Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

A divine marriage ~ ORPG

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Naam: Lilith Channiël Pentragon
Leeftijd: 17
Inn: Opstandig, koppig, Gedraagt zich vaak onverschillig al is ze dat niet, haat bijgeloof.
uit:

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:
Naam: Silvano Carrizales
Leeftijd:houdt het maar op 23 jaar
Innerlijk: Bazig, vol zelfvertrouwen, niet bepaald serieus, niet snel beledigd en een echte charmeur.
Uiterlijk:
Menselijke vorm

goddelijke vorm

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Mevrouw Pentragon u moet nu echt wakker worden" zei één van de bedienden terwijl ze Lilith zachtjes aan haar schouder schudde. Een tijdje geleden had ze de gordijnen van haar kamer al opengedaan, maar Lilith had zich gewoon omgedraaid een beetje geïrriteerd gemompeld en had toen verder geslapen. "Aurora, ik heb vandaag normaal geen lessen, waarom moet ik dan zo vroeg opstaan" zei ze terwijl ze toch maar rechtop ging zitten en uit bed kwam. Ze wandelde naar haar kast om er een jurk uit te halen, maar Aurora hield haar tegen. "Oh nee mevrouw, u moet eerst in bad en opgemaakt worden, order van uw vader" Lilith fronste. Ze had niet geweten dat er gasten kwamen vandaag en zoals altijd zou zij gewoon haar mond moeten houden en braaf blijven zitten. Zo ging dat nu eenmaal als je de vervloekte dochter was, dan mocht je blij zijn dat je ouders je lieten leven, mocht je het landhuis niet uit en kreeg je bijna constant stomme nutteloze lessen opdat er ooit een man zou zijn die dom en hopeloos genoeg was om met haar te trouwen. Lilith zelf had de hoop al lang opgegeven en ze was blij ook dat niemand zich in haar interesseerde. Het woord huisvrouw alleen al bezorgde haar de kriebels. Ze werd dus in bad gestoken en enkele bedienden staken haar haar op en hielden zich bezig met haar uiterlijk terwijl anderen haar korset aanspanden. Toen ze nauwelijks nog kon ademen kreeg ze een jurk aan gemaakt van groene zijde. Ze vond hem verdacht mooi als zijnde de dochter die nooit mocht opvallen. Toen ze uiteindelijk klaar was wandelde ze naar de inkomhal waar haar vader en moeder haar glunderend stonden op te wachten. "Lilith, je vraagt je waarschijnlijk af waarom we je hebben laten opmaken, maar het is eindelijk zo ver je gaat trouwen" zei hij moeder nog voor zij iets had kunnen zeggen. Haar ogen werden groot van verbazing. "Trouwen" zei ze niet begrijpend en haar vader knikte. "Het werd tijd, je bent al zeventien en schoonheid duurt niet voor eeuwig, hij kan hier trouwens elk moment zijn om je mee te nemen." "Meenemen, wacht en waarom weet ik hier nu pas iets van?" Lilith werd kwaad, ze hadden haar op zen minst een paar dagen eerder iets kunnen laten weten. "Omdat we je kennen en we weten dat je je er tegen zou gaan verzetten, dus nu ga je je gedragen en je gaat met die man mee of je het leuk vindt of niet." antwoordde haar vader met een blik die geen tegenspraak duldde. Lilith opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot hem toen weer. Ze wist dat ze deze discussie niet zou winnen, maar ze had al wel een idee, ze zou die man zo op zijn zenuwen werken dat hij haar terugbracht, ze was nu eenmaal een specialist in het werken op iemands zenuwen.

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:
"Meneer, de koets is gereed voor vertrek." Een eerbiedig knikje vergezelde de woorden van de bediende uit respect voor de jongere man die duidelijk belangrijk was. Hij straalde het gewoon uit met zijn chique kleren die voor de meeste mensen onbetaalbaar waren, maar het was de tevreden ietwat schuine glimlach die hem onderscheidde van de rest. Het maakte hem tot wie hij was en niet tot de zoveelste belangrijke man met veel te veel geld. Hij behoorde wel tot die groep, soort van iniedergeval, maar toch was hij compleet anders en dat verschil zorgde ervoor dat hij nou juist dat ene meisje wilde die niemand anders wilde. Niemand was zo gek om een vrouw zoals haar uit te kiezen, want iedereen zag haar als de vervloekte. Voor hem was zij eerder een werktuig waar hij lang naar had gezocht, omdat zij de enige was die hem kon helpen met wat hij wilde. Toen hij haar eindelijk had gevonden kostte het, dankzij haar geboortedag, geen enkele moeite om alles te regelen. Haar vader wilde haar maar wat graag kwijt en aangezien Silvano aardig wat centjes had, stond haar vader bijna letterlijk te springen van blijdschap toen Silvano hem vertelde dat hij met haar dochter wilde trouwen. Het was bijna iets om om te lachen.

"Mooi zo. Ik wil niet te laat komen natuurlijk," sprak hij met zijn herkenbare schuine glimlach. "Stel je voor, het zou toch niet kunnen." Er was lichte spot in zijn stem te horen, maar voor de bediende was niet duidelijk waarom. In een rustig tempo liep Silvano zijn huis, beter gezegd kasteel of paleis of waar je ook de voorkeur aan gaf, uit waar de koets klaarstond zoals de bediende al had vermeld. "Perfect. Helemaal perfect. Je mag gaan nu." Een korte buiging en een 'Dank u, meneer' verder en de bediende was alweer weg. Silvano had ze goed geleerd om te gehoorzamen dus dat deden ze. Het was bijna om te genieten zo leuk zag het er uit. Nadat Silvano in was gestapt, de koetsier had de deur voor hem opengehouden, werd de deur voor hem dichtgedaan waarna de koetsier weer op de bok klom om de paarden te kunnen sturen. Met een kleine schok kwam de koets in beweging en het was duidelijk te merken wanneer ze wel en wanneer ze niet over een goed onderhouden pad reden en de slechte paden waren in de meerderheid. Op z'n zachtst gezegd was Silvano dan ook blij toen de paarden eindelijk halt hielden en hij het voertuig uit kon. "Meneer," hoorde hij de koetsier zeggen met een kort knikje, nadat hij uit was gestapt. Het huis zag er dan misschien niet spectaculair uit ,net als de man die in de deuropening was verschenen om hun, waarschijnlijk, te begroeten, maar het huis was ook niet waar hij voor kwam."Ik ga hier zo van genieten," was wat hij zei met een tevreden grijns voor hij richting de deur liep. "Ik ga hier zo van genieten."

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Bij het geluid van hoefgetrappel opende een bediende de deur zodat haar vader buiten kon gaan wachten om haar echtgenoot te begroeten. Lilith en haar stiefmoeder bleven binnen achter omdat dat zo hoorde. Haar echte moeder was bij haar geboorte gestorven, het gebeurde wel vaker dat moeders de bevalling niet overleefden, maar bij haar geboorte was het geen toeval, nee toen kwam het opeens doordat ze vervloekt was en zij de ziel van haar moeder gestolen had om zelf te kunnen leven. "Silvano het is een eer u te ontvangen, Lilith kan niet wachten u te zien." ze hoorde de luide stem van haar vader en zijn woorden deden haar net niet kotsen. Hij sprak tegen die man alsof het zijn beste vriend was, alsof ze elkaar al jaren kenden en ze was er zeker van dat dat niet het geval was. Ze rechtte haar rug en zette haar blik op ijskoud en we 'kennen elkaar nog niet, maar geloof me daar ben je blij om'. "Laten we niet langer buiten blijven en naar binnen gaan" zei haar vader en ze hoorde hem de trappen voor het landhuis oplopen. Het deed haar denken aan toen haar andere twee zussen hun man voor het eerst zagen. In tegenstelling tot haar hadden zij wel talloze aanzoeken gehad en eenmaal het zover was stonden ze te springen van de zenuwen en de blijdschap. Lilith had nooit echt een goeie band met hen gehad en ook nu werd maar weer eens duidelijk waarom.

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:
"Meneer Pentragon," begroette hij de oudere man vrolijk met een brede glimlach op zijn gezicht. "En ik kan niet wachten om haar eindelijk te mogen ontmoeten," voegde hij er nog aan toe, want natuurlijk had hij haar al wel gezien en natuurlijk wist hij al genoeg over haar, maar tot nu toe had hij haar nog niet echt ontmoet. Het zorgde ervoor dat hij nieuwgierig was naar haar reactie, hoewel hij die natuurlijk al wel een beetje in kon schatten. Ze had hem de indruk gegeven dat ze een niet al te makkelijke en gehoorzame jongedame was, maar laten we zeggen dat hij wel moeilijkere dingen had meegemaakt dus dit kon niet al te lastig voor hem zijn. Hij had zo zijn trucjes.

"Dat klinkt als een goed idee," reageerde Silvano op het voorstel om naar binnen te gaan van Meneer Pentragon. "Prachtig huis heeft u ook," voegde hij er toch ook nog maar aan toe terwijl hij net deed of keek hij even geïntresseerd rond. De tevreden glimlach op het gezicht van de man was waar hij het voor deed. Alles draaide immers om een goede indruk, maar hij betwijfelde of ze inmiddels al niet zo hopeloos waren dat ze hun dochter aan de eerste man die het wilde hadden uitgehuwelijkt. Dat was erg goed mogelijk met zo'n dochter.

Met rustige passen volgde Silvano de man naar binnen waar in de hal zijn jas werd afgenomen door een bediende. Enkele passen later bevonden ze zich in de kamer waar ook Mevrouw Pentragon en natuurlijk zijn aanstaande vrouw stonden. "Ik moet je wel waarschuwen dat ze een pittige dame is," hoorde hij de vader nog heel zachtjes zeggen met een licht verontschuldigende toon in zijn stem. "Lilith, mag ik je voorstellen aan Silvano Carrizales," vervolgde hij enthousiast en met luidere stem terwijl hij zijn, aan haar blik te zien, niet al te blije dochter aankeek. De waarschuwende blik van haar vader kwam dan ook niet geheel onverwachts,maar eerlijk gezegd kon Silvano wel genieten van haar irritatie. Voor hem was het een bron van vermaak en hij kon het dan ook niet helpen dat de glimlach op zijn gezicht iets breder werd. "Het is me een waar genoegen om u eindelijk te mogen ontmoeten, juffrouw Pentragon," sprak hij elk woord even beleefd en eerlijk uit. Lang genoeg had hij op deze dag gewacht en hijwist dat het het waard was. Zij was het laatste wat hij nodig had en ze was al zo goed als van hem. "Gaat u toch zitten, Silvano, dan regel ik wat te drinken." De glimlach op Mevrouw Pentragon's gezicht was niet gemaakt zoals zijn eigen glimlach. Niet dat zij dat zouden zien, want hij was een meester in het acteren, maar het viel hem wel op dat Meneer Pentragon niet een echte glimlach op zijn gezicht had. Erg moeilijk was niet te raden waarom, maar wat wil je ook met zo'n dochter. Alleen maar problemen waarschijnlijk.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Dat genoegen is geheel wederzijds" antwoordde Lilith terwijl ze een kleine buiging maakte, zoals dat hoorde. Ze nam tegenover hem plaats aan tafel en beantwoorde de gefrustreerde glimlach van haar vader met een net iets te zoet lachje. Hij wist dat zij zou proberen dit huwelijk tegen te gaan en zij wist dat hij niet bepaald blij zou zijn wanneer ze dat zou doen. Jammergenoeg was ze zich er maar al te goed van bewust dat ook haar vader bang van haar was. Hij zou haar misschien nog net durven slaan, maar verder kon hij niet weten wat er met hem zou gebeuren wanneer hij zijn vervloekte dochter iets aan zou doen.
Wat haar wel meteen was opgevallen, was dat haar echtgenoot opvallend knap was. Iemand met zo'n perfecte tanden vond je niet vaak. Haar moeder kwam terug met thee en zag ook dat er een gespannen sfeer heerste. "Lilith je kunt best iets zeggen hoor, normaal ben je nooit zo stil" zei haar moeder terwijl ze haar een kopje inschonk. "Ow, natuurlijk. Wel Silvano, als ik u zo mag noemen tenminste. Aangezien mijn ouders het blijkbaar leuk vonden dit huwelijk voor me te verzwijgen tot de dag zelf en ik dus niets van uw weet buiten uw naam lijkt het me wel handig dat u eens wat meer over uzelf verteld: wat uw werk is, uw hobby's, oh en misschien ook of u wel op de hoogte bent van het feit dat ik vervloekt ben en u waarschijnlijk geen nakomelingen kan schenken zonder dat deze zich aan uw bloed te goed zullen doen." Dat van die nakomelingen had ze zelf verzonnen, maar zowel haar moeder als vader hapten naar adem. "Lilith, zoiets zeg je toch niet. Sivano, neem ons niet kwalijk ze is waarschijnlijk gewoon nogal zenuwachtig, toch Lilith?" siste haar vader haar toe en Lilith keek hem doodserieus aan. "Zenuwachtig, ik ben nog nooit zo kalm geweest."

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:
Oke, die zag hij dus niet aankomen. Ze was iniedergeval erg duidelijk en het was hem dan ook niet ontgaan dat zij niet blij was met dit huwelijk om het zacht uit te drukken. Jammer genoeg voor haar ging het haar niet lukken om ervoor te zorgen dat hij het huwelijk af zou blazen. Het had hem teveel moeite gekost om haar te vinden om het nu gewoon even op te geven vanwege haar houding. Niet dat opstandig zo'n slechte eigenschap was. Het maakte immers alleen maar duidelijk dat ze een dame met pit was en dat viel bij hem altijd wel in de smaak. Veel meer dan een gefronste wenkbrauw gevolgd door een vermakelijke glimlach was dan ook niet op zijn gezicht te zien.

"Ik zou bijna denken dat u me probeert af te schrikken en dat zou toch erg jammer zijn. Gelukkig was ik alleen al op de hoogte van de vervloeking," zei hij waarbij hij bij het laatste woord een lichte ironie liet doorklinken in zijn stem. "Ik zou het alleen geen vervloeking noemen. Het maakt u speciaal en uniek en juist daarom bent u zo interessant. Er is niemand zoals u en daarom neem ik het risico dat u vervloekt zou zijn maar al te graag. Daarbij houd ik wel van een uitdaging," reageerde hij heel kalmpjes en doelde bij dat laatste ook op haar gedrag. Hij ving een enigszins opgeluchte blik van haar vader op waardoor de vermakekijke glimlach op zijn gezicht nog net iets breder werd. "Verder heb ik er geen problemen mee als u me Silvano noemt en het spijt me zeer dat het allemaal nogal onverwachts is. En ehm... ik handel in wijn en denk dat ik mezelf dan ook wel een echte wijnkenner mag noemen en eh... hobby's... mijn meeste tijd besteed ik eigenlijk aan mijn werk en verder ben ik veel tijd kwijt aan belangrijke gelegenheden waar mijn aanwezigheid wordt verwacht. Daarnaast heb ik dus niet erg veel tijd voor hobby's, maar ik heb kunst altijd al geweldig gevonden dus als ik tijd heb, houd ik me daar het liefst mee bezig," ging hij al even kalm verder met een paar nadenkende blikken tussendoor. "Nog iets dat u zou willen weten?"

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Lilith was uit haar lood geslagen. Zei hij nu net dat die vloek haar interessant maakte, ze had een reactie angstige reactie verwacht, hoopte dat haar ouders hem gewoon niet over de vloed hadden verteld en hij niks had opgevangen van de dorpsbewoners. Toch bleef ze dezelfde kalme houding aanhouden, hij mocht absoluut niet merken dat ze het eigenlijk wel eens leuk vond dat iemand haar in plaats van eng en angstaanjagend, interessant en uniek vond. "Wijn en kunst, tja het had natuurlijk altijd erger gekund he" antwoordde ze en nipte van haar thee. "Ik ben niet echt fan van grote feesten, dus aan een huwelijksbal hoeft u geen geld uit te geven. Verder neem ik aan dat u hier bent om me mee naar uw landgoed te nemen." zei ze en wierp een blik op haar ouders die knikte waaruit ze opmaakte dat ze dit juist gegokt had. Eigenlijk wou ze wel eens weg van huis, aangezien haar ouders haar hier altijd hadden opgesloten. Soms mocht ze wel naar het bos en met begeleiding was ze enkele keren naar het dorp geweest, maar nog altijd was ze nieuwsgierig naar hoe de rest van de wereld eruit zag. En ze zou het ook helemaal niet erg vinden om eindelijk het gezeur van haar ouders achter zich te moeten laten, dus wat dat betrof wou ze zo snel mogelijk vertrekken. Misschien kon ze wel gewoon vluchten eenmaal op zijn landhuis, ja dat was een perfect idee. "Ik ga even nakijken of al mijn bagage in orde is gebracht en dan kunnen we vertrekken, want hier een beetje lanterfanten heeft toch geen zin." ze stond op en verliet de kamer.

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:
Kort grinnikte hij toen ze zei dat het altijd erger kon. Het kon veel erger en dat was het ook, voor haar dan en dat ging ze nog wel merken ook. "Ik vind het wel iets hebben," bemoeide Lilith's moeder zich ermee. Waarschijnlijk hoopte ze het gesprek zo weer de goede kant op te leiden, maar dat het haar niet zou lukken was al duidelijk. Haar dochter leek namelijk maar al te graag duidelijk te willen maken dat ze het onverwachte huwelijk niets vond en Silvano vond dat wel vermakelijk. Het was ook weer eens wat anders en iets meer een uitdaging. Toen ze meldde dat ze haar bagage ging checken, merkte hij dan ook dat hij het ergens wel een beetje jammer vond. Haar ouders waren gewoon zo gewoon en gewoon was nou niet bepaald interessant naar zijn mening. Gewoon was over het algemeen behoorlijk saai en soms slechts vermakelijk voor korte duur mits het iemand van het vrouwelijk geslacht was die er goed genoeg uitzag.

Toen het meisje de kamer uit was, schraapte haar vader zachtjes zijn keel. "Zoals ik al zei, een pittige dame," zei meneer Pentragon. "Ze heeft gewoon een sterke wil," Het leek wel of probeerde hij het gedrag van zijn dochter goed probeerde te praten wat volkomen overbodig was. "Ik weet zeker dat het allemaal wel goedkomt," stelde Silvano haar vader gerust. Was haar vader echt zo bang dat hij alles nu nog af zou blazen? De man begon nu namelijk toch echt een tikkeltje overdreven te reageren. Silvano had zich nou niet bepaald gedragen of zat hij hier totaal niet op te wachten. Volgens mij eerder het tegenovergestelde dus had de man niets om zich zorgen over te maken. Hij hield zijn mening echter voor zich, omdat hij wist dat dat verstandiger was en hij wilde niet onnodig problemen veroorzaken. Wel zou hij toch best opgelucht zijn als dit deel eindelijk goed en wel achter de rug was, want het had hem al lang genoeg geduurt.

Mevrouw Pentragon, die een nogal zenuwachtige indruk maakte, stond abrupt op met een verontschuldigende glimlach. "Ik zal even kijken waar ze blijft. Het duurt namelijk wel erg lang," zei ze vooral gericht tegen Silvano. Bij wijze van goedkeuring en begrip gaf hij een klein knikje waarna de vrouw wegliep. En toen was hij alleen met meneer Pentragon. Beiden wisten blijkbaar niets meer te zeggen, want er viel een stilte die Silvano wel aangenaam vond. De stilte werd algauw verbroken door mevrouw Pentragon die gevolgd door haar dochter de kamer weer in kwam. "Alles is klaar voor vertrek." Oftewel: jullie kunnen nu gaan. "Mooi," reageerde hij op mevrouw Pentragon waarna beide mannen opstonden. Meer uit beleefdheid dan omdat hij dacht dat ze het echt zou waarderen, liep Silvano naar Lilith toe om haar een arm te bieden. Het hoorde nou eenmaal zo dat een man zijn vrouw, en met hun aankomende huwelijk vond hij dat zij daar nu ook onder vielen, zowat overal naartoe begeleidde en dus zou hij dat doen ook.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zoals ze al wel verwacht had hadden de bedienden haar bagage al allemaal ingepakt en zelfs al op het rijtuig ingeladen. Natuurlijk waren ze nog wel iets vergeten. Onder het hemelbed in haar kamer zat een losse plank en daarin had ze een paar dingen verstopt die haar echt dierbaar waren. Dit waren een dolk een floret en een ketting met een leren bandje waar een gouden hanger met een ingewikkeld Keltisch patroon aan hing. Toen ze klein was vluchtte ze vaak naar het bos, soms merkte haar ouders het niet eens. Ooit was ze daar een jongen tegen gekomen zijn naam was Xylander. Hij was zeg maar haar enige vriend en had haar leren schermen, boogschieten en met een dolk omgaan, al kon ze het beste schermen. Hij was diegene die haar leven een beetje draaglijk had gemaakt, maar ze werd ouder en haar ouders werden steeds strengen en beschermender. Ze zag Xylander steeds minder en minder en ooit toen ze op een avond op een heuvel naar de volle maan keken gaf hij haar deze ketting en zei dat het een geluksamulet was. Ze had hem toen gekust, op de wang weliswaar, maar toch als er iemand was waar ze mee wou trouwen was hij het. Maar na die kus op de heuvel had ze hem nooit meer gezien dus ze was er zeker van dat hij een gelukkig leven leidde en zij, zij moest ook maar haar eigen leven gaan leiden met deze Silvano. Ze deed het amulet om, maar verborg het wel onder haar jurk. Ook de floret en de dolk verstopte ze onder haar rokken. Daarna ging ze weer naar beneden waar iedereen haar stond op te wachten om te vertrekken. Ze wees zijn arm af. "Ik kan best alleen wandelden" merkte ze op en stapte in het rijtuig in. Het amulet voelde koel op haar borst. Haar ouder glimlachten en zwaaiden naar haat terwijl ze vertrokken, ze nam niet eens de moeite om terug te zwaaien. "En is er nog iets dat je van mij wilt weten, al ben ik wel nieuwsgierig wat mijn ouders je allemaal hebben wijsgemaakt." zei ze en hield haar blik op het voorbijgaande landschap.

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:
Hij had het al verwacht en toch rolde hij even met zijn ogen toen ze die opmerking maakte. Achter haar aan stapte hij het rijtuig in waarna hij tegenover haar plaats nam, zodat het hem geen moeite zou kosten om haar aan te kijken. De deur werd dicht gedaan door de koetsier. Bijna meteen daarna kwam het voertuig met een lichte schok in beweging waardoor Silvano wist dat de man al plaats had genomen op de bok. "Je ouders hebben me er voornamelijk van geprobeert te overtuigen dat je niet zo irritant bent als je op het eerste gezicht lijk, geloof ik. Ik betwijfel het," zei hij en grijnsde klein met een ietwat afwezig blik die hij even naar buiten richtte voor hij zijn volle aandacht weer aan haar schonk. "En wat ik wil weten? Te veel denk ik," zei hij tegen haar en dacht even na. Het was te verwachten dat zijn meeste interesse gericht was op haar zogenaamde vervloeking, maar verrassend genoeg wilde hij ook graag weten wat ze dacht, hoe ze over hém dacht en eigenlijk gewoon hoe ze inelkaar zat. Voor hem was elk mens een soort puzzel. De één makkelijk en de ander lastig, maar allemaal waren ze op te lossen als je maar genoeg geduld had of gewoon erg slim was. Silvano was beide. Oke, iniedergeval was hij slim genoeg, maar zijn geduld hing er altijd een beetje vanaf. Lilith was iemand bij wie hij waarschijnlijk geduldig én slim moest zijn, want hoewel ze in eerste instantie niet heel erg lastig te doorgronden leek, wist hij eigenlijk al dat ze dat wel was al was het alleen al om haar koppigheid. Mensen konden verdraaid lastig doen door hun koppigheid.

"Dat je dit allemaal, het huwelijk en alles eromheen, niks vind, was me al duidelijk geworden. Het valt nogal op. Ik ben alleen wel nieuwsgierig naar de reden daarachter. Waarom vind jij, in tegenstelling tot de meeste andere vrouwen, het zo erg om te troueen?" Vroeg hij om te beginnen met een nieuwgsierige blik. De vervloeking leek hem nou niet ideaal om vrolijk mee te beginnen en daarnaast was dit toch ook wel iets waar hij nieusgierig naar was. Niet om arrogant te klinken, maar hij had geld, gedroeg ze beleefd in het bijzijn van anderen, een goede naam onder de mensen en zag er toch ook zeker niet slecht uit. Heel veel beter kon ze waarschijnlijk niet krijgen en toch leek ze het echt helemaal niets te vinden.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Lilith dacht na, waarom had ze eigenlijk zo'n afkeer van het huwelijk. Daar had ze eigenlijk nog nooit bij stilgestaan zich aan iemand binden had haar gewoon nooit echt fijn geleken. Het was dus ook een tijdje stil voor ze antwoord gaf. "Wel ooit heb ik eens een boek gelezen en daarin stond dat wanneer je iemand behandelt als een beest diegene in een beest zal veranderen hoe diegene of datgene daarvoor ook was. Ik denk dat dat precies is wat er met mij gebeurt is. Hoewel ik al mijn hele leven niet in de vloek geloof doen anderen dat wel. Zij hebben altijd laten merken dat ik anders was, dat ik eigenlijk een soort duivelskind hoorde te zijn die zich niet braaf aan de regeltjes houdt maar irritant en opstandig is en dus ook niet met een man trouwt om dan kinderen met hem te krijgen en de rest van haar dagen ergens eenzaam op een landgoed door te brengen." legde ze uit. Op de een of andere manier klonk het zelfs oprecht en het gaf haar een misselijk gevoel. Waarom praatte ze oprecht over haar gevoelens tegen deze wildvreemde gast. "Maar als je niet begrijpt wat ik daarmee bedoel is dat perfect normaal hoor." voegde ze er nog snel aan toe, aan de ene kant om een pijnlijke stilte te voorkomen en aan de andere kant om toch nog een beetje betweterig over te komen.
"Ow en ik ben trouwens dubbel zo irritant als iedereen beweert. Heb jij trouwens nog familie, overbeschermende ouders of broers of zussen?" Misschien moest ze maar doen alsof ze een beetje interesse in hem toonde, wie weet gaf hij haar dan wat vrijheid en wanneer ze die kreeg, zou ze meteen ontsnappen.

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:
Het verbaasde hem toen ze zei dat ze zelf niet in haar vloek geloofde en de rest van haar woorden gingen wat langs hem heen. Hij hoorde alles nog wel, prefect zelfs, maar zijn gedachten bleven bij de vloek. Niet heel erg verassend. Tenslotte was de reden dat hij haar wilde hebben, dan ook de vloek. "Dus je gelooft zelf niet in de vloek? En andere dingen dan? Je weet wel. Dingen als heksen, vampiers, kabouters, god of iets anders bovennatuurlijks?" De verbazing klonk lichtjes door in zijn stem en ook op zijn gezicht hadden enkele sporen zich zichtbaar gemaakt. Zelf geloofde hij ook zeker niet in alles, maar van sommige dingen was hij nogal zeker dat ze echt waren. Het bewijs had hij zeg maar meerdere keren met eigen ogen gezien. Zijn wereld kende namelijk nogal wat bovennatuurlijke dingen. Zijn wereld was bovennatuurlijk en hij hield ervan. Daarom had hij haar ook nodig, want zonder haar kon hij niet terug naar waar hij thuis hoorde.

Haar vraag, of hij familie had, haalde hem weer uit zijn gedachten. Meteen toverde hij een grijns op zijn gezicht. "Ik heb familie, maar het contact is een beetje verdwenen. We zien elkaar eigenlijk nooit en dat is maar goed ook denk ik," zei hij eerlijk tegen haar. Verder doorgaan op zijn familie leek echter niet zo'n goed idee en dus bracht hij het onderwerp weer terug naar de vloek. Veel interessanter. "En je ouders zagen je ook als een soort duivelskind? Alleen maar door je geboortedag?" Het zou toch wat zijn als iedereen je zag als iets duivels en al helemaal als je familie ook nog eens die mening deelde met de rest van de mensen. Ironisch genoeg wist hij maar al te goed hoe dat was. Het was alleen wel zo dat hij er trots op was en er wel van kon genieten. Zijn situatie was dan toch ook wel een beetje anders.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ja blijkbaar was dat net de dag dat de god van de dood geboren zou zijn als ik dat mag geloven. Mijn ouders zijn eigenlijk nog steeds aanhangers van de natuurgoden en zoals de rest van de wereld veel te bijgelovig dan goed voor hen is. Daarbij kwam ook nog eens dat mijn echte moeder omkwam bij mijn geboorte, al gebeurt dat wel vaker, maar nu was het opeens een heel drama. Ik ben gewoon van mening dat aangezien ik nog nooit een kabouter, elf, vampier of god gezien heb en ze mij ook nooit eens geholpen hebben, want daarom wordt er toch tot goden gebeden en geofferd opdat ze zouden helpen, wel voor zover ik me kan herinneren heb ik er eigenlijk altijd alleen voor gestaan, vandaar dat ik niet echt zo bijgelovig ben en dus ook niet in die vloek geloof waar iedereen het altijd over heeft." Ze was eigenlijk best nieuwsgierig naar zijn familiesituatie en Lilith ging natuurlijk geen rekening houden met de gevoelens van deze man. "Zo waarom is het dan goed dat je je familie niet meer ziet, niet dat ik het erg vindt, integendeel zelfs nu hoef ik ze tenminste niet te ontmoeten en kan ik dat hele ongemakkelijke gedoe overslaan, want ik ben er redelijk zeker van dat ze me niet bepaald aardig zouden vinden." Blijkbaar hadden ze dan toch wel iets gemeen, een niet al te beste band met hun familie, die veranderde natuurlijk niks aan het feit dat Lilith nu plots wel gedwee met hem zou trouwen. Hij kon nog zo aardig zijn als hij wou, maar haar besluit stond al heel lang vast.

Anoniem
Internationale ster

TheCrazyWriter schreef:
Hij kon het niet helpen dat er een lach op zijn gezicht verscheen toen ze zei dat ze nog nooit een kabouter, vampier, elf of god had gezien. Sommige mensen probeerden anderen wijs te maken wel zoiets of iemand te hebben gezien terwijl dat niet zo is. Lilith deed nu precies het omgekeerde en dat ze het zelf niet doorhad, maakte het alleen maar grappiger. "Maar je denkt dus ook niet dat bepaalde wezens een menselijke vorm aan kunnen nemen? Kunnen ze hier ongestoord rondwandelen. Niemand die het doorheeft," zei hij en lachte opnieuw zachtjes. Het was allemaal erg... vermakelijk, vond hij.

Bijna meteen kreeg hij een vraag op zich afgevuurd over zijn familie en hoewel hij dat onderwerp het liefst meed, antwoordde hij toch: "Omdat..." begon hij en moest even nadenken hoe hij datgene wat hij wilde zeggen goed kon verwoorden. "Het is nogal ingewikkeld. Houdt het er maar op dat ik nooit echt goed met één van mijn broers op heb kunnen schieten en dat het eerder de vraag was wanneer het uit de hand zou lopen in plaats van óf het uit de hand zou lopen. Ik ben hier naartoe gegaan om zover mogelijk bij hem uit de buurt te zijn," legde hij het zo kort en duidelijk mogelijk uit zonder echt te hoeven liegen, maar ook zonder zijn mond voorbij te praten. Bepaalde dingen mocht ze gewoon nog niet weten.

Soms vroeg hij zich nog wel af of zijn broer hem in de gaten hield, omdat die hem als een bedreiging zag. Het zou wel grappig zijn, maar hij hoopte van niet. Zijn broer wist dan nu namelijk ook dat hij al dichter in de buurt van zijn doel kwam en hoe dichter Silvano daarbij kwam, hoe gevaarlijker het werd voor zijn 'o zo geliefde' broertje. Het was alleen zo jammer dat dat irritante joch de rest wijs had gemaakt dat Silvano de schuldige was waardoor hij extra blij was dat tenminste één van allen de waarheid wist en zijn kant had gekozen. Veel was het niet, maar alles beter dan niets.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld