mijn vriend - Forum - Virtual Popstar

Anoniem
Wereldberoemd

theBlondeSalad schreef:

SalviaDivinorum schreef:
wel lastige situatie dit zeg, snap wel dat je hem wil helpen maar aan de andere kant kan je ook niet nonstop aan iemand blijven trekken als die zelf geen moeite wil doen

!!

desnoods opper het idee dat hij eens met de huisarts gaat praten of een psycholoog/praktijkondersteuner kan helpen als hij echt zoveel moeite heeft met dagelijks functioneren

Account verwijderd

schreef:

Daisy schreef:
Begrijpelijk maar je bent zijn vriendin en niet zijn moeder lieverd

Anoniem
Popster

SalviaDivinorum schreef:

theBlondeSalad schreef:

SalviaDivinorum schreef:
wel lastige situatie dit zeg, snap wel dat je hem wil helpen maar aan de andere kant kan je ook niet nonstop aan iemand blijven trekken als die zelf geen moeite wil doen

!!

desnoods opper het idee dat hij eens met de huisarts gaat praten of een psycholoog/praktijkondersteuner kan helpen als hij echt zoveel moeite heeft met dagelijks functioneren

denk idd dat het ook wel goed is dat hij naar de huisarts, psycholoog of praktijkondersteuner gaat.

het klinkt ook niet alsof je hem even op weg moet helpen maar meer alsof je hem door het hele proces heen moet sleuren, dat is niet oké

Account verwijderd

schreef:

Sas schreef:

Colluv schreef:

Sas schreef:
Ik snap echt volledig dat je de rol aanneemt die je nu hebt aangenomen, puur omdat je voor zowel jezelf als hem het beste wil. Je wil dat hij ook toekomstgerichter gaat kijken en zijn best doet in het leven.

Het enige is (en dit klinkt misschien lullig) dat hij nooit echt hulp hoeft te zoeken, als jij alles voor hem opknapt wanneer hij zo'n bui heeft. Dan voelt het ook niet nodig voor hem, want er is nooit echt iets misgegaan. Het is allemaal opgelost dankzij jullie. Soms moet je echt vallen om zelf ook te merken hoe 'ernstig' de situatie is.

Op de korte termijn kan je dit soort dingen opknappen, maar hij moet het wel echt zelf in gaan zien. Zeker hoe hij nu zegt dat hij geen hulp nodig heeft, wat gaat er dan zorgen voor die eye-opener?

Ja je hebt wel gelijk hierin, dus jij zegt eigenlijk dat het beter is het gewoon te laten? Maar probleem is ik heb dit al vaak gedaan, en hij leert er maar niet uit, hij blijft maar altijd super belangrijke dingen ditchen...

Normaal denk ik echt 'fuck it' en moet ie maar weten dat hij een buis heeft voor een vak ofzo omdatie niet komt opdagen voor zijn presentatie... Maar nu had zijn eigen moeder mij gestuurd (doet ze nooit), wss omdat ie echt bijna afstudeert (hij doet al 5 jaar over een studie van 3j) en ze wil er denk ik ook gewoon van af zijn, dus dan ga ik me wel ermee bemoeien voor haar

maarja like I said heb dus al vaak niks gedaan maar die leert er gewoon niet uit...

Ik zou het waarschijnlijk ook gedaan hebben hoor, als zijn moeder het zelfs vraagt. Maar een onvoldoende halen is wel anders dan een nieuwe stage moeten zoeken. Het is nu de vraag bij wat voor gebeurtenis het bij hem zal beginnen te dagen...

Misschien is het voor jou fijn om het hier even over te hebben met zijn moeder. Wat haar het beste lijkt om te doen en dergelijke. Zij staat er immers ook erg in de buurt en zit eigenlijk een beetje in dezelfde situatie. En dan kan je best zeggen dat een vriendin je adviseerde om het niet meer voor je vriend op te knappen en dergelijke. Jullie willen beide het beste voor hem, alleen de vraag is nu wat het beste is...

Het is wel echt een lastige situatie ;c

Ik heb reeds gebeld met zijn mama, zo zielig. Ze zei zelf ik kan gewoon niets doen heb naar de stageplaats gebeld en gezegd dat hij autopech heeft maar ze verwachten hem dus nog en hij wil niet uit zijn bed.

Ze zei dat hij nu zowiezo weer weken in bed zal liggen, omdat hij superveel zo'n momentjes heeft, maar het nu gewoon zo belangrijk is, zonder stage heeft hij zijn diploma niet... Ik heb geantwoord dat ze heeft gedaan wat ze kon en we niet meer kunnen doen ;(

@Beccie ja iknow, maar hij is gewoon troubled dan kan ik hem niet in de steek laten. Dit is echt een serieuze issue dat hij heeft maar voor de rest is hij zo'n goed lief, die ik echt graag zie, dus ik kan die gewoon niet verlaten omdat hij issues heeft, ik wist dit al vooraleer we een relatie aangingen.

Ja hij zit ook in een dipje, deze heeft hij 2 x per jaar maar dan laat ie gewoon alles vallen, hoe belangrijk het ook is, en als ik praat wil ie niet antwoorden, die wil er gewoon niet over hebben ik sta hier gewoon macheloos in en moet erop staan kijken hoe mijn vriend zijn toekomst wegsmijt

Nee true ma ik voel me een beetje obligated, in good times and in worse denk ik dan, ik voel alsof het een beetje mijn plicht is mijn vriend uit zijn negatieve periodes te trekken, maar is frustrerend als dit gewoon helemaal niet lukt

Account verwijderd

schreef:

theBlondeSalad schreef:

SalviaDivinorum schreef:
wel lastige situatie dit zeg, snap wel dat je hem wil helpen maar aan de andere kant kan je ook niet nonstop aan iemand blijven trekken als die zelf geen moeite wil doen

!!

desnoods opper het idee dat hij eens met de huisarts gaat praten of een psycholoog/praktijkondersteuner kan helpen als hij echt zoveel moeite heeft met dagelijks functioneren

I did, zoveel, en hij zegt altijd zal ik eens doen maar hij doet 't niet. Laatst had ik erover met 'm, en die zei datie eens was gegaan, en daar gewoon een uur stil heeft gezeten en niet heeft gepraat met de therapeut... Hij zegt dat hij gewoon niet kan praten dusja ... Echt moeilijk dit

Anoniem
Minister of Pop

Sas schreef:
Aww ja wel lastig om te zien dat het voor zijn moeder ook zo lastig is.. Ik denk wel dat deze stageplek er achter gaat komen dat het ongeluk niet waar is tbh, op deze manier
Wat je zegt "je hebt gedaan wat je kon" is ook echt waar, en dat moet je jezelf ook beseffen. Je bent in mijn ogen echt te goed voor die jongen.

Ik zou hem zeker niet verlaten, maar ik zou het ook niet zo voor blijven kauwen voor hem eigenlijk

Zou het hem helpen als jij of zijn moeder mee gaat naar zo'n gesprek? Zodat hij een soort opzetje heeft als hij even niet kan praten of iets dergelijks? Want hij zal het toch echt moeten leren ben ik bang...

Anoniem
YouTube-ster

Brainwashed schreef:
Oh wat lastig! Kan je wel met hem praten als hij dit soort periodes heeft? Je zou namelijk een soort van schema kunnen maken met hem, kijken waar hij bijv nu nog wel energie en pleZier uithaalt, om hem te stimuleren die activiteiten nog op te pakken.
En misschien is een stage in deze periode dan ook geen goed idee... hoe naar dat ook is. Maar mentale gezondheid is ook wel heel belangrijk en je komt natuurlijk niet binnen een dag of twee uit een depressieve episode..

Account verwijderd

schreef:

Sas schreef:
Aww ja wel lastig om te zien dat het voor zijn moeder ook zo lastig is.. Ik denk wel dat deze stageplek er achter gaat komen dat het ongeluk niet waar is tbh, op deze manier
Wat je zegt "je hebt gedaan wat je kon" is ook echt waar, en dat moet je jezelf ook beseffen. Je bent in mijn ogen echt te goed voor die jongen.

Ik zou hem zeker niet verlaten, maar ik zou het ook niet zo voor blijven kauwen voor hem eigenlijk

Zou het hem helpen als jij of zijn moeder mee gaat naar zo'n gesprek? Zodat hij een soort opzetje heeft als hij even niet kan praten of iets dergelijks? Want hij zal het toch echt moeten leren ben ik bang...

Het is een super gesloten jongen, de enigste persoon waar hij een beetje mee kan praten is mij (en het is echt beperkt), en hij zegt dat hij dit puur doet om mij niet te verliezen. Maar dat hij nog nooit over zijn gevoelens etc. heeft kunnen praten dat hij dit gewoon echt niet kan, idk of ik dan zoiets kan laten forceren door hem naar therapeut te laten gaan met zijn mama? Zijn mama had hem ingeschreven voor gesprek ooit en toen had hij daar een uur stil gezeten en NIKS gezegd, hij zegt het zelf, de enige waar ik een beetje mee praat is jij gewoon omdat ik u anders kwijt geraak (ik ging het ooit eens uitmaken omdat ik niks van conversatie met hem had), en hij zegt dat hij echt al nu over zijn strepen gaat bij mij, terwijl de gesprekken met hem echt minimaaaal zijn dus ja therapie gaat gwn niet bij hem denk ik sad

Account verwijderd

schreef:

Brainwashed schreef:
Oh wat lastig! Kan je wel met hem praten als hij dit soort periodes heeft? Je zou namelijk een soort van schema kunnen maken met hem, kijken waar hij bijv nu nog wel energie en pleZier uithaalt, om hem te stimuleren die activiteiten nog op te pakken.
En misschien is een stage in deze periode dan ook geen goed idee... hoe naar dat ook is. Maar mentale gezondheid is ook wel heel belangrijk en je komt natuurlijk niet binnen een dag of twee uit een depressieve episode..

Maar hij heeft dit echt af en toe, is echt iets dat soms opkomt. Dan heeft hij in NIETS zin, zelf niet in leuke dingen zoals naar vrienden gaan, dus idk schema maken, die zal dat gewoon niet volgen en in bed blijven

Anoniem
YouTube-ster

Brainwashed schreef:

Brainwashed schreef:
Oh wat lastig! Kan je wel met hem praten als hij dit soort periodes heeft? Je zou namelijk een soort van schema kunnen maken met hem, kijken waar hij bijv nu nog wel energie en pleZier uithaalt, om hem te stimuleren die activiteiten nog op te pakken.
En misschien is een stage in deze periode dan ook geen goed idee... hoe naar dat ook is. Maar mentale gezondheid is ook wel heel belangrijk en je komt natuurlijk niet binnen een dag of twee uit een depressieve episode..

En ik ben het niet eens met wat hiervoor wel gezegd is, dat je moet gaan twijfelen of je nog wel met hem verder wilt. Tuurlijk je moet altijd nadenken van "zie ik met deze persoon een toekomst voor me", maar jouw vriend heeft waarschijnlijk last van depressies (correct me if i'm wrong) en dat is gewoon een ziekte, waarvoor hij hulp nodig heeft (buiten jou en zijn moeder).
Hoe graag jij en zijn moeder hem ook willen helpen; dat gaat niet. Hij moet hiervoor echt met een psycholoog gaan praten, daar zal hij waarschijnlijk ook een plan vormen over hoe hij merkt dat er weer een depressieve periode aan zit te komen, zodat het niet zoals nu weer wordt.

Account verwijderd

schreef:

Brainwashed schreef:

Brainwashed schreef:
Oh wat lastig! Kan je wel met hem praten als hij dit soort periodes heeft? Je zou namelijk een soort van schema kunnen maken met hem, kijken waar hij bijv nu nog wel energie en pleZier uithaalt, om hem te stimuleren die activiteiten nog op te pakken.
En misschien is een stage in deze periode dan ook geen goed idee... hoe naar dat ook is. Maar mentale gezondheid is ook wel heel belangrijk en je komt natuurlijk niet binnen een dag of twee uit een depressieve episode..

En ik ben het niet eens met wat hiervoor wel gezegd is, dat je moet gaan twijfelen of je nog wel met hem verder wilt. Tuurlijk je moet altijd nadenken van "zie ik met deze persoon een toekomst voor me", maar jouw vriend heeft waarschijnlijk last van depressies (correct me if i'm wrong) en dat is gewoon een ziekte, waarvoor hij hulp nodig heeft (buiten jou en zijn moeder).
Hoe graag jij en zijn moeder hem ook willen helpen; dat gaat niet. Hij moet hiervoor echt met een psycholoog gaan praten, daar zal hij waarschijnlijk ook een plan vormen over hoe hij merkt dat er weer een depressieve periode aan zit te komen, zodat het niet zoals nu weer wordt.

Maar dat heeft hij al geprobeerd schat, je hebt volledig gelijk in wat je zeg (ik studeer psychologie en herken echt veel symptomen), maar hij is al naar psycholoog gegaan en die is daar gewoon een uur gaan zitten en heeft niks gezegd, hij is niet gelukkig, maar wil ook geen hulp aanvaarden, ook niet van psychologen...

Anoniem
Minister of Pop

Sas schreef:

Colluv schreef:

Sas schreef:
Aww ja wel lastig om te zien dat het voor zijn moeder ook zo lastig is.. Ik denk wel dat deze stageplek er achter gaat komen dat het ongeluk niet waar is tbh, op deze manier
Wat je zegt "je hebt gedaan wat je kon" is ook echt waar, en dat moet je jezelf ook beseffen. Je bent in mijn ogen echt te goed voor die jongen.

Ik zou hem zeker niet verlaten, maar ik zou het ook niet zo voor blijven kauwen voor hem eigenlijk

Zou het hem helpen als jij of zijn moeder mee gaat naar zo'n gesprek? Zodat hij een soort opzetje heeft als hij even niet kan praten of iets dergelijks? Want hij zal het toch echt moeten leren ben ik bang...

Het is een super gesloten jongen, de enigste persoon waar hij een beetje mee kan praten is mij (en het is echt beperkt), en hij zegt dat hij dit puur doet om mij niet te verliezen. Maar dat hij nog nooit over zijn gevoelens etc. heeft kunnen praten dat hij dit gewoon echt niet kan, idk of ik dan zoiets kan laten forceren door hem naar therapeut te laten gaan met zijn mama? Zijn mama had hem ingeschreven voor gesprek ooit en toen had hij daar een uur stil gezeten en NIKS gezegd, hij zegt het zelf, de enige waar ik een beetje mee praat is jij gewoon omdat ik u anders kwijt geraak (ik ging het ooit eens uitmaken omdat ik niks van conversatie met hem had), en hij zegt dat hij echt al nu over zijn strepen gaat bij mij, terwijl de gesprekken met hem echt minimaaaal zijn dus ja therapie gaat gwn niet bij hem denk ik

Maar ehm... even een hele stomme vraag:
vindt hij het zelf vervelend dat dit gebeurt? Vindt hij het vervelend dat hij er lastig over praat?

Want als het antwoord daarop 'ja' is, zou hij genoeg motivatie hebben voor een traject toch, om het te leren. Als hij hier onverschillig over is, dan zie ik het somber in

Account verwijderd

schreef:

Sas schreef:

Colluv schreef:

Sas schreef:
Aww ja wel lastig om te zien dat het voor zijn moeder ook zo lastig is.. Ik denk wel dat deze stageplek er achter gaat komen dat het ongeluk niet waar is tbh, op deze manier
Wat je zegt "je hebt gedaan wat je kon" is ook echt waar, en dat moet je jezelf ook beseffen. Je bent in mijn ogen echt te goed voor die jongen.

Ik zou hem zeker niet verlaten, maar ik zou het ook niet zo voor blijven kauwen voor hem eigenlijk

Zou het hem helpen als jij of zijn moeder mee gaat naar zo'n gesprek? Zodat hij een soort opzetje heeft als hij even niet kan praten of iets dergelijks? Want hij zal het toch echt moeten leren ben ik bang...

Het is een super gesloten jongen, de enigste persoon waar hij een beetje mee kan praten is mij (en het is echt beperkt), en hij zegt dat hij dit puur doet om mij niet te verliezen. Maar dat hij nog nooit over zijn gevoelens etc. heeft kunnen praten dat hij dit gewoon echt niet kan, idk of ik dan zoiets kan laten forceren door hem naar therapeut te laten gaan met zijn mama? Zijn mama had hem ingeschreven voor gesprek ooit en toen had hij daar een uur stil gezeten en NIKS gezegd, hij zegt het zelf, de enige waar ik een beetje mee praat is jij gewoon omdat ik u anders kwijt geraak (ik ging het ooit eens uitmaken omdat ik niks van conversatie met hem had), en hij zegt dat hij echt al nu over zijn strepen gaat bij mij, terwijl de gesprekken met hem echt minimaaaal zijn dus ja therapie gaat gwn niet bij hem denk ik

Maar ehm... even een hele stomme vraag:
vindt hij het zelf vervelend dat dit gebeurt? Vindt hij het vervelend dat hij er lastig over praat?

Want als het antwoord daarop 'ja' is, zou hij genoeg motivatie hebben voor een traject toch, om het te leren. Als hij hier onverschillig over is, dan zie ik het somber in

Ja, hij vindt het zelf niet leuk, maar heeft gewoon geen motivatie, is echt super raar???

Anoniem
Landelijke ster

Jupiler schreef:
Wat een superingewikkelde situatie! Echt naar om dan toch zo die machteloosheid te voelen.
Hoe kut dit ook klinkt, jij kan niet zijn leven volledig regelen of leiden. Hij moet het uiteindelijk zelf doen. Alleen van wat ik nu lees klinkt het echt niet alsof hij op dit moment in staat is om een stage aan te kunnen eerlijk gezegd? Hoe kut dat ook is, hij zou echt in behandeling bij een therapeut moeten eigenlijk, want dit klinkt wel als een serieus probleem sad

Misschien zeg ik nu iets heel gemeens dus mensen die meer verstand hebben dan ik moeten dit even verbeteren misschien want twijfel hier ook beetje over haha, maar op het moment dat jullie echt even stoppen met zijn shit proberen op te lossen. Dus niet bellen dat hij autopech heeft bijvoorbeeld, krijgt hij dan niet meer de motuvatie om toch hulp te zoeken?

Anoniem
Minister of Pop

Sas schreef:

Colluv schreef:

Sas schreef:

Colluv schreef:
Het is een super gesloten jongen, de enigste persoon waar hij een beetje mee kan praten is mij (en het is echt beperkt), en hij zegt dat hij dit puur doet om mij niet te verliezen. Maar dat hij nog nooit over zijn gevoelens etc. heeft kunnen praten dat hij dit gewoon echt niet kan, idk of ik dan zoiets kan laten forceren door hem naar therapeut te laten gaan met zijn mama? Zijn mama had hem ingeschreven voor gesprek ooit en toen had hij daar een uur stil gezeten en NIKS gezegd, hij zegt het zelf, de enige waar ik een beetje mee praat is jij gewoon omdat ik u anders kwijt geraak (ik ging het ooit eens uitmaken omdat ik niks van conversatie met hem had), en hij zegt dat hij echt al nu over zijn strepen gaat bij mij, terwijl de gesprekken met hem echt minimaaaal zijn dus ja therapie gaat gwn niet bij hem denk ik

Maar ehm... even een hele stomme vraag:
vindt hij het zelf vervelend dat dit gebeurt? Vindt hij het vervelend dat hij er lastig over praat?

Want als het antwoord daarop 'ja' is, zou hij genoeg motivatie hebben voor een traject toch, om het te leren. Als hij hier onverschillig over is, dan zie ik het somber in

Ja, hij vindt het zelf niet leuk, maar heeft gewoon geen motivatie, is echt super raar???

Eigenlijk zou hij in een periode dat het beter met hem gaat dat traject moeten beginnen, dan heeft hij ook de energie om het te doen. Want diep van binnen ziet hij dus wel het probleem en merkt hij de tegenslag ervan, alleen de energie/motivatie voor alles ontbreekt nu, dus ook voor een heel open gesprek

Ik zou voor nu de stage niet meer 'redden' om het zo maar te zeggen en om hem de tijd te gunnen om mentaal herstel te beginnen. Als hij dan de energie vindt samen kijken wat de mogelijkheden zijn voor therapie en dergelijke