Forum

Colluv schreef:
hij slaapt gewoon, zegt geen woord, ik kan hem ook niet bereieken

PurpleViolet schreef:
Mijn ex (we zijn enkel uit elkaar omdat we even meer me-time nodig hebben en onszelf willen verbeteren, dit was de simpelste optie zonder altijd verdrietig te moeten zijn dat we niet konden afspreken etc) had ook heel even zo'n periode en ik heb hem echt HARD laten vallen terwijl ik al 4 jaar lang veel voor hem deed (of toch dingen die hij niet interessant vond). Hij was te verdrietig omdat hij 5 onvoldoendes gehaald had en maar 4 voldoendes. Dus daarna zag hij in dat hij dom bezig was en enorm graag zijn diploma wou halen (net voor de 2e examenperiode, dus dat mislukte ook wat) en tijdens de herexamens haalde hij 8 of 9 van zijn 10 herexamens!!! Terwijl mensen meestal maar 5 a 6 herexamens halen als ze er 10 hebben.
Nu heeft hij kei hard geknokt voor zijn masterproef en een ander vak en is hij hoogstwaarschijnlijk afgestudeerd en heeft dus een master industriële wetenschappen in de chemie op zak! Als ik hem niet los liet dan zou hij gestopt zijn met de opleiding, hij was al op zoek naar werk en nu heeft hij het toch nog gehaald.


Iemand loslaten betekent niet altijd dat je iemand de afgrond in duwt. Elke situatie is anders. Als hout in brand staat kun je het blussen met water, maar als je stopcontact in brand staat is het niet slim om het met water te blussen. Deze keer staat het stopcontact in brand (jouw vriend) en ben jij (of toch jouw hulp) het water. Ga je dat brandje dan echt blussen met water? 

Colluv schreef:
Ik ben heel blij voor je dat hij dan uiteindelijk zijn weg terug heeft gevonden, echt, doet me deugd om te lezen! Ik kan dreigen om het uit te maken, al wat ik wil, heb ik al gedaan, maar nu zie ik ook in dat dit een mentale aandoening is en hij hier geen controle over heeft, hoe graag hij ook wil. Dus hem verlaten, zou voor beide gewoon iets slechts zijn. Zowel ik als hem zouden ervan af zien en er zou niets verbeten snap je?

Colluv schreef:
Dit is al 4 jaar bezig, ik heb al alle keren me niet bemoeid. Hij is dan ook eens diep gevallen en had een heel jaar op school verspilt -> Dit heeft NIKS geholpen, hij blijft in deze negatieve spiralen belanden waar hij alles wat belangrijk is rondom hem gewoon laat vallen.

Uit zichzelf zal ie het echt niet leren, heb het al genoeg laten gebeuren, hij heeft al 2 jaar van zijn leven weggesmeten op school door dit, en door dat ik het gewoon ook liet gebeuren...

Nu gaat ie eindelijk afstuderen en ie moet gewoon nog een stage van 3 maand doorlopen. Dag 1 en ie kan al niet en raakt (doordat ie niet is gegaan) verzeilt in een depressieve spiraal waar ie weet gewoon in bed ligt en niks doet. 

Zijn moeder is despirate, dus ja ze belde naar de stage-begeleider omdat hij al zoveel jaren kwijt is en ze het ook gewoon beu is en wil voorkomen dat ie weer een jaar wegsmijt, en zelf doet ie er niets aan dus daarom greep zij in met naar mij enzo ook te bellen. Voor haar is het niet te doen, ze liet hem ook al die jaren doen en we zagen hem buizen voor vakken, niet opdagen op zijn studentenjob etc... HIJ LEERT ER NIET UIT

En dit is omdat ie MANISCH DEPRESSIEF is, dan hebben ze geen inzicht of wijze levensles dat ze plots niet meer in hun depressie verzeilt geraken, het is een ziekte die hen pakt wanneer ze maar willen. Hij is gewoon te koppig om hulp te zoeken, dat is het gehele probleem. Dit omdat ie 'niet kan praten, hoe hard ik ook probeer', zegt hij... Snap je nu hoe moeilijk het is? Waarom ik me hierin betrek? Misschien kan ik zo voorkomen dat ie niet zijn diploma verliest en er misschien toch voor gaat...

Ik snap al jullie reacties maar "laat het gerust, je bent zijn moeder niet" is echt niet helpvol. No disrespect naar jullie want ik apprecieer jullie 1 voor 1 en iedereen heeft zijn eigen kijk op de situatie. Maar als je in mijn schoenen staat zie je gewoon dat het VEEL MEER is dan een jongen die geen motivatie heeft en een slechte mentaliteit heeft. Het is een ziek persoon die hulp nodig heeft en dit ook inziet en heeft geprobeerd, maar niet meer gemotiveerd is omdat het in het verleden niet heeft geholpen...

De enige persoon waar ie zich een beetje tegen kan uiten, is mij. Iedereen weet dat. Hij praat met niemand over hoe hij zich voelt behalve met mij, omdat ik dit van 'm afdwing als hij wil dat ik bij hem blijf. Daarom voel ik ook dat het dat mijn plicht is als zijn vertrouwenspersoon me erin te betrekken. Believe ik wou dat ik me het niet aantrok, maar ik zie die jongen ECHT HEEL graag. Zo'n ziekte consumeert je, hij kan daar niets aan doen dat hij zo is. Hij heeft gewoon hulp nodig en momenteel ben ik de enige dat een beetje tot hem door kan dringen (heus niet altijd, nu bijvoorbeeld niet)....

Idk ik ben hier gewoon hopeloos en machteloos. Want dit is echt de ware in mijn ogen maar ik kan geen consistente toekomst aangaan met 'm omdat ie telkens terug in die depressieve spiraal valt...  Ik ga niet opgeven en pushen dat hij hulp moet zoeken, maar ik heb nog hoop, mijn hoop is nog niet op en ik wil nog steeds vechten dat ie beter wordt....

Nuts schreef:
Neem het jezelf niet kwalijk dat je niet goed weet wat je met de situatie aan moet. Dat is echt niet erg. ❤

Ik heb een document gevonden waar jij en zijn moeder misschien nog wat aan kunnen hebben. Op pagina 56 wordt er ook informatie gegeven over wat je zou kunnen doen wanneer iemand met een depressie geen hulp wil. Dit is de link van het bestandje: [url={option}]https://mindblue.nl/media/151/download/PimCuijpers-Depressie-en naasten1_toegevoegd%20als%20PDF.pdf?v=1[/url].

Colluv schreef:
Ik weet dat het aan HEM ligt om tegen die depressie te vechten, maar ik heb het gevoel dat ie dit niet uit zijn eigen zal kunnen. Hij moet gepushed worden maar idk hoe. Ik wil nu ook niet dreigen het uit te maken, dit zal hem alleen nog dieper maken en dan heeft ie al helemaal geen zin om nog hulp te zoeken/er iets aan te doen. Als ik het allemaal zijn hangetje laat gaan en gewoon ervan uitga dat hij zelf alles zal oplossen, ga ik me ook teveel frustreren omdat ik weet dat dit niet zal gebeuren...

ULGH TIS GWN ZO MOEILIJK, ik kan gewoon er niet op staan kijken maar ik weet dat het ook niet slim is alles altijd voor hem op te lossen. Idk...

Tomyris schreef:
Ik zou het je zelf niet te veel kwalijk nemen, ik heb makkelijk praten zo van achter mijn computer zonder dat ik echt in jouw situatie zit. Kan me voorstellen dat het ontzettend moeilijk is.

Denk ook dat het goed is dat je zijn moeder ingelicht hebt.