Delutix schreef:
De grote etenshal leek nog groter dan normaal in de afwezigheid van de koning en koningin. Amir keek op van zijn eten en keek verdrietig naar de lege stoelen van zijn ouders. Ze hadden op korte termijn moeten bepalen om een zakenreis te maken. Amir had zich graag aangesloten, maar de Engelse minister had specifiek gevraagd naar zijn moeder en de tweeling was nog te jong om mee te gaan op officiële reizen.
'Shaqiq, mogen we een toetje?' vroeg Lina hem, terwijl Amina naast haar heftig knikte om aan te geven dat ze het helemaal eens was met de vraag van haar spiegelbeeld.
'Natuurlijk mag dat, maar jullie moeten wel eerst je bord leeg eten,' antwoordde Amir rustig. Zijn zusjes zouden het liefst overleven op pure suiker. De meisjes keken elkaar aan en begonnen in rap tempo hun borden leeg te schrapen zonder veel op etiquette te letten. Amir overwoog er wat van te zeggen, maar bedacht zich al snel. Met Baba en mama waren de regels altijd zo streng, misschien kon hij af en toe wel wat laten slippen zodat ze wat langer kind konden zijn. Hij keek nogmaals naar zijn zusjes en zag hoe een druppel saus per ongeluk op Amina's jurk viel. Het meisje schrok, keek automatisch richting de tronen van hun ouders en haalde opgelucht adem toen ze zich herinnerde dat hun ouders niet op hun normale plekken zaten. Vervolgens keek ze met schuldige ogen Amir aan en hij glimlachte terwijl hij een vinger voor zijn lippen hield om aan te geven dat het hun geheimpje was. Amina lachte blij terug en focuste weer op haar eten. Ja, hij had goed gehandeld door hen niet op de etiquette te wijzen.
Amir wenkte een bediende. Ze buigde kort voor ze hem aansprak. 'Kan ik u helpen, Uwe Hoogheid?' Haar stem haperde even toen ze hem aankeek en ze keek vlug naar beneden.
'De meiden willen graag een toetje,' antwoordde hij met een veelzeggende blik. Het personeel wist dat de tweeling na zes uur aangepaste toetjes kreeg met minder suiker erin.
'Kan ik ook nog iets voor u meenemen?' vroeg ze met haar ogen nog steeds naar de vloer gericht.
'Nee, dankjewel.' De bediende knikte en glimlachte naar de meisjes naast hem voor ze wegsnelde naar de keuken. Amir zuchtte. Hij haatte het als mensen hem niet aankeken als hij tegen ze praatte. Alsof hij Medusa was en ze in steen zouden veranderen als ze hem in de ogen aankeken.
Na het eten liet hij de tweeling achter bij hun hofdames die ze in bed stopten. Na lang zeuren had hij beloofd ze een hoofdstuk voor te komen lezen, maar hij had nu nog een kwartier de tijd. Hij wandelde langs de tuindeuren en knikte naar de wachters aan de weerszijden van het portiek. Vlug opende een van hen de zware deuren en Amir liep naar buiten. Langzaam ademde hij de warme buitenlucht in. Hij hield van de zomer. De lange dagen en de warme lucht zorgden ervoor dat zijn zorgen wat minder zwaar werden. Hij had nog een stapel met verslagen die hij door moest nemen in zijn vaders absentie en hij wist dat morgen er een overleg was waarbij hij het woord zou moeten voeren aangezien zijn vader er niet was om het te doen. Hij had een lijst met dingen die hij door moest nemen, maar hij wist niet zeker waarmee hij moest beginnen. Amir zuchtte en krabde aan zijn bovenarm voor hij zich liet neerzakken op een bankje naast de rozenstruik. Hij hoorde binnen de wachters zacht praten en een vrouwelijke stem antwoordde op het lage gegrom.
Opeens klonk er geritsel van het struikgewas tegenover Amir en hij overwoog het te onderzoeken, maar dezelfde vrouwenstem als eerder klonk opnieuw, nu dichterbij. 'Heren, ik snap dat de prins zijn rust nodig heeft, maar de prinsessen moeten zo echt gaan slapen en ze weigeren in bed te gaan liggen als ik niet...' Lina's hofdame Eliza kapte haar zin af toen Amir in beeld stapte. 'Hoogheid, het spijt me dat ik u kom storen, maar-'
'Geen zorgen, Eliza, ik kom eraan.' Amir glimlachte en zag dat Eliza opgelucht terug lachte. Ook zij wendde haar ogen af. De prins knikte nogmaals naar de wachten en sloot de deur achter zich voor hij hem op slot draaide en de trap op liep naar de kamer van zijn zusjes.
@Traveller