Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG The dictatorship of gifts schrijftopic

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Kletstopic: virtualpopstar.com/social/forum?category=5&topic=929776

Het is het jaar 2150. De wetten in de wereld zijn flink veranderd. In veel landen bestat de democratie niet meer. Sterker nog, veel landen worden door één grote familie geregeerd. De Frostkingstones. Niemand weet waar ze vandaan kwamen en hoe ze zo snel aan de macht in 50 landen kwamen. Wel is bekend dat ze het de landen al ruim 15 jaar met een ijzeren vuist regeerden.

Hoewel veel het niet eens zijn met de Frostkingstones, durven maar weinig mensen er iets van te zeggen of te demonstreren. Dat komt omdat de demonstranten zelf niet gestraft worden, maar hun kinderen of andere dierbaren. Het liefst richten de Frostkingstones zich echter op de minderjarigen.

We zoeken in op 6 van die kinderen. Inmiddels is het jaren geleden dat hun ouders hun misdaden hebben begaan. Ze zijn nu in hun late tienerjaren/ begin twiniger jaren. Iedereen komt uit een andere kaste of misdaad. Van elite tot de straat, van demonstrant tot een winkeldiefstal. Niemand heeft de afgelopen jaren zijn of haar familie gezien. In plaats daarvan leven ze al jaren op een verlaten gevangeniseiland. Op dit eiland worden ze getraind en genetisch gemuteerd om bovennatuurlijke super soldaten te worden van de nieuwe dictators. Echter zijn ze het niet allemaal eens met de omstandigheden en proberen sommigen te ontsnappen om de dictators te stoppen. Iets wat de Frostkingstones absoluut niet willen. En hoe zit het met diegenen die wel tevreden zijn met hun leven?

Meisjes (3/3)
- Edreina 'Reina' Kajeine ~ Mind Control ~ klik personage info ~
- Lídia Josefina Teodora Alvarado ~ Ressurection ~ pg 2 ~
- Ivy Steele ~ Electrokinesis ~ pg 3. ~

Jongens (3/3)
- Dylan Damian Jones ~ shapeshifting ~ pg. 1 ~ladybambi
- Julian Dominiak ~onzichtbaarheid~ klik personage info ~
-Rhys Lachlan Evans ~ Telekinese ~ klik personage info ~

Invullijstje:
- Naam:
- Leeftijd:
- Kaste:
- Innerlijk:
- Uiterlijk:
- Misdaad ouders:
- Gave (+ zwakte):
- Extra:

- Naam: Dylan Damian Jones (DD) (officieel Brendan George Frostkingstones)
- Leeftijd: 20 jaar
- Kaste: Elite / Royal
- Innerlijk: Dylan is een vriendelijke, beleefde jongeman die graag zijn vrienden helpt en beschermd. Zijn jeugd was erg eenzaam en zijn enige vrienden waren eigenlijk zijn familieleden die hij weinig zag. In feite kreeg hij pas echte vrienden nadat hij opgepakt werd en naar het eiland gebracht werd. Ondanks dit kan hij erg sociaal zijn, al weet hij ook goed wanneer hij zich stil moet houden. Dylan probeert overal het positieve van in te zien en eerlijk te zijn, maar soms zijn er momenten dat hij dat niet kan. Zijn verleden hangt als een zwaard van Damocles boven zijn hoofd en hij is elke dag bang dat de waarheid over hem bekend wordt en hij anders wordt gezien door zijn nieuwe vrienden. Daarom leeft hij eigenlijk in een heel web van leugens over zijn verleden. Een kleine bijwerking van zijn gave is dat hij wel eens de controle over zijn geestelijke leeftijd verliest. Dit houdt in dat hij zich kan gedragen na zijn lichamelijke leeftijd op dat moment.
- Uiterlijk

- Misdaad ouders: Zijn moeder werd geboren in de elite en trouwde op een dag met een zoon van de Frostkingstones, toen de hele dictatuur nog in het beginstadium was en nog niet echt begonnen was. Echter was zijn moeder in het begin van haar huwelijk niet trouw en kreeg een kind van een andere man, zonder dat haar echtgenoot hier vanaf wist. Toen Dylan 10 jaar oud was, werd dit bekend. Niemand van de Frostkingstones wilde nog iets met Dylan te maken hebben en als straf voor zijn moeders misdaden werd Dylan naar het eiland gestuurd en mocht hij nooit over zijn verleden praten.
