Ik voel me zo egoïstisch - Forum

Ik voel me zo egoïstisch

Anoniem
Minister of Pop

Oase schreef:
Mijn opa is het afgelopen jaar ineens heel erg achteruit gegaan, zo uit het niets. Sinds mijn oma vier jaar geleden overleden is, was hij altijd al wat somberder, maar hij leek altijd op te leven als er familie langskwam en genoot er volop van om naar mijn volleybalwedstrijden te komen kijken, met mij op stap te gaan naar kringlopen en zelfs om mij alleen maar naar school te mogen brengen met slecht weer. Ik ben ook zo mega close met mijn opa en hem zo achteruit te zien gaan kan ik zelf nog niet echt een plekje geven, omdat mijn oma echt mijn beste vriendin was en ze zo ineens uit het niets kwam te overlijden.

Vorig oktober is mijn opa met de fiets gevallen en heeft toen zijn schouder best wel bezeerd. Ik weet niet meer precies wat er was, maar hij zou altijd wat pijn blijven houden.

Sinds ongeveer een half jaar loopt hij ook ineens heel moeilijk, maar hij is te eigenwijs voor een rollator. Hij kon zich tot voor kort eigenlijk nog wel redelijk redden. De laatste week van de zomervakantie is mijn tante echter bij hem ingetrokken samen met haar man en zoon, omdat ze hun huis verkocht hadden en geen nieuwe woning nog hebben. Hierdoor heeft mijn opa veel minder zelf hoeven te doen, wat ergens voor hem wel fijn is, maar hij is hierdoor lichamelijk héél erg achteruit gegaan en werd het lopen/strompelen steeds erger. Ik ben inmiddels ook al een jaar gestopt met volleybal, maar hij vind het nog altijd erg leuk om samen naar wedstrijden te gaan kijken van mijn oude team, dus dit doe ik ook zo vaak mogelijk (net zoals kringloopuitjes).

Hij is echter twee weken geleden komen te vallen met de fiets, er kwam een tegenligger aan en hij liet zich gewoon omvallen? Hij heeft een lage fiets en kan makkelijk bij de grond komen, maar wij denken dat hij dit niet deed omdat hij zo verschrikkelijk veel pijn heeft aan zijn lies (vandaar het moeilijke lopen). Hij loopt hier inmiddels al een half jaar (?) mee rond en wilde nooit naar de dokter. Na die val is alles nog erger geworden.

Afgelopen weekend zijn we op familieweekend gegaan, waar hij al een jaar naar uitkeek (we gaan elk jaar samen een weekend weg), maar hij heeft van vrijdagmiddag tot maandagochtend alleen maar in het huisje gezeten. Hij heeft niet gefietst, is niet met de auto weggegaan, is niet met familie meegegaan en kon amper lopen.

Nu heeft hij toch eindelijk de dokter gebeld en hier kon hij vanochtend terecht. De dokter had echter geen idee wat het kon zijn. Hij moet morgen foto's maken in het ziekenhuis.

Nu was mijn tante hier net (die bij hem in woont) en ik hoorde haar tegen mijn moeder zeggen dat mijn opa niet gereanimeerd worden mocht het er op aan komen. En honestly, dat maakt me zo verdrietig? Ik zit hier al typende te huilen. Ik ben zo gehecht aan die man en het doet me zoveel pijn om hem zo te zien, maar hij was het afgelopen jaar zo eigenwijs en wilde nooit een dokter zien en ik ben echt bang dat het nu te laat is. En dat hij eigenlijk niet meer wil en het allemaal wel goed vind. Ik weet dat hij nu naar een dokter gegaan is maar ik gewoon ineens zo bang dat hij er morgen niet meer is.

Ik heb die gedachte al wel langer maar om nu te horen dat hij ook niet gereanimeerd wil worden, maakt me gewoon bijna boos van verdriet? I don't know, maar ik weet even niet hoe ik dit moet verwerken. Ik vond het zo lastig om om te gaan met mijn oma's overlijden en na vier jaar ben ik zelfs daar nog niet overheen.

Heel lang bericht en ik denk dat het mega onduidelijk is maar die angst van dat hij komt te overlijden en dat hij ineens niet meer gereanimeerd wil worden zit me ineens zo hoog

EDIT: eerder dit jaar heeft hij ook een darmonderzoek gekregen in verband met poliepen. Ik was erbij tijdens zijn opname want dat vond hij leuk en ik had toen tussenuren, dus ik ben met de bus naar het ziekenhuis gegaan. Hij zei toen wel gereanimeerd te worden. Blijkbaar heeft hij, toen ik weg was, gezegd liever niet gereanimeerd te willen worden. Ik ben er dus zojuist achter gekomen dat hij dat liever voor mij verborgen wilde houden. Ergens doet dit nog wat meer pijn, denk ik? Ik vind het allemaal zo lastig en ben zo bang dat hij komt te overlijden binnenkort.

Anoniem
Wereldberoemd

theBlondeSalad schreef:
Het is niet onduidelijk wat je vertelt! Ik denk dat het het fijnste is als je het er met je moeder en ook eventueel je tante overhebt, en misschien zelfs met je opa daarna. Wat je voelt is hartstikke heftig, verdrietig maar ook heel normaal. Het idee dat iemand waarvan je houdt er straks niet meer is, doet pijn en het is oke dat je die pijn voelt. Dat is echt niet egoïstisch.

Ik denk echt dat het fijn voor je kan zijn als je het er even met wat andere familieleden over hebt, wellicht zitten die met vergelijkbare gevoelens of kunnen die perspectief bieden.

Tam
Wereldberoemd

Tam schreef:
He jeetje wat ontzettend vervelend om dit te lezen. Ik herken dat eigenwijze enorm van mijn opa en hij heeft zich gelukkig gerealiseerd dat een rollator toch nodig is.

Dat hij heeft nagedacht over gereanimeerd willen worden of niet is nodig voor als hij geopereerd moet worden, dus dat wil helemaal niet zeggen dat het daartoe gaat komen he! En tuurlijk mag jij verdrietig zijn om zijn besluit, maar focus je nu vooral op hem en breng lekker tijd met hem door. Je zou het ook met hem of je familie erover kunnen hebben als je je daar prettig bij voelt.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Aw, jeetje zeg, dat is ook wel echt een verschrikkelijke situatie. Ik vind het ook absoluut niet egoïstisch, ik snap heel goed dat het je boos en verdrietig maakt. Zoiets is niet leuk om te horen. Het klinkt een beetje alsof hij er vrede mee heeft dat zijn leven aan einde komt, maar dat is voor naasten wel echt verschrikkelijk moeilijk om te accepteren omdat jullie ook al die goede dingen nog zien. Ik heb ook niet echt een advies voor je, al denk ik inderdaad, zoals hierboven al genoemd is, het goed is om erover te praten met mensen die ook zo dicht bij je opa staan. Zij zullen het wel enigszins begrijpen en wellicht lucht dat ook wel iets op? Heel veel sterkte in elk geval <3

Michelle2001
Wereldberoemd

Michelle2001 schreef:
Wooww er zitten zoveel gelijkenissen in jouw verhaal en de situatie waar ik tot en met een maand geleden nog in zat.
Het enige wat ik kan zeggen is, praat erover. Praat erover met mensen bij wie je je fijn voelt. Gooi het eruit, vertel hoe je je voelt. Praten helpt altijd.

Anoniem
Minister of Pop

Oase schreef:
Thanks @ iedereen! Ik weet alleen niet of ik er wel zo goed met familie over kan praten, want volgens mij hebben zij allemaal zo iets van dat hij het zelf moet weten. Zij kunnen beter met deze gevoelens omgaan en het een plekje geven, om het maar even zo te zeggen.

Mijn vader wist het overigens ook nog niet en die is er gisteren ook achter gekomen omdat ik dus nogal overstuur was. Hij was best wel boos en vond het egoïstisch van mijn opa. Ik denk dat dat ook even meer een momentopname was van wat hij toen voelde, maar ik denk niet dat ik het er makkelijk met mijn vader over kan hebben to be honest.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld