Marilyn Monroe wordt ruim 50 jaar na haar overlijden nog steeds vaak gezien als het stijlicoon. Haar elegante en sexy uitstraling wordt in de huidige wereld nog steeds door velen nagestreefd. Zelf heeft ze echter een hoge prijs moeten betalen voor haar imago en haar roem.

Marilyn Monroe was namelijk de artiestenaam van Norma Jeane Mortenson, een brunette die op 1 juni 1926 geboren werd in Los Angeles. Als kind had ze een moeilijke jeugd. De identiteit van haar vader was onbekend en ze heeft hem daardoor ook nooit gekend. Haar moeder had een drugsprobleem en leed aan paranoïde schizofrenie, waardoor ze niet in staat was om voor haar dochter te zorgen. Als gevolg hiervan kwam Norma eerst in een weeshuis terecht. Hierover vertelt ze in haar latere leven dat ze het gevoel kreeg dat niemand haar daar wou. Vanuit het weeshuis werd ze in veel pleeggezinnen geplaatst, waarbij ze enkele keren misbruikt werd. Uiteindelijk heeft ze nooit een goede band gehad met haar moeder. Dit werd duidelijk in een interview waarin ze haar moeder omschreef; "Voor mij was ze simpelweg die roodharige vrouw."

Toen Norma zestien was, kon haar pleeggezin niet meer voor haar zorgen. Voor haar waren er toen twee opties; terug naar het weeshuis of trouwen. Ze koos voor het laatste en trouwde met haar buurjongen, James Dougherty, op 12 juni 1942. James ging vervolgens in het leger dienen en Norma ging werken in een fabriek, wat gebruikelijk was tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hier werd ze in 1944 ontdekt door een fotograaf, waarna ze een carrière als model kreeg. Haar successen als model resulteerde in kleine filmrollen en korte contracten bij filmstudio's. Dit is ook het moment dat ze haar artiestennaam aannam. Marilyn was afgeleid van Marilyn Miller, een beroemde musicalster, en Monroe was de meisjesnaam van haar moeder. In deze tijd nam ze veel acteer-, dans- en zanglessen in de hoop haar succes te kunnen vergroten en dat lukte. In 1951 ondertekende ze een contract bij studio Fox, wat haar meer mogelijkheden en grotere rollen gaf. Dit kwam haar echter niet zomaar aanwaaien. Om geaccepteerd te worden voor de rollen, moest ze haar imago veranderen. Daarom verfde ze haar haren blond en onderging ze twee kleine cosmetische ingrepen, om het imago van 'dom blondje' te omarmen.

In 1953 had Marilyn zichzelf opgewerkt tot de best verkoopbare actrice. Ze had hoofdrollen in drie films; 'Niagara', 'Gentlemen Prefer Blonds' en 'How to Marry a Millionair'. De laatste twee hiervan waren komedies, waarin haar imago centraal stond en dit gaf haar veel beroemdheid. Ze was er echter niet blij mee dat enkel haar imago zorgde voor succes en dat ze onderbetaald werd door studio Fox. Hierdoor weigerde ze een filmrol, wat resulteerde in een schorsing door Fox. Niet veel later in 1955 kwam ze echter terug om in één van de grootste successen van haar carrière te spelen; 'The Seven Year Itch'. De meest beroemde scène uit deze film is de omhoog waaiende jurk van Marilyn als ze boven een metroschacht staat. Ondanks de moeilijke relatie tussen Marilyn en Fox, werd haar contract eind 1955 verlengd en kreeg ze een loonsverhoging. In de tijd die volgde, had Marilyn ook nog successen. Ze speelde in vier films en ze won een Golden Globe voor Beste Actrice voor de film 'Some Like It Hot' uit 1959.

De carrière van Marilyn had echter een grote invloed op al haar relaties. Haar eerste relatie met James Dougherty liep stuk in 1946, omdat hij er tegen was dat ze een carrière zou krijgen. In 1954, middenin het hoogtepunt van haar carrière, trouwde ze met Joe DiMaggio. Hij was een honkballer van de New York Yankees en was daardoor gewend aan een leven in de spotlights. Toch zetten ze als goede vrienden een punt achter hun relatie na slechts zeven maanden. De aanleiding hiervan was de beroemde scène uit 'The Seven Year Itch'. De jaloezie van Joe die hierop volgde werd hem teveel, waardoor Marilyn in 1954 een scheiding aanvroeg. Ze had echter een grote droom om kinderen te krijgen. Hierdoor sprong ze snel in haar volgende relatie met toneelschrijver Arthur Miller, met wie ze in 1956 in het huwelijksbootje stapte. Niet veel later, in 1957, werd ze twee keer zwanger, maar beide zwangerschappen eindigden in een miskraam. Dit had te maken met een aandoening aan haar baarmoeder, maar kwam ook door drugsgebruik. Dit huwelijk hield uiteindelijk ook geen stand. In 1961 scheidden ze, waarna Arthur snel een nieuwe relatie begon. Iets wat Marilyn zwaar viel.

Met Marilyns gezondheid ging het ook niet goed. Ze had last van nierstenen en gebruikte drugs. Hierdoor sliep ze veel en kreeg ze moeite om haar teksten te onthouden. Ook kwam ze vaak te laat of helemaal niet opdagen op de filmset, tot frustratie van regisseurs. Ze is hierdoor eenmaal naar een afkickkliniek gestuurd in de hoop van haar verslaving af te komen. Maar dit mocht niet baten. De films die ze maakte, kregen matige tot slechte beoordelingen en ze bleef vaak afwezig op sets. Dit ging door tot 5 augustus 1962. Toen werd ze dood gevonden in haar slaapkamer door haar psycholoog. Zelfmoord door middel van een overdosis werd vastgesteld als de doodsoorzaak. Tot de dag van vandaag is het niet volledig zeker of dit de echte doodsoorzaak is, maar volgens haar doktoren had ze vaker een overdosis genomen en had ze last van angsten en depressies. De dood van Marilyn kwam echter als een schok voor de buitenwereld, omdat ze haar drugsgebruik goed had weten te verbergen. Ze werd in besloten kring begraven op 8 augustus op het Westwood Village Memorial Park Cemetery. Het was georganiseerd door haar zakenmanager en haar ex-man, Joe Dimaggio. Joe kwam de 20 jaren na haar dood nog driemaal per week rozen leggen bij haar graf.

Marilyn Monroe was en is nog steeds een stijlicoon, maar mensen die haar gekend hebben, omschrijven haar op een andere manier. Ze was, in tegenstelling tot haar imago, een slim persoon die hield van lezen. Een vrouw die zeer getalenteerd was, maar vaak verkeerd begrepen en ondergewaardeerd werd. Een kant van deze prachtige vrouw die ook in de huidige wereld nog vaak vergeten wordt.