VOORWOORD VAN NAYA -----------------------------------
Ik heb veel respect voor Anne, haar familie en andere oorlogsslachtoffers, maar ik ben van mening dat we dit niet moeten vergeten, dat is ook de voornaamste reden dat ik heb gekozen voor dit onderwerp. Ik had 'vrije keuze' en had een paar dagen daarvoor een documentaire over Anne en haar leven gezien, en natuurlijk ook over haar dagboek, wat ik tevens nog nooit heb gelezen, maar don't worry, dit staat nog op mijn lijstje!

Ik heb erg veel interesses wat dit onderwerp betreft en hoop dat dit ook voor jullie geldt, want deze zwarte bladzijde uit onze geschiedenis mag niet vergeten worden!

Lots of love,
Naya

      

Anne en haar familie, dat bestond uit Anne, Otto, Edith en Margot Frank, emigreerde rond 1933 naar Nederland, nadat Hitler leider wordt van de duitse regering, om vervolging in Duitsland te voorkomen. Het gezin woonde in een Duitse nieuwbouwwijk, maar als gevolg van de Economische crisis, waar Hitler de joden de schuld van gaf, krijgt Hitlers partij steeds meer macht waardoor familie Frank ook hier niet meer veilig waren.

Op dertienjarige leeftijd doken Anne en haar familie onder in Het Achterhuis (wat tevens ook de naam van haar dagboek was) Het achterhuis bevond zich achter het bedrijf van haar vader, Otto Frank.  In het voorhuis was het bedrijf, achter de boekenkast vond je de deur naar het achterhuis. (zie afbeelding rechts) In het achterhuis zat niet enkel Anne's familie ondergedoken, hier hielden vier andere zich ook schuil.

Het leven is Duitsland was in eerste instantie zo slecht nog niet. Familie Frank heeft een paar gelukkige jaren gehad.

Otto en Edith, de vader en moeder van Anne, trouwen en gaan op huwelijksreis. Na een kleine 2 jaar bij Otto's ouders gewoond te hebben wordt Margot geboren.

Een jaar later verhuizen ze naar een gezellige, rustige buurt.
Een citaat van Edith luidt als volgt:
''Voor ons behoorden de jaren aan de Marbachweg tot de mooiste.''

In Duitsland was crisis, mensen wisten niet wat ze moesten doen: ze hadden geen geld. Het was dus wel heel makkelijk om de vinger naar iemand te wijzen. Door middel van Hitlers partij en de crisis kwam er steeds meer Jodenhaat. De gelukkige familie was niet langer veilig in Duitsland en emigreerde naar Nederland (zie kopje: emigreren)

Anne schrijft:
''Na mei 1940 ging het bergaf met de goede tijden: eerst de oorlog, dan de capitulatie en de inmars der Duitsers en de ellende voor ons joden begon. Jodenwet volgde op jodenwet en onze vrijheid werd zeer beknot.''

  

Uiteindelijk overleeft enkel Otto Frank, de vader, uit de Frank familie. Een van de dromen van Anne was om schrijfster of journalist te worden, deze wens is uitgekomen. Spijtig genoeg kon ze dit niet meer maken. Niet enkel in Nederland slaat het boek aan, door middel van vele vertalingen en toneelstukken werd de hele wereld geraakt door haar dagboek.

In het dagboek van Anne staan niet alleen gebeurtenissen, ook schrijft ze korte verhalen en schrijft ze mooie citaten van andere schrijvers.
Anne wou dat haar dagboek als roman zou worden uitgebracht, door deze reden wilde ze alles overschrijven. Spijtig genoeg krijgt Anne het niet af, ze worden ontdekt en gearresteerd. (zie kopje: Duitse Inval)

Het dagboek is Anne haar beste vriendin. Ze noemt haar Kitty. Een van haar citaten is: ''Het fijnste van alles vind ik nog dat ik dat wat ik denk en voel tenminste nog op kan schrijven, anders zou ik compleet stikken.''

Een andere citaat van Anne is:
''Maar ik wil verder komen, ik kan me niet voorstellen dat ik zou moeten leven zoals moeder, mevrouw van Pels en al die vrouwen die hun werk doen en later vergeten zijn. Ik moet iets hebben naast man en kinderen waar ik me aan wijden kan! O ja, ik wil niet zoals de meeste mensen voor niets geleefd hebben.’'

In 1940 wordt ook Nederland bezet waardoor er veel voor Joden verandert, waaronder dus ook familie Frank. Wegens de anti-joodse maatregelen krijgen de Joden veel beperkingen opgelegd. Ze mochten niet meer naar het zwembad, de bioscoop, de tram etc. Ook mochten Joden niet meer naar openbare scholen, maar enkel nog naar Joodse scholen.

Als dochter Margot een oproep krijgt voor een Duits werkkamp besluit de familie wegens het grote gevaar onder te duiken.

Na twee jaar ondergedoken te zitten worden de onderduikers verraden. Tot op de dag van vandaag is het niet duidelijk wie de verrader is, wel gaan er enkele theorieën. Ze worden met de personentrein naar kamp Westerbork gebracht, om hier naar de strafbarakken gebracht te worden. Als je je niet vrijwillig meldde maar ondergedoken zat moest je naar z'n barak, die verdeeld waren over mannen en vrouwen.

Overdag moesten de gevangenen werken. Batterijen openhakken, zeer gevaarlijk en vies werk. Volgens overlevende was het enige prettige aan dit werk dat je de mogelijk had om met elkaar te praten

Samen met vier andere Joden doken familie Frank op deze schuilplaats onder. Met acht personen in z'n kleine ruimte leven valt niet mee.

De ouders van Anna dachten van te voren dat ze lang moesten schuilen, dat is de reden dat ze schoolboeken mee namen voor de kinderen.

Samen hebben ze een strakke dagindeling, om niet ontdekt te worden houdt iedereen zich hier strikt aan. Rond kwart voor zeven staat iedereen op, om vervolgens tussen 08:30 en 09:00 muisstil te zijn, omdat de werktijd van de magazijnwerkers in het voorhuis begint. Vervolgens eten ze gezamelijk.
Af en toe komt een helper (die wist van de onderduikers) langs om spullen of dergelijke te brengen.

Om de tijd te doden lazen en leerde de onderduikers.