Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Philanthropique schreef:
Oké ik weet niet waar ik moet beginnen maar mijn ouders hebben al heel lang ruzie. Het is niet ‘1 vaste’ ruzie maar elke dag mini ruzies en discussies over vanalles en nog wat. Ik zit er telkens midden in, nouja ik moet het elke dag aanhoren en ik kan daar gewoon niet tegen.. het zijn mijn ouders kl wil hun gelukkig zien en niet elke dag 100 keer horen ruzie maken. Na de ruzies komt mijn moeder altijd haar beklag doen tegen mij over mijn vader, de ruzie van net herhalen, slechte dingen over hem zeggen, roddelen,... ik weet dat ik niet het slachtoffer ben maar het wordt gewoon te veel voor me.. ik zit al telkens alle ruzies aan te horen wat opzich al niet fijn is en mijn moeder die nadien nog eens extra komt klagen is er ‘te veel’ aan voor me. Ik weet dat ze er met iemand moet over kunnen praten, ze zegt ook vaak dat ze blij is dat ze mij nog heeft om tegen te kunnen praten, maar ik kan er gewoon niet veel op zeggen.. als ze komt zeggen dat mijn vader een luierik is, tja meer dan knikken kan ik niet doen want ik ga niet zeggen “ja dat is waar.” Vandaag is de boel ontploft, ze schreeuwde tegen hem dat ze ongelukkig is en het niet meer ziet zitten, en hij zei telkens gewoon ‘nou dan moet je maar scheiden’. Morgen ga ik met mijn moeder naar de stad en zij schreeuwde dus : “wel ik ben blij dat ik morgen een hele dag weg ben!” Waarop mijn vader zei “ja en ik ik nog veel blijer!” Mijn moeder neemt medicatie voor depressie maar een bijwerking is dat ze enooorm veel vergeet. Maar zonder de medicatie had ze zm gedachten (heeft ze enkel tegen mij verteld toen nooit tegen mijn vader) Mijn vader zou haar paar dagen geleden ‘uitgelachen’ hebben omdat ze wat vergeten was, dus net zei ze tegen hem :”en ik zal stoppen met die medicatie dan kan je me niet meer uitlachen maar dan moet je niet schrikken als je me moet komen halen als ik onder de trein gesprongen ben!” En hij zei gewoon : ja dan moet ik je niet meer komen halen he.. zo heel de tijd van die dingen dat mijn moeder ongelukkig is, aan scheiden denkt, aan zm denkt en mijn vader reageerde allemaal alsof het hem niet boeide. Ik ben dus niet het ‘slachtoffer’, maar ik kan al dat geruzie, gescheld, gehuil en geroep niet meer aan. Ik ben gewoon bang zegmaar om thuis te zijn omdat er elk moment een discussie kan beginnen. Het ‘probleem’ ligt aan mijn vader (volgens hem ligt het aan mijn moeder) maar als ik zo neutraal mogelijk probeer te zijn ligt het inderdaad wel aan mijn vader. Het probleem is dat hij niet gaat veranderen, hij kan nog zo goed zijn best doen als hij wilt maar het is niet 1 ding dat moet veranderen maar meerdere, dat lukt nooit. Verder heeft mijn moeder absoluut niet genoeg geld om op haar eentje iets te huren, ze heeft geen rijbewijs en is eigenlijk afhankelijk van mijn vader. Vanbinnen wilt ze denk ik wel scheiden, ze zegt veel gelukkiger te zijn zonder hem maar volgens mij wilt ze het gewoon blijven proberen omdat ze zonder hem zo goed als op straat zou belanden, met als gevolg dat ze met hem ongelukkig is. Ik weet niet wat ik kan doen, ze kunnen het wel blijven proberen maar ik weet hoe mijn vader is en hij gaat niet veranderen.. het zal dus telkens een tijdje goed gaan tot de emmer vol is waardoor de boel weer zal ontploffen.. maar scheiden is dan ook geen optie want ze kan nergens terecht en met haar loontje kan ze niets huren..
Oké ik weet niet waar ik moet beginnen maar mijn ouders hebben al heel lang ruzie. Het is niet ‘1 vaste’ ruzie maar elke dag mini ruzies en discussies over vanalles en nog wat. Ik zit er telkens midden in, nouja ik moet het elke dag aanhoren en ik kan daar gewoon niet tegen.. het zijn mijn ouders kl wil hun gelukkig zien en niet elke dag 100 keer horen ruzie maken. Na de ruzies komt mijn moeder altijd haar beklag doen tegen mij over mijn vader, de ruzie van net herhalen, slechte dingen over hem zeggen, roddelen,... ik weet dat ik niet het slachtoffer ben maar het wordt gewoon te veel voor me.. ik zit al telkens alle ruzies aan te horen wat opzich al niet fijn is en mijn moeder die nadien nog eens extra komt klagen is er ‘te veel’ aan voor me. Ik weet dat ze er met iemand moet over kunnen praten, ze zegt ook vaak dat ze blij is dat ze mij nog heeft om tegen te kunnen praten, maar ik kan er gewoon niet veel op zeggen.. als ze komt zeggen dat mijn vader een luierik is, tja meer dan knikken kan ik niet doen want ik ga niet zeggen “ja dat is waar.” Vandaag is de boel ontploft, ze schreeuwde tegen hem dat ze ongelukkig is en het niet meer ziet zitten, en hij zei telkens gewoon ‘nou dan moet je maar scheiden’. Morgen ga ik met mijn moeder naar de stad en zij schreeuwde dus : “wel ik ben blij dat ik morgen een hele dag weg ben!” Waarop mijn vader zei “ja en ik ik nog veel blijer!” Mijn moeder neemt medicatie voor depressie maar een bijwerking is dat ze enooorm veel vergeet. Maar zonder de medicatie had ze zm gedachten (heeft ze enkel tegen mij verteld toen nooit tegen mijn vader) Mijn vader zou haar paar dagen geleden ‘uitgelachen’ hebben omdat ze wat vergeten was, dus net zei ze tegen hem :”en ik zal stoppen met die medicatie dan kan je me niet meer uitlachen maar dan moet je niet schrikken als je me moet komen halen als ik onder de trein gesprongen ben!” En hij zei gewoon : ja dan moet ik je niet meer komen halen he.. zo heel de tijd van die dingen dat mijn moeder ongelukkig is, aan scheiden denkt, aan zm denkt en mijn vader reageerde allemaal alsof het hem niet boeide. Ik ben dus niet het ‘slachtoffer’, maar ik kan al dat geruzie, gescheld, gehuil en geroep niet meer aan. Ik ben gewoon bang zegmaar om thuis te zijn omdat er elk moment een discussie kan beginnen. Het ‘probleem’ ligt aan mijn vader (volgens hem ligt het aan mijn moeder) maar als ik zo neutraal mogelijk probeer te zijn ligt het inderdaad wel aan mijn vader. Het probleem is dat hij niet gaat veranderen, hij kan nog zo goed zijn best doen als hij wilt maar het is niet 1 ding dat moet veranderen maar meerdere, dat lukt nooit. Verder heeft mijn moeder absoluut niet genoeg geld om op haar eentje iets te huren, ze heeft geen rijbewijs en is eigenlijk afhankelijk van mijn vader. Vanbinnen wilt ze denk ik wel scheiden, ze zegt veel gelukkiger te zijn zonder hem maar volgens mij wilt ze het gewoon blijven proberen omdat ze zonder hem zo goed als op straat zou belanden, met als gevolg dat ze met hem ongelukkig is. Ik weet niet wat ik kan doen, ze kunnen het wel blijven proberen maar ik weet hoe mijn vader is en hij gaat niet veranderen.. het zal dus telkens een tijdje goed gaan tot de emmer vol is waardoor de boel weer zal ontploffen.. maar scheiden is dan ook geen optie want ze kan nergens terecht en met haar loontje kan ze niets huren..
20