mijn vriend - Forum - Virtual Popstar

Account verwijderd

schreef:

Brainwashed schreef:

Colluv schreef:

Brainwashed schreef:
ahhh jij studeert ook psychologie
je had het hiervoor over manisch, maar denk je dat hij echt manisch depressief is? want dan zou hij evt naar een psychiater kunnen gaan, voor medicijnen, stemmingsstabilisators, zodat ie minder schommelt qua stemming?

ik loop stage op een depressie afdeling!! dus zie best wel veel ervan

ja ik bedoelde ook manisch depressief, had het beter voluit geschreven, maar hijzelf denkt ook dat ie dat heeft, dus hij beseft het over zichzelf

hij wil gewoon niet, omdat ie ooit naar een psycholoog is gegaan en gewoon niet kon praten, al probeerde hij, hij zijn geen woord en deze therapie hielp dus niets, dus die is gewoon niet gemotiveerd

oke ja dit gaat misschien hard klinken, maar hij moet echt met de neus ook op de feiten worden gedrukt. want zeggen dat je niet naar de psycholoog wil omdat je niet kan praten en dat jaren volhouden is natuurlijk gewoon stom... voor hemzelf, want hij komt zo telkens opnieuw weer hierin terecht. en jij ook en zijn familie ook. het is dan júist belangrijk dat hij erover praat want dan kunnen jullie het ook allemaal begrijpen.
ik zou echt tegen hem zeggen hoe dit voor jóú is en evt aangeven (als dat zo is) dat jij dit ook niet keer op keer trekt, als hij jou niet meeneemt in zijn gedachten etc.
het is natuurlijk wel heel kenmerkend voor iemand met een depressie om de hele tijd te zeggen dat je iets niet kan of niet wil, maar dat is juist iets wat je moet doorbreken, want dat zijn belemmerende gedachten die uiteindelijk totaal onwaar zijn.

Maar als hij zich dan terug goed voelt, kan hij nog altijd niet praten, idk ik probeer al 4 j maar die jongen kan hemzelf gewoon niet uiten, dat is echt een probleem, bij mij lukt het na 4 j al een heel klein beetje, maar praktisch niets, dus die zal zeker niet zich kunnen uiten bij een psycholoog

het enige wat ik nog kan doen is als hij zich goed voelt voorstellen samen met mij naar een psycholoog te gaan, omdat ik hier ook mee struggle en ook wil dat dit opgelost geraak, en dit probleem niet alleen zorgt voor problemen bij hem, maar ook bij mij, idk mss zal ie dan willen

Account verwijderd

schreef:

Sas schreef:

Colluv schreef:

Sas schreef:
Voelt voor mij een beetje als een smoesje ook eigenlijk... Als hij het echt wil, dan gaat er vanzelf een manier komen met een goede psycholoog. Ik snap dat het moeilijk is om te praten, maar je kan ook niet niks zeggen je hele leven lang. ;s
Lijkt me echt heel vervelend voor jou dat eigenlijk alles wat we verzinnen voor hem toch wordt afgekeurd, voelt een beetje hopeloos op dit moment

Ja het is gewoon ook hopeloos, dat ik het probleem, en idk hoe ik hiermee om kan gaan, want dit zal heel mijn relatie zo zijn, ik zal het altijd mee inzitten

Ik zou hem verlaten als hij het niet nogmaals gaat proberen met een psycholoog in een goede periode, want iedereen weet dat hij anders toch weer terugvalt

Maar het is een ziekte, ik kan hem daarvoor niet verlaten ik zie 'm graag en wil 'm steunen ook als ie in zijn donkere periode's zit, ik wist dit op voorhand dat ie issues had, toen we vrienden waren, en momenteel is niemand erin geslaagd dit te doorbreken, ik zal mijn best blijven doen en strijden, hem verlaten zal niks helpen, buiten hem depressiever maken

Anoniem
Wereldberoemd

theBlondeSalad schreef:
Nja ik ga 't maar nog eens herhalen: je bent niet z'n moeder of therapeut en op gegeven moment (zoals nu) dan moet jij ook je eigen grenzen trekken.

Anoniem
YouTube-ster

Brainwashed schreef:

Colluv schreef:

Brainwashed schreef:

Colluv schreef:
ja ik bedoelde ook manisch depressief, had het beter voluit geschreven, maar hijzelf denkt ook dat ie dat heeft, dus hij beseft het over zichzelf

hij wil gewoon niet, omdat ie ooit naar een psycholoog is gegaan en gewoon niet kon praten, al probeerde hij, hij zijn geen woord en deze therapie hielp dus niets, dus die is gewoon niet gemotiveerd

oke ja dit gaat misschien hard klinken, maar hij moet echt met de neus ook op de feiten worden gedrukt. want zeggen dat je niet naar de psycholoog wil omdat je niet kan praten en dat jaren volhouden is natuurlijk gewoon stom... voor hemzelf, want hij komt zo telkens opnieuw weer hierin terecht. en jij ook en zijn familie ook. het is dan júist belangrijk dat hij erover praat want dan kunnen jullie het ook allemaal begrijpen.
ik zou echt tegen hem zeggen hoe dit voor jóú is en evt aangeven (als dat zo is) dat jij dit ook niet keer op keer trekt, als hij jou niet meeneemt in zijn gedachten etc.
het is natuurlijk wel heel kenmerkend voor iemand met een depressie om de hele tijd te zeggen dat je iets niet kan of niet wil, maar dat is juist iets wat je moet doorbreken, want dat zijn belemmerende gedachten die uiteindelijk totaal onwaar zijn.

Maar als hij zich dan terug goed voelt, kan hij nog altijd niet praten, idk ik probeer al 4 j maar die jongen kan hemzelf gewoon niet uiten, dat is echt een probleem, bij mij lukt het na 4 j al een heel klein beetje, maar praktisch niets, dus die zal zeker niet zich kunnen uiten bij een psycholoog

het enige wat ik nog kan doen is als hij zich goed voelt voorstellen samen met mij naar een psycholoog te gaan, omdat ik hier ook mee struggle en ook wil dat dit opgelost geraak, en dit probleem niet alleen zorgt voor problemen bij hem, maar ook bij mij, idk mss zal ie dan willen

ja ik zou hem echt niet te vrij laten hierin, vooral omdat het heel veel effect heeft op jou en jullie relatie en toekomst. ik hoop dat het goed komt en hij zich snel beter voelt!

Account verwijderd

schreef:

theBlondeSalad schreef:
Nja ik ga 't maar nog eens herhalen: je bent niet z'n moeder of therapeut en op gegeven moment (zoals nu) dan moet jij ook je eigen grenzen trekken.

Ja heb je helemaal gelijk in, maar het is niet omdat het slecht gaat met je lief je hem moet verlaten, die jongen heeft echt issues, en hij kan er zelf niet mee omgaan dus voel me dan wat verplicht (door mezelf) mee te helpen, idk kan het echt niet uitleggen

Account verwijderd

schreef:

Brainwashed schreef:

Colluv schreef:

Brainwashed schreef:
oke ja dit gaat misschien hard klinken, maar hij moet echt met de neus ook op de feiten worden gedrukt. want zeggen dat je niet naar de psycholoog wil omdat je niet kan praten en dat jaren volhouden is natuurlijk gewoon stom... voor hemzelf, want hij komt zo telkens opnieuw weer hierin terecht. en jij ook en zijn familie ook. het is dan júist belangrijk dat hij erover praat want dan kunnen jullie het ook allemaal begrijpen.
ik zou echt tegen hem zeggen hoe dit voor jóú is en evt aangeven (als dat zo is) dat jij dit ook niet keer op keer trekt, als hij jou niet meeneemt in zijn gedachten etc.
het is natuurlijk wel heel kenmerkend voor iemand met een depressie om de hele tijd te zeggen dat je iets niet kan of niet wil, maar dat is juist iets wat je moet doorbreken, want dat zijn belemmerende gedachten die uiteindelijk totaal onwaar zijn.

Maar als hij zich dan terug goed voelt, kan hij nog altijd niet praten, idk ik probeer al 4 j maar die jongen kan hemzelf gewoon niet uiten, dat is echt een probleem, bij mij lukt het na 4 j al een heel klein beetje, maar praktisch niets, dus die zal zeker niet zich kunnen uiten bij een psycholoog

het enige wat ik nog kan doen is als hij zich goed voelt voorstellen samen met mij naar een psycholoog te gaan, omdat ik hier ook mee struggle en ook wil dat dit opgelost geraak, en dit probleem niet alleen zorgt voor problemen bij hem, maar ook bij mij, idk mss zal ie dan willen

ja ik zou hem echt niet te vrij laten hierin, vooral omdat het heel veel effect heeft op jou en jullie relatie en toekomst. ik hoop dat het goed komt en hij zich snel beter voelt!

ja ik ga dit eens proberen hopelijk werkt dit dan eindelijk wel

Anoniem
Minister of Pop

Sas schreef:

Colluv schreef:

Sas schreef:

Colluv schreef:
Ja het is gewoon ook hopeloos, dat ik het probleem, en idk hoe ik hiermee om kan gaan, want dit zal heel mijn relatie zo zijn, ik zal het altijd mee inzitten

Ik zou hem verlaten als hij het niet nogmaals gaat proberen met een psycholoog in een goede periode, want iedereen weet dat hij anders toch weer terugvalt

Maar het is een ziekte, ik kan hem daarvoor niet verlaten ik zie 'm graag en wil 'm steunen ook als ie in zijn donkere periode's zit, ik wist dit op voorhand dat ie issues had, toen we vrienden waren, en momenteel is niemand erin geslaagd dit te doorbreken, ik zal mijn best blijven doen en strijden, hem verlaten zal niks helpen, buiten hem depressiever maken

Weet je waar ik dit een beetje mee kan vergelijken om een beter beeld te geven hoe ik erover denk. Het is een beetje alsof iemand ontzettend last heeft van zijn kies als hij er op een verkeerde manier op kauwt. Hij wil niet naar de tandarts, omdat hij toch meestal wel goed kauwt en er meestal geen last van heeft, maar je weet dat het probleem niet weggaat. Iedereen zou deze persoon voor gek verklaren dat hij/zij niet naar de tandarts gaat en eigenlijk heb ik hier hetzelfde bij.
Het is inderdaad een ziekte, maar hij moet het wel proberen te verbeteren. Hem verlaten zal hem inderdaad niet helpen, maar als hij zichzelf niet helpt, ga jij er ontzettend onder lijden en dat gun ik je niet.

Mikatos
Internationale ster

Mikatos schreef:

Sas schreef:
Denk eigenlijk dat je het niet meer voor hem moet opnemen en dat hij diep moet vallen om echt te merken waar hij mee bezig is...

Ben je al eens het gesprek aangegaan of het wel goed met hem gaat?

Hier dacht ik dus ook aan, omdat ik een paar jaar terug een onbewuste depressie had en me zo erg herken in dat continue smoesjes verzinnen om ergens niet heen te gaan, moe zijn, ect.

Anoniem
Wereldberoemd

theBlondeSalad schreef:

Colluv schreef:

theBlondeSalad schreef:
Nja ik ga 't maar nog eens herhalen: je bent niet z'n moeder of therapeut en op gegeven moment (zoals nu) dan moet jij ook je eigen grenzen trekken.

Ja heb je helemaal gelijk in, maar het is niet omdat het slecht gaat met je lief je hem moet verlaten, die jongen heeft echt issues, en hij kan er zelf niet mee omgaan dus voel me dan wat verplicht (door mezelf) mee te helpen, idk kan het echt niet uitleggen

Ik heb meer dan een jaar een relatie gehad met een jongen met klinische depressie en op gegeven moment ga je er zelf ook aan onderdoor. Ik weet wat de afwegingen zijn, maar echt als ik terug kon gaan had ik het eerder afgekapt. Niet omdat ik niet van 'm hield of dat hij die liefde niet verdiende, maar hij kon gewoon niet in een elatie zitten en ik was echt z'n therapeut ongeveer zonder daar ook maar enige bevoegdheid voor had. Ben daar zelf uiteindelijk ook hartstikke aan kapot gegaan en dat moet je zien te voorkomen meid.

Zeg niet dat je het uit moet maken, maar maak zijn problemen niet jouw verantwoordelijkheid.

Anoniem
Popster

SalviaDivinorum schreef:

Colluv schreef:

SalviaDivinorum schreef:

Colluv schreef:
Nee, hij zou idd moeten gaan als ie zich goed voelt, maar dan moet je ook wat kunnen praten, en dit kan hij niet, zelf niet als ie zich goed voelt. Dat is gewoon zo'n probleem, dat ie NIET kan pratne, hoe hard je ook probeert of pushed

en als jij mee gaat (of zijn moeder idk?) naar de psycholoog (misschien de 1e en 2e keer of zo) en samen met hem het gesprek met een psycholoog aangaat? Dat jij uitlegt wat de problemen zijn waar die nu tegen aan loopt? misschien dat dat voor hem de stap een beetje verkleint om naar de psycholoog weer te gaan

Ja zijn moeder sowieso niet, maar ik ben de enige persoon die hij vertrouwt zegt ie of maar iets kwijt bij kan, dus als ie zich beter voelt zal ik eens voorstellen we samen kunnen gaan :/ maar hij moet het ook willen ik kan die niet pushen

ik zou zelf wel een beetje klaar mee zijn als zijn antwoord op alles letterlijk "nee" is. want zo komt het wel een beetje over. Dat het niet lukt met stage omdat hij met een depressie of een manische depressie of nog iets anders dealt, dat kan en vind ook dat je hem daar in kan ondersteunen. Maar als hij daar geen hulp mee wil of 'dat lukt niet' dan houdt het op een gegeven moment ook gewoon op of zo? Je kan niet letterlijk op alles zeggen dat het niet lukt en verwachten dat anderen het voor je oplossen. ik snap wel dat het lastig is, maar hij moet wel ergens op een vlak stappen gaan zetten anders blijf je voor altijd in deze situatie

Anoniem
YouTube-ster

Brainwashed schreef:

SalviaDivinorum schreef:

Colluv schreef:

SalviaDivinorum schreef:
en als jij mee gaat (of zijn moeder idk?) naar de psycholoog (misschien de 1e en 2e keer of zo) en samen met hem het gesprek met een psycholoog aangaat? Dat jij uitlegt wat de problemen zijn waar die nu tegen aan loopt? misschien dat dat voor hem de stap een beetje verkleint om naar de psycholoog weer te gaan

Ja zijn moeder sowieso niet, maar ik ben de enige persoon die hij vertrouwt zegt ie of maar iets kwijt bij kan, dus als ie zich beter voelt zal ik eens voorstellen we samen kunnen gaan :/ maar hij moet het ook willen ik kan die niet pushen

ik zou zelf wel een beetje klaar mee zijn als zijn antwoord op alles letterlijk "nee" is. want zo komt het wel een beetje over. Dat het niet lukt met stage omdat hij met een depressie of een manische depressie of nog iets anders dealt, dat kan en vind ook dat je hem daar in kan ondersteunen. Maar als hij daar geen hulp mee wil of 'dat lukt niet' dan houdt het op een gegeven moment ook gewoon op of zo? Je kan niet letterlijk op alles zeggen dat het niet lukt en verwachten dat anderen het voor je oplossen. ik snap wel dat het lastig is, maar hij moet wel ergens op een vlak stappen gaan zetten anders blijf je voor altijd in deze situatie

!!

Account verwijderd

schreef:

theBlondeSalad schreef:

Colluv schreef:

theBlondeSalad schreef:
Nja ik ga 't maar nog eens herhalen: je bent niet z'n moeder of therapeut en op gegeven moment (zoals nu) dan moet jij ook je eigen grenzen trekken.

Ja heb je helemaal gelijk in, maar het is niet omdat het slecht gaat met je lief je hem moet verlaten, die jongen heeft echt issues, en hij kan er zelf niet mee omgaan dus voel me dan wat verplicht (door mezelf) mee te helpen, idk kan het echt niet uitleggen

Ik heb meer dan een jaar een relatie gehad met een jongen met klinische depressie en op gegeven moment ga je er zelf ook aan onderdoor. Ik weet wat de afwegingen zijn, maar echt als ik terug kon gaan had ik het eerder afgekapt. Niet omdat ik niet van 'm hield of dat hij die liefde niet verdiende, maar hij kon gewoon niet in een elatie zitten en ik was echt z'n therapeut ongeveer zonder daar ook maar enige bevoegdheid voor had. Ben daar zelf uiteindelijk ook hartstikke aan kapot gegaan en dat moet je zien te voorkomen meid.

Zeg niet dat je het uit moet maken, maar maak zijn problemen niet jouw verantwoordelijkheid.

Ja normaal trek ik het me weinig aan, maar als zijn moeder me al belt omdat het zo ernstig is idk sad

pff wat jammer voor je om dit te horen ook. Mijne is meerderheid van de tijd gewoon gelukkig, af en toe eens een dipje maar meestal heb ik hier geen last van, ik probeer me het niet aan te trekken maar ging moeilijk als zijn mama me belt, wat ze nooit doet, dan betekent het ook gewoon dat het echt ernstig begint te worden

Anoniem
Popster

SalviaDivinorum schreef:

Colluv schreef:

Sas schreef:

Colluv schreef:
Ja het is gewoon ook hopeloos, dat ik het probleem, en idk hoe ik hiermee om kan gaan, want dit zal heel mijn relatie zo zijn, ik zal het altijd mee inzitten

Ik zou hem verlaten als hij het niet nogmaals gaat proberen met een psycholoog in een goede periode, want iedereen weet dat hij anders toch weer terugvalt

Maar het is een ziekte, ik kan hem daarvoor niet verlaten ik zie 'm graag en wil 'm steunen ook als ie in zijn donkere periode's zit, ik wist dit op voorhand dat ie issues had, toen we vrienden waren, en momenteel is niemand erin geslaagd dit te doorbreken, ik zal mijn best blijven doen en strijden, hem verlaten zal niks helpen, buiten hem depressiever maken

oke 1. je kan hem daar voor verlaten als je dat wil. het is jouw leven en het zijn jouw keuzes. Als je er niet mee om kan gaan en een andere relatie wil dan mag je hem daar voor verlaten en hoef je je tegen niemand te verantwoorden daarover.

en 2. er is ook niet iemand die dit voor elkaar moet brengen. Híj moet dit doen, niet iemand anders. Dat is misschien een punt waar je voor jezelf aan kan werken (niet gemeen bedoelt, want snap wel waar het vandaan komt) maar zolang jij blijft denken dat er iemand is die dit bij hem op gaat lossen, en hij blijft volhouden dat jij de enige bent waarmee hij een beetje zich kan uiten, dan op een gegeven moment wordt je afhankelijk van elkaar op die manier, en dat is niet gezond en gaat jullie beide niet verder helpen. Net als zijn moeder die excuses voor hem maakt omdat hij ergens niet kan komen, dat gaat ook niemand verder helpen

Account verwijderd

schreef:

SalviaDivinorum schreef:

Colluv schreef:

SalviaDivinorum schreef:
en als jij mee gaat (of zijn moeder idk?) naar de psycholoog (misschien de 1e en 2e keer of zo) en samen met hem het gesprek met een psycholoog aangaat? Dat jij uitlegt wat de problemen zijn waar die nu tegen aan loopt? misschien dat dat voor hem de stap een beetje verkleint om naar de psycholoog weer te gaan

Ja zijn moeder sowieso niet, maar ik ben de enige persoon die hij vertrouwt zegt ie of maar iets kwijt bij kan, dus als ie zich beter voelt zal ik eens voorstellen we samen kunnen gaan :/ maar hij moet het ook willen ik kan die niet pushen

ik zou zelf wel een beetje klaar mee zijn als zijn antwoord op alles letterlijk "nee" is. want zo komt het wel een beetje over. Dat het niet lukt met stage omdat hij met een depressie of een manische depressie of nog iets anders dealt, dat kan en vind ook dat je hem daar in kan ondersteunen. Maar als hij daar geen hulp mee wil of 'dat lukt niet' dan houdt het op een gegeven moment ook gewoon op of zo? Je kan niet letterlijk op alles zeggen dat het niet lukt en verwachten dat anderen het voor je oplossen. ik snap wel dat het lastig is, maar hij moet wel ergens op een vlak stappen gaan zetten anders blijf je voor altijd in deze situatie

Ja klopt, en meestal trek ik me niks aan en laat ik hem er gewoon zelf mee dealen, maar ik me eens boos en that's it. maar nu dat zijn mama belde enzo moest ik wel iets doen niet?

Account verwijderd

schreef:

SalviaDivinorum schreef:

Colluv schreef:

Sas schreef:
Ik zou hem verlaten als hij het niet nogmaals gaat proberen met een psycholoog in een goede periode, want iedereen weet dat hij anders toch weer terugvalt

Maar het is een ziekte, ik kan hem daarvoor niet verlaten ik zie 'm graag en wil 'm steunen ook als ie in zijn donkere periode's zit, ik wist dit op voorhand dat ie issues had, toen we vrienden waren, en momenteel is niemand erin geslaagd dit te doorbreken, ik zal mijn best blijven doen en strijden, hem verlaten zal niks helpen, buiten hem depressiever maken

oke 1. je kan hem daar voor verlaten als je dat wil. het is jouw leven en het zijn jouw keuzes. Als je er niet mee om kan gaan en een andere relatie wil dan mag je hem daar voor verlaten en hoef je je tegen niemand te verantwoorden daarover.

en 2. er is ook niet iemand die dit voor elkaar moet brengen. Híj moet dit doen, niet iemand anders. Dat is misschien een punt waar je voor jezelf aan kan werken (niet gemeen bedoelt, want snap wel waar het vandaan komt) maar zolang jij blijft denken dat er iemand is die dit bij hem op gaat lossen, en hij blijft volhouden dat jij de enige bent waarmee hij een beetje zich kan uiten, dan op een gegeven moment wordt je afhankelijk van elkaar op die manier, en dat is niet gezond en gaat jullie beide niet verder helpen. Net als zijn moeder die excuses voor hem maakt omdat hij ergens niet kan kopen, dat gaat ook niemand verder helpen

Je hebt echt volledig gelijk. Maar ik wil hem oprecht niet verlaten, ik ben gelukkig met 'm, alleen als ie een dipje heeft zit ik er wat mee, maar dit is niet het grootste deel van de relatie, ik zie 'm graag en wil er echt bij blijven, moest dit niet meer zo zijn moet ik me idd voor niemand verantwoorden

Het moet ook idd van hemzelf komen, maar zonder die push zal hij dit nooit doen volgens mij, ik denk dat ik moet proberen hem dat duwtje in de rug te geven weet je wel? Hij moet idd werken aan zijn problemen en ik mag me niet zo laten betrekken, maar das echt zoooo moeilijk