Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
NightMary schreef:
Ik twijfel een beetje over wat ik zou moeten doen. Lees deze portie drama maar als je je aan het vervelen bent. Het is aardig lang dus heb je weer wat te doen.
Ik heb al bijna 10 jaar een hele goede vriendschap met een jongen. Hij woont zo ongeveer bij de grens van Utrecht-Gelderland en het is zo'n anderhalf uur met de trein reizen bij mij vandaan. Bijna ieder jaar kwam hij hier een week logeren in de zomer of kwam hij tussendoor af en toe een paar dagen langs. Ook praatten we best veel en hebben we elkaar door van alles heen geholpen. Hij heeft mij ook echt met zat dingen geholpen, maar ik ben er veel voor hem geweest, ondanks dat dit wel eens ten koste ging van mezelf. Als ik bijvoorbeeld écht moest slapen omdat ik de dag daarna iets belangrijks had of vroeg op moest staan, besloot ik toch om nog met hem te praten en hem te helpen. Want ja, dat doe je in mijn ogen gewoon als je vrienden bent? En het was "normaal" dat ik dat meer deed voor hem dan dat hij er voor mij was wanneer ik iets had, denk ik, want hij kon voor veel dingen (naar eigen zeggen) alleen maar bij mij terecht en ik ook meer bij anderen.
Hij had dus een relatie gekregen met een meisje die samen met haar kind (van +-3 jaar) begeleid woont. Het is niet zÃjn kind, maar hij besloot om er wel voor hen te zijn en te helpen om haar op te voeden. Daar heb ik natuurlijk ontzettend veel respect voor, maar vaak ging dit ten koste van zichzelf. Zij snauwde hem af voor dingen waar hij niets aan kon doen of wanneer haar kind vervelend was/niet luisterde, belde hem en verwachtte dat hij altijd voor haar klaar stond, ook al deed hij iets voor zichzelf. En hij het constant maar gooien op dat die vriendin gestrest was vanwege de begeleiding of dat ze vanwege haar medicijnen zo deed, maar uiteindelijk kon hij die "smoesjes" niet meer gebruiken en zag hij in dat hij zich niet zo moest laten behandelen, omdat hij daar zelf aan onder door ging.
Ze praatten het zogezegd steeds weer uit, maar er kwam geen verandering in haar gedrag en hij bleef ongelukkig zijn door hoe hij behandeld werd. Hij was net afgestudeerd en kon aan de slag in een bakkerij, maar dat vond mevrouw weer niet genoeg. Want "waarom zou je niet gaan solliciteren voor een echte baan?" Excuse me? Hij heeft ervoor gestudeerd en wilde dit graag. Hij heeft altijd al hard gewerkt voor zijn geld en is absoluut niet vies van werken en zichzelf inzetten voor anderen. Maar zij had direct zoiets van "hoe wil je dit gezin gaan onderhouden met zo'n baan?" in plaats van blij voor hem te zijn dat hij werk had gevonden in iets wat hij leuk vond om te doen. Wat gewoon prima verdiende ook nog.
Uiteindelijk kwam hij er ook achter hoe toxic hun relatie was en dat zij gewoon écht niet goed voor hem was en hem niet goed behandelde en dat hij dat echt niet meer wilde. Hij had het dus toch uit gemaakt, maar zij bleef nog steeds vervelend tegen hem doen over spullen die nog bij haar lagen, ander gezeik en nog veel meer verwijten naar hem gooien. Hij zat er zo doorheen dat ik voorstelde dat hij een paar dagen hierheen kon komen om er afstand van te doen en zodat ik hem kon helpen om daar doorheen te komen. Dat wilde hij graag.
Nou in de 5 dagen dat hij hier is geweest, is het geen moment over iets anders gegaan dan over haar. Hij spuwde alles wat zij gedaan had eruit en kon zo dus stoom afblazen. Logisch dat ik hem probeerde te helpen aangezien ik hem ook zelf uitgenodigd had en ik wist dat het hem diep zat, maar hij had niet één keer interesse in mij getoond en mij gevraagd hoe het met mÃj ging. Hij bleef alleen maar spuien over haar en de situatie en het kostte me zo verschrikkelijk veel energie om met hem om te gaan die paar dagen. Zij wist dat hij bij mij was en ze bleef maar iedere dag kort contact zoeken met hem over dingen die ook konden wachten totdat hij weer thuis was. Net zoals dat ze hem bleef appen en bellen toen hij in de zomer voor corona bij mij was. Ik dacht echt laat hem met rust? Toen hadden ze pas net samen dus dat kon ik wel begrijpen, maar de tweede keer was het uit dus WAAROM blijf je hem steeds lastigvallen, net nu hij probeerde weer uit die down stemming te komen?Â
Nou ja goed, hij was dus die 5 dagen lang alleen maar down en het kostte me zoveel energie. Ik zag mijn eigen vriend rond die tijd niet zoveel, maar een mogelijke afspreek dag had ik voor hém aan de kant gezet. Ik had ook het idee dat het hem helemaal niet hielp, omdat hij alleen maar down bleef toen hij er was. Uiteindelijk had hij wel gezegd dat het hem goed gedaan had en dat hij blij was dat hij eindelijk van haar "af was".
Ze spraken elkaar een tijdje niet en het ging goed, totdat zij hem een snapchat stuurde met "naar het ziekenhuis met *naam kind*" like WTF stuur je een snapchat om aandacht te krijgen? Waarom kun je hem niet als een volwassen persoon appen en zeggen dat er iets met je kind aan de hand is? Want zij wÃst hoeveel haar kind voor hem betekende en ze wist dat ze zijn aandacht weer kon krijgen door over haar te beginnen, waardoor ze dus weer in contact kwamen. Hij vertelde mij zo'n 5 dagen later pas dat ze het hadden bijgelegd in de zin van dat ze het hadden uitgepraat en als "normale volwassenen" met elkaar zouden blijven omgaan, omwille van haar dochter die hem nog wilde blijven zien en hij haar. Niets meer, want daar wilde hij niet meer aan beginnen door hoe zij hem behandeld had. Hij kwam nog met een paar smoesjes als "de begeleiding is nu beter" en "ze heeft nu andere medicijnen waardoor ze niet meer zo snauwt", alsof hij zichzelf probeerde voor te houden dat ze kon veranderen of zo?? Dus ik vertelde hem dat het leek alsof hij dus zichzelf aan het ompraten was, maar hij verzekerde me dat hij niets meer met haar wilde beginnen, omdat hij niet vergeten was hoe ze hem gekwetst had. Dus, nog steeds uit en geen relatie meer.
Maar ondertussen post zij wel steeds foto's van haar kind met hem op de achtergrond of hem erbij, als zo'n signaal van "one big happy family" en postte hij vandaag foto's op facebook van hun drieën in de sneeuw, waarbij er stond "Met *haar naam*". Iemand had gereageerd met de vraag of ze weer bij elkaar waren, waarop zij had geantwoord met dat het klopt en dat ze inderdaad weer bij elkaar zijn. Maar mij had hij ff niks verteld.
Ik weet niet wat ik hiermee moet, omdat ik vind dat hij me echt lullig behandeld heeft en dat zelfs nu weer doet. Hij weet dat ik geen fan van haar ben, maar ik heb hem ook gezegd dat ik wil dat hij gelukkig is en dat het dus niet uitmaakt wat Ãk vind. Dus het kwetst me dat hij sinds 16 januari helemaal niets meer tegen me heeft gezegd, nadat ik hem vroeg om te gamen en hij antwoordde dat het hem niet uitkwam (waarbij ik er later achter kwam dat hij dus bij haar zat). Hij vraagt niet eens hoe het met mij gaat in deze lockdown sinds ik thuis zit en toont echt 0 interesse in mij, en hij weet me altijd te vinden wanneer het kut met hem gaat, maar wanneer het weer goed gaat word ik aan de kant geschoven.
Dus ik weet niet, misschien ben ik er wel klaar mee?? Maar ik weet niet of ik hem moet aanspreken of het gewoon moet laten en niets meer van me laat horen. 10 jaar lang wil ik niet weggooien of hem na al die tijd ghosten, maar ik denk gewoon echt dat ik niets meer haal uit deze vriendschap, behalve narigheid en het gevoel alsof ik er niet toe doe. Ik heb helemaal geen zin om dit met hem te bespreken maar aan de andere kant wil ik wel dat hij weet hoe ik me voel door hem.
Ik weet het gewoon niet hihi. Iemand ideeën?Â
Ik twijfel een beetje over wat ik zou moeten doen. Lees deze portie drama maar als je je aan het vervelen bent. Het is aardig lang dus heb je weer wat te doen.
Ik heb al bijna 10 jaar een hele goede vriendschap met een jongen. Hij woont zo ongeveer bij de grens van Utrecht-Gelderland en het is zo'n anderhalf uur met de trein reizen bij mij vandaan. Bijna ieder jaar kwam hij hier een week logeren in de zomer of kwam hij tussendoor af en toe een paar dagen langs. Ook praatten we best veel en hebben we elkaar door van alles heen geholpen. Hij heeft mij ook echt met zat dingen geholpen, maar ik ben er veel voor hem geweest, ondanks dat dit wel eens ten koste ging van mezelf. Als ik bijvoorbeeld écht moest slapen omdat ik de dag daarna iets belangrijks had of vroeg op moest staan, besloot ik toch om nog met hem te praten en hem te helpen. Want ja, dat doe je in mijn ogen gewoon als je vrienden bent? En het was "normaal" dat ik dat meer deed voor hem dan dat hij er voor mij was wanneer ik iets had, denk ik, want hij kon voor veel dingen (naar eigen zeggen) alleen maar bij mij terecht en ik ook meer bij anderen.
Hij had dus een relatie gekregen met een meisje die samen met haar kind (van +-3 jaar) begeleid woont. Het is niet zÃjn kind, maar hij besloot om er wel voor hen te zijn en te helpen om haar op te voeden. Daar heb ik natuurlijk ontzettend veel respect voor, maar vaak ging dit ten koste van zichzelf. Zij snauwde hem af voor dingen waar hij niets aan kon doen of wanneer haar kind vervelend was/niet luisterde, belde hem en verwachtte dat hij altijd voor haar klaar stond, ook al deed hij iets voor zichzelf. En hij het constant maar gooien op dat die vriendin gestrest was vanwege de begeleiding of dat ze vanwege haar medicijnen zo deed, maar uiteindelijk kon hij die "smoesjes" niet meer gebruiken en zag hij in dat hij zich niet zo moest laten behandelen, omdat hij daar zelf aan onder door ging.
Ze praatten het zogezegd steeds weer uit, maar er kwam geen verandering in haar gedrag en hij bleef ongelukkig zijn door hoe hij behandeld werd. Hij was net afgestudeerd en kon aan de slag in een bakkerij, maar dat vond mevrouw weer niet genoeg. Want "waarom zou je niet gaan solliciteren voor een echte baan?" Excuse me? Hij heeft ervoor gestudeerd en wilde dit graag. Hij heeft altijd al hard gewerkt voor zijn geld en is absoluut niet vies van werken en zichzelf inzetten voor anderen. Maar zij had direct zoiets van "hoe wil je dit gezin gaan onderhouden met zo'n baan?" in plaats van blij voor hem te zijn dat hij werk had gevonden in iets wat hij leuk vond om te doen. Wat gewoon prima verdiende ook nog.
Uiteindelijk kwam hij er ook achter hoe toxic hun relatie was en dat zij gewoon écht niet goed voor hem was en hem niet goed behandelde en dat hij dat echt niet meer wilde. Hij had het dus toch uit gemaakt, maar zij bleef nog steeds vervelend tegen hem doen over spullen die nog bij haar lagen, ander gezeik en nog veel meer verwijten naar hem gooien. Hij zat er zo doorheen dat ik voorstelde dat hij een paar dagen hierheen kon komen om er afstand van te doen en zodat ik hem kon helpen om daar doorheen te komen. Dat wilde hij graag.
Nou in de 5 dagen dat hij hier is geweest, is het geen moment over iets anders gegaan dan over haar. Hij spuwde alles wat zij gedaan had eruit en kon zo dus stoom afblazen. Logisch dat ik hem probeerde te helpen aangezien ik hem ook zelf uitgenodigd had en ik wist dat het hem diep zat, maar hij had niet één keer interesse in mij getoond en mij gevraagd hoe het met mÃj ging. Hij bleef alleen maar spuien over haar en de situatie en het kostte me zo verschrikkelijk veel energie om met hem om te gaan die paar dagen. Zij wist dat hij bij mij was en ze bleef maar iedere dag kort contact zoeken met hem over dingen die ook konden wachten totdat hij weer thuis was. Net zoals dat ze hem bleef appen en bellen toen hij in de zomer voor corona bij mij was. Ik dacht echt laat hem met rust? Toen hadden ze pas net samen dus dat kon ik wel begrijpen, maar de tweede keer was het uit dus WAAROM blijf je hem steeds lastigvallen, net nu hij probeerde weer uit die down stemming te komen?Â
Nou ja goed, hij was dus die 5 dagen lang alleen maar down en het kostte me zoveel energie. Ik zag mijn eigen vriend rond die tijd niet zoveel, maar een mogelijke afspreek dag had ik voor hém aan de kant gezet. Ik had ook het idee dat het hem helemaal niet hielp, omdat hij alleen maar down bleef toen hij er was. Uiteindelijk had hij wel gezegd dat het hem goed gedaan had en dat hij blij was dat hij eindelijk van haar "af was".
Ze spraken elkaar een tijdje niet en het ging goed, totdat zij hem een snapchat stuurde met "naar het ziekenhuis met *naam kind*" like WTF stuur je een snapchat om aandacht te krijgen? Waarom kun je hem niet als een volwassen persoon appen en zeggen dat er iets met je kind aan de hand is? Want zij wÃst hoeveel haar kind voor hem betekende en ze wist dat ze zijn aandacht weer kon krijgen door over haar te beginnen, waardoor ze dus weer in contact kwamen. Hij vertelde mij zo'n 5 dagen later pas dat ze het hadden bijgelegd in de zin van dat ze het hadden uitgepraat en als "normale volwassenen" met elkaar zouden blijven omgaan, omwille van haar dochter die hem nog wilde blijven zien en hij haar. Niets meer, want daar wilde hij niet meer aan beginnen door hoe zij hem behandeld had. Hij kwam nog met een paar smoesjes als "de begeleiding is nu beter" en "ze heeft nu andere medicijnen waardoor ze niet meer zo snauwt", alsof hij zichzelf probeerde voor te houden dat ze kon veranderen of zo?? Dus ik vertelde hem dat het leek alsof hij dus zichzelf aan het ompraten was, maar hij verzekerde me dat hij niets meer met haar wilde beginnen, omdat hij niet vergeten was hoe ze hem gekwetst had. Dus, nog steeds uit en geen relatie meer.
Maar ondertussen post zij wel steeds foto's van haar kind met hem op de achtergrond of hem erbij, als zo'n signaal van "one big happy family" en postte hij vandaag foto's op facebook van hun drieën in de sneeuw, waarbij er stond "Met *haar naam*". Iemand had gereageerd met de vraag of ze weer bij elkaar waren, waarop zij had geantwoord met dat het klopt en dat ze inderdaad weer bij elkaar zijn. Maar mij had hij ff niks verteld.
Ik weet niet wat ik hiermee moet, omdat ik vind dat hij me echt lullig behandeld heeft en dat zelfs nu weer doet. Hij weet dat ik geen fan van haar ben, maar ik heb hem ook gezegd dat ik wil dat hij gelukkig is en dat het dus niet uitmaakt wat Ãk vind. Dus het kwetst me dat hij sinds 16 januari helemaal niets meer tegen me heeft gezegd, nadat ik hem vroeg om te gamen en hij antwoordde dat het hem niet uitkwam (waarbij ik er later achter kwam dat hij dus bij haar zat). Hij vraagt niet eens hoe het met mij gaat in deze lockdown sinds ik thuis zit en toont echt 0 interesse in mij, en hij weet me altijd te vinden wanneer het kut met hem gaat, maar wanneer het weer goed gaat word ik aan de kant geschoven.
Dus ik weet niet, misschien ben ik er wel klaar mee?? Maar ik weet niet of ik hem moet aanspreken of het gewoon moet laten en niets meer van me laat horen. 10 jaar lang wil ik niet weggooien of hem na al die tijd ghosten, maar ik denk gewoon echt dat ik niets meer haal uit deze vriendschap, behalve narigheid en het gevoel alsof ik er niet toe doe. Ik heb helemaal geen zin om dit met hem te bespreken maar aan de andere kant wil ik wel dat hij weet hoe ik me voel door hem.
Ik weet het gewoon niet hihi. Iemand ideeën?Â
17
