Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Walk it off

Account verwijderd

schreef:
Een ORPG met Dauntless, gelieve niet te reageren.

Pietro Maximoff

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Orielle Northwood ~ 22

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Orielle leefde een eenzaam leven op het platteland. Het grootste deel van haar tijd besteedde ze door te tuinieren. Rondom haar kleine huisje groeiden prachtige bloemenweides vol wilde bloemen. Het was een streling voor het oog en zei was de enige die het ooit had gezien. Ze voorkwam contact met de buiten wereld en andere mensen. Orielle leefde een leven in eenzaamheid en wou dat ook zo houden. Toch had ze altijd geweten dat haar rustige levensstijl niet eeuwig zou kunnen duren. In het verleden had ze vrienden, maar vooral ook vijanden gemaakt. Ooit zouden ze haar wel vinden. Zeker nu ze zich op een vaste plek gevestigd had gevestigd.
In het geval dat had ze wel haar verkenners, die haar tijdig inlichtten. De dag dat één van hen haar influisterde dat hij een roodharige vrouw had gesignaleerd die haar gebied betrad wist ze dat het zover was. Zuchtend stond ze op van de ontbijttafel. Ze had nog niet eens de tijd gehad om haar thee uit te drinken. Ze leunde uit een van de kleine ramen van haar huisje en wachtte tot ook ze dicht genoeg was om haar te horen. Natasha Romanova kwam rustig aangewandeld, alsof ze het volle recht had hier te zijn. Orielle had haar nooit echt gemogen. Ze vond haar veel te pretentieus. Op een bepaald moment bleef ze staan. De twee vrouwen namen elkaar op. "Ik heb zo'n vermoeden waarom je hier bent en mijn antwoord is nee."
"Komaan Orielle, geef het een kans, meer vragen we niet van je."
"Vroeger zei ik dat ik niet geïnteresseerd was, nu zeg ik dat ik niet geïnteresseerd ben en in de toekomst zal ik juist hetzelfde zeggen. Dus je kunt beter gaan dat je waardevolle tijd aan mij te verspillen."
"Het probleem is mijn beste Orielle, dat ik orders heb gekregen. Als je niet vrijwillig mee naar de basis gaat, dan zal het op een andere manier moeten."
"Hier vreesde ik al voor. De puppy heeft orders gekregen van haar baasjes en dan kan ze natuurlijk niet anders dan die netjes uitvoeren. Hopelijk krijg je een hondenkoekje als je terugkomt." Het vreemde was dat Natasha alleen was. Orielle had verwacht dat als ze kwam ze op zen minst een paar soldaten met zich mee zou hebben. Maar geen enkele verkenner had haar daarover geïnformeerd.
Orielle trok haar mond wijd open. Op dat moment kwam ook Natasha in actie. Ze was al bijna bij het huis toen de eerste bijen haar bereikten. Ze nam iets dat leek op een geweer. Toch was het niet bepaald effectief om op een zwerm bijen te schieten. Het bleek dan ook geen gewoon geweer te zijn maar een rook pistool. De rook was allesbehalve gezond voor de insecten. Zo wist Natasha zich toch een weg naar binnen te werken. Het was een tijd geleden dat Orielle voor het laatst gevochten had. Ze kende de technieken nog wel, maar alles was nogal stroef. Ze maakte geen kans tegen Natasha, maar dat betekende niet dat ze zomaar zou opgeven. Ze gebruikte elk stuk meubilair om haar aanvallen af te weren en haalde ook zelf geregeld uit. Na dit gevecht zou er niet veel meer overblijven van haar eens zo pittoreske huisje. Ook haar conditie was niet meer wat die geweest was. Al snel protesteerden haar spieren en het was op dat moment dat Natasha haar tegen de grond werkte. Het eerste wat ze deed was haar een soort muilkorf voorbinden zodat ze haar mond niet langer kon openen. Daarna bond ze ook haar handen samen. Ze duwde Orielle voor zich uit naar buiten. Ondertussen was ook de helikopter gearriveerd.
De reis was in stilte verlopen. Bij het betreden van de basis had Orielle geen enkel ander lid van the avengers gezien, al wist ze wel dat Natasha niet alleen handelde. Ze werd naar een ondervragingskamer gebracht. Voor haar lagen pen en papier, want niemand was zo dom om die muilkorf op dit moment uit te doen.

Account verwijderd

schreef:
Intussen was zijn pijn weggezakt, zijn wonden genezen en zijn ego weer op peil. Toch had hij nog niet met de rest getraind, hoewel hij wel toegekeken had. Hoewel hij het nooit toe zou geven, genoot hij van het feit dat zijn kleine zusje steeds sterker werd. Altijd had hij al de neiging gevoeld haar te beschermen, maar hij kon zien dat ze zijn bescherming helemaal niet nodig had. Soms vroeg hij zich zelfs af of ze misschien nog meer kracht had dan hij, maar hij wist dat dit niet te vergelijken was. Wanda en hij waren in dat opzicht helemaal anders, ze hadden hele andere kwaliteiten. Toch was hij trots op haar, trots op wat zij bereikt had.
Hij rende rondjes om het enorme gebouw, Steve had rennen toegestaan. Waarschijnlijk had hij het alleen toegestaan omdat Pietro enorm ongeduldig was en daarom niet altijd de aardigste was als hij verplicht werd stil te zitten en te wachten, maar daar kon hij zich niet druk om maakte. Al weken rende hij dagelijks rondjes, in elk geval was zijn conditie weer helemaal de oude. Stiekem trainde hij ook met gewichten, maar alleen als hij zeker wist dat niemand hem zou betrappen. Ze waren allemaal volwassen, maar op een of andere manier hadden Steve en Natasha het voor het zeggen en had hij besloten daar niet tegenin te gaan. Het zou hem veel meer moeite kosten om hen ervan te overtuigen om hem te laten trainen dan dat het moeite kostte om het stiekem te doen. Wanda zat ergens onder een boom met Vision, ze zag hem graag rennen. Nou ja, dat was wat ze zei, iedereen wist dat Wanda graag met Vision op pad ging en dit was natuurlijk een goed excuus.
Iedereen keek echter op van waar ze mee bezig waren toen de helikopter aankwam, daar zou het nieuwste lid in zitten. Hij had geen idee wie het was, ze hadden hen alleen verteld dat het een vrouw was en dat ze al eerder gevraagd was. Ze had nee gezegd. Wat ze kon wisten ze ook niet, wat zijn nieuwsgierigheid alleen maar aanwakkerde. Voor Wanda gold hetzelfde, op sommige vlakken leken ze wel degelijk op elkaar. Het duurde dan ook niet lang voor ze het gebouw ingelopen waren en de trappen op waren gelopen. Wanda maakte zich meer zorgen dan hij, bang dat ze iets deden wat niet mocht. Hij had daar dan weer totaal geen problemen mee. Bovendien hadden ze niet gezegd dat ze niet even een kijkje mochten nemen.
Eenmaal aangekomen bij de ondervragingskamer keken ze door het raam, maar veel viel er niet te zien. Ze zagen Natasha zitten, tegenover haar een vrouw met een soort muilkorf om. Haar gezicht was vrijwel niet te zien, de muilkorf was een flink ding en het zag er niet naar uit dat Natasha daar iets aan ging doen.
Wanda pakte zijn arm en hij liep met haar mee, ze konden niet te lang kijken. Waarschijnlijk zou Natasha het niet leuk vinden en bovendien zou de training straks beginnen. Hij deed dan misschien niet mee, maar Wanda wel. En Wanda was ontzettend leergierig, hij zag dat ze genoot van de training en van het teamgevoel. Zij hadden alleen elkaar gehad, het was fijn om wat meer mensen om je heen te hebben.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Orielle had absoluut geen zin in dit gesprek. De pen bleef onaangeroerd. Orielle toonde geen enkele interesse in wat Natasha te vertellen had. Dat liet ze ook merken door haar niet aan te kijken en naar de gang te staren. Af en toe wandelde er een bekend gezicht voorbij zoals onder andere Bruce en Tony. Het was waar dat haar entree zeker niet onopgemerkt was gebleven. Hoeveel informatie er rond haar aanwerving was verspreid wist ze niet, maar ze verwachtte wel dat ook de anderen op de hoogte waren van de nieuwe aanwinst voor het team.
Op een bepaald moment stonden er twee personen voor het raam, een vrouw met bruin haar en naast haar en man met haar zo wit als sneeuw en donkere ogen. Die twee had ze nog nooit eerder gezien. Waren ze ook leden van the Avengers?
'Wie waren dat' schreef ze in sierlijke letters op het papier. Hoewel het niet het gespreksonderwerp was waar Natasha op gehoopt had was ze al blij dat Orielle tenminste iets opschreef.
"Wanda en Pietro Maximoff. Ze hebben zich een tijdje geleden bij het team aangesloten. Je zult later nog kansen genoeg krijgen om kennis met hen te maken, als je op ons aanbod ingaat ten minste." Dacht Natasha nu werkelijk dat ze zich bij hen zou aansluiten omdat ze wou weten wie deze twee mensen waren. Natuurlijk was ze wel nieuwsgierig, maar ze had haar trots. Toch wist ze dat zij in deze kwestie niets te beslissen had. Ze zouden haar niet laten gaan. Waarom hadden ze haar zelfs nodig? Opnieuw tikten de minuten weg. 'Ik doe het.' schreef ze uiteindelijk. Natasha glimlachte.
"Geweldig, dan zal ik je maar een rondleiding geven door je nieuwe thuis." De gedachte alleen al bezorgden haar koude rillingen. Al die moderne snufjes waren niets voor haar. Geef haar maar planten en dieren in plaats van bouten en snoeren. Haar muilkorf werd uitgedaan, enkele bijen vlogen haar mond uit en zoemden om haar heen. Eentje kon het niet laten Natasha te steken.
"Sorry, ze zijn nogal kwaad omdat je ze hebt opgesloten." Natasha keek haar kwaad aan, maar liet het erbij. Ze liep voor haar uit en vertelde wanneer de trainingen plaats vonden, dat ze even de tijd kreeg om uit te pakken en ze dan verwacht werd in de leefruimte om kennis te maken met al de rest.

Account verwijderd

schreef:
'Waarom denk je dat ze zo'n ding om had?' vroeg Wanda, in gedachten verzonken. Nog nooit hadden ze gezien dat er maatregelen getroffen werden tot zelfbescherming, maar het was overduidelijk dat dit een manier voor Natasha was om haarzelf te beschermen. Natasha was ontzettend slim en ontzettend behendig, hij kon zich niet voorstellen dat ze bang voor iemand was. Waarschijnlijk zou Natasha het nog voor elkaar krijgen om van hem te winnen, hoewel hij waarschijnlijk honderd keer zo snel was. Nu scheelde het natuurlijk dat zij een opleiding had gehad, maar dat nam niet weg dat hij vele malen sneller was.
'Waarschijnlijk kan ze iets met haar mond.' zei hij, waarna hij het niet kon laten om te lachen. Wanda keek hem even verward aan, waarna ze hem een mep verkocht.
'Auw!' riep hij lachend, waarna ze verder liepen. Wanda leek nog steeds in gedachten verzonken, waarschijnlijk omdat ze graag wilde weten waar de vrouw toe in staat was. Onzekerheid had ze nooit fijn gevonden, maar wie wel. In principe vormde onzekerheid een soort bedreiging, niemand hield van bedreigingen.
'Ze komt erbij, kids. En ja, ik heb ze afgeluisterd, ik denk dat iedereen ondertussen wel weet dat ze mij gewoon horen te betrekken bij dit soort dingen. En blijf even hier alsjeblieft, Natasha wilt graag dat iedereen even kennis met haar maakt voor de training' zei Tony toen ze eenmaal in de leefruimte stonden. Een zucht gleed over zijn lippen, wachten was zeker niet zijn sterkste punt. Hij ging op een stoel zitten en sloeg zijn armen over elkaar heen. Sinds hij bij het team gekomen was, was wachten iets wat hij regelmatig deed. Voor iemand zo ongeduldig als hij, was dat geen pretje. Wanda had er geen problemen mee en probeerde hem altijd te vermaken, maar het liefst zou hij het wachten gewoon overslaan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het eerste wat Orielles aandacht trok toen ze haar nieuwe kamer betrad was de kist die achteraan in een hoek stond. De vorm verraadde de inhoud. "Wat doet dit hier?" vroeg ze met een knikje naar de kist.
"Wel tijden veranderen Orielle. Jou bloemetjes en bijtjes zijn dan wel in staat om mensen pijn te doen, tegen robots kunnen ze niet veel schade aanrichten. Daarom heb ik de opdracht gegeven deze oude vriend van je op te sporen. Ik wist dat je niet in staat zou zijn hem te vernietigen en het was slechts een kwestie van tijd voor we hem gevonden hadden."
"Ik heb gezworen dit wapen nooit meer te gebruiken, daar kom ik niet op terug."
"Wel zei je ook niet dat je je nooit bij ons team zou voegen en kijk nu toch eens." Orielle haatte het als ze niet meteen een weerwoord kon bedenken.
"Wel dan laat ik je nu even alleen. Maar doe er niet te lang over, de rest is nogal ongeduldig."
Het eerste wat Orielle deed was een raam opendoen, voor een beetje frisse lucht. Heel even raakte ze de kist aan. Ze zou hem uit het raam kunnen gooien, maar daar had ze de moed niet voor. Ze plensde wat water in haar gezicht en bekeek zichzelf in de spiegel. Door het gevecht bleef er niet veel meer over van de wilde bloemen die ze in haar haar had gevlochten. Snel maakte ze een nieuwe zijdelingse vlecht en fatsoeneerde zich in de mate van het mogelijke. "Ok Orielle. Ik weet dat je op dit moment echt in een slechte bui bent, maar je moet nu gewoon proberen hier het beste van te maken. Met een beetje geluk vertrouwen ze je na een tijdje en dan kan je gewoon ontsnappen."
Zelfverzekerd wandelde ze naar de leefruimte. Daar had iedereen zich al verzameld. "Wel hallo. Ik ben Orielle, sommigen kennen me misschien beter onder de naam Persephone. Zo te zien mag ik jullie team aanvullen en oh wat kijk ik daar naar uit." Het sarcasme droop van haar woorden. "Dus is er nu een voorstelrondje of hadden jullie leuke kennismakingsspelletjes voorzien?"

Account verwijderd

schreef:
Langzaamaan kwam iedereen de leefruimte in, iedereen wilde de nieuweling graag ontmoeten. Een enkeling leek haar al te kennen, maar hij vroeg er niet naar. Pietro had nooit alle antwoorden willen weten, hij gaf er simpelweg niet genoeg om. Hij zag een hoop, maar deed er vaak niets mee. Wanda dacht dat hij niets wist van haar kleine crush op Vision, maar hij zag wel wat er aan de gang was tussen de twee. Vision had het echter nog niet zo door, hij ging nog niet lang genoeg mee om dat soort dingen te begrijpen. Misschien was dat ook wel wat Wanda zo leuk aan hem vond, de onschuldigheid.
'Ben allemaal een beetje aardig, oké?' zei Steve, waarna hij Pietro even indringend aankeek. Hij trok zijn wenkbrauwen verbaasd op, waarna hij grijnsde. Nee, hij was niet altijd aardig. Gemeen was hij overigens ook niet, sarcasme lag gewoon in zijn aard en niet iedereen kon dat waarderen. Hij zou zich wel inhouden, hij zou alleen maar langer bezig zijn als hij een verkeerde opmerking zou maken.
Toen ze eenmaal binnen kwam, kon hij een grijns niet bedwingen. Steve had haar beter kunnen vertellen om een beetje aardig te doen, hij was helemaal niet zo erg vergeleken met haar. Hij genoot nu al van haar aanwezigheid. Een stilte viel, iedereen verbaasd van haar reactie. Hij grijnsde, zelfs Tony leek naar woorden te zoeken. Tony had zijn woordje altijd wel klaar, maar hier was hij niet op voorbereid. Hij daarentegen had een hele hoop woorden in zijn hoofd zitten, maar geen van die woorden zou hij hardop uitspreken. Vriendelijk was ze niet, maar mooi was ze wel. Hoewel haar woorden alles behalve lief waren, zag ze er wel ontzettend lief uit. Een korte tijd bekeek hij haar, waarna hij grijnsde. Hier kon hij wel mee leven.
'We wilden net een spelletje sarcasme spelen, maar jij mag niet meedoen.' zei hij terwijl hij op stond. Hij keek even naar de rest, Steve was de eerste die zichzelf herpakt had.
'Je hoeft niet zo vijandig te doen, Orielle. We willen je alleen maar helpen, we zijn hier om als team samen te werken.' sprak Steve, Steve was altijd al de vriendelijkste van hen allemaal geweest. Het verbaasde hem dan ook niet dat Steve ontzettend vriendelijk sprak, ondanks het feit dat Orielle dat niet was. De rest herpakte zich gauw en glimlachte vriendelijk naar haar, alleen Tony leek een glimlach niet meer op te kunnen brengen voor de vrouw voor hen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik kan begrijpen waarom ik daar niet aan mag meedoen. Een spel spelen, waarvan ja al weet wie de winnaar is. Daar is niets aan he." zei ze tegen de jongen die Natasha eerder Pietro had genoemd. Hij leek één van de enigen te zijn die haar sarcasme wel op prijs stelde. Steve probeerde zoals altijd de gemoederen te bedaren. Orielle vroeg zich af hoever ze moest gaan om ook bij hem de stoppen door te laten slaan.
"Laten we een toost uitbrengen op ons nieuwe teamlid. Als er iets is dat zorgt voor een ontspannen sfeer, dan is het wel alcohol." Tony was opvallen stil gebleven, maar nam nu toch het woord. Hij begon al glazen uit te delen en haalde vanachter de bar verschillende flessen sterke drank tevoorschijn. Orielle nam glimlachend het glas aan. Nergens liet ze blijken dat ze die alcohol helemaal geen goed plan vond. Ze kon er niet goed tegen en voelde na enkele glazen al de effecten.
"Op Orielle, op the Avengers." zei Tony die al een stuk vrolijker was nu hij eindelijk iets te drinken had en het binnen enkele seconden had binnengespeeld. Orielle deed gewoon mee en kieperde het shotglaasje in een teug leeg. Al snel volgde er een tweede en een derde. Ze voelde hoe het moeilijker werd haar evenwicht te bewaren en probeerde zo nonchalant mogelijk plaats te nemen in één van de chique desingzetels. Het nadeel van deze dure meubels was dat ze alles behalve comfortabel waren, maar op dit moment kon dat haar weinig schelen. Het ergste was nog dat ze de hik kreeg, een naar bijgevolg van de sterke drank. Ze probeerde het te doen stoppen, maar het was tevergeefs. Daarbij kwam ook nog eens dat telkens dat ze hikte er een bijtje uit haar mond vloog. Ze waren niet met veel, dus het was de anderen sowieso opgevallen. "Sorry, eeuhm let er maar niet op, ze zijn niet gevaarlijk." zei ze terwijl ze de insecten snel terug in haar mond stak.

Account verwijderd

schreef:
Ze had gelijk, een wedstrijd waarvan je al wist wie de winnaar zou worden, was niet leuk. Voor de winnaar natuurlijk wel, maar voor de andere partij niet. Zo kon hij wel met iedereen een wedstrijdje rennen doen, maar de winnaar stond van tevoren al vast. Hoewel deze strijd waarschijnlijk niet gestreden was, ze was ontzettend sarcastisch, maar het lag ook in zijn aard. Niet dat hij er een wedstrijd van wilde maken, maar het was nu ook weer geen gestreden strijd.
Al gauw kwam Tony met drank, iets wat niet geheel onverwachts was. Tony vond altijd wel een reden om te drinken, dat had hij de afgelopen tijd wel geleerd. Er was ook niets verkeerd aan aan wat alcohol, hoewel het vaak alweer uit zijn systeem was tegen de tijd dat hij dronken had moeten zijn. Jammer, dronken worden was niet echt een optie. Ondertussen was hij daar wel aan gewend, het had zo zijn voordelen om altijd vrij helder te zijn. Aangeschoten was overigens wel mogelijk, maar meer dan dat zat er niet in.
Tony dronk flink door, de rest hield vrij beschaafd. Op Orielle na dan, het was al gauw duidelijk dat zij en alcohol geen perfecte combinatie waren. Ze begon te hikken en haar blik was ook zo helder niet meer. Elke keer dat ze hikte, vloog er een bij uit haar mond. Hij had het nooit zo gehad op bijen, hoewel hij te snel was voor hen om gestoken te kunnen worden. Het was gewoon het idee van een insect dat hem niet aan stond. Bang was hij er niet van, maar een fan kon je hem ook niet bepaald noemen. Niet dat hij het erg vond, ze zag er best schattig uit zo. Waarschijnlijk zou ze niet mee trainen, hij vroeg zich af of ze daar wel toe in staat was. Het zou waarschijnlijk mis gaan, waarschijnlijk zou ze gaan overgeven. Gaf ze dan ook bijen over? Hij kon het niet laten om even te grijnzen, hij wist niets van wat ze kon en hij begreep de bijen dan ook niet.
'Betekent dit geen training?' vroeg hij bijna hoopvol, hij had al best lang geen vrije tijd meer gehad en ergens zag hij er wel naar uit om een middag in de stad door te brengen. Niet dat hij daar echt iets deed, maar rondjes om het gebouw rennen werd saai, hij zag graag eens iets anders.
Het was hem opgevallen dat nog steeds niemand zich voorgesteld had, maar waarschijnlijk was dat ook niet nodig. Iedereen praatte met elkaar en ze lieten regelmatig namen vallen in de gesprekken. Zelfs als hij geen namen geweten had, had hij de helft nu toch al zeker geweten. Zijn blik gleed naar Wanda, maar Wanda's ogen waren natuurlijk niet op hem gericht. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, haar geluk deed hem goed. Sinds ze hier aangekomen waren, was Wanda een stuk opgewekter geworden. Ze had mensen om haar heen die om haar gaven, hij was niet langer de enige. Toch maakte hij zich daar niet druk om, uiteindelijk bleven Wanda en hij een tweeling die hun halve leven voor elkaar gezorgd hadden. Ze hadden een ontzettend goede band, daar zou niets aan veranderen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Nee, ik denk dat we het vandaag beter rustig aan kunnen doen. Al wil ik jullie morgen wel om zeven uur stipt in de trainingszaal zien." zei Steve en wierp een zijdelingse blik naar Orielle. Zeven uur. Orielle was nog nuchter genoeg om te beseffen in wat voor staat ze op die training zou arriveren. Ze zou zwaar gaan afzien, zeker als ze ook maar ergens in de buurt van de prestaties van de rest wou komen. Maar al snel vervlogen die gedachten terwijl ze haar aandacht verschoof naar de witharige jongen naast haar. Wat had Natasha ook alweer gezegd dat zijn naam was, Pieter, Pjotr. Ze wist het niet zeker, maar wat maakte het uit. Ze waren hier toch om elkaar beter te leren kennen. Wat haar nog meer opviel was hoe haar naar het roodharige meisje aan het kijken was, al had zij vooral aandacht voor de man met de rode huidskleur . Hij had hen eerder al samen gezien. "Als je een crush op haar hebt zou daar snel een eind aan maken. Ze valt zo te zien meer op roodgekleurde types." fluisterde ze in zijn oor. Geen moment dacht ze eraan dat die twee familie waren. Ook al had Natasha eerder maar één achternaam gebruikt. Ze leken ook helemaal niet zoveel op elkaar, dus kon je haar moeilijk kwalijk nemen.

Account verwijderd

schreef:
Zeven uur was vroeg, maar dat maakte hem vrij weinig uit. Morgen mocht hij weer meedoen, hoefde hij niet alleen maar toe te kijken. Steve had hem een hele tijd toegezegd dat hij weer mee mocht doen morgen en daar zou hij hem aan houden, het werd tijd voor hem om niet langer alleen te werken.
Wanda en Vision amuseerde hem, hoewel hij het misschien minder vond dat Wanda tijd stak in iets dat haar gevoelens op dit moment helemaal niet kon beantwoorden. Vision was te jong, te onschuldig. Hoewel dat was wat Wanda zo leuk aan hem vond, wist ook zij dat Vision geen ervaring had met liefde. Hij vroeg zich af hoe dat opgelost zou worden, maar dat moest Wanda zelf uitzoeken. Hij deed met alle liefde alles voor haar, maar uiteindelijk kon hij weinig aan haar gevoelens veranderen.
Iemand fluisterde in zijn oor, Orielle. Hij keek even verbaasd om, waarna hij grijnsde. Oh, zijn crush op Wanda dus.
'Wanda!' riep hij. Waarna Wanda even omkeek en vervolgens naar hen toe liep.
'Wat nu weer?' zei ze met een lachje toen ze eenmaal bij hen stond. Pietro sloeg zijn arm om Wanda heen en glimlachte.
'Kun jij deze mooie dame even vertellen dat ik dus echt niet op tweelingzusjes val? Ik houd van je Wan, maar toch niet op die manier.' zei hij lachend, waarna ook Wanda begon te lachen. Wanda en hij leken niet op elkaar, vroeger overigens wel. Maar sinds Hydra was er een hoop aan hun genen veranderd, zo ook aan hun uiterlijk. Zijn haar was waarschijnlijk de grootste verandering, vroeger had hij dezelfde kleur haar gehad als zijn zusje. Hij kon het haar niet kwalijk nemen dat ze dacht dat hij Wanda leuk vond, voor ieder mens had het er waarschijnlijk zo uitgezien. Alleen de mensen die van hen wisten wie ze waren, konden zien dat alles wat hij voor Wanda voelde broederlijke liefde was.
'Sorry, Orielle. Ik ben slechts het tweelingzusje, voor mij heeft hij geen oog als het gaat om vrouwen.' zei ze, waarna ze weer terug liep naar Vision.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Orielles wangen kleurden rood toen ze hoorde dat Wanda niet zijn crush was, maar zijn tweelingszus. Dit was enorm gênant en haastig excuseerde ze zich. De rest moest lachen om haar blunder, al leken ze het misverstand wel te begrijpen. Toch bezorgde het haar ook een soort van opluchting, al sloot het natuurlijk niet uit dat er een andere vrouw in zijn leven was.
Al een tijdje was de alcohol aan het inspelen op haar maag. Ze keek om zich heen op zoek naar een vaas, emmer of iets dergelijks, maar er was niets in de buurt. Dan zou ze zo snel mogelijk de wc moeten vinden. Ze stond op en rende een willekeurige gang op. Gelukkig had ze platte schoenen aan, anders zou ze al lang gevallen zijn. In het wilde weg begon ze deuren te openen, ergens zou toch wel een wc zijn en hopelijk zou het niet meer al te lang duren voor ze deze had gevonden.
Gelukkig, eindelijk opende ze de juiste deur en deed meteen de wc-bril omhoog. Ze had wel een eindje gerend dus hoopte ze dat de rest niet zou horen hoe haar maaginhoud in de pot belandde, want het was niet bepaald een fijn geluid. Ze veegde haar mondhoeken af met wat wc-papier en spoelde alles door. Ze voelde zich echt beroerd en wou niets liever dan gewoon even haar ogen te sluiten. Dat was dan ook precies wat ze deed. Ze legde haar hoofd neer op de vloer, die heerlijk koel aanvoelde en lag niet lang daarna te slapen.

Account verwijderd

schreef:
Al snel was ze weer weg, zo snel dat zelfs hij het niet direct helemaal door had. Ze was rood geworden en was weggelopen, waarna hij haar even verbaasd had nagekeken. Maar niet veel later zag hij haar helemaal niet meer, verdwenen uit de kamer. Hij leek de enige te zijn die het opmerkte, maar hij besloot het ook niet aan een andere te vragen. De alcohol begon bij iedereen wel een beetje te spelen, niemand leek meer compleet helder. Van Tony was hij dit gewend, maar de rest amuseerde hem wel. Vooral Steve, die normaal altijd zo helder en oplettend was, leek niet in de gaten te hebben dat het nieuwste lid van de aardbodem verdwenen was.
Hij besloot toch even een kijkje te nemen, waarna hij haar al snel op een wc vond. Met zijn snelheid had hij in no time het hele gebouw afgezocht, maar heel ver weg was ze niet. Daar lag ze dan, te slapen bij de wc. Hij kon een glimlach niet bedwingen, geweldig met alcohol was ze niet. Waarschijnlijk had ze gewoon nog niet zo veel gedronken in haar leven.
Ze zag er best lief uit als ze sliep, maar daar was hij op dit moment niet zo mee bezig. Waar hij wel mee bezig was, was het feit dat hij geen idee had waar ze sliep. En hij zou het ook niet aan Steve vragen, hij kon nu al vertellen dat Steve dan verkeerde ideeën in zijn hoofd zou krijgen. Niet geheel onbegrijpelijk, hij had zijn liefde voor vrouwen nooit echt verborgen, maar hij zou echt geen misbruik maken van een vrouw in de staat waarin Orielle zich nu bevond.
Hij tilde haar van de vloer en besloot toen maar zijn kamer af te staan voor een nachtje, binnen enkele seconden lag ze onder zijn dekens en had hij een glas water met wat aspirines op het nachtkastje staan. Heel even keek hij naar haar, haar eerste dag en ze was nu al ziek. Morgen zou een hel voor haar worden, de trainingen waren zwaar en dat zonder kater, met kater zou het waarschijnlijk een echte hel zijn.
Hij trok de deur achter zich dicht en liep naar de kamer van Wanda, Wanda lag al in haar bed. Lang was hij niet weggeweest, maar het was duidelijk laat genoeg geworden.
'Piet? Waarom ben je hier?' vroeg Wanda terwijl ze slaperig in haar ogen wreef.
'Ik vond Orielle ziek op de wc.' zei hij, alsof dat genoeg verklaarde. Wanda schoof op naar de linkerkant van het bed en hij kroop onder de dekens aan de rechterkant, ze hadden zo vaak in hetzelfde bed geslapen, dat hij er niet eens meer over nadacht. Al snel sloot hij zijn ogen, waarna ook hij in slaap viel.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Orielle werd gewekt door het irritante gepiep van een wekker. Op de tast probeerde ze het ding uit te zetten, maar ze slaagde er niet in de uitknop te vinden. Er zat niets anders op dan haar ogen te openen, want dat gepiep was niet bepaald verzachtend voor haar barstende hoofdpijn. Ze opende het raam en merkte op dat de kist niet langer in haar kamer stond. Maar wacht eens even, dit was haar kamer helemaal niet. Ze checkte de kleerkast om erachter te komen in wiens kamer ze dan wel lag. Had ze Pietro gisteren niet in een gelijkaardige outfit zien rondlopen. Maar als zij hier was, betekende het dan dat ze, nee dat kon niet, dat zou ze zich wel hebben herinnerd. Maar eerlijk gezegd waren haar herinneringen aan de vorige dag nogal wazig. Het enige waar ze zeker van was, was dat ze in de trainingsruimte werd verwacht en dus moest maken dat ze klaar was indien ze op tijd wou zijn. Over dit incident zou ze Pietro later wel aanspreken. Wandelen naar haar eigen kamer voelde al als een enorme inspanning, de training zou dus een ware nachtmerrie worden. Ze sleepte zich onder de douche en deed gemakkelijke kleren aan.
Er was wel iets wat haar zorgen baarde en dat was het gebrek aan planten. Haar bijen konden wel een tijdje overleven, maar uiteindelijk zouden ze voedsel nodig hebben. Dat was uiterst moeilijk te vinden in een dichtbebouwde stad. Ze zou dus dringend met Tony een gesprek moet hebben over het aanschaffen van een serre of een kamer die ze kon vullen met planten in alle soorten en maten. Het enige wat hij zou moeten doen was een kamer voorzien. Zij zou de rest wel voor haar rekening nemen.
Ze skipte het ontbijt door een gebrek aan eetlust, maar nam wel twee aspirientjes in de hoop haar hoofdpijn en misselijkheid wat te verzachten. Aangekomen in de trainingszaal bleek ze zelfs op tijd te zijn. Buiten Steve was er nog niemand. "Goedemorgen." zei ze rustig.
"Goeiemorgen, hoe voel je je?" vroeg hij duidelijk bezorgd.
Orielle haalde haar schouders op. "Ik heb me wel eens beter gevoeld, maar ach het is mijn eigen schuld."

Account verwijderd

schreef:
'Pietro!' een kussen raakte zijn hoofd en slaperig opende hij zijn open, opnieuw sloeg Wanda het kussen tegen zijn hoofd en een vermoeid duwde hij zichzelf overeind. Wanda keek een beetje geïrriteerd naar hem, waarna hij glimlachte. Hij was altijd meer een ochtendmens geweest, Wanda niet.
'We moeten over 5 minuten op de training zijn, schiet eens op!' zijn blik gleed naar de klok, het kwam zelden voor dat hij zich versliep, normaal gesproken was hij nu al uren op. Maar normaal gesproken ging hij ook niet zo laat naar bed als gisteren, het was een goed excuus.
'Geen zorgen, ik heb toch maar een minuutje nodig.' zei hij, terwijl hij een paar van zijn kledingstukken uit Wanda's kast trok. Dit was zeker niet de eerste keer dat hij hier geslapen had en haar kleren waren ook in zijn kast te vinden, het was een gewoonte geworden die niet verdwenen was. Zelfs hier, een plek waar ze veilig waren, was de aanwezigheid van de ander kalmerend. Als ze niet konden slapen, waren ze vaak bij de ander te vinden. Ze waren altijd bij elkaar in de buurt geweest, maar nu deden ze vaak dingen gescheiden van elkaar.
Hij schoot onder de douche en had zich nog geen twee minuut later omgekleed. Een grijns kon hij niet onderdrukken toen Wanda een geïrriteerde zucht over haar lippen liet glijden, maar hij had geen tijd gehad om hier een discussie over te voeren. Hij tilde Wanda op en rende er vandoor, waarna hij in de trainingszaal stopte en Wanda weer zelf liet staan. Zijn blik gleed over Steve en Orielle, waarna er opnieuw een grijns op zijn gezicht verdween.
'Je ziet eruit alsof je jaren niet meer geslapen hebt, schattig.' zei hij, waarna hij naar Steve keek. Vandaag zou een zware dag voor haar worden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld