Hans Rosemont. Stil, mysterieus, sexy. Dat zijn drie woorden waarmee ik hem zou omschrijven. Hans heeft in de afgelopen dagen niet zoveel gezegd, maar als hij wat zei dan was het extreem lief. Ik vind het alleen jammer dat ik niet zoveel over hem weet. Hij heeft me wel toevertrouwd dat zijn vorige vriendin al een tijd overleden is. Ik vind het zo zielig voor hem, maar knap dat hij meedoet met dit programma en verder wil met zijn leven. En juist, omdat hij zo weinig verteld, weet ik dat het heel speciaal is dat hij dat aan me heeft verteld. Het laat zien dat hij me echt vertrouwt.

Aaron Locascio. Ik kan zo goed met Aaron praten. Het gaat zo vlot en soepel. Echter weet ik niet of ik mijn hele leven lang verhalen wil horen over voetbal en zijn broertje. De laatste tijd vertelde hij wel meer over andere onderwerpen, tot mijn opluchting. Met Aaron voel ik echt een klik. Zelfs toen ik voor de grap vroeg of we een keer samen een pizza zouden maken, zei hij gewoon ja. Ondanks dat hij mij vertelde dat hij helemaal niet zo van die grapjes houdt over dat zijn ouders Italiaans zijn. Hij is ontzettend spontaan en lief, maar gisteren zag ik ook een andere kant van hem... Dan twijfel ik of ik iets fout heb gedaan en denk ik terug aan die waarschuwing die ik had gekregen. Zou hij echt een kort lontje hebben?

Aedyn O’Ware. Ik vraag me nog altijd af hoe hij eruit zou zien met zijn natuurlijke haarkleur, hoewel ik dit blonde ook wel erg mooi vind. Het maakt hem uniek. Wat ik merk aan Aedyn is dat hij zich graag wat stoerder voordoet dan hij eigenlijk is. Zodra ik in de buurt kom, stelt hij zich anders op. Ik kan er wel om lachen, want ik weet dat het betekent dat hij me erg leuk vindt en hij graag goed over wil komen. Gelukkig heb ik ook wel een aantal keer zijn gevoelige kant gezien, maar ik zou die graag vaker zien. Doordat hij zich ook zo anders opstelt, merk ik niet altijd of hij geïnteresseerd is in wat ik zeg of doe. Ik denk dat dat voor veel misverstanden kan zorgen.

Noah Engelhardt. Zijn achternaam spreekt voor zich. Noah is echt heel lief voor me en met hem kan ik echt serieuze gesprekken voeren over onderwerpen als kunst en cultuur. Het zijn dingen waar ik vaak wel eens iets over lees of over nadenk, maar nog nooit heb ik ooit iemand gevonden die er zo met me over kan praten. Op die momenten steelt hij echt mijn hart en kan ik ook uren luisteren naar hoe gepassioneerd hij iets vertelt. Aan de andere kant is hij te serieus. Als je een grapje maakt, lacht hij zelden, omdat hij gewoon de lol er niet van in kan zien. Verder is hij nogal… fanatiek? Te fanatiek... Hij wil heel graag de beste zijn en hij strijdt dan ook echt voor mijn hart. Hij moet en zal de anderen verslaan, maar ik weet niet of ik dat deel van hem nou zo vleiend vind… Doet hij dit omdat hij mij wilt, of omdat hij de winnaar wilt zijn? Nee, zo zal het toch niet in elkaar zitten. Noah luistert naar me, laat me ook voelen alsof er naar me geluisterd wordt. Dat is toch iets heel fijns.

Ryu Himura. De achttienjarige jongen die ontzettend lief is en waarmee ik zo goed kan praten. Hij lijkt er altijd voor me te zijn en het lijkt alsof hij me 100% begrijpt. Hij is vrolijk, hij is zorgzaam… en tegelijkertijd weet hij precies hoe hij me kan laten blozen, door onverwachts eens een knipoog te geven. Ik moet gewoon glimlachen als ik aan hem denk, maar sinds gisteren ben ik iets minder van mijn zaak. Toen ik hem niet kon horen, leek het wel alsof we helemaal niet goed met elkaar om konden gaan… Ach, het zal wel tussen mijn oren zitten. We hebben immers super leuke, fijne en gezellige gesprekken gehad en hij blijft een hele leuke jongen.

Dan heb je Timothy, die nog steeds wil dat ik hem Tim noem, maar ik vind zijn volledige naam zo mooi. Hij vertrouwt me echt dingen toe en ik durf ook dingen aan hem toe te vertrouwen. Persoonlijk denk ik dat vertrouwen het belangrijkste is wat er bestaat in een relatie, zeker nadat mijn laatste vriendje vreemd is gegaan. Timothy zou mij nooit pijn doen denk ik. Hij is lief, leuk en schattig, maar hij mist doorzettingsvermogen heb ik het idee. Met die opdracht van gisteren, hij gaf het zo snel op… Het verbaasde me echt. Daarnaast, vaak als we aan het praten zijn en er komt opeens er iemand anders tussendoor, dan stopt het gesprek gewoon. Hij laat nogal over zich heen lopen. Wil ik wel een jongen die opgeeft zodra het voelt alsof het hem niet lukt? Echter is Timothy een schat van een jongen. Misschien valt het allemaal wel mee en zit ik hier van een mug een olifant te maken. Ik moet hem gewoon nog wat beter leren kennen en dan blijkt alles vast wel mee te vallen en kruipt hij vast ook meer uit zijn schulp. We kennen elkaar ook nog maar een paar dagen. Het is logisch dat hij nog wat verlegen is.