PurpleViolet schreef:
Ik heb er echt jaren mee rondgelopen, nadat mijn kat overleed. Ik was net geen 16 toen ze overleed (20 december 2012) en ik had het pas rond 2018 verwerkt. In de eerste 4 jaar was ik extreem gevoelig voor haar naam, maar door iemand die in mijn leven kwam die had een kat en het zusje (of mama) van die kat had exact dezelfde naam als mijn overleden kat. In het begin was ik kwaad als die naam genoemd werd omdat die persoon wist wat het met me deed (maar alsnog het steeds vergat) en ik kreeg steeds een leven met meer betekenis dus na zo'n 5/6 jaar kon ik over haar praten zonder te huilen. In 2019 of 2020 was het helemaal afgesloten.
Ik had haar sinds ik 3 was en ze kwam altijd naar me toe als ik huilde of me slecht voelde. We waren onafscheidelijk. Maar nu doet het me gelukkig veel minder als een huisdier dood gaat, door deze ervaring. Ik heb om Anna (andere kat) ook wel echt gehuild, maar na 3 a 4 maanden was het voorbij en dan soms nog even wat tranen erna, maar niet meer zo sterk en het voelt wel raar als ik in mijn ouderlijk huis kom en Anna niet zie rondhobbelen. We hebben haar uit het dierenasiel gehaald toen ik 10/11 was en ze is vorig jaar overleden dus ze was rond de 16/17. Super oud voor een beestje die aangereden was en normaal gestorven was op 3-jarige leeftijd. Die redenering hielp mij ook veel. Maar als het één van de eerste overlijdens is dan is het sowieso lastiger om het een plekje te geven.
En er zijn veel dieren overleden in de tussentijd -10 jaar- dus dat "helpt" ook wel en zeker als je ouder wordt en ziet dat het diertje achteruit gaat. (Mijn ouders hebben veelndieren, dus dan gaan er ook meer dood dan bij de gemiddelde mens.)
Heel veel sterkte en hopelijk heeft je hond er niet veel last van!!