Vandaag was de eerste dag van het programma. We zijn hier met z’n zevenen in een huis, de zes jongens en ik. Natuurlijk zijn we niet echt alleen. Overal hangen camera’s en elke dag zullen er cameramannen langskomen om ons te interviewen. Het voelt echt heel vreemd dat dit ooit op tv zal worden uitgezonden… Toch weet ik niet of ik nu boos moet zijn op Valerie of niet, voor het opgeven van mij voor dit programma. Misschien had ze gelijk? Ik kan niet elke jongen met mijn ex gaan vergelijken. Al had ik liever gehad dat ze een manier had gekozen waarmee ik niet met mijn hoofd op nationale televisie hoef te verschijnen.

In ieder geval, vandaag zijn er natuurlijk een aantal dingen gebeurd. Ten eerste had ik vandaag echt een heel leuk gesprek met Ryu. We hadden het over van alles en nog wat: vrienden, familie, hobby’s, het hield maar niet op. Ik geloof echt dat als ik op een gegeven moment het gesprek niet had afgekapt omdat ik naar de wc moest, we nog uren op de veranda hadden staan praten. Ik weet niet hoe hij het flikt, maar het is alsof hij precies weet wat ik leuk vind en waar ik graag over praat. Best een vreemd idee eigenlijk, het voelt alsof ik Ryu al jarenlang ken?

Even later was ik in de keuken om een glas water te pakken, waar ik aan de praat raakte met Noah. Het begon met een ongemakkelijke “hey”, maar uiteindelijk hadden we een heel interessant gesprek over kunst en cultuur. Vraag me niet hoe we van een begroeting op zo’n serieus onderwerp waren beland, want om eerlijk te zijn, weet ik dat ook niet. Wat ik wel weet, is dat wat ik zei ook echt serieus genomen werd. Het voelde heel fijn eigenlijk, weten dat er naar je geluisterd wordt.

Net voor het eten was ik nog even naar buiten gegaan om een frisse neus te halen. De camera’s waren overal - ook buiten helaas - en gaven me een licht benauwd gevoel. Buiten voelde het in ieder geval een stuk vrijer. Het was hier dat ik Aaron en Aedyn zag. Ze waren voetbal aan het spelen en ja, Aaron maakte Aedyn helemaal in. Toen Aaron mij op een gegeven moment had opgemerkt glimlachte hij breed en zwaaide hij. Niet veel later kwam hij naar me toe gelopen. Van zijn introductie wist ik nog dat hij een broertje had, dus kon ik het niet laten om naar hem te vragen. Aaron glunderde en liet trots een paar foto’s van zijn kleine broertje zien. Het heeft wel wat, zo’n liefdevolle broer. Soms baal ik er wel van dat ik enig kind ben, maar daar kan ik natuurlijk niets aan veranderen. Aaron zocht op een gegeven moment naar een bepaalde foto, maar kon ‘m niet vinden. Uiteindelijk had hij gevraagd om telefoonnummers uit te wisselen zodat hij, wanneer hij de foto weer zou vinden, deze naar mij zou kunnen sturen. Ik gaf hem mijn nummer, hij gaf mij de zijne: 06-575142782. Ik ben echt benieuwd naar welke foto hij zocht, of was het gewoon een truc om aan mijn nummer te komen?

Die avond hadden we met z’n allen het “groepsdiner”. Mij werd verteld dat dit één van de weinige dingen zou zijn die ze samen moesten doen, omdat er anders weinig beeld van de deelnemers in één kamer zou zijn. Het maakte mij echt niet uit, maar het was erg ongemakkelijk. Probeer het je maar eens in te beelden: een lange tafel, jij aan kop en zes jongens die allemaal jouw hart proberen te veroveren. Het was echt heel vreemd. Gelukkig hoefde ik niet veel te praten, dat deden de jongens zelf al. Dit gesprek leidde echter tot een meningsverschil tussen Ryu en Noah… Volgens mij ging het als volgt:

‘Noah toch, niet zo getreurd. Met zo’n “hemels” hart als dat van jou kom je er wel!’

‘Waar heb je het over, er is helemaal niets mis met mijn hart.’

‘Dat noem je een grap, Engelhardt, een grap.’

‘Het is maar wat je grappig vindt, ik zie de lol er niet van in.’

‘... Je achternaam? Het is een woordgrap.’

‘Het is niet grappig.’

‘Volgens mij heb je je gevoel voor humor thuis laten liggen vriend.’

‘Humor is geen object, je kan het niet meenemen of ergens laten liggen.’

‘Neem alles nou niet zo letterlijk, het is niet-’

Niemand weet wat Ryu verder wilde zeggen. Hans was namelijk uit het niets opgestaan en had de kamer verlaten. Hij zei niet waarom of waar hij heen ging - we gingen uit van zijn kamer - maar het zorgde voor nog een stilte aan tafel. Uiteindelijk verliet iedereen de tafel, op Timothy na. Hij keek me heel even aan en zei: ‘Ze draaien wel bij… Maak je maar geen zorgen.’ Hij keek even aarzelend, maar schreef toen iets op een briefje met een pen die hij toevallig bij de hand had. Toen stond hij op en gaf hij me het briefje. Het was zijn telefoonnummer: 06-798821047. ‘Je kan me altijd een berichtje sturen als je… daar behoefte aan hebt.’ Ik had hem bedankt. Het was echt heel lief van hem, want ik maakte me wel een beetje zorgen eigenlijk en af en toe met iemand praten die niet Valerie is, leek me ook wel wat.

Man wat was dit een vreemde dag. Hopelijk gaat morgen wat normaler worden… Je hoort nog van me!

Liefs, May.