- Gave: Shapeshifting. Dylan heeft de gave om van vorm te veranderen, maar het heeft voorwaarden. Gemiddeld moet hij maximaal 3 maanden voor zijn transformatie het onderwerp van zijn transformatie gezien hebben. Dit kan via een scherpe foto of in het echt. Mens en dier maakt geen verschil. In beide kan hij veranderen. Echter als hij het onderwerp beter kent of vaker in het onderwerp veranderd, kan hij het langer volhouden of er zelfs altijd in veranderen zonder het onderwerp gezien te hebben. Zo kan hij nog altijd in zijn moeder veranderen, ondanks dat hij haar al 10 jaar niet gezien heeft. Ook heeft zijn humeur effect op zijn transformatie. Het kan zo zijn dat hij niet in een onderwerp kan veranderen of niet terug kan veranderen omdat hij teveel emoties heeft.
- Extra: Ondanks dat hij is opgevoed als een prins en de waarheid niet wist, voelde hij zich nooit thuis bij de Frostkingstones. Hij had altijd het gevoel dat er iets mis was. Dat hij niet was zoals zijn andere neven en nichten en dat er iets niet klopte. Ook heeft hij Heterochromia.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Het was inmiddels tien jaar geleden dat Dylan de waarheid over zijn verleden leerde kennen. Over zijn positie in de wereld, het geheim dat zijn moeder meer dan tien jaar met zich mee had gedragen, zonder het aan iets of iemand te vertellen. Tien jaar sinds zijn leven totaal op zijn kop kwam te staan, hij niet meer wist wie hij was en als straf voor de daden van zijn moeder naar het gevangeniseiland werd gestuurd. Als kind was Dylan opgevoed om te denken dat de straf de juiste straf was. Een eerlijke straf die de families van de verraders verdienden, maar sinds Dylan zelf naar het eiland was gestuurd, begon hij de waarheid te zien. Hoe onredelijk de straf was. Zijn 'vader' vertelde hem dat de beste manier om iemand te straffen, was door niet diegene zelf te straffen maar zijn dierbaren. Het was een gedachten waar Dylan mee was opgevoed en heilig in geloofde. Echter nu besefte hij dat het een verkeerde gedachten was. De meeste van de kinderen op dit eiland konden niets doen aan de daden van hun ouders. Goed, sommige waren medeplichtig, maar veel wisten niet eens dat hun ouders iets gedaan hadden. Hijzelf leefde niet eens toen zijn moeder haar fout beging. Hij was het resultaat van de fout en toch werd hij naar het eiland gestuurd door de man die hij altijd als zijn vader had beschouwd. Waar hij van hield en waarvan hij dacht dat de man ook van hem hield. Inmiddels wist hij wel beter. Hij wist dat de Frostkingstones geen liefde kenden, niet zoals andere mensen. Zelfs niet voor diegene die als hun dierbaren beschouwd werden door het volk. Ze gaven alleen maar om zichzelf. Dat zag hij de afgelopen jaren al om zich heen.
Het was niet dat Dylan klaagde om wat er was gebeurd. In het begin was hij boos en voelde hij zich verraden, maar dat stadium was hij allang voorbij. Zijn tijd als prins Brendan was voorbij en zijn nieuwe leven was begonnen. Inmiddels was Dylan er best blij mee en trots op wat hij had bereikt op het eiland. In tegenstelling tot sommige kon hij zich verzetten tegen de overheersing van de bewakers en zijn familie en vreemd genoeg voelde hij zich hier op het eiland veel vrijer dan hij zich ooit thuis bij zijn moeder en stiefvader voelde. Iets wat hij had gedacht nooit te kunnen in een gevangenis. Het was echter zo dat hij hier zijn eerste echte vrienden had gekregen. Ja, thuis had hij wel wat vrienden maar dat waren hoofdzakelijk zijn familieleden. Zijn neven en nichten, af en toe kwam er een zoon of dochter van de adel langs als hun ouders een afspraak met zijn ouders hadden en kon hij daarmee spelen, maar toch was dat anders. Vroeger had Dylan vaak het gevoel dat zijn normale 'vrienden' puur met hem bevriend waren omdat hij een prins was. Dat ze het deden om hun familie eer hoog te houden, omdat het van hen verwacht werd. Dat ze hem zouden gebruiken voor die redenen. Hier was Dylan geen prins. Niemand wist ervan, behalve dan misschien de hoogste bewakers. De lageren wisten het echter niet eens. Hij kon zijn wie hij wilde, zonder bang te zijn dat ze hem zouden misbruiken of wat dan ook. De mensen waar hij nu mee om ging, gingen met hem om om hem. Om wie hij was, niet om wat hij was. Dat was iets waar Dylan erg dankbaar voor was geworden in zijn tijd op het eiland. Ja soms was hij bang dat sommigen zijn geheim zouden ontdekken en zijn dekmantel zouden verpesten. Zijn leugens zou onthullen, want hoewel hij het gevoel had dat hij kon zijn wie hij wilde was dat niet zo. Hij kon niet altijd zijn wie hij was, zijn oude zelf moest hij verbergen en zijn nieuwe zelf moest hij op de voorgrond houden, maar toch.
In zijn tijd op het eiland had hij mensen zien komen en gaan. Het was drukker geworden dan Dylan had verwacht. Je zou denken dat ouders zouden stoppen met protesteren en andere criminele activiteiten uitvoeren zodra ze ontdekten dat hun kinderen ervoor zouden moeten boeten, maar het leek juist erger te worden. Misschien kwam het omdat ouders wraak wilden omdat hun kinderen van hen werden afgenomen. Misschien wilden ze hen terug proberen te krijgen door door te zetten en de Frostkingstones te onttronen. Dylan wist het niet, maar merkte wel dat het weinig zin had. Het begon een beetje vol te worden op het eiland. Zo vol zelfs dat ze nu voor de zoveelste keer een andere kamerindeling kregen. Om die reden had Dylan de weinige bezittingen die hij hier op het eiland had gepakt en was hij rustig naar zijn nieuwe kamer gelopen. Door de jaren heen was Dylan gestopt met zich te verzetten tegen de 'kleine' taken die de bewakers hen gaven. Hij wilde niet dat zijn gave zou worden misbruikt door zijn familie om mensen terreur aan te jagen of om andere landen te veroveren, dus zou hij zich daar tegen verzetten, maar een kleine verhuizing was Dylan nog niet zo moeilijk over. Dylan was benieuwd bij wie hij ditmaal op de kamer zou komen. Er waren nog veel mensen op dit eiland die hij niet kende. Mensen waar hij misschien bevriend mee kon raken, zolang ze zijn verleden in elk geval maar niet kenden. De kans op ontdekking ook erg klein zijn. Zelfs de meeste bewakers dachten dat zijn moeder in een of ander rebellengroepje hoorde of zo. Wat er precies in zijn dossier stond wist hij niet. Wat Brendan betreft was er jaren geleden een aankondiging geweest dat hij stierf aan een of andere ziekte. Om te verklaren waarom hij niet meer in het openbaar verscheen. Dylan wist dat zijn stiefvader er alles aan gedaan had om het nieuws zich zo klein mogelijk te laten verspreiden en er zo min mogelijk over te laten praten op het nieuws.
Terwijl Dylan zijn spullen in zijn nieuwe kamer opruimde, schudde hij denkbeeldig de gedachten over zijn verleden van zich af terwijl hij zich onbewust in zijn tien jarige zelf veranderde terwijl hij op zijn nieuwe kamergenoten zat te wachten. Ja hoewel hij normaal gesproken het onderwerp van zijn transformatie maximaal 3 maanden van te voren gezien moest hebben, kende hij zichzelf goed genoeg om zonder zijn verleden zelf te zien in zijn vroegere zelf te veranderen.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Lídia had nog altijd geen idee wat er precies was gebeurd. Ze zat nu één dag op het eiland, waar ze tot gister dus geen idee had van het bestaan ervan. Ze had veel andere jongvolwassenen gezien, maar er was nog niemand die ze herkende. Ze wist niet wat dit eiland moest zijn, ze wist niet waarom zij hier was en ze wist niet wat er nu gedaan zou worden. Het leek zo lang geleden dat ze op het feest was, waar zij gistermorgen nog in vrijheid leefde. Het was sindsdien allemaal zo snel gegaan en Lídia vroeg zich vooral af waar haar vader was. Ze had hiervoor nog nooit op zijn hulp gesteund, maar ze kon niet geloven dat haar vader haar er nog niet uit had gehaald, maar ze hoopte dat dat snel zou gebeuren.

Ze herinnerde zich nog goed hoe ze gisterochtend op het balkon stond, te genieten van het uitzicht. Ze was de hele nacht bij een feest geweest van allemaal kennissen van haar vader. Hij was adviseur en Lídia had de kans aangegrepen om kennis te maken met zijn professionele omgeving, want ze wilde een goede opstap krijgen voor een baan, wat ook gelukt was. Het feest was tot diep in de nacht doorgegaan en Lídia was daarna nog gebleven op het balkon. Ze zag hoe de zon langzamerhand terrein won tegen de duisternis en ze zag beneden hoe de stad wakker werd en steeds meer licht in de huizen begon te branden. Met een sigaret in de hand stond ze te genieten van het beeld, maar op dat moment waren er bewakers gekomen en hadden ze haar meegenomen. Ze had haar ouders niet eens meer gezien op dat punt en ze wist ook niet waar zij waren. En een aantal uur later was zij op het eiland aangekomen, haar mooie jurk was omgeruild voor gewone, saaie kleding en kreeg ze een kamer toegewezen. Ze had haar kamergenoot niet eens goedendag gezegd en was die avond gewoon gaan slapen.

Deze ochtend was ze pas laat wakker geworden, omdat ze dus de nacht ervoor helemaal niet had geslapen, waardoor haar kamergenoot al weg was. Lídia probeerde zich om te draaien en verder te slapen, maar de kwaliteit van de bedden waren zo laag dat ze niet meer in slaap kon komen. Ze stond maar op en deed mokkend haar kleren aan. Dit waren dingen die ze anders nooit aan zou doen, maar er was eenmaal niets anders. Ze maakte haar gezicht ook schoon en haalde alle make-up van haar gezicht, omdat het helemaal was uitgelopen en ze niets bij zich had om het bij te werken. Daarna liep ze, maar wat doelloos over het eiland, op zoek naar wat eten. Ze stopte de eerste persoon die ze tegenkwam. "Waar kan ik eten krijgen?" vroeg ze. Asjeblieft, laat hier wel fatsoenlijk eten zijn op zijn minst. Of laat haar vader maar snel komen om haar hieruit te krijgen.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Ivy zat al enkele jaren op het eiland. Ondertussen beschouwde ze de dagelijkse routine wel als 'normaal'. Aan de beperkte vrijheid en de flauwe smaak van het eten op het eiland was ze al wat gewend geraakt. Het was nu eenmaal hoe het leven eraan toeging hier. Wat haar echter bleef ergeren, waren de frequente kamerwisselingen die ze er moesten ondergaan. Ze vond het al niet makkelijk om vrienden te maken en de voortdurend veranderende kamergenoten maakten het niet minder moeilijk. Op het eiland bevonden zich heel wat verschillende mensen, met een andere afkomst, uit andere klassen, ... Het enige wat ze met elkaar gemeen hadden, was dat ze hier vastzaten door de daden van hun ouders.
Het was inmiddels al zo lang geleden dat ze haar moeder had gezien, dat ze zich moest inspannen om haar stem te herinneren. Haar bezorgde toon wanneer Ivy thuiskwam na een vechtpartijtje op school of haar vrolijke lach bij het tonen van een goed rapport, het was moeilijk te geloven dat ze ooit dat geluk had gehad. Ze wou dat ze wat meer dankbaarheid had getoond in de tijden dat ze nog in de stad woonde. Ondertussen was het al te laat voor dat.
Ivy stak haar haren in een staart en glimlachte kort naar haar kamergenoot. Ze zouden elkaar niet vaak meer zien na het veranderen van kamer. Voor zover zij wist, werden haar twee ex-kamergenoten naar een ander gebouw verhuisd dan zij. Jongeren uit verschillende gebouwen hadden niet bepaald veel contact met elkaar. De bewaker aan de deur tikte ongeduldig met zijn voet op de grond en Ivy rolde met haar ogen. Het was niet alsof de man betere dingen te doen had. Ongehaast nam ze de kartonnen doos van haar bed en stak haar hand een laatste keer uit naar de twee meisjes die nog hun spullen waren aan het inpakken. "Wel, ik hoop dat ik jullie nog eens zie." Ze haalde aarzelend haar schouders op. Ze was niet erg goed in afscheid nemen. De bewaker legde ruw zijn hand op Ivy's schouder en gaf haar een duwtje in de juiste richting. "Ik ga al," zei Ivy zacht met een frons tussen haar wenkbrauwen. Het had niet veel zin om tegen te werken.
Al snel bereikten ze haar nieuwe kamer, waar Ivy ongemakkelijk op de deur klopte. Er was al iemand, hoogstwaarschijnlijk haar nieuwe kamergenoot. Ze stak haar hand uit en schudde die. "Hoi, ik ben Ivy, jij bent één van mijn nieuwe kamergenoten toch?" Ze schonk haar een kleine glimlach en gebaarde naar de bedden in de kamer. Het kon geen kwaad om toch vriendelijk te blijven. De kamergenoten moesten immers wel wat tijd met elkaar spenderen. Het was al genoeg voorgekomen dat ze niet overweg kon met haar kamergenoten, maar die had ze gewoon genegeerd. Ivy deed dit echter liever niet. Het was fijner mochten ze toch wel wat overweg kunnen. "Welk bed is nog vrij?" Ivy plaatste de doos met haar spullen op het bovenste bed toen de vrouw gebaarde naar dat bed. Ze wist niet zeker of de andere kamergenoot al op de kamer was geweest of niet.
Ivy ging zitten op de zijkant van het bureau dat in hun kamer stond en aarzelde even. "Zit je al lang op het eiland?" Ze was niet goed in small talk, maar ze wilde het ook niet ongemakkelijk maken.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Wakker worden van een nacht in de isolatiecel was niet perse de manier waarop Rhys zijn dag graag begon. Normaal werd hij wakker en ging hij zodra hij de mogelijkheid had anderen opzoeken, of ging hij zichzelf bezighouden met boeken of puzzels tot hij werd opgehaald voor nieuwe experimenten. En precies die experimenten waren wat hem nu in de problemen had gebracht. Rhys keek op naar de strakke witte muren van de isolatiecel. Precies zeven jaar geleden werd hij opgepakt en naar het gevangeniseiland gebracht. Hij wist precies waarom; zijn ouders waren betrokken bij een ondergrondse schuilplaats voor ieder die in de problemen was gekomen door het beleid van de bestuurders, de Frostkingstones. Zelf wist hij er toen, op veertienjarige leeftijd, niet veel vanaf. Zijn ouders deden hun best om hem erbuiten te laten, om hem een normaal leven te geven. Maar de dag dat zijn ouders werden opgepakt voor winkeldiefstal was dat voorbij. Een harde klop op de voordeur markeerde dat zijn oude leven officieel voorbij was. Sindsdien zat hij vast op het eiland. Gedurende de zeven jaar had hij geleerd om iets meer tevreden te zijn met zijn leventje op het eiland. Hij had geleerd om bewakers te omzeilen, waar de rustigste plekjes van heel de gevangenis waren en hij had gaandeweg ook nog een aantal vrienden gemaakt. De experimenten die op hem werden uitgevoerd waren sinds het begin ook afgenomen in intensiteit. Het proces om de gave te ontwikkelen tijdens deze experimenten die voor hem werd uitgekozen was pijnlijker dan het proces om zijn gave te leren controleren en versterken. De gave die Rhys had ontwikkeld was de kracht van telekinese; hij kon van alles met zijn gedachten laten bewegen, verplaatsen, stoppen, en nog veel meer. Het was een gave die over tijd voor veel verschillende dingen handig was geweest, al was het dan niet voor het afleiden van bewakers of voor het inpakken van spullen. Deze keer had het hem echter in de problemen gekregen. De onderzoekers hadden hem opgedragen om meer te oefenen met zijn krachten, zodat Rhys sterker zou worden, ofwel; meer van waarde. Gisteren zat hij in alle rust op zijn kamer zijn favoriete boeken met zijn gedachten in de lucht stil te houden toen de deur opeens open klapte en er een chagrijnige bewaker naar binnen stapte. Automatisch gingen de gedachten van Rhys naar de bewaker en de boeken volgden.. Alle drie de boeken vlogen richting de bewaker en ze waren allemaal raak. Momenten later werd hij aan zijn arm naar de isolatiecellen gesleurd. Ze wilden toch dat hij met zijn krachten ging oefenen om sterker te worden? Doet hij dat eens, wordt hij gelijk in de isolatiecel gegooid. Oeps..?
Rhys keek op toen de deur van de isolatiecel werd geopend. Dezelfde bewaker als de vorige dag stapte met zijn nog steeds chagrijnige gezicht de cel in. "Je hebt geluk" zei de bewaker, "Vervroegde kamer wisseling.". Rhys knikte en volgde de bewaker de cel uit. Op de gang werd hij alleen gelaten nadat de bewaker hem had verteld waar zijn nieuwe kamer was, en vervolgde hij zijn weg terug naar zijn kamer. Eenmaal daar aangekomen stapte hij een lege kamer binnen; zijn kamergenoten waren vast al vertrokken. Alleen zijn hoek van de kamer lag nog vol met zijn spullen. Erg veel was het niet, maar wat hij had was hem dierbaar. Het was lastig om binnen het eiland aan persoonlijke spullen te komen. Toen Rhys aankwam op het eiland, had hij bijna geen persoonlijke dingen bij zich. Hij had bij zijn arrestatie geen tijd om daarover na te denken. Al wat hij toen probeerde is om zijn huis in zich op te nemen. De kleine open haard. De familiefoto's. De rommelige boekenkast. De rij planten op de vensterbank. Maar over tijd waren dat verre herinneringen geworden. Het had weinig zin om in het verleden te blijven hangen. Toen hij op het eiland was gekomen werden zijn weinige persoonlijke items van hem afgenomen. Echter kwam Rhys langzamerhand achter kleine manieren waarop hij wel eens iets achter kon houden. Een bewaker of personeelslid die soms per ongeluk iets liet liggen in een van de publieke ruimten. Een wetenschapper die soms kon worden overgehaald om bij het volgende experiment iets mee te nemen. Over tijd had hij een kleine verzameling aan spullen bij elkaar kunnen sprokkelen. Hij lette er goed op en zorgde dat zijn spullen goed waren opgeruimd. Op die manier kon hij altijd de bewakers omzeilen, alhoewel hij de vorige dag door zijn 'verboden' boeken in de isolatie was beland.
Het duurde Rhys niet lang om de tas in te pakken. Het was dan ook geen wonder dat hij na een aantal minuten zijn kamer uitliep en de deur achter zich sloot. Zijn reis door de gangen heen naar zijn nieuwe kamer was echter van korte duur; na een paar meter lopen werd hij gestopt door een jongedame die hem iets vroeg. "Verder op de gang, en dan naar rechts. De deuren van de kantine zijn niet te missen" zei hij met een lichte glimlach op zijn gezicht. Een stilte volgde. En daar houdt Rhys niet van. "Dus, eh, nieuw hier?" vroeg hij dan maar.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Julian's dag was heel anders geëindigd dan hij die morgen verwacht had. Hij was gewoon opgestaan, had zich normaal voorbereid op de dag. Het was een dag geweest waarop hij eigenlijk niks gepland had. Dit had hij bewust gedaan; hij had de dag ervoor een nieuw boek weten te bemachtigen. Een die niet tot na het ontbijt wachten kon. Zijn vader had er niet eens van opgekeken - het was niets nieuws dat Julian vergat dat het eigenlijk de bedoeling was dat hij eten zou.
Hij had zelfs zo diep in zijn boek gezeten, dat hij veel later pas door had dat zijn vader de deur uit was gegaan. Als hij toen wist wat hij nu wist, had hij vandaag volledig over gedaan. Dan had hij zijn vader meer aandacht geschonken. Maar afijn, achteraf wist je altijd alles beter.
Julian zat in het zeventiende hoofdstuk toen er aangeklopt werd. En niet bepaald op een zachtaardige manier. Hij had in eerste instantie gedacht dat het zijn vader was die weer eens in een mindere bui was, maar toen hij open deed bleek niets minder waar te zijn. Gelijk werd hij vastgegrepen en meegenomen. Zijn pogingen om erachter te komen wat er aan de hand was, werden volledig genegeerd. Voor hij het wist was hij geblinddoekt en onderweg naar god-wist-waar.
Na een reis door voor Julian's gevoel eeuwen duurde, werd hem dan eindelijk het zicht terug gegeven. Zodra zijn ogen aan het licht gewend waren, keek hij stil om zich heen. Een eiland. Dat was alles wat hij nodig had om te snappen wat er aan de hand was. Zijn vader had iets uitgespookt - al was het gissen naar wat - en Julian zou daar nu voor boeten. Hij werd door de gangen geloodst voor ze hem voor een kamer los lieten. Nadat hem verteld werd dat dit zijn kamer zou zijn, werd hij alleen gelaten.
Julian keek even stil naar de deur voor hem en zuchtte zacht. Hij had niets meer dan een heleboel vragen waar hij niet verwachtte antwoord op te krijgen. Niet in de nabije toekomst, in ieder geval. Nadat hij de hal in stilte had bekeken, opende hij de deur. Het eerste wat hem in de ruimte opviel, was dat hij niet alleen was. Julian keek even naar de jongen die op een van de bedden zat. God, hij wist dat de meesten die hierheen gestuurd werden minderjarig waren, maar dit was toch wel jonger dan hij verwacht had.
‘Hey,’ groette Julian hem maar voorzichtig. Goed met kinderen was hij nooit geweest- hij had nooit de kans gehad om ervaring op te doen. Desondanks had hij het idee dat dit geen plek was waar het er zachtaardig en toe ging. En als dit zijn kamergenoot ging zijn, had hij toch het idee dat hij het kind misschien wat onder zijn hoede nemen moest.
Vroeger had hij wel eens gewild dat hij broers of zussen had, maar achteraf bleek het maar beter dat dit niet zo was. Zijn vader moest al hard genoeg werken om alleen hen tweeën te onderhouden. Hoewel dat nu ook niet meer nodig zou zijn, wist Julian. Hij had er nog maar weinig vertrouwen in zijn vader ooit weer te zien.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ondanks dat Dylan de gedachten aan zijn verleden probeerde af te schudden, bleven zijn gedachten maar naar het verleden gaan. Dylan wist waarom, vandaag was de dag dat hij tien jaar geleden zijn naam als Brandon verloor. Zijn positie als prins en zijn familie. Verraden door de mensen die hij als zijn familie zag, om een reden die hij op het moment niet kon begrijpen. Dylan was op het moment eigenlijk nog te jong om te begrijpen wat vreemdgaan betekende. Ja ergens wist hij het, maar zijn gedachten waren nog te onschuldig. Wat maakte het uit dat zijn moeder vreemd gegaan was? Dylan zag op dat moment de familie Frostkingstones als zijn familie. Zijn vader, grootvader, ooms, tantes, neefjes en nichtjes. Al jaren hield Dylan de datums niet meer echt bij, maar vorige week tijdens een experiment had hij een krant van een wetenschapper gezien. Daarop stond de datum van die dag. De hele week werd hij vervolgens achtervolgd door de datums. De nachten bleef hij naar het plafond staren, beseffend dat de dag van zijn aankomst op het eiland, de dag van het verraad dichterbij kwam. Hij kon het maar niet van zich af schudden, hoe hard hij het ook probeerde. Hij stond met zijn rug tegen een denkbeeldige muur. Dylan gedroeg zich altijd optimistisch en vrolijk, maar op het moment vond hij het moeilijk om dat masker voor zich te houden. Hij was dan ook blij dat hij op het moment alleen op de kamer was.
Dylan was zo in gedachten verzonken dat het niet lang duurde voor de spullen opgeruimd waren. Het ging allemaal op de automatische piloot. Hij had eigenlijk niet door wat hij deed, maar eigenlijk viel er ook weinig op te ruimen dus ja. Het zou niet veel verschil gemaakt hebben. Toen hij klaar was, ging hij met zijn rug op zijn bed liggen, zijn blik naar het plafond. Zijn gedachten bleven maar naar terug gaan naar het leven dat hij ooit had. Je moest het niet verkeerd begrijpen. Waarschijnlijk was Dylan één van de weinige op dit eiland die op een bepaalde manier echt gelukkig was. Het eiland voelde meer als zijn thuis dan het kasteel waar hij vroeger in woonde. Hier had hij echte vrienden, maar toch. Hij was niet zichzelf. Hoe echt waren zijn vrienden? Zouden ze nog steeds bevriend met hem zijn als ze de waarheid achter zijn verleden ontdekten? Zijn geboortenaam? De beginperiode op het eiland was behoorlijk wennen. Waar hij thuis een halve balzaal als slaapkamer had, had hij hier maar een klein kamertje, dat hij ook nog eens moest delen met anderen. Bij zijn moeder had hij zoveel spullen dat hij geen flauw idee had wat hij ermee moest doen. Hier had hij slechts een hand vol bezittingen. Toch was hij hier gelukkiger. De vraag was alleen voor hoe lang hij hier gelukkiger zou blijven.
Na een tijdje diep in gedachten te hebben gelegen, werd Dylan uit zijn gedachten gehaald door een stem die hij nog nooit gehoord had. Na tien jaar op het eiland kende Dylan de meesten wel. Op zijn minst qua stem en gezicht. Deze stem was echter onbekend voor hem, dus ging Dylan er van uit dat deze jongen nog maar net op het eiland was. De toon van de stem was voorzichtig. Alsof hij niet wist wat hij moest doen. Onzeker en nog altijd in shock van wat er gebeurd was. Dylan glimlachte even zwakjes terwijl hij opkeek. Hij herinnerde zich zijn eerste dagen op het eiland. De angst die hij voelde. De onzekerheid en machteloosheid. Deels was het voor hem erger. Hij was jonger en had nog een geheim om met zich mee te dragen. Zijn ware identiteit mocht niemand te weten komen. Toch wist hij dat de eerste dagen op het eiland niet gemakkelijk zouden worden.
“Hey, ben je nieuw op het eiland? Welkom in de hel. Ik ben Dylan” zei hij rustig, maar besloot zich verder stil te houden. Uit angst dat zijn geheim ontdekt zou worden was Dylan een open boek. Een boek wat maar door bleef ratelen en geen stop kende. Toch wist hij dat dat niet verstandig was bij de nieuwelingen van het eiland. Die hadden hun rust nodig. Ze hadden eerst tijd nodig om alle puzzelstukjes op hun plek te leggen. Daarna kwam het praten wel. Ze hadden ook wel alle tijd. Naast de experimenten hadden ze hier weinig te doen. Dat was wel iets waar Dylan de jongen voor moest waarschuwen. De experimenten. Hij hoopte maar dat de jongen niet direct de eerste dag al aan de experimenten moest beginnen, zoals hij dat had. Dan had hij de kans om de jongen te waarschuwen zonder meteen met de deur in huis te vallen. Zouden ze er in de buitenwereld van af weten? Weten wat voor soort eiland dit werkelijk was? Het was te lang geleden. Dylan wist niet meer wat er buiten gebeurde. Wat de burgers buiten wisten. Daarnaast konden er in tien jaar tijd veel dingen veranderen. Alles kon gebeurd zijn. Het enige dat hij wist was dat zijn familie nog steeds op de troon zat. Nog steeds de touwtjes in handen hadden en de burgers zwaar straften. In elk geval hun kinderen. En toch bleven de burgers zich tegen de Frostkingstones verzetten. Waarom? Dylan had geen idee, hij verklaarde het volk ook voor gek. Het eiland werd een beetje vol en wie wilde nu zijn eigen kinderen in de problemen brengen? Deze problemen waren geen grapje. Aan de andere kant zou het misschien kunnen dat de ouders hoopten hun kinderen op deze manier te bevrijden, maar die hoop was gewoon voor de gekken. Het zou niet gebeuren. De Frostkingstones hadden de touwtjes gewoon te strak vast en de burgers zouden alleen maar zwaarder gestraft worden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld