Forum

Al uren zat Vayentha nu al in de gang. Het rook er muf en het was nogal stoffig, maar ze bewoog niet uit het hoekje. De meeste voorbijgangers hadden niet eens door dat ze er zat – zelfs de gevangenen die zo wanhopig naar een uitweg zochten, merkten haar niet op; het was de perfecte plek. Haar geduld werd op de proef gesteld, maar ze had nu eenmaal een opdracht en die opdracht kon ze niet zomaar afkappen, vooral niet nu de opdracht haar door Shai'tan persoonlijk was toegewezen. Ze had hard haar best moeten doen om zijn respect en vertrouwen te verdienen, ze kon dat niet zomaar in de sloot gooien.
De opdracht in kwestie was ook een aardige verantwoordelijkheid, en als het mis ging zou er meer op het spel staan dan alleen het vertrouwen van Shai'tan. Ze had al lang voor ze deze opdracht überhaupt had gekregen gehoord over de onvoorspelbare jongeman, die zou nu in de gaten moest houden. Juist nu de zoektocht zo belangrijk was, was dat nodig, er stond immers steeds meer op het spel.

Toen trok een beweging even haar aandacht. Ze draaide zich een stukje om, zodat ze de deur die naar de verhoorkamer leidde goed kon zien. De beweging die ze had opgemerkt bleek haar aandacht waardig, aangezien een moment nadat de deur woest werd opengegooid, en jongeman in kwestie naar buiten kwam stormen. Hunter liep meteen de andere kant uit, al snel op de voet gevolgd door Vayentha. Ze zei nog niets; hij hoefde nog niet te weten dat ze hem volgde. Al snel werd zijn bestemming duidelijk; de gevangenis. Even bleek ze op een afstandje toekijken, terwijl ze zich probeerde te herinneren of er tegen haar gezegd was dat Hunter dit mocht doen. Ze kon zich niets daarvan herinneren, wat betekende dat hij op eigen houtje iemand uit aan het zoeken was. Ze besloot echter nog steeds te wachten – misschien was het niets, misschien wilde hij ze gewoon even bang maken. Anders dan de vorige keren, waarbij Vayentha's vermoedens correct waren, leek ze het nu mis te hebben, en ze zou snel in actie moeten komen.
Ze wachtte totdat hij terug in verhoorkamer was; ze had geen zin om onnodige onrust bij de gevangenen te veroorzaken. Meteen toen hij de zin had uitgesproken, stapte ze vooruit.
“Oké, Hunter, zo is het wel weer genoeg.” Haar stem was rustig, kalm, maar kil. Ze meende het, en dat was wel duidelijk. Ze had haar armen over elkaar heen geslagen en stond met opgeheven kin tegenover de iets langere man. Ze wist dat als ze er een beetje stond te bibberen, ze al helemaal geen indruk zou maken, al vermoedde ze toch dat hij haar alsnog zou negeren. Haar dolk was echter binnen handbereik, dus ze voorzag geen problemen.