Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. CreepDoll

Account verwijderd

schreef:
Naam; Ciaran
Leeftijd; 23

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Naam: Astrid
Leeftijd: 21, word 22
Extra: Dochter van de chief. Sterkste krijgster. Nou ja, er is nog 2 boven haar.
Foto:
Artificial Curly Hairstyle

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Astrid:

Het grote bericht was gekomen, we moesten zo'n beest vangen. Ik hielt er niet van om de naam uit te spreken en haalde diep adem.
"Lieverd, weet je zeker dat je dit wilt?" hoorde ik mijn vader zeggen en ik keek op naar hem.
"Ja, ik ben er zeker van." zei ik en trok mijn cape over mijn schouders.
"Hier, neem dit tenminste mee." zei hij en gaf mij een ketting, meteen herkende ik het. Het was van mijn moeder geweest. Hierbij knikte ik en deed de ketting meteen om. Mijn moeder had ik verloren aan zo'n beest. Kort sloot ik mijn ogen en haalde nog een keer diep adem.
"Hier is je paard Astrid." hoorde ik een jongen zeggen en glimlachte naar hem.
"Bedankt Stan, is ze goed uitgedost?" vroeg ik en hij knikte. "Dank je." glimlachte ik en steeg meteen op, klopte op haar hals en keek naar mijn vader.
"Wees sterk en neem het beest mee, je weet hoe je het neer kan halen." moedigde hij mij aan en ik hielt even zijn hand vast.
"Ik zal voorzichtig zijn pa, ik kom heel huids terug, nou ja, misschien met enkele blauwe plekken of kneuz...." meteen hielt ik mijn mond toen mijn vader zijn bekende gezicht trok. "Ja ik ben voorzichtig." zei ik, dan gaf hij een klap op de flank van mijn merrie en al snel schoot ze in galop en zo reed ik het woud in.
Niet veel later verscheen mijn trouwe vriend aan mijn zijde en glimlachte naar hem.
'Bedankt dat je ook mee komt Storm." zei ik tegen de grijze wolf. Hij reageerde met een huil en zo reden we met zijn drietjes verder. Het was nog best eind rijden, zeker nog een week of twee reizen.

Account verwijderd

schreef:
Ciaran
'Boog?' Ik knikte, bleef me focussen op de vloer. 'Kleren?' Had ik die nodig? Ik knikte opnieuw. Het kon geen kwaad haar voor te liegen. Het maakte haar hoe dan ook vrij weinig uit. 'Mantel?' Ik keek op, een beetje ongelovig. Wat dacht ze dat om mijn schouders lag op dit moment? Maar mijn mondhoeken trokken omhoog toen ik haar glimlach zag. Het was altijd al moeilijk geweest samen, sinds we op die manier samen waren. Maar we waren toch echt beste vrienden geweest, voor we gedwongen werden te trouwen. 'Kom heelhuids terug,' probeerde ze nog toen ik mijn pijlen op mijn rug trok en haar een kus op haar voorhoofd had gegeven. Ik was eraan gewend geraakt dat we kwijt waren wat we ooit hadden gehad, en gaf geen antwoord voor ik voet over de drempel zette en koers zette richting het woud.
Het zou nog een lange weg worden. Het beruchte beest hield zich schuil zeer diep in het bos. Als de omgeving je niet zou vermoorden, zou hij er aan het eind van het pad er zeker voor zorgen. Het gerucht ging dat het een persoon was daar binnenin, opgesloten en schreeuwend eruit gelaten te worden. Dat we hem niet zouden moeten doden, maar gevangen nemen. We zouden hem moeten helpen in plaats van uitroeien. Ja natuurlijk zouden we dat moeten doen. Zullen we dat doen voor of nadat hij onze huid eraf heeft geschraapt?
Ik liep gestaag door, nam geen rust. Ik had geen trouwe ros die me zou brengen waar ik moest zijn. We hadden er simpelweg het geld niet voor gehad, Rosett en ik, en nu was het toch al te laat.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Astrid:

We waren nog geen uur verder, of mijn merrie begon vervelend te lopen. Meteen steeg ik af en bekeek ik haar been.
"Jij gaat terug." mompelde ik meteen toen ik merkte dat ze last had van haar been. Ik wist het, ze was er nog niet klaar voor. Snel haalde ik de spullen van haar rug af en hees dat over mijn schouder.
"Ga terug, en laat je weer verzorgen." zei ik zacht en gaf een kus op haar snuit, ik had nog snel een briefje geschreven dat ze toch nog niet klaar er voor was en haar been toch meer moest rusten. Als ik haar uit het zicht zag verdwijnen, draaide ik mij om en ging snel mijn weg weer verder. Nu was het nog langer reizen, maar toch ook weer fijner op één of andere manier. Dan maar minder slapen en door zetten. Een zucht kwam over mijn lippen
"Let's do this." mompelde ik en ging stevig door lopen. Al snel begon ik zachtjes te zingen waardoor ik nog sneller van ging lopen, ondertussen had ik ook een appel genomen die ik rustig op at en het klokhuis even later weg gooide. De wegen werden smaller maar ook weer breder en de struiken werden wel dikker. Hopelijk was ik nog niet uit geput als ik er was. Wat was de tijd nu eigenlijk? Ik probeerde door het blader dek te kijken richting de zon, maar helaas zag ik enkele glinsters die door de bladeren kwamen plaats van de hele zon. Toch dacht ik even anders na en probeerde de schaduwen uit. Een glimlach kwam al snel over mijn lippen toen ik mijn eigen schaduw zag en welke kant die op wees. Het was nog steeds ochtend, ik was namelijk zeer vroeg vertrokken.

Account verwijderd

schreef:
Ciaran
Haar waarschuwing spookte nog door mijn hoofd toen ik de laatste slok schoon water nam en de lege fles terug in mijn tas gooide. ''Het woud zit vol water, maar niet als je niet weet waar je het moet vinden.'' Ze klonk zo stom, ruim twee weken voor ik de tocht zou gaan maken, uitgekleed op haar rug op bed. Ik had er geen aandacht aan geschonken, had er niet eens antwoord op gegeven. Ik wist hoe we konden overleven waar we leefden en op dat moment was dat het belangrijkst.
Had ik nu maar naar haar geluisterd.
Drie dagen verder was mijn voorraadje water op, tot aan de laatste druppel. Mijn laatste broodkruimel was een dag eerder al geconsumeerd, en dus liep ik chagrijnig en met een lege maag steeds verder het woud in. Ik sliep slecht door de honger en stond constant op scherp als ik iets hoorde. Was dat een konijn? Zou ik hem te pakken kunnen krijgen? Maar ik nam nooit echt het heft in eigen hand, en liet iedere kans die me misschien geboden was schieten. Ik was toch niet zo'n woud mens als iedereen geloofde. Ze hadden iemand anders moeten sturen.

Die nacht, de vierde al, lag ik opnieuw moedeloos naar de lucht te slapen. Waarom was iedereen er trouwens zo zeker van dat de canema zich schuilhield midden in het woud? Het sloeg nergens op, die zekerheid, aangezien niemand erop af durfde en er niemand levend terug was gekomen. De lijken doken op, op de meest onverwachte plaatsen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Astrid;

Er waren al drie nachten om, en de vierde dag was zo lang. Mijn voeten begonnen vervelend te doen omdat mijn schoenen nu al smerig waren. Een zucht kwam over mijn lippen en keek omhoog. Liep ik eigenlijk wel goed? Ik had er echt geen erg meer in. Voor een korte tijd ging ik zitten en mijn maatje kwam naast mij liggen. "Heb je lekker gegeten Storm?" vroeg ik toen ik zag dat zijn snuit rood was van het bloed.
"Waarom had je niks voor mij mee genomen? Ik kon ook wel wat gebruiken." zei ik en legde mijn hand op zijn hoofd, maar toen ik dat deed snelde hij weer weg en keek ik hem na. Weer kwam er een zucht over mijn lippen en keek weer omhoog. Mijn maag knorde, maar kon nu niks nemen omdat het anders te snel op was. Deze reis koste meer inspanning dan ik had gedacht.
Ondertussen was ik gaan liggen en had mijn handen onder mijn hoofd neer gelegd, koud had ik het weer niet, mijn vader had een heerlijke cape laten maken met schapen wol aan de binnen kant dus kon ik het ook gelijk gebruiken als deken. Even was ik in slaap gedommeld, maar al snel hoorde ik gepiep bij mijn oor en later een lik over mijn gezicht hen.
"Verdorie Storm, je weet dat ik dit niet wil." mompelde ik en opende mijn ogen, wreef er even in, maar al snel werden mijn ogen groot toen ik zag wat Storm mee had genomen.
"Storm, je bent geweldig!" riep ik toen en omhelsde hem, daarna stond ik meteen op om wat houd te sprokkelen wat ik al snel had en maakte daarna een klein vuurtje, groot genoeg om het vlees klaar mee te maken.
Rustig begon ik het kleine hertje te villen en liet het huid over, daar wilde ik eigenlijk wat mee gaan doen, maar nu was het niet zo verstandig. Als ik al het vlees klaar had gemaakt om te roken, hing ik het boven het vuur en één stuk op het vuur.
Hopelijk kon ik het de volgende dag al mee nemen.

Het duurde niet lang meer, of de zon ging onder waardoor het donkerder werd in het bos, ik had heerlijk gegeten en het gerookte vlees begon er goed uit te zien. Morgen ochtend moest ik snel zijn met inpakken, en natuurlijk voor andere roof dieren. Hopelijk hielt Storm de wacht voor mij.
Als ik al redelijk in had gepakt, ging ik maar liggen omdat ik mij echt vermoeid begon te raken.
"Storm, houd je de wacht?" vroeg ik aan hem en hij wiebelde even met zijn oren da het goed was.

Account verwijderd

schreef:
Ciaran
Eindeloos was het, de hele nacht. Ik deed geen oog dicht, nog altijd niet gewend aan alle geluiden om me heen. iedere brekende tak en elk ritselend blad ontwaakte me uit mijn lichte slaap, en de volgende ochtend werd ik wakker met een steen in mijn maag en een ruis in mijn hoofd.
Waar was ik aan begonnen? Steeds sterker kreeg ik het gevoel dat ik erin geluisd waS. Hoe kon ik zo dom zijn te geloven wat me allemaal was verteld? Ik was geen hele sterke krijger, in tegendeel. Op de markt kwam ik veel beter tot mijn rEcht. Daar wist ik wat ik moest doen, hoe ik me op moest stellen, wie ik aan moest spreken. Mijn mond was droog en mijn voeten deden zeer, maar ik zette mijn tocht voort. Als ik nu terug zou keren, haD ik gewenst dat ik door het beest waS gedood. Het dorp had het niet zo op laffaards.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Astrid:

De zon kwam door, en voelde de warme stralen op mijn gezicht. Met moeite kwam ik over eind en rekte mij iets uit, wreef daarna over mijn gezicht met mijn handen en haalde diep adem. Er kwam een klein pluimpje rook nog uit het vuur recht omhoog. Gelukkig, het vlees hing er nog allemaal, een glimlach was gelijk te zien op mijn gezicht en stond op, pakte wat lappen uit mijn tas en wikkelde het gerookte vlees er in. Als dat allemaal gepakt was, had ik nog een stukje in mijn hand en begon daar rustig op te kauwen nadat ik er een stuk van af had getrokken, met mijn tanden. Na een paar stukjes had ik genoeg kracht om verder te gaan en zette mijn reis voort.
Ik was al redelijk lang aan gelopen, tot ik iets hoorde ritselen achter in de bosjes. "Storm, stop daar mee." mompelde ik en liep toch door. Nog een keer hoorde ik geritsel. "Storm, st....." meteen hielt ik mijn mond als ik zag dat hij achter mij liep en schudde mijn hoofd. "Sorry." zei ik en aaide hem over zijn kop. Rustig liep ik al weer verder en kauwde rustig op een stukje gerookt vlees. Nog steeds was ik bezig met het zelfde stukje, dit moest je niet te snel eten, anders is het zo op. Gelukkig kon ik mij beheersen terwijl het zo lekker was. Zachtjes begon ik te zingen en bleef wel opletten om mij heen, zelf Storm hielp mee met het opletten. Het was echt een schat van een wolf, ik kende hem al vanaf mijn jeugd. We deden alles samen, jagen, slapen, badderen. Even moest ik lachen toen ik terug aan het verleden dacht. Het was altijd gezellig met Storm aan mijn zijde.

Account verwijderd

schreef:
Ciaran
Een meisje. Ik wist het zeker. Ik had haar nog niet heel lang in mijn vizier, hooguit een uur, maar het was zeker weten een meisje. Wist ze waar ze naar onderweg was? Of maakte ze simpelweg de gevaarlijkste wandeling uit haar bestaan? Ik werd verscheurd door twijfel. Moest ik haar waarschuwen en mijn eigen leven riskeren? Ik bedoel, de wolf naast haar zag er niet uit alsof hij vriendelijk aan me zou snuffelen. Maar stel dat ze het niet wist? Ik zou op zijn minst in de buurt moeten blijven. Misschien bleef mijn geur door de modder en viezigheid nog een tijdje gemaskeerd voor het dier dat ze bij zich droeg. Genoeg tijd om de beslissing te nemen haar aan te spreken of niet.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Astrid:

Even haalde ik diep adem en rekte mij uit.
"We nemen even pauze Storm." zei ik na dat we redelijk ver hadden gelopen. Ik plofte al snel op een stuk mos en gelijk ging ik even liggen. Dit voelde goed, mijn voeten deed ik zo dat ze rust kregen en een glimlach kwam op mijn gezicht. Zoals gewoonlijk ging Storm op de uitkijk zitten. Rustig kwam ik weer omhoog en haalde een stuk vlees uit de tas.
"Hier." zei ik en gooide het richting Storm, maar hij bleef naar één plek kijken.
"Storm, wat is er toch?" vroeg ik en keek toen ook de kant uit waar hij heen keek, voordat ik het eigenlijk wist, rende Storm die richting uit. Meteen stond ik op en rende hem achter na.
"Storm, kom terug jij." riep ik maar bleef meteen stil staan toen ik bijna tegen iemand op was gebotst. Ik zag hoe Storm rond de persoon aan het lopen was en zuchtte weer.
"Storm, hier." riep ik en hij gromde nog even richting de persoon voordat hij achter mij kwam staan.
"Sorry." zei ik als hij achter mij stond en keek de persoon aan. "Hij eeh, ja is nogal eehhh..." ik was het woord kwijt, geweldig.
"Sorry," zei ik dan maar nog een keer.

Account verwijderd

schreef:
Ciaran
Zie je? Op den duur zou mijn geur me verraden, en dat moment was aangebroken. Het beest cirkelde om me heen, en dit beest was nog niet half zo angstaanjagend als het beest waar ik naar op zoek was. Toch bonsde mijn hart in mijn keel en was ik me hyper bewust van iedere ademhaling die het dier nam. Mijn redding kwam al heel snel aangerend, het meisje dat ik al een aantal uur volgde, en tegen alle verwachtingen in begon ze zich te verontschuldigen. Ik was voor een paar seconden te lang met stomheid geslagen, maar kreeg mezelf al snel weer in de hand. Ik glimlachte lichtjes naar haar, probeerde uit te stralen dat ik geen gevaar vormde, maar mijn hand rustte op de onderkant van de boog op mijn rug. Ik was er klaar voor haar aan te vallen als ze me een reden gaf.
'Het is oke, hij deed niets. Mooi dier.' Ik keek even naar de wolf en er trok een rilling over mijn rug. Gevaar was gevaar, en pijn was pijn. Of de cinema me nou zou bijten of dit dier, het waren vooruitzichten die niet aantrekkelijk overkwamen. 'Jullie horen bij elkaar?'

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Astrid:

Mijn hand had ik op de kop van Storm gelegd om hem tegen te houden. Rustig bleef hij naast mij zitten, maar hielt de jongen nog in de gaten. Even keek ik goed naar waar zijn hand heen ging en keek weer naar Storm.
"Storm rustig, je weet wat er gebeurd als je het doet." fluisterde ik naar hem en aaide hem even kort.
"Ja, we zijn al vrienden vanaf dat we jong waren." zei ik toen met een glimlach en keek de jongen weer aan. Eigenlijk wilde ik vragen waarom hij hier diep in het bos was, maar ik wist het eigenlijk al. Hij was met het zelfde doel opgescheept, zo'n beest grijpen. Of het was iemand die reisde. Even moest ik lachen toen ik een bekend geluid hoorde en pakte meteen mijn tas, pakte wat gerookt vlees en houd het naar hem uit.
"Hier." zei ik toen en glimlachte. Mijn vader had mij zo vaak al gewaarschuwd als ik het bos in ging voor vreemdelingen maar hij leek niet zo gevaarlijk.
"Storm, wil je nog wat willen vangen?" vroeg ik aan hem, meteen rende hij weg en ik draaide mij weer om naar de jongen.
"Misschien heb je de zelfde vraag aan mij, maar wat doe je hier zo diep in het bos?" vroeg ik uiteindelijk en ging zitten want mijn voeten voelde nog steeds vervelend aan.

Account verwijderd

schreef:
Ciaran
Jost wist wat ze met dat vlees had gedaan. Misschien had ze het wel vergiftigd, of er iets over uitgesproken, je kon nergens meer zeker van zijn tegenwoordig. Maar het speeksel droop bijna langs mijn kin toen ze het vlees naar me uit stak, en ik nam het net iets te gretig van haar aan. 'Dankjewel.' Ik keek er even naar, de hand op mijn boog al lang ontspannen, en zette er toen mijn tanden in. Ze had haar huisdier op pad gestuurd en ik verslikte me bijna in een hap toen ze ging zitten. Ik zou me niet zomaar zo kwetsbaar opstellen, niet zo snel in het gesprek in ieder geval. Ze stuurde haar wapen weg, en maakte het haarzelf moeilijk om te vluchten. Misschien was dat juist wel waarom ik haar zou moeten vertrouwen. 'Ik.. Ik ben op jacht. Ik ben er niet zo goed in.' Een beetje sullig nam ik een nieuwe hap van het vlees.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Astrid:

Kort bleef hij even naar het vlees kijken, maar al snel had hij het vlees al te pakken en glimlachte ik klein.
"Ik heb er heus niks in gedaan, anders zou ik het zelf ook niet eten." zei ik toen en haalde nog een stuk uit de tas en trok er een stuk af met mijn tanden.
"Ik zal het niet zo snel eten als ik jou was." zei ik met een volle mond, ondertussen pakte ik mijn buidelzak met water en nam een paar slokken er uit. Dit ha dik even nodig, drinken.
"Niet zo goed in jagen?" herhaalde ik toen met een opgetrokken wenkbrauw en nam nog een slok van het water.
"Maar waarom heb je dan een boog?" vroeg ik en wees naar zijn boog, als hij een boog heeft, zou hij tenminste kunnen jagen of wat dan ook. Nog een slok van ik van mijn water en hoorde al snel Storm terug komen, dit keer had hij twee konijnen mee en ik nam het van hem over.
"Dank je Storm." zei ik en gaf hem een kus op zijn snuit, stond op en sprokkelde weer wat hout, even later was ik bezig met het vuur maken en keek af en toe naar de jongen.
"Zou jij misschien de konijnen willen villen?" vroeg ik toen aan hem en hielt de konijnen omhoog.

Account verwijderd

schreef:
Ciaran
Al had ze er wel iets in gedaan, het interesseerde me niets meer toen ik een eerste hap had genomen en het vlees begon te verslinden. Met volle mond raadde ze me aan het niet zo snel op te eten, maar ik had mezelf niet meer in de hand leek wel. Voor ik het wist stond ik met lege handen en spijt dat ik het zo snel opgegeten had.
'Ik bedoelde een ander soort jagen.' Op een ander soort beest. Het jagen zelf was me altijd goed afgegaan. De boog leek soms wel een verlengstuk van mijn arm, en als ik hem aan het eind van de dag van mijn schouders liet glijden voelde het zelfs een beetje leeg.
Mijn neus rimpelde toen ze de wolf, die was teruggekeerd, een kus op zijn bebloede snuit gaf, maar zei er niets van. Ze had me per slot van rekening te eten gegeven, en ik was haar dankbaar. Toen ze de twee konijnen omhoog hield, nam ik ze dan ook meteen van haar aan en begon ik de nare klus uit te voeren. Thuis was het Rosett die de dieren vilde. Toch ging het me best redelijk af.
In stilte voerden we onze taken uit,af en toe naar elkaar kijkend. Ik wist niet wat ze hier deed, maar zodra ik het haar zu vragen vroeg zij het mij, daar was ik zeker van. Zoveel maakte het me trouwens niet uit.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld