Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ► Lost ► Lisa & Tim

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Lezen is leuk, maar liever niet reageren.
Ft.

Tim
Aaron, 31, privédetective

HarryStyles
Gabriel, 32 professioneel kooivechter

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
Normaal gesproken zou Aaron al snel een nieuwe zaak te pakken hebben. Zoveel privédetectives zijn er namelijk ook weer niet in New Colombia. Echter duurt het voor Aarons standaarden toch te lang. Twee weken is een flinke tijd zonder een nieuwe zaak binnen te halen. Zoals elke ochtend, sinds het afronden van zijn laatste zaak, denkt hij tijdens het ontbijten alvast na over hoe hij zijn dienst die dag het best kan marketen. Op het notitieblok naast zijn beker heeft hij al een aantal opties opgeschreven. Hoewel zijn vrienden hem ermee pesten, vind Aaron het werken met papier fijn. Op die manier kan hij het beste zijn concentratie bewaren.
Een melding haalt hem uit zijn gedachtegang. Eenmaal hij de dating app heeft geopend, ziet hij, tot zijn teleurstelling, dat het gaat om een speciale actie en niet om een ontvangen bericht. Een succesvolle carrière en een succesvol liefdesleven gaat zelden gepaard, relativeert Aaron altijd. Hoewel hij blijft aandringen dat hij het niet erg vind, is dit toch wel vaak het geval.
Terwijl hij de shake opdrinkt, legt hij zijn telefoon aan de kant om zichzelf in de waan te laten dat hij zijn focus kan herpakken. Toen de pagina van het notitieblok bijna vol was geschreven, werd hij onderbroken door wéér een melding. Nina was onderweg en wilde laten weten dat ze er bijna was. Aaron gebruikte de tussentijd om zijn kantoor even snel op te ruimen. Het is nooit een rommel, omdat hij minimaal dagelijks opruimt, dus het duurde niet lang voordat zijn kantoor er in zijn ogen er weer toonbaar uit zag. Op het moment dat hij de pagina van het notitieblok op zijn prikbord wilde hangen, hoorde hij geklop op de deur.
Een jonge, aantrekkelijke dame, kwam de kleine ruimte in gewandeld. Ze plofte zichzelf neer op de bank die tegen de muur stond en zette haar tas naast haar op de grond neer.
Normaal hield Aaron van ouderwets marketen: je zaak afronden en de klant tevreden houden, waardoor deze zijn of haar vrienden en familie vertelt over het detectivebureau, wat voor een constante stroom aan nieuwe klanten zorgt. Echter heeft hij zichzelf over dat idee moeten zetten en heeft hij zijn vriendin gebeld om hem te helpen. Nina bood al langere tijd aan om te helpen, maar Aaron haat het om te vragen om gunsten bij zijn vrienden. De diensten van Nina vind hij te duur, maar om het gratis aan te nemen zal zijn ego schaden. Uiteindelijk heeft hij toch gevraagd om haar hulp, maar heeft hij wel aangegeven dat hij haar wil betalen voor haar tijd.
De meeting verliep uiterst professioneel. Het was duidelijk zichtbaar dat Nina wist waar ze mee bezig was. Ze kwam met meer dan genoeg opties om de diensten van Aaron te adverteren, daar waar zijn potentiële nieuwe klanten zitten. Aan het eind van het uur hadden ze een pakket samengesteld en had Aaron haar betaald.
Aangezien ze toch allebei niks te doen hadden, besloten ze om bij te kletsen. Aaron haalde een fles drank uit de onderste lade van zijn bureau en Nina trok een tweetal glazen uit het kastje in de andere hoek van het kantoortje.
"Hoe is het afgelopen met die ene ... wat was zijn naam ook al weer?" Nina schonk beide glazen in en schoof er één naar Aaron toe.
"Je loopt achter, hij heeft mij ondertussen al een tijdje geblokkeerd", zei hij terwijl hij zijn glas beetpakte.
"Dat verbaast me niks." Ze sprak de waarheid. Nina's lichaamstaal is namelijk makkelijk af te lezen.
"Kunnen we het trouwens niet over mijn liefdesleven hebben?" Hij laat een korte, maar efficiënte stilte vallen. "Dankjewel. Hoe gaat het met je eigen zaak?"
"Het gaat eigenlijk steeds beter, ik begin meer klanten te krijgen en ik heb afgelopen week zelfs iemand extra ingehuurd."
"Ik ben echt blij voor je!" Hij is ook oprecht blij voor haar, maar toch voelt het rot om te beseffen dat Nina haar eigen zaak veel beter gaat dan die van zichzelf. Hij drinkt het glas voor de helft leeg om zo zichzelf de tijd te geven om zijn gezichtsuitdrukking onder controle te houden. Hij forceert een zo oprecht mogelijk ogende glimlach op zijn gezicht, terwijl hij het glas van zijn mond verwijderd.
Zo bleven de twee nog wat langer in gesprek. Nina nodige Aaron uit om in het weekend bij haar langs te komen, met wat andere mensen. Aaron gaf even later wat relatieadvies, totdat er weer geklop op de deur klonk. Voordat hij de deur opende, verstopte hij de glazen en de fles nog even snel onder zijn bureau.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Het gebeurde niet vaak dat Gabriel 's ochtends vroeg wakker werd, gedrenkt in zweet, door een nachtmerrie. Meestal kostte het hem 's ochtends wel even om écht wakker te worden, om goed uit bed te komen, maar vandaag was dat anders. De nachtmerrie die hem wakker had laten schrikken had hem goed genoeg wakker gemaakt voor Gabriel om meteen uit bed te stappen. Zonder enige moeite duwde Gabriel zich overeind, zijn benen over de rand van het bed gooiend, waarna hij rechtop stond. De nachtmerrie die hij had gehad was niks anders dan de meeste dromen die hij had gehad, buiten het feit dat zijn zus, Indy, op een gruwelijke manier stierf. Natuurlijk wist Gabriel dat alle dromen bedrog waren, maar het liet wel een zure nasmaak achter.
Met een diepe zucht maakte Gabriel zijn weg van zijn kamer naar de gedeelde badkamer. Tot zijn verrassing was de badkamer voor eens niet bezet. Gabriel zorgde dat hij snel naar binnen liep en de deur achter zich op slot gooide, nog voordat Indy toch uit haar kamer zou kunnen rennen om de badkamer te claimen. Elke ochtend weer was het een gevecht, behalve vandaag. Het was een beetje gek, maar Gabriel trok zich er niet veel vanuit, gisteravond was Indy niet thuisgekomen toen hij nog wakker was, dus als ze zo laat in haar bed lag was het ook niet gek om lang uit te slapen.
Na een lekkere warme douche kleedde Gabriel zich om in een makkelijke outfit, hij hoefde pas vanavond weer te werken, dus voor nu deden een joggingsbroek en een wit, luchtig, shirt wel de taak. Hij maakte zijn weg van de badkamer naar de keuken. Bij het langs Indy's kamer lopen sloeg Gabriel enkele keren op haar deur. "Badkamer is vrij!" riep hij, rustig verder lopend naar de keuken. Eenmaal daar begon hij aan een makkelijk ontbijtje: koffie en left-over pizza van twee dagen geleden. Niet het gezondste ontbijt ooit, maar het vulde zijn maag en gaf Gabriel de energie die hij nodig had om de eerste helft van de dag door te komen, niet dat hij écht iets zou doen, maar toch.
