.

Samen met iedereen lopen ze naar binnen. De sfeer is al heel anders. Four is aan het praten met de jongen en Nathan en het meisje zijn weer in een gesprek. Ze is een nieuweling dus vraagt hij dingen over training, hoe het gaat en op welke positie ze denkt te staan. Hij herkent haar wel van die ochtend. Ook al is deze groep niet enorm groot, Onverschrokkenheid zie en hoor je altijd aankomen. Zelfs als ze het niet bedoelen, zijn ze vrij luid. Ook zijn de volledig zwarte outfits goed op te merken in een groep met kleuren. Nathan zelf vindt de outfits niet erg. Integendeel zelfs. Hij besteed een goed deel van zijn punten aan kleding. Hij houdt dan ook van accessoires en kleine dingen die zijn outfit beter maken. Combat vechten doet hij niet vaak dus hij hoeft zich geen zorgen te maken over dingen waar hij aan vastgehouden kan worden. Hij is beter met messen en de andere wapens. Zijn favoriete uitje was dan ook altijd de spellen tijdens de trainingen, vooral Vang de Vlag. Hij trekt een beetje aan zijn riem en trekt zijn kleding recht voordat ze met zijn allen de ruimte in stappen. "Mes werpen ben ik alleen niet goed in," verteld het meisje verder. Nathan kijkt naar haar en knikt. "Ik train jullie samen met Four en Eric. Als ik een keer tijd heb en jullie gaan mes werpen kan ik altijd helpen."

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Het duurde een tijd voor iedereen in de zaal was verzameld en de toespraak van start ging. Ondanks dat Veronica graag wou weten wat er aan de hand was, kreeg ze maar de helft mee. Er spookte van alles door haar gedachten heen, en ze kon zich moeilijk focussen. Wat ze opving van het gesprek leek wel samen te vatten wat de bedoeling was. Ze zouden zo allemaal een nieuwe Test moeten afnemen. Anders dan de eerste Test moeten ze nu met 2 naar binnen gaan. Niet met iemand van je eigen factie, maar met een persoon die uit dezelfde oorspronkelijke factie als je komt. Veronica komt uit Eruditie, dus zij zal haar Test samen met iemand moeten afleggen die oorspronkelijk ook uit Eruditie komt. Als die persoon er niet is en je alleen uit een factie komt, dan moet je je nieuwe Test ook alleen afleggen. Dat was duidelijk. Verder werd er benadrukt dat het gedaan was met het jagen op Divergents. Dat ze genoeg hadden meegemaakt de afgelopen tijd en dat ze daar ook waardering voor kregen. Dat hun leven een stuk gemakkelijker zou worden vanaf nu. Als laatste begon ze dan over het deel van het reizen. Hier probeerde Veronica wat meer te luisteren. Het kwam er op neer dat iedereen vanaf nu kan reizen tussen facties. Belangrijk hierbij is dat als je geen bezoek wilt van bepaalde personen, je dit moet doorgeven. Het gaf Veronica een gerust gevoel, want op die manier kon ze misschien vermijden dat haar ouders haar zouden opzoeken, al vreesde ze hiervoor, aangezien haar ouders een hoog postje hadden binnen het systeem en waarschijnlijk wel om die regels heen konden gaan. Het waren zeker zorgen die ze met zich meedroeg, en die hopelijk snel zouden verdwijnen. 'En dan is het nu tijd voor de Test, als eerste mogen de personen meekomen die oorspronkelijk uit Eruditie komen. Jullie zullen aan elkaar gelinkt worden en per twee de kamers ingaan voor jullie Test. Hierna mogen de mensen uit Zelfverloochening komen'. Zo ging het verder. Het kwam er dus op neer dat zij bij de eerste groep zat, ze wist niet eens hoeveel mensen het zouden zijn. Ze voelt een klopje op haar schouder van de dame naast haar en langzaam staat ze op, waarna ze naar voor stapt om de kamer te verlaten. Nu zou het beginnen, een nieuw hoofdstuk van haar Test.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Nathan ploft neer op één van de stoelen voordat hij even rond kijkt. Er waren niet veel mensen, misschien twintig tot dertig. Zoals hij al dacht is er niemand van Oprechtheid. Hij ziet wel n groep van Vriendschap. Dat verbaast hem niet zo, in Vriendschap wordt iedereen met open armen ontvangen. Hij zakt een beetje onderuit en speelt met zijn ring terwijl hij luistert. Een test met twee mensen? Dat is nog eens iets anders, maar bang is hij niet. Hij is vrij zelfverzekerd, al zegt hij het zelf. Hij weet wat hij kan, maar hij weet ook waar hij verbeterpunten heeft. Nathan haalt zijn hand door zijn zilver geverfde haar. Nog iets waardoor hij snel op valt. Onverschrokkenheid staat ook wel bekend voor dingen zoals piercings, tattoos en geverfd haar en Nathan neemt die kans ook. Geen gejaag meer op Divergents, dat klinkt niet verkeerd. Hij kan zich nog herinneren dat ze de missie hadden om alle Divergents op te speuren, maar gelukkig werd die afgelast. Hij weet nog hoe blij hij was toen het niet door ging.

Het reizen tussen facties klinkt ook goed. Hij is vrij avontuurlijk en ondanks dat hij meestendeels in de tattoo shop zit, wilt hij er ook wel een keer tussenuit. Misschien eens zien hoe het bij de andere facties is of zelfs zijn ouders weer een bezoekje brengen. Na de keuze voor Onverschrokkenheid heeft hij eigenlijk niet veel tegen ze gepraat. Zijn ouders vonden zijn keuze niet erg, ze willen het beste voor hun zoon en zelf weten ze ook wel dat hij niet bij Eruditie hoorde. Wanneer er verteld wordt dat Eruditie de eerste groep is, staat hij op en loopt hij via de trap langs het podium en achter de Tester aan. Hij ziet een klein groepje die meeloopt. Gelukkig een even aantal, dan hoeft hij niet zelf zijn test af te nemen. Hij vraagt zich af of de test anders is dan die hij een paar jaar geleden heeft gehad. Eenmaal uit de grote zaal komen ze in een kleinere, ook gevuld met stoelen. Nathan neemt plaats en strekt zijn benen even uit.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Veronica volgt het groepje naar een kleinere ruimte verbonden aan de grote zaal waar ze eerder zaten. Andere mensen uit Vriendschap waren er niet, en dus nam ze willekeurig plaats op een van de stoelen die er klaarstond. Ondanks dat ze in het dagelijks leven heel erg zeker van zichzelf was vond ze het toch wel spannend nu, zeker nu ze hier alleen zat. Als er iemand uit haar factie was geweest dan had ze zich minder alleen gevoeld, maar nu zat ze hier maar en moest ze maar hopen dat ze haar Test niet zou verpesten. Ze hoopte gewoon de zelfde uitslag te krijgen als de eerste keer. Onzelfzuchtigheid en Vriendschap vond ze prima. Het waren de twee facties waar ze zichzelf ook wel bij vond passen. Ze vond het ook een heel compliment naar haarzelf toe. Het waren beide facties met een bepaalde gedragscode waar ze graag bij wou horen. Het vreedzame, het soort liefde waarmee je anderen wou helpen, in welke situatie dan ook. De strijd tegen het onrechtvaardige. Daar kon ze wel inkomen, dat het lot had beslist dat dit iets voor haar zou zijn, na jaren van studie, enkel gefocust zijn op alles wat met wetenschap te maken heeft. Het was vernieuwend, fris om dan te mogen binnenkomen in een omgeving van pure liefde waar niets statisch was, waar alles veranderlijk was en je geen bewijzen nodig had bij elk klein ding in het leven. Een verademing. Ze keek op toen een wat oudere man binnenkwam en vooraan in de ruimte ging staan. Per keer riep hij 2 namen af, die dan naar voor moesten stappen en naar een aparte kamer werden gebracht voor hun Test. Geduldig wachtte Veronica af tot ze haar naam hoorde, waarna ze opstond van haar stoel en naar voor stapte. Ze was intussen wel wat rustiger geworden, misschien omdat ze ook gewoon besefte dat ze hier niets aan kon doen en dat ze maar moest afwachten tot na de Test. Niets lag in haar handen, en ze moest dan ook de controle even loslaten en proberen ontspannen, zodat ze er het beste van kon maken.

TheMedicine
Landelijke ster

theMedicine schreef:
Nathan kijkt naar het meisje die plaats neemt naast hem. Vriendschap. Hij kijkt dan weer naar voor en ziet een man binnen komen die de namen om riep. De jongen uit Onverschrokkenheid zat er wel, maar die was aan het praten met iemand uit Eruditie zelf. Misschien een oude vriend van hem. Zo ziet het er wel uit qua hoe ze met elkaar praten, alsof ze elkaar al jaren kennen. Nathan herkent niemand in de ruimte. Zijn ogen volgen de duo's die in de andere ruimte verdwijnen en dan minuten later naar buiten komen. Ze zijn niet in de stress geschoten en trillen en huilen niet, dus een test zoals de Angst test in Onverschrokkenheid zal het niet zijn. Zijn ogen glijden door de ruimte heen, buiten hem en het meisje naast hem waren er weinig mensen over die de test nog moesten doen. Wanneer de man zijn naam roept staat hij op en ziet hij dat het meisje ook op is gestaan. Aan haar lichaamstaal is te zien dat ze toch best nerveus is. Voor Nathan is het niet zo erg, als hij de Angst testen aan kan is dit een eitje. "Ik ben Nathan," hij glimlacht terwijl de twee de man volgen naar de andere ruimte.

"Niet nerveus zijn, bekijk het zo. Eigenlijk heb je de test al eerder gedaan." In de ruimte ziet hij de ijzeren stoelen weer staan. Hij zal maar eerlijk zijn, hij vindt die stoelen maar niks. De test gaat niet om comfortabele stoelen, dus hij neemt maar meteen plek in één van de stoelen. De man gaat voor hun staan samen met de twee kleine glaasjes in zijn handen. "Jullie weten verder hoe dit gaat. Jullie drinken dit en reageren op instinct in de omgeving waar jullie in komen. Deze omgeving zal hetzelfde kunnen zijn als de vorige, maar kan ook een verschil hebben. Aan het eind van de test komen jullie percentages eruit van elke factie. Deze neem je mee en lever je in bij jullie leider die dat zal gaan noteren. Jullie horen dan van hen wat de precieze nieuwe regels zijn in jullie factie omtrent het reizen en de nieuwe Divergent wet." Nathan knikt zijn hoofd en gaat achterover leunen in de stoel voordat hij het glaasje aanpakt van de man. Hij draait zijn hoofd even naar het meisje. Er zal een heel verschil zitten in de twee. Vriendschap en Onverschrokkenheid. Tegenpolen, eigenlijk.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Wanneer ze eenmaal vooraan in de ruimte staat ziet ze hoe de jongeman uit Onverschrokkenheid, die eerder naast haar zat, nu ook naar voor was gekomen. Het was een rare combinatie. Het waren elkaars uitersten. Vriendschap was gebouwd rond het vredig omgaan met elkaar, het vermijden van conflicten en als deze er toch waren, dan werd het opgelost door een gesprek. Onverschrokkenheid ging er juist om om het conflict aan te gaan om zaken op te lossen, je werd er aangeleerd hoe je moest vechten en geweld kon gebruiken. Een wereld die zo ver van de hare afstond. Ze wist wel zeker dat ze het daar geen dag zou uithouden, gewoon al om het feit dat ze geen greintje kwaad in haar lichaam had zitten. Wanneer ze zag hoe iemand benadeeld werd, zonder geweld zelfs, dan kreeg ze het al moeilijk en voelde ze de drang om deze persoon te gaan helpen. Geweld had ze nooit eerder gebruikt, zelfs in haar taal niet, en ze vond het dan ook fascinerend en beangstigend tegelijk, het idee dat dat evengoed haar uitslag had kunnen zijn. Een wereld die zo ver van de hare verwijderd is. Ze kijkt naast haar wanneer ze de jongeman hoort spreken en met een glimlach knikt ze. 'Veronica, en ik hoop dat je gelijk hebt. Het is allemaal spannend, het opeens mogen uitkomen over het feit dat je Divergent bent, en dan die test', zei ze, waarna ze de kamer in liep waar de stoelen alvast voor hen klaarstonden. Zonder te twijfelen nam Veronica plaats in een van de stoelen, en ze keek even door de ruimte heen om te observeren wat er allemaal te zien was. Niet veel. Een vrij lege kamer, met enkel de stoelen, een bureau, en een dame die de vloeistof zou inbrengen en de Test in de gaten zou houden. Veronica zuchtte en sloot haar ogen even, die ze weer opende vanaf het moment dat de vrouw bij haar kwam staan. 'Het is zover. Heel veel succes, en tot zo meteen', hoort ze de vrouw zeggen. Nog even kijkt ze naast haar, naar de jongeman in de stoel naast haar, waarna ze haar ogen langzaam voelt toevallen. Voor ze het weet lijkt ze wakker te worden en bevindt ze zich in dezelfde kamer waar ze eerst was, maar dan zonder de stoelen, bureau en de dame die er eerder was. Ze kijkt naast zich en ziet hoe ook Nathan in de ruimte aanwezig was. Wanneer ze zich omdraait ziet ze het, en meteen weet ze wat er aan de hand is en welk deel van de Test dit is. De hond, weeral. Wanneer ze zich weer omdraait naar Nathan om te pijlen wat zijn reactie is, ziet ze dat er tussen hen in 2 schalen zijn verschenen. Eentje met een stuk vlees, de andere met een zwaard. 'We moeten hem het vlees geven', zei ze haastig, van het moment dat ze merkte dat de hond hen had opgemerkt, en hevig aan de ketting begon te trekken waaraan hij vast zat. Het zou niet lang duren voor die zou breken, en dan zaten ze in de problemen als ze niet snel zouden handelen. 'We moeten het zo ver mogelijk gooien dat hij de andere kant uitgaat, dan laat hij ons misschien met rust', zei ze vastberaden, waarna ze nogmaals de schalen bekeek.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld