Vandaag was inderdaad niet normaal en een stuk gekker dan gisteren, net zoals ik had verwacht. Het was alsof de programmamakers mijn gedachten konden lezen, of ze hebben stiekem een camera boven mijn bed gehangen zodat ze kunnen lezen wat ik allemaal schrijf. (Heel eerlijk, ik keek net naar het plafond om mijn theorie te testen, gelukkig hangt er geen geheime camera. Denk ik…)

In ieder geval, gisteren vertelde ik over dat ik onmogelijk in zo’n korte tijd zes jongens goed kon leren kennen, zodat ik uiteindelijk een keuze zou kunnen maken. Wonder boven wonder - moet ik het wel een wonder noemen? - kregen we vandaag een opdracht. Of eigenlijk, ik kreeg zes opdrachten. Eén met elke jongen. Waarschijnlijk was het doel om te kijken met wie ik het beste kon samenwerken, dat was in ieder geval mijn conclusie.

De eerste opdracht moest ik met Timothy doen. Hier luidde de opdracht: “Ontsnap uit de kamer”. Niet meer niets minder. Geen hints of wat dan ook. In het begin probeerde we het één en ander uit te vogelen, maar al snel gooide Tim de handdoek in de ring. “Zo gaat het niet lukken.” had hij gezegd. Ik probeerde hem nog over te halen, maar het leek alsof zijn besluit vast stond. Na een half uur maar gewoon stil te zitten in de kamer, werden we eruit gehaald. Misschien als Tim niet zo snel had opgegeven, dat we dan wel de kamer uit hadden gekomen…

Tot mijn grote verbazing was de tweede opdracht precies hetzelfde. Echter was er één aanpassing. Samen met Hans moest ik uit de kamer proberen te ontsnappen, maar we waren beiden geblinddoekt. We moesten nu wel praten… Ook hier gaven we het na een tijdje op. Hoe kon je überhaupt uit een kamer ontsnappen zonder iets te zien? Zonder hints of wat dan ook? Zeker met iemand als Hans, die heel weinig praatte, maakte het deze opdracht alleen maar moeilijker. Toch leek het niet voor niets te zijn geweest, toen Hans begon te praten. ‘Ik praat niet heel veel…’ begon hij. ‘... maar bij jou heb ik het gevoel dat ik dingen… los kan laten.’ Het had me enorm verbaasd, maar ik bemoedigde zijn plotselinge aanvang tot een gesprek. Hij vertrouwde mij iets heel persoonlijks toe en gaf me ook zijn telefoonnummer: 06-832132101.

De derde opdracht moest ik uitvoeren met Aaron. Ook hier was het weer “Ontsnap uit de kamer”. Dit keer hingen er alleen overal briefjes met eventuele hints. Het ene briefje zei “ga op zoek naar dit briefje” en dan ging het weer naar een ander briefje, enzovoort. Na het zoveelste briefje begon Aaron geïrriteerd te raken. Het leek wel alsof hij gefrustreerd raakte van al deze vaagheid. Op een gegeven moment was hij het echt zat. ‘De opdracht is om uit de kamer te ontsnappen…’ mompelde hij. ‘Dus dan doen we dat.’ Voordat ik hem kon tegenhouden, had hij met zijn gespierde lichaam de deur open geramd. Dat had ik echt… niet verwacht…

Opdracht vier moest ik uitvoeren met Aedyn. Het ontsnappen was ons niet gelukt, maar hij probeerde het in ieder geval. Samen probeerden we een uitweg te zoeken, maar uiteindelijk, na veel theorieën uitgeprobeerd te hebben en veel dingen verkeerd te hebben opgevat, gaven we het op. Hij had zich nog verontschuldigd voor het feit dat hij soms niet heel duidelijk was, wat ik wel kon waarderen. Aedyn was in ieder geval eerlijk over zichzelf.

Met Ryu probeerde ik voor de vijfde keer uit de kamer te ontsnappen. Dit keer moesten we alleen beiden en koptelefoon op, zo’n geluiddichte weet je wel? Voor het eerst was het stil toen ik met Ryu alleen was. We mochten de koptelefoon niet afdoen, waardoor we elkaar helemaal niet konden horen. Uiteindelijk probeerden we het met hints, maar heel snel ging het niet. Het leek helemaal niet naar Ryu’s zin te gaan, wat ik ook deed, het was niet goed. Uiteindelijk hoorden we het niet eens toen de deur uiteindelijk open ging en we weg mochten. Het voelde vreemd, normaal ging het juist heel soepel tussen Ryu en mij?

De laatste opdracht was met Noah. Om een één of andere reden - uitzendtijd, waarschijnlijk - hadden ze er dit keer een tijdslimiet opgezet. Binnen tien minuten moesten wij uit de kamer zijn. Ik moet je vertellen, ik heb Noah nog nooit zo fanatiek gezien. Hij was helemaal niet de serieuze, kalm en rustige jongen die ik had leren kennen de afgelopen dagen. Wonder boven wonder was het hem wel gelukt en had hij de sleutel gevonden, die blijkbaar ergens onder de vensterbank verstopt had gezeten.

Lief dagboek, ik heb het gevoel dat ik van alle jongens iets nieuws te weten ben gekomen. Alleen… ik weet nog steeds niet wie ik moet kiezen en ik moet morgen kiezen… Wens me succes oké?

Liefs, May.