Eenmaal hij plaatsgenomen had aan de eettafel viel het Gabriel pas op dat zijn zus niet gereageerd, zijn geklop en stem had luid genoeg moeten zijn voor Indy om er door wakker te worden, ze was zo een lichte slaper, zelfs alleen een sluitende deur maakte haar soms al wakker. Het maakte Gabriel wel zorgen, hij kon het niet helpen een fout gevoel bij deze situatie te hebben. Natuurlijk kwam zijn zus wel eens thuis, bezopen genoeg om door de komende kater een volledige dag niet meer uit bed te komen, maar zulke dingen deed ze nooit op werkdagen. Een woensdag avond was geen avond om uit te gaan, niet voor Indy tenminste. Na enige twijfel plaatste Gabriel het, half opgegeten, stukje pizza, dat hij in zijn hand hield, terug op zijn bord, waarna hij opstond van de stoel en zijn weg naar Indy's kamer maakte. Twee keer klopte hij daar op de deur voor hij deze opende en naar binnen stapte. Toen zag hij het. Indy haar bed, keurig opgemaakt, alsof er helemaal nog niet in geslapen was. Haar hele kamer was nog netjes, de gordijnen stonden open, er stonden geen nieuwe glazen en bakjes bij de vaatverzameling op haar bureau. Het was een aardig zorgwekkend zicht, zo een lege kamer. Als Gabriel haar niet beter had gekend was hij er vanuit gegaan dat ze wellicht uit was gegaan, met een jongen mee naar huis was gegaan en daar de nacht gespendeerd had, maar dat was niet zo.
Op zijn hakken draaide Gabriel zich om, de kamer uitlopend terwijl hij Indy belde. De mogelijkheid dat ze bij een vriendin was blijven slapen was er altijd, maar toch betwijfelde Gabriel dit, ze liet hem dan altijd een berichtje achter, ze lieten elkaar altijd weten waar ze waren. De telefoon ging echter niet over, nee, Gabriel werd direct doorgestuurd naar een standaard bandje. "Het nummer dat u probeert te bereiken is momenteel buitenwerking, probeer dit later nog een keer." Dit bericht liet hem al helemaal zorgen doen. Dat ze niet op nam zou al één ding zijn, maar haar nummer was buitenwerking? Dat was absurd en behoorlijk zorgwekkend.
De volledige rest van de ochtend spendeerde Gabriel vervolgens met het contacteren van vrienden en collega's van Indy, zijn best doende om er achter te komen waar ze zou kunnen zijn, en of ze wellicht wel bij een vriendin overnacht had. Niemand leek het echter te weten, al haar vrienden hadden haar al een tijdje niet gezien, al haar collega's vertelde hem dat Indy na haar werk direct naar huis vertrokken was en dat ze niks verder van haar gehoord hadden. Het was veilig om te zeggen dat Gabriel zich erge zorgen maakte rondom zijn zus.
De politie bellen was geen optie, daar was Gabriel zich maar al te erg van bewust. De politie zou hem nooit serieus nemen. Hij was een kooivechter, een mens wonende in een wijk met voornamelijk Orikorika agenten. Ze zouden hem zeggen dat zijn zus gewoon bij een man in bed lag, want zo waren alle menselijke vrouwen. Ze zouden hem vertellen dat hij zich aanstelde, dat ze vast wel op zou duiken, dat tuig als hijzelf veel te snel de politie contacteerde, en dat ze wel belangrijkere dingen hadden om zich mee bezig te houden. Gabriel kende het liedje inmiddels wel, de politie zou gewoon niks voor hem kunnen doen, al was het om zijn soort, zijn baan, of de wijk waarin hij woonde, er was altijd wel een reden die ze gebruikte om hem niet te hoeven helpen, zelfs wanneer het echt nodig was. Het gebeurde maar al te vaak dat iemand van zijn soort in deze wijk zonder reden een kogel in zich kreeg van de politie. De politie was dus duidelijk geen optie, Gabriel zou nog liever zijn linker bal verkopen. De enige opties die er nu nog echt over waren voor Gabriel waren zelf onderzoek, of een privédetective inhuren. Zelf onderzoek zou hem niet super ver krijgen, hij had immers geen ervaring in zulke dingen, er was maar zoveel dat één man kon doen. Een privédetective was dus de enige echte optie die Gabriel voor nu had. Het zou niet zijn eerste keuze geweest zijn, en als hij het kon had hij het ook zeker zelf gedaan, maar dat was voor nu gewoon geen optie.
Online skimde Gabriel meerdere websites af, maar hoeveel opties het ook leken te zijn, de paar in zijn buurt leken allemaal een wachtlijst te hebben, Gabriel kon het zich niet veroorloven om lang te wachten met deze zaak. Net toen alle hoop hem door de schoenen wilde zakken belandde hij op de site van ene Aaron Anderson. De naam kwam hem niet bekend voor, totaal niet zelfs, maar bij een simpele google search kwam Gabriel alleen maar goede reviews tegen. Daarnaast had de man ook een inlooppraktijk, iets wat zeker wel goed viel bij Gabriel. Eenmaal hij het adres opgeslagen had wachtte hij dan ook niet langer voordat hij zijn jas pakte en het appartement verliet.
De rit naar het kantoor van Anderson was niet lang, zo een vijf minuten bij fiets, daarbij negeerde Gabriel dan ook alle rode lichten, dus dat had er ook wel een beetje mee te maken. Lichtelijk buiten adem zette hij zijn fiets voor het gebouw op slot, waarna hij op zijn gemakje richting de voordeur liep. Net voor hem kwam er iemand naar buiten lopen, Gabriel nam deze kans dan ook meteen om zonder enige moeite het gebouw binnen te komen. Enkele trappen nam hij naar boven tot hij zich op de juiste verdieping bevond. Eenmaal hij ook bij het juiste nummer aan gekomen was, begon Gabriel te twijfelen. Was dit wellicht een te overhaaste beslissing? Was dit een fout? Wellicht was hij gewoon dom bezig, zat Indy inmiddels alweer thuis zijn pizza aan het opeten, zich afvragende waar Gabriel zich bevond, of hij wellicht weer tijdelijk in het ziekenhuis lag door het vechten. Hij had zijn twijfels, erge twijfels zelfs, maar alsnog besloot Gabriel er gewoon voor te gaan. Enkele keren klopte hij op de deur, zijn hand weer laten zakken. Hij voelde zich niet nerveus, persoonlijk contact was nooit eng voor hem, toch zaten zijn twijfels hem nog dwars. Misschien was het oprecht de verkeerde keuze om zo snel al een detective op te gaan zoeken. Toch was hij er nu al, had hij al op de deur geklopt, en leek de deur al open te gaan. Het was te laat om zich terug te trekken.
Voor zijn ogen ging de deur open, en plots stond Gabriel oog in oog met een wat kortere man. Hij paste niet in het plaatje wat Gabriel in zijn hoofd hield bij een privédetective, maar toch klopte het wel. De man zag er uit alsof hij wel wist wat hij deed, Gabriel moest daar maar in geloven.
"Bent u privédetective Aaron Anderson? Mijn naam is Gabriel Cain. en ik heb een zaak voor u, een vrij dringende zaak," begon Gabriel, zijn woorden volgend bij de deur die verder open ging, Gabriel binnenlatende. Binnen in het kantoor was het warm, warmer dan buiten, maar niet té warm. Het voelde wel fijn, een omgeving die Gabriel op zijn gemak stelde, alsof het hem vertelde dat hij zich niet zorgen hoefde te maken. Misschien hoefde dat ook niet. "Het is mijn zus, ze is vannacht niet thuis gekomen, iets wat ze nooit doet. Gisteravond uit werk zou ze gelijk naar huis gekomen moeten zijn, maar ze is nooit aangekomen. Vanochtend was haar bed volledig onbeslapen, en toen ik haar probeerde te contacteren kreeg ik te horen dat haar nummer momenteel buitenwerking," legde Gabriel uit. Hij hoopte zeer serieus genomen te worden, wilde niet dat Anderson hem uit zou lachen, hem zou vertellen dat hij gewoon geduld moet hebben. "Mijn zus is niet het soort persoon wat niet thuis komt, niet zonder iets te laten weten. De politie zal mij geen hulp zijn, en ik zelf ga haar niet alleen kunnen vinden. Geld is geen probleem, ik wil haar gewoon vinden. Ik wil dat u mij daarbij helpt."

Tim
Wereldberoemd

Tim schreef:
In zijn zichtveld ziet Aaron, dat Nina haar tas zachtjes oppakt en de kamer verlaat, om het gesprek zo min mogelijk te storen. Een knik laat haar weten dat het goed zit en dat ze op een later moment nog zullen bijkletsen, hoogstwaarschijnlijk over deze hunk van een man, die zonet het kantoortje is binnengelopen. Het inloopspreekuur is eigenlijk symbolisch. Zelden wordt er echt gebruik van gemaakt. Als Aaron dit had geweten, had hij de drank gelaten voor wat het was. Gelukkig valt de hoeveelheid die hij heeft genuttigd mee.
De lichaamsgeur van de man, die blijkbaar Gabriel heet, kan Aaron amper negeren. Op de een of andere manier kan Aaron mensen vaak herkennen aan hun eigen geur en in dit specifieke geval is het een zeer prettige geur die hij al helemaal niet zal vergeten.
"Welkom Gabriel, neemt u plaats." Hij wijst naar de bank. Niet dat er veel optie is, maar het klinkt professioneel.
Gabriel neemt plaats op de bank en Aaron pakt zijn notitieblokje op, de pagina waar al staat geschreven, omslaand. Hij klikt zijn pen aan en spoelt in zijn hoofd de afgelopen minuut terug.
"Als ik het goed begrijp, bent u hier gekomen voor uw zus. Ze is niet thuisgekomen, wat ongewoon is voor haar. Daarnaast is haar nummer buiten gebruik en wilt u het liefst de politie ontwijken." Puntsgewijs schrijft Aaron een aantal steekwoorden op. Zijn geheugen is uitstekend, maar toch helpt hem om een korte samenvatting op papier te hebben.

Zo'n half uur lang worden de details van de zaak besproken, waarna vervolgens een contract wordt ondertekend. Meestal krijgen klanten de tijd om er nog even over na te denken voordat ze een besluit maken, maar Gabriel lijkt vastberaden te zijn. Zoals Aaron al had onthouden, is geld geen probleem voor deze heer.
"Hier heeft u mijn kaartje, daarop staan alle mogelijkheden waarop u mij kunt bereiken voor als u nieuwe informatie heeft rondom de zaak." Of als je me wilt uitnodigen voor een privéfeest bij jou thuis. "Ik zal u anders contacteren voor een afspraak waarbij ik mijn strategieën kan voorleggen, om de zaak op te lossen." Aaron schudt de stevige hand van Gabriel, waarna hij het kantoor verlaat.
De rust wedergekeerd op het kantoor, ruimt Aaron de drankspullen op. Met de twee glazen in zijn hand, opent hij voorzichtig de deur, zodat de glazen niet op de grond vallen. Een snelle blik op beide kanten van de gang, verklapt dat er verder niemand in de gang is. Rond dit tijdstip is iedereen ook altijd binnen. Hij kan er bijna de klok op gelijk zetten dat over niet al te lang bijna de hele verdieping in de gang staat. Op weg naar het keukentje blijft de zaak in zijn hoofd vastzitten. Terwijl hij de glazen in de vaatwasmachine zet, probeert hij de ochtend in chronologische volgorde voor zich te zien. Met een druk op de startknop, komt er een luid geluid vrij uit de machine, die Aarons gedachteproces abrupt verstoort. Nog geen oogwenk later, hoort hij het piepje wat laat weten dat de glazen schoon zijn.
Eenmaal terug in het kantoor, pakt Aaron de aantekeningen erbij. Op zijn scherm probeert hij deze op chronologische volgorde te zetten, zoals hij al een klein begin had gemaakt in zijn hoofd. Op dit moment is het belangrijk dat er meer informatie komt over wat er is gebeurd in de nacht. Camera's zouden aanwezig moeten zijn in het gebouw, zoals overal verplicht is volgens de wet. Hij noteert het woord 'camera' op een nieuw lijstje.

Op die manier maakte Aaron zo zijn werkdag vol. Toen zijn wekker ging, wist hij meteen dat het tijd was om naar huis te gaan. Het voelt fijn om weer werk te hebben, na zo'n lange periode van droogte. Toch voelt het ook vreemd, aangezien de stress dat er geen klant meer zou komen, is ingewisseld voor de stress om de zaak op te lossen.
Aaron sluit zijn scherm af en legt zijn papieren notities op en stapel om deze vervolgens in de lade van het bureau op te bergen. Met zijn pols beweegt hij over de lade heen, om hem te ontgrendelen. Het papieren bekertje deponeert hij in de vuilnisbak en met een laatste blik over zijn schouders sluit hij de deur en zag hij het licht tegelijkertijd uitgaan.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

Nadat het contract getekend was, en Gabriel de praktijk van de heer Anderson verlaten had, begon hij zijn weg terug naar huis te maken. Hoewel hij rust vond bij het feit dat deze zaak nu in de handen van een privé detective lag, kon hij zijn zus niet uit zijn gedachte halen. Het was totaal niks voor haar om op zo een plotse manier te verdwijnen, om niks meer van haar te laten horen. Dat haar telefoon buiten gebruik was maakte het alleen dat Gabriel zich nog meer zorgen maakte. Om nu stil te zitten, kon hij eigenlijk niet maken, zelfs al was dat het beste wat hij kon doen in deze situatie. Zelf opzoek gaan zou hem alleen maar meer stress brengen, al konden enkele aanwijzingen hem ook rust geven op een bepaalde manier.
Vlak voor hij zijn eigen straat binnen wilde lopen, nam Gabriel een plotse rechtse bocht waarin hij zijn pad naar Indy haar werkplek begon. Wellicht was het geen slim idee, hij had immers al eerder die dag met haar collega's gebeld, maar echt langs gaan voelde als de juiste keuze om nu te maken. Het was immers maar een klein kwartier lopen, dichter naar tien minuten op de snelheid die Gabriel aan nam.

De volledige rest van de dag had Gabriel zich druk gemaakt met het vinden van meer informatie rondom de verdwijning van zijn zus. Het was niet tot de zon onder gegaan was en de avond klok sloeg dat Gabriel zijn zoektocht stil moest leggen. Erg ver was hij niet gekomen, sterker nog, hij wist bijna niks meer dan hij in de ochtend al wist. Het enige wat hij extra wist, was dat Indy haar werk verlaten had met een mannelijke collega, maar toen Gabriel contact met hem probeerde te maken werd hij naar de voicemail gestuurd. Hij hoopte dat hij tegen morgen ochtend wel terug gebeld zou worden, maar je kon maar nooit zeker zijn met dat soort dingen, sommige mensen keken gewoon bijna nooit op hun telefoon. Idioot.
Het stopzetten van zijn zoektocht gebeurde niet geheel naar zijn eigen wil, als het niet voor zijn werk geweest was had Gabriel zo de hele nacht door kunnen gaan, maar ook hij moest geld binnen halen. Het was niet een lange weg naar zijn werk, maar door het gebrek in bijhouden van de tijd, kwam Gabriel toch een paar minuten te laat. Een erg groot probleem was tijd echter niet, dus hij wist er zonder enige consequenties vanaf te komen, toch gaf zijn coach hem een lichtelijk geïrriteerde blik bij zijn binnenkomst in de kleedkamers. Kort rolde Gabriel zijn ogen op de blik van zijn coach, waarna hij zich snel in zijn uniform omkleedde.
Normaal gesproken vond Gabriel dat hij zich best een zorgen baande op vecht avonden zoals deze, maar vandaag lag zijn aandacht toch bij een hele andere plek dan zijn eigen leven. Zelfs tijdens het gevecht vond hij zijn gedachte vaak terug vallen op de verdwijning van zijn zus, wat voor enkele bijna doodervaringen zorgde. Op het einde van de avond, had Gabriel alsnog al zijn gevechten gewonnen, waardoor hij zijn eigen lichaam, gelukkig, mocht houden.
Tegen de tijd dat hij dan eindelijk thuis kwam, was Gabriel veel te moe om zich nog veel bezig te kunnen houden met de zaak. Er was immers niet echt iets wat hij kon doen. Hij kon wel telkens opnieuw en opnieuw mensen blijven bellen, op sociale media kijken, en zijn zus proberen te bereiken, maar het zou hem niks helpen, alleen meer hopeloos laten voelen. Met zijn vermoeidheid was het dan ook geen verrassing dat Gabriel gelijk inslaap viel toen zijn hoofd het kussen raakte. Na alle drukte en stress van vandaag, kon hij alleen maar hopen op een rustige nacht zonder nachtmerries. Helaas kreeg niet iedereen dat waar zij op hoopte.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld