Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Peeves schreef:
Want
ja
Tegenstelling is goed-slecht
Zeven werd altijd al gezien als een bijzonder getal.
In de geschiedenis is het vaak genoeg teruggekomen. Daarnaast zijn er zeven dagen in de week en kleuren in een regenboog. Ik vond het dus vanzelfsprekend om zeven stammen te scheppen. Zeven dorpen waarin wezens woonden die uitzonderlijk gemeenschappelijke eigenschappen zouden hebben. Ik wilde leven creëren, anderen beïnvloeden en vooral: niet meer alleen zijn.
Het was namelijk erg saai hier. Kaal ook. Lege vlaktes zover het oog reikte, maar toen de eerste huizen uit de grond rezen, was ik eindelijk tevreden. Het was dan ook fantastisch om te zien hoe die kleine en simpele schepsels hun bestaan opbouwden. Ik heb mezelf eens getoond aan een bijzonder jong exemplaar, aangezien ik de verleiding niet kon weerstaan.
Ik was natuurlijk voor zo'n lange tijd alleen geweest, waarom mocht ik dan niet een beetje plezier hebben? Misschien had ik het tactischer moeten aanpakken, het arme ding was erg geschrokken en durfde een lange periode niet meer buiten de muren te komen.
Iedereen maakt fouten, toch? Die van mij waren dan wel een beetje groter dan die van een eenvoudig individu, maar ik blijf erbij dat niemand perfect kan zijn.
Zelfs ik niet.
Zoals ik al zei: er waren wat foutjes. Ik maakte de wezens zodanig dat ze per dorp dezelfde geaardheid hadden, maar dit pakte nadelig uit. Ze groeiden uit elkaar.
Ik weet dat dit niet logisch klinkt, maar laat het me uitleggen:
De basis van elk persoon was hetzelfde, hun waarden en normen verschilden echter ongelooflijk van elkaar en er ontstond een tweedeling, waarna ik uiteindelijk met 14 stammen zat. Veel meer dan wat ik had gehoopt, maar ik was niet ontevreden.
Je snapt het nog steeds niet, hè? Nou neem bijvoorbeeld de eerste stam: liefde was daar een belangrijk element. In de eerste instantie zag ik liefde als iets puurs en moois. Gelukkig waren er ook wezens die het met me eens waren. Ze gingen goed met elkaar om en zagen de schoonheid in iedereen. Terwijl ik dit tevreden toezag vormden er zonder dat ik het doorhad minder 'mooie' groepen. Ze waren bruut, smerig en lustig. Ik kan niet ontkennen dat er sprake was van liefde, de manier waarop ze dit uitten was alleen te walgelijk voor woorden. Gelukkig vonden de beschaafdere wezens dit ook en ze vertrokken om tussen andere muren te leven. Ik zeg weeral dat ik dit niet geheel onprettig vond, het was alleen niet wat ik had verwacht.
Wat ik wél zag aankomen was de splitsing van de andere stammen na deze. Ik zal niet uitvoerig ingaan op de details, maar laten we zeggen dat deze scheiding vergelijkbaar was met die die ik zojuist beschreven heb.
Waarom vertel ik dit? Je moet weten dat het leven niet simpel is. Zelfs al denk je dat je dingen in de hand hebt, ze zullen altijd anders gaan dan je had gehoopt. Ik moet zeggen dat ik niet 100% alles en iedereen stuurde; ik liet ze maar een beetje aanrommelen.
Er vonden echter niet al te grote gevechten plaats, enkel onenigheden voordat ze eens en voor altijd vertrokken. Een enkele keer heb ik moeten ingrijpen. Ik weet niet meer precies hoe ik ze heb gestopt, maar ik geloof dat ik mezelf niet té erg heb getoond. Natuurlijk hebben de wezens door dat ik er ben. Ze zijn niet helemaal achterlijk. Helaas klopt hun beeld van mij niet helemaal; ze schilderen mij af als een prachtig en goddelijk verschijnsel, maar dit is belachelijk. Niemand is perfect.
Zelfs ik niet.
Want
ja
Tegenstelling is goed-slecht
Zeven werd altijd al gezien als een bijzonder getal.
In de geschiedenis is het vaak genoeg teruggekomen. Daarnaast zijn er zeven dagen in de week en kleuren in een regenboog. Ik vond het dus vanzelfsprekend om zeven stammen te scheppen. Zeven dorpen waarin wezens woonden die uitzonderlijk gemeenschappelijke eigenschappen zouden hebben. Ik wilde leven creëren, anderen beïnvloeden en vooral: niet meer alleen zijn.
Het was namelijk erg saai hier. Kaal ook. Lege vlaktes zover het oog reikte, maar toen de eerste huizen uit de grond rezen, was ik eindelijk tevreden. Het was dan ook fantastisch om te zien hoe die kleine en simpele schepsels hun bestaan opbouwden. Ik heb mezelf eens getoond aan een bijzonder jong exemplaar, aangezien ik de verleiding niet kon weerstaan.
Ik was natuurlijk voor zo'n lange tijd alleen geweest, waarom mocht ik dan niet een beetje plezier hebben? Misschien had ik het tactischer moeten aanpakken, het arme ding was erg geschrokken en durfde een lange periode niet meer buiten de muren te komen.
Iedereen maakt fouten, toch? Die van mij waren dan wel een beetje groter dan die van een eenvoudig individu, maar ik blijf erbij dat niemand perfect kan zijn.
Zelfs ik niet.
Zoals ik al zei: er waren wat foutjes. Ik maakte de wezens zodanig dat ze per dorp dezelfde geaardheid hadden, maar dit pakte nadelig uit. Ze groeiden uit elkaar.
Ik weet dat dit niet logisch klinkt, maar laat het me uitleggen:
De basis van elk persoon was hetzelfde, hun waarden en normen verschilden echter ongelooflijk van elkaar en er ontstond een tweedeling, waarna ik uiteindelijk met 14 stammen zat. Veel meer dan wat ik had gehoopt, maar ik was niet ontevreden.
Je snapt het nog steeds niet, hè? Nou neem bijvoorbeeld de eerste stam: liefde was daar een belangrijk element. In de eerste instantie zag ik liefde als iets puurs en moois. Gelukkig waren er ook wezens die het met me eens waren. Ze gingen goed met elkaar om en zagen de schoonheid in iedereen. Terwijl ik dit tevreden toezag vormden er zonder dat ik het doorhad minder 'mooie' groepen. Ze waren bruut, smerig en lustig. Ik kan niet ontkennen dat er sprake was van liefde, de manier waarop ze dit uitten was alleen te walgelijk voor woorden. Gelukkig vonden de beschaafdere wezens dit ook en ze vertrokken om tussen andere muren te leven. Ik zeg weeral dat ik dit niet geheel onprettig vond, het was alleen niet wat ik had verwacht.
Wat ik wél zag aankomen was de splitsing van de andere stammen na deze. Ik zal niet uitvoerig ingaan op de details, maar laten we zeggen dat deze scheiding vergelijkbaar was met die die ik zojuist beschreven heb.
Waarom vertel ik dit? Je moet weten dat het leven niet simpel is. Zelfs al denk je dat je dingen in de hand hebt, ze zullen altijd anders gaan dan je had gehoopt. Ik moet zeggen dat ik niet 100% alles en iedereen stuurde; ik liet ze maar een beetje aanrommelen.
Er vonden echter niet al te grote gevechten plaats, enkel onenigheden voordat ze eens en voor altijd vertrokken. Een enkele keer heb ik moeten ingrijpen. Ik weet niet meer precies hoe ik ze heb gestopt, maar ik geloof dat ik mezelf niet té erg heb getoond. Natuurlijk hebben de wezens door dat ik er ben. Ze zijn niet helemaal achterlijk. Helaas klopt hun beeld van mij niet helemaal; ze schilderen mij af als een prachtig en goddelijk verschijnsel, maar dit is belachelijk. Niemand is perfect.
Zelfs ik niet.
21
ik heb echt al jaaaren niets meer in het nederlands geschreven dus mijn zinnen zijn echt awkward as fuck
ik heb echt al jaaaren niets meer in het nederlands geschreven dus mijn zinnen zijn echt awkward as fuck
Dan kan ik je alleen maar heel veel succes wensen <3
Dan kan ik je alleen maar heel veel succes wensen <3
