Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
mehohta schreef:
Steeds vaker merk ik een leeg gevoel. Een leegte waarvan ik merk dat het iets is wat ik geprobeerd heb te blokkeren. Het is me duidelijk geworden dat ik een hoop verdriet heb. Verdriet om het feit dat mijn vader geen een teken geeft van contact willen zoeken. Een teken dat hij mij mist of aan mij denkt.
Woedend, dat waren de meeste gevoelens die ik had en soms nogsteeds heb. Hij heeft ons verlaten zonder om te kijken. Vertrokken naar de andere kant van het land. Daar vertelde hij verhalen dat hij ons niet mocht zien van mijn moeder, terwijl hij zelf nooit contact zocht.
Woedend, omdat hij ging trouwen met een nieuwe vrouw zonder het ons te laten weten. Laat staan om ons uit te nodigen..
Woedend, omdat hij mij nieuwe hoop gaf een paar jaar geleden met kerst. Toen heb ik mij zelf geforceerd om naar oma toe te gaan om hem te zien. Hij deed geëmotioneerd. Alsof hij mij echt gemist had en het hem zeer deed dat hij mij niet meer zag. Verder heeft hij nooit contact met mij gezocht.
Woedend, omdat ik op Scheveningen woonde en via facebook zag dat hij daar een dagje was met zijn nieuwe vrouw. Dat hij mij niet even een berichtje stuurde dat hij in de buurt was en of ik even een koffietje wilde doen ..
Nu ben ik vooral verdrietig. Verdrietig omdat ik zoveel emoties heb. Hij heeft alles achter zich verbrand en kapot gemaakt. Ik heb verdriet omdat ik eigenlijk heel boos ben, maar hem stiekem ook wel een beetje mis.
Verdrietig, omdat ik altijd zo hard mijn best gedaan heb om zijn prinsesje te zijn. Om het vaderdochter idee van tv te hebben. Het was er ook wel .. soort van .. maar het was een soort van nep allemaal ..
Verdriet, omdat ik om mij heen vaders zie die fantastisch zijn. Alles over hebben voor hun kinderen en daadwerkelijk laten zien dat ze voor hun door het vuur kunnen gaan.
Verdriet, omdat hij de reden is van al mijn wantrouwen, wanhopen, angsten, verdriet en woedes.
Ik ben verdrietig.
Ik weet niet of jullie ooit mijn andere forumpost voor bij zien hebben komen .. (hebben zien komen?)
mocht je iets meer side info willen KLIK HIER
mocht je iets meer side info willen KLIK HIER
Steeds vaker merk ik een leeg gevoel. Een leegte waarvan ik merk dat het iets is wat ik geprobeerd heb te blokkeren. Het is me duidelijk geworden dat ik een hoop verdriet heb. Verdriet om het feit dat mijn vader geen een teken geeft van contact willen zoeken. Een teken dat hij mij mist of aan mij denkt.
Woedend, dat waren de meeste gevoelens die ik had en soms nogsteeds heb. Hij heeft ons verlaten zonder om te kijken. Vertrokken naar de andere kant van het land. Daar vertelde hij verhalen dat hij ons niet mocht zien van mijn moeder, terwijl hij zelf nooit contact zocht.
Woedend, omdat hij ging trouwen met een nieuwe vrouw zonder het ons te laten weten. Laat staan om ons uit te nodigen..
Woedend, omdat hij mij nieuwe hoop gaf een paar jaar geleden met kerst. Toen heb ik mij zelf geforceerd om naar oma toe te gaan om hem te zien. Hij deed geëmotioneerd. Alsof hij mij echt gemist had en het hem zeer deed dat hij mij niet meer zag. Verder heeft hij nooit contact met mij gezocht.
Woedend, omdat ik op Scheveningen woonde en via facebook zag dat hij daar een dagje was met zijn nieuwe vrouw. Dat hij mij niet even een berichtje stuurde dat hij in de buurt was en of ik even een koffietje wilde doen ..
Nu ben ik vooral verdrietig. Verdrietig omdat ik zoveel emoties heb. Hij heeft alles achter zich verbrand en kapot gemaakt. Ik heb verdriet omdat ik eigenlijk heel boos ben, maar hem stiekem ook wel een beetje mis.
Verdrietig, omdat ik altijd zo hard mijn best gedaan heb om zijn prinsesje te zijn. Om het vaderdochter idee van tv te hebben. Het was er ook wel .. soort van .. maar het was een soort van nep allemaal ..
Verdriet, omdat ik om mij heen vaders zie die fantastisch zijn. Alles over hebben voor hun kinderen en daadwerkelijk laten zien dat ze voor hun door het vuur kunnen gaan.
Verdriet, omdat hij de reden is van al mijn wantrouwen, wanhopen, angsten, verdriet en woedes.
Ik ben verdrietig.
17
