Avia schreef:
Ik zou dit normaal nooit doen op, maar ik moet het ergens kwijt...
Sinds de laatste maanden voel ik me totaal niet meer geliefd bij mijn vriend. Alles wat ik zeg, is nooit goed. Hij knuffelt me niet, als ik om een knuffel vraag zegt hij dat ik niet moet zeuren. Ook met corona zie ik mijn vriendinnen niet meer. Ze hebben ook allemaal een vriend en ze blijven dus met hem binnen, en komen niet buiten.
Vorig jaar, 30 november, is mijn opa gestorven. Iedereen in de familie kan dit bevestigen, mijn opa was mijn beste vriend, wij waren 2 handen op 1 buik. Vorig jaar is hij dus gestorven, en nog elke week lig ik om hem te huilen.
Gisteren barstte de bom, geen idee wat er gebeurde, maar ik viel neer op de grond met het gebedskaartje van m'n opa in mijn handen. Ik kon niet stoppen met huilen, en voelde me gewoon meer en meer in een zwart gat belanden. Ik stuurde mijn vriend op snapchat dat ik huilde en me slecht voelde. Hij was op dat moment bij vrienden wat drankjes aan het doen.
Ik kreeg dit terug: "Moet dit nu? Ik ben mij nu eens aan het amuseren bij vrienden." En daarna hoorde ik niks meer van hem.
Uiteindelijk kreeg ik net een bericht van hem, spottend, met de vraag 'wat had ge gisteren nu weer aan de hand?'. Ik heb mijn uitleg gedaan, dat ik me eenzaam voel, als het zelfs niet depressief is, dat ik nood heb aan een welgemeende knuffel van hem die er voor me is, en dat het me nog meer pijn doet dat hij gisteren niet even de tijd nam om 5 minuutjes naar me te luisteren... Nu krijg ik antwoorden naar mijn hoofd gesmeten dat ik hem niet moet storen als hij met vrienden weg is, dat hij vandaag wel geluisterd zou hebben. En ineens uit het niks zegt hij 'laat mij gewoon gerust'.
Ik ben op. Ik weet niet wat te doen, het liefst van al wil ik naar opa toe, want op dit moment zie ik eventjes geen andere uitweg... De enige persoon die ik nog zag tijdens deze coronashit was mijn vriend, en nu duwt hij me dus ook weg.
Ik zou dit normaal nooit doen op, maar ik moet het ergens kwijt...
Sinds de laatste maanden voel ik me totaal niet meer geliefd bij mijn vriend. Alles wat ik zeg, is nooit goed. Hij knuffelt me niet, als ik om een knuffel vraag zegt hij dat ik niet moet zeuren. Ook met corona zie ik mijn vriendinnen niet meer. Ze hebben ook allemaal een vriend en ze blijven dus met hem binnen, en komen niet buiten.
Vorig jaar, 30 november, is mijn opa gestorven. Iedereen in de familie kan dit bevestigen, mijn opa was mijn beste vriend, wij waren 2 handen op 1 buik. Vorig jaar is hij dus gestorven, en nog elke week lig ik om hem te huilen.
Gisteren barstte de bom, geen idee wat er gebeurde, maar ik viel neer op de grond met het gebedskaartje van m'n opa in mijn handen. Ik kon niet stoppen met huilen, en voelde me gewoon meer en meer in een zwart gat belanden. Ik stuurde mijn vriend op snapchat dat ik huilde en me slecht voelde. Hij was op dat moment bij vrienden wat drankjes aan het doen.
Ik kreeg dit terug: "Moet dit nu? Ik ben mij nu eens aan het amuseren bij vrienden." En daarna hoorde ik niks meer van hem.
Uiteindelijk kreeg ik net een bericht van hem, spottend, met de vraag 'wat had ge gisteren nu weer aan de hand?'. Ik heb mijn uitleg gedaan, dat ik me eenzaam voel, als het zelfs niet depressief is, dat ik nood heb aan een welgemeende knuffel van hem die er voor me is, en dat het me nog meer pijn doet dat hij gisteren niet even de tijd nam om 5 minuutjes naar me te luisteren... Nu krijg ik antwoorden naar mijn hoofd gesmeten dat ik hem niet moet storen als hij met vrienden weg is, dat hij vandaag wel geluisterd zou hebben. En ineens uit het niks zegt hij 'laat mij gewoon gerust'.
Ik ben op. Ik weet niet wat te doen, het liefst van al wil ik naar opa toe, want op dit moment zie ik eventjes geen andere uitweg... De enige persoon die ik nog zag tijdens deze coronashit was mijn vriend, en nu duwt hij me dus ook weg.