Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Haven // Ft. Dauntless

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Gebaseerd op de Tv serie Haven

Aan jou de eer te beginnen

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Blake Sebastian Crowe ~ 19 ~ Kan elektriciteit besturen

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Lucy White - 19 - FBI agente

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Oh fuck oh fuck" Blake stond samen met een van zijn beste vriend Rowan in een appartement in New York. Tussen hem lag het lijk van een man. "Dit was niet de bedoeling, absoluut niet de bedoeling. We gingen gewoon het geld terugnemen en dan..." Hij ijsbeerde nerveus heen en weer met zijn handen in zijn haar.
"Blake, kalmeer. Door zoveel lawaai te maken kan je ons alleen maar meer in de problemen brengen. Daarbij die gast is dood beter af."
"Maar wat vertellen we Cécile. "Ow hey Cécile. Ja we hebben het geld terug, maar er is wel één pieteluttig probleempje, je vader is fucking dood."
"Cécile zal er blij om zijn Blake. Ze wou niks liever."
"Maar het is haar vader. Ergens zal ze toch wel van hem gehouden hebben?"
"Blake hoe dan ook we kunnen de tijd niet terugkeren. Wie weet later misschien wel als we de juiste persoon ervoor vinden. Nu zullen we gewoon echt moeten maken dat we terugkomen voor iemand ons ontdekt. We hebben zo al problemen genoeg."
Rowan stak zijn hand trok zijn handschoenen uit en Blake deed hetzelfde. Ze hadden deze aangedaan om geen vingerafdrukken achter te laten. De kans was redelijk groot dat de politie naar Haven zou komen. Céciles vader was immers nog maar net hierheen verhuist. Het inwoneraantal van hun geboortestad was niet immens hoog. Met DNA stalen zouden ze hem vrijwel meteen vinden.
Blake legde zijn hand in dat van Rowan en beiden verdwenen. Hij had Rowan niet alleen meegenomen omdat hij de persoon was die hij het meest vertrouwde maar ook omdat hij kon teleporteren. Als ze hen dan toch gingen ondervragen zouden ze onmogelijk kunnen uitleggen hoe ze in die paar minuten van Haven naar New York waren gereisd. In één keer helemaal naar Haven reizen lukte niet. Het was sowieso al moeilijker voor Rowan om twee mensen te teleporteren dus ze moesten hier en daar even pauzeren. Maar ruimgeschat zo'n tien minuten laten stonden ze terug in 'het clubhuis'. Het was nogal kinderachtig om de plaats waar ze samenkwamen 'het clubhuis' te noemen, maar uiteindelijk was dit ook echt hun clubhuis geweest toen ze jonger waren. Cécile was de eerste die hoopvol naar hen toe ging. Als leider van de bende zou Blake haar het nieuws vertellen het goede en het slechte.
"We hebben het geld terug op je moeders rekening overgezet via zijn laptop, en die vervolgens vernietigd."
"Er is een maar he?" Na zoveel tijd samen doorbrengen leerde je elkaar kennen en Cécile wist precies hoe de vork aan de steel zat nog voor Blake er een woord over gerept had.
"Je vader, hij spartelde natuurlijk tegen. Ik verdedigde me, maar het liep uit de hand. Hij heeft het niet overleefd."
Céciles gezicht betrok: "Weetje misschien is het wel beter zo." zei ze al zag je aan haar gezichtsuitdrukking duidelijk dat ze er mee in zat.
"Als je erover wilt praten..."
"Nee Blake. Ik moet dit eerst zelf bevatten en ik ben nogal moe, de rest ook trouwens. Morgen bespreken we dit wel verder. Nu jullie een moord hebben begaan moeten we er alles aan doen om jullie uit de problemen te houden."

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Mijn ogen gleden langs het kiertje van het gordijn. De auto, mijn koffer stond al klaar. Inmiddels wist ik wel wanneer hij ongeveer kon komen. Meestal twee of drie dagen, niet langer, nadat je terug was van een andere zaak. Ik zucht en doe de deur open voordat hij aanklopt. De lucht was fris, niet koud, ook niet warm. Ik adem diep in en knijp mijn ogen tot spleetjes als ik hem aan zie lopen. Nu werkte ik hier nog niet lang, maar ik was wel al altijd rondom de FBI, mijn moeder was een agente en meteen na school werd ik aangenomen.
'Waar stuur je me dit keer naar toe?' Vroeg ik toen hij voor mijn neus staat. Hij loopt naar binnen, perst zijn lippen op elkaar en keekt rond. Ik had een huisje gehuurd in LA, het was klein, maar niet te klein, aangezien ik in mijn eentje was hier.
'Dit was van haar, niet?' Hij draaide zich naar me om. Hij hield de ketting van mijn moeder in zijn hand.
'Ja,' ik liep naar hem toe pakte de ketting uit zijn hand en stopte het in mijn tas.
'Ze komt niet meer terug, Lucy, het spijt me.' Mijn moeder was vijf jaar gelden verdwenen, niemand wist waar ze was, tot de dag van vandaag. Ik wist dat het niet slim was om boos te worden op mijn baas, dus hield ik mijn mond.
'Ik heb nog geen antwoord op mijn vraag,' zei ik.
'Haven,' antwoordde hij. Ik rechte mijn rug wanner hij een map vanuit de binnenkant van zijn jas pakte en aan mij geeft.
'Haven.' Herhaal ik.
'Ze hebben een lichaam gevonden, zoek uit wat er gebeurd is, niets meer, niets minder, het is een eigenaardig stadje.'
Met die woorden draaide hij zich om en liep weg.
'Yes sir.' Zei ik overdreven. Hij draaide zich om en keek me aan. Ik glimlachte.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
S'ochtends hadden ze met allen hun alibi doorgenomen. Ze waren gewoon naar het clubhuis gegaan en daar een feestje gehouden. Het clubhuis was gelegen in het bos dichtbij de kliffen. Het was vroeger een oude jagershut geweest, maar sinds het bos een natuurreservaat was geworden stond hij leeg en nu hadden Blake en zijn vrienden er hun intrek in genomen. Al woonden ze er natuurlijk niet echt. De volgende ochtend gingen ze gewoon weer naar huis verder met hun dagdagelijkse leven.
De meeste van zijn vrienden waren jonger dan hem en gingen nog naar de middelbare school. Hij zou op de universiteit moeten zitten, maar kon het inschrijvingsgeld niet betalen. Daarom dat hij een baantje bij de lokale pub had aangenomen. Hij deed er al eerder vakantiewerk en met wat geluk zou hij dan volgend jaar toch kunnen gaan studeren.
Cécile was al vertrokken nog voor hij wakker was. Het was duidelijk dat ze hem ontweek en Blake begreep haar hint wel. Toch vond hij het nodig met haar te praten, al zou hij haar eerst een paar dagen geven om alles te laten bezinken. Hij had die tijd ook wel nodig om alles terug op een rijtje te krijgen. Wanneer dingen zoals dit zich voordeden was het moeilijk te bewijzen dat je geen monster was. Blake kon er niets aan doen, wanneer hij zich opwond verloor hij soms de controle over zijn krachten en de gevolgen daarvan waren meestal desastreus.
Hij ontwaakte uit zijn gepieker en toverde een glimlach op zijn gezicht. Mensen die hem vroegen of er iets aan de hand was kon hij momenteel wel missen als kiespijn. Hij begroette de baas van de pub en ging achter de bar staan.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Terwijl ik wat extra gas gaf keek ik even op de kaart. Haven, nog nooit eerder van gehoord. Ik reed nu al een half uur over één en dezelfde weg. Er stonden wat bomen langs de rechterkant en water aan de linker. Ik zucht, ik zou er nu toch wel ongeveer moeten zijn. Het was nog vroeg, de zon was net boven de horizon en er was geen wolkje in de lucht te bekennen.
In de verte werden een paar huisjes zichtbaar, eindelijk.
Ik stapte aan de rand van Haven uit, waar de lokale politie stond.
'FBI, ik kom voor de moord op ene meneer...' Een man van rond de vijftig onderbrak mijn zin.
'FBI?' Ik rol kort met mijn ogen, veel mensen vinden het raar, ik ben nog jong bla bla bla. Hij keek even naar het geweer aan mijn riem en wenkte me vervolgens. Ik stap naar hem toe en een kleine vijf minuten later sta ik in het politie bureau.
Ik haalde de papieren van de man erbij, die zich had voorgesteld als Marcus Hall in detail verteld wat er gebeurd was. Ik knik, hij is nog niet lang dood, misschien iets langer dan 24 uur, maar niet veel langer.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Geruchten verspreidden zich als een lopend vuurtje in Haven. Blake was nog geen uur aan het werk of hij hoorde iemand een opmerking maken over dat er iemand van de FBI die ochtend in Haven was aangekomen. Niemand wist waarom. De één meende dat het iets met een drugszaak te maken had, de andere had het over illegale wapenhandel. Blake wist wel beter. Hij of zij was hier om de moord te onderzoeken. Ze hadden sneller iemand gestuurd dan hij had gedacht, gelukkig waren alle voorbereidingen getroffen. Ze zouden onmogelijk kunnen aantonen dat zij de moord hadden gepleegd mochten ze zelfs van deze daad verdacht worden, want ook daar had hij zijn twijfels over. Hij moest gewoon doorgaan met zijn gewone leven, doen alsof er niets aan de hand was.
Toch spookte die persoon van de FBI door zijn hoofd. Ze zouden sowieso Cécile gaan ondervragen en misschien ook wel hem. Hij werkte immers in een pub en als er een plaats was waar de laatste geruchten, roddels en informatie werd uitgewisseld was het wel hier.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Hall kauwde luid op kauwgum, waar ik me om eerlijk te zijn vreselijk aan irriteerde.
'Dus,' zei hij 'het lichaam, gevonden in New York en zijn dochter woont hier in Haven.' Hij hield het kladblok met de anderen notities voor mijn neus en ik pakte het aan. Hij had het met een slordig handschrift geschreven, terwijl hij, wat ik zag van de papieren die op zijn bureau lagen, niet had. Er hingen nog wat foto's van waarschijnlijk zijn familie aan de muur, een meisje van ongeveer vijf jaar oud en een meisje van, ik schat veertien, samen met een vrouw en een veel jongere Marcus Hall. Daarnaast hingen nog wat foto's van de kinderen apart en een replica van bekend schilderij, waarvan ik me de naam niet kon heugen.
'Bedankt.' Zei ik ten slotte en liep de kamer uit, waarna ik mijn jas van de kapstok pakte en naar buiten liep.
Ik besloot de dochter op te zoeken, waarvan het adres op het blok stond. Cécile Wakefield.
Ik keek even om me heen, ik dacht dat ik een gil hoorde, heel zacht. Ik slikte kort en liep verder, langs een man en een vrouw die hevig ruzie aan het maken waren. Ik pikte sommige woorden op, iets over iets handschoenen aanhouden. Plots begon het koud te worden en ik trok de jas, die nog over mijn arm hing, aan. Elke stap die ik zette, voelde ik de kou meer en meer. Het was lente, waarom was het zou koud? Ik schudde mijn hoofd kort en haalde mijn wenkbrauwen op toen ik een ijspegel zag hangen. Met inademen voelde ik koude lucht mijn keel bevriezen en wanneer ik uitademde, blies ik een wolkje.
Ik zag mensen hun huizen in lopen en besloot mijn auto op te halen, die nog een paar minuten lopen hier vandaan stond. Mijn handen, mijn neus en mijn oren werden steeds kouder, toen ik bij mijn auto aangekomen was, voelde ik mijn tenen niet meer. Ik probeerde de deur te openen, maar kreeg hem niet open, dichtgevroren.
'What te hell?' Fluisterde ik zachtjes tegen mijzelf.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Blake hield het niet langer uit. Hij moest Cécile nu spreken. Tijdens zijn middagpauze haastte hij zich naar haar huis en klopte aan. Haar moeder was gaan werken en haar jongere broertjes zaten allebei op school. Hij was er zeker van dat ze thuis moest zijn. Zijn gsm trilde in zijn broekzak.
'Ik ben niet echt in de mood om te praten' Het was Cécile.
Geërgerd wou Blake iets terugsturen, maar zijn begon helemaal te flippen. Ook de straatverlichting het dichts bij Céciles huis flikkerde aan en uit. Wanneer Blake zich kwaad maakte had zijn kracht vaak effect op de elektrische apparaten rondom hem. Hij moest kalmeren wou hij haar iets terug kunnen sturen.
'De FBI is hier. Ik ben er zeker van dat ze je komen ondervragen." stuurde hij terug toen hij eindelijk weer een beetje gekalmeerd was.
Een paar minuten werd er niet geantwoord en plots ging de deur open en liet Cécile hem snel binnen, speurend of niemand hem had gezien. "Je weet hopelijk toch wel dat als ze me hier met jou aantreffen het dit alleen maar verdachter maakt of niet?"
"Wat ik ben toch een goede vriend van je, die bezoeken elkaar toch vaak? Nee ik heb een idee hoe we van die FBI agente kunnen afkomen. Je moet gewoon iets tekenen."
"Blake ik hoop echt dat je niet vraagt of ik die agente vermoordt want dat brengt ons alleen nog maar meer in de problemen."
"Maar er moet toch iets zijn dat je kunt doen zodat ze het onderzoek staakt."
"Blake, luister, onze alibi's zijn waterdicht. Ik snap niet waar je je zorgen over maakt er kan niets foutlopen. Ik weet dat je het erg vindt dat mijn vader dood is, maar het is ok. Ik vind het ok dus bouw een brug en zet jezelf erover."
Cécile had zijn handen vast en keek hem doordringend aan. Hij haalde diep adem en knikte. Daarna plofte hij neer op haar bed en keek naar alle tekeningen die aan de muren vastgepind hingen.
"Mis je het." zei hij.
Cécile knikte droevig en ging naast hem zitten. Troostend sloeg hij zijn arm om haar schouder. Céciles kracht hield in dat alles wat ze tekende ook werkelijk gebeurde of tot leven kwam. Sinds haar kracht zich ontwikkelde was het voor haar heel moeilijk nog iets te tekenen, zeker aangezien ze haar gave verborgen hield voor de rest van haar familie.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Ik kijk om me heen, er waren nog een paar mensen op straat, maar zeker drie kwart minder dan vanochtend. Toen keerde ik om en besloot terug te lopen, naar het politie bureau, aangezien het te koud was buiten en ik er niet op gekleed was. Ik schudde langzaam mijn hoofd, dit was onmogelijk.
Ik viel bijna om van schrik toen ik een koude hand op mijn schouder voelde. Toen ik mij omdraaide keek ik recht in de ogen van een man, van, ik gok de vijfentwintig.
'Je moet naar binnen, nu!' Zei hij zenuwachtig. Ik keek hem even aan.
'Wel, ik heb niet echt ergens om naar binnen te gaan.' Zei ik en perte mijn lippen op elkaar, 'Maar, ik was net naar het politie bureau aan het lopen dus..' Hij onderbrak mijn zin en staarde me aan.
'Jij bent nieuw hier, niet?' Ik knikte langzaam en hij pakte mijn arm. 'Je moet naar binnen, en wel nu, voordat,..' Hij mompelde iets dat ik niet goed verstond. Hij sleepte me naar het huis dat niet zo schijn tegenover de plek stond waar we twee seconde geleden nog waren.
'Kun je me alsjeblieft vertellen wat hier aan de hand is?' Vroeg ik en rukte mijn arm los.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Een tijdje zaten ze stilzwijgend naast elkaar. "Je kunt beter weggaan voor de politie komt. Als ze ons hier samen zien is het des te verdacht." Cécile doorbrak de stilte en stond op. Blake volgde haar naar beneden. Ze had gelijk en daarbij moest hij weer aan het werk. Ze namen afscheid en besloten morgenavond met de rest in het clubhuis af te spreken. Toen Blake de deur opende was het buiten ijskoud. Op de weg was een dun ijslaagje zichtbaar. Hij keek geschrokken naar Cécile. Beiden wisten wat hier de oorzaak van was, maar niet wie. Niemand van hun vrienden kon ijs besturen. Ze wisten wel dat het onmogelijk was dat zij de enigen met een gave waren in Haven, maar dat dingen zo uit de hand zouden lopen.
Ze sloten de deur, het was gewoon krankzinnig om nu naar buiten te gaan. Toch konden ze die persoon niet zomaar zijn gang laten staan. Ze wisten uit eigen ervaring dat het niet controleren van krachten vaak gepaard ging met hevige emoties. De kans was groot dat hij of zij dit alles niet in de hand had en het liefst wilde stoppen. Cécile opende een kast waar jassen en sjaals in hingen. Beiden begonnen ze zich in te pakken. Eenmaal warm ingeduffeld rende Cécile naar boven om haar tekenblok te halen. Je wist maar nooit welke middelen ze zouden moeten inschakelen om dit alles tot een einde te brengen.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Nadat hij zijn hoofd had geschud en we binnen stonden, pakte hij een telefoon en begon zenuwachtig met zijn nagel op de muur te tikken. Hij wees met mijn hand naar een zetel en ik nam plaats. Vervolgens draaide hij zich naar de muur en toetste een nummer.
'Sydney, hallo, heb je haar gezien? ... We moeten haar vinden voordat alles ... Ik weet het alleen daar is ze niet ... Ja ... Goed ... Nee, je kan niet komen, niet nu ... Maar we hebben nog niet ... Ik geloof dat iedereen van straat is ... We weten allebei hoe een groot gevaar ze kan zijn ... Ja, tot zo.' En toen eindigde hij het gesprek.
'Is er iets mis?' Vroeg ik, ook al was het wel duidelijk dat er iets mis was. Hij wuifde zijn hand en was druk bezig met wat te krabbelen op een klein papiertje. 'Kun je me alsjeblieft vertellen wat hier aan de gang is?!' Ik haalde een hand door mijn haar en keek hem aan. Hij wist niet dat ik van de FBI was, maar misschien was dat ook wel beter. Ik hoorde heb even diep in en uit ademen. Het was inmiddels wel duidelijk dat hij wist wat er was, en dat hij het liever niet met mij deelde.
'Het spijt me, ik weet het niet,' Ik keek hem even aan, dat was niet waar. Op dat moment klopte iemand luid op de deur. Hij haastte zich ernaar toe en opende het iets te hard waardoor de deur met een knal tegen de muur vloog. Een vrouw kwam binnen. Een lichte gloed van ijs bedekte haar jas en sjaal.
'Merida heeft haar gevonden, ze is alleen niet te kalmeren, het is niet normaal, we moeten ernaar toe voordat...' Toen keek ze mij aan, ik was haar niet eerder opgevallen. Ze draaide om. 'Wie is dit?'
'Ze was op straat, ik heb voor de rest iedereen gezegd dat ze binnen moesten gaan.' De vrouw zuchtte diep.
'Dan zal ze mee moeten.' En toen was het aan mij om te zuchten. Ik stond op.
'Oké, dus, eerst word ik naar een plaats gestuurd dat mijn baas "eigenaardig" noemt, vervolgens loop ik het politie bureau uit en bevriest de hele boel, dan word ik een huis binnen gesleurd, en nu, kan ìemand mij vertellen war hier aan de hand is?!' De man en de vrouw keken elkaar aan.
'Het spijt me, ik snap dat dit allemaal een beetje verwarrend is, maar je moet begrijpen sommige dingen niet voor...' Haar blik gleed naar mijn riem. 'Politie.' Knikte ze.
'FBI.' Verbeterde ik haar. De man keek geschokt.
'We moeten gaan.' Zei hij toen en liep de deur uit op weg naar de auto.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De weg was bedekt met een laagje ijs. Wandelen ging nauwelijks zonder om de vijf minuten uit te glijden. "Wacht, geef me een paar minuten." zei Cécile die begon te tekenen. Niet veel later verschenen er twee paar schaatsen voor hen die ze zo snel mogelijk aantrokken. Nu was het al veel makkelijker om zich te verplaatsen. Plots schoot Blake iets te binnen. "Cécile, de politie gaat sowieso willen weten wat hier in de hand is. Dus ze gaan sowieso op zoek naar de oorzaak. Dit is belangrijker dan ik dacht. Als de persoon die de doodsoorzaak van je vader onderzoekt erachter komt dat dit door een mens wordt veroorzaakt zou hij of zij ons ook veel makkelijker kunnen redeneren dat iemand van ons achter de dood van je vader zit. Onze alibi wordt nutteloos."
Ook Cécile realiseerde zich het gevaar. Ze moesten als eersten de persoon die dit veroorzaakte vinden, wat niet zo moeilijk was aangezien je gewoon de koude moest volgen. Hou kouder het werd, hoe dichter ze in de buurt kwamen. Ze hoorden de sirenes van een auto, de politie was vlakbij.
Uiteindelijk vonden ze haar aan de rand van een klif. Blake herkende het meisje van school. Ze had de reputatie een ijskoude bitch te zijn. Als hij het zich goed herinnerde was haar naam Sienna.
"Sienna" riepen ze beiden om haar aandacht te trekken.
Ze keek om, haar gezicht nat van de tranen. "Laat me met rust." riep ze en vuurde een paar ijspegels op hen af. Ze konden ze net op tijd ontwijken. "Sienna, alsjeblieft laat dit stoppen. Je kunt mensen pijn doen, dat wil je niet, daar ga je spijt van krijgen."
"Wat weet jij daar van Blake. Jij kent me niet, niemand kent me. Iedereen waar ik om gaf heeft me alleen maar pijn gedaan en nu neem ik wraak."

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Wetend dat het misschien niet het slimste was, stapte ik de auto in. Het was een gele, kleine auto.
Inmiddels zaten we een paar minuten in de auto.
'Stop! We moeten naar Hall!' Riep de vrouw toen we langs het politiestation reden. De man rolde overdreven met zijn ogen. En draaide aan het stuur. Ik schoot licht naar voren toen de auto met een ruk stopte. Ik had hun korte gesprek, met weinig nuttige informatie, goed in me opgenomen. Ik was altijd al meer een luister dan een praatmens. We liepen naar binnen.
De kou was niet te harden en ik was opgelucht wanneer we weer veilig binnen waren. Caja - Ik had inmiddels de naam van de vrouw opgenomen - schoof een briefje naar een iets wat narrige man achter een balie, die ik net nog had gezien. Hij gaf een kort knikje naar een deur en toetste een nummer in. Op dat moment kwam Hall aanlopen en met een vloeiende beweging zette hij een met op zijn hoofd.
'We moeten opschieten.' Mompelde hij en liep naar een auto, waar we instapten. De mysterieuze toon stond me totaal niet aan, maar aangezien we nu naar het probleem gingen, hoopte ik snel te weten wat hier gaande was. Ik bedoel, dit was toch bizar?! De sirenes gingen aan en de wagen croste langs de met ijs bedekte wegen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zowel Blake als Cécile wisten niet wat ze moesten doen. Het was onmogelijk om Sienna te kalmeren en de koude nam als maar toe. Ze mochten dan wel warme kleding hebben aangetrokken. Het was slechts een kwestie van tijd voor deze niet meer genoeg ging zijn om hen te beschermen.
"Ik weet dat je geen monster bent Sienna. Je bent beter dan dit. Je hoeft je gave hier niet voor te gebruiken."
"En hoe wou je me stoppen Blake?"
De sirenes werden luider. Het was slechts een kwestie van tijd voor ze hen zouden bereiken. Er zat niet anders op. Dit was zijn laatste redmiddel. Blake richtte zijn handen op haar en stuurde een elektrische schok door haar lichaam. Niet genoeg om haar te doden, maar wel om haar bewusteloos in elkaar te laten zakken. Cécile keek hem beschuldigend aan. Eerst was hij diegene die zei dat ze haar krachten hier niet voor moest gebruiken. Nu gebruikte hij ze zelf om iemand uit te schakelen. Hij deed dit niet voor zijn plezier. Hij deed het omdat het nodig was. Meteen verdween de koude. Hij ijs op de weg begon al te smelten. Teruggaan was onmogelijk, dan zouden ze gezien worden door de politiewagen. De weg die verder naar boven leidde was bergop en ze hadden niet de tijd deze te nemen. Het enige wat ze konden doen was zich verstoppen. Het gebied was bosrijk en ze verscholen zich in het struikgewas. Beiden bleven zo stil mogelijk zitten, bang om ontdekt te worden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld