Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // with Dauntless

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Er is een middeleeuws dorp waar mensen steeds in angst leven voor het grote donkere kale woud dat aan de oostkant van het dorp ligt. Men weet niet wat er daar allemaal leeft, maar men weet wel dat het hen tegen vijanden beschermt indien het gevoed wordt. Elke dag wordt er dus een schaap aan de rand van het woud gezet, maar op een dag vinden de mensen er een briefje waar op staat dat schapen niet meer genoeg zijn en het monster eist elke keer een meisje, maar wel maar om de volle maan. Het dorp gehoorzaamt, en er worden steeds meisje geloot die geofferd worden aan het monster. Ze worden vastgeketend aan de rand van het bos en verdoofd zodat ze niet kunnen ontsnappen en hun dood pijnloos is. De volgende dag zijn ze altijd verdwenen. Een meisje wilt hier een eind aan maken en neemt een dolk mee. Midden in de nacht wordt ze wakker en staart recht in de ogen van een jongen, hoewel hij er zo normaal uit ziet weet ze meteen dat hij het monster is en natuurlijk wil ze hem vermoorden. Maar ze worden verliefd en hij legt haar uit dat hij nu eenmaal voedsel moet hebben, samen proberen ze een oplossing te zoeken, maar dat is niet makkelijk als ze er ook rekening mee moeten houden dat een nog veel duisterder iets hun kant op komt.

Meer info en karakters komen nog(:

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Mijn karakter

Naam: Aurelia Elisabeth Pentragon
Bijnaam: Laurel
Leeftijd: 18
Innerlijk: Aurelia is een ongelukskind. Het dorp waar ze woont is erg bijgelovig en omdat zij op vrijdag de dertiende tijdens een volle maan is geboren verwachtte niemand echt iets goed van haar. Ze is dan ook totaal anders dan alle andere meisjes die stil waren luisterden en zich met huishouden bezig hielden. Aurelia had hier van het begin van haar leven een pesthekel aan en ging veel meer met de jongens om. Ze verkende bossen, ging jagen en leerde vechten tot teleurstelling van haar ouders, want wie zou ooit een dochter als zij als bruid willen. Aurelia weet dat ze totaal niet is wie haar ouders verwachten dat ze is en soms heeft ze er spijt van zeker nu ze ouder is, maar zo is ze nu eenmaal en daar kan niets aan veranderd worden.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Aurelia en alle andere meisje van rond de 18 stonden bij elkaar op het dorpsplein. Zo ging het nu al een tijdje en Aurelia was er zeker van dat op een dag zelfs alle meisjes op zouden zijn. Eindelijk was Laurel erachter gekomen wat ze met haar leven moest doen, ze zou niet worden verloofd met een of andere man die ze nauwelijks kende en die haar in een huisje opsloot om schoon te maken en voor de kinderen te zorgen. Nee, ze ging een eind maken aan dat monster en als een heldin ontvangen worden en daar had ze s'nachts al de eerste stap voor gezet. Zo had ze een scherpe dolk die ze als erfenis van haar grootvader had gekregen in de plooien van haar jurk verstopt die zo viel dat het totaal niet zou opvallen dat ze hem bij haar droeg. De burgemeester en zijn vrouw wandelden beiden met een gezicht vervuld van droefnis op een klein podium waar een bokaal gevuld met opgevouwen kaartjes stond. Als er iemand was waar Laurel een hekel aan had was het wel die kerel. Zij hadden altijd genoeg te eten en ze was er zeker van dat zijn dochters nooit geofferd zouden worden. Maar goed, omdat het ritueel nu al een tijdje bezig was was er geen toespraak meer en werd er gewoon een naam getrokken. "Aurelia Elisabeth Pentragon" schalde het over het marktplein en Aurelia was er zeker van dat sommige mensen zelfs blij waren dat zij eindelijk weg zou zijn. Ze zakte op haar knieën en barstte in tranen uit, want zo ging het altijd en ze mocht zichzelf natuurlijk niet verraden. Ze werd door twee mannen naar het burgemeestershuis gedragen waar ze een rijkelijk feestmaal kreeg, haar laatste maal samen met haar gezin. Zelfs haar ouders leken op de een of andere manier blij en dat was iets wat haar eigenlijk toch wel echt raakte. "Het spijt ons zo, we wouden dat we er iets aan konden veranderen" zei haar moeder, maar net als haar vader huilde ze niet geen traan, terwijl ze wisten dat haar dochter vanavond dood zou zijn.

De avond:
Een zilveren beker en Aurelia wist precies wat deze bevatte. Ze kende het bos en kruiden en wist welke je voor wat moest gebruiken, dus ook hoe je snel uit verdoving raakte. Ze had voor de trekking zelf een brouwseltje van brandnetels, estragon en kruisbessen gemaakt en dat opgedronken en dat zou normaal het verdovingsmiddel moeten neutraliseren, waardoor ze op tijd terug wakker zou zijn. Toch nam ze aarzelend de zilveren beker, want wat nu als ze een fout had gemaakt en het middel niet werkte en ze toch zou worden opgegeten. "Drink" beval een van de bewakers en hij duwde de beker bijna in haar gezicht terwijl ze nerveus het hele ding leegdronk, niet veel later was alles zwart en werd ze meegedragen naar de rand van het duistere woud, waar ze met ketens werd vastgelegd.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:

Naam: ??
Leeftijd: ??
Innerlijk: ??
______________________________

Mijn eerste stukje volgt vanmiddag.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:

Langzaam en voorzichtig sloop hij door het bos. Zoekend keek hij om zich heen. Al zijn zintuigen stonden op scherp. Ook lette hij scherp op de aarde, waar hij zo lichtvoetig mogelijk op liep; een brekend takje kon hem al verraden. Hij legde zijn tengere hand op een met mos bedekte boom, en voelde even aan het zachte plantje. Hij respecteerde de natuur, en al haar schoonheden. Even stopte hij, bij dezelfde boom, en ademde de zuivere lucht diep in, om het daarna rustig weer uit te ademen. Na dit moment van rust, liep hij weer gespannen verder. Opnieuw gespannen, opnieuw voorzichtig, opnieuw sluipend. Toen er alsnog een takje onder zijn voet brak, kneep hij gespannen zijn ogen dicht. Geconcentreerd luisterde hij naar zijn omgeving. Als iemand, wie dan ook, hem gehoord had, was de kans groot dat hij zojuist zijn dood had ondertekent. Hij luisterde. Niets. Opgelucht liet hij de lucht, die hij ongemerkt inhield, los. Hij opende zijn ogen, en keek om zich heen. Niets te zien.
Om hem heen begon het al te schemeren. Voor de donkerharige was dit niet gunstig, het was al donker in het woud, laat staan als het nacht word. Gelukkig naderde hij de rand van het bos al. Hij zag de toortsen van de mannen die het maandelijkse meisje kwamen brengen al flakkeren. De schimmen naderden de rand van het bos langzaam. Snel en geruisloos klom de jongen in de dichtstbijzijnde boom; niemand mocht hem zien. De schimmen bereikten de bosrand, en hij kon nu vaag een vrouwelijke gestalte waarnemen. Toen de mannen weer afstand nemen, en terugkeerden naar het dorp, sprong de jongen snel en soepel uit de boom. Terwijl hij het bewusteloze meisje naderde, haalde hij de zilveren, handvervaardigde dolk uit zijn schede, en hield hem in de aanslag. Eenmaal bij het meisje aangekomen, prikte hij haar een paar keer met zijn tenen. Gewoon, om zeker te weten dat ze echt bewusteloos was, wat klopte. Hij boog voorover en begon de ketenen los te snijden, wat altijd een enorme klus bleef. Hij was er zo intensief mee bezig, dat er pareltjes zweet op zijn voorhoofd ontstonden. Toen het eindelijk gelukt was, tilde hij het meisje met gemak op, en liep hij terug het bos in. Het was al te donker om te zien hoe ze eruit zag, maar dat zou de volgende morgen wel komen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ze voelde iemand onder zich bewegen en hoewel haar hoofd voelde alsof het vol met watten zat, wist ze dat ze hoe graag ze ook wou verder slapen wakker moest worden. Al snel had ze door dat het monster haar droeg en ergens mee naartoe nam en alleen al het gevoel van zijn handen op haar lichaam bezorgde Aurelia een gevoel van walging en pure haat. Ze kon nu toeslaan als ze wou, maar slim zou dat niet zijn, omdat het verdovende midden nog altijd half werkte en hij haar vast had en waarschijnlijk makkelijk kon fijnknijpen, dus ze moest nu gewoon blijven doen alsof ze sliep, ogen ontspannen dichthouden, lichtjes ademhalen en haar zich gewoon helemaal laten hangen. Ze moest er nog niet aan denken hoe hij die ketens had opengekregen, met zijn klauwen of tanden waarschijnlijk. Ze vroeg zich af of het monster eigenlijk bewust kon denken, of dat het niet meer was dan een dier. Het had een brief kunnen achterlaten om om meisjes te vragen dus hij moest toch ook een beetje op een mens lijken, misschien een weerwolf of vampier dacht ze terwijl ze verder het woud in gingen.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Rustig liep de jongen, met het meisje in zijn armen, naar zijn kamp. Hij kende het bos op zijn duimpje, zelfs alle wortels van de bomen kende hij, wat gunstig was; struikelen met een jong meisje in je armen, is niet zo gunstig. Nog steeds probeerde hij het meisje beter te bekijken. Ergens wist hij dat dit niet mogelijk was; na een kwartier zijn je ogen al op hun best aan het geringe licht aangepast. Toch gaf hij niet zo gauw op. De jongen was nieuwsgierig, altijd al geweest. De ogen van het meisje waren nog steeds gesloten, en haar lichaam ontspannen. Met een kalm tempo wandelde de jongen dieper, en dieper het woud in. Alle geluiden van buitenaf verstomden, en er heerste een abnormale stilte. De jongen was hieraan gewend, hij vond het zelfs prettig. Het enige geluid kwam van de voetstappen van de jongen, en van de ademhaling van de twee.
Toen het tweetal aankwam bij het kamp, legde de jongen het meisje voorzichtig neer. Hij draaide zich om, en greep naar de touwen, die hij eerder van het schapenwol maakte. Eerst bond hij twee touwen om haar polsen, en knoopte die daarna aan de dichtstbijzijnde boom. Hij checkte de kracht van de touwen even. Toen hij dat gedaan had, stond hij recht en liep hij weg van het kamp, op naar zijn vallen. Hij had door het hele bos vallen geplaatst, als etensvoorziening, maar ook om de gevaarlijkste dieren in het bos uit te schakelen. Na zijn rondje liep hij, met vier konijnen aan zijn riem, terug naar het kamp.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Eindelijk voelde ze de koude zachte bosgrond onder zich, ze stond net op het punt haar dolk te pakken toen ze hem plots een zacht koord rond haar polsen voelde binden. 'Shit' vloekte ze in gedachten want dit zou haar taak er veel moeilijker opmaken. Ze bleef dus nog even gewoon doen alsof ze bewusteloos was terwijl ze zijn voetstappen dieper in het bos hoorde verdwijnen. Ze ademde een keer diep in en uit terwijl ze de dolk voorzichtig uit haar mouw in haar hand liet glijden. Het was een hele karwei en een enorm prutswerk voor ze de touwen eindelijk los had gekregen en ze had zelfs een kleine snee in haar handen gemaakt, maar het deed niet echt pijn en verhinderde haar niet om in een van de bomen te klimmen en zich te verschuilen tussen het bladerdek tot hij terug zou komen. Ze zat klaar om hem te bespringen en de dolk recht in zijn hals of hart te planten en eindelijk hoorde ze weer het kraken van enkele takjes, wat betekende dat hij er weer moest zijn. Eindelijk zou ze hem te zien krijgen, het was donker, maar zijn gestalte alleen al zou voor haar genoeg zijn en daar was hij dan. Op de een of andere manier zag hij er verbazend menselijk uit, maar een mens was hij niet en kon hij niet zijn, mensen zouden nooit zoiets wreed doen. Dit in gedachte houdend sprong ze vanuit haar schuilplaats recht op hem en drukte hem tegen de grond klaar om zijn leven te beëindigen met haar dolk.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Nietsvermoedend stapte de jongen de kleine open plek op. Even schoot zijn blik naar de plek waar het meisje lag. Toen hij geen duidelijke bobbel meer herkende, sperde hij zijn ogen wijd open. Maar voordat hij iets kon doen, voelde hij ineens een overweldigend gewicht op zijn rug en schouders. Zijn knieën gaven al snel mee, en in een ogenblik lag hij languit op de grond. Nog voordat zijn hersenen deze gebeurtenissen konden registreren, voelde hij een steek in zijn zij. Hij kneep zijn ogen stijf dicht, en schreeuwde het uit van de pijn.

Roosye
Straatmuzikant

Roosye schreef:
onthouden

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Nog enkele laatste woorden" beet Aurelia hem toe. Ze had het mes eerst in zijn zij gestoken zodat hij niet kon ontsnappen en teveel pijn had om zich verder te verweren. Het was nog te donker om zijn gezicht goed te zien, maar waarschijnlijk zou Laurel het niet eens willen zien. "Waarschijnlijk kan je niet eens spreken, versta je me zelfs" siste ze terwijl ze op een antwoord wachtte.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Heel vaag hoorde hij de stem van het meisje iets zeggen, maar hij was te verdoofd door de pijn om iets te zeggen. De pijn, die begon als een steek in zijn zij, verspreidde zich nu door zijn hele lichaam. Nadenken was moeilijk, maar voor hij zijn bewustzijn verloor, wist hij nog een paar woorden te vormen. 'Alsjeblieft... Ik smeek... je...' Zijn ogen vielen dicht, en alles om hem heen werd zwart.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hij kon praten, hij kon praten zoals zij. Dat zette Aurelia aan het denken en toen hij bewusteloos was bond hij hem vast met het touw dat hij voor haar had gebruikt en bekeek hem eens wat beter. Nu pas zag ze dat hij eigenlijk helemaal op een mens leek, moest ze hem tussen de mensen van hun stad zien wandelen zou hij hem geen monster noemen of vinden, maar waarom, waarom verschool hij zich dan hier in het bos en vroeg hij om jonge meisjes, die nooit meer terugkwamen. Ze scheurde een stuk van haar lange witte jurk en gebruikte dat om de wond in zijn zij mee te verbinden. In de tussentijd kon ze haar ogen niet van deze vreemde mysterieuze jongen afhouden.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Langzaam opende hij zijn ogen, maar hij kneep ze meteen weer dicht. Het licht was te fel. Na een tijdje probeerde hij het opnieuw; hij opende een oog, nog steeds te fel. Hij probeerde dan maar overeind te komen. Ook deze actie staakte hij, toen hij een pijnlijke steek door zijn lichaam voelde trekken, en hij gromde pijnlijk. Hij probeerde de pijn te negeren, maar het werd hem te veel; zijn lichaam viel weer slap achterover. Hij voelde zich machteloos, iets wat hij ten alle tijden probeerde te vermijden. In een poging iets meer controle over zijn situatie te verkrijgen, opende hij zijn ogen opnieuw. De felle stralen brandden op zijn netvlies, maar deze pijn was verdraaglijk. Hij hield zijn ogen op grond gericht, daar viel het felle licht nog mee. Om zijn ogen aan het licht te laten wennen, bewoog hij zijn hoofd steeds een stukje omhoog, tot hij in twee blauwe ogen keek.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Aurelia deinsde achteruit toen hij zijn ogen plots opende en trok snel haar dolk. "Ok, vanaf nu heb ik hier de leiding, je probeert best niet te ontsnappen of ik gebruik hem" zei ze en pauzeerde even om haar woorden te laten doordringen. "Ik ga je doden, maar voordat ik dat doe wil ik enkel weten waarom, waarom terroriseer je ons zo, wat ben je eigenlijk want je lijkt zo menselijk" vroeg ze hem radeloos, want er moest een reden zijn waarom hij dit deed toch. Een wezen en zeker een met een bewustzijn kon toch niet zomaar moorden.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Bij het horen van de indrukwekkende woorden van het meisje, sperde hij zijn ogen wijd open. Hij wilde niet dood, absoluut niet! Hij staarde het meisje geschrokken aan, niet in staat een zin te formuleren. Hij opende zijn mond even, en sloot hem weer. Opnieuw probeerde hij een stukje overeind te komen, en opnieuw schoten er pijnscheuten door hem heen, weer gromde hij. Heel rustig liet hij zijn lichaam tegen de harde bosgrond rusten, en probeerde zijn ademhaling te kalmeren. Hij sloot zijn ogen even.
'Ik lijk zo menselijk, omdat ik een mens ben,' fluisterde hij zo zachtjes, dat hij twijfelde of het meisje hem wel gehoord had.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld