Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG unfortunate gifts

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Met onze favoriete
Ik maak zo ff mijn personage aan haha. Aan jou de eer om te beginnen bigkiss

Naam: Drew Jaymigon Lucky Long
Leeftijd: 18 jaar.
Innerlijk: Zelf is Drew een vriendelijke jongen, die altijd klaar staat om zijn vrienden te helpen, maar er is 1 probleem. Door zijn gave durft hij geen vriendschappen te sluiten. Toen hij klein was, heeft hij met zijn gave per ongeluk zijn ouders vermoord, zonder het door te hebben. Zijn oom en tante waren de enige andere familieleden die hem konden adopteren, maar weigerden toen ze beseften wat Drew mogelijk gedaan had. Daarom is Drew van het ene, naar het andere pleeggezin gestuurd. Telkens stierven er een paar, zonder dat Drew wist hoe het kwam. Drew heeft altijd wel van zijn gave geweten, maar altijd het positieve deel. Het negatieve deel niet. Door het negatieve deel van zijn gave, durft hij geen vrienden te maken en is daardoor vaak eenzaam.
Uiterlijk:

Gave (+wat is er zo nadelig aan): Drew zijn gave is dat hij iemand zijn vrije wil kan ontnemen. Op die manier kan hij mensen helpen door bijvoorbeeld dieven tegen te houden, mensen hun angst te laten trotseren om die zo te overwinnen en dat soort dingen. Helaas is dat alleen het fijne. Drew heeft namelijk last van geheugenverliezen, al omschrijft hij het zelf als een tweede persoonlijkheid die hem dingen laat doen. Zijn gave misbruiken op bepaalde momenten. Voornamelijk als hij heel kwaad is of heel blij, komt de tweede persoonlijkheid tevoorschijn en dwingt diegene die hem blij of kwaad maakt zichzelf te verwonden of zelfs te vermoorden. Dat is ook met zijn ouders gebeurt en vele vrienden in de pleeg gezinnen. De gave kan alleen gebruikt worden, als Drew recht in iemands ogen kan kijken. Door een zonnebril kan dus niet, een normale bril wel weer. Ook gebruikt hij het positieve deel zo min mogelijk, bang dat het negatieve deel van zijn gave daardoor naar boven komt en hij weer iemand vermoord, zonder het te weten.
Nummer: 5
Extra: Drew heeft geen controle over het negatieve deel. Daarom heeft hij van zijn beste vriend (die later vermoord werd) een ketting gekregen. Volgens hem zou dat Drew beschermen tegen zijn tweede persoonlijkheid. Helaas werkte het niet. Toch draagt hij hem elke dag, ter nagedachtenis aan zijn laatste vriend. Hij is een paar keer benaderd door mensen die zijn gave willen misbruiken, maar vluchtte altijd weg. Verder had zijn vader een goedlopend eigen bedrijf en had zijn moeder vlak voor haar dood een grote loterijprijs gewonnen. Aangezien Drew de enige erfgenaam is, is hij dus multimiljonair al gebruikt hij weinig van het geld. Daarnaast is hij bi seksueel en zit hij sinds zijn 15e op Golden Oak. De week van zijn 15e verjaardag

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Naam: Asa Benjamin Ford
Leeftijd: 18
Innerlijk: Asa is een enorm vriendelijke jongen. Werkelijk hij is het type persoon dat geen vlieg kwaad doet. Als baby huilde hij nauwelijks en ook later hadden zijn ouder nooit problemen met hem. Totdat zijn gave tot uiting kwam natuurlijk. Asa is een goede vriend die altijd een luisterend oor zal bieden en je niet zomaar in de steek laat. Hij is vergevingsgezind en probeert in iedereen het beste te zien. Dit kan er wel toe leiden dat mensen hem misbruiken. Hij is dan ook zonder morren naar Golden Oak gegaan. Gezien hij anderen vaker voor zichzelf plaatst. Al heeft ook hij een drempel die overschreden kan worden. Hij zit al een hele tijd in Golden Oak. In het begin was het dragelijk maar na al die jaren begint het te vervelen. Hij is veel sneller geïrriteerd dan vroeger en begint die altijd ja-knikkende houding van hem in vraag te stellen.
Gave (+wat is er zo nadelig aan): Asa is een magneet voor demonen. Hier kwam hij achter toen een paar vrienden van hem op een slaapfeestje zo nodig demonen moesten gaan oproepen. Veel weet hij er niet meer van, maar toen hij wakker werd was iedereen dood en het huis vernield. Niemand verdacht hem natuurlijk, omdat zo'n onmenselijke ravage niet door een kind kon worden aangericht. Nu de demonen wisten waar ze moesten zijn om flink wat plezier te maken gingen ze hem steeds vaker opzoeken. Na een tijdje was het toch vreemd hoe Asa telkens verschillende rampen en moorden wist te overleven. Golden Oak kreeg hem in de gaten en niet veel later kwamen ze hem ophalen. Bij zich hadden ze beelden van hoe Asa werd overgenomen en zijn lichaam een monsterlijke vorm aannam. Zo gezegd zo gedaan, Asa werd overgeplaatst naar Golden Oak en loopt sindsdien constant rond met heilige kruisen om zijn nek. Hij begint de dag door zich te douchen met wijwater en moet die ook elk uur over zich sprankelen. Hij mag niet naar muziek luisteren, enkel naar heilige gebeden en psalmen en moet regelmatig duiveluitdrijving ondergaan ook al is er niets met hem aan de hand. Je kunt je dus wel inbeelden hoe hij het na drie jaar stilletje aan beu aan het worden is.
Rang: 5
Extra: Wanneer hij kwaad wordt is het voor demonen makkelijker zijn lichaam over te geven. Zelfs al wordt hij nu beschermd toch hoort hij vaak nog andere stemmen in zijn hoofd of ziet de demonen naast hem staan.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Lachend was een jonge Drew te spelen met een jongetje waarvan hij de naam niet meer kende. Zijn groene ogen keken stralend om hem heen, terwijl zijn bruine lokken vrolijk op en neer sprongen terwijl hij door de grote tuin achter hun huis aan het rennen was. Wie het eerste op het klimrek aan de andere kant van de tuin was. Een wedstrijd die Drew over het algemeen verloor. Hij was te afgeleid. Als er een vogeltje voorbij vloog dan stond Drew vaak al stil om er even naar te kijken. Dit keer echter was dat niet zo en raakte hij als eerste het klimrek aan.
De omgeving veranderde. Van de grote tuin naar de hal van de villa waar Drew zijn eerste jongere jaren in had doorgebracht. Drew was kwaad, maar waarom? Hij had geen idee. Voor hem stonden een man en een vrouw, zijn ouders. “Drew alsjeblieft, kalmeer. Tel tot tien, er is niets aan de hand” zei Drew's moeder, maar het was al te laat. Drew kon niet meer kalmeren en het tafereel veranderde weer. Dit keer lagen zijn beide ouders in de zelfde gang op de grond, dood. Zijn moeders ogen keken naar het plafond, maar ze zagen niets meer terwijl zijn vaders ogen gesloten waren. Op dat moment wist Drew niet wat er was gebeurd. Hij was te jong om het te beseffen. Te beseffen wat voor monster hij was. Een besef wat pas vele jaren later zou komen.
Drew werd uit zijn droom gewekt door een zacht klopje op de deur. Niet zo hard dat het hem echt wakker zou maken als hij diep zou slapen, maar het personeel wist wel dat hij soms een ochtendhumeur kon hebben en dat was iets wat ze wanhopig probeerden te voorkomen. Vandaar dat hij niet echt gewekt zou worden. Ze deden het omdat het volgens de regel moest, maar wel zo subtiel dat hij gewoon door kon slapen als hij dat wilde. Van zijn droom kon Drew zich niets meer herinneren, maar aan zijn bezwete bed te merken was het geen fijne droom. Even zuchtte Drew zacht, terwijl hij zichzelf met moeite uit zijn bed hees en een hand door zijn warrige haren haalde om vervolgens zichzelf naar de badkamer te sleuren en een korte douche te nemen. Soms vroeg Drew zichzelf af waarom hij nog wakker werd. Wat had het voor zin om het bed uit te komen? Er gebeurde hier toch niets, hij mocht niet naar buiten of een eigen leven leiden. Het enige wat er gebeurde als hij uit zijn bed kwam, was dat hij misschien zijn gave niet meer zou beheersen en er problemen zouden komen. Toch besloot Drew daar niet aan te denken en concentreerde zich op de warme water druppens die langs zijn rug omlaag liepen. Het klonk een beetje dwaas, maar Drew kon hier echt van genieten. Een warme douche na het slapen. Even rustig wakker worden voor hij zichzelf in de menigte zou gooien om te gaan ontbijten. Meestal probeerde Drew de menigte ook te ontwijken. In zijn drie jaar op Golden Oak hadden de meeste mensen al wel geleerd van Drew zijn gave en ontweken hem, maar in de vroege ochtend kon er veel gebeuren. Iemand die met een slaperige kop tegen hem aan stootte of zo gebeurde vrij snel tenslotte. Meestal ging hij dan ook ontbijten als het ontbijt eigenlijk al afgelopen was. Zo lang bleef hij zijn ochtendritueel in zijn slaapkamer wel uitstellen.
Vandaag was echter anders. Onbewust was hij blijkbaar sneller klaar dan hij van plan was en even beet Drew op zijn lip. Zou hij naar de kantine gaan om te ontbijten? Of zou hij nog even wachten. Een beetje onzeker keek Drew naar zijn slaapkamer deur, terwijl hij het shirt strak streek en haalde vervolgens diep adem. Hij smachtte echt naar een kop warme koffie, al betwijfelde hij of hij het zou krijgen. Waarschijnlijk zou hij afgescheept worden met een kop thee of misschien wat melk of zo. Vroeger gebruikte hij zijn gave dan wel eens stiekem als hij een neutraal humeur had, maar die truc werkte ook niet meer. Zelfs het personeel keek hem niet meer aan.
Even zuchtte Drew zacht, maar pakte toen de zonnebril die naast de deur van zijn slaapkamer op een tafeltje lag en deed die in het borstzakje. Hij zou naar buiten gaan en ontbijten, maar had een schurft hekel aan zijn zonnebril. Hij deed die bijna nooit op, maar hield hem wel altijd bij hem. Het personeel vond het verschrikkelijk dat hij weigerde zijn zonnebril op te zetten. Zeker aangezien hij vaak te laat was met zijn zonnebril weer op te zetten, maar dat kon Drew niets schelen. Hij weigerde de bril op te zetten als het niet hoefde. Hij was toch binnen? Waar sloeg het op om een zonnebril op te zetten?
Al snel kwam Drew aan in de kantine en zuchtte zacht toen hij zag hoe druk het was. Natuurlijk, het was er altijd druk als Drew op een normaal tijdstip ging ontbijten. Rustig liep Drew naar de rij toe en sloot achteraan. Meteen keken een paar oudere leerlingen naar de grond, toen ze zagen dat Drew zonder zijn zonnebril op in de kantine kwam. Een begeleider kwam op hem af. “Drew, moet jij geen zonnebril op hebben?” vroeg hij en keek ook naar de grond, waardoor Drew met zijn ogen begon te rollen. “Ik heb een neutraal humeur, dus dat is niet nodig” zei Drew rustig en zonder enige emotie en de begeleider twijfelde even. “Hou dat humeur alsjeblieft zo. Ik heb geen zin in moeilijkheden en gedoe” zei Drew en de begeleider maakte een aantekening van zijn dreigement, wat Drew even deed zuchtten. Natuurlijk, ze hielden hier wel erg veel van aantekeningen maken.
Terwijl Drew in de rij wachtte, keek hij alvast door de kantine voor een plekje om te gaan zitten. Ondanks dat er niet echt vaste plekken waren, kon je het toch wel een beetje zien. Er waren groepjes. Diegene met de gevaarlijkste krachten zaten vaak bij elkaar en de minder gevaarlijke. Waarschijnlijk voor het veiligere gevoel. Mensen met een ongevaarlijke gave namen liever niet het risico om in het spervuur van diegene met een gevaarlijke gave te komen. Andersom ook, je wilde niet dat iemand die zich niet kon verdedigen gewond raakte. Tenminste, dat was wat Drew niet wilde. Als Drew niet alleen was, zat hij ook altijd bij de gevaarlijke gaven. Het gaf hem een gevoel van erkenning. Mensen met een veilige gave begrepen hen niet, niet zoals de mensen met een gevaarlijke gave. Daarbij zouden de bewakers het niet erg vinden als één van hen iets zou overkomen. Het maakte hun werk alleen maar makkelijker.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Asa had altijd de meest fantastische dromen en hij haatte het. Hij wist dat het niet zijn dromen waren. Het waren valse beloftes, fluisteringen van de monsters: "Dit is het leven dat je kan leiden. Het enige wat je moet doen is ons toelaten." Hij droomde over een andere Asa, een Asa die nooit naar Golden Oak was gegaan. Een Asa die studeerde aan een prestigieuze universiteit, die zijn vrije tijd met een groep hechte vrienden doorbracht in cafés of op avonden uit. Hij droomde over zijn familie. Hoe ze vol lof over hem spraken in plaats van te doen alsof hij niet eens bestond. Asa besefte dat het moment dat hij naar Golden Oak werd gebracht, het moment was waarop hij in zijn ouders ogen was gestorven. Hun Asa bestond niet langer. Misschien hadden ze wel dezelfde dromen zoals hij, over die andere Asa. Mochten ze de moeite nemen om hem te bezoeken kon hij het allicht vragen, maar met de jaren waren hun bezoeken afgenomen. In het begin hadden ze nog hoop. Hoop op verandering, hoop op genezing. Door de jaren heen was deze weggevaagd. Asa was een etterend gezwel dat aan de goede Ford naam teerde. Als je het niet kon genezen was het beter je ervan los te snijden.
Zijn dag begon onder de te luide Latijnse psalmen. Hij had geen controle over het volume, nog over wanneer en voor hoelang ze speelden. In het begin vond hij de lage monotone gezangen rustgevend. Nu waren ze één van de zovele ergernissen aan deze plaats. De zoveelste link in een verschrikkelijke repetitive cirkel. Hij haastte zich naar de douche en kleedde zich snel om. Alles om zo snel mogelijk zijn kamer te kunnen verlaten. Hij was geen fan van de overvolle kantine, maar het hummende geluid van de andere bewoners was beter dan dit gezang.
"Mag ik alsjeblieft koffie?"
"Naam."
"Asa Ford" Alsof die naam niet te lezen was op het borstzakje van zijn uniform. De begeleidster die aan het buffet stond overliep een lijst met de namen van alle bewoners en hun specifieke dieetrestricties.
"Sorry hier staat dat je geen cafeïne mag innemen. Het kan risicovol zijn..." Hij deed niet eens de moeite om de rest van haar uitleg te horen, accepteerde het glas water en de kom havermout en wandelde verder. Elke dag al had Asa geprobeerd een kop koffie bij het ontbijt te krijgen, maar de dokters hier vonden het te gevaarlijk. Wat als het zijn demonen zou aanwakkeren.
Hij overschouwde de zaal. Zelfs in een plaats als deze ontstonden er cliques. Je had lagere rangs die samenklitten rond een hogere rang zogenaamd uit bescherming. Je had mensen van gemiddelde rang die zichzelf een hogere rang waanden en het krijgen van een hoger nummer zagen als een overwinning. De meeste hogere rangen haatten het nummer vijf dat hen was toebedeeld. Het beperkte hun vrijheid des te meer. Asa kon best wel opschieten met zijn mede vijf-genoten. Ze waren een groepje hopeloze gevallen die de meeste dagen wegkwijnden in zelf medelijden. Het was nogal zielig, maar het was één van de betere manieren om aan Golden Oak je tijd door te brengen. Met een korte "Goedemorgen" nam hij plaats aan de tafel en begon in stilte zijn havermout naar binnen te werken. Er was geen suiker, geen fruit, niets aan toegevoegd, want smaak zou zijn leven misschien wel kunnen ruineren.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew keek op uit zijn gedachten toen hij een stem om koffie hoorde vragen, wat vervolgens door de vrouw achter het buffet geweigerd werd. Fijn de lijst werd weer bijgehouden. Ze moesten er echt eens wat minder streng over zijn. Alsof dit leven hier niet al genoeg een hel was. Soms was het gewoon nodig om een risico te nemen. Bij de meesten wisten ze niet eens of cafeïne een risico was. Ze namen het gewoon aan zonder te testen. Hoe kon je iets weten? Wie wist zou het juist helpen om de gave onder controle te houden? Sommige hun gaven raakten juist uit controle als de gebruiker moe was of zo. Drew zuchtte zacht, maar zag toen van wie de stem was. Asa, een nummer vijf net als hij. Asa zat al een behoorlijke tijd in Golden Oak, net als hem. Zijn gave was op zijn zachts gezegd wel interessant. Drew vroeg zich wel eens af of hun gaven op elkaar leken. Asa zijn gave was dat hij als een magneet voor demonen diende. Wat als zijn tweede persoonlijkheid geen tweede persoonlijkheid was, maar dan een demon die hem overnam? Nee dat kon niet. Als dat zo zou zijn, zou hij het wel weten toch? Of in elk geval zou Asa het wel weten. Hij had zoveel met demonen te maken. Hij zou hem zeker waarschuwen.
Al snel was Drew aan de beurt en toen hij opkeek, sloeg de begeleidster bij het buffet meteen haar ogen neer. Ze had hem dus direct herkent. Hoewel hij wel zin had in een kopje koffie, wist hij dat hij dat wel op zijn buik kon schrijven. Drew had ook geen zin in een discussie en de mogelijkheid om zijn controle te verliezen. "Mag ik een sapje?" vroeg hij dan ook maar en de begeleidster schonk wat appelsap in zonder hem aan te kijken. Drew zuchtte zacht. "Ik heb mijn gave onder controle hoor. U kunt me gewoon aankijken" zei Drew kalm, maar de begeleidster zei niets en bleef omlaag kijken. Het was iets waar Drew zich aan irriteerde. Bijna iedereen deed het, sommige zelfs als hij zijn zonnebril op had.
Drew zuchtte zacht, terwijl hij zijn broodje en sapje pakte en wegliep. Hij kon soms zo chaggie worden als hij op deze manier behandeld werd. Echter wist hij dat hij zijn emoties onder controle moest houden. De beste manier was om dan ook weg te gaan. Rustig liep hij dan ook achter Asa aan naar de tafel waar de meeste vijven aan zaten. Het hopeloze groepje, zoals je het ook wel kon noemen. Drew voelde de ogen van de bewakers in zijn rug, maar negeerde het. "Hey lekker geslapen?" vroeg Drew rustig aan de groep, terwijl hij aan het tafeltje bij de rest ging zitten.
Als het aan Drew lag, hoopte hij dat de dag snel voorbij zou gaan. Zonder enige problemen, wel te verstaan. Spijtig genoeg zou hij moeten weten dat dat geen wensen waren die uit zouden komen. In tegendeel. Hij zou moeten weten dat hij het juist vervloekte, aangezien de problemen elk moment konden komen. Er was een reden dat hij beter het ontbijt kon overslaan tenslotte.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld