Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
hehe oke omdat ik er moeite in heb gestopt ( ik ben geen schrijver), wil ik het graag delen.
Scary actor:
Bernhard the Butler.
Bernhard was geboren op 1 juli 1832, een mooie warme zomerse dag. Zijn vader was stalknecht en had zijn moeder het dienstmeisje versierd met zijn lieve glimlach. Zijn vader en moeder waren gelukkig getrouwd, en waren erg blij met de komt van hun kind. Bernhard groeide op in een liefdevol gezin, waar veel werd gelachen op het platteland van Frankrijk. Zijn ouders moedigden Bernhard aan om butler te worden, en met geluk werd hij aangenomen bij de butlerschool in Parijs.
Bernhard was een slimme jongen, hij excelleerde in alle lessen die hij kreeg. Zijn leraren waren erg onder indruk van deze getalenteerde jongeman. Maar Bernhard had het zwaar, zonder zijn familie miste hij de liefde in zijn leven. Bij het hospita, waar hij woonde, klom hij uit het raam op het dak om naar de sterren te kijken. Deze sterren waren namelijk nog hetzelfde als thuis. Toevallig was er een meisje ook helemaal alleen in Parijs, Amelie was haar naam. Ook zij zocht comfort bij de sterren die haar aan thuis deden denken. Toen zij uit haar raam klom om het dak op te gaan stuitte ze op een jongeman, hij was niet erg knap wel erg interessant. Bernhard. Meteen sprongen de vonken over tussen die twee, en hielden ze hun nachtelijke bezoeken op het dak geheim voor de buitenwereld. Zij studeerde om balletdansers te worden, en was ook van het platteland gekomen om het te gaan maken in de stad. Beide hadden het erg druk, maar zagen elkaar in de paar minuten die ze hadden. Al snel waren ze dolverliefd op elkaar. Er leek niets meer mis te kunnen gaan.
Helaas sloeg het noodlot toe, op 8 december 1854 begon het met stormen, het ging donderen en bliksemen. Bernhard had zijn laatste butlers tentamen, maar mocht na het tentamen niet naar buiten van zijn leraar, het was te gevaarlijk. Ongeduldig wachtte hij totdat het wat rustiger werd. Hij had vanavond weer met zijn liefje afgesproken op het dak, vanavond zou hij haar ten huwelijk vragen. Hij was immers klaar met zijn studie, het was zijn laatste tentamen. Toen het weer bedaarde mocht hij weg, hij racete naar huis, uit zijn raam, naar het dak.
Daar lag ze. geraakt door de bliksem, maar het zag er afschuwelijker uit. Ze was uitgegleden op het dak, naar beneden gevallen, in allerlei stukjes. Het bloed lag overal. Het is een beeld dat hij niet uit zijn netvlies kon verwijderen. Ooit. Dit was zijn Amelie.
De tijd verstreek, hij kon niet meer lief hebben uit angst voor wat er gebeurd was. Hij ging aan de slag bij verschillende families als butler. Hij deed zijn taken uitstekend, zonder emotie. Hij had geen plezier meer in zijn leven. Hij kon niet meer lachen. Alles ging op automatische piloot.
Tot 17 augustus 1860. Bernhard ging aan de slag bij een rijke Franse familie op het platteland. Ze hadden een enorm chateau, afgelegen van het drukke Parijs. De familie die hij diende was erg welvarend, en veeleisend, ze deden allemaal enorm zakelijk tegen Bernhard. Behalve de vrouw des huizes, deze vond Bernhard erg interessant. Want ondanks zijn emotieloze gedaante, was hij wel erg mysterieus. De vrouw des huizes was zo welvarend, dat ze volledig van de werkelijkheid af stond. Ze voelde zich een godin, iedereen deed wat ze vroeg. De vrouw des huizes kreeg een obsessie voor Bernhard, en wat ze ook vroeg hij deed het zonder emotie. En dat vond ze heerlijk. De macht die zij voelde voor haar ultieme slaaf gaf haar zoveel voldoening. Bernhard deed alles, omdat hij toch geen emotie voelde, het maakte hem niet meer uit. Bernhard was zijn morale kompas verloren op de dag dat zijn geliefde ruw van zijn leven werd gerukt. Wat had hij ooit fout gedaan dat God hem zo had gestraft? Er bestond geen God meer. De gesprekken met de vrouw des huizes deden hem dat inzien. De vrouw des huizes kreeg een zwak voor Bernhard, wat zou ze kunnen doen om hem weer te zien lachen. Sterker nog, ze eiste dat hij weer ging lachen. Haar wil is wet. Verschillende opties heeft ze geprobeerd. De grappigste cabaretier uitgenodigd. Geen reactie. De leukste mop van het land verteld. Geen emotie. Pranks uitgehaald met het personeel. Nog steeds geen reactie, niet eens een sprankje.
Het begin
31 oktober 1872. Rosetta groeide op als dochter van de boer op het platteland van een welvarende Franse familie. Het dorpje waar ze woonde was druk met mensen die aan het handelen waren. Zo een Chateau dichtbij gaf status, en dreef handelaren naar het dorp. Om daar te blijven wonen en boeren stonden de boeren elke keer een deel van hun oogst af. Zo af en toe bracht Rosetta ook verse eieren langs bij het Chateau.
De vrouw des huizes was in een slechte mood, weer was het niet gelukt om emotie te krijgen van Bernhard. Ze ijsbeerde door haar kamer. Ze had lucht nodig. Ze stormde naar buiten en smeet een bloempot opzij. Die viel kapot, in kleine scherven. Het dienstmeisje schrok van de knal, maar ging snel op haar knieën om het op te ruimen. Normaal zou dat de vrouw des huizes blij maken, maar deze keer niet, ze was nog steeds pissig. Twaalf jaar voorbij en nog steeds geen reactie van Bernhard. Voor haar voordeur stond een klein kind, met blond haar, en een mandje met eieren. De vrouw des huizes zag het en bedacht zich en voelde woede uit zich komen. Hoe durfde dat kind niet opzij te gaan voor haar. Ze duwde het kind hard van de trap af, en schrok toen ze zag wat er gebeurde. Het kind kukelde achterover zo met haar hoofd tegen het standbeeld aan, een plasje bloed verzamelde zich om haar heen.
Ze hoorde een vreemde lach en keek op. Het was Bernhard.
Deel 2
31 oktober 1873. Precies een jaar geleden was het, dat ze Bernhard voor het eerst had horen lachen. En wat had ze daarvan genoten. Eindelijk emotie. Dit jaar zou hij weer lachen, koste wat het kost.
De man des huizes was een handelaar. Zijn ouders was niet arm, maar zeker ook niet schatrijk. Hij had de vrouw des huizes ontmoet toen hij zijn rijkdommen wilde verkopen. Zij wilde hem kopen. Hij voelde geen liefde voor haar, maar wat zeg je tegen zo een goed huwelijk. Hij zei ja, maar bedacht zich achteraf dat hij waarschijnlijk geen keuze had. Hij leerde zijn vrouw kennen als een veeleisend persoon, die geen nee kende. Zij kreeg altijd haar zin. Ze had hem zelfs een aantal keer verbannen vanaf het Chateau, maar naar de buitenwereld had hij verteld dat hij het miste om op reis te zijn, en weer aan het handelen was gegaan. In zijn leven was geen gebrek aan geld, door zijn huwelijk, en hij genoot van zijn vrijheid als hij weg was. Hij had verschillende minnaressen gekregen in de loop van de tijd. Zijn vrouw gaf hem toch geen aandacht meer, hij was ingewisseld voor nieuwe speeltjes van haar. Toen hij vorige keer thuis was, ongeveer 4 jaar geleden, zag hij haar obsessie met de butler. Hier had hij per ongeluk een opmerking over gemaakt, en was toen snel het huis uit gevlucht. Maar zijn vrouw kennende was ze toch die man alweer vergeten als hij weer terug kwam van zijn reizen.
Hij stapte zijn koets uit, en zag daar het dienstmeisje staan. Het dienstmeisje vertelde hem dat zijn vrouw hem in de toren verwachtte. Hij mopperde, maar ja, de wil van zijn vrouw is wet. Hij liep langzaam de traptreden van de toren omhoog. Twijfelend wat ze nu weer van hem wilde, of dat ze eiste dat hij meteen weer vertrok. Toen hij boven was zag hij zijn vrouw niet. Het raam in de toren zag er anders uit. Groter. Het leek ook wel alsof er geen glas in zat. Hij liep langzaam dichterbij om het te gaan inspecteren. Beneden zag hij zijn vrouw staan. Hij was verward, hij wilde een stap terug doen. Maar dat ging niet. Stevige handen grepen hem beet en duwde hem zo uit het raam. Hij hoorde een harde duistere lach die steeds zachter werd – toen raakte hij de grond.
Bernhard keek naar beneden, en lachte. Hardop. Allemaal stukjes. Iedereen mag in stukjes. Hij vond de rode kleur van bloed mooi. Erg mooi.
Deel 3
31 oktober 1888. Een handelaar kwam naar een dorpje op het Franse platteland. Hij had van vrienden 15 jaar geleden gehoord dat het daar erg welvarend was, en wilde zijn goederen daar wel eens verkopen. Daarnaast had hij ook een mysterieuze brief gekregen, van een oude vriendin van zijn dochter. Aangekomen met zijn paard en wagen was er geen ziel te bekennen op het dorpsplein. Het zag er verlaten uit. Hij zag een poster van een feest op het Chateau hangen op 31 oktober. Daardoor voelde hij zich beter, hij moest gewoon ook naar het Chateau. Hij miste het feit dat de datum 31 oktober 1887 was.
De vrouw des huizes voelde zich zenuwachtig. Vorig jaar hadden ze zo veel plezier beleefd. Misschien iets te veel, er waren geen boeren meer over die naar het Chateau wilden komen. Het had een naam gekregen. Dit jaar had ze niets voor Bernhard. Ze was radeloos. Had brieven gestuurd naar vrienden, maar nog geen reactie op die brieven gehad. Misschien had ze wel geen vrienden, of waren die vrienden al dood. Toen hoorde ze een paard, en zag ze en handelaar. Bingo dacht ze.
Bernhard voelde zich rusteloos. Bloed, moord. Iets wat hem rechtvaardigheid gaf. Hij wilde meer. Hij zag hoe de vrouw des huizes haar best deed om een oude zielige handelaar op te preppen, hij was al zo oud. Hij wilde die niet meer. 1 schreeuw en ze waren dood. Hij wilde meer. Hij wilde bloed dat kolkte. Bloed dat emotie had. Bloed van een godin.
Hij serveerde het eten op aan de tafel waar de handelaar en de vrouw des huizes aan het praten waren. De handelaar vertelde zijn levensverhaal, hij was nog maar alleen over. Had zijn vrouw en dochter al verloren terwijl die in Parijs studeerde. Bernhard wilde hier niets van horen, verdriet was een zinloze emotie die alleen maar kapot maakte.
De vrouw des huizes lag rusteloos in bed. Bernhard had de handelaar koelbloedig van de trap af geduwd. Hij had niet eens gekeken. Het gaf hem geen emotie meer. Ze hoorde een geluid. Ze keek op en zag Bernhard met een koksmes naast haar bed staan. “Waarom heb je geen emotie meer?”. Vroeg ze, ze wist toch dat als hij haar wilde vermoorden, dat hij dat kon. Daarom vond ze hem ten eerste ook zo interessant. “Amelie” was zijn antwoord. Toen moest de vrouw des huizes lachen. “Goh, zo heette de handelaars dochter ook”. Toen viel het kwartje bij Bernhard. De vrouw des huizes had hem expres uitgenodigd. Ze wist ervan. Ze wist alles. Zijn bloed kolkte. Voor hij het wist stond het mes op de nek van de vrouw des huizes. Hij sneed gemakkelijk de nek door. Hij legde het hoofd op zijn butlerschaal. Eindelijk voelde hij emotie. En marcheerde naar buiten, om zijn butler taken te vervullen. Met in 1 hand zijn butlerschaal, en in zijn andere hand het koksmes achter zijn rug.
Maar bij de deur stond de bebloede handelaar. Hij stak zijn mes door het hart van de butler. “jullie horen bij elkaar in de hel” fluisterde de man terwijl ook hij in elkaar zakte.
31 oktober 2019. Het Chateau staat nu leeg. Of naja, leeg. De buren beweren dat er nog steeds leven is. Klop maar aan als je durft, misschien doet de butler dan wel open. Of hij komt achter je creepen met een butlerschaal waar het hoofd van de vrouw des huizes onder ligt.
Scary actor:
Bernhard the Butler.
Bernhard was geboren op 1 juli 1832, een mooie warme zomerse dag. Zijn vader was stalknecht en had zijn moeder het dienstmeisje versierd met zijn lieve glimlach. Zijn vader en moeder waren gelukkig getrouwd, en waren erg blij met de komt van hun kind. Bernhard groeide op in een liefdevol gezin, waar veel werd gelachen op het platteland van Frankrijk. Zijn ouders moedigden Bernhard aan om butler te worden, en met geluk werd hij aangenomen bij de butlerschool in Parijs.
Bernhard was een slimme jongen, hij excelleerde in alle lessen die hij kreeg. Zijn leraren waren erg onder indruk van deze getalenteerde jongeman. Maar Bernhard had het zwaar, zonder zijn familie miste hij de liefde in zijn leven. Bij het hospita, waar hij woonde, klom hij uit het raam op het dak om naar de sterren te kijken. Deze sterren waren namelijk nog hetzelfde als thuis. Toevallig was er een meisje ook helemaal alleen in Parijs, Amelie was haar naam. Ook zij zocht comfort bij de sterren die haar aan thuis deden denken. Toen zij uit haar raam klom om het dak op te gaan stuitte ze op een jongeman, hij was niet erg knap wel erg interessant. Bernhard. Meteen sprongen de vonken over tussen die twee, en hielden ze hun nachtelijke bezoeken op het dak geheim voor de buitenwereld. Zij studeerde om balletdansers te worden, en was ook van het platteland gekomen om het te gaan maken in de stad. Beide hadden het erg druk, maar zagen elkaar in de paar minuten die ze hadden. Al snel waren ze dolverliefd op elkaar. Er leek niets meer mis te kunnen gaan.
Helaas sloeg het noodlot toe, op 8 december 1854 begon het met stormen, het ging donderen en bliksemen. Bernhard had zijn laatste butlers tentamen, maar mocht na het tentamen niet naar buiten van zijn leraar, het was te gevaarlijk. Ongeduldig wachtte hij totdat het wat rustiger werd. Hij had vanavond weer met zijn liefje afgesproken op het dak, vanavond zou hij haar ten huwelijk vragen. Hij was immers klaar met zijn studie, het was zijn laatste tentamen. Toen het weer bedaarde mocht hij weg, hij racete naar huis, uit zijn raam, naar het dak.
Daar lag ze. geraakt door de bliksem, maar het zag er afschuwelijker uit. Ze was uitgegleden op het dak, naar beneden gevallen, in allerlei stukjes. Het bloed lag overal. Het is een beeld dat hij niet uit zijn netvlies kon verwijderen. Ooit. Dit was zijn Amelie.
De tijd verstreek, hij kon niet meer lief hebben uit angst voor wat er gebeurd was. Hij ging aan de slag bij verschillende families als butler. Hij deed zijn taken uitstekend, zonder emotie. Hij had geen plezier meer in zijn leven. Hij kon niet meer lachen. Alles ging op automatische piloot.
Tot 17 augustus 1860. Bernhard ging aan de slag bij een rijke Franse familie op het platteland. Ze hadden een enorm chateau, afgelegen van het drukke Parijs. De familie die hij diende was erg welvarend, en veeleisend, ze deden allemaal enorm zakelijk tegen Bernhard. Behalve de vrouw des huizes, deze vond Bernhard erg interessant. Want ondanks zijn emotieloze gedaante, was hij wel erg mysterieus. De vrouw des huizes was zo welvarend, dat ze volledig van de werkelijkheid af stond. Ze voelde zich een godin, iedereen deed wat ze vroeg. De vrouw des huizes kreeg een obsessie voor Bernhard, en wat ze ook vroeg hij deed het zonder emotie. En dat vond ze heerlijk. De macht die zij voelde voor haar ultieme slaaf gaf haar zoveel voldoening. Bernhard deed alles, omdat hij toch geen emotie voelde, het maakte hem niet meer uit. Bernhard was zijn morale kompas verloren op de dag dat zijn geliefde ruw van zijn leven werd gerukt. Wat had hij ooit fout gedaan dat God hem zo had gestraft? Er bestond geen God meer. De gesprekken met de vrouw des huizes deden hem dat inzien. De vrouw des huizes kreeg een zwak voor Bernhard, wat zou ze kunnen doen om hem weer te zien lachen. Sterker nog, ze eiste dat hij weer ging lachen. Haar wil is wet. Verschillende opties heeft ze geprobeerd. De grappigste cabaretier uitgenodigd. Geen reactie. De leukste mop van het land verteld. Geen emotie. Pranks uitgehaald met het personeel. Nog steeds geen reactie, niet eens een sprankje.
Het begin
31 oktober 1872. Rosetta groeide op als dochter van de boer op het platteland van een welvarende Franse familie. Het dorpje waar ze woonde was druk met mensen die aan het handelen waren. Zo een Chateau dichtbij gaf status, en dreef handelaren naar het dorp. Om daar te blijven wonen en boeren stonden de boeren elke keer een deel van hun oogst af. Zo af en toe bracht Rosetta ook verse eieren langs bij het Chateau.
De vrouw des huizes was in een slechte mood, weer was het niet gelukt om emotie te krijgen van Bernhard. Ze ijsbeerde door haar kamer. Ze had lucht nodig. Ze stormde naar buiten en smeet een bloempot opzij. Die viel kapot, in kleine scherven. Het dienstmeisje schrok van de knal, maar ging snel op haar knieën om het op te ruimen. Normaal zou dat de vrouw des huizes blij maken, maar deze keer niet, ze was nog steeds pissig. Twaalf jaar voorbij en nog steeds geen reactie van Bernhard. Voor haar voordeur stond een klein kind, met blond haar, en een mandje met eieren. De vrouw des huizes zag het en bedacht zich en voelde woede uit zich komen. Hoe durfde dat kind niet opzij te gaan voor haar. Ze duwde het kind hard van de trap af, en schrok toen ze zag wat er gebeurde. Het kind kukelde achterover zo met haar hoofd tegen het standbeeld aan, een plasje bloed verzamelde zich om haar heen.
Ze hoorde een vreemde lach en keek op. Het was Bernhard.
Deel 2
31 oktober 1873. Precies een jaar geleden was het, dat ze Bernhard voor het eerst had horen lachen. En wat had ze daarvan genoten. Eindelijk emotie. Dit jaar zou hij weer lachen, koste wat het kost.
De man des huizes was een handelaar. Zijn ouders was niet arm, maar zeker ook niet schatrijk. Hij had de vrouw des huizes ontmoet toen hij zijn rijkdommen wilde verkopen. Zij wilde hem kopen. Hij voelde geen liefde voor haar, maar wat zeg je tegen zo een goed huwelijk. Hij zei ja, maar bedacht zich achteraf dat hij waarschijnlijk geen keuze had. Hij leerde zijn vrouw kennen als een veeleisend persoon, die geen nee kende. Zij kreeg altijd haar zin. Ze had hem zelfs een aantal keer verbannen vanaf het Chateau, maar naar de buitenwereld had hij verteld dat hij het miste om op reis te zijn, en weer aan het handelen was gegaan. In zijn leven was geen gebrek aan geld, door zijn huwelijk, en hij genoot van zijn vrijheid als hij weg was. Hij had verschillende minnaressen gekregen in de loop van de tijd. Zijn vrouw gaf hem toch geen aandacht meer, hij was ingewisseld voor nieuwe speeltjes van haar. Toen hij vorige keer thuis was, ongeveer 4 jaar geleden, zag hij haar obsessie met de butler. Hier had hij per ongeluk een opmerking over gemaakt, en was toen snel het huis uit gevlucht. Maar zijn vrouw kennende was ze toch die man alweer vergeten als hij weer terug kwam van zijn reizen.
Hij stapte zijn koets uit, en zag daar het dienstmeisje staan. Het dienstmeisje vertelde hem dat zijn vrouw hem in de toren verwachtte. Hij mopperde, maar ja, de wil van zijn vrouw is wet. Hij liep langzaam de traptreden van de toren omhoog. Twijfelend wat ze nu weer van hem wilde, of dat ze eiste dat hij meteen weer vertrok. Toen hij boven was zag hij zijn vrouw niet. Het raam in de toren zag er anders uit. Groter. Het leek ook wel alsof er geen glas in zat. Hij liep langzaam dichterbij om het te gaan inspecteren. Beneden zag hij zijn vrouw staan. Hij was verward, hij wilde een stap terug doen. Maar dat ging niet. Stevige handen grepen hem beet en duwde hem zo uit het raam. Hij hoorde een harde duistere lach die steeds zachter werd – toen raakte hij de grond.
Bernhard keek naar beneden, en lachte. Hardop. Allemaal stukjes. Iedereen mag in stukjes. Hij vond de rode kleur van bloed mooi. Erg mooi.
Deel 3
31 oktober 1888. Een handelaar kwam naar een dorpje op het Franse platteland. Hij had van vrienden 15 jaar geleden gehoord dat het daar erg welvarend was, en wilde zijn goederen daar wel eens verkopen. Daarnaast had hij ook een mysterieuze brief gekregen, van een oude vriendin van zijn dochter. Aangekomen met zijn paard en wagen was er geen ziel te bekennen op het dorpsplein. Het zag er verlaten uit. Hij zag een poster van een feest op het Chateau hangen op 31 oktober. Daardoor voelde hij zich beter, hij moest gewoon ook naar het Chateau. Hij miste het feit dat de datum 31 oktober 1887 was.
De vrouw des huizes voelde zich zenuwachtig. Vorig jaar hadden ze zo veel plezier beleefd. Misschien iets te veel, er waren geen boeren meer over die naar het Chateau wilden komen. Het had een naam gekregen. Dit jaar had ze niets voor Bernhard. Ze was radeloos. Had brieven gestuurd naar vrienden, maar nog geen reactie op die brieven gehad. Misschien had ze wel geen vrienden, of waren die vrienden al dood. Toen hoorde ze een paard, en zag ze en handelaar. Bingo dacht ze.
Bernhard voelde zich rusteloos. Bloed, moord. Iets wat hem rechtvaardigheid gaf. Hij wilde meer. Hij zag hoe de vrouw des huizes haar best deed om een oude zielige handelaar op te preppen, hij was al zo oud. Hij wilde die niet meer. 1 schreeuw en ze waren dood. Hij wilde meer. Hij wilde bloed dat kolkte. Bloed dat emotie had. Bloed van een godin.
Hij serveerde het eten op aan de tafel waar de handelaar en de vrouw des huizes aan het praten waren. De handelaar vertelde zijn levensverhaal, hij was nog maar alleen over. Had zijn vrouw en dochter al verloren terwijl die in Parijs studeerde. Bernhard wilde hier niets van horen, verdriet was een zinloze emotie die alleen maar kapot maakte.
De vrouw des huizes lag rusteloos in bed. Bernhard had de handelaar koelbloedig van de trap af geduwd. Hij had niet eens gekeken. Het gaf hem geen emotie meer. Ze hoorde een geluid. Ze keek op en zag Bernhard met een koksmes naast haar bed staan. “Waarom heb je geen emotie meer?”. Vroeg ze, ze wist toch dat als hij haar wilde vermoorden, dat hij dat kon. Daarom vond ze hem ten eerste ook zo interessant. “Amelie” was zijn antwoord. Toen moest de vrouw des huizes lachen. “Goh, zo heette de handelaars dochter ook”. Toen viel het kwartje bij Bernhard. De vrouw des huizes had hem expres uitgenodigd. Ze wist ervan. Ze wist alles. Zijn bloed kolkte. Voor hij het wist stond het mes op de nek van de vrouw des huizes. Hij sneed gemakkelijk de nek door. Hij legde het hoofd op zijn butlerschaal. Eindelijk voelde hij emotie. En marcheerde naar buiten, om zijn butler taken te vervullen. Met in 1 hand zijn butlerschaal, en in zijn andere hand het koksmes achter zijn rug.
Maar bij de deur stond de bebloede handelaar. Hij stak zijn mes door het hart van de butler. “jullie horen bij elkaar in de hel” fluisterde de man terwijl ook hij in elkaar zakte.
31 oktober 2019. Het Chateau staat nu leeg. Of naja, leeg. De buren beweren dat er nog steeds leven is. Klop maar aan als je durft, misschien doet de butler dan wel open. Of hij komt achter je creepen met een butlerschaal waar het hoofd van de vrouw des huizes onder ligt.
19
