Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' They won't kidn.. oh wait never mind. HELP

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Waarschuwing : deze orpg is 16+. Jonger lezen op eigen risico. Inhoud: experimenten, marteling, bloed, gevecht scenes en mogelijk seksueel getint

Wij weten, jij niet

Ik:

Drew Jordan ~ 17 jaar ~ vormverandering

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:

Rhys Lachlan Evans
18 jaar
Telekinese
Je weet het

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Zuchtend lag Drew met zijn rug op zijn bed, naar zijn plafond te staren. Denkend aan hoe dit had kunnen gebeuren. Drew wist altijd wel van de experimenten af, maar de echte inhoud ervan? Nee. Drew dacht dat de slachtoffers vrijwilligers waren. Die er zelf waren gekomen en weg konden wanneer ze wilden. Hij wist niet dat de proefpersonen ontvoerd waren en gevangen gehouden waren. Hoe Drew hier eigenlijk vanaf wist? Well, zijn vader was de leider van het hele onderzoek. Je zou denken, waarom zou een vader zijn eigen zoon zulke verschrikkingen aandoen? Well, daar begint Zijn verhaal.
Hij werd geboren als Drew Jordan. De zoon van de belangrijkste en machtigste wetenschapper van deze tijd, en zijn vrouw. Drew zijn vader wilde echter een meisje hebben, dus toen zijn moeder op 5 jarige leeftijd stierf in een ongeluk, werd hij al snel omgedoopt tot Dawn. Zijn vader dwong Drew zijn ravenzwarte haar te laten groeien. Deed hem prinsessenjurkjes aan en ga zo maar door. Drew kreeg zelfs make-up op, zelfs al was hij nog maar een kind. Jaren ging het goed. Aangezien zijn vader geen oppas kon regelen, werd Dawn regelmatig mee genomen naar het ondergrondse lab. Hier werden de proefpersonen gedwongen om tegen Dawn te liegen. Te zeggen dat ze er vrijwillig waren. Te doen alsof ze gelukkig waren. Waarom ze dat deden? Hoe ze zoiets konden doen alsof? Drew had geen idee.
In elk geval ging het jaren goed, tot Drew op 14 jarige leeftijd het zat was. Hij wilde geen meisje meer zijn. Hij had een gruwelijke hekel aan de naam Dawn. Het was niet zijn naam. Niet de naam die zijn moeder hem had gegeven. En hij voelde zich niet thuis als een meisje. Hij voelde zich ongemakkelijk in jurkjes. Had geen vrouwelijke vormen, ondanks dat ze allang tevoorschijn hadden moeten komen. Drew ging dan ook met zijn vader spreken. In het begin negeerde zijn vader hem, maar Drew hield voet bij stuk. Hij had geen idee dat het de grootste fout van zijn leven zou zijn. Drew had beter weg kunnen lopen om zijn eigen leven te leven. Waarschijnlijk zou zijn vader hem niet eens gevonden hebben als hij dat gedaan had. Hij kende Drew enkel als Dawn. Maar nee, Drew had goede hoop dat zijn vader hem zou begrijpen. In plaats van gewoon weg te lopen, besloot Drew gewoon na de zoveelste afwijzing zijn haren te knippen. Drew dacht dat als hij zijn vader liet zien hoe hij zich echt voelde, zijn vaders ogen zouden worden geopend.
Wat er in werkelijkheid gebeurde? Niet bepaald waar Drew op hoopte. Zijn vader verafschuwde hem. Stootte hem af. Noemde hem een ondankbaar monster en nam hem tegen zijn wil mee naar het lab. Daar verklaarde hij dat Drew zijn dochter niet meer was. Geen enkel kind van hem en begonnen de experimenten. Drew ontdekte al snel dat niemand hier vrijwillig was. Niet zoals hem altijd werd gezegd. In plaats van een naam, noemden de wetenschappers hem gewoon bij een nummer. Nummer 157 was hij, de vorm veranderaar. Soms had hij wel eens het gevoel dat zijn vader zijn collega's de opdracht gaven extra wreed met hem om te gaan. Hem meer te laten lijden dan alle anderen, maar dat kon wel gewoon aan hem liggen. Misschien was het gewoon zo dat hem dit werd aan gedaan door zijn vader. Diegene die hem juist tegen dit lot hoorde te beschermen. De anderen overkwam dit door een vreemde, misschien lag het daar aan? Dat de pijn meer geestelijk dan lichamelijk was. In elk geval vertelde Drew niemand wie hij in werkelijkheid was. Dawn en Drew leken niet echt op elkaar. Doordat Drew altijd make-up op had als Dawn en de meeste oude gevangenen al ten slaaf waren gemaakt, herkende niemand hem als hij naar de gemeenschappelijke ruimte werd gebracht. De ruimte waar ze heel af en toe heen mochten als ‘goed gedrag’ beloning of om te wachten op een zwaar experiment of zo.
Drew zuchtte zacht en schudde zijn hoofd om uit zijn eigen gedachten te komen. Door de jaren heen kwamen de muren van zijn kamer regelmatig op hem af. Hoewel veel kamergenoten hadden, had hij dat niet. Soms was dat eenzaam, maar soms ook wel fijn. Echter niet wanneer je gevangen werd gehouden in je eigen gedachten. Afleiding zou dan wel prettig zijn. Langzaam ging Drew overeind zitten en streek het shirt van zijn gevangenen uniform glad, waarna hij een hand door zijn gekleurde haren haalde. Zijn gekleurde haren waren natuurlijk. Voor zover natuurlijk voor hem gelde. Hij had het niet geverfd, maar het was een bijwerking van zijn experimenten. Een bijwerking waar ze nog aan werkten om het op te lossen.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rhys wist al ver van tevoren dat deze dag zijn leven drastisch zou gaan veranderen. Hij wist dat er maar een beperkt aantal opties waren voor hoe deze dag zou eindigen, waarvan grotendeels zeker niet positief waren. Echter was het voor hem toch nog heel erg abstract tot hij zich daadwerkelijk binnen de muren van de geheime basis begaf.
Er waren al meer missies naar de geheime basis geweest sinds zijn bestaan was ontdekt door zijn verzetsgroep. Zij wisten maar al te goed wat er binnen die muren afspeelde. Het werd in ieder geval door degenen die daar de baas waren goed afgeschermd, maar niet goed genoeg voor zijn groep. Zij wisten dat al de zogenaamde onsamenhangende verdwijningen van tieners en jongvolwassenen niet random waren, maar dat zij specifiek werden uitgekozen om als proefkonijnen op te worden geëxperimenteerd. Wat er precies uit die experimenten kwam was voor zijn groep nog onbekend, maar ze wisten in ieder geval dat het iets verschrikkelijks moest zijn. En hoe wist zijn groep dat allemaal? Door een goed staaltje detectivewerk, informanten van binnenin en slim hacken.
Rhys had zelf al het gevoel dat zijn naam op de lijst van kandidaten was gevallen. Als kind viel hij al op door hoe slim hij was, waarbij het niet ongewoon was als hij eens in het lokale krantje stond. Al snel was hij begonnen om vakken op een hoger niveau te volgen en dit hield zich voel tot het eind van zijn middelbareschooltijd. Nog steeds was hij zo slim, maar zijn talenten had hij nu ergens anders neergelegd. Hij hielp mee met het bedenken van plannen en het hacken van informatiesystemen voor zover dat mogelijk was. Hij wist zelf ook al wel dat deze activiteiten ervoor hadden gezorgd dat hij goed in de gaten werd gehouden.
Daarnaast was hij ook nog een makkelijk doelwit, omdat hij geen familie had om hem te missen als hij plots zou verdwijnen. Rhys is enigst kind, zijn vader was toen hij nog jong was overleden en zijn moeder had hem een lange tijd geleden al verstoten. Zijn vrienden zaten voornamelijk al in het verzet, waar zij ook elke dag hun leven waagden om de experimenten te stoppen. In het verzet werd namelijk anders omgegaan met verdwijningen van teamleden; ze wisten eigenlijk al precies waar zij zich bevonden, en hadden daardoor helemaal geen tijd om verdrietig te zijn.
Vandaag was de eerste keer dat Rhys echt mee was gegaan op een missie, samen met vijf anderen. Toch was Rhys eerst nog zeer aan het twijfelen of hij het echt wel moest doen. Elke keer verdwenen er meer verzetsleden, zowel tijdens de missies als op straat, en hij wist niet of ze hem wel zouden kunnen missen. Toch had Rhys de knoop doorgehakt en besloten om het te doen. Hij wist dat hij eigenlijk wel mee moest; het plan was deels zijn idee, en het begon ook wel eens tijd te worden om met eigen ogen te zien wat er allemaal binnen de basis gebeurde. Het zou de plannen van het verzet in de toekomst in ieder geval erg kunnen helpen.
Inmiddels was Rhys al een eind de basis in gekomen. Hij had tot nu toe de bewakers en camera’s goed kunnen ontwijken. Terwijl hij de lay-out van de basis zo goed mogelijk probeerde te onthouden, ging Rhys de hoek om en zag hij een lange gang met allemaal deuren.
Het leek hier echt een gevangenis. Dat was het ook, maar toch. Dat ze dit zo lang onopgemerkt hebben kunnen doen.
Rhys haalde een keycard uit de zak van zijn jas. Hij was gestolen van een van de medewerkers in dit gehucht, en was bij de vorige missie mee teruggekomen. Hij merkte wel nu hij met de keycard voor de ‘cellen’ stond wel zenuwachtig begon te worden. Dit was het belangrijkste onderdeel van het plan; zo veel mogelijk mensen proberen te bevrijden en dan zo snel mogelijk wegkomen. Hij zuchtte even diep, draaide zich om, haalde de keycard door de lezer en opende de massieve deur.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew hoorde hoe een kaart door de lezer van zijn cel werd gedaan. Dat kon je van binnenuit horen door een zacht gepiep als het stil was. Het was zijn tijd niet om naar de gemeenschappelijke ruimte te gaan. Daarom wist Drew meteen wat het betekende. Een nieuwe serie experimenten. Wat zouden ze nu weer met hem van plan zijn? Stil bleef Drew op zijn bed zitten, terwijl hij naar de muur voor zich uit keek. Zijn blik kwam niet in de buurt van de massieve deur, terwijl die langzaam open ging.
“Wat willen jullie nu?” vroeg Drew kil. Waar Drew vroeger nog respect voor de wetenschappers had, was dat respect allang verdwenen. Het liefst zou hij in een tijger veranderen en ze allemaal verscheuren. Maar Drew was geen monster, niet zoals zij. Hij weigerde om zich naar hun niveau te verlagen. Daarnaast hadden de bewakers wapens. Hij zou misschien één of twee wetenschappers en een bewaker neer halen, maar de rest zou hem grijpen. Drew maakte in zijn eentje geen schijn van kans. Het enige dat hij kon doen was meewerken, hoe erg hij het haatte.
Met een zachte zucht draaide Drew zich om naar de persoon bij de deur en was lichtjes verbaasd toen hij zag dat het geen wetenschapper was. De persoon bij de deur was iemand van zijn leeftijd, maar hij had geen labjas, gevangenenuniform of bewakersuniform aan.
“W-w-wie b-be-ben j-jij?” vroeg Drew dan ook verbaasd en licht stotterend, terwijl hij langzaam overeind kwam. “Wat doe je hier? Het is hier gevaarlijk” zei Drew zachtjes en liep voorzichtig naar de jongen bij de deur toe. Af en toe kwamen er wel eens verzetsleden. Drew had wel eens iemand ontmoet die bij het verzet zat. Hun doel was om dit te stoppen. Spijtig genoeg kwam je hier wel naar binnen, maar niet meer naar buiten. Er waren al meerdere verzetsstrijders gevangen genomen. Sommige werden vermoord, anderen werden als proefpersonen gebruikt.
Drew twijfelde of hij deze jongen kon vertrouwen. Hij zag er niet uit alsof hij echt kwade bedoelingen had. Misschien was hij hier om te helpen? Maar die gedachten was een hoopvolle gedachten. Hoop was iets wat Drew al lang niet meer had. De jongen was gek dat hij hier naar binnen kwam. Wat moest hij hier? Waarom zou hij hier heen komen? Zich met zaken bemoeien die niets met hem te maken hadden?
Even keek Drew op toen hij in de verte een andere deur open hoorde gaan en slikte zacht. Snel greep Drew de jongen voor zijn deur en trok hem naar binnen, waarna hij de deur dicht deed. Er was ook een key lezer in de cel. Drew had wel eens een keycard gestolen om te ontsnappen, als er meerdere wetenschappers in zijn cel waren. Spijtig genoeg werd hij steeds betrapt.
“Snel, verstop je onder het bed. Laat ze je niet zien” fluisterde Drew zachtjes en duwde de jongen naar zijn bed. Drew hoopte maar dat niemand in zijn kamer kwam. Niet zolang de jongen hier was. Dan hadden ze beide een probleem. Gezien er blijkbaar buitenstaanders waren, was de kans groot dat ze alleen maar een kleine controle deden. Zoeken naar de indringers en kijken of alle gevangenen nog steeds in hun cellen waren. Daar zou eerst alle aandacht naar uit gaan, voor de experimenten. Dat gezegd hebbende, heel soms zouden er zelfs onder deze omstandigheden experimenten uitgevoerd worden. Zeker als ze nog niet wisten dat er indringers binnen waren.
Zodra de jongen zich onder zijn bed had verstopt, ging Drew rustig liggen en staarde niets zeggend naar het plafond. Hopend dat er niemand binnen zou komen om hem mee te nemen of om de jongen te vinden.
Hij hoorde het controle schijfje van de buitenkant van de deur open gaan. Een schijfje waardoor je van buiten de cel in kon kijken. Even keek Drew op naar de bewaker.
“Wat?” vroeg Drew licht geïrriteerd, maar de bewaker zei niets en sloot het schijfje weer. Drew zuchtte zacht en haalde een hand door zijn haren heen.
“Je kunt weer onder het bed vandaan komen. Die komt voorlopig niet meer terug. Maar wacht nog even voor je de kamer verlaat.” zei Drew vervolgens, waarna zijn blik weer naar het plafond ging.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
De celdeur ging langzaam maar zeker verder open, waarna Rhys werd ontmoet met een snauw. Hij nam het de jongen zeker niet kwalijk. Rhys kon zelf ook wel bedenken dat hij niet degene was die de jongen had verwacht. Rhys kon zich immers alleen maar voorstellen welke dingen de jongen in de cel had moeten doorstaan. Hij mocht dan wel veel weten over hoe deze plek werkte en hoe hij in de systemen kon komen, maar veel over wat er precies met de verdwenen tieners gebeurde wist hij niet.Dat was ook precies de reden dat Rhys zich überhaupt in de geheime basis bevond. Hij wilde weten wat er precies plaatsvond, en wilde mensen met hem mee naar buiten krijgen. Het verzet buiten de gevangenis had meer informatie en voornamelijk getuigenissen nodig om een zaak te kunnen opbouwen. Alleen dan zou er echt een einde kunnen komen aan wat er in dit gebouw plaatsvond.En zou het volgens Rhys natuurlijk ook niet lang meer duren voordat hij hier tegen zijn wil zou zitten. Hij had al een hele tijd geleden opgemerkt dat hij extra goed in de gaten gehouden werd, en wist ook gelijk wat dat zou betekenen. Ze waren aan het wachten op het perfecte moment. Des te meer redenen om ervoor te zorgen dat er mensen vrij kunnen komen voordat het voor hem te laat is.De jongen had zich inmiddels naar Rhys omgedraaid. Het leek een jonge jongen te zijn, met mogelijk ongeveer dezelfde leeftijd als hemzelf. Wat hem gelijk opviel waren zijn gekleurde haren. Het leek niet natuurlijk, maar Rhys wilde nergens zomaar vanuit gaan. Misschien dat hij later, hopelijk buiten de basis, de tijd had om het te vragen.Het gezicht van de jongen veranderde van nors naar verbaasd. Langzaam liep hij naar Rhys toe, en keek erg heel vragend. “Rhys” kon hij er nog snel uit krijgen, “Dat is mijn naam, Rhys”. Tijd om uit te leggen wat hij hier deed had hij niet, zowel door het plan als dat er opeens een stel voetstappen sneller zijn kant op kwamen. Snel werd hij door de jongen in de cel getrokken, waarna de deur achter hem dicht ging. Toen de jongen hem opdroeg om onder het bed te gaan liggen, knikte hij en dook hij gelijk daarheen.Onder het bed begon Rhys zijn hoofd gelijk op volle toeren te draaien. Nieuwe plannetjes begonnen zich al te vormen. Voor wat hij had gezien was de cel goed afgesloten, maar zat er wel een keycard lezer aan de binnenkant van de cel. Dat was iets om in gedachten te houden. Waar hij zich wel zorgen over begon te maken is dat hij geen zicht had op wat het andere gedeelte van zijn groep aan het doen was, dus het was zeker mogelijk dat zij al ontdekt waren. Of misschien had hij net ongeluk gehad en de rondes van de bewakers fout ingeschat. Wat de reden ook was, hij hoopte maar dat diegene snel weer wegging. Dan had het plan in ieder geval nog een slagingskans.Rhys bleef zo stil mogelijk. Hij hoorde iets op de deur opengaan en de jongen wat zeggen, waarna hij hetzelfde geluid weer hoorde. Wie het ook was, degene was in ieder geval weg. Langzaam schoof hij zichzelf onder het bed vandaan. De jongen keek hem niet aan, maar keek weg naar het plafond. Rhys ging rechtop zitten en keek naar hem. Alhoewel de bewaker weg was, praatte hij toch nog wat zachter. “Bedankt voor je hulp”. Voor zijn gevoel was deze jongen wel te vertrouwen. Hij had hem namelijk ook aan de bewakers kunnen verraden voor mogelijk versoepeling van regels of experimenten, maar dit had hij niet gedaan. “Sorry voor deze abrupte ontmoeting, maar zoals ik zei: ik ben Rhys.”

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:

Om heel eerlijk te zijn, had Drew niet echt gehoord wat de jongen zei toen hij nog buiten de cel stond. Drew was nog steeds te verbaasd dat er een vreemden voor zijn cel stond. Iemand die hij nog nooit eerder had gezien. Die hij niet kende en waarvan hij niet wist wat hij er echt mee moest. Was hij een vriend of een vijand? Het kon zijn dat hij een nieuwe wetenschapper was of zo. Misschien droeg hij de kleren niet om zijn vertrouwen te winnen, waarna zijn vader hem weer zou proberen te breken. Toch, als hij niet bij zijn vader hoorde, kon Drew niet het risico nemen dat de jongen gepakt werd. Hij wilde hem helpen. Niemand zou moeten doorstaan wat hij en de anderen moesten doorstaan.
Toen de bewaker weer weg was en de jongen zich voorstelde, keek Drew even op. “Geen probleem. Ik ben Drew” zei hij zachtjes en beet op zijn lip. “Wat doe jij hier? Werk je voor de wetenschappers?” vroeg Drew toen en keek hem een beetje ongemakkelijk aan. Hij wist gewoon niet wat hij moest denken. Hij snapte niet waarom het verzet nog steeds mensen hierheen stuurde. Het had niet veel zin, bracht juist alleen maar schade naar hen toe. Ze konden zich beter focussen op het uitzoeken van de volgende slachtoffers. Ervoor zorgen dat er geen meer slachtoffers vielen. De doelen van zijn vader beschermen. Veel experimenten hadden dodelijke gevolgen. Diegene die het overleefden waren al niet meer te redden. Waarom zouden ze moeite doen? Met een beetje geluk zouden alle proefpersonen sterven en zouden de experimenten eindigen als ze alleen de toekomstige slachtoffers zouden beschermen.
Rustig kwam Drew overeind en zette zijn blote voeten op de koude vloer. Het was al jaren geleden dat Drew schoenen aan had. Eigenlijk alles wat als wapen kon dienen, werd de proefpersonen afgenomen. Het was best ironisch. De meeste proefpersonen waren levende wapens, maar schoenen mochten ze niet bezitten. Wat zouden ze met schoenen kunnen doen? Één bewaker neerslaan als ze geluk hadden? Maar tegen de tijd dat ze daarmee klaar waren zouden de andere bewakers hen al neergeslagen hebben.
“Je had hier beter niet kunnen komen” zei Drew toen hij merkte dat de jongen niet voor de wetenschappers werkte. “Je brengt alleen jezelf in gevaar, zonder goede reden. Rustig stond Drew op en liep naar de deur. Zelfs zonder te transformeren kon Drew sommige eigenschappen van zijn transformaties aannemen. Het goede gehoor van dieren bijvoorbeeld. Ondanks dat de deuren zo dik waren, kon Drew dus prima door de deuren heen horen als hij zijn oor tegen de deur aan legde. Stil sloot Drew zijn ogen en luisterde naar de geluiden aan de andere kant van de deur. Drew deed dit vaker als hij zich verveelde. Soms vroeg hij zich af op wie nu weer geëxperimenteerd was. Geloof hem maar, geen goed idee. Hij voelde zich altijd verschrikkelijk daarna. Het gekrijs van nieuwe proefpersonen. Het getrap van de slachtoffers en het gesnauw van de bewakers. Niet bepaald fijne geluiden. Maar het was in elk geval iets om te doen.
“Zo te horen is er niemand meer in de gang. Je moet hier weg gaan, nu je nog kunt” zei Drew zacht en keek op naar Rhys die achter hem in de cel zat. Eerlijk waar, wat had die jongen hier te zoeken?

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Alhoewel Rhys het gevoel had dat de jongen die zich nu had voorgesteld als Drew wel te vertrouwen was, merkte hij op dat Drew zelf nog zijn twijfels bij hem leek te leggen. Nogmaals nam Rhys hem niks kwalijk. Misschien dacht hij wel dat Rhys hier was om hem iets verschrikkelijks op te leggen, of dat hij als een soort test zou werken. Of misschien had hij door wat Rhys hier kwam doen, maar was hij bang voor wat er zou gebeuren als hij met hem mee zou gaan en ze gepakt zouden worden. Die laatste kon hij zelf goed begrijpen. Hij wist heel goed wat hij op het spel zou zetten als hij met deze missie mee zou gaan. Maar alsnog had hij geen spijt dat hij hier nu was, middenin de geheime basis. Rhys kon niet rustig verder leven met de kennis die hij door het verzet had gekregen. De mogelijkheid dat zijn acties andere vrijheid zou kunnen geven woog voor hem zwaarder dan de consequenties die daaraan zouden zitten.
“Nee! Nee, ik werk zeker niet voor de wetenschappers” zei Rhys snel. Nooit of te nimmer, voegde hij daar snel in zijn hoofd aan toe. “Ik zit in het verzet, inmiddels iets langer dan een jaar alweer. Ik ben vooral veel aan het hacken of plannetjes aan het bedenken om jullie hier weg te krijgen..”
Rhys had moeite met uit zijn woorden komen. Hij wist niet goed wat hij moest vertellen, maar hij wist voornamelijk niet wat hij moest vragen. Hij had namelijk honderden vragen voor de jongen voor hem. Hij wilde graag meer weten, horen wat Drew en de anderen hier hadden meegemaakt, maar hij voelde aan dat dit niet het beste moment daarvoor was.
Rhys werd uit zijn gedachten gehaald toen de jongen opstond. “Nee misschien niet.. Maar ik ben hier omdat ik geen andere keus heb” zei Rhys, en hij keek weg. “Ik sta op de lijst om hier te komen. Ik weet al een lange tijd dat dat zo is. Ik kan beter mijn laatste momenten in vrijheid gebruiken om zo veel mogelijk mensen hier de vrijheid te geven”.
Het was voor Rhys nog steeds een moeilijke waarheid om vrede mee te krijgen, hoe openhartig of luchtig hij er ook mee om is gegaan. Had hij helemaal niks gedaan dan had hij alleen maar de dagen kunnen aftellen tot het zover was. Tot hij wakker zou worden in een cel zoals degene waar hij nu instond. En daar kon hij niet op wachten.
Toen de jongen naar de deur liep en zijn hoofd daar tegenaan legde, wist Rhys niet goed wat hij moest denken. Hij zat er dan ook maar een beetje vragend naar toe te kijken. Voor zover hij wist was de deur te dik om geluiden vanuit de hal te kunnen horen. Het leek hem onmogelijk om zo goed te kunnen horen, maar alsnog wilde hij niet veronderstellen dat dat geheel uitgesloten was. Rhys wist nog steeds niet precies wat in de basis plaatsvond, hoewel hij steeds meer een idee begon te krijgen.
Toen Drew hem opdroeg om weg te gaan, ging Rhys daartegen in. “Luister, voor mij is het toch al te laat. ik wil proberen om zo veel mogelijk van jullie te bevrijden. Ik heb een keycard mee, als we met veel zijn, moeten er wel mensen buiten komen..” Rhys dacht even na. Hij wilde graag dat Drew meekwam. Hij had hem natuurlijk gered van de bewaker op de gang. “Weet je zeker dat je niet mee wilt komen?”

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew keek Rhys aan toen hij zei dat hij niet voor de wetenschappers werkte en ontspande zich daardoor een beetje. Je moest hem niet vragen waarom, maar ondanks dat Drew deze jongen niet kende had hij het gevoel dat hij hem kon vertrouwen. Een stemmetje in zijn hoofd zei hem dat deze Rhys meende wat hij zei en hen wilde helpen. Dat het geen val was.
“Het verzet pakt het verkeerd aan. Diegene die hier binnen zitten, hebben geen plek om terug te keren. Daar is het te laat voor. Je kunt je beter focussen op het beschermen van de volgende slachtoffers” zei Drew eerlijk tegen Rhys, hopend dat hij de boodschap aan zijn leidinggevenden zou doorgeven. Toen Rhys zei dat hij geen andere keuze had dan deze missie, fronste Drew even. Iedereen had toch een keuze? Of was het verzet het zelfde als hier gevangen zitten? Zonder vrije wil? Echter begreep Drew al snel wat hij bedoelde. Even sloeg Drew zijn ogen neer en beet op zijn lip.
“Wat weet je van deze plek?” vroeg hij zachtjes. Als hij toch op de lijst stond, was het misschien geen verloren zaak om anderen te helpen ontsnappen. Deels zou Drew liever gezien hebben dat hij zich verstopte. Aan de andere kant had hij een punt. Door mensen van de lijst te sturen, verloren ze geen verzetsleden. Daarbij zou Drew het waarschijnlijk ook niets vinden om te wachten en niets te doen. Zeker als hij wist dat anderen hun levens op het spel zetten om hier de proefpersonen te helpen.
Toen Drew Rhys de opdracht gaf om weg te vluchten, werd hem verteld om mee te gaan. Even beet Drew op zijn lip. Hij bleef erbij dat het te laat was voor de proefpersonen om terug te keren naar de normale buitenwereld. Ze waren geen mensen meer. Ze waren freaks. Hij kon in elk mens en dier veranderen. Alleen had hij zijn kleuren niet onder controle. Ze waren wapens voor de regering. Maar Rhys had iets in hem. Iets wat hem hoop gaf. Misschien dat er toch een optie was. Dat hij hier toch weg kon. Op zich was zijn gave nog niet opvallend. Als hij zijn haren zou verven, zou niemand het waarschijnlijk merken. Daarbij kon Rhys wel wat hulp gebruiken om te ontsnappen. Even zuchtte Drew zacht.
“Oké ik ga mee, maar op één voorwaarde. Als er iets gebeurd, kijk dan niet achterom en laat de rest van ons achter. Zoals ik al zei, voor ons is het eigenlijk te laat. Je moet geen onnodige risico’s nemen” zei Drew tegen hem en haalde een hand door zijn gekleurde haren.
“Diegene die hier gevangen worden genomen, worden gebruikt als levende experimenten. We zijn geen normale mensen meer.” zei hij toen en luisterde nog één keer tegen de deur aan. Ze hadden teveel tijd verspilt aan praten. Wat hij net hoorde, hoefde nu niet het geval te zijn. De situatie buiten de deur kon nu veranderd zijn.
“Gebruik je kaart om de deur te openen” zei Drew tegen Rhys toen hij echt zeker wist dat niemand in de gang was.
“Doe trouwens geen moeite om de deuren in deze gang te openen. Voor zover ik weet ben ik de enige op deze gang. Een ander op deze gang is vorige week gestorven. De rest van de proefpersonen zitten op een andere afdeling.” zei Drew.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rhys keek Drew aan en knikte beamend toen hij zijn gedachten over de aanpak van het verzet met hem deelde. Het was voor Rhys belangrijk dat Drew zijn gedachten deelde, omdat hij langzamerhand het gevoel kreeg dat hij hem meer begon te vertrouwen. Als hij al iemand aan boord van zijn missie had kunnen krijgen, zouden er anderen zeker volgen. En dat was natuurlijk het hoogste doel; zoveel mogelijk mensen weg krijgen en zorgen dat er een einde komt aan wat er hier gebeurde.
“Dat willen we heel graag” Zei Rhys als antwoord op Drew, en hij zuchtte even. Helaas was het verzet daar nog te klein voor. Beetje bij beetje kwamen er meer mensen bij die wisten wat er in de geheime basis gebeurde, maar niet elke persoon wilde zich actief inzetten om dit tegen te houden. De consequenties van acties zoals degene die Rhys op dit moment aan het proberen was waren voor velen nog te groot. Hij begreep dit zelf heel goed. Als hij nog een familie had gehad om te beschermen, had hij hier nooit gestaan. Daarnaast was de mogelijkheid dat hij hier zelf snel zou belanden een grote drijfveer. Veel mensen hadden daar nooit over na hoeven denken. “Het verzet is groeiend, maar helaas nog niet groot genoeg om in het hele land ogen te houden op wie mogelijk op de lijst staat..”
Toen Drew zachtjes aan hem vroeg wat hij precies over deze plek wist, was hij even stil. Technisch gezien wist hij er veel van. Rhys stond eigenlijk altijd in het centrum van het verkrijgen van informatie; vaak was hij degene die ervoor zorgde die zo af en toe nieuwe informatie kon verkrijgen. Hij wist veel basiskennis; wat voor soort mensen hier actief waren en hoeveel, dat er experimenten werden gedaan en door de huidige missie had hij in zijn hoofd ook nog een plattegrond kunnen opstellen op basis van wat hij tot nu toe had gezien. Aan de andere kant wist hij inhoudelijk heel weinig. Hij kon alleen maar raden wat er met de gevangenen gebeurde. De beveiliging op de bestanden die informatie bevatten over onderzoeksdoelen en werkingsmechanismen had hij tot nu toe nog niet kunnen kraken. Vandaar dat zoveel vragen voor Drew had, maar het voelde nog steeds niet als het juiste moment om deze te vragen.
“Ik weet veel over hoe dingen hier werken, welke mensen hier werken en inhoudelijke dingen zoals roosters en zo..” Gaf Rhys eerlijk toe. Alhoewel hij dan niet zo heel veel wist over wat een jongen als Drew hier had meegemaakt, kon hij wel raden hoe dat voor hem geweest had moeten zijn. “Ik weet dat er experimenten uitgevoerd worden, maar niet waarvoor en waarom...”
Toen het bleek dat Rhys Drew had overgehaald om mee te gaan, was hij erg blij. Misschien dat hij dan nu eindelijk de vrijheid weer zou kunnen hebben. Toen hij echter het tweede deel van de zin hoorde, moest hij even opkijken. Hij snapte nog steeds niet helemaal waarom hij ervan overtuigd was dat het te laat was voor iedereen die hier al gevangen was. Het had zeker iets met de experimenten te maken, dat werd Rhys wel duidelijk, maar hoe dit precies werkte wist hij niet. Maar zijn vragen werd al snel meer beantwoord, alhoewel dit eigenlijk alleen maar meer vragen bij Rhys oproepte. Er begon zich langzamerhand een beeld te vormen in zijn hoofd, maar hij voelde dat er een puzzelstukje miste. Vooral het ‘niet meer zijn van normale mensen’ bracht hem op een dwaalspoor. Zijn gedachten begonnen hem toch te veel te worden, en hij vroeg dan toch naar het missende puzzelstuk: “Wat proberen ze te bereiken met de experimenten??”.
Toen Drew zei dat ze nu naar de gang moesten gaan, pakte hij direct zijn keycard uit zijn zak. Na de opmerking van Drew over de lege gang door overleden mensen moest hij wel even slikken, maar hij liet het hem niet tegenhouden. Daar was het nu te laat voor. Rhys draaide zich nog even om naar Drew, en knikte bemoedigend naar hem. In een korte strook haalde hij de keycard door de lezer en opende hij de deur op een klein kiertje. Zodra bleek dat de gang nog steeds verlaten was, opende hij de deur verder en stapte hij naar buiten.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew keek Rhys aan toen hij zei dat het verzet graag anderen wilden beschermen, maar ze daar eigenlijk te klein voor waren. Dat was logisch. Zijn vader zette altijd alles op alles om geheim te houden wat er hier gebeurde. Drew vroeg zich sowieso al af hoe het verzet aan de basis informatie kwam. Kwam het door de verdwijningen? Of iets anders? Misschien was er vroeger een wetenschapper of zo overgelopen. Drew wist het niet. Hij wist niet wat de drijfveer voor het verzet was en dat vond hij soms nog best lastig. Drew kon echter begrijpen dat het moeilijk was om iedereen te beschermen. Zeker als ze nog klein waren. De mensen die zich niet bij het verzet aansloten, waren waarschijnlijk het slimste. Ze hadden geen idee waar ze zich in mengden.
Stil luisterde Drew naar wat Rhys allemaal hier vanaf weet. “Je kent de grote lijnen, maar niet de echte waarheid” zei Drew rustig en knikte even. De geheimen hierbinnen, bleven dus geheim. Het verzet had nog niet echt veel bereikt. Al vroeg Drew zich af of het misschien niet beter was zo. Ze konden niet echt veel met de informatie die Rhys en het verzet hadden verzameld. De roosters veranderden regelmatig. Werknemers? Drew zag niet echt in wat ze daar aan hadden, al maakte Drew zich wel een beetje zorgen om zijn vader. Wat zou het verzet van hem af weten? Was het veilig om met Rhys mee te gaan? Als ze ontdekten dat hij de zoon was van één van de belangrijkste wetenschappers hier, zou meegaan nog wel eens grote problemen kunnen opleveren.
Gelukkig kon Drew niet lang in zijn gedachten blijven hangen, aangezien Rhys hem een vraag stelde. Wat wa het doel hier van? Wat wilden ze bereiken. Dat was een goede vraag. Een vraag waar het verzet een antwoord voor moest hebben als ze iets wilden bereiken.
“De experimenten zijn bedoeld voor verschillende dingen. Het is een beetje moeilijk uit te leggen als je het niet mee maakt en er is niet veel tijd. Laten we het erop houden dat ze freaks van ons maken. Bedoeld voor oorlogen, spionage, maar ook voor medische doeleinden. Als we hier uit komen, leg ik het je wel beter uit” zei Drew tegen Rhys. Drew merkte dat zijn opmerking over zijn gang genoot niet bepaald goed viel bij Rhys. Hij was er van geschrokken. Voor Drew was het inmiddels niet meer dan normaal. Er waren al veel proefpersonen om hem heen gestorven. Soms gingen de proeven mis tijdens het uitvoeren, anderen pleegden zelfmoord of stierven door latere gevolgen van de proeven. Het kon allemaal, je kon het zo gek niet bedenken.
Stil volgde Drew Rhys door de gangen heen toen hij eenmaal de deur had geopend. Het was jaren geleden dat Drew door deze gangen liep zonder een bewaker die zijn arm vasthield en hem mee sleurde naar een onderzoekskamer of de gezamenlijke ruimte. Het voelde fijn om eens door de gangen te lopen zonder meegesleurd te worden. Half struikelend om de bewakers bij te houden.
Terwijl ze door de gangen liepen, hield Drew zijn omgeving goed in de gaten. Hij probeerde te horen waar de voetstappen van de bewakers waren. Wat ze aan het doen waren en in welke richting ze op gingen. Tot ze op een kruispunt aankwamen en Drew opmerkte dat de voetstappen vanuit drie richtingen kwamen. Achter hen, links en voor hen uit.
“Snel naar rechts. De bewakers komen van alle drie de kanten” fluisterde Drew zachtjes tegen Rhys en keek hem aan. Iets zei hem dat ze de bewakers niet te snel af zouden zijn. “Onthou onze afspraak. Door blijven lopen en niet op mij wachten” zei Drew vervolgens toen hij Rhys voor zich uit de rechter gang in liet lopen. Inmiddels was het zwart van zijn kapsel langzaam turquoise geworden. De kleur verspreidde zich over de rest van zijn lichaam, terwijl zijn uniform langzaam begon te scheuren.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Na een laatste bemoedigende blik naar Drew te geven waren ze samen de gang in gestapt. Vooralsnog leek het rustig in de gangen. De bewaker die zijn routine controle kwam doen was al verdwenen. Voor Rhys en Drew was dat zeer voordelig, mogelijk omdat hij nu een nog duidelijker beeld kreeg van de routes die de bewakers ongeveer maakten in de basis. En dat zou later zeker van pas komen.
Terwijl ze aan het lopen waren liet Rhys zijn gedachten afzweven naar iets wat Drew had gezegd toen zij nog in de cel stonden. Laten we het erop houden dat ze freaks van ons maken. Op dit punt begon Rhys het spoor bijster te raken. Ze voerden dus experimenten uit, volgens Drew voor oorlogen, spionage en medische doeleinden. Experimenten die hen zogenaamde freaks maakten, en waardoor zij wederom volgens Drew geen plek in de samenleving meer hadden. Maar wat deden ze dan precies?
Rhys’ brein begon op volle toeren te draaien. Het enige wat hij kon bedenken wat mogelijk realistisch zou kunnen zijn is dat de experimenten uitgevoerd werden met als doel om de bouw van een mens zo te veranderen dat hij of zij een supermens zou worden. Genetisch aangepast, wat precies past in de beschrijving die Drew had gegeven. Het enige andere waar hij aan kon denken is dat de mensen hier gaven of magische krachten probeerden uit te lokken. Maar dit had hij eigenlijk alleen maar gelezen in de stripboeken die hij vroeger zo leuk vond, en had daarmee geen basis in de realiteit. Dat was vast niet wat hier aan de hand was. Wat het ook was, Rhys wist dat het niet ethisch verantwoord was wat hier gebeurde, en daarom moest er direct een stop op komen.
Praten over ethiek was volgens Rhys niet de beste optie in deze situatie. Hij was er wel zeker van dat degenen die deze plek overeind en geheim hielden hun morele waarden al lang hadden laten varen. En als hij Drew moest geloven over dat er veel doden vielen op deze plek, waren die ‘wetenschappers’ mogelijk al veel verder heen.
Na een tijdje gelopen te hebben kwamen ze aan bij een driesplitsing. Rhys stopte even en probeerde zo stil mogelijk te zijn, luisterend naar mogelijke indicaties van bewakers of wetenschappers. Volgens hem bleef het overal stil, maar toen hij naar Drew achter hem keek leek hij wat te horen. Toen hij naar hem fluisterde dat ze naar rechts moesten gaan omdat er bewakers aankwamen, knikte hij. Na zijn tweede opmerking draaide hij zich even naar Drew om, en fluisterde zo zacht mogelijk terug: “Ik beloof het, maar alleen als jij ook je best doet om hier weg te komen”, waarna hij zich omdraaide en de gang in liep.
Rhys begon wat harder, maar nog steeds zo stil mogelijk, verder te lopen. Na een fikse tijd lopen hoorde hij opeens geluiden dichterbij komen. Het was dat van een gesprek dat zijn kant op kwam.
Snel keek hij om zich heen. Iets verderop zag Rhys aan de linkerkant een klein gangetje. "Kom, snel" zei Rhys zo zacht als hij kon tegen Drew, "Er komen mensen aan".
Snel doken ze samen het gangetje in, waarna Rhys zich omdraaide naar Drew. En wat hij toen zag, was zeker niet wat hij had verwacht. De huid van Drew had niet meer zijn normale kleur, maar had het turquoise van zijn haar overgenomen.
Dat wat Rhys in stripboeken had gelezen staarde hem nu regelrecht in zijn gezicht.
Rhys probeerde om er niet te veel aandacht aan te geven, en keek daarentegen naar de muren om zich heen. Op de muur zag hij een wonder hangen; een papier met informatie over wat te doen bij een brand. Met daarop een deel van een plattegrond. Met een uitgang aangegeven. Alhoewel de vondst hem heel blij maakte, bleef hij muisstil tot hij zeker was dat de mensen die het gesprek voerden voorbij de gang waren. Toen het stil bleef in de gang wees Rhys naar de uitgang op de plattegrond. “Drew” zei hij, nog steeds fluisterend voor het geval er toch iemand in de buurt was, “Er staat een uitgang op deze plattegrond”.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew was eigenlijk blij dat Rhys geen vragen stelde. Hoewel hij een vermoedden had dat dit ontsnappingsplan voor hem niet zou werken, en het dus beter was als Rhys wel vragen zou stellen. Hoe meer ze wisten, hoe beter het was tenslotte. Toch hadden ze nu wat andere prioriteiten. Drew kon zich alleen maar inbeelden hoeveel vragen er nu door Rhys zijn hoofd spookten. Door de vage opmerkingen die Drew hem had verteld. Drew had hem al redelijk wat richtingen gegeven om uit te denken, voor het geval hij het niet zou halen. Toch betwijfelde Drew of Rhys er in zijn eentje uit zou kunnen komen. Zou begrijpen wat het betekende, zonder dat hij het liet zien. Wees nu eerlijk, wat hij vertelde leek rechtstreeks uit de stripboeken te komen. X-Man of zo. Niet in de echte wereld voor te komen. Er waren al flink wat bommen op Rhys gevallen door de woorden die Drew had gezegd, maar toch hield Rhys zich groot en zich gefocust op zijn doelen.
Even kon Drew een glimlach niet onderdrukken, toen Rhys zei dat hij zijn best moet doen om te ontsnappen. “Ik heb net zoveel vaagheid op je af gegooid, het minste wat ik kan doen is wat duidelijkheid scheppen als we hieruit zijn” antwoordde Drew tegen Rhys terwijl hij achter hem aan liep.
Al snel kwamen de bewakers van alle kanten en Drew was bezig met zijn transformatie, maar voor hij hem kon afmaken vond Rhys een kleine gang aan de linker kant. Zelf was Drew nog niet eerder in dit deel van het lab geweest. Als kind was het verboden terrein voor Dawn, en nu? Nu had hij de vrijheid niet om te verkennen. Hij wist dan ook niet van het gangetje af, maar het zorgde ervoor dat hij zijn transformatie moest onderbreken. De gang was te smal om goed in te veranderen. Er was alleen maar ruimte voor kleine dieren zoals insecten of katten of zo. Dit zorgde er echter wel voor dat Rhys Drew zijn nieuwe huidskleur zag. Eigenlijk verwachtte Drew een stortvloed aan onbewuste vragen, waardoor ze gepakt zouden worden. Toch kon Rhys zich behoorlijk onder controle houden. Iets waar Drew respect voor had. Hij zag in zijn ogen dat Rhys heel wat vragen had, maar ze hadden nu een ander doel waar ze zich op moesten focussen. Aandacht besteden aan zijn huidskleur hielp daar nu niet bij.
Gelukkig voor hen vonden ze een plattegrond aan de muur hangen. Erg handig voor mogelijke branden ofzo, al betwijfelde Drew of de gevangen uit hun cellen gehaald zouden worden om geëvacueerd te worden. Misschien de trouwe gevangenen of die echt ver waren met de experimenten. Alle andere gevangenen zouden waarschijnlijk levend verbrand worden. Ze hadden hier geen moeite om gevangenen te laten sterven tenslotte.
Stil keek Drew naar de plattegrond en beet op zijn lip. “De uitgang is ver weg en we moeten langs een bewakingspost. Ze hebben het hier goed gebouwd. Naar binnen komen is nog te doen, maar qua beveiliging en indeling is het moeilijk om eruit te komen” zei Drew zachtjes. Er waren twee wegen naar de uitgang, maar de ene weg kon je alleen maar via de andere kant openen. De andere weg ging langs een bewakingspost.
Precies op dat moment hoorde Drew door de gang Rhys zijn naam heel zachtjes genoemd worden en keek even op. “Zijn jullie met meer rebellen?” vroeg Drew zachtjes. “Er komen zo mensen aan en iemand noemt je naam” verklaarde Drew dan ook, terwijl hij zijn huidskleur weer normaal liet worden. Mochten het vrienden zijn, was het waarschijnlijk beter dat ze zijn gekleurde huid niet zagen. Het was niet bepaald een normale tint tenslotte. Stil keek Drew in de richting van het geluid. Overal om hem heen kon Drew de zware voetstappen van de bewakers horen, maar deze voetstappen waren stiller. Sluipender. Alsof ze hier niet hoorden. Ook hun gefluister was amper te verstaan, zelfs als hij zijn dierlijke zintuigen inzette. Het moesten wel buitenstaanders zijn, dat kon niet anders. Hoe ze zich bewogen, was een goede give away.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld