Meer dan 1 miljard weergaven op Youtube. Bijna een miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify. 12 miljoen verkochte albums. Meer dan 1000 optredens. Meer dan 150 liedjes. 16 Grammy nominaties. 5 gewonnen Grammy's. Er is niemand die deze stats heeft van liedjes die stuk voor stuk parodieën zijn. Het kan er maar één zijn: Weird Al Yankovich.

De inmiddels 62-jarige zanger, wiens echte naam Alfred Matthew Yankovich is, heeft al een lange carrière achter de rug. Hij raakte op zesjarige leeftijd geïntrigeerd door de accordeon, die inmiddels zijn handelsmerk is. Hij bleef lang oefenen op het instrument omdat hij ervan overtuigd was dat de accordeon 'de rock zou revolutioneren'. Hij gaf deze droom niet op. Goodbye Yellow Brick Road, het album van Elton John, was het album dat hem hielp bij het spelen van rock 'n roll op de accordeon.

Op 16-jarige leeftijd gaf Yankovic een comedy radio personaliteit een zelfgemaakte tape met originele en parodieliedjes, die hij zelf had gespeeld en opgenomen op zijn slaapkamer. Dat werd het begin van zijn carrière. Tijdens zijn studie architectuur werd hij door zijn huisgenoten Weird Al genoemd omdat men hem maar raar vond. Dat werd uiteindelijk zijn persona als lokale radio DJ. Zijn eerste single werd My Bologna, een parodie van My Sharona van The Knacks. De zanger van deze band gaf Weird Al persoonlijk de tip om My Bologna als single uit te brengen. Toen dat gebeurde kreeg Yankovich een contract van zes maanden aangeboden bij het label. Op dat moment besefte hij dat architectuur, waarvoor hij studeerde, het misschien niet ging worden en comedy muziek zijn carrière misschien wel moest worden.

In de jaren '80 groeide de faam van Yankovich. Hij kreeg een top 40 hit met I Love Rocky Road (I Love Rock 'n' Roll) en kreeg opnieuw een platenlabeldeal aangeboden. In 1983 bracht hij zijn eerste album uit. Zijn liedjes drongen langzaamaan één voor één door tot het publiek - van radio tot het net-nieuwe MTV. Zijn tweede album kwam uit in 1984, en op dat album staat een van zijn bekendste hits: Eat it. Dit was een parodie van Michael Jacksons Beat It, met bijbehorende video die shot voor shot nagemaakt was - maar wel aangepast aan Yankovich' tekst.

Gedurende de jaren '80 was Yankovich druk bezig. Veel nieuwe singles, tv shows en enkele andere media-gerelateerde optreden. In 1989 kwam zijn eerste film uit: UHF. De film is tegenwoordig een culthit, maar destijds was dat toch anders. De reviews waren middelmatig, en de release was wat ongunstig. Het moest opbotsten tegen Indiana Jones and the Last Crusade, Ghostbusters II en License to Kill. Ook het bijbehorende album was geen succes en Yankovich kwam in een gat terecht.

Hij begon in 1990 met het maken van een nieuw album. Dit ging echter allemaal niet zo simpel, want hij miste de creatieve vibe na zijn geflopte film. Een grote parodie voor op het album bleef uit. Origineel wilde hij een nieuwe parodie genaamt Snack All Night maken, opnieuw gebaseerd op Michael Jacksons muziek (Black or White). Yankovich vroeg toestemming aan Jackson, maar die was bang dat een parodie de belangrijke boodschap van het origineel zou ondermijnen. Ondertussen werd de band Nirvana steeds groter, en schreef Yankovich "Smells Like Nirvana" (naar Nirvana's Smells Like Teen Spirit"). Hij vroeg opnieuw permissie aan de originele maker, en zanger Kurt Kobain was enthousiast. Hij gaf aan dat een parodie door Weird Al Yankovich een teken was dat Nirvana het gemaakt had. Het lied werd zijn tweede top 40 hit in Amerika.

Zijn volgende twee albums waren ook redelijk succesvol. Bad Hair Day, uit 1996, werd dubbel platina in de Verenigde Staten - het is tegenwoordig een van zijn meest succesvolle albums. Hierna volgde nog enkele albums, maar zijn album uit 2006, Straight Outta Lynwood, zorgde weer voor nieuwe hits. White & Nerdy (naar Ridin') werd zijn eerste Billboard Hot 100 single, een grote prestatie voor artiesten. Canadian Idiot (naar American Idiot) volgde en kwam ook in de lijst terecht. Het album was zijn eerst platina album.

Door de jaren heen heeft Yankovich vaak toestemming gevraagd aan de originele artiesten om parodieën te maken van nummers. Dat heeft enkele keren tot afwijzingen geleid. Zo vroeg hij aan James Blunt toestemming om You're Pitiful (naar You're Beautiful) commercieel uit te brengen, maar kreeg hij daar geen toestemming voor. Daarop bracht hij het gratis uit op internet. Een ander voorbeeld is dat hij al geruime tijd de wens had om een lied van Lady Gaga te coveren. Toen zij Born This Way uitbracht, maakte hij er Perform This Way van. Gaga's manager gaf hem geen toestemming om het nummer commercieel uit te brengen, en ook dit nummer dropte hij gratis op het internet. Maar toen Lady Gaga zijn parodie zag, gaf zij hem wel toestemming om het nummer commercieel uit te brengen. Haar manager had het nooit aan haar voorgelegd. Alle opbrengsten van dit nummer, dat uiteindelijk dus wel commercieel werd uitgebracht, doneerde hij aan Human Rights Campaign, al support van het origineel dat aansluit op het thema mensenrechten.

Nog steeds maakt hij muziek. Zo bracht hij in 2018 The Hamilton Polka uit, een polka medley (met zijn accordeon) van de liedjes uit de musical Hamilton. Of er nu nog nieuwe muziek aankomt, is nog niet zeker. Weird Al is momenteel wel aan het touren door de Verenigde Staten.

Yankovich' persona als Weird Al is een uitgesproken, grappige gast. Maar met zijn echte persoonlijkheid zit een groot contrast. Hij is een hele aardige, verlegen introvert volgens vrienden en familie. verder gebruikt hij geen alcohol, drugs en scheldt hij niet. Hij is vegetarisch sinds 1992. Volgens het internet is Yankovich een van de aardigste, vriendelijkste artiesten die er is. Meer weten over zijn leven? Over enkele jaren komt er een film getiteld "Weird: The Al Yankovic Story". Deze biopic zal alle facetten van zijn leven bespreken. Enkele dagen geleden is bekend gemaakt dat acteur Daniel Radcliffe de titelrol op zich zal gaan nemen en Weird Al zal fungeren als producer voor de film.