schreef:
Dit gaat een lange tekst worden probably sorry alvast...
Papa ik en mijn 2 broers woonden in en leuk huis, toen leerde hij mijn stiefmama kennen en zij met haar 2 kinderen kwamen inwonen bij ons kort erna. Ze zijn nu al 8 jaar ofzo samen, best al een tijdje. Alles ging goed hoor, leuke familie, maar viel me altijd op dat mijn stiefmama alleen maar oog had voor haar eigen kinderen en niks carede om ons (besluit dan ook niet om aan een samengesteld gezin te doen).
Nu zijn mijn 2 broers en stiefbroer weg, dus blijven alleen ik en mijn stiefzus over. Zij zit op internaat en ik op kot, en we komen beide 1 x een weekend om de 2 weken (ander weekend naar de andere ouder). Vroeger voelde ik me zo welkom, had ik echt het gevoel dat ik gemist werd.
Papa kwam me altijd halen van het station voor naar huis te gaan (mijn stiefzus ook). Mar lately, moet ik zelf nog een lange bus nemen naar huis en dan nog even stappen (buskotje is ver want ik woon in middle of nowhere), terwijl hij wel altijd mijn stiefzus blijft halen, haar naar de dokter voert om bloed te trekken etc, terwijl ik altijd zo'n dingen met de fiets moet doen...
Komt er dus op neer dat papa zeker haar niet achter steekt voor mij (een beetje omgekeerd zelf maar valt nog mee). Maar mijn stiefmama amai. Ik kom thuis na 2 weken, geen hallo, ze negeert me, mijn stiefzus komt thuis en ze wordt een heel andere vrouw, actief en blij dat haar dochter thuis is.
Ik wilde vanmorgen babbelen over iets van school, en mijn papa en stiefmama waren beneden. Dus ik vertel wat er gebeurd is en ze negeren me gewoon allebei (doen ze superveel). Nu net kwam papa mijn kamer binnen 'ja als je wil praten ben je altijd welkom', ik heb gewoon straight forward gezegd 'als ik niet mag praten als mijn eigen stiefmama erbij zit, en altijd mijn mond moet houden, moet je niet verwachten dat ik nog naar jou zal komen, jullie zijn beide deel van mijn gezin en moeten er beide voor me zijn als het moeilijk gaat, net zoals jullie doen bij mijn stiefzus"
Hij begon dan weer te zagen dat ik moest stoppen erover, en ik dacht echt hypocriet, je komt om te praten ik zeg hoe ik me voel en ik moet weer zwijgen. Papa wil zo onze band forceren omdat ie weet dat het helemaal omzeep is door mijn stiefzus en stiefmama, maar die moet echt niet meer proberen het is gewoon volledig verknoeid ik heb nog niet kunnen stoppen met wenen sinds en weet gewoon niet hoe ik met de situatie moet omgaan.
Vroeger als er iets was moest ik gewoon naar beneden gaan, me uitten tegenover papa en het was direct weer terug goed, nu moet ik alles continu opkroppen omdat mijn stiefmama mij precies niet in huis wil (ik doe niks, ik help met klusjes thuis als enige, zit vooral in mijn kamer voor schoolwerk of ben naar mijn vriend, ze heeft niks van last van mij), ik snap gewoon niet hoe mijn huis waar ik al 20 jaar in woon, nu door 2 mensen niet meer als thuis aanvoelt
Doet zoveel pijn Papa en ik waren gewoon 2 handen op 1 buik, ik voelde me altijd veilig en goed thuis en nu is dat volledig weg... En wat ik ook doen, ik kan dit gevoel niet van me afzetten
Dit gaat een lange tekst worden probably sorry alvast...
Papa ik en mijn 2 broers woonden in en leuk huis, toen leerde hij mijn stiefmama kennen en zij met haar 2 kinderen kwamen inwonen bij ons kort erna. Ze zijn nu al 8 jaar ofzo samen, best al een tijdje. Alles ging goed hoor, leuke familie, maar viel me altijd op dat mijn stiefmama alleen maar oog had voor haar eigen kinderen en niks carede om ons (besluit dan ook niet om aan een samengesteld gezin te doen).
Nu zijn mijn 2 broers en stiefbroer weg, dus blijven alleen ik en mijn stiefzus over. Zij zit op internaat en ik op kot, en we komen beide 1 x een weekend om de 2 weken (ander weekend naar de andere ouder). Vroeger voelde ik me zo welkom, had ik echt het gevoel dat ik gemist werd.
Papa kwam me altijd halen van het station voor naar huis te gaan (mijn stiefzus ook). Mar lately, moet ik zelf nog een lange bus nemen naar huis en dan nog even stappen (buskotje is ver want ik woon in middle of nowhere), terwijl hij wel altijd mijn stiefzus blijft halen, haar naar de dokter voert om bloed te trekken etc, terwijl ik altijd zo'n dingen met de fiets moet doen...
Komt er dus op neer dat papa zeker haar niet achter steekt voor mij (een beetje omgekeerd zelf maar valt nog mee). Maar mijn stiefmama amai. Ik kom thuis na 2 weken, geen hallo, ze negeert me, mijn stiefzus komt thuis en ze wordt een heel andere vrouw, actief en blij dat haar dochter thuis is.
Ik wilde vanmorgen babbelen over iets van school, en mijn papa en stiefmama waren beneden. Dus ik vertel wat er gebeurd is en ze negeren me gewoon allebei (doen ze superveel). Nu net kwam papa mijn kamer binnen 'ja als je wil praten ben je altijd welkom', ik heb gewoon straight forward gezegd 'als ik niet mag praten als mijn eigen stiefmama erbij zit, en altijd mijn mond moet houden, moet je niet verwachten dat ik nog naar jou zal komen, jullie zijn beide deel van mijn gezin en moeten er beide voor me zijn als het moeilijk gaat, net zoals jullie doen bij mijn stiefzus"
Hij begon dan weer te zagen dat ik moest stoppen erover, en ik dacht echt hypocriet, je komt om te praten ik zeg hoe ik me voel en ik moet weer zwijgen. Papa wil zo onze band forceren omdat ie weet dat het helemaal omzeep is door mijn stiefzus en stiefmama, maar die moet echt niet meer proberen het is gewoon volledig verknoeid ik heb nog niet kunnen stoppen met wenen sinds en weet gewoon niet hoe ik met de situatie moet omgaan.
Vroeger als er iets was moest ik gewoon naar beneden gaan, me uitten tegenover papa en het was direct weer terug goed, nu moet ik alles continu opkroppen omdat mijn stiefmama mij precies niet in huis wil (ik doe niks, ik help met klusjes thuis als enige, zit vooral in mijn kamer voor schoolwerk of ben naar mijn vriend, ze heeft niks van last van mij), ik snap gewoon niet hoe mijn huis waar ik al 20 jaar in woon, nu door 2 mensen niet meer als thuis aanvoelt
Doet zoveel pijn Papa en ik waren gewoon 2 handen op 1 buik, ik voelde me altijd veilig en goed thuis en nu is dat volledig weg... En wat ik ook doen, ik kan dit gevoel niet van me afzetten