tw: ed, gisteren kreeg ik een video toegestuu - Forum

Account verwijderd

schreef:
toegestuurd van een vriendin van een tijd waarvan ik dacht dat ik op het randje van overgewicht stond.
Ik heb jaren gestruggeld met een eetstoornis en hoewel ik ondertussen al 3 jaar in recovery ben, zijn de body dysmorphia en de occasionele 'flare ups' er nog steeds. Als ik naar mezelf kijk in de spiegel voel ik me nog steeds dik, maar ik heb er vrede mee genomen en ik probeer mijn waarde als mens er niet vanaf te laten hangen. Die video die ik kreeg was van tijdens een feestje waarbij ik naast een vriendin sta, waarvan ik vind dat ze een goed figuur heeft. Maar op die video was ik zo mager??? En like, ik heb niet veel foto's en videos van mezelf omdat ik het gewoon moeilijk vind om daar naar te kijken, maar ik was echt ff in shock, en dan vooral omdat ik sinds dien wel weer wat gewicht kwijt ben, waarvan ik dacht dat het gewoon gezond en goed was. Maar als ik dan denk dat ik toen al zo mager was, en nu dus nog magerder ben, dan weet ik even niet zo goed wat ik moet denken? Mijn realiteitsbesef en mijn besef van hoe ik eruit zie is even helemaal weg en ik weet niet goed wat ik moet doen? Ik voel niet de nood om per se bij te komen, maar ik heb dus ook al heel lang niet meer op een weegschaal gestaan, dus ik weet niet hoe problematisch het is? Stiekem heb ik ook wel schrik om op die weegschaal te staan, om mijn hele ED weer aan te wakkeren... Ik wil geen slapende honden wakker maken wjw, maar ergens heb ik ook nood aan een bepaald houvast dat mijn gewicht wel nog oké is en dat ik mijn recovery onder controle heb?? Want tbh het voelt niet alsof ik aan het relapsen ben, maar als ik dan nu kijk van toen tot nu ben ik echt wel een heel stuk afgevallen terug..

Dazy
Wereldberoemd

Dazy schreef:
Ik vind het lastig wat ik hierop kan zeggen. Sommige punten herken ik helaas ook een beetje. Ik denk dat het in ieder geval goed is dat je iets beseft of realiseert. Ik snap het ook dat het dan moeilijk is om van daaruit verder een stap te zetten. Ga je toch op de weegschaal? Ga je toch proberen meer te eten? Of laat je zoals het is? Het zijn zeker lastige beslissingen. Heb jij een psycholoog met wie je ook destijds je ed hebt aangepakt? Misschien met hen even in gesprek gaan. Dat helpt misschien.

Account verwijderd

schreef:

Dazy schreef:
Ik vind het lastig wat ik hierop kan zeggen. Sommige punten herken ik helaas ook een beetje. Ik denk dat het in ieder geval goed is dat je iets beseft of realiseert. Ik snap het ook dat het dan moeilijk is om van daaruit verder een stap te zetten. Ga je toch op de weegschaal? Ga je toch proberen meer te eten? Of laat je zoals het is? Het zijn zeker lastige beslissingen. Heb jij een psycholoog met wie je ook destijds je ed hebt aangepakt? Misschien met hen even in gesprek gaan. Dat helpt misschien.

Ik ben al lang niet meer naar die psycholoog geweest, vooral omdat het niet klikte. Ik zou eigenlijk een nieuwe psycholoog moeten zoeken, maar ik vind het altijd moeilijk om mezelf open te stellen voor alweer een nieuwe psycholoog, en de wachtlijsten zijn ondertussen eindeloos lang + is duur en dat geld heb ik momenteel eigenlijk niet, wat het er ook niet makkelijker op maakt

Misschien dat ik wel eens in gesprek ga met mijn huisgenoten, wat zij denken. Zij waren ook mijn huisgenoten toen de diagnose viel, dus als ik wat outsider perspectief kan verwerven van hen, kan ik daar mss wel wat mee

Dazy
Wereldberoemd

Dazy schreef:

Potsie schreef:

Dazy schreef:
Ik vind het lastig wat ik hierop kan zeggen. Sommige punten herken ik helaas ook een beetje. Ik denk dat het in ieder geval goed is dat je iets beseft of realiseert. Ik snap het ook dat het dan moeilijk is om van daaruit verder een stap te zetten. Ga je toch op de weegschaal? Ga je toch proberen meer te eten? Of laat je zoals het is? Het zijn zeker lastige beslissingen. Heb jij een psycholoog met wie je ook destijds je ed hebt aangepakt? Misschien met hen even in gesprek gaan. Dat helpt misschien.

Ik ben al lang niet meer naar die psycholoog geweest, vooral omdat het niet klikte. Ik zou eigenlijk een nieuwe psycholoog moeten zoeken, maar ik vind het altijd moeilijk om mezelf open te stellen voor alweer een nieuwe psycholoog, en de wachtlijsten zijn ondertussen eindeloos lang + is duur en dat geld heb ik momenteel eigenlijk niet, wat het er ook niet makkelijker op maakt

Misschien dat ik wel eens in gesprek ga met mijn huisgenoten, wat zij denken. Zij waren ook mijn huisgenoten toen de diagnose viel, dus als ik wat outsider perspectief kan verwerven van hen, kan ik daar mss wel wat mee

Ja heel makkelijk is dat inderdaad niet. Misschien inderdaad een idee om eerst met je huisgenoten te gaan praten en dan verder kijken.