Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Envy

Account verwijderd

schreef:
Sarah Lahey, 18

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Daniel Summers, 19 (Innerlijk 'n shit komen we wel achter I guess xd)

-----

'En hier is je kamer. We verwachten je over een uurtje in de centrale hal, we gaan even een soort kennismaking ronde doen met de nieuwe bewoners.' De vrouw die mij naar mijn kamer wees vond dat duidelijk niet leuk om te doen, ze keek verveeld en met een haatvolle blik in haar ogen. Ja, ik snapte haar ergens wel. Ze werkte immers wel op een kostschool met verslaafde tieners, maar hey, zij kreeg er voor betaald om hier te zijn.
'T zal wel.' Ik haalde mijn schouders op en gooide mijn tas op een leeg bed. Er stond nog een bed in de kamer, en ik had eigenlijk ook wel verwacht dat ik een kamergenoot zou krijgen. Blijkbaar was die dude er nog niet of was hij alweer naar de hal gegaan. Ik wilde in ieder geval even genieten van mijn tijd alleen. Ik baalde als een stekker dat ik hier heen was gestuurd, maar wat kon ik er nu nog aan doen? Ik moest er maar het beste van maken, hopen dat ik wat interessante mensen tegen zou komen.

Account verwijderd

schreef:
Waarom ben ik eigenlijk hier heen gebracht?" vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen. "Serieus, vraag je me nou echt om uitleg?" zuchtte Anita, mijn moeder. "Ja?" antwoordde ik simpel waarna ik tegen de muur van het gebouw aan leunde. "Oké, wil je uitleg? Je spijbelt, nee, laat ik het anders zeggen. Je gaat 1 keer in de week naar school en dan volg je toevallig alleen gym en.." begon ze maar ondertussen werd ze onderbroken door mij. "Maar mam, het is toch grappig om al die tutjes in mijn klas in strakke kleding en hun mislukte pogingen om jongens te verleiden te zien?" lachte ik hardop, maar mijn moeder kon er totaal niet om lachen. "Je neemt het niet serieus hé? Je bent met een reden hier naar toe gestuurd. Deze mensen hier gaan je helpen en ervoor zorgen dat je niet je hele leven in de prullenbak gooit. Als is je kans voor een diploma voorbij gevlogen, ook heb je een strafblad, en ik vraag me af hoe jij aan alcohol komt terwijl je 17 bent?" zuchtte mijn moeder. "Het is heel simpel, mijn.." begon ik maar ik werd onderbroken door mijn moeder. "Stil, alsjeblieft stil." zuchtte mijn moeder. Ze was teleurgesteld, diep teleurgesteld in mij. Ik was anders dan mijn 2 oudere zussen die hun middelbare school hebben afgerond met een diploma en daarna naar de universiteit zijn gegaan. Maar het verschil tussen mijn twee zussen en ik was dat ik niet aan mijn toekomst dacht, ik genoot van mijn leven. Maar mijn zussen wilden perse moeder trots maken, perfecte cijfers halen, en soms had ik de twee wel eens zien huilen omdat ze een 7 hadden in plaats van een 9. En ik? Ik heb nog nooit gehuild om school aangezien ik sinds de 4de klas maar 1 keer per week naar school ging.
"Oh, hallo miss Lahey!" glimlachte een vrouw met grijs haar en een oude, ronde brilletje. Ook had deze vrouw een witte blouse met een grijze rok en colbert aan. Vast de directrice. "Dit is Sarah, mijn dochter." zei Anita waarna de oude vrouw mijn hand schudde. "Hallo Sarah, ik wil graag even met je moeder praten. Maar jij kan de zaal alvast in, daar zul je kennis maken met de andere leerlingen. Daarna zal je jouw kamergenoot ontmoeten. " glimlachte de oude vrouw waarna ik met mijn ogen rolde en de zaal in liep. Alsof ik vrienden zou worden met de sukkels op deze school. Ik liep naar binnen, gelukkig was nog lang niet vol. Ja, de stoelen zaten in een kring, net zoals op de basisschool, kinderachtig dus Ik nam plaats op een stoel waarvan de twee stoelen ernaast leeg waren, zo kon ik contact met deze mensen vermijden.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Met een grote zucht kwam ik na een tijde van mijn bed af, het was tijd om naar die hal te gaan. Natuurlijk had ik totaal geen zin om die kneuzen te ontmoeten, wie zou daar wel zin in hebben, maar het moest toch. Ik was totaal niet van plan om te doen alsof ik mensen aardig vond, ik was in dat soort dingen sowieso heel erg eerlijk. Soms vonden mensen mij daardoor arrogant en asociaal, maar een leugenaar kon je mij tenminste niet noemen.
Ik wist zelf wel waren ik naar deze school was gestuurd, maar ik was niet van plan om dat met anderen te delen. Ik zou mijn tijd hier zitten, ik beschouwde het echt als een gevangenis, en daarna was ik weer pleitte en zou mijn leven weer als voorheen zijn. Ik was echt niet van plan om hier een grote metamorfose te ondergaan en uit deze school te komen als een eerlijke, goede jongen. Zo was ik gewoon niet, was ik ook nooit geweest.
Met een zuur gezicht, iets wat ik wel vaker had, liep ik de kamer uit richting de aangegeven hal. Ik liep naar binnen en wilde eigenlijk meteen alweer rechtsomkeer maken richting de kamer, of liever nog richting mijn huis.
Het zag eruit als een zooitje ongeregeld. De meest aparte figuren zaten in een kringetje op stoelen te wachten tot er iets zou gebeuren. Het was een groep van ongeveer tien man, maar er waren nog een aantal lege stoelen dus ik nam aan dat er nog wat zouden komen. Ik vroeg mij af of dit dan ook al meteen de klas zou zijn, want we moesten verplicht lessen volgen, en ik hoopte diep van binnen dat het niet zo was.
Echt lege plekken, waarbij je naast niemand hoefde te zitten, waren er niet en ik overwoog eventjes om gewoon te blijven staan. Ik keek rond en besloot tussen een jongen met een afwezige blik, die zou tenminste niet tegen mij praten, en een meid te gaan zitten. Het was duidelijk aan haar gezicht te zien dat ze hier liever niet zou zijn, en dat maakte twee van ons. Drie, als je dat rare wijf van eerst meetelde.
Zonder een woord te zeggen plofte ik neer op de stoel en zakte ik wat onderuit.
Geweldig, dit zou wat worden.

Account verwijderd

schreef:
Mijn moeder had me natuurlijk wel uitgelegd waarom ze me hier heen stuurden. Ik spijbelde bijna elke dag, kwam op een mysterieuze wijze (dat was wat zij dacht) aan drank en ik maakte vaak ruzie. Maar dat waren toch geen redenen om mij van school te sturen en verplicht naar een kostschool te sturen? Nou, in mijn moeders wereld wel dus. Ik hoorde een geluid naast me en draaide me voor heel even om, er was iemand naast me komen zitten, maar ik wou contact met deze mensen hier zo graag mogelijk vermijden, dus ik zei niet 'hallo'. Ik had natuurlijk vriendinnen op school, maar die waren bijna net als ik. Ook zij spijbelde en hadden vaak ruzie. En ik hoopte, dat ik zo snel mogelijk een uitweg zou vinden, en hier uit zou komen. Al moest ik gaan vluchten, een raam kapot slaan, ik zou het er allemaal voor over hebben. Maar no way dat ik nog terug zou gaan naar mijn moeder, die zou me toch weer terug naar deze kostschool sturen. En nu denk je vast, geweldig, je gaat niet naar school. Oh, dat dacht ik eerst ook, maar blijkbaar vinden deze mensen teamwork en contact met andere mensen met het zelfde probleem, erg belangrijk aangezien we hier lessen moeten volgen. En alsof het niet erger kan, moet ik ook nog eens een kamer delen met een of andere freak van hier. "Hallo leerlingen!" riep een vrouw met bruin haar. Ook had ze een shirt op met 200 honderd smileys en een fel gele broek. En laten we maar niet beginnen over haar schoenen. Ook had ze een grote glimlach op haar gezicht. Ik mag haar nu al niet. "Laten we beginnen met ons voor te stellen!" glimlachte ze waardoor ik zuchtte en mijn hoofd achterover gooide. "Sarah, begin jij maar eens!" glimlachte ze naar me. Bitch. Ik stond op en gaf een dodelijke blik. "Ik ben Sarah en ik haat mensen zoals jij." vertelde ik de groep terwijl ik doelde op de vrouw met het shirt waar 200 smileys op stonden. "Sarah!" siste de directrice van achteren. Ik liet mezelf vallen op mijn stoel en zuchtte. De mensen hier mochten me nu al niet, dat wist ik wel zeker. En daar was ik trots op en ik wou dat het zo zou blijven aangezien ik liever een loner ben dan dat ik met deze mensen hier om ga.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Er verscheen een kleine glimlach op mijn gezicht door wat het meisje naast mij, Sarah blijkbaar, zei. Ze had wel een punt, die vrouw zag er achterlijk uit en het werkte mij op m'n zenuwen.
'Daniel?' Ze keek mij hoopvol aan, hopend dat ik wat beter mijn best zou doen tijdens deze kennismaking. Ik zag er echter het punt niet van, ze had immers al mijn naam gezegd. Mensen wisten nu al wat mijn naam was, en meer hoefden ze ook niet te weten. Ik bleef dus stug zitten.
'Dat klopt.' Was het enige wat ik zei terwijl ik de vrouw aan bleef staren. Ze twijfelde even, ietwat geïntimideerd door mijn constante staren, en besloot toen naar de volgende te gaan.
Ik snapte sowieso niet wat ik hier deed. Ik wist wel dat ik zo mijn problemen had, laten we het vooral niet hebben over mijn verslavingen, maar ik snapte niet dat ze mij dan in zo'n kostschool dumpten. Ik woonde al op mijzelf, dus mijn vader had totaal geen recht om mij daar weg te halen. Ik kon mij nog goed ons gesprek herinneren. Hij zei dat hij op mijn hond en het huis zou passen totdat ik weer terug kon, de 'samenleving' in. Ik had hem duidelijk gemaakt dat hij uit mijn huis moest blijven, ik had hem dus ook de sleutel niet gegeven, en had er voor gezorgd dat mijn beste vriend op Connie, mijn hond, zou passen. Ik snapte gewoon niet hoe mijn vader mij hierheen kon sturen puur door een alcohol en nicotine verslaving. Wie had dat niet? Het was niet dat ik in de schulden zat, of dat ik wekelijks door de drank in het ziekenhuis belande. Maar hij had er genoeg van, hij wilde niet langer aanzien hoe ik, volgens zijn woorden, wegkwijnde in mijn huis en mijn problemen en verdriet weg probeerde te drinken. Volgens hem zou ik alleen mijn hersencellen wegdrinken, alsof dat mij zoveel uitmaakte.
'Je moeder zou zich omdraaien in haar graf.' Was wat mijn vader had gezegd. Wat was ík boos geworden daardoor, hoe durfde hij mam er mee te betrekken, ze was verdorie al vijftien jaar dood, ik kende die vrouw niet eens en wist niet eens hoe ze eruit zag. Mijn vader had alle foto's verstopt.
En door al die dingen, mijn verslavingen en het gesprek met mijn vader, zat ik hier nu tussen en stel junkies in.

Account verwijderd

schreef:
Zo te zien vonden ze mijn gedrag onacceptabel aangezien mevrouw de directrice me kwaad aan keek. Geweldig, vijand nummer 1. Ik ging met mijn hand door mijn haar terwijl ik ongeïnteresseerd de rest van de groep aan keek terwijl ik naar de jongen naast me luisteren. Daniel. Ook hij was zo te zien geen spreken want nadat hij 'dat klopt' had geantwoord keek de vrouw, die middenin de kring stond, hopeloos naar haar voeten. Geweldig. Nadat ze verder was gegaan met kinderen in de kring aanwijzen die wat over hun zelf mochten vertellen nam zij het woord weer. Iedereen vertelde heel hun levensverhaal, waarom? Waarom moesten al deze onbekenden mensen weten wat er in mij verleden was gebeurd en waarom ik hier ben? Ik werd sowieso niet vrienden met deze mensen, ze verschilden te veel van mij, en ik ging liever om met mensen die net als ik waren. Altijd werd mij verteld dat ik anders was dan mijn zussen, dat ik niet op ze leek, een heel andere karakter had. Maar is dat niet waarom het leven zo leuk is? Het leven is toch leuk doordat er verschillende, unieke mensen erop rondlopen? Blijkbaar dacht mijn moeder daar dus heel anders over. En door haar ging ik alleen om met mensen die net als ik waren. Zij veranderde mijn beeld van de wereld. Ik had alleen maar mezelf, en mijn vriendinnen die net als ik waren nodig. Mensen die te veel van mij verschilden sloot ik buiten. En nog steeds sluit ik ze buiten.
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de vrouw die haar keel schraapte en haar mond opende om weer te spreken. Ondertussen was het al erg rumoerig geworden want vele 'leerlingen' waren al een gesprek begonnen met elkaar terwijl ik en mijn gedachtes samen ergens anders waren. "Stilte!" hoorde ik de directrice roepen aangezien de vrouw vooraan niet durfde te schreeuwen. Zielig. "Ehm, ja, laten we verder gaan met de kamer verdeling. Omdat we niet willen dat het té gezellig wordt hebben we ervoor gekozen om jongens en meisjes niet te verdelen in aparte kamers. Je partner zal dus van het andere geslacht zijn." vertelde ze waarna een grote zucht mijn mond verliet. Ook dat nog. Ze haalde een lijstje te voorschijn waarna ze weer begon te spreken. Ik lette niet op totdat ik mijn eigen naam hoorde. "Ehm, Sarah en Daniel." Daniel? Dat was toch de jongen die naast me zat? Ik trok een wenkbrauw op en keek de jongen naast me aan.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Het enige wat mij op dat moment eigenlijk bezigheid was mijn verlangen naar een peuk. Ik had na veel overleggen met mijn vader en het personeel afgesproken dat ik wel door mocht gaan met roken, mits ik wel zou minderen, als ik maar van de alcohol af bleef. Ik tikte met mijn vingers tegen mijn broekzak, waar een pakje sigaretten in zat. Hoe eerder dit voorbij was, hoe beter, dan kon ik even de frisse buitenlucht opzoeken.
Ik fronste toen ze het hadden over de kamerindeling, ik moest met een meisje op één kamer? Even eerlijk, ik wist niet zo goed hoe ik met meiden om moest gaan. Het ware rare, vreemde wezens die altijd maar drama maakten en het over schoenen hadden. Nee bedankt, wie werd daar nou vrolijk van? Ik moest even nadenken over die Sarah ook al weer was en keek om mij heen. Ik was ontzettend slecht met namen, maar toen ik het meisje naast mij recht in de ogen keek, wist ik weer dat zij het was. Ik knikte even naar haar en keek toen weer voor mij, ik ging niet eens proberen om een gesprek aan te gaan. Waarschijnlijk was ze zo'n tutje die hier alleen maar terecht was gekomen omdat ze een ruzie had met haar ouders over hoeveel paarden ze mocht hebben thuis. Ik weet het, het was niet echt eerlijk van mij dat iemand niemand een kans gaf om te laten zien hoe diegene was, maar ik had gewoon geen zin in interactie met de mensen hier, Ik had het gevoel dat deze Sarah een beetje hetzelfde dacht, dus dat zou gelukkig geen probleem worden op de kamer. We zouden gewoon elk ons ding doen, klaar. Mocht ze toch een vervelende tut blijken te zijn, dan hoopte ik maar dat wij een kamer met een ruit hadden zodat ik haar eruit kon gooien.

Account verwijderd

schreef:
De reden waarom ik een kamer moest delen met een jongen begreep ik niet. Hadden deze mensen niet gemerkt dat ik liever in mijn eigen wereld leven dan dat ik mijn grootste geheimen aan de trutten hier vertelde? Blijkbaar niet dus. Maar goed, het idee dat ik een kamer met een jongen moest delen beviel me ergens wel. Deze jongen leek vriendelijk, al was dat niet belangrijk aangezien ik van plan was om niet een gesprek te beginnen. Maar ook betekende een kamer delen met een jongen, niet praten over schoenen of kleren of wat meisjes op mijn leeftijd over praatten. Ik was meisje, kleedde me als een meisje, had vrouwelijke vormen, maar diep van binnen had ik het karakter van een jongen. Ik schreeuwde als ik boos werd, ik huilde niet (alleen bij de dood van me vader natuurlijk wel) en ook hield ik niet van praten. En ik hield helemaal niet van samen gezellig shoppen met mijn vriendinnen in de stad. Gelukkig hielden mijn vriendinnen daar ook niet van en konden we elke dag samen dronken worden in een of andere club in de buurt. Iets wat we dagelijks deden en ook één van de reden waarom ik hier heen werd gestuurd. "Goed, jullie krijgen nu jullie kamer sleutels en daarna mogen jullie kennis maken met jullie kamergenoten!" riep ze enthousiast door de zaal heen. Yoehoe, dacht het niet. Ze reikte mij een sleutel aan waarna ik hem pakte en zonder pardon de zaal verliet en kamer nummertje 3 zocht. Dit kon misschien nog wel eens rustgevend worden aangezien ik niet verwachtte dat een jongen die ik alleen 'dat klopt' heb horen zeggen met mij een heel gesprek zou aangaan en beste vrienden met me wou worden.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Er werd mij een sleutel toegereikt die ik zo snel mogelijk aanpakte.
'Probeer alsjeblieft vrienden met haar te worden, oké Daniel?' Vroeg de vrouw in de achterlijk vrolijke kleding. Ik negeerde haar stug, wie was zij om mij te vertellen met wie ik vrienden moest zijn? Ik had sowieso niet zo veel aan vrienden, ik vertrouwde ze niet. De enigste twee vrienden die ik had waren Connie, mijn hond, en Thomas, die momenteel op Connie paste. Thomas had serieus meer dan één keer mijn leven gered, en hij was het enigste menselijke wezen dat ik vertrouwde. De sleutel deed ik in mijn broekzak en ik haalde mijn pakje sigaretten tevoorschijn terwijl ik naar de deur liep.
'Ah, sorry. Je mag er niet zomaar uit. Er zijn vaste tijden waarin jullie onder toezicht naar buiten mogen, maar nu moeten jullie eerst naar de kamers om kennis te maken met je kamergenoten!' Een man hield mij tegen bij de deur en wees naar de gangen die naar de kamers toe gingen. Ik zuchtte geërgerd en liep naar kamer nummer drie. Ik deed de deur open en stapte naar binnen, de kamer nog eens goed bekijkend. Tussen de bedden, één aan elke kan van de kamer, zat een groot stuk gordijn in. Dit betekende dat er óf een raam, óf een balkon zat. Met een ruk deed ik het gordijn aan de kant en ik grijnsde breed toen ik een balkon deur zag. Het was een balkon aan de begaande grond, wat ontzettend raar was, maar het kwam er op neer dat wij een klein stukje tuin hadden. We konden er niet uit, want ze hadden metalen spaken die eromheen zaten. Toch was er genoeg zonlicht en frisse lucht op dit kleine, rare balkon. Er was genoeg ruimte voor ongeveer drie personen, aangezien er twee tuinstoelen stonden. Ik ging er op eentje zitten en stak een sigaret op. Nu pas viel het mij op dat Sarah ook in de kamer was. Ik keek haar even goed aan terwijl ik een hijs nam van mijn sigaret en haalde mijn schouders op. Volgens mij zouden we niet zo veel last hebben van elkaar.

Account verwijderd

schreef:

Na ongeveer een minuut had ik de kamer waarin ik zou verblijven al gevonden doordat er een grote '3' op de deur stond. Ik stak mijn sleutel erin waarna ik de kamer bekeek. Het was groot. Groter dan dat mijn kamer geweest was 'thuis'. Ik kon het eigenlijk niet eens mijn huis noemen aangezien ik er bijna nooit was. Ik was vaak 's avonds buiten met mijn vrienden en vriendinnen. En ook sliep ik bijna elke dag bij een van mijn vriendinnen aangezien ik niet echt zin had om naar mijn moeders preek te luisteren en ook nog eens uit te leggen wat ik buiten aan het doen was. Maar natuurlijk was de kamer ook groter omdat hier twee personen zouden verblijven, ik en een jongen. Ik hoopte voor hem dat hij niet een van de jongens was waarbij ik op school zat, want als hij dat wel zou zijn zou het betekenen dat ik mijn woede-uitbarstingen weer niet onder controle zou kunnen houden. Want ja, af en toe had ik ook wel eens woede-uitbarstingen maar die ontstonden nadat mijn vader overleden was. Een lang verhaal in het kort, hij was een goede vader en ik miste hem.
Uiteindelijk liep ik naar binnen met mijn sporttas aangezien ik niet echt heel veel kleren had om mee te nemen. Het was veel, maar niet zo veel dat ik thuis een inloop kast had van 5 meter. Ook droeg bijna geen make-up dus een toilettasje was genoeg. Ik besloot om even uit te rusten aangezien de ‘lessen’ binnenkort zouden beginnen en ik weer eens moest laten zien dat ik wel zonder alcohol kon. Ik plofte neer op mijn bed en glimlachte, het was een zachte bed en ik wist zeker dat ik hierin lekker zou kunnen uitslapen. Ik plaatste het kussen achter me en leunde met mijn rug er tegen aan en uiteindelijk zat ik lekker waardoor ik mijn mobieltje te voorschijn haalde. Gelukkig hadden ze onze mobiele telefoons niet verboden want zonder dat ding zou het officieel een gevangenis zijn. “Hey, Saar, waar ben je?” stuurde mijn vriendin Jade. “Ehm, ja mijn moeder heeft me naar een fucking rehab gestuurd en nu zit ik hier dus in een kamer met een of andere jongen die mijn kamergenoot is.” Stuurde ik terug en terwijl ik het typte werden mijn wangen langzaam rood van woede. Hoe durfde mijn moeder mij hierheen te sturen? Ondertussen was Daniel de kamer al ingekomen waarna hij al gauw de balkon op was gegaan. Ik rook een sigaret? Mocht hij roken? Mij werd verteld dat roken absoluut verboden hier was. Uiteindelijk stond ik op en liep naar buiten waar ik Daniel op een stoel zag zitten. “Hoe the fuck kom je aan een fucking sigaret?” vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen aan hem.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:
Sarah had doorgekregen dat ik aan het roken was en kwam naar mij toe, duidelijk verward.

'Hoe de fuck kom je aan een fucking sigaret?' Vroeg ze mij met opgetrokken wenkbrauw.

Ik pakte het pakje sigaretten uit mijn broekzak en hield het omhoog terwijl ik er heen en weer mee schudde.

'Ook eentje?' Vroeg ik terwijl ik het pakje op de stoel naast mij neer gooide.

'Speciale behandeling, I guess. Ze wisten dat het onmogelijk zou zijn om in één keer van meerdere verslavingen af te kicken, dus ik mocht blijven roken. Ik heb een gigantische voorraad peuken meegenomen. Als je ze niet verteld dat ik je peuken geef, heb ik er geen probleem mee als je van m'n sigaretten rookt.' Ik haalde mijn schouders op en nam nog een hijs.

'We zijn immers kamergenoten,' snoof ik, 'dus we moeten wat om elkaar denken.' Ik lachte eventjes en zuchtte toen diep.

'Hoewel ik een moord zou doen voor een fles whisky.' Grapte ik.

'Niet serieus natuurlijk, maak je maar geen zorgen. Ik ben niet zo'n vage junk, zo'n raar type.' Ik besloot dat ik nu wel weer genoeg had gezegd. De enigste reden dat ik überhaupt wat tegen Sarah zei was omdat ze anders leek dan de meeste meiden. Niet zo'n tut.

Account verwijderd

schreef:
Ik haalde mijn schouders op en liep naar de stoel toe en pakte het pakje met sigaretten op. Ik haalde er eentje uit en pakte ook de aansteker die hij op de stoel had gegooid. Ik stak de sigaret aan en haalde er een flinke hijs van, wat had ik dit gemist zeg. Eigenlijk had ik pas één dag niet gerookt maar het was immers een verslaving en dat deze jongen sigaretten had maakte het er niet makkelijk op en zou er ook voor zorgen dat ik minder snel weg kwam dan dat ik verwachtte. "Speciale behandeling huh?" lachte ik waarna ik weer een hijs nam. "Ik zou ook wel een speciale behandeling willen voor mijn alcohol probleem." lachte ik weer waarna ik weer een hijs nam. "Waarom zou ik het doorvertellen terwijl ik er zelf ook voordeel aan heb?" grijnsde ik waarna ik met mijn hand door mijn haar ging en plaats nam op één van de stoelen op het balkon. "Whisky? Ik ben meer een wodka persoon." lachte ik weer waarna ik nog een hijs naam. Helaas was de sigaret al bijna opgerookt, daarom besloot ik om er zoveel mogelijk van te genieten. En gelukkig zorgde een peuk ervoor dat ik tot rust kwam en even alle zorgen en problemen die ik had vergat. Al was zo'n peuk één van mijn problemen, maar dat ter zijde. "Eigenlijk lijk je wel zo'n vage junk, maar vandaag heb ik geen vooroordelen." lachte ik waarna ik een laatste hijs nam en de sigaret in het bakje op tafel liet opbranden. Ik stond op en keek Daniel aan. "Bedankt." en met moeite verscheen er een glimlach op mijn gezicht. En nadat ik hem had bedankt liep ik weer de kamer in en plofte neer op mijn bed.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:

'Ouch.' Zei ik terwijl ik zo beledigd mogelijk probeerde te kijken. Ik legde mijn peuk neer bij die van haar, hij was tot aan het filter opgerookt, en pakte het pakje peuken. Ik liep naar binnen en opende een sporttas, waar ik een grote voorraad sigaretten in had meegenomen. Ik twijfelde voor een moment en gooide toen een onaangebroken pakje en een aansteker richting Sarah.

'Wodka dus. Ook voorkeuren qua merk?' Vroeg ik haar zachtjes terwijl ik mijn telefoon pakte.

'Ik krijg morgen namelijk een bezoeker.' Voegde ik daaraan toe. M'n beste vriend zou langskomen voor vragen over Connie, en dan zou hij een cake meenemen. Deze afkickkostschool was gelukkig niet streng beveiligd, dus hij kon misschien een fles drank mee naar binnen smokkelen.

'Of ben je hier serieus van plan om af te kicken?'

Account verwijderd

schreef:
"Oh damn, dat klinkt slecht. Ik vroeg me al af waarom je gisteravond niet bij het feestje van Jackson was, man wat was dat een gaaf feest zeg. Ik maakte me een beetje zorgen maar ik verwachtte niet dat je bij je moeder was dus ik ging daar niet langs." stuurde Jade terug waarna ik zuchtte en mijn telefoon in mijn zak deed maar voordat ik kon opstaan ging mijn telefoon af. "Oh, ja, sorry als ik je jaloers hebt gemaakt, natuurlijk was dat feest niets zonder jou dus zorg ervoor dat je binnenkort daar weg kunt! We missen jee!" schreef Jade er gauw achterna. Whatever. Terwijl ik het berichtje aan het lezen was werd er iets naar me toe gegooid maar voordat ik boos zou reageren keek ik naar wat Daniel had gegooid. Een aansteker en een pakje met sigaretten. "Thanks." bedankte ik hem waarna ik ze in het nachtkastje naast mijn bed stopte. Wat een luxe, ik had een eigen kast en een nachtkastje terwijl we hier met twee personen verbleven. Voor mij was het een luxe omdat ik mij kledingkast moest delen met mijn moeder. Ze werd niet echt goed betaald op werk.
"Hmm.. Ik sta eigenlijk voor alles open, natuurlijk moet het wel goed smaken." zei ik tegen hem en voordat ik kon vragen 'waarom vraag je mij dit?' had ik het antwoord al gekregen. Zijn vriend zou het dus mee naar binnen smokkelen. Zelf was ik niet van plan te vertellen waar deze rehab was aangezien ik geen zin had in bezoek, ook wou ik niet dat Jade zou komen aangezien zij mij zeker weten jaloers zou maken. En deze mensen hier vertrouwden mij zeker niet dus ze zouden Jade niet eens naar binnen laten. "Lijk ik op iemand die serieus van plan is om af te kicken?" vroeg ik aan hem als antwoord op zijn vraag waarna ik een wenkbrauw optrok.

Anoniem
YouTube-ster

Envy schreef:

'Vraag je aan iemand met totaal geen mensenkennis? Ik zou het niet weten, maar ik ga nu uit van niet.' Ik tikte het nummer van Thomas in en belde hem. Ik had een schijthekel aan sms'jes, ik wilde aan iemands stem horen hoe iemand iets meende, ik nam sms'jes wel eens verkeerd op.

'Thomas? Fles whisky en een fles wodka. Gebruik het geld wat ik heb achtergelaten onder de piano. Ja, haal ook wat voor jezelf en ook wat snoepjes voor Connie, okay? Van mij part maak je de cake hol en smokkel je het zo naar binnen, lekker ouderwets cliché, vind je niet? Thanks dude, tot morgen.' Ik hing op.

'Ik heb morgen een fles wodka voor je.' Ik telde even mijn pakjes sigaretten en knikte tevreden.

'Ik kies er nog één persoon bij die hier zit, en zo kan ik een netwerk opstellen. Ik kan dingen ruilen, misschien zelfs een deal sluiten met bepaalde medewerkers.' Mompelde ik in mijzelf.

'Als ik hier dan toch moet zitten, doe ik het wel op mijn manier.'

Ik draaide mij op en liet mij op m'n bed vallen. Ik sloot mijn ogen even en glimlachte breed. Dit zou ik wel overleven, alles zou goed komen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld