Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

THG Orpg met Houvanramb en Dauntless

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Ik: Sam Andrew Jones, D10
Houvanramb: Drew Raoul Diamond, D1
Dauntless: Seraphine Shepperd, D10

We gaan verder waar de rpg vastliep. Ik post even mijn eerste post, en jullie kunnen daarna posten, we doen zonder volgorde.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Sam D10

Hij verbaasde zich nog steeds over de grootte van het Capitol. Hij wist niet wat hij eigenlijk ervan moest denken. Het was een mooie stad, maar als hij zag hoe District 10 eruit zag, was hij boos. Hoe konden zij zo'n mooie grote stad hebben als zijn district zo arm was. Het was raar. Gisteren was hij nog in District 10, met zijn blinde vader en zijn moeder. Hij was enigskind. Hij had wel twee neven en een nicht, maar die kende hij niet zo goed. Zij woonden in een heel ander gedeelte van het district. Sam deed zijn ogen dicht. Hij zag zijn moeder voor zich, die voor zijn vader zorgde. Zijn moeder was, in vergelijking met Sam, een reus. Ze was heel lang, en ze was ook best breed. Haar bruine haren kwamen net over haar schouder. Haar kleren waren vaak vies, maar gisteren waren ze brandschoon. Ze had een jurk aangedaan. Dat was altijd de enige dag dat ze een jurk aandeed. Elise Jones. Dat was haar naam. De herinnering aan zijn moeder vervaagde. Sam hoopte dat hij nog iets van haar kon opschrijven. Als hij kon schrijven. Sam stond op en keek naar zijn kleren. Hij had geweigerd om andere kleren aan te doen. Dit waren de netste jongenskleren die ze thuis hadden, en dat zegt een hoop. Hij droeg een bruine broek, die slobberde rond de enkels. Zijn schoenen waren nauwelijks te zien door de broekspijpen. Hij droeg bruine bretels om te voorkomen dat de broek afzakte. Niet het meest mooie oplossing, maar de bretels waren effectief. Zijn blouse was ooit wit, maar nu was het vergeeld en had het de kleur van papier. Hij zag er raar uit. Sam zocht een spiegel. Dat was niet moeilijk, want ze waren hier in overvloed. Hij zag zichzelf. Zijn bruine haar was onmiskenbaar, het was slordig. Hij pakte een kam en deed een poging om zijn haar te kammen. Het mislukte. Zijn haar ging alleen maar meer rechtop zitten. Zijn ogen waren gewoon bruin. Niets bijzonders, gewoon bruin. Zijn tanden stonden schots en scheef. Ze waren ook helemaal geel geworden. Zijn neus stond scheef, alsof het gebroken was. Dat was niet het geval. Zijn neus was gewoon lelijk. Hij zei maar tegen iedereen dat zijn neus ooit gebroken was. Zijn kaak stond naar voren, zijn kin liep in een punt naar voren. Zijn wenkbrauwen waren heel erg vol, zijn lippen waren gemiddeld, zijn haar zag er niet uit. Hij was geen mooie verschijning. Hij kon het wel vergeten. Hij heeft helemaal geen kans. Hij wist dat de knappe mensen altijd de meeste sponsors kregen. Sam moest iets heel speciaals doen om de harten van het publiek te veroveren. Hij was schriel, klein, lelijk en hij was niet sterk. Hij had moeite met praten. Hij was niet slim. Het lijstje werd langer en langer. Sams grote kracht was alleen werken. Iedereen omleggen met een pijl en boog. Hij moest dan wel voor een boog met pijlen zorgen. Sam liep zijn kamer uit. De parade was er straks, en Sam moest zich melden bij zijn voorbereidingsteam.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Seraphine keek vanuit het raam van de trein naar de stad rondom haar. In het station was er een reusachtige menigte die hen opwachtte. Allemaal wouden ze een glimp opvangen van de tributen. Ze was gefascineerd door de reusachtige moderne gebouwen van het Capitool. Deze plaats verschilde in zovele opzichten van hun district. Natuur was ver te zoeken. Hier en daar stonden wel een paar bomen en struiken, maar deze werden zodanig door de mensen gesnoeid en onderhouden dat ze de naam natuur amper waardig waren. Seraphine had geaarzeld om naar buiten te gaan. Zo'n grote menigte mensen maakte haar zenuwachtig. Ze was het niet gewend om het middelpunt van de aandacht te zijn. "Gewoon zwaaien en glimlachen" fluisterde Giselle in haar oor. Giselle was hun mentor en als het ging om het inpalmen van een publiek dan was zij een ware professional. Het was algemeen bekend dat haar charisma en looks een grote rol hadden gespeeld in het winnen van de spelen. Nog nooit had een tribuut van district tien zoveel steun van sponsors gekregen.

Buiten werden ze meteen naar hun appartement geloodst. Hier en daar hoorde ze iemand: 'De herders van tien' roepen. Door hun gelijkaardige beroepen hadden ze al vanaf dag één die bijnaam gekregen. Giselle vond dat ze het positief moesten bekijken. Door die bijnaam gingen mensen hen onthouden. Het appartement was groter dan Seraphines huis. Ze had nog nooit zoveel luxe gezien.

"Het Capitool wilt dat de tributen niets tekortkomen." had Echo glimlachend gezegd toen ze binnenkwamen. Echo was de afgevaardigde van het Capitool, die ieder jaar de stemmen in district tien kwam trekken. Het was haar hand die Seraphines naam uit de bokaal had genomen. Om die rede koesterde Seraphine een stille haat jegens haar. Niet dat ze er iets aan kon doen. De trekking gebeurde willekeurig, maar haar naam had maar één keer in de bokaal gezeten. Hun familie koos ervoor minder eten te hebben zolang dat betekende dat de naam van elk kind maar één keer in die vervloekte bokalen terecht kwam. En toch stond ze nu hier, in dit chique appartement. De kleren van de trekking had ze in de trein al verwisseld. Ze wou liever niet terugdenken aan dat moment. Het enige wat ze nog van haar district had was een kleine tinnen fluit, die met een leren koordje om haar hals hing. Ze had nauwelijks de tijd gekregen om haar kamer te bekijken toen Giselle aanklopte en zei dat ze beiden dringend naar de stylisten moesten.

Sinds de trekking had ze nog niet veel contact gehad met Sam, de mannelijke tribuut van hun district. Misschien was dat ook wel beter zo, uiteindelijk zouden ze toch vijanden worden en het was moeilijker om een vriend te doden dan een onbekende.

"Kijk eens wie we daar hebben, de herders van district tien." Seraphine was die bijnaam nu al kotsbeu. Toch wist ze met moeite een glimlach op haar gezicht te toveren en schudde de hand van de man voor haar. Hij was niet zo oud. Ze gokte ergens midden twintig, ongeveer dezelfde leeftijd als Giselle. Hij droeg een felroze blazer en kostuumbroek. De voering van de jas was pastelblauw en zijn haar was in diezelfde kleur geverfd. Hij stelde zichzelf voor als Charon. Zijn hand trilde, het was duidelijk merkbaar dat hij zenuwachtig was.

"Sorry dit is mijn eerste jaar dat ik als stylist voor de spelen werk. We hebben absoluut geen tijd te verliezen praten kan straks nog wel." Hij klapte in zijn handen en de drie andere stylisten brachten haar naar een nieuwe kamer waar een bad stond en verschillende flesjes en spullen die haar aan marteltuigen deden denken. "Wie mooi wilt zijn moet lijden schat." zei een andere mannelijke stylist.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:

Ja, het was waar. Drew zijn grootste angst was uitgekomen. Een angst die hij als kind niet had, en nooit zou mogen laten merken. Een angst die niemand zou mogen zien. Hij was getrokken. Zijn naam was uit de bokaal gehaald. Normaal gesproken stelde een career zich vrijwillig op. Het probleem was alleen dat het nu niet mocht. Drew was de enige levende zoon van een overwinnaar. Het zou een schande voor hem en zijn vader zijn als een ander vrijwillig naar de spelen zou gaan. Een grotere schande zou er zelfs niet eens bestaan!

Drie jaar geleden was dit ook gebeurt. Met zijn broer, William. Beide werden op hun 15 jarige leeftijd getrokken. Niemand die het van ze over zou kunnen nemen, aangezien het gewoonweg een schande zou zijn. Op dat moment was Drew nog niet bang. William was tenslotte een kind van pap. Een overwinnaar. Hem kon niets gebeuren, toch? Stiekem was Drew mee geglipt naar het Capitool. Wat moest hij anders? Alleen achterblijven met zijn stiefvader tijdens de spelen? Nee bedankt zeg. Toen hij gevonden werd, was er geen weg meer terug. Ze waren het district al uit. Dus werd hij bij zijn broer in een kamer gezet. De hele reis naar het Capitool zaten ze te praten over de spelen. Hoe William hem zou winnen. Hoe William terug zou komen als een held. Wat een leugen, William kwam niet terug. Nooit meer zou hij met William kunnen lachen of dwaze broer dingen doen. Plezier maken.

Nu was het anders. Hij wist beter nu. Om te winnen moest je meer zijn dan alleen de zoon van een oude Victory. Je had talent nodig. Een talent dat zowel hij als William niet van hun vader hadden geërfd. Drew wilde niemand doden. Hij wilde gewoon zo onopvallend mogelijk blijven, wat behoorlijk lastig was in district 1 als zoon van een victory, maar toch lukte het hem aardig. Drew was een vriendelijke, maar verlegen jongen. Toch werd hij nu gedwongen iemand te zijn wie hij niet was.

Terwijl de trein vaart minderde en de grote, moderne, gebouwen van het Capitool door de ramen in zicht kwamen, dwaalden zijn gedachten af naar het moment tussen zijn trekking en het vertrek uit district 1 in. Zijn vader was dingen aan het regelen voor het vertrek. Zodat hem tijdens de reis niets te kort zou komen, maar zijn stiefvader kwam even bij hem langs. Zogenaamd om afscheid te nemen en hem succes te wensen. De laatste woorden waren echter niet zo succes wensend. “Je broer was een mislukkeling Drew, stel me niet teleur. Zet je vader niet zo voorschut als die nutteloze broer van je. Hij was het niet waard om zo eervol te sterven. Hij heeft de hele familie ten schande gemaakt. Het is aan jou om die schande goed te maken” even bleef hij vervolgens stil, terwijl Drew kookte van woede. Waar haalde zijn stiefvader het lef vandaan om zijn broer een schande te noemen? Wie dacht hij wel niet dat hij was, na alles wat hij hun had aangedaan sinds zijn kindertijd? Hij kon alleen maar aan plekjes op onze lichamen komen, waar hij niet aan hoorde te komen. Hij kon alleen maar schelden, mishandelen en ga zo maar door. Toch bleef Drew even rustig. Het had geen zin om iets te zeggen. Dan maakte hij zijn vader alleen maar kwaad en als hij wilde overleven, had hij zijn vader toch echt nodig om sponsoren te regelen. “Ach, wat zeg ik ook? Je broer en jij kunnen ons alleen maar teleurstellen. Jullie zijn nutteloos. Gefeliciteerd met je trekking” zei hij vervolgens en liep hoofdschuddend weg. Net op het moment dat Drew zijn stiefvader een klap wilde verkopen, een klap uit naam van alle opmerkingen en daden van de afgelopen jaren, ging de deur open. Een vredesbewaker trok Drew overeind en begeleidde hem naar de trein toe. De zelfde trein die nu het Capitool binnen reed, al had Drew niet gezien hoe de trein er uit zag, behalve zijn kamer dan. Hij wist het nog wel van de tijd met zijn broer hier.

Na een tijdje stond de trein helemaal stil en liep hij de kamer uit. Hij droeg nog steeds de kleren van de trekking. De kleren die zijn broer aanhad tijdens het interview voor de spelen. Een elegant pak, wat hij bij elke trekking droeg, ook al was hij vroeger wat te groot. Tegenwoordig paste hij als gegoten, al vond Drew het verschrikkelijk. Het pak deed hem denken aan de dood van zijn broer, en het stond ook al niet. Toch stond zijn vader erop dat hij hem droeg. Natuurlijk had de stylist van het Capitool hem een beetje aangepast toen William stierf, maar niet heel erg.

Zuchtend liep Drew naar de deur en wachtte daar tot ze open gingen. Zijn district genoot stond al te wachten. Ze droeg een vrolijk jurkje met vele diamanten sieraden. Haar naam was Diana, maar zelf noemde ze zich liever Diamant. Ze was hier wel vrijwillig in terecht gekomen. Ze had zichzelf vrijwillig opgesteld voor een meisje van 12, dat getrokken werd. Diana zelf was 18, dus haar laatste jaar om kans te maken was verkeken. Daarom ging ze vrijwillig. Langzaam liepen zij lang het publiek in de richting van de appartementen. Drew had gehoopt het gebouw van de tributen nooit meer te hoeven zien. Maar helaas, hij had niet alle touwtjes in handen. Toen hij eenmaal op hun verdieping was, verdieping 1, liep hij direct door naar de kamer die hij en William drie jaar geleden met elkaar hadden gedeeld. De kamer was nog niets veranderd. Nog altijd even chique als altijd. Iets waar hij van walgde.

Langzaam liet hij zich op het grote bed zakken. Het matras veerde een beetje onder zijn gewicht. De lakens voelden zacht, glad, maar vooral heerlijk warm aan. Zelfs al lag hij er nog niet onder. De kamer was groot. Net iets groter dan zijn kamer in de overwinnaarswijk. De badkamer grensde aan zijn nieuwe, tijdelijke kamer. In het midden, tegen de muur, stond een grote kast vol kleren. Drew wist wat erin zat. Normale kleren en trainingskleren. De kleren voor het interview en de parade zouden worden gebracht, maar waren er waarschijnlijk nog niet.

Na een tijdje werd Drew uit zijn gedachten getrokken door de bommende stem van zijn vader. “Drew, het is tijd om naar de stylisten te gaan. We hebben dit jaar nieuwe gekregen. Je zult ze vast aardig vinden” zei de stem van zijn vader, al betwijfelde hij of hij de stylisten ook echt aardig zou vinden. De vorige was een heks. Letterlijk. Een mooie, neppe heks als ze een bezem zou hebben gehad. Terwijl Drew naar de lift liep, vroeg hij zich af wat er zou gebeuren. Hij had de vorige keer niet mee naar binnen gemogen. William moest alleen, maar hij had William horen schreeuwen buiten op de gang. William was nooit iemand die schreeuwde, maar dat was duidelijk te horen. Zijn vader nam hem mee naar een kamertje. Diana was al in het kamertje ernaast. In de kamer stond een groot bad, een bed en allemaal vreemde apparaten, die je zogenaamd nog mooier zouden maken. In Drew zijn ogen waren het martelapparaten. Een speciaal dingetje met een rode diamant erin. Waarvoor zou die gebruikt worden? Eigenlijk betwijfelde Drew of hij het wilde weten. Langzaam kleedde hij zich uit en trok het soort jurkje aan. Rustig ging hij op het bed zitten en wachtte tot zijn stylisten kwamen, die hem klaar maakten voor zijn hoofd stylist.

De details van het klaarmaken zou hij jullie maar besparen. Drew wilde het er gewoon op houden dat het verschrikkelijk pijnlijk was. Hij had zich altijd goed verzorgd, maar dat was voor de stylisten niet genoeg, maar hij was allang blij dat er niets aan zijn zwart/witte haar werd gedaan. Dan zou hij echt flippen. Goed, het werd in model gebracht, maar gelukkig niet geverfd of wat dan ook. Naast zijn haar kreeg hij ook make-up op. Zijn ogenleden werden bijna zwart gemaakt, waarna er fel blauwe diamantjes op geplakt werden. Diamantjes die bij zijn paradeoutfit zouden moeten passen, volgens de stylisten. Toen kwam de hoofd stylist binnen, die Drew eens goed bekeek. “Maak je geen zorgen, we zullen die afstotende trekjes van je goed camoufleren. Je zult er straks geweldig uitzien” zei hij met een glimlach en ging aan het werk. De hoofd stylist had zich voorgesteld als Steele. Een aparte naam, zoals alles hier in het Capitool.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Sam
Sam werd opgehaald door zijn styliste Nytha. Hij had haar wel vaker gezien op de televisie. Ze was al acht jaar styliste van District 10. Ze wist wel wat ze moest doen, dus de tributen van 10 liepen niet voor schut. En nu moest ze ervoor zorgen dat Sam toonbaar was. Hij werd naar een kamer gebracht, waar zijn voorbereidingsteam al stond. Hij was hun namen al meteen vergeten. Nou ja, hij was al trots op zichzelf dat hij Nytha had onthouden. Zijn voorbereidingsteam had een soort bad klaargemaakt voor hem. Het zag er raar. 'Moet ik daarin?' vroeg hij, waarop zijn voorbereidingsteam moesten grinniken. 'Tuurlijk!' riep een van hen uit, 'kleed je uit, want dan kunnen we je mooi maken.' Sam deed zijn kleren uit. 'Ehhh, ik ben toch wel alleen zo?' Het antwoord was alweer gelach. Wat was er grappig? Kunnen ze geen antwoord geven? dacht Sam. Hij stapte in het rare bad. Hij zat tot zijn middel in het bad. 'Wat zit hierin?' Gegrinnik. 'Niets zeggen, gewoon doen.' Sam volgde het advies op. Na het vage bad werd Sams wenkbrauwen geëpileerd, wat erg pijnlijk was. Het leek uren te duren, in werkelijkheid was het een pijnlijk kwartier. Zijn wenkbrauwen klopten pijnlijk. Daarna waren zijn tanden aan de beurt. Het was blijkbaar een groot probleem, want er werd nog iemand anders opgeroepen. Met z'n vieren stonden ze te huiveren bij de aanblik van zijn tanden. Uiteindelijk kreeg hij een soort beugel en werden zijn tanden ernstig gebleekt. De beugel was nauwelijks zichtbaar, en zijn tanden stonden veel rechter dan ervoor, maar het was alweer erg pijnlijk. Er werd meteen gezegd dat de beugel na de interviews verwijderd moest worden, omdat ze niet wilden dat hij een extra wapen zou hebben. Het boeide Sam niet. Hij wilde alleen maar klaar zijn. Sams haar werd ook onder handen genomen. Het haar werd nog een keer gewassen, en in model gebracht. Ze konden niets doen aan zijn neus, tot de spijt van het voorbereidingsteam. Eigenlijk vond Sam het grappig. Hij moest wachten tot ze klaar waren met discussiëren, en na de discussie kwamen ze het nieuws brengen dat ze niets aan de neus konden doen. Hun gezichten stonden alsof iemand dood was gegaan. Iemand moest bijna huilen. Over een neus. Huilen over een neus. Het was wel een lelijke neus, maar dat was niet het punt. Het team ging verder met de make-up. Uiteindelijk was hij klaar. Hij keek in de spiegel. Sam was drastisch veranderd. Zijn tanden stonden veel rechter, en waren wit. Zijn haar was geknipt. Het was nu kort, misschien een paar centimeter lang. Het was in model, voor het eerst sinds een hele lange tijd. Zijn wenkbrauwen waren veel dunner geworden. Het enige wat niet mooi was, was zijn kaak en zijn neus. Het team was er nog steeds rouwig over. Er was bijna geen make-up op Sams gezicht gedaan. Nytha kwam weer binnen. Haar rode haar golfde over haar schouders. Het was een rare kleur rood, niet lichtrood, maar eerder heel donkerrood, bijna paars. Het kon niet haar natuurlijke kleur zijn. Haar ogen waren lichtgroen. Nytha was ook veel breder en langer. Sam voelde zich meteen nog schrieler en kleiner. Nytha was een kop groter dan hij was. Toen Sam zei dat hij vijftien-en-een-half was, trok ze haar wenkbrauwen bedenkelijk op. 'Ik ga je make-up bijwerken en je in je paradekleren doen,' vertelde Nytha. Sam was blij dat ze vertelde waar hij aan toe was.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het baden viel op zich nog wel mee. Seraphine vond het alleen nogal genânt dat anderen haar naakt zagen. Het was het ontharen dat daarop volgde wat werkelijk het ergste was van haar hele schoonheidsbehandeling. Daarna werd haar lichaam ingesmeerd met een olie om irritatie tegen te gaan. Haar haren werden verzorgd en bijgeknipt zodat ze er een stuk gezonder uitzagen. "We waren van plan een vlechtkapsel te doen, maar dat zullen we bij nader inzien toch moeten aanpassen." zei een vrouwelijke styliste en draaide één van Seraphines ontembare krullen rond haar vinger. Zelf droeg ze haar, haar meestal in een paardenstaart, omdat dat het meest praktisch was. Maar een paardenstaart was absoluut not done op de parade. Men wou spektakel, extravagantie. Na een overleg met Charon werd besloten dat ze haar haren gewoon los zou dragen, al kreeg ze wel twee grote gouden gekrulde ramshoorns aan weerszijde van haar hoofd bevestigd. De dingen waren opvallend licht voor hun grootte en Seraphine merkte amper dat ze er zaten. Haar make-up bestond vooral uit donkere en gouden tinten. Ze herkende zichzelf nauwelijks toen ze in de spiegel keek.
"En dan is het nu tijd voor de grote finale, de kleding." Charon was duidelijk in zijn nopjes terwijl hij haar naar een nieuwe kamer begeleidde. Ze keek naar de paspop voor haar. Ze had een cowboyhoed en leren laarzen verwacht, dat waren de standaard attributen die de tributen van hun district meestal toegewezen kregen. "Eerst wouden we iets doen met veren, maar toen we te horen kregen dat jullie beiden herders waren hebben we dat plan meteen overboord gegooid en zijn we meer de herderstour op gegaan." Ze moest toegeven dat ze de outfit mooier vond dat ze verwachtte. Het zag er zelfs nog vrij comfortabel uit: Een bruine losse broek, een leren top bezet met donkere edelstenen, lange suède handschoenen en een dikke wollen cape doorweeft met gouddraad. Charon kon maar niet stoppen met zeggen hoe geweldig ze eruit zag toen ze de kleren eindelijk aan had gekregen. Het geheel gaf haar een koninklijke uitstraling. Ze kon zich best voorstellen dat de inwoners van het Capitool hierdoor onder de indruk zouden zijn. Al was het nog te vroeg om zo'n uitspraken te doen. Wie weet met wat voor creaties de andere tributen ten tonele zouden verschijnen.
"Charon heb je toevallig nog tips voor tijdens de parade zelf." Seraphine had er totaal geen idee van hoe ze zich ten midden van zo'n groot publiek moest gedragen en aan wie kon ze dan beter advies vragen dan een inwoner van het Capitool zelf.
"Een stoere uitstraling is perfect wat bij deze outfit vast. Gedraag je alsof je nu al weet dat je gaat winnen."
"Maar dat is toch helemaal nog niet zeker."
"Schat daar geven wij niet om. Wij houden van tributen met zelfvertrouwen, die zichzelf ten volle willen inzetten. Hoe meer spektakel hoe leuker wij het vinden, zo simpel is het."
Seraphine knikte. "Wel laten we dan maar naar de wagens gaan."

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew dacht dat hij wel klaar was met de make-up die de stylisten op hem hadden gesmeerd, maar blijkbaar zag Drew er niet zo uit als Sheele had verwacht. Hij leek ook niet echt op zijn vader, of zijn broer jaren geleden. Zijn broer had het uiterlijk van hun vader, terwijl Drew meer het uiterlijk van hun moeder had. "Die make-up past niet bij hem. Hebben jullie wel goed naar hem gekeken?" vroeg Sheerle berispend aan zijn stylisten die allemaal omlaag keken. "Kom op jongens, dit is de PARADE! hij moet er geweldig uit zien, niet als een holbewoner zoals hij er nu uit ziet" even keek Drew naar de spiegel. Dat viel toch best wel mee? Hij wist niet veel van holbewoners, maar die zagen er toch niet zo uit? Snel sloot Drew zijn ogen, toen de make-up van zijn gezicht werd gewassen. "Hoeveelste parade is dit? jullie eerste? Ieder van jullie heeft al veel langer dit werk gedaan. Jullie stellen me teleur" mopperde Sheele en ging zelf verder met de make-up. Snel schoot de make-up kwast over zijn gezicht om poeder aan te brengen, en heel even moest Drew niezen. Gelukkig kon Sheele niet uitschieten hiermee, omdat hij blijkbaar van plan was zijn hele gezicht te besmeuren. Anders zou Sheele vast kwaad zijn geworden.
Na een tijdje had de zwarte oogschaduw plaats gemaakt voor een lichtbruine. Zo lichtbruin dat het bijna niet opviel, laat staan dat de mensen in de tribune het konden zien. "Zo blijven de diamantjes beter zitten." legde Sheele uit en plaatste blauwe met roze diamantjes rond zijn ogen. 3 aan elke kant. Twee blauw en 1 roze in het midden. Vervolgens werd zijn haar nog even bekeken en knikte Sheele. "Dat ziet er in elk geval veel beter uit dan de make-up" zuchtte Sheele. "Sorry voor mijn stylisten. Kom je mee voor je paradeoutfit? Over een half uur is het al zover. We hebben niet veel tijd meer" zei Sheele en snel liep hij naar een aansluitende kamer. Drew liep achter hem aan en zag een geweldige outfit. Eigenlijk was hij best simpel, maar toch ook heel uniek en bijzonder. Een zwarte leren broek, met felblauwe diamantjes aan de zijkanten van zijn benen. Een kort, strak, blauw shirt dat zijn weinige spieren opeens heel veel liet lijken. Een gouden ketting hing om de nek van de paspop. "Trek maar snel aan" zei hij en glimlachte zwak. "In het juiste licht zullen de diamanten nog meer stralen, wacht maar tot je je partner ziet." grinnikte hij vervolgens en met een onhoorbare zucht trok Drew het aan. Vergeleken met de normale outfits van de parades, was Drew blij met deze redelijk normale kleren. Zijn broer zag er drie jaar geleden echt bespottelijk uit. "Zijn er nog tips voor de parade?" vroeg Drew tijdens het omkleden en even dacht Sheele na. "Wees zelfverzekerd. Je bent de zoon van een victory, je kunt niet verliezen" zei hij en even beet Drew op zijn lip. Dat had hij geloofd als zijn broer terug zou zijn gekomen van de spelen, maar nu niet meer. Hoe groot was zijn kans nu eenmaal? Heel erg klein. langzaam trok hij het shirt strak en toen kwam er een vrouw met een roze jasje van synthetisch haar binnen. Was dit serieus? "Trek maar aan" zei Sheele en met grote tegenzin deed Drew wat hem werd gezegd. Goed, hij had dus iets te vroeg gejuicht over een normale outfit. Dit zag er nu echt niet meer uit, net zo bespottelijk als zijn broer jaren terug. Toch had het hem best wat sponsoren opgeleverd. Hopelijk gelde het ook voor hem. Toen alles goed aan zat en Sheele niets meer te prutsen had, liep Drew zonder nog iets te zeggen naar de paradewagens toe en ging op de eerste staan.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Sam
Sam werd aangekleed. De ramshoorns werden aan zijn hoofd bevestigd. 'Je moet straks wel met je hoofd recht staan, want ander staat het echt niet goed,' zei Nytha. Sam keek haar bedenkelijk aan. Nytha zei: 'Je doet het weer.' Een ramshoorn stond niet helemaal goed op zijn hoofd, en het duurde even voordat die ramshoorn goed aan zijn hoofd bevestigd werd. Daarna gingen Nytha en Sam naar een andere kamer. Het was leeg, op een paspop, een spiegel, een tafel en twee stoelen na. Op de paspop hing een outfit. 'Wacht, hebben we geen hoed,' merkte Sam op, 'dat is ook voor het eerst.' Nytha zuchtte. 'Dat is dus de reden waarom we geen cowboyhoed meer gebruiken. Trek dit aan en geen vragen.' Nytha was al helemaal klaar met Sam, en ze kenden elkaar niet langer dan een uur. Sam had een speciaal talent. Mensen irriteren. Sam onderzocht de outfit op de paspop. Het eerste wat opviel was de lange mantel. De mantel was bruin, met gouden draden erdoorheen geweefd. Verder had de pop een bruine broek, een witte blouse (die ook echt wit was, en geen vale gele kleur) en een bruin hesje aan. Het hesje was bezet met zwarte en witte edelstenen. Hij had geen handschoenen aan. Sam deed de kleren aan. Hij vond ze heel erg mooi, maar er was maar één probleem. Alles was te groot. De broek viel over zijn voeten, zijn blouse was te breed en zijn handen waren niet meer zichtbaar door de blouse. Nytha was geweldig. Ze stroopte de mouwen van de blouse op, maakte de mouwen van de blouse minder breed, zodat het niet zo flodderde. Zijn hesje was gelukkig wel groot genoeg. De taille van de blouse werd ook ingenomen. Aan de broek kon Nytha niets doen. 'Gewoon niet zorgen dat ze de onderkant van de broek zien. Lachen en zwaaien. Je bent heel blij dat je hier bent, en je bent hier met een doel. Onthoud dat gewoon,' zei Nytha toen ze de cape over Sams schouders drapeerde. Daarna zei ze dat Sam in de spiegel mocht kijken. Hij zag er raar uit. Afgezien van zijn broek zag hij er best goed uit. Zijn schrieligheid werd nog redelijk ingeperkt, dat scheelde een hoop. Nytha keek nog wel bedenkelijk naar hem. Ze zuchtte en pakte een make-updoos. Zijn make-up werd weer bijgewerkt. 'Jullie zijn de herders van tien. Wees er maar blij mee. We hebben de outfit op jullie bijnaam aangepast. Je moet praten met je mentor, jij moet een strategie hebben met de Spelen. Anders heb ik alle moeite voor niets gedaan. Zo, make-up is klaar.' Nytha deed een pas naar achteren. Sam keek in de spiegel. Zijn gezicht was bruiner gemaakt, zodat hij geen bleekscheet zou zijn bij de parade. Zijn cape werd nog goed gedaan, zijn hesje werd nog even strak getrokken en Sam deed bruine schoenen aan. Er was niets bijzonders aan. Niemand zou toch naar zijn schoenen kijken. Uiteindelijk kon Sam gaan. Sam liep naar beneden. Hij zag al veel tributen staan, maar hij zag zijn districtsgenoot Seraphine niet. Sam ging dus bij zijn wagen staan. Hij had helemaal geen zin om te gaan praten met iemand. Sam frunnikte een beetje aan zijn cape en ging toen in de wagen staan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Charon had haar schoenen met hakken gegeven zodat ze iets groter zou lijken dan ze in werkelijkheid was. Het nadeel was dat ze onmogelijk op die dingen kon lopen. Ze had immers nog nooit zulke schoenen gedragen. Een vrouwelijke tribuut van een beroepsdistrict wandelde haar voorbij en kon een spottende lach niet onderdrukken. Voor haar was het natuurlijk helemaal vertrouwd al die pracht en praal. Uiteindelijk wist ze toch haar praalwagen te bereiken. "Dus wat denk je ervan" zei ze Grappend tegen Sam, die al klaarstond en draaide een rondje. Ze ging even naar de paarden om deze te aaien. Ze deden haar denken aan de paarden in hun district alleen waren deze dieren wel doorvoed en waren hun manen prachtig gevlochten. Het was duidelijk dat ze gebruikt werden om te pronken niet als trek- of werkdieren.
Ze nam plaats naast haar districtgenoot. Aangezien ze bijna achteraan stonden hadden ze een goed overzicht over de andere tributen. Sommige kleren zagen er werkelijk belachelijk uit, anderen waren uiterst verfijnd, al had Seraphine er geen flauw benul van wat de bevolking van het Capitool zou aanspreken. "Dus ben je er klaar voor?" vroeg ze aan Sam. "Weet je misschien moeten we gewoon doen alsof het hele publiek gewoon schapen zijn. Al is dat waarschijnlijk een belediging voor schapen."
Het volkslied van Panem begon te spelen een poort werd geopend en één voor één kwamen de voertuigen in gang.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ik reageer morgen na school of misschien onder schooltijd haha. Sorry meiden xD

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Langzaam kwamen de andere tributen eraan, in vreemde pakjes, maar ook in normale kledingstukken die bij hun district pasten. Het zag er vreemd uit, een mengeling van kleuren in de grote wagens achter de paarden. Zwarte paarden waren het. Best mooie beesten eigenlijk. Elegant, maar krachtig. Bedoeld om te stralen. Dat zeker. Drew is altijd dol geweest op paarden. Nobele dieren dat het waren, maar toch. Even keek hij op toen Diana bij hem in de koets stapte. "Hey" zei hij en glimlachte zwak. "Hey" antwoordde ze en keek om zich heen. "Dat meisje van 10, echt hilarisch. Ze kan niet eens fatsoenlijk op hakken lopen" gniffelde Diana vervolgens en keek hem aan. "Je had het moeten zien, om je ziek te lachen. Die wordt echt geen partij in de spelen, ze is zo dood" de ogen van Diana glinsterden van genoegen. Ze had blijkbaar haar eerste prooi gevonden. "Misschien veranderd ze door de training en ik ben van mening dat we beter eerst de sterkere, niet beroeps kunnen doden en dan pas de zwakkeren. De zwakkeren kunnen toch niets tegen ons doen" zei Drew en Diana knikte. "Best een goede strategie, maar aan de andere kant minder leuk. Ach, we zien wel in de spelen" zei ze grinnikend. "Misschien hebben de andere beroeps een ander idee" zei ze.
Na een tijdje stonden alle tributen op de wagens en begonnen de muziek samen met de parade. Stapvoets verliet hun wagen het gebouw en ging de open lucht in. Meteen begonnen de burgers van het Capitool te flippen en te gillen. Ze juichten hun longen uit hun lijf zowat. Serieus, het was echt overdreven luid. Toch glimlachte Drew breed naar ze en zwaaide naar ze allemaal. Een paar jonge meisjes die op de eerste rij zaten gooide hij af en toe een handkusje naar. Meteen deden de meisjes alsof ze flauwvielen. Zo bijzonder was het toch niet om een kusje te vangen?
Eigenlijk had Drew geen kusjes willen blazen, maar hij moest hun harten winnen. Daarvoor was de parade. Als hij de meisjes had gewonnen, had hij waarschijnlijk ook meteen hun ouders te pakken. Hoe meer sponsoren hij had, hoe groter de kans op overleven voor hem was. Als hij genoeg geld had voor spullen, had hij al een veel grotere kans. Zoveel krijgen beroeps nu eenmaal niet. We hadden wel sponsoren, maar we waren koppig. De meesten dachten niets nodig te hebben. Behalve dan het feestmaal, dat was een ander verhaal. Maar zolang we samenwerkten zou niemand wat aannemen. Dat gebeurde pas als we zouden opsplitsen.
Langzaam kwamen we bij de halve Cirkel aan en reed onze wagen naar zijn plek. Langzaam werd het gejuich zachter en zachter op de achtergrond. Er was geen ontkennen meer aan. Vanaf nu stond Drew zijn wereld volledig op zijn kop, al was het maar voor even. Vanaf nu was het hard zijn. Leven of sterven.
Even stond hij zichzelf toe om naar zijn mede tributen te kijken, vooral diegene die hij nog niet goed had bekeken. Zo viel zijn blik op de wagen van 10, waarvan Diana zij dat ze niet op hakken kon lopen. Een meisje wat vast geen moeilijke tegenstander zou worden. Eigenlijk zag ze er nog best leuk uit. Ze had een donkere huid en donker haar. De jongen naast haar was een iets ander verhaal. Hij zag er niet wat je noemde super intelligent uit en Drew had zijn vermoeden dat de stylisten wel even met hem bezig waren geweest. Toch had hij wel iets. Drew kon zijn vinger er niet op leggen, wat het zou kunnen zijn. Het deed er ook niet toe. Langzaam stopte het volkslied toen alle wagens op hun plek stonden.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Sam
Lachen en zwaaien, lachen en zwaaien, dacht Sam. Het was moeilijk. Die cape was best zwaar. Hij zag Seraphine staan, die vroeg hoe ze eruit zag. 'Een stuk indrukwekkender dan dat ik eruit zie,' glimlachte hij. Hij wist dat hij er belachelijk uit zag. Seraphine ging naast hem staan in de wagen. Ze maakte een passende vergelijking over schapen en de inwoners van het Capitol. 'Mmm, ik wist niet dat schapen roze en paars waren,' grapte hij. Zijn humeur was een stuk beter. Op dat moment gingen de deuren open en de paarden liepen. Sam was niet voorbereid dat de paarden gingen lopen. Hij klampte zich vast aan de kar omdat hij bang was dat hij anders eruit zou vallen. op de televisie leken de paarden veel langzamer te rijden. Eigenlijk renden ze bijna. Sam dacht aan Seraphine's vergelijking en hij zag geen mensen van het Capitol meer, hij zag een stel kleurrijke schapen. Seraphine heeft toch gelijk gehad. De schapen konden wel heel hard gillen. Ze gilden het hardst voor District 1, 2 en 4, wat totaal geen verassing was. Sam deed niet aan kushandjes. Hij zwaaide en lachte, denkend aan de kleurrijke schapen. Het publiek was best geïnteresseerd in District 10. Sam had wel geluk, want de kostuums van degene van voor hun waren niet allemaal even geweldig. District 7 was een boom, alweer. Sommigen zagen er belachelijk uit. De paarden naderden de Cirkel, waar een toespraak gehouden zou worden door president Snow. Sam keek rond, naar de andere tributen. De beroeps waren stuk voor stuk sterk. Er waren een paar jongens en meisjes bij die heel jong waren. Die zijn geen partij voor de beroeps. Die zullen vast wel winnen dit jaar. Als District 10 zou gaan winnen, zou dat zijn door Seraphine. Zij was best knap, dus zij zal wel wat sponsoren krijgen. Ondertussen was het volkslied gestopt. President Snow stond op een verhoging, minstens acht meter hoger dan de tributen. Sam keek omhoog, wachtend tot de president ging praten.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Seraphine wist wel dat Sam niet bepaald moeders mooiste was. Zelf leek de jongen zich daar nog beter bewust van te zijn. Toch wist ze dat wanneer de meisjes van district tien hem nu zagen hij opeens een stuk in hun achting zou stijgen. Het was jammer dat de bevolking van het Capitool zo enorm oppervlakkig was. Op basis van uiterlijk zouden sponsoren hun keuze maken, ook de punten die ze op het einde van hun training zouden meekrijgen zouden nog een belangrijke factor zijn in het verkrijgen van sponsors, al duurde het nog wel even voor ze die zouden ontvangen.
Seraphine besloot om een eerder statige houding aan te nemen. Ook zij zwaaide en glimlachte maar dit was een eerder gereserveerde glimlach. Ze wou sterk en vol zelfvertrouwen overkomen, zoals Charon had aanbevolen. Er was veel aandacht voor de beroepsdistricten, maar hun district bleef niet onopgemerkt. Wie weet zouden er de volgende dagen wel Capitolers met hoorns in hun haar of dikke wollen mantels rondlopen. Het zou niet de eerste keer zijn dat de parade nieuwe trends zet. Giselle, hun mentor, had dankzij haar heterochromie een hele hype gestart in het Capitool. Nog altijd waren er inwoners die lenzen droegen zodat hun ogen twee verschillende kleuren hadden.
De rijtuigen verzamelden zich op het plein waar president Snow zoals elk jaar de tributen toesprak. Hij wou iedereen aan de opstanden herinneren en hoe de opoffering van zovele burgers nutteloos was. Hoe de spelen waren ingevoerd om het volk te herinneren aan deze zinloze opoffering. Eindigen deed hij natuurlijk door hen succes toe te wensen en te zeggen dat de kansen immer in hun voordeel mochten zijn. Seraphine deed haar best recht voor zich te kijken, maar voelde hoe de blikken van andere tributen op haar brandden. Ze draaide haar hoofd en haar blik kruiste die van de mannelijke tribuut van district 1. Hij was niet van de langste en zag er jonger uit dan haar. Ze knikte even naar hem en keek toen weer voor zich uit. Hij mocht dan wel een beroeps zijn, misschien zelfs diegene die haar zou vermoorden. Uiteindelijk zaten ze allemaal in hetzelfde schuitje. Maar één van hen kon winnen. Ieder met ook maar een beetje een drang tot overleven zou overgaan tot moorden.
De rijtuigen keerden om en reden terug. Seraphine hoopte dat ze een soort mysterie rond zichzelf had achtergelaten. Dat mensen meer over haar te weten wilden komen en Giselle ging opzoeken. Zij zou dan wel in staat zijn hen om te praten en haar te sponsoren. Ze werden al opgewacht door hun stylisten team en Charon kwam glimmend van trots op haar afgerend. "Schat je deed het echt geweldig. Ik ben zo trots op jullie allebei."

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:

Nu Drew rustig zijn blik over de andere tributen liet gaan, viel het hem op dat hij de kleinste en jongste van de beroeps was. Waarschijnlijk waren de rest 17 of 18 spelen oud. Maar het was ook logisch. De anderen gingen vrijwillig, hij niet. Hij was verplicht en de anderen zouden wachten tot ze er klaar voor waren. Tot ze klaar waren om te spelen en te moorden. Tot ze genoeg hadden getraind, in het geheim natuurlijk. Uiteindelijk gleed zijn blik weer af, naar de andere spelers. De tieners van twaalf gaf Drew geen enkele kans. Het meisje zag eruit alsof dit haar eerste jaar was van de spelen. Dus een jaar of 12. Ze was broodmager, alsof ze het moest doen met 1 sneetje brood per week. Ze zag eruit alsof ze op het randje van de dood had gestaan, op het moment dat de boete was. Zou het zo erg zijn met district 12? Of niet? De andere jongen zag er wel redelijk goed uit. Goed, hij was een beetje aan de magere kant, maar hij was niet te mager. Hij zag er wel energiek uit. Sterk, maar niet bedreigend sterk. Jammer voor hem. Dan de tieners van 11. De jongen had een erg donkere huid, maar scherpe, heldere ogen. Hij leek ongeveer even oud als Drew zelf. 15 jaar dus. Het meisje was ouder, en vele malen zenuwachtiger. Iets wat de parade voor haar al verpestte. Zo ging hij nog even de rest bij langs. Terwijl President Snow verder ging met vertellen. Drew besloot niet te veel op de belachelijke kleren te letten. Door dat roze ding om zijn schouders heen zag hij er ook belachelijk uit tenslotte. Eindelijk was Snow klaar met vertellen, maar Drew had niet echt opgelet wat er gezegd werd. Elk jaar vertelde Snow bijna het zelfde. Alleen met andere woorden, maar het kwam op het zelfde neer. Dus waarom zou hij opletten? Langzaam gingen ze terug naar binnen en stapte Drew van de wagen af. Zijn vader rende naar hem toe en sloeg tegen zijn schouder. “Je was geweldig Drew” grijnsde hij naar hem en Drew knikte kleintjes. “Bedankt pa” zei hij en liep vervolgens weg, richting de lift.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Na de toespraak gingen de paarden terug naar binnen en Sam stapte af. Hij voelde zich niet helemaal goed. 'Die paarden gaan sneller dan ik had verwacht,' zei hij tegen niemand in het algemeen. Hij leunde tegen de wagen. Hij was blij dat de paarden stilstonden. Hij had nog nooit zo hard gereden, en zeker niet in een wagentje. Hij was al best trots op zichzelf dat hij er niet af was gevallen. Hij zag Nytha en zijn voorbereidingsteam. 'Je zag er niet slecht uit,' was het enige wat ze zei. Daar was Sam best blij mee. Hij heeft niet iedereen belachelijk gemaakt. In het ergste geval had hij niet alleen zichzelf, maar ook Seraphine belachelijk gemaakt. Sam zou niet veel sponsors krijgen, dus hij moet in de spelen zorgen dat hij geliefd wordt. Hij wilde naar het appartement gaan, zijn kleren uitdoen en slapen. Hij gaapte. Hij was echt moe. De cape was zwaar, de ramshoorns stonden waarschijnlijk weer scheef en zijn voeten knelden in de schoenen. Hij weerstond de verleiding om de schoenen uit te doen. Sam had altijd problemen gehad met schoenen. Zijn linkervoet was wat groter dan de rechtervoet. Ook stonden zijn voeten naar buiten en had hij hele smalle voeten. Hij had twee paar schoenen thuis die niet knelden. De rest knelden allemaal verschrikkelijk. Bij de boete moest hij ook al knellende schoenen aan, omdat ze niet hadden verwacht dat Sam werd getrokken. Hij zat wel al 16 keer in de bollen, maar er waren zoveel papiertjes, de kans was bijna nul. Bijna, dat bleek wel weer. Sam vroeg aan Nytha of hij naar boven mocht gaan. Ze gaf toestemming en Sam liep naar de lift.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Charon nam de hoorns van haar hoofd en gaf ze door aan één van de andere stylisten zodat hij ze kon opbergen. Het eerste wat ze deed was die verdomde hakken uitdoen. Het kon haar niet schelen dat ze op haar blote voeten naar het appartement moest. De vloeren waren hier toch ze schoon dat je ze als spiegel kon gebruiken. Er stond een meisje van district zeven bij hen in de lift. Toen ze de derde verdieping voorbij waren barstte ze in tranen uit. Ze zakte door haar knieën en zei stotterend en bang dat ze dit niet wilde. Gelukkig werd ze al snel getroost door haar districtsgenoot. Seraphine had medelijden met haar. Als ze de druk nu al niet aankon zou ze het in de arena ook niet lang overleven. Toch was ze ook blij, al een tegenstander minder waar ze rekening mee moest houden, een walgelijke gedachte, maar ze dacht hem desalniettemin.
Aan de tafel dwong ze zichzelf te eten. Het eten rook overheerlijk maar het smaakte haar niet. Toch moest ze aansterken, zoveel als mogelijk was. Ze vertelden de anderen dat ze vroeg wou gaan slapen om morgen fit te zijn voor de training. Enkel Echo geloofde haar. Het was van haar gezicht af te lezen dat ze die nacht geen oog dicht zou doen. Ze lag een tijdje in haar bed, naar het plafond te staren. Toen ze dacht dat ook de anderen waren gaan slapen sloop ze naar het dak. Ze nam de kleine tinnen fluit en speelde een rustig deuntje. Het geluid zou waarschijnlijk niet verder dragen dan het dak van het gebouw. Toch hoopte ze dat haar familie in district 10 het zou voelen dat ze aan het spelen was.
Wanneer ze in slaap was gevallen wist ze niet. Maar toen ze wakker werd was ze niet langer op het dak maar terug in haar bed. De wollen mantel was om haar gewikkeld als een deken. Vandaag zouden de trainingen beginnen, al zou ze eerst raad vragen aan Giselle over wat ze wel en niet mochten doen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld