Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg met Video

Sinema
YouTube-ster

Sinema schreef:
Ellion

"Waarom kon hij niet naar ons toe komen?" Ik wapperde mezelf koelte toe met mijn hand, maar het hielp maar weinig. Ik had al zoveel kleding uitgetrokken als nog beschaafd was, ijs tussen mijn vingers laten ontstaan en het langs mijn gezicht laten glijden, maar niks wat ik deed veranderde iets aan de dikke, smerige hitte die hier hing. Thuis had ik me nooit zorgen hoeven maken over warmte. Meestal was het comfortabel koel en op de allerheetste dagen kon ik een duik nemen in de eindeloze wateren. Hier durfde ik nauwelijks nog naar buiten te kijken. Ik had een blik gewaagd toen we net het land binnenkwamen en het enige wat ik had gezien waren verdorde takken, dode grond en steen. Geen azuurblauwe meren, met groene grasvelden en hoge bomen in het zicht. Het was lelijk.
"Dit is de grens, natuurlijk is het hier minder mooi. Daar waar de mensen wonen is het een stuk beter," had mijn vader uitgelegd, maar ik weigerde te geloven dat de vuurstad ook maar bewoonbaar zou zijn. Ik stelde het me voor zoals de mensen ook waren: grof, hard en snel aangebrand. Dat was ook waarom wij naar hen toe moesten komen. In hun koppigheid weigerden ze ons land te bezoeken.
"We zijn er bijna," mompelde miijn vader, uit het raampje kijkend, meer tegen zichzelf dan tegen mij of mijn moeder. "Als het goed is zal de familie ons ieder moment tegemoet kunnen komen."
De familie. Het liefst had ik mezelf tegen het raampje gedrukt naast mijn vader om de weg af te speuren. Een van die mensen zou mijn toekomstige man worden, iemand waarmee ik de rest van mijn leven door zou moeten brengen. Hier, waarschijnlijk. Wilde ik weten hoe hij eruit zag? Of hoe mijn toekomstige thuis eruit zag? Nee. Ik kneep mijn ogen dicht als een klein kind. Wat ik ook zou gaan zien als ik mijn ogen open moest doen, het kon onmogelijk goed zijn.

Account verwijderd

schreef:
Verayas
'Doe de bovenste knoopjes ook eens dicht? Wat moeten ze wel niet van je denken.' Hardhandig trok ze me aan mijn kraag naar zich toe en begon de knoopjes in mijn nek dicht te maken. 'Nu lijkt het net of ik een varkenshals heb,' mompelde ik, maar daar trok ze zich niets van aan. Mijn moeder wist het het beste, en als je het niet met haar eens was dan had je het gewoon fout. Nadat ze de knoopjes dicht had gedaan, haalde ze nog even een hand door mijn haar. 'Je moet er beter uit zien dan dat zij eruit ziet, dat begrijp je toch wel? Dit is het laatste wat we kunnen doen.' Ik knikte. Nog even en het volk kwam in opstand tegen het water rijk. Het was ons sinds kort moeilijker gemaakt water te verkrijgen, en men begon er onrustig van te worden. Dat was nog zacht uitgedrukt.
'Het komt wel goed,' probeerde ik mijn moeder gerust te stellen terwijl we achter elkaar de trap af liepen, zij voorop. Haar schouders hingen een beetje, al zag ik dat alleen omdat ik haar kende. Haar donkerbruine haar lag in zachte slagen op haar rug, danste terwijl ze liep.
'Het komt ook wel goed, daar gaat het niet om. Het huwelijk staat al vast.' Zo kon je natuurlijk ook goede bedoelingen de grond in stampen. Ik liet het voor wat het was, niet van plan op haar tenen te gaan staan vandaag. Als er iets fout ging kwam ik dat duur te staan. 'Zodra ze binnen rijden wil ik je enkel zien glimlachen,' drukte ze me nog op het hart terwijl we samen door de poort naar buiten liepen. Erg groen was het hier niet, zeker nu de hoeveelheid water zo was geslonken, maar ik had het landschap hier altijd aantrekkelijk gevonden.

Sinema
YouTube-ster

Sinema schreef:

Videoband schreef:
Verayas
'Doe de bovenste knoopjes ook eens dicht? Wat moeten ze wel niet van je denken.' Hardhandig trok ze me aan mijn kraag naar zich toe en begon de knoopjes in mijn nek dicht te maken. 'Nu lijkt het net of ik een varkenshals heb,' mompelde ik, maar daar trok ze zich niets van aan. Mijn moeder wist het het beste, en als je het niet met haar eens was dan had je het gewoon fout. Nadat ze de knoopjes dicht had gedaan, haalde ze nog even een hand door mijn haar. 'Je moet er beter uit zien dan dat zij eruit ziet, dat begrijp je toch wel? Dit is het laatste wat we kunnen doen.' Ik knikte. Nog even en het volk kwam in opstand tegen het water rijk. Het was ons sinds kort moeilijker gemaakt water te verkrijgen, en men begon er onrustig van te worden. Dat was nog zacht uitgedrukt.
'Het komt wel goed,' probeerde ik mijn moeder gerust te stellen terwijl we achter elkaar de trap af liepen, zij voorop. Haar schouders hingen een beetje, al zag ik dat alleen omdat ik haar kende. Haar donkerbruine haar lag in zachte slagen op haar rug, danste terwijl ze liep.
'Het komt ook wel goed, daar gaat het niet om. Het huwelijk staat al vast.' Zo kon je natuurlijk ook goede bedoelingen de grond in stampen. Ik liet het voor wat het was, niet van plan op haar tenen te gaan staan vandaag. Als er iets fout ging kwam ik dat duur te staan. 'Zodra ze binnen rijden wil ik je enkel zien glimlachen,' drukte ze me nog op het hart terwijl we samen door de poort naar buiten liepen. Erg groen was het hier niet, zeker nu de hoeveelheid water zo was geslonken, maar ik had het landschap hier altijd aantrekkelijk gevonden.

Ellion

de weg verruilde zich voor het stenen plein dat voor de poort van Vuur lag. Of iniedergeval, daar in vuur waar de koninklijke familie woonden. "Trek je kleren weer aan," snauwde mijn vader me toe, zijn stem volledig gespannen en zijn blik nog steeds op de wereld buiten het raampje. Ik trok het me maar niet te persoonlijk aan. Hij had een hoop stress te verwerken: de afgelopen weken waren er hier en daar uitvallen geweest met vuurmensen, wiens al schaarse waterbronnen aan het opdrogen waren. Dit huwelijk was waarschijnlijk het enige wat een oorlog zou stoppen, iets wat onze volken met elkaar verbond. Wie ik was als persoon deed er nauwelijks toe: ik was de waterprinses en niet meer dan een middel, een voorwerp om gebruikt te worden. Daar waren geen doekjes om gewonden toen mijn vader aan me had verteld dat er een huwelijk gesloten was. Geen excuses waren gemaakt en ik had er geen verwacht.
Ik sloot al mijn vesten en omslagdoeken weer om mijn lichaam, maakte mijn broches weer vast, haalde een hand door mijn haar en veegde het zweet van mijn voorhoofd. Charmant.
"Daar gaan we," mijn vader haalde diep adem, alsof hij het was die op dit moment naar het altaar moest lopen, en gooide de deur van de koets open. Ik volgde, knipperend tegen de verrassend felle zon, die zwarte vlekken voor mijn ogen veroorzaakte waardoor ik nog maar net de menselijke vormen kon zien die op ons afkwamen.

Account verwijderd

schreef:
Verayas
Het was best een leuk meisje al met al, en de druk op mijn borst nam een beetje af. Als ik er dan toch verplicht mee was te trouwen, was het een meevaller dat ze eruit zag als iemand die ik mee naar huis zou nemen. Haar lange blonde haar glansde in de felle middagzon en het zweet druppelde langs haar voorhoofd naar haar oren, haar haar in. Ik glimlachte. Iedereen had het moeilijk in het begin, vooral door de hitte. Het klimaat was hier voelbaar anders dan in de andere delen van het land.
'Welkom!' begon mijn moeder stralend, haar armen wijd uitgestrekt en nog net niet boven haar hoofd. Ik hoopte dat ik zojuist niet met mijn ogen had gerold maar ik kon het niet zeker weten, de drang was zeer sterk geweest. 'Ik hoop dat jullie en comfortabele reis achter de rug hebben?' Speciaal voor dit stel snobs had mijn moeder de opdracht gegeven de wegen aan te sterken. Geen slechte verbetering, ook onze eigen mensen plukten hier de vruchten van, maar zo verschrikkelijk onnodig in principe. Het zag er vreemd uit vanuit de ogen van het volk dat er wel een wegdek reparatie kan worden uitgevoerd, maar geen blik op waar het water was gebleven. En daar waren we wel degelijk mee bezig, we wisten gewoon niet meer waar we het vandaan moesten halen. Ook hierom: Het watervolk moest ons komen redden. Niet dat we hen dat aan de neus zouden hangen.
'Wat zijn jullie warm gekleed!' Ze klonk zo verschrikkelijk gemaakt vriendelijk en bezorgd, en ik kon de lach niet onderdrukken die opborrelde. Ik beet op mijn onderlip om hem zo snel mogelijk de kop in te drukken, maar de blik die mijn moeder me schonk ontging me niet. Dat betekende problemen.

Sinema
YouTube-ster

Sinema schreef:
Mijn vader nam het voortouw, mijn moeder aan zijn zijde. Hij wisselde vriendelijke glimlachjes uit met de vuurkoningin. Naast haar stond haar zoon, een lange, brede jongen die maar net iets ouder leek te zijn dan ik was. Hij had zwart haar en een getinte huid, iets wat nauwelijks voorkwam thuis. Het was onwennig, maar niet lelijk. Hij leek zelfs moeite te doen om een glimlach te onderdrukken, wat betekende dat hij ook niet het boze stuk steen was dat ik me had voorgesteld. Ik voelde een knoop zich losmaken in mijn buik. Het was tenminste iets om me aan vast te klampen dat ik in ieder geval naar hem kon kijken zonder gelijk heimwee te krijgen. Of hij ook echt plezierig was om mee om te gaan en laat staan trouwen, zou ik later pas ontdekken. Hij kon nu altijd nog doen alsof natuurlijk.
"We moesten wel, het is praktisch winter nu in het waterrijk," kakelde mijn vader met een samengeknepen, extreem vrolijke stem. Ik wilde neerkijken op de vuurvrouw omdat ze zo overdreven vriendelijk deed, maar ik kon het niet. Mijn eigen vader was precies hetzelfde bezig. Ze gedroegen zich als twee idioten, twee pauwen die zo mooi mogelijk hun veren wilden opsteken om elkaar te fascineren. Zelfs de jongen moest erom lachen en ook dat stelde me een beetje gerust. Ik durfde zijn blik niet te vangen, glimlachte in plaats daarvan naar de rode stenen onder me en veegde nog een keer langs mijn hoofd. Zweetdruppels waren de enige vorm van water die me niet echt aanstonden.
Mijn vader legde een arm op mijn schouder en duwde me een stukje naar voren. "Dit is mijn dochter, Ellion," stelde hij me voor. Onmiddellijk deed ik zelf ook mee aan de idiote voorstelling en bracht een glimlach op mijn lippen. "Wat heerlijk om u te ontmoeten," zei ik, zo oprecht mogelijk.

Account verwijderd

schreef:
Verayas
De glimlach zakte per direct van mijn gezicht toen er een nep glimlach op haar kleine, bleke gezicht verscheen. Uiteindelijk dus toch hetzelfde, maar wie weet ook wel onder druk. Ik moest mijn best doen me niet teveel te laten beïnvloeden door deze eerste ontmoeting. Hij betekende niets, en zowel het meisje - Ellion - als ik zouden onszelf op ons best moeten presenteren. En in mijn geval volgden er klappen als ik dat niet deed.
Hoe het ook zij, ik pakte haar hand vast en kuste de rug. 'Verayas.' Ik trok een rilling over haar rug waar ik verder geen aandacht aan besteedde. Als het haar niet beviel wat ze zag of hoorde was dat haar probleem, ik vond namelijk bijna alles wel prima. Ik kon moeilijk anders, aangezien het duidelijk was geworden dat dit ons laatste redmiddel was.
Maar voor alsnog spookte er dan een vraag door mijn hoofd. Waar hadden ze ons voor nodig?

Sinema
YouTube-ster

Sinema schreef:
Ellion
Hij was niet lelijker van dichtbij, zoals som het geval was. Hij was zelfs nog steeds wel aantrekkelijk, met een hoekige kaak en een gladde huid. Maar het was zijn stem die iets bij me deed, een rilling over mijn rug liet lopen. Het was een diepe stem waar de warmte bijna vanaf vlamde, hoe stom dat dan ook klonk. Het was prettig. Ik voelde dat een kleine knoop zich een beetje los begon te maken in mijn buik. Ik was doodsbang geweest voor de gruwelijke vuurmannen, maar hij leek minder afschuwelijk dan sommige van de meisjes me hadden wijsgemaakt. Natuurlijk kon het ook schijn zijn, maar ik besloot hem nu het voordeel van de twijfel te geven. Ik gaf hem nog een glimlach, een iets oprechtere dit keer. Mijn vader kakelde nog door, nam met liefde de uitnodiging van Verayas' moeder aan om binnen te komen. Ik hoopte dat ze verkoeling hadden binnen. Hoe konden mensen zo leven?
Mijn moeder wierp me bezorgde blikken toe. Het moest ook moeilijk voor haar zijn, haar enige kind naar een heel ander land sturen, uitgehuwelijkt en al. Maar er was iets anders in haar blik. Iets wat ik nog nooit eerder bij haar gezien had. Maar zoals altijd zou ze er niks over zeggen.

Account verwijderd

schreef:
Verayas
We namen onze gasten mee naar binnen, en pas binnen bekeek ik de moeder van het meisje even. Ellion, ik moest haar naam toch leren gebruiken - zelfs in mijn hoofd - had veel van haar weg. De rode gloed van haar haar, haar lippen, de manier waarop haar ogen zich een beetje vernauwden als ze lachte, de hele lichte huid. Het was een mooie vrouw, haar moeder, maar toch zag ze er gelijktijdig behoorlijk teer uit. Alsof ze in duizend stukjes zou breken als ze op de grond viel.
Ik probeerde er verder geen aandacht meer aan te besteden voordat het op mijn gezicht zou verschijnen. Ik had er moeite mee emoties te verbergen, alles was altijd zichtbaar op mijn gezicht. Vandaar dat mijn moeder er zo op had gehamerd dat er wat zou zwaaien als ik het zou verpesten, deze ontmoeting. Tot nu toe ging het goed.
Ellions vader had het over van alles en nog wat, dingen die op dit moment speelde binnen het water rijk. Onbelangrijke dingen wel, en grappig genoeg ook alleen maar positief nieuws. Mijn moeder had een klein beetje moeite met het verzinnen van positieve feeds, maar het lukte haar wel er een aantal verfrissende feitjes uit te persen. Ik zei niets, er zeker van dat alles wat ik zou zeggen haar zorgvuldig gebouwde kaartenhuis ineens zou laten storten. In plaats daarvan ging ik op Ellions tempo lopen en glimlachte ik naar haar. Het was een heel klein, teer poppetje en ik moest bijna recht naar beneden kijken om haar ogen te ontmoeten. 'Wennen, hier?'

Sinema
YouTube-ster

Sinema schreef:
Ellion
Ik was bijzonder teleurgesteld. De paleizen van de vuurheersers waren zo mogelijk nog heter dan het buiten was geweest. Nog even en ik was volledig bedekt in zweet en viezigheid, zou Verayas dan nog met me trouwen? Ik dacht dat ik sommige pellen zelfs stoom op zag rijzen. Aan de andere kant, waarschijnlijk was dit zelfs voor hen niet de gebruikelijke omstandigheid. De zon was hier feller, wat betekende dat ze op water moesten rekenen om verkoeling te bieden, en daar hadden ze nou juist een te kort aan.
Ik keek geschrokken op toen Verayas tegen me sprak. Ik had er niet op gerekend dat ik weer zou moeten spreken voordat we aan de dinertafel zouden zitten, of hoogstens hier en daar wat kreetjes over de schoonheid van de kamers, en ik probeerde mijn gedachten weer op een rijtje te krijgen. Ik moest me goed gedragen en hem niet beledigen, anders zou mijn vader me afmaken. Ik keek naar hem op, hij was behoorlijk lang, zelfs voor een man. "Een beetje," gaf ik toe. Ontkennen zou niks helpen en bovendien leek het me niet vreemd of onvriendelijk om aan zulke andere omstandigheden te moeten wennen. "Het heeft hier een zekere charme, maar het is...anders." ik haalde mijn schouders op en verzachte mijn woorden met een glimlach. "Ik ben ook bijna nooit buiten mijn eigen stad en paleis gekomen," gaf ik toe.

Account verwijderd

schreef:
Verayas
Ja, dat het hier anders was kon ik me goed voorstellen. Ik probeerde te fantaseren over de heerlijke koelte die over haar land heen lag, maar het was hier al zo lang tropisch heet dat ik zelfs het idee van kou niet meer kon opbrengen. 'Het is hier niet altijd zo warm,' suste ik haar gedachten. Ze veegde constant zenuwachtig langs haar voorhoofd, al hielp dat niets, en ik vroeg me af of ze de tik door had of dat haar hand vanzelf naar haar gezicht reikte keer op keer.
Ik glimlachte toen ze toegaf bijna nooit buiten haar stad en paleis te zijn gekomen. Dat was niet onlogisch voor iemand van haar stand. Ik zelf was wel degelijk buiten de stad getreden, niet zo vaak maar toch al een aantal keer, gewoon om te ontdekken. En nu ik aan een huwelijk vast zat was ik blij dat ik een beetje van de wereld had ontdekt.
Al snel kwamen we aan in de dinerzaal. Mijn moeder had niet alle ruimtes getoond, alleen de mooiste, en dat stelde me teleur. Was het niet charmant als je ook knus liet zien, in plaats van enkel pracht en praal? Dat zou toch een band scheppen, naar mijn mening.
Ik hield mijn arm uit naar Ellions moeder toen ik haar rode gezicht in het oog kreeg. Ze zag er zo mogelijk nog kwetsbaarder uit dan zojuist, en ik kreeg het niet over mijn hart haar alleen achteraan te laten lopen het laatste stukje. Ik kon haar niet de verkoeling schenken die ze nodig had, maar wel een beetje liefde. Ze werd toch familie, en in tegenstelling tot haar man leek ze een echt mens, oprecht en bezweet en geïrriteerd.

Sinema
YouTube-ster

Sinema schreef:
Ellion
Het klopte dus, normaal gesproken was het hier niet zo bloedheet als het nu was. Ik voelde me zelfs een beetje schuldig toen hij dat zei. De mensen hier hadden er last van, dat was de reden dat er bijna een oorlog ontstond, en ik kon alleen meer klagen. Ik was blij dat hij ophield met praten, toen, voordat ik er nog meer verwende opmerkingen uit kon gooien. zoals de grootte van de kamers, die er allemaal meer uitzagen alsof er feesten en belangrijke besprekingen in werden gegeven dan als leefruimtes. Ik kon me niet voorstellen dat ik ontspannen zou zitten daar, een boek in mijn handen. Ik zou me altijd stijfjes en niet op mijn gemak voelen, alsof ik constant herinnerd moest worden aan mijn taken. Maar misschien zou zelfs dat wennen.
De tour was iniedergeval ten einde en Verayas draaide zich om, om mijn moeder te begeleiden. Dat gaf hem toch een warm plekje in mijn hart. Hij was tenminste zorgzaam. Mijn moeder pakte, voor het eerst vandaag met een glimlach, zijn uitgestoken arm beet. "Onze kleren zijn hier niet echt op berekend," verkondigde ze hem goudeerlijk. Soms was zo stil, en soms kwam er van alles uit opeens. Maar zij zou er nog meer last van hebben dan ik en onze watergaves gebruiken was ongepast, had mijn vader me ingestampt. Opschepperij tegenover onze waterloze ontvangers.

Account verwijderd

schreef:
Verayas
'Dat is een understatement inderdaad,' antwoordde ik haar met een glimlach. Ze glimlachte terug, warm en vriendelijk, en ik was trots dat ik de sneer van haar gezicht had weten te krijgen. 'Het spijt ons, van de warmte. We proberen de verkoeling met het volk te delen, vandaar dat er maar weinig over blijft.' Iedereen in het dorp had ongeveer vijf minuten per dag water. Dan was het weer op, en kon iedereen door met net niet doodgaan van de hitte en door uitdroging.
Ik bracht de fragiele vrouw naar een stoel en wachtte rustig tot ze moeizaam had plaats genomen. Ik hurkte naast haar neer en keek naar haar op, mezelf iets kwetsbaarder opstellend. 'Misschien kan ik een japon voor u vinden boven, iets luchtigers voor u en uw dochter. Heeft u daar misschien behoefte aan?' Haar ogen schitterden, maar ze knikte bescheiden. Beleefd als ze was liet ze niet merken dat ze kinds werd van vreugde door het vooruitzicht wat verkoeling te krijgen. Ik stak mijn hand uit naar Ellion in de hoop haar even apart te kunnen nemen. Mijn moeder had haar scherpe blik al op me laten rusten, maar ik kon mezelf altijd verantwoorden. We konden onze gasten toch niet laten uitdrogen? Nee, dat kon niet.

Sinema
YouTube-ster

Sinema schreef:
Ellion
Mijn vader zou het extreem ongepast vinden als ik me terug zou trekken in een afgesloten ruimte met alleen een jongen, zelfs al was hij nu mijn verloofde. Maar mijn moeder mocht hem, ik kon het aan haar zien, dus zij zou aan mijn kant staan. En wat maakte het uiteindelijk ook uit? We waren juist hier omdat we uiteindelijk moesten trouwen en kinderen moesten krijgen. Daar wilde ik nu nog niet aan denken, maar ik was allang blij dat hij vriendelijk bleek te zijn. Dat was al een hele opluchting. Ik pakte zijn hand beet en liet me mee trekken naar een andere ruimte, woedende blikken op onze ruggen rustend.
"Heb je wel iets in onze maten" vroeg ik, toen de deur eenmaal achter ons dicht was gegleden en we verder liepen, de fel verlichte gang in.

Account verwijderd

schreef:
Verayas
Ik haalde mijns schouders op. 'Ik vond het gewoon een beetje ongemakkelijk worden. Mijn moeder is normaal helemaal niet zo.' Haar vader waarschijnlijk ook niet, en die gedachte troostte me. 'Maar ik denk het wel. We bezitten flink wat kleding.' Ik toverde twee japonnen tevoorschijn en hield een elegante, maar toch vrij blote jurk naar haar uit. De benen waren bedekt, maar door de dunne stof scheen hij een beetje door, en haar schouders waren eigenlijk volledig zichtbaar, zo ook haar hals en een deel van haar hals en borst. 'Ik hoop dat je je niet gekwetst voelt, maar dit is et beste.' Mijn moeder droeg op dit moment iets dat erop leek, maar dan met een sjaal omgeslagen, ook dun. Zo'n sjaal stak ik ook uit naar haar, en ik pakte er eentje voor haar moeder. 'Wil je je moeder halen? Dan breng ik jullie samen naar een ruimte apart.' Ik wachtte op haar antwoord en nam even plaats op het bankje dat in de kamer stond.

Sinema
YouTube-ster

Sinema schreef:
Ellion
Oh god, een andere jurk. Ik voelde mijn hart sneller kloppen uit pure opluchting, alsof dat kon, en ik voelde me a gelijk een stuk koeler bij het idee alleen al. De jurk zou heel wat meer huid tonen dan mijn eigen jurk deed en dan wat gewoonte was in het waterrijk, maar je moest je aanpassen aan je ontvangers, toch? Ik was al begonnen met het afgooien van alles wat over mijn jurk hing, en daarna het los knopen van mijn eigen jurk, toen hij zei dat ik en mijn moeder ons kunnen omkleden in een aparte ruimte. Oh. Natuurlijk. Het was niet erg netjes om naakt te gaan in deze situatie. Ik voelde mezelf weer rood worden en ik probeerde haastig de knoopjes weer dicht te maken, wat lastiger was dan los. "ja. Ja natuurlijk."

Account verwijderd

schreef:
Verayas
Ik schoot in de lach en sloot mijn ogen, draaide me van haar weg. 'Ga je gang. Je bent nu toch al begonnen.' Ik snapte haar wel. Ik zou ook meteen zijn begonnen met het van me af gooien van kledingstukken als ik had gedragen wat zij nu droeg. Ik legde de jurk van haar moeder met mijn ogen dicht over mijn schoot en wachtte geduldig tot ze, een beetje verlegen klinkend, haar keel schraapte. 'Klaar?' vroeg ik voor de zekerheid, voor het geval ze daar ineens nog stond, half naakt.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld