Internationale Dag van de Mentale Gezondheid - Forum

Anoniem
Princess of Pop

Mandalorian schreef:

Adlisious schreef:
dankjewel voor de aandacht die hieraan wordt gegeven!

na een jarenlang gevecht ben ikzelf eindelijk aan het afbouwen van mijn medicatie, antidepressiva, in de hoop dat ik nu zonder kan. ik ben depressief, en dat zal altijd een stukje van mij blijven maar hopelijk kan ik daar in de toekomst beter mee omgaan door de therapieën die ik heb gevolgd. en wetende dat er nu ook echt een deel autisme in zit wat veel antwoorden heeft opgeleverd.

wat @Mandalorian ook zegt, fijn dat we hier nu over kunnen praten. ik heb ook lang in schaamte geleefd. vroeger hield ik me groot en maakte ik mezelf wijs dat er niks aan de hand was en kon ik mijn masker weer opzetten. tot ik 2 jaar geleden in een zwart gat viel en er niet meer uit kon komen, toen hield ik ook vooral vol dat het de burn-out was. zeggen tegen mensen dat het de combinatie van beide (burn-out en depressie) was durfde ik niet. zijn toch altijd mensen die heel snel depressief linken aan zelfdoding.

Ja precies dat!
Vond het vooral kut omdat mensen het vaak niet serieus nemen bij jongeren
Dan zeggen ze van "ja hoort gewon bij de puberteit!! heeft iedereen last van" Ik begon gewoon te denken dat het allemaal normaal was tot het inderdaad echt niet meer ging

Anoniem
Landelijke ster

Tomyris schreef:

Mandalorian schreef:

Adlisious schreef:
dankjewel voor de aandacht die hieraan wordt gegeven!

na een jarenlang gevecht ben ikzelf eindelijk aan het afbouwen van mijn medicatie, antidepressiva, in de hoop dat ik nu zonder kan. ik ben depressief, en dat zal altijd een stukje van mij blijven maar hopelijk kan ik daar in de toekomst beter mee omgaan door de therapieën die ik heb gevolgd. en wetende dat er nu ook echt een deel autisme in zit wat veel antwoorden heeft opgeleverd.

wat @Mandalorian ook zegt, fijn dat we hier nu over kunnen praten. ik heb ook lang in schaamte geleefd. vroeger hield ik me groot en maakte ik mezelf wijs dat er niks aan de hand was en kon ik mijn masker weer opzetten. tot ik 2 jaar geleden in een zwart gat viel en er niet meer uit kon komen, toen hield ik ook vooral vol dat het de burn-out was. zeggen tegen mensen dat het de combinatie van beide (burn-out en depressie) was durfde ik niet. zijn toch altijd mensen die heel snel depressief linken aan zelfdoding.

Ja precies dat!
Vond het vooral kut omdat mensen het vaak niet serieus nemen bij jongeren
Dan zeggen ze van "ja hoort gewon bij de puberteit!! heeft iedereen last van" Ik begon gewoon te denken dat het allemaal normaal was tot het inderdaad echt niet meer ging

Dit herken ik zo erg, en dit is eigenlijk ook best stom, want het moment dat het dan niet meer gaat voelde voor mij heel erg alsof je ontzettend hard aan het falen bent omdat je dingen die gewoon normaal zouden moeten zijn niet aan kan.

Maar ik ben blij dat dat er nu een beetje uit gaat.

Anoniem
Internationale ster

Julianne schreef:
Ik voel me steeds inder en minder in controle over wat er gebeurt. Heb ook het gevoel dat ik niet echt omkan met het feit dat ik alles zelf moet doen in plaats van er vroeger mijn ouders waren (i know het klinkt verwend)
En het gaat dan ook om kleine dingen bv zorgen dat je alles meehebt, een half uur op voorhand vertrekken, alles netjes houden etc etc

Ik wil gewoon zeggen, het zijn allemaal doodnormale dingen waar iedereen goed mee om kan gaan, maar ik heb dat dan weer niet. Ik voel me er enorm gestresst en angstvol bij dat ik iets mis.

Anoniem
Popster

Cerveza schreef:
Ah wauw mooi topic op deze manier

Anoniem
Wereldberoemd

Paris schreef:
het is ook oke als het niet oke gaat

Anoniem
Wereldberoemd

Afterlife schreef:

Paris schreef:
het is ook oke als het niet oke gaat

paris heeft gesproken !

Bluesweater
Minister of Pop

bluesweater schreef:

Afterlife schreef:
wauw wat goed dat hier aandacht aan wordt besteed !! <3

agreed!

Anoniem
Wereldberoemd

mien15 schreef:

Afterlife schreef:
wauw wat goed dat hier aandacht aan wordt besteed !! <3

Account verwijderd

schreef:

Julianne schreef:
Ik voel me steeds inder en minder in controle over wat er gebeurt. Heb ook het gevoel dat ik niet echt omkan met het feit dat ik alles zelf moet doen in plaats van er vroeger mijn ouders waren (i know het klinkt verwend)
En het gaat dan ook om kleine dingen bv zorgen dat je alles meehebt, een half uur op voorhand vertrekken, alles netjes houden etc etc

Ik wil gewoon zeggen, het zijn allemaal doodnormale dingen waar iedereen goed mee om kan gaan, maar ik heb dat dan weer niet. Ik voel me er enorm gestresst en angstvol bij dat ik iets mis.

Ik heb dat ook hoor! Na enige tijd leer je wel dingen, zoals zelf bellen voor een afspraak bij de dokter enzo, dat lukt me inmiddels, maar ik vond het heel lastig om 'losgelaten' te worden 'omdat ik nu volwassen ben en dan hoort dat zo', terwijl je daar soms amper op wordt voorbereid voorafgaand (ik in ieder geval amper)

Account verwijderd

schreef:

Mandalorian schreef:

Adlisious schreef:
dankjewel voor de aandacht die hieraan wordt gegeven!

na een jarenlang gevecht ben ikzelf eindelijk aan het afbouwen van mijn medicatie, antidepressiva, in de hoop dat ik nu zonder kan. ik ben depressief, en dat zal altijd een stukje van mij blijven maar hopelijk kan ik daar in de toekomst beter mee omgaan door de therapieën die ik heb gevolgd. en wetende dat er nu ook echt een deel autisme in zit wat veel antwoorden heeft opgeleverd.

wat @Mandalorian ook zegt, fijn dat we hier nu over kunnen praten. ik heb ook lang in schaamte geleefd. vroeger hield ik me groot en maakte ik mezelf wijs dat er niks aan de hand was en kon ik mijn masker weer opzetten. tot ik 2 jaar geleden in een zwart gat viel en er niet meer uit kon komen, toen hield ik ook vooral vol dat het de burn-out was. zeggen tegen mensen dat het de combinatie van beide (burn-out en depressie) was durfde ik niet. zijn toch altijd mensen die heel snel depressief linken aan zelfdoding.

Ja precies dat!
Vond het vooral kut omdat mensen het vaak niet serieus nemen bij jongeren
Dan zeggen ze van "ja hoort gewon bij de puberteit!! heeft iedereen last van" Ik begon gewoon te denken dat het allemaal normaal was tot het inderdaad echt niet meer ging

Dat idd, en ook dat ik dacht dat het alleen aan mij lag en dat bepaalde slechte dingen simpelweg 'bij me hoorde'. Door schaamte daarvoor sprak ik er nooit over. Pas toen ik in therapie ging en de therapeute zei dat het geen eigenschappen van mij waren, maar symptomen van een ziekte, ging er een knop om en kon ik er veel makkelijker over praten. Maar nu merk je wel veel meer dat mensen er open over zijn en dan kan je makkelijker zeggen 'oh hey, dat heb ik ook', en dat kan zoveel verschil maken

Account verwijderd

schreef:
Goed dat dit topic er is en respect dat sommigen hier hun verhalen delen. <3

Adlisious
Wereldberoemd

Adlisious schreef:

Couture schreef:

Mandalorian schreef:

Adlisious schreef:
dankjewel voor de aandacht die hieraan wordt gegeven!

na een jarenlang gevecht ben ikzelf eindelijk aan het afbouwen van mijn medicatie, antidepressiva, in de hoop dat ik nu zonder kan. ik ben depressief, en dat zal altijd een stukje van mij blijven maar hopelijk kan ik daar in de toekomst beter mee omgaan door de therapieën die ik heb gevolgd. en wetende dat er nu ook echt een deel autisme in zit wat veel antwoorden heeft opgeleverd.

wat @Mandalorian ook zegt, fijn dat we hier nu over kunnen praten. ik heb ook lang in schaamte geleefd. vroeger hield ik me groot en maakte ik mezelf wijs dat er niks aan de hand was en kon ik mijn masker weer opzetten. tot ik 2 jaar geleden in een zwart gat viel en er niet meer uit kon komen, toen hield ik ook vooral vol dat het de burn-out was. zeggen tegen mensen dat het de combinatie van beide (burn-out en depressie) was durfde ik niet. zijn toch altijd mensen die heel snel depressief linken aan zelfdoding.

Ja precies dat!
Vond het vooral kut omdat mensen het vaak niet serieus nemen bij jongeren
Dan zeggen ze van "ja hoort gewon bij de puberteit!! heeft iedereen last van" Ik begon gewoon te denken dat het allemaal normaal was tot het inderdaad echt niet meer ging

Dat idd, en ook dat ik dacht dat het alleen aan mij lag en dat bepaalde slechte dingen simpelweg 'bij me hoorde'. Door schaamte daarvoor sprak ik er nooit over. Pas toen ik in therapie ging en de therapeute zei dat het geen eigenschappen van mij waren, maar symptomen van een ziekte, ging er een knop om en kon ik er veel makkelijker over praten. Maar nu merk je wel veel meer dat mensen er open over zijn en dan kan je makkelijker zeggen 'oh hey, dat heb ik ook', en dat kan zoveel verschil maken

precies dit ook.

doordat ik dacht dat het aan mij lag heb ik ook heel lang erover gedaan om hulp te accepteren. maar eigenlijk moesten ook bij de dokters alarmbellen afgaan. toen ik bij de dokter kwam met de gedachte dat het een burn-out was stuurde hij mij weg. 'slaap er maar een nachtje over, even rust nemen zal je goed doen' en dat terwijl ik al 15 jaar kam met slaapproblemen. ik smeekte om hulp, maar kreeg het niet. tot ik naar mijn eigen huisarts kon komen, en die zag de eerste seconde dat ze mij zag dat er echt iets goed fout was. ze prikte door me heen en door haar heb ik de juiste hulp gekregen, en uiteindelijk medicatie.
het is fijn dat we er gewoon open over kunnen zijn, dat mensen durven toe te geven dat ze het kennen of er ook mee dealen. de strijd is al eenzaam genoeg

Anoniem
Popster

SalviaDivinorum schreef:
Wat lief dit topic!!

Areximache
Wereldberoemd

Areximache schreef:
🙏🙏🙏🙏

Wishbone
Queen of Pop

Wishbone schreef:
Waarom voelt dit toch als een drempel om te doen.

Hoe gaat het écht met je?
Op dit moment wel goed, maar het wisselt heel erg.

Waar heb je op dit moment last van/maak je je zorgen over?
Ik ben bijna 25 en ik heb alleen heel veel vrienden op afstand. Daardoor ben ik vaak alleen en best wel eenzaam. Ik zit veel op mijn studentenkamer, mijn studies zijn voorbij. Ik werk wel, maar alleen vanuit huis of sporadisch een opdracht op locatie. Ik verveel me vaak, maar kan tegelijkertijd geen energie opbrengen voor mijn hobby's zoals make-up. Ik begin me ook te ergeren aan mijn kamer en zou heel graag een eigen plekje willen, maar ik ben alleen en freelancer dus ik kan voorlopig niks omdat het allemaal te duur is.

En af en toe denk ik dan wel van, ja... Is dit nu mijn leven.

Wat vond je het afgelopen jaar het moeilijkst?
Dealen met mijn faalangst.

Waar heb je op dit moment het meest behoefte aan?
Vrienden. Eigenlijk ook in de buurt, zodat je eens spontaan samen kan lunchen of winkelen. Maar tegelijkertijd vind ik nieuwe mensen ontmoeten heel eng.

Wat is iets waar je trots op bent?
Wat ik heb bereikt het afgelopen jaar. Ik heb best heel wat coole dingen gedaan als make-upartiest.

Wie of wat heeft je het afgelopen jaar veel steun gegeven?
Mijn make-upopleiding, want de docente had heel veel vertrouwen in mij. En mijn vader, moeder en zus.

Wat zijn drie dingen waar je op dit moment dankbaar voor bent?
Ik ben gezond, ik kan goed sparen en mijn vader.

Waar kijk je het meest naar uit?
Ik ga vier dagen naar Londen binnenkort met mijn vader en zus.