Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG|| Ft. Mellifluous

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Adrienne Marshall ~ 17 jaar

David Castillio ~ 18 jaar

Jij mag beginnen

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
The 100

Julie Rose Smith - 16

Caleb Rawlings - 18

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Julie
Voor de duizendste keer telde Julie de schroeven van de muur van haar cel. Toen ze op haar elleboog overeind kwam en haar shirtje lostrok van het zweet doordrenkte matras, voelde ze een enorme gloed van angst, de paniek die ging komen.
Julie was naar een eenpersoonscel verhuisd toen ze één van haar mede gevangenen had aangevallen, ze voelde zich koud en alleen. Ze zat hier wegens verraad, maar de waarheid was nog veel erger dan iemand zich kon voorstellen. Zelfs als tijden de herziening van haar zaak haar straf werd kwijtgescholden, zou dat geen werkelijke opluchting betekenen. De deur gleed open en Julie richtte haar ogen strak op de laarzen van de bewaker. Hij schraapte zijn keel.
'Gevangenen nummer 421, ga alsjeblieft staan.' Hij was een man van middelbare leeftijd en zijn uniform hing losjes om zijn magere gestalte. Langzaam maar zeker stond Julie op, en de bewaker maakte het gebaar dat ze zich om moest draaien. Hij kwam in grote passen naar haar toe lopen en haalde een paar metalen boeien tevoorschijn. Julie huiverde toen zijn huid langs de hare streek. Sinds ze naar deze cel was verplaatst, had ze geen mens gezien, laat staan aangeraakt.
'Ga maar zitten, de arts is onderweg.' Wat gingen ze doen? Ze was nog geen achttien! Het zweet brak haar uit.
'Maar.. Maar.' Stamelde ze. De bewaker liep de cel uit, meteen werd het weer koud, alleen, en donker.

Caleb
'Ga je nu eindelijk vertellen waarom je het deed?' Vroeg de kanselier. Caleb draaide nerveus op zijn stoel heen en weer. Hij voelde dat de waarheid zich een weg naar buiten probeerde te banen. Hij keek om zich heen, hij probeerde dingen in zich op te nemen die hij nu misschien wel voor het laatst zag: het arendskelet, de glazen vitrine, de paar schilderijen, foto's, alles.
'Was het een weddenschap?' Zo had hij al allerlei andere dingen bedacht, maar niets klopte, en Caleb ging ook niets vertellen.
'Nee meneer.'
'Had je drugs gebruikt?' In zijn stem klonk een vleugje hoop. Caleb had de laatste jaren veel tijd doorgebracht met de kanselier, hij voelde bijna een beetje als een vader en het was vreselijk om de waarheid voor hem te verzwijgen.
'Nee, meneer.' Zei Caleb opnieuw.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Adrienne
Adrienne zit nu al sinds haar vijfde in dezelfde cel. Vijf jaar lijkt zeer jong om een misdaad te begaan, maar ze heeft geen misdaad begaan, ze was de misdaad zelf. Ze was het tweede en dus verboden kind. In het wetboek stond duidelijk dat je maar 1 kind mag hebben. Haar ouders hebben de wet gebroken en ware in staat om haar geheim te houden tot haar vijfde. Toen ze ontdekt werd, stuurde de leiders haar naar een cel. Ze heeft nooit een celgenoot gehad en de reen daarvoor was haar nog niet bekend.
De celdeur ging open en het felle licht zorgde ervoor dat Adrienne haar ogen opende. Het licht deed pijn aan haar ogen en ze wilde niks liever dan nog even slapen. 'Gevangene 354, wakker worden alsjeblieft' beval een kille vrouwenstem haar. 'U kunt hier niet veel langer blijven. Er is een dokter hier voor je.' Wat bedoelde de vrouw? 'Maar ik ben nog geen 18!' Protesteerde Adrienne nerveus. 'Dat weten we.' Dat was het enige wat de vrouw zei, zonder verder uitleg. De dokter kwam binnen en begon met een onderzoek. Toen hij klaar was knikte hij goedkeurend naar de vrouw. "Ze mag mee." Mee naar waar?

David
David werd net weggevoerd bij de kanselier en omdat hij al 18 was, zouden ze hem de ruimte in sturen. Hij voelde dat er iets aan de hand was. Ze hadden een dokter hem laten onderzoeken en dat zouden ze toch niet doen met iemand die ze gingen vermoorden? Nu brachten 2 bewakers hem naar God mag weten waar. Langs allebei zijn zijden pakten handen hem stevig vast. Ze dachten dat ik zou tegenwerken. Plots werd het duidelijk naar waar ze hem brachten. Een gang vol celdeuren kwam in zicht. Waarom brachten ze hem naar een cel? Ware ze nog niet klaar met hem omdat hij nog niet helemaal had bekend?
Daarnet was hij onverwacht bij de kanselier gebracht. Hij vreesde er al voor dat vroeg of laat iemand zou gaan zeggen wat hij gedaan had. Enkelen wisten wat hij gedaan had en het geheim bewaren had een grote impact op hen. Ze wisten wel wat hij gedaan had, maar ze wisten niet waarom. Hij zou ook niet zeggen waarom, maar ontkennen was niet meer mogelijk. Hij werd meteen schuldig afgevoerd toen duidelijk werd dat hij niks ging lossen.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Julie
Julie was nog geen 18, ze mochten het niet doen, ze was er nog niet klaar voor! Als er nu al een arts kwam, betekende dat dat ze de herziening van haar zaak lieten zitten, al zou dat geen verassing zijn. Volgens de wetten werden volwassenen direct na hun veroordeling geëxecuteerd; minderjarigen zaten in detentie tot ze achttien werden, waarna ze een laatste kans kregen om hun zaak te bepleiten. Maar de laatste tijd werden mensen binnen een paar uur na hun herziening geëxecuteerd voor misdaden waarvoor ze een paar jaren terug zouden zijn vrijgesproken. Toch was het moeilijk te geloven dat ze het gewoon hier in haar cel zouden doen. Hoewel ze wist dat eenzame opsluiting je gevoel voor tijd in de war schopte, was het raar dat ze hier al zes maanden had gezeten. Alleen. Het jaar dat ze had doorgebracht met Lise en Zione - een meisje met een hard gezicht dat pas voor het eerst glimlachte toen ze Julie kwamen weghalen - had een eeuwigheid geleken. Het moment tot de dood was aangebroken. Julie wist dat het niet goed ging met het schip, dat er voorraden waren die, langzaam maar zeker, op begonnen te raken. Maar was dit dan de oplossing? Mensen doden waar ze toch niets meer aan hebben?

Caleb
'Was het een soort politiek statement?' De kanselier kromp ineen, alsof de gedachten hem net zo veel pijn deed als een fysieke klap. 'Heeft iemand je ertoe gezet?'
'Nee, meneer,' antwoordde Caleb, die met moeite zijn verontwaardigheid verdrong. Blijkbaar had de kanselier de afgelopen paar weken zijn beeld van Caleb bij te stellen, geprobeerd zijn herinneringen zo te herprogrammeren dat het hielp te begrijpen waarom Caleb, voormalig topstudent, nu de cadet met de hoogste rang op het hele schip, de meest publieke overtreding in de hele geschiedenis had begaan.
Caleb herinnerde zich nog precies hoe hij op herdenk dag een weg door de menigte had gebaand. Hij voelde de ogen van honderden mensen op zich, hoe hij met trillende vingers de aansteker had gepakt en een vlammetje maakte, dat helder opgloeide. Iedereen keek in stilte toe hoe de vlammen aan het boompje likten. Het was maar een zielig boompje, zo had Caleb het bedacht. Maar voor vele stond het symbool voor liefde, respect, en God weet wat nog meer.
'Wat dacht je in godsnaam?! De hele zaal had wel kunnen afbranden.' De kanselier keek hem hard aan. Het zou beter zijn om te liegen, de kanselier zou alles beter geloven dan de waarheid; dat hij alles op het spel had gezet voor een meisje.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Adrienne
Adrienne wist niet hoe ze moest reageren op dit alles. Ze mocht mee naar ergens? Naar waar? De plaats waar ze haar gingen executeren? Ze was nog geen 18, maar in haar geval maakte dat niet uit aangezien ze eigenlijk nooit geboren mocht worden. Adrienne wist maar al te goed dat de zuurstof opraakte en dat er iets moest gedaan worden. Ze was één van de weinige illegale kinderen aangezien de meeste bij de geboorte worden gedood, dus door hen nu te doden zou er nog altijd een groot te kort aan zuurstof zijn.
Waarom hadden ze haar eigenlijk niet gedood toen ze 5 was? Was dat niet beter geweest aangezien ze nu voor haar moesten zorgen? Adrienne heeft nooit gesnapt dat wanneer een illegaal kind geen baby meer is, ze hen niet doodden, maar in de cellen stopten. Was doden niet makkelijker aangezien er geen zuurstof meer verdaan zou worden aan die persoon?
Adrienne wist nog goed dat haar ouders deden alsof ze het kind was van haar veel oudere broer. Zo kon ze een normaal leven hebben en naar school gaan zoals de rest. Uiteindelijk raakte de vrouw van haar broer zwanger en ze wilde liever haar eigen kind houden. Toen kwam alles aan het licht en moet Adrienne naar de cel.
Tijd ging voorbij en Adrienne zat te diep in haar gedachten om te merken dat de dokter en de vrouw haar cel hadden verlaten.

David
De bewakers opende een deur en duwden David naar binnen. 'Je moet nog even hier blijven voor je weg kan.' Zei één van de twee en hij sloot de deur. Bedoelden ze daarmee dat ze hem zouden laten gaan? Dat kon toch niet? Hij had iets vreselijks gedaan. Misschien wou de kanselier echt nog zijn motief weten voor ze hem zouden executeren. Toch zou hij die niet vertellen.
Het schemerlicht zorgde ervoor dat David maar half zag wat of wie er allemaal in de cel zat. 'He, ik ben Joey. Waarom zit je hier?' Vroeg een stem. David draaide zich vlug om en zag voor het eerst de persoon die met hem in de cel zat. 'Ik ben David. Ik weet niet waarom ik hier zit aangezien ik al 18 ben.' Zijn misdaad wou hij niet vertellen dus daarom probeerde hij af te wijken van zijn vraag. 'Wow, waarom sturen ze je naar de cel? Ze horen je te executeren!' Riep de jongen opgewonden. Iets zei David dat hij opgewonden was omdat de leiders iets onverwachts en "spannends" hebben gedaan. 'Dank je, maar ik hou van mijn leven dus ik ben best blij in de cel.' 'Zo bedoelde ik het niet.' Verontschuldigde Joey zich.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Julie
Op een rare manier had Julie juist uitgekeken naar een laatste wandeling door het ziekenhuis waar ze tijdens haar medische opleiding zo veel tijd had doorgebracht, een laatste kans om iets vertrouwds te ervaren, al was het maar de geur van de zeep en het gezoem van het ventilatiesysteem.
Er verscheen een gestalte in de deuropening en een lange, slanke man stapte de cel in. Hoewel zijn half lange haar de speld op de kraag van zijn labjas verborg, had Julie het insigne niet nodig om hem te herkennen; medisch hoofdadviseur van de raad. Het grootste deel van het jaar voor haar opsluiting had ze besteed dokter Lahiri achterna te lopen, het aantal keer dat ze naast hem bij de operatietafel had gestaan was niet te tellen.
'Hallo Julie,' zei hij vriendelijk, 'hoe is het met je?' Julie keek hem even aan.
'Beter dan over een paar minuten stel ik me voor.' Vroeger glimlachte dokter Lahiri altijd om Julie haar zwarte humor, maar deze keer kromp hij ineen en draaide zich om naar de bewaker die voor de cel stond.
'Zou je haar boeien willen afdoen en ons even alleen willen laten?' De bewaker gehoorzaamde.
'Wat doet u hier? Ik ben nog geen achttien, volgens de wet moet u wachten tot ik achttien ben.'
'De plannen zijn verander, Julie, meer mag ik helaas niet zeggen.'
'Dus u mag me wel doden, maar niet met me praten?' Dokter Lahiri sloot zijn ogen,
'Ik ben niet hier om je te doden,' Julie keek hem verbaasd aan, 'Julie, er staat iets groots te gebeuren. Ze mag mee!' Riep hij vervolgens.
'Waarheen? Wacht, u, wat?'
'Honderd gelukkige criminelen krijgen de kans de geschiedenis te herschrijven,' zijn mondhoeken krulde omhoog 'je gaat naar de aarde.'

Caleb
De dokter keek Caleb onderzoekend aan. Na het gesprek met de kanselier hadden ze geen woord meer met elkaar gewisseld. Het was hem gelukt, zijn roekeloze plan had gewoon gewerkt! Stiekem was Caleb opgewonden, blij, maar het nare gevoel in zijn maag ging maar niet weg. Hij had zojuist misschien wel zijn eigen dood bezorgd. De ontelbare keren dat Caleb had gezien hoe de levenloze lichamen de ruimte in werden geschoten, hadden hem altijd kriebels bezorgd. Het gevoel van dood alleen al. Bovendien had hij zichzelf opgezadeld met 100 CRIMINELEN. Hij was nu officieel ook een crimineel, maar toch was het anders. Caleb liep door de zwart witte gangen en hij voelde zijn hart hevig kloppen toen de cabine waarmee de honderd de ruimte in geschoten zouden worden in zicht kwam. Hij stond ergens in het midden in de rij en keek hoe enkele al instapte.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Adrienne
Het was Adrienne nog altijd niet duidelijk wat ze moest denken nu. Moest ze bang zijn? Gingen ze haar doden of niet? Adrienne liep nerveus toertjes in haar cel. Hoe lang moest ze nog in deze cel wachten voor ze zou worden ingelicht? Waarschijnlijk zouden ze haar niet eens inlichten.
De deur ging terug open en Adriennes hoofd draaide zich meteen om naar het licht. Een kalende man keek haar meelijdend aan. 'Gevangene 354, gelieve mij te volgen anders moet ik geweld gebruiken.' Zei de man toen. Naar waar zou hij haar brengen? Adrienne werd benauwd, maar volgde gehoorzaam. Een cabine met een rij mensen kwam in zicht. Een cabine betekende meestal niks goeds. 'Sta stil.' Zei de man en hij pakte Adriennes pols. Vlug klikte hij een armband vast om haar pols. 'Wat is dit alles?' Vroeg ze. De bewaker twijfelde of hij het zou zeggen maar toen hij haar uitdrukking zag gaf hij het op. 'Je gaat samen met 99 andere criminelen naar de aarde.' Wat? De aarde?
Adrienne snakte naar adem en greep het eerste ding dat ze zag vast om te zorgen dat ze niet viel. Ze konden toch niet menen dat ze naar de aarde ging? De man greep haar arm vast en bracht haar naar de rij.

David
Joey zei niet meteen iets meer. Waarschijnlijk dacht hij dat hij David had gekwetst. De deur ging open en 2 bewakers pakten David en Joey vast. Ze begonnen te wandelen, maar David besloot een beetje tegen te werken. 'Ik kan zelf wel lopen' Zei hij en hij trok zijn arm los. Een geïrriteerde zucht ontsnapte aan de mond van de bewaker, maar hij David ondertussen zelf wandelen zonder hem mee te sleuren. Joey leek doodsbenauwd, waarschijnlijk omdat hij dacht dat ze hem zouden doden. Hij was nu eenmaal nog geen 18 dus David begreep zijn angst wel. David zelf was niet bang, het was beter dan in een cel rotten. Toen de mannen tot stilstand kwamen en David lieten stoppen, zag hij een cabine en een enorme rij met criminelen. Ze gingen toch geen hele hoop minderjarigen doden?
Voor David het doorhad, ging er een armband aan zijn pols. 'Wat is dit?' Vroeg hij geërgerd. De bewaker gaf geen antwoord, maar duwde hem in de rij. Vlak achter hem stond Joey.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Julie
Julie wreef met een moeilijk gezicht over haar armband met de duizend kleine naaldjes die in haar pols prikten. Geen mogelijkheid dit ding af te krijgen. Julie stond ergens vooraan in de meters lange rij. De aarde, phoe. Ze had haar vader vaak gehoord over radioactiviteit. De bewaker wenkte dat ze in kon stappen, en zitten.
Julie had zojuist haar beveiligsbeugel vast gemaakt toen ze geschreeuw hoorde. De bewakers reden op twee mensen vlak bij de ingang van het transportschip af. Het was lastig te zien, maar Julie ving een glimp op van een mouw en glimmend metaal.

Kay
Naast Caleb was een raar scenario zich aan het afspelen, een bewaker hield stevig een vrouw vast.
'Yuri! Yuri!' Riep de vrouw met een trillende stem, tranen stroomde over haar wangen. Een jongen voor in de rij keerde zijn hoofd om.
'Moeder?' Fluisterde hij ongeloofwaardig. Caleb had daar nog niet eens aan gedacht, sommige gevangenen hadden ouders, hadden ze geen afscheid kunnen nemen? Wisten mensen hier wel van? Caleb wist zelf ook pas enkele seconde gelden, door een paar paniekerige stemmen hier in de rij, dat ze naar de aarde werden gestuurd. Hij keek toe hoe de vrouw bruut bij haar zoon werd weggehaald.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Adrienne
Verder in de rij was er een vrouw wild aan het roepen naar haar zoon. Wisten onze ouders dat we zouden vertrekken? Niemand had mogen afscheid nemen waarschijnlijk. Adrienne vroeg zich af of haar ouders gestraft waren om haar te verstoppen. Ze zouden toch nog wel leven?
De rij ging redelijk snel vooruit en de sfeer werd onrustiger. Adrienne had vroeger verhaaltjes gehoord over hoe vreselijk het was op de aarde, maar waarschijnlijk wilden ze haar alleen bang maken. Zou het echt terug veilig zijn daar? Plots begonnen de naalden in haar pols haar te irriteren. Het leek er niet op dat ze deze armband snel zou loskrijgen.
De rij werd korter en korter tot ze eindelijk mocht instappen. Vlug sloot ze haar veiligheidsbeugel los en keek rond in de cabine. Sommigen leken bang, sommige leken opgewonden en anderen leken niks te voelen. Adrienne was bang, maar ook opgewonden want als dit alles goed zou uitpakken, dan was ze eindelijk vrij en kon ze haar leven leven.

David
In de verte riep een vrouw de naam van iemand, maar ze werd hardhandig uit de zaal verwijderd. Wat zou er met haar gebeuren? Het was raar dat David aan het lot van de vrouw dacht in de plaats van zijn lot. Hij was degene die in de rij stond voor een transportschip. 'Dit is allemaal zo vaag.' Mompelde Joey achter hem. David knikte afwezig en deed een paar stappen naar voren om terug aan te sluiten bij de rij.
Het duurde eventjes voor hij mocht opstappen en zitten. David was één van de laatsten die nog moest opstappen. Toen iedereen zat, sloten de bewakers de deuren. Schermen verspreid over de hele cabine schoten aan. Wat was dit? Zouden ze ons eindelijk uitleggen wat er ging gebeuren? David wist het nog altijd niet en hij wou niks liever dan erachter komen.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Julie
De meeste waren nu wel ingestapt, Julie haalde diep adem, het was zo ver. Een grote digitale klok - die iets weg had van een tijdbom - hing aan de wand.
1:12... 1:11... 1:12.. Er klonk een luide piep en de groene getallen werden rood. Minder dan een minuut, minder dan een minuut en dan zouden deze deuren sluiten, dan zouden ze naar de aarde gaan! De sfeer in de hal veranderde. De bewakers ontspande zich en begonnen zachtjes met elkaar te praten. Het verdoofde gevoel dat was opgekomen tijdens de wandeling van haar cel naar het lanceerdek smolt weg. Ze hoorde hier niet, ze kon niet doen alsof ze op het punt stond aan een historisch avontuur te beginnen. Zodra het schip zich zou loskoppelen van het moederschip, zou haar hart in stukken breken. Dit was haar kans. Julie maakte haar beugel weer los en sprong overeind. Ze rende naar de andere kant van het transportschip. Julie keek naar de nu hele korte rij en verstijfde tijdelijk sprakeloos toen ze daar het gezicht van haar goede vriend zag. Natuurlijk had ze de belangelijke geruchten gehoord dat Kay in detentie zat ook gehoord, maar ze had er verder niet bij stilgestaan. Toen ze naar hem staarde drong het tot haar door: hij moest hebben geprobeerd Abegale te volgen. Kay zou alles doen om de mensen om wie hij gaf te beschermen, vooral Abegale.

Caleb
'Gevangene ontsnapt!' Hoorde Kay achter zich. Hij wierp zijn blik naar de plek waar de bewakers elkaar naartoe wenkte. Julie. Hij had geweten dat ze hier was, en had ook verwacht dat ze zou proberen te ontsnappen. Door zoveel tijd met elkaar doorgebracht te hebben, wist hij precies hoe de steel aan de vork zat. Hij kon niets doen nu niets meer voor haar doen, ze werd door een woeste bewaker gegrepen. Natuurlijk spartelde ze tegen en een verdovingsspuit werd haar arm ingedrukt. Haar slappe lichaam werd de cabine weer ingebracht, hij had haar vaak laten weten hoe vreselijk hij die spuiten had gevonden, en ze had hem altijd vriendelijk toe gelachen, ze gebruikte die dingen zo vaak tijdens haar opleiding. Het was voor Kay dan ook een wonder geweest toen hij hoorde dat ze in detentie zat, hij had niet eens kunnen bedenken wat ze gedaan zou kunnen hebben.
Nu was het Kay zijn beurt om in te stappen en toen zijn beugel vast zat, keek hij zoekend rond. Er waren een paar die hij van gezicht kende, maar het grootste deel waren vreemdelingen. Zijn blik bleef rusten op een meisje met zwart haar en grijze ogen: Abegale.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Adrienne
Iemand had proberen te ontsnappen, maar het lukte niet echt. Toen het lichaam van een meisje terug de cabine werd ingebracht, huiverde Adrienne van schrik. Dit zou er dus gebeuren moet ze proberen te ontsnappen. Ze was niet van plan te ontsnappen aangezien ze misschien een kans had op een vrij leven.
Het idee aan de aarde maakte Adrienne plots opgewonden. Ze zou eindelijk terug kunnen leven! De meeste criminelen waren pas later gevangen genomen, maar zij was ondertussen al 12 jaren opgesloten in een cel.
Adrienne had nog nooit bij zoveel mensen in één ruimte geweest. Mensen rond haar leken opgewonden en waren aan het vertellen wat ze gingen doen op de aarde. Adrienne wist wel beter, ze moesten eerst de reis overleven. Wat als er iets misging?
Zo bang voor de dood was ze niet aangezien ze nu al wist dat ze zou gedood worden op haar 18e. Dat ene jaar zou niet zoveel verschil maken dus eigenlijk was de aarde misschien wel iets positiefs voor haar.
Afwachtend speelde Adrienne met haar handen tot iedereen was ingestapt.

David
Het meisje die zonet wou ontsnappen was naïef om te denken dat het zou lukken. Waarschijnlijk was het een wanhoopspoging. David wist al dat zich verzette ging zin maakte dus daarom deed hij het ook niet. Eigenlijk was hij wel blij te mogen vertrekken want anders werd hij toch geëxecuteerd. De Ark werd hem ondertussen ook wel wat benauwd.
Toen de deuren dicht waren viel het pas op dat alle bewakers weg waren. Natuurlijk gingen ze geen bewakers meesturen als het niet zeker was dat we zouden overleven.
David keek rond in de cabine. Zijn ogen bleven rusten op het bewegingsloze lichaam van het meisje die wou ontsnappen. Hij snapte niet waarom ze het had geprobeerd. Nu had ze een spuit gekregen en lag ze bewusteloos voor god weet hoe lang. Toen ze sliep zag ze er zeer jong uit, misschien verklaarde dat haar wanhoopsdaad. Ze was misschien bang om te sterven of bang dat ze de kleine kans om haar familie ooit terug te zien nu weg was. David had niks te verliezen aangezien zijn andere optie de dood was.
Hij stopte met naar het meisje te kijken en keek terug verder rond in de cabine.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Julie
Met moeite opende Julie haar ogen, haar benen voelde als bakstenen en haar handen waren koud. Na enkele minuten was ze weer helemaal bij. Caleb was aan boord van het schip. De eerste keer dat hij haar in de deuropening zag, wist ze zeker dat het een hallicunatie moest zijn. De kans dat ze tijdens haar eenzame opsluiting gek was geworden was veel groter dan dat de de bijna zoon van de kanselier in detentie was beland. Ze was al geschokt genoeg toen een maand na haar eigen veroordeling Caleb's beste vriendin, Abegale, in een cel vlak bij die van haar terechtkwam. En nu dus ook Caleb zelf?

Caleb
De eerste tien minuten was Kay te druk geweest met het kijken naar Julie haar slappe lichaam, naar het kijken in de ogen van Abegale om te merken dat ze de door de ruimte schoten - de eerste mensen die na bijna driehonderd jaar de kolonie verlieten.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Adrienne
Er was geen duidelijk teken gegeven toen ze de Ark verlaten hadden. Adrienne dacht dat ze zouden aftellen of zoiets om mensen duidelijk te maken wanneer hun leven op de Ark over was. Nee, zelfs dat was er niet. Voor ze het goed en wel doorhadden, vlogen ze door de ruimte. Nu was er geen enkele manier terug en was de enige mogelijkheid hopen dat ze levend op de aarde landen.
Adrienne haalde diep adem. Haar ogen schoten door de overvolle cabine gevuld met criminelen. De meesten glimlachten blij, maar sommigen waren duidelijk in zichzelf gericht om te denken. Een meisje dat naast Adrienne zat leek niet opgewonden, maar ook niet echt bang. Adrienne kon de gevoelens niet van haar gezicht aflezen. Ze keek kort naar het meisje en het eerste wat haar opviel was haar schoonheid. Ze had zwart haar en grijze ogen.

David
Het was ondertussen duidelijk dat ze vertrokken waren. David vroeg zich af hoe lang de reis ging duren. Hij hoopte dat het geen uren zou duren want anders zou hij gek worden in dit transportschip. 'Denk je dat we dit gaan overleven?' Vroeg Joey. Het was duidelijk dat Joey geen cliché crimineel was. David kon zich amper voorstellen wat hij had gedaan om in een cel te belanden. 'Ja, waarom niet?' Bij die vraag haalde Joey zijn schouders op. 'Gewoon een vraag. Ik denk gewoon dat ik nog niet klaar ben om te sterven.' Antwoordde hij na een tijdje van stilte. 'Niemand is zo vroeg klaar om te sterven, maar bang zijn voor de dood is iets helemaal anders.' Mompelde David toen. Weer bleef het even stil in tussen David en Joey. 'Ben je bang om te sterven?' vroeg Joey hem toen.

Mellifluous
Straatmuzikant

Mellifluous schreef:
Julie
'Julie,' ze keek opzij en zag een paar rijen verderop Thalia zitten en naar haar grijnzen. Haar voormalig celgenoot had zich omgedraaid in haar stoel. Ondanks de grimmige sfeer aan boord kon Julie niets anders dan terug glimlachen. Dat effect had Thalia nou eenmaal op haar. De dagen na Julie haar arrestatie en de executie van haar ouders, toen haar verdriet zo zwaar op haar drukte dat ze nauwelijks kon ademhalen, had Thalia Julie zowaar aan het lachen gemaakt met een imitatie van hun verwaande bewaker. 'Is dat hem?' Thalia gaf een knikje naar Caleb. Thalia was de enige die alles wist - niet alleen over Julie haar ouder, maar ook over het onuitsprekelijke dat Julie had gedaan. Julie schudde haar hoofd om te laten weten dat het nu niet het juiste moment was om erover te praten. Thalia gebaarde nog eens. Julie wou haar net zeggen dat ze moest kappen, toen de hoofdstuwrakketen met veel lawaai tot leven kwamen en ze vanwege het harde schudden van het schip niets meer kon uitbrengen. Het was echt gebeurd, sinds het eerst in eeuwen hadden mensen de kolonie verlaten. Ze gluurde naar de andere passagiers en zag dat ze net als zij even zwegen - een spontaan moment van stilte voor de wereld die ze achterlieten.

Caleb
De ernstige stemmen duurde niet lang. De volgende twintig minuten was het schip gevuld met het nerveuze, opgewonden geklets van honderd mensen die, tot een paar uur geleden, nooit hadden gedacht dat ze nog eens naar de aarde zouden gaan.
'Caleb,' hij zag, hoewel de woorden verloren gingen in herrie, dat Abegale zijn naam had gezegd. Hij had nooit gedacht dat ze dat nog eens zou doen, of het nu verbazing, woeden, of blijdschap was. Hij kon zich niet voorstellen dat ze hem ooit zou vergeven, hij hoopte er vurig op. Het enige gesprek dat Caleb kon volgen was dat van de twee meisjes voor hem. Ze ruzieden over de vraag hoe waarschijnlijk het was dat de lucht op haarde veilig was op in te ademen.
'Ik val liever meteen dood neer dan dat ik dagenlang langzaam word vergiftigd,' zei de een grimmig. Caleb was het met haar eens, maar hield zijn mond.

Elexis
Internationale ster

Elexis schreef:
Adrienne
Het meisje naast Adrienne zei iets, waarschijnlijk een naam van iemand hier. Haar toon was onduidelijk, maar Adrienne wist nu al dat zij en die persoon een geschiedenis hadden. Benieuwd keek ze het meisje naast haar aan. 'Gaat het?' Vroeg ze aan het meisje. Ze keek Adrienne niet aan, maar ze knikte voorzichtig en haast onmerkbaar met haar hoofd.
'Ik ben Adrienne.' Probeerde Adrienne een conversatie te starten. Het meisje draaide haar hoofd en glimlachte zwakjes. 'Abegale' Mompelde ze en toen draaide ze haar hoofd weer. Adrienne had door dat er op dit moment geen gesprek te voeren was met Abegale. Ze was te afgeleid door iets of iemand.
Toen Adrienne de blik volgde van het meisje, zag ze een jongen. Ze kende hem niet, maar dat zou ook raar zijn aangezien ze al 12 jaar niet meer onder de mensen was gekomen. 'Wat is er met hem?' Vroeg ze en knikte naar de jongen om aan te duiden wie het was. Abegale zweeg.

David
'Niet echt, ik weet dat als ik hier niet zat, dan zou ik nu dood zijn. Ik ben niet bang dat ik hier zou sterven.' Antwoordde David op Joey's vraag. Joey knikte terug. 'Ik wel.' Zei hij toen simpelweg. Het was zo stil dat alleen David het zou kunnen horen. Het leek wel of Joey bang was dat iemand hier hem zouden aanzien als zwak als ze dat wisten. Misschien ging dat echt wel zo zijn.
David begreep hem wel, de meesten hier waren bang om te sterven. Als je wist dat je op je 18e geen kans had om toch ontzegt te worden van je straf, dan was je misschien minder bang omdat je wist dat het eraan zat te komen. Voor David was dit gewoon de beter optie.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld