Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
xItsxMyxLifex schreef:
Wou even mijn hart luchten. Gisteren kreeg ik zowat een mentale breakdown. Dit heb ik allemaal al met mijn moeder besproken, maar wou eigenlijk hier ook mijn hart luchten.
Ik denk dat het allemaal twee jaar geleden begon, ik woog toen op het lichts rond de 60kg en was ik 183cm lang. Ook zat het midden in een periode waarbij ik elk (half) jaar wel een operatie had, of voor mijn (geh)oor of voor mijn chronische ziekte. Het bewustzijn van dat ik eigenlijk te licht was begon toen echt erin te kicken, alleen had dit ook een negatieve invloed op mijn zelfbeeld.
Ik zal hier niet te ver op in gaan, voordat het een hoofdstuk uit de bijbel wordt, maar het heeft ernaar toe gelijkt dat ik, in het specifieke met kleding kopen, een modus heb gecreëerd waarbij ik bij alles eigenlijk wat ik koop, mijn brein/gedachten eigenlijk er al direct vanuit gaat dat wanneer ik het pas, dat het mij niet staat. En dat ik eigenlijk alles mega over analyseer.
Nu ben ik inmiddels 10kg aangekomen en was mijn laatste operatie ongeveer een jaar geleden (en gelukkig blijft dit op langer termijn ook zo). Maar nu ik juist naar de sportschool ga om breder te worden, lichamelijk mezelf verzekerder voel, is die modus nog steeds aanwezig.
Ik vind het nog steeds mega lastig om nieuwe kleding te kopen en nieuwe kleding te dragen. Wellicht dat het nu meer naar voren kom omdat ik geen operaties meer heb en ik nu meer bezig ben om de beste versie van mijzelf te worden, maar het doet mij eigenlijk van binnen mega veel pijn.
Ik zie zoveel leuke outfits die ik zelf graag wil gaan dragen, maar het voelt als een straf als ik kleding wil gaan kopen en ik het ga houden, omdat ik voorheen heel weinig kleding kocht en dit nu meer wil doen, en mijn brein/gedachten dan in de overlevingsmodus gaat van dat het mij niet staat, ook al zegt mijn moeder en zusje van wel (en die zijn bloed eerlijk, geloof mij). Omdat het ook een soort van comfortzone is geworden om maar niets nieuws te kopen en niet dat leuke setje te houden.
Nu heb ik het hier wel over gehad met mijn moeder, wij hebben afgesproken dat wanneer ik wat ga kopen wat ik erg leuk vind en mijn moeder zegt dat het staat, dat ik het moet gaan houden. Om zo toch uit die comfortzone getrokken te worden. Maar vind het nu best moeilijk om (1). leuke kleding te zoeken die IK leuk vind (en niet alleen anderen) (2). dan juist kleding te bestellen (en dan niet kijken naar de prijs, omdat mijn 'comfortzone' is geworden om niet/geen 'veel' geld aan kleding uit te geven).
Weet niet wat het helpt om dit te delen, maar wou dit eigenlijk gewoon even delen om mijn hart te luchten. En is het bijvoorbeeld stom om te laten zien hier op VP van wat ik wil gaan bestellen? Want wellicht geeft dat mij ook wat meer comfort?
Wou even mijn hart luchten. Gisteren kreeg ik zowat een mentale breakdown. Dit heb ik allemaal al met mijn moeder besproken, maar wou eigenlijk hier ook mijn hart luchten.
Ik denk dat het allemaal twee jaar geleden begon, ik woog toen op het lichts rond de 60kg en was ik 183cm lang. Ook zat het midden in een periode waarbij ik elk (half) jaar wel een operatie had, of voor mijn (geh)oor of voor mijn chronische ziekte. Het bewustzijn van dat ik eigenlijk te licht was begon toen echt erin te kicken, alleen had dit ook een negatieve invloed op mijn zelfbeeld.
Ik zal hier niet te ver op in gaan, voordat het een hoofdstuk uit de bijbel wordt, maar het heeft ernaar toe gelijkt dat ik, in het specifieke met kleding kopen, een modus heb gecreëerd waarbij ik bij alles eigenlijk wat ik koop, mijn brein/gedachten eigenlijk er al direct vanuit gaat dat wanneer ik het pas, dat het mij niet staat. En dat ik eigenlijk alles mega over analyseer.
Nu ben ik inmiddels 10kg aangekomen en was mijn laatste operatie ongeveer een jaar geleden (en gelukkig blijft dit op langer termijn ook zo). Maar nu ik juist naar de sportschool ga om breder te worden, lichamelijk mezelf verzekerder voel, is die modus nog steeds aanwezig.
Ik vind het nog steeds mega lastig om nieuwe kleding te kopen en nieuwe kleding te dragen. Wellicht dat het nu meer naar voren kom omdat ik geen operaties meer heb en ik nu meer bezig ben om de beste versie van mijzelf te worden, maar het doet mij eigenlijk van binnen mega veel pijn.
Ik zie zoveel leuke outfits die ik zelf graag wil gaan dragen, maar het voelt als een straf als ik kleding wil gaan kopen en ik het ga houden, omdat ik voorheen heel weinig kleding kocht en dit nu meer wil doen, en mijn brein/gedachten dan in de overlevingsmodus gaat van dat het mij niet staat, ook al zegt mijn moeder en zusje van wel (en die zijn bloed eerlijk, geloof mij). Omdat het ook een soort van comfortzone is geworden om maar niets nieuws te kopen en niet dat leuke setje te houden.
Nu heb ik het hier wel over gehad met mijn moeder, wij hebben afgesproken dat wanneer ik wat ga kopen wat ik erg leuk vind en mijn moeder zegt dat het staat, dat ik het moet gaan houden. Om zo toch uit die comfortzone getrokken te worden. Maar vind het nu best moeilijk om (1). leuke kleding te zoeken die IK leuk vind (en niet alleen anderen) (2). dan juist kleding te bestellen (en dan niet kijken naar de prijs, omdat mijn 'comfortzone' is geworden om niet/geen 'veel' geld aan kleding uit te geven).
Weet niet wat het helpt om dit te delen, maar wou dit eigenlijk gewoon even delen om mijn hart te luchten. En is het bijvoorbeeld stom om te laten zien hier op VP van wat ik wil gaan bestellen? Want wellicht geeft dat mij ook wat meer comfort?
19
Zelf draag ik eigenlijk alleen maar sneakers, maar vind loafers/instappers eigenlijk zo chill eruit zien en direct ook wel fashionista. Heb zelf ook al trouwens een kleurenpallet bedacht in welke richting ik mijn kledingkast wil gaan hebben: zwart, wit, marine blauw, cremerige-kleuren en groen/kakhi-kleurige tinten!