Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG: Are you proud of who you have become?

Anoniem
YouTube-ster

motherofdragons schreef:

Mijn karakter: Ambriel - Angel of Communication
Menselijke naam: Emma

Begin jij maar!

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Gabriël Finn Thompson ~ 19

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik denk dat we dit beter buiten bespreken." Gabriël zat in een donker hoekje van een pub en was druk in conversatie met de man tegenover hem, zijn opdrachtgever. Onder hem lag een sporttas. Niemand vond het merkwaardig. Dit café stond bekend om de illegale praktijken die er plaatsvonden. Het was vreemd als een van de klanten niks te maken had met drugs, prostitutie of huurmoord.
Samen wandelden ze naar buiten, een donker steegje in. Daar opende Gabe de tas en toonde het hoofd van de man die hij net vermoord had. Veel van zijn klanten wouden echt zeker zijn dat de klus geklaard was voor ze hem betaalden en die was zijn manier om hen dat te tonen. Hij ontving het geld in cash en de twee namen afscheid.
Het enige wat hij nu nog moest doen was zich van het hoofd ontdoen. Hij was zeer grondig als het aankwam op het doen verdwijnen van bewijzen. Werd hij gepakt dan was zijn carrière voor goed voorbij.
Hij wandelde door de nacht naar de haven. Zijn thuis bevond zich in een afgelegen loods. Het eerste wat hij deed was een ton vullen met zuur en het hoofd erin dumpen. Enkele minuten later bleef er niet meer van over. Het zuur kieperde hij gewoon in de zee. Het milieu en al die bullshit konden hem niks schelen. Vannacht zou hij hier overnachten omdat het al laat was, maar Gabe had meerdere huizen. Zijn beroep bracht nu eenmaal veel geld op en daar profiteerde hij van. Hij legde zich neer op een vuile matras en staarde naar het grijze metalen plafond. "Slaapwel Gabe" fluisterde hij zachtjes tegen zichzelf en sloot zijn ogen.

Anoniem
YouTube-ster

motherofdragons schreef:
Toen Emma haar geest voor het eerst de aarde verliet had ze een nieuwe naam gekregen, Ambriel. Vernoemd naar de Engel van Communicatie. Dat gebeurde ik 1953, een hele andere tijd dan nu. Maar ze was genoeg geïnformeerd over wat anders was en hoe mensen tegenwoordig met elkaar omgingen, de muziek die erg in was op dit moment en wat voor kleding er gedragen werd. Als mensen dan tegen haar gingen praten had ze in ieder geval die informatie om een beetje van die tijd te lijken.
Emma keek naar de jongen, Gabriël heette hij. Ze slikte en wachtte totdat hij zijn ogen gesloten had. Lichtvoetig liep ze naar hem toe en keek naar zijn gezicht, ze liep weer wat naar achter en ging voor hem zitten. Ze wist niet echt hoe ze dit aan moest pakken, "Ehm.." murmelde ze een beetje ongemakkelijk en keek wat om zich heen. Ze haalde nogmaals diep adem en keek wat om zich heen waarna ze weer op stond, ze trok wat gras uit de grond en liep terug naar Gabriël. Voorzichtig ging ze met de grasprietjes over zijn neus, als dat kriebelde werd hij vast wel wakker.
Emma was erg jong gestorven, ze was pas zeventien jaar oud toen ze vermoord werd door een stel jongeren. In die tijd waren donkere mensen nog niet echt geaccepteerd en doordat ze zichzelf verdedigde bij een actie van discriminatie was het de laatste druppel voor de jongeren. Emma had ze vergeven, zij wisten niet beter en waren opgegroeid met het idee dat zwarte mensen een schande waren, bij haar was het nog erger aangezien haar moeder zwart was geweest en haar vader blank, ze was een mengeling en haar ouders hadden een zonden begaan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Twee sterke armen weerhielden hem er van te ontsnappen. Gabe probeerde alles wat hij kon om te ontsnappen, maar hij was te zwak. Een deur opende. Voor hem was een gapend zwart gat. "Het wordt dringend tijd dat je eens wat manieren leert." zei een lage zware stem en duwde hem naar voren de leegte in. Gabriël schrok wakker en keek recht in de ogen van een meisje. In een reflex nam hij zijn pistool dat hij altijd bij zich droeg en richtte het op haar. "Wie ben jij? Wat kom je hier doen en hoe ben je hier binnen geraakt?" Een crimineel had veel vijanden. Je moest altijd slapen met één oog open en altijd klaar zijn om te vluchten of te schieten. Hoe kon het dat ze zo dichtbij was kunnen komen zonder dat hij dat gemerkt had. Ze had hem kunnen neerschieten als ze wou. Langs de andere kant had ze dat dan nu al wel gedaan. Ook leek ze niet moeilijk te overmeesteren. Misschien was ze gewoon een dief, maar wat zou een dief in deze buurt komen zoeken. Misschien was ze gewoon een arme dakloze opzoek naar onderdak die heel toevallig in zijn woonplaats terecht was gekomen. Dan nog hij had de loods grondig afgesloten. Ze zou hier nooit zomaar toevallig binnen kunnen komen. Hij had dringend antwoorden nodig op al die vragen of iemand hier zou een kogel door haar hoofd krijgen.

