Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Plopstar schreef:
kwijt
Jullie kennen me niet en dat vind ik prima zo.
Probleem is, dat ik al heel lang worstel met 'eetstoornisgevoeligheden' (als ik het zo even mag noemen). Ik ben nu 20 en volgens mij was de eerste keer dat ik er mee te maken kreeg toen ik 13 was en mede door VP/gSm was het toen in een redelijk ver stadium gekomen.
Ik heb nooit een diagnose gehad van anorexia of boulimia, maar dus het probleem op mijn dertiende was eigenlijk dat ik de hele dag niet at, behalve 's avonds, omdat ik moest van mijn ouders. Ik ben toen daardoor toch heel wat gewicht verloren, maar kwam dat telkens weer bij in het weekend want ja dan ben je een hele dag bij je ouders en dan zien ze je eten etc.
Op een gegeven moment hadden ze door waar ik mee bezig was en ze waren echt enorm boos en teleurgesteld. Ik slikte toen ook van die pillen appelazijn en afvalpillen van de kruidvat dus dat was voor mijn ouders tastbaar bewijs dat er iets mis was. Ik ben hier toen heel hard van geschrokken en dat heeft me toen weer een beetje op het juiste pad geholpen.
Af en toe nog mini relapses gehad, maar ik kon mezelf er telkens van overtuigen dat dit niet de juiste keuze was.
Maar nu, ik ben 20 en ik heb een fantastische familie maar 2 mensen in mijn familie hebben te maken gehad met anorexia. ene is hersteld, andere is nu in behandeling. En laatst mocht ze naar huis en hadden we een etentje, en toen vergeleek ze elke portie dat ze at met die van mij. De familie deed ook mee, als in "ja zij eet zoveel, dus dat is ook goed voor jou".
EN IK WAS ZOOOO GETRIGGERD en sindsdien kan ik echt niet meer normaal denken over eten en zit ik constant in een tweestrijd tussen wat goed is en wat niet. Ik skip meals, ik ga heel vaak sporten terwijl ik dat niet deed vroeger, en ik voel me zo zo zo vreemd. Ik kan alleen denken aan eten, of het net niet eten van eten, telkens als ik iets in mn mond steek denk ik van 'moet ik dat wel doen' etc en ik kan het niet meer aan
ik weet echt niet wat ik nog meer moet schrijven maar ik ben zo in de war en ik kan ook niet meer 'stoppen' en mezelf een halt toe roepen zoals ik vroeger deed. Ik kan niet meer zeggen 'komop je weet dat dit niet goed is, doe ff normaal', HET LUKT ME NIET maar ik weet ff echt niet meer wat ik moest doen.
Ik zit ook in nog een andere community maar daar durf ik het niet posten omdat het met echte namen is en zo, en ik wil niet dat iemand mij herkent. Vandaar ook dit fake account zodat mn sporen niet te traceren zijn want dit forum is openbaar en als ik het met mijn echt account doe (waar ik ook echt niet actief op ben of zo) dan kan je dit gewoon vinden in de zoekresultaten van google en dat wil ik ff niet
im dying ik weet niet wat ik moet help me
kwijt
Jullie kennen me niet en dat vind ik prima zo.
Probleem is, dat ik al heel lang worstel met 'eetstoornisgevoeligheden' (als ik het zo even mag noemen). Ik ben nu 20 en volgens mij was de eerste keer dat ik er mee te maken kreeg toen ik 13 was en mede door VP/gSm was het toen in een redelijk ver stadium gekomen.
Ik heb nooit een diagnose gehad van anorexia of boulimia, maar dus het probleem op mijn dertiende was eigenlijk dat ik de hele dag niet at, behalve 's avonds, omdat ik moest van mijn ouders. Ik ben toen daardoor toch heel wat gewicht verloren, maar kwam dat telkens weer bij in het weekend want ja dan ben je een hele dag bij je ouders en dan zien ze je eten etc.
Op een gegeven moment hadden ze door waar ik mee bezig was en ze waren echt enorm boos en teleurgesteld. Ik slikte toen ook van die pillen appelazijn en afvalpillen van de kruidvat dus dat was voor mijn ouders tastbaar bewijs dat er iets mis was. Ik ben hier toen heel hard van geschrokken en dat heeft me toen weer een beetje op het juiste pad geholpen.
Af en toe nog mini relapses gehad, maar ik kon mezelf er telkens van overtuigen dat dit niet de juiste keuze was.
Maar nu, ik ben 20 en ik heb een fantastische familie maar 2 mensen in mijn familie hebben te maken gehad met anorexia. ene is hersteld, andere is nu in behandeling. En laatst mocht ze naar huis en hadden we een etentje, en toen vergeleek ze elke portie dat ze at met die van mij. De familie deed ook mee, als in "ja zij eet zoveel, dus dat is ook goed voor jou".
EN IK WAS ZOOOO GETRIGGERD en sindsdien kan ik echt niet meer normaal denken over eten en zit ik constant in een tweestrijd tussen wat goed is en wat niet. Ik skip meals, ik ga heel vaak sporten terwijl ik dat niet deed vroeger, en ik voel me zo zo zo vreemd. Ik kan alleen denken aan eten, of het net niet eten van eten, telkens als ik iets in mn mond steek denk ik van 'moet ik dat wel doen' etc en ik kan het niet meer aan
ik weet echt niet wat ik nog meer moet schrijven maar ik ben zo in de war en ik kan ook niet meer 'stoppen' en mezelf een halt toe roepen zoals ik vroeger deed. Ik kan niet meer zeggen 'komop je weet dat dit niet goed is, doe ff normaal', HET LUKT ME NIET maar ik weet ff echt niet meer wat ik moest doen.
Ik zit ook in nog een andere community maar daar durf ik het niet posten omdat het met echte namen is en zo, en ik wil niet dat iemand mij herkent. Vandaar ook dit fake account zodat mn sporen niet te traceren zijn want dit forum is openbaar en als ik het met mijn echt account doe (waar ik ook echt niet actief op ben of zo) dan kan je dit gewoon vinden in de zoekresultaten van google en dat wil ik ff niet
im dying ik weet niet wat ik moet help me
1
