Je zou kunnen denken dat de afbeelding die gebruikt is in dit artikel een foto is, maar niks is minder waar. Dit landschap is één van de werken van schilder Albert Carel Willink, een Amsterdamse schilder die een belangrijke rol speelde in de magisch realistische schildersmethode.

Albert, die doorgaans aangesproken werd met Carel, werd op 7 maart 1900 geboren in Amsterdam. Zijn vader was autohandelaar en amateurschilder, waardoor hij een grote stimulans was voor Carel om ook te gaan schilderen. Op 14-jarige leeftijd maakte hij zijn eerste schilderij, maar toch ging hij niet in eerste instantie voor een leven als schilder. Tussen 1918 en 1919 studeerde Carel medicijnen, waarna hij een jaar bouwkunde studeerde aan de Technische Hogeschool Delft. Hierna kwam hij erachter dat hij toch kunstschilder wou worden. Om die droom achterna te gaan, wou hij graag naar Parijs. Dit lukte echter niet en hij kwam in Berlijn terecht. Na vele afwijzingen werkte hij uiteindelijk aan de Internationale Vrije Academie van Hans Baluschek.

Carel zijn eerste vrouw was Mies van der Meulen. Dit huwelijk strandde echter al na een jaar toen zij er met een ander vandoor ging. In 1930 trouwde Carel met Wilma Jeuken, wie hij de liefde van zijn leven noemde. Hun huwelijk kwam helaas na dertig jaar aan een eind toen Wilma overleed aan een hersenbloeding. In 1962 kreeg Carel een nieuwe relatie met de excentrieke stewardess Mathilde de Doelder (aanklikbaar). Een vrouw met een dure smaak, een grote voorkeur voor extravagante jurken van onder andere ontwerpster Fong Leng en bijzondere make-up. Carel bekostigde deze dure levensstijl voor haar en baseerde zelfs de prijzen van zijn werken op de kosten van de jurken die ze wou kopen. Door de aandacht die Mathilde naar zich toetrok, kwam Carel ook steeds meer in de spotlights te staan. In 1969 trouwden ze, maar een gelukkig huwelijk was het niet te noemen. Carel werd het gedrag van Mathilde steeds meer zat. Toen ze in 1975 een schilderij kapot maakte waar Carel zijn voormalige vrouw Wilma op geschilderd had, besloot hij om van haar te scheiden. In 1977 trouwde Carel voor de laatste keer met kunstenares Sylvia Quiël. Zij maakte een borstbeeld van hem, die rechts onderin dit artikel te zien is en tot zijn dood in 1983 bleven ze bij elkaar. Ter eren aan hem werd voor zijn honderdste geboortedag dit borstbeeld in een plantsoentje in Amsterdam Oud-Zuid geplaatst, waarna het plantsoentje sindsdien het Carel Willinkplantsoen wordt genoemd.

Carel wisselde vrij vaak qua kunststromingen in zijn werk. Zo begon hij met abstracte werken toen hij aan de academie in Berlijn werkte (1920-1923). Terug in Nederland begon hij werken te maken waarin het kubisme en futurisme veel meer naar voren trad (1923-1926). Een voorbeeld hiervan is dit schilderij dat hij maakte van Mies (aanklikbaar) in 1925. Toen hij daarna toch een reis naar Parijs kon maken, kwam hij in aanraking met het neoclassicisme, waar Pablo Picasso een groot voorbeeld voor was (1926-1931). Dit schilderij van Wilma (aanklikbaar) maakte hij rond het eind van deze periode in 1930.

Pas in 1931 begon Carel te experimenteren met het magisch realisme, al vond hij die benaming maar niks. Zelf noemde hij het altijd imaginair realisme. Zijn doel was om de verbeelding zo realistisch mogelijk weer te geven in zijn werken. Hierdoor lijken de schilderijen bijna op foto's, maar kunnen de beelden in de schilderijen nooit in de echte wereld voorkomen. Vaak combineerde Carel namelijk meerdere bestaande elementen in één schilderij die nooit samen voorkomen. Op vakanties maakte hij vaak foto's van gebouwen, beelden, dieren en tuinen. Ook knipte hij vaak foto's uit kranten of haalde hij inspiratie uit ansichtkaarten. Bij dit schilderij (aanklikbaar) uit 1956 is de absurde combinatie goed te zien. Hierbij heeft hij gebruik gemaakt van het beeld van het park van Versaille en het beeld van een kameel die hij heeft gebaseerd op een foto die hij maakte in dierenpark Artis.

Enkele van zijn werken zijn momenteel te zien in het museum voor modern realisme (Museum MORE) in Kasteel Ruurlo en in Gorssel.