Anoniem
YouTube-ster

motherofdragons schreef:
Emma keek naar de jongen, hij begon wat onrustig te worden. Zodra hij wakker werd en zijn pistool naar haar richtte schrok ze en nam ze een paar stappen achteruit, ze wist dat hij haar geen pijn kon doen maar toch was ze bang dat er iets zou gebeurden. "I-ik ben Emma, ik was hier al een paar uur en ik ben hier om je te helpen." zei ze snel achter elkaar, bang dat hij toch iets zou doen dat dit lichaam kon beschadigen.
De reden dat er niets kon gebeuren was simpelweg het feit dat er geen hart was dat klopte, dus kon die ook niet stoppen. In plaats van een hart zat haar geest er in de vorm van een nimbus. Deze liet het bloed stromen en de hersenen werken, en sinds deze nimbus niet kapot kon gaan kon ze ook niet dood.
Emma haalde telkens kort adem en bleef hem aankijken, ze keek in zijn ogen en het enige wat er te zien was was duisternis en pijn. Het gaf haar een rilling over haar rug, zo een rilling die je kreeg als je het geluid hoorde van nagels op een krijtbord. "Alsjeblieft.. Vertrouw me." zei ze zachtjes, ze moest nu zijn vertrouwen winnen, als dat niet lukte zou het moeilijk zijn om hem nu nog over te halen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ten eerste heb ik nergens hulp bij nodig, zeker niet van een of andere vreemde die mijn huis is binnengedrongen. Dat brengt ons meteen bij punt twee. Het is nogal moeilijk iemand te vertrouwen die zomaar je huis binnendringt, niet?" Hij zwaaide nonchalant met het pistool in de lucht terwijl hij zijn uitleg gaf. Hij greep met zijn vrije hand haar arm vast en inspecteerde de binnenkant. Nergens vond hij een stip die wees op de plek waar ze een spuit zou kunnen hebben gezet en ook haar pupillen hadden een normale grote. Toch was hij er vast van overtuigd dat dit meisje op dit moment aan een of andere drug moest zitten. Waarom zou ze anders zulke onzin uitkramen. Als ze gewoon in de war of high was dan had het niet veel zin haar te vermoorden, dat zou hem alleen maar meer problemen bezorgen en hij had niet veel zin om zich nog van een lichaam te ontdoen. Hij had al wel eerder met druggebruikers te maken gehad. Het was niet zo moeilijk hen weg te jagen, je moest gewoon even het spelletjes meespelen.
"Weet je wat Emma. Het is al heel erg laat. Waarom ga je niet naar huis, of waar je dan ook vandaan komt en kom je morgen terug en dan kunnen we dit alles rustig overpraten. Lijkt dat geen goed idee." Zijn stem was plots rustig en vriendelijk. Gabriël was goed in het schakelen tussen emoties. Hij was één en al zelfbeheersing. Terwijl hij zijn voorstel deed duwde hij haar langzaam in de richting van de uitgang.

Anoniem
YouTube-ster

motherofdragons schreef:
Emma slikte en schudde haar hoofd. "Ik zou daar niet zo zeker van zijn, Gabriël Finn Thompson." zei ze tegen hem en ze keek hem doordringend aan en duwde zijn hand voorzichtig weg toen hij haar zo duwde. "Morgen zou het te laat kunnen zijn, Gabriël." zei ze tegen hem en keek naar de grond. "Ik ben hier gestuurd door wat jullie mensen een hogere kracht noemen." zei ze en slikte, voor hem klonk het natuurlijk als of ze net uit een mentale institutie ontsnapt was. "Ik weet hoe gek het misschien zou klinken maar als je mijn hulp niet accepteert staat je een vreselijk lot te wachten." zei ze tegen hem en haalde diep adem, hopend dat hij haar zou geloven. Misschien zou ze het hem kunnen bewijzen door hem haar te laten neerschieten. Ieder mens zou gewoon dood neervallen, maar zij was al een hele tijd geen mens meer.
Emma had voor de rest een erg goed leven gehad, ze had een lief broertje, ééntje die nu hoogstwaarschijnlijk zestig was, haar ouders kwamen altijd met eten op de tafel en ze had een baan waar ze zelf ook aankopen mee on doen. Ze was gelukkig en niets kon dat stoppen, ze geloofde zoals bijna iedereen in die tijd in God, ging iedere zondag naar de kerk en zong in het kerkkoor. Ze had alles wat ze wilde, behalve respect van de gemeente.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Dit meisje was verder weg dan hij had gedacht, hogere krachten een vreselijk lot. Allemaal dingen waar Gabriël niet in geloofde. Hoe langer dit meisje bleef praten hoe meer ze hem irriteerde en het was geen goed plan hem te irriteren wanneer hij niet genoeg geslapen had. "Weet je wat, als jij niet meteen mijn huis verlaat dan ben jij het die een vreselijk lot te wachten staat." Hij moest wel toegeven dat dit meisje een doorbijter was, maar dat waren zowat alle mensen die het leven op de straat gewoon waren. Hij zuchtte geërgerd, richtte het geweer op haar hoofd en schoot. Het lichaam liet hij gewoon op de grond liggen, morgenvroeg zou hij zich wel van haar ontdoen. Er was waarschijnlijk toch niemand die om haar gaf of naar haar op zoek zou gaan, zo ging dat met de meeste zwervers.
Het kon hem zelfs niet schelen dat haar dode blik hem aanstaarde terwijl hij opnieuw in zijn bed kroop. Het beroep van huurmoordenaar was nu eenmaal vermoeiend. Het stompte je af voor al het leed en de pijn in de wereld. Na een tijdje gaf je niet meer om niets en niemand buiten jezelf. Dat was nodig want iedereen die je liefhad kon tegen je worden gebruikt.

Anoniem
YouTube-ster

motherofdragons schreef:
Emma keek naar Gabriël en slikte. "Luister naar me je.." maar hij schoot, ze viel neer op de grond met haar ogen gesloten. Even verliet haar ziel het lichaam in maar werd er gelijk weer ingezogen. Ze opende haar ogen in een ruk en ging overeind zitten, ze voelde aan haar voorhoofd en keek naar het bloed op haar vingers. Ze voelde een vreemd gevoel in haar hoofd, maar al gauw voelde ze hoe haar huid zichzelf herstelde waardoor de kogel uit haar hoofd gedrukt werd. Ze was wat duizelig maar wat verwachtte je dan als je weer tot leven gebracht werd. Ze haalde diep adem en keek naar hem. "You can't kill me." zei ze zachtjes tegen hem en stond weer op en liep langzaam naar hem toe en haalde diep adem. "Ik ben hier om je de goede weg te wijzen. Om het pad van het Goede te kiezen in plaats van het pad waar je nu op loopt. Je dreigt groot gevaar te worden, niet alleen naar jezelf maar ook naar mijn kant van het Hiernamaals." zei ze zachtjes. "You have to trust me, het gerucht gaat dat wanneer jij sterft niemand op aarde of Boven het nog veilig zal hebben. Lucifer's zoon, noemen ze je." zei ze voorzichtig en ze nam een stapje terug.
Dat was waarom deze taak zo enorm lastig en zo enorm eng was. Als ze niet zou slagen zou alles verloren zijn, al het goede zou voor niets geweest zijn. Chaos zou tot iedereen komen en het zou niet stoppen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Geschrokken duwde Gabriël zich tegen de muur. "What the fuck" zei hij terwijl hij Emma aankeek die hij een paar tellen eerder nog had neergeschoten. Dit was onmogelijk. Was hij misschien diegene die high was. Had zijn opdrachtgever of iemand anders iets in zijn drankje gekapt? Hij voelde zijn polsslag, die was niet bepaald anders dan anders. Hij was ook iemand die altijd opmerkzaam was op de mensen rondom hem. Voor zover hij wist was er niet eens iemand in de buurt van zijn drinken gekomen.
"Blijf waar je bent" zei hij bang en wees met zijn pistool naar haar. Toen pas besefte hij dat, dat toch niets uithaalde. In plaats van naar haar te richten duwde hij het pistool tegen zijn eigen hoofd. "Ik waarschuw je kom geen fucking stap dichterbij of ik knal mezelf neer. Als ik het correct heb is dat iets wat jij liever niet hebt. En weet je wat, misschien vind ik het niet eens zo erg om Lucifers zoon te zijn. Heb je daar al eens aangedacht. Oh fuck he nu ga ik ook al meespelen met de onzin die je uitkraamt. Laat me gewoon me rust ok. Ik ben een crimineel, altijd al geweest en dat zal ook altijd zo blijven. Je moet niet iets proberen te veranderen als het niet verandert wilt worden."

Anoniem
YouTube-ster

motherofdragons schreef:
Toen hij ineens zo reageerde slikte Emma en schudde haar hoofd. "Nee niet doen!" riep ze en toen hij het pistool naar zijn eigen hoofd richtte voelde ze pijn in haar hoofd, ze spande haar handen aan en zette haar kaken stevig op elkaar. Ze rook bloed en merkte dat er bloed uit haar neus liep. "A-alsjeblieft.." zei ze, de pijn in haar lichaam was niet te verdragen. Wanneer een ziel zoals Emma op aarde was en degene waar de taak in gevaar was was dit de straf die hun gegeven werd. Ze voelde dat haar voeten de grond af gehaald werden en merkte dat ze wat omhoog ging. "Laat het me proberen.." zei ze kreunend van de pijn en kneep haar ogen dicht.
Het voelde als of ieder bot dat zich in dit lichaam bevond in glas veranderde en brak, ze wist dat dit niet zo was maar zo voelde het wel en omdat ze al zo lang geen pijn meer gevoeld had was het nog erger dan anders. Het was zelfs moeilijk om verstaanbaar te zijn en haar stem duidelijk te houden.
Op een gegeven moment voelde ze wat scheurtjes, maar dit waren geen scheurtjes dit waren stukjes van haar huid op haar rug die openbraken, als hij nu niet zou stoppen dan zouden haar vleugels zich laten zien. Ze mochten alleen gebruikt worden als ze boven was, je zou misschien denken dat het daar simpel en rustig is maar er moest erg veel gebeurd worden. Nieuwe zielen moesten goed ontvangen worden, er was een heel team tegen Demonen en natuurlijk mensen zoals Emma die taken moesten vervullen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Kijk eens aan. Het effect is beter dan ik had verwacht." Hij hield het geweer wat verder en dichter van zijn hoofd om de pijn een beetje te doen verminderen en dan weer toenemen. "Het is zo jammer dat ik niet kan zien wat er zou gebeuren moest ik echt een kogel door mijn hoofd jagen. Maar het is je geluksdag, want dat ga ik niet doen." Hij liet het geweer zakken en keerde haar de rug toe. "Nu moet je je niets gaan insinueren, Emma." Hij legde de nadruk op haar naam. "Ik doe dit niet omdat ik zogenaamd medelijden met je heb. Moest ik medelijden hebben met mensen dan zou ik ze niet vermoorden om aan geld te raken. Ik doe dit enkel en alleen omdat het wel erg dom van me zou zijn om na alles wat ik heb meegemaakt er zo een einde aan te maken. Nee, ik ga gewoon verder met het leiden van mijn leven. Wil jij zonodig een tevergeefse poging doen om naar de kant van 'het licht' te brengen dan doe je dat maar, zolang je belooft niet in de weg te lopen. Want dan zal ik natuurlijk actie moeten ondernemen" zei hij een tikte tegen zijn pistool dat hij weer veilig opgeborgen had.
"Maar zou je me nu willen excuseren. Ik heb een zware dag achter de rug en zou nu toch echt wel eens willen gaan slapen." Hij rekte zich uit en ging op zijn matras liggen. Hij was nog altijd niet blij dat Emma hier was, maar hij wist nu wel hij haar onder controle kon houden. Het was altijd belangrijk de zwakke plekken van anderen te kennen en die van jezelf nooit te tonen.

Anoniem
YouTube-ster

motherofdragons schreef:
Emma keek naar Gabriël en slikte, haar ogen draaide zich om en het enige wat ze nu zag was de zenuwen die om haar ogen liepen en een donkere ruimte. Hij hoorde haar wel en zodra hij het geweer weghaalde viel ze op de grond, de huid op haar rug herstelde zich langzaam, alsof het proces wat zich daarnet afspeelde teruggespoeld werd. Haar ogen draaiden zich weer normaal en ze keek naar hem. Ze hoestte wat en slikte, snel veegde ze het bloed dat uit haar ogen en neus had gelopen weg. Haar handen zaten nu helemaal onder. Voorzichtig nam ze haar onderlip tussen haar tanden en proefde het bloed dat op haar tong lag. Kort haalde ze adem en keek weer naar hem, hij was zo enorm duister tegenover haar. Toen hij haar wel liet blijven glimlachte ze zwakjes en probeerde wat op te staan, het ging lastig maar uiteindelijk stond ze op en liep naar een hoek. "M-mag ik hier blijven?" vroeg ze toen zacht aan hem en keek hem aan. Hij had een mooi profiel en een nog best goed postuur, wat haar enorm verbaasde. Toen ze deze taak kreeg had ze verwacht dat hij een ouder figuur was, iets makkelijker dan dat Gabriël echt was. Op dit moment was ze er niet van overtuigd dat ze hem op het goede pad zou kunnen krijgen, máár ze ging er alles aan doen om haar te te vervullen. Ze haalde diep adem en keek wat om zich heen, ademen deed nog best wat pijn in haar borstkas door wat er net gebeurde, ook brandde haar rug als een gek. Voorzichtig bewoog ze haar nek zo dat je haar botten kon horen kraken, hetzelfde deed ze met haar rug, ze voelde dat er een veertje uit haar rug stak en ze slikte. "Zou je deze eruit kunnen trekken?" vroeg ze zacht en liet haar shirt wat zakken en ging met haar rug naar hem toe staan. Emma was enorm naïef en zag niet in welke dingen wel of niet gepast waren.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Gabriël deed geërgerd een oog open. "Wat aan de woorden niet in de weg lopen heb je niet begrepen" reageerde hij bot. Op dit moment was er één ding dat hij wou doen en dat was slapen. Daarom maakte het hem ook helemaal niet uit of er nu een veer, een bloem of wat dan ook uit haar rug stak zolang hij daarna maar zijn ogen kon sluiten en ze hem met rust zou laten. Het boeide hem zelfs niet dat er überhaupt een veer uit haar rug stak. Zonder haar vooraf te waarschuwen trok hij hem er met een vlugge beweging uit, zoals je een pleister van je huid zou trekken.
Daarna maakte hij een wuivend gebaar met zijn hand richting de andere kant van de kamer. Er lag geen extra matras. Hij had nooit gedacht hier ooit bezoek te hebben, maar als ze tegen kogels door haar lichaam kon dan zou ze ook wel een nachtje op de vloer overleven.
Zonder zich verder iets van haar aan te trekken liet hij zijn hoofd opnieuw in zijn kussen vallen en viel in slaap. De volgende ochtend voelde alles aan als een droom. Hij was er zelfs vast van overtuigd dat het niet gebeurt was tot hij haar zag liggen in een hoek van de loods. Het volgende waar zijn blik op viel was de opgedroogde plas bloed op de grond. Die zou hij sowieso nog moeten schoonmaken voor hij vertrok. Het nadeel van opgedroogd bloed was dat het niet bepaald makkelijk weg te werken was. Hij vulde een metalen emmer met water en schoonmaakmiddel. Hij knielde neer op de grond rolde de mouwen van zijn vest op en begon te schrobben. Geen plezierig karwei, maar elke job heeft zo zijn nadelen.

Anoniem
YouTube-ster

motherofdragons schreef:
Emma keek naar Gabriël en slikte. "Hm, sorry.." murmelde ze wat in zichzelf en ze sloot haar ogen eventjes aangezien ze er niet echt op rekende dat hij ook daadwerkelijk het veertje uit haar rug zou trekken. Kort dacht ze na over hoe ze dit aan ging pakken, ze had zich voorgesteld en hij wist wat ze hier kwam doen en wat voor doel ze had met hem. Nu moest ze hem leren kennen zodat ze wist wat ze moest zeggen om hem te laten inzien dat wat zei hem aan te bieden had erg goed bij hem paste. Hoe ze dat ging doen wist ze nog niet maar ze had er vertrouwen in dat dat uiteindelijk goed ging komen. Aangezien ze zich al had voorbereid op het feit dat ze zou gaan slapen, kwam de eruit getrokken veer enorm onverwachts waardoor de achterkant van haar keel een hoog piepend geluid maakte. Langzaam knikte ze toen naar hem, als teken dat ze hem bedankte voor wat hij voor haar deed. Op een sloom tempo sloot ze haar ogen weer, knipperde eventjes wat en viel toen langzaam in slaap, ze zuchtte nog even zachtjes en sloot haar mond weer.
Toen ze de volgende ochtend nog wat lag te slapen murmelde ze wat in haar slaap, toen ze het geluid hoorde van twee metalen deeltjes tegen elkaar aan opende ze langzaam haar ogen en keek om zich heen. Voor een moment was alles nog wat wazig maar al snel kwam haar zicht volledig terug. Haar ogen vielen gelijk op Gabriël, ze keek naar hoe hij bloed van de grond af aan het schrobben was, langzaam liet ze haar ogen glijden over zijn armen die er sterk uit zagen. Zijn blik leek geconcentreerd maar ook mysterieus, ze sloot haar ogen weer en probeerde op te staan. De eerste paar dagen terug op aarde was altijd lastig, voor welke ziel dan ook, het lichaam moest wennen aan ademhalen en de spieren moesten natuurlijk weer warm worden zodat ze gebruikt konden worden zoals ieder mens ze gebruikte. "Wiens bloed is dat?" vroeg ze heel zachtjes en bleef in de hoek staan en legde voorzichtig haar rechter hand op de elleboog van haar linkerarm; die ze langs haar lichaam liet hangen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld