Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG The Maze Hunger Games

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ja, vraag maar niet. Lees gewoon haha
Wij weten, jij niet (wat een standaard zin. Hebben we ook nog zinnen die vaker worden gebruikt aan het begin van een orpg?)
Tips en tops mogen
Niet te vaak onthouden (volg dan gewoon hihi)

Goed, ik speel de jongen :cry

Jake (Jacob) Fire~15 jaar~district 12 (rijke gedeelte)~beide ooms deden ooit mee aan de spelen, slechts 1 heeft gewonnen~bezit de kracht van vuur~heeft dat ook gemeld~mjw~picca (zonder piercing)

Jij+ begin

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Katherine (Kate) Jameson - 15 jaar - district 4 (arme gedeelte uh) - wilt meedoen aan de spelen om haar ouders verder te kunnen helpen - bezit de kracht water - gemeld - picca (maar wel natuurlijk ros dan hahaha)

Vandaag was het de loting voor de hongerspelen. Mijn zusje die eigenlijk nog te jong was om mee te doen was zelfs nerveuzer dan ik. Ze wou namelijk niet dat ik gekozen werd, maar die kans zat er nu eenmaal in. Mijn moeder had haar even opgenomen terwijl ik ging aanschuiven in de lange rij om de namen en het bloedstaaltje te geven. Ik keek eigenlijk best nerveus om me heen tot ik merkte dat ik aan de beurt was.
De dame prikte even in mijn vinger en ik duwde mijn vinger tegen het papiertje terwijl ik mijn naam gaf die ze opschreef. Ze werkten voor het capitool. Ik ging dan mee met de rest van de jongeren naar de rijen waar wij mochten staan tijdens de naam afroeping. Ik was best ongeduldig, ik wou dan ook dat dit zo snel mogelijk gedaan was, dan konden we weer allemaal gerust samen leven en weer toekijken hoe de spelen verder gingen. Maar nou ja, al was het maar om voor mijn ouders te zorgen die het nogal moeilijk hadden financieel, zou ik meedoen moest ik gekozen worden.
Ik had wel een paar vrienden, en als zij gekozen zouden worden zou ik me opofferen, dat deed ik nu eenmaal voor hen. Maar ergens hoopte ik toch dat geen een van ons gekozen werd. Als alles geregeld was kwam een dame het podium op die werd voorgesteld. Ook zij werkte voor het capitool. Eigenlijk had ik een bloedhekel aan het kapitool maar van mijn ouders mocht ik er met geen woord over reppen, je wist maar nooit wie er meeluisterde en wat ze met je zouden doen. Er gingen dan ook vele geruchten rond.
Na een toespraak van de vrouw met het roze opgestoken haar en de belachelijk glinsterende ogen stak ze eindelijk haar hand in de kom van de jongens, hier startten ze altijd met de jongens, waarom wist ik niet. "De tribuut van dit jaar voor de jongens is Alex Therwhile." zei ze , een naam waar ik nog nooit van gehoord had. Nu zou ze al snel haar hand in de pot van de meisjes steken. Mijn hartslag ging abnormaal de hoogte in, laat het geen van ons zijn!

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Jake
Vandaag is het zover. De meest gehate dag ooit in district 12. De dag van de loting voor de hongerspelen. Waarom noemen ze het de honger spelen? Tsja, dat zal je waarschijnlijk wel duidelijk worden als je het hebt meegemaakt. Ik heb geen zin om het allemaal uit te leggen. Wel kan ik je vertellen dat het een ware hel is. De nachtmerrie van elke district 12er om gekozen te worden, of dat je vrienden en familieleden gekozen zouden worden. Mijn vader heeft het twee keer meegemaakt. Met zijn beide broers. Zijn oudere en jongere broer moesten meedoen. Alleen zijn jongere broertje kwam weer terug. Mijn oom James.
Maar genoeg over de hunger games zelf. De kans dat we er nog eens over praten is vast klein. Ik hoef toch niet mee te doen. Mijn naam zit maar een paar keer in de bol, terwijl heel veel al meer dan 50 keer in de bol zitten. Onze bollen zitten waarschijnlijk het volste van alle 12 districten, aangezien we ook het armste zijn. Gelukkig helpt James mijn gezin om te voorkomen dat ik mijn naam vaker dan nodig is in de bol moet doen. We horen daardoor nu bij de rijkste personen van district 12. Helaas blijft het moeilijk om toe te kijken hoe anderen mee moeten spelen. Meestal kinderen uit de naad.
Laten we wat meer inzoemen op mij. Op dit moment loop ik met een zucht naar het grote plein, waar een grote groep vrouwen aan een tafel bloed van tieners tussen de 12 en de 18 jaar afnemen en op een papiertje vegen. Vervolgens wordt de naam erbij geschreven en mag de tiener in zijn of haar leeftijdscategorie gaan staan. Zelf ga ik ook in de rij staan en voel al snel een irritante naald in mijn vinger. Ow wat heb ik hier een hekel aan. Dat bloedprikken. Ik kan al niet tegen bloed, en dan moet dit ook nog. Waarom eigenlijk? Waar slaat het op? Ik richt mijn blik op de wolken terwijl ik afwacht en mijn naam noem. Vervolgens loop ik naar mijn plek en kijk niet teveel naar mijn vinger toe.
Na een tijdje begint het. Een vrouw met fel blauw haar loopt het podium op. Ik vergeet altijd haar naam, is dat erg? Tsja ik denk dat iedereen het wel heeft. Het is een vrouw die er niet toe doet. Die gehaat wordt door bijna iedereen. Ik zucht zacht en haal een hand door mijn haren heen terwijl ze iedereen vrolijk verwelkomt en een filmpje van het begin van de spelen en de laatste spelen laat zien. Vervolgens vertelt ze nog even de kwartskwelling. Dit jaar moet een gemuteerd iemand en een normaal iemand meespelen in de spelen. In elk district is het verschillend welk geslacht de gemuteerde tribuut is. In district 12 zijn het de jongens, maar in district 4 bijvoorbeeld het meisje. Dat maakt mijn kans op spelen toch wel iets groter. Toch zijn er nog genoeg andere mutantjongens met hun namen veel vaker in de bol dan in.
Je vraagt je vast af wat ik bedoel met mutant he? Tsja een paar jaar geleden kwamen er vreemde mensen de districten in. Langzaam verdwenen er tieners, maar ook volwassenen. Het Capitool had ze tijdelijk gevangen genomen en een soort vreemd goedje in hun gespoten. Ik ben er een van geweest. Veel kan ik me niet meer ervan herinneren. Het enige wat ik weet is dat ik op een ochtend, samen met nog een hele hoop andere mensen, op dit plein wakker ben geworden. Sinds die dag kan ik vuur besturen, en heb ik bijna mijn oom zijn huis in brand gestoken aangezien ik het niet beheerste in het begin. Nu gaat het gelukkig beter, maar ik ben nog steeds bang voor het vuur wat in mijn handen ligt. Mijn krachten hebben me tot nu toe alleen narigheid gebracht. Goed ik blijk immuun voor ander vuur, maar al mijn vrienden hebben me in de steek gelaten. Ze zien me als een freak. Eigenlijk alle mutanten zijn in de steek gelaten. Daarom zijn mijn enige vrienden nu nog andere mutanten.
Even ga ik met mijn ogen langs de rest van de kandidaten voor de spelen. Bij de meisjes staan veel meer, aangezien dat normale personen zijn. De jongens zijn minder, maar wij zijn allemaal mutanten. Sommigen beheersen het vuur, net als ik. Maar er zijn ook die alleen rook beheersen of tegen extreme hitte kunnen of wat dan ook. Opvallend is dat alle gaven te maken hebben met wat we hier in district 12 doen. Geen willekeurige krachten dus.
Dan wordt mijn aandacht weer naar de vrouw op het podium getrokken, die langzaam naar de bol van de meisjes toe loopt, die echt uitpuilt van de briefjes. "De tribuut van dit jaar voor de meisjes is Annabeth Chase!" roept ze luid en even kijk ik naar de vrouwelijke kant. Een klein meisje, van na mijn schatting ongeveer 12 a 13 jaar oud komt bang naar voren en klimt het podium op. "Kom maar kind" glimlacht de vrouw en in mezelf vervloek ik haar. Hoe kan iemand in deze omstandigheden glimlachen? Het Capitool is echt ziek in zijn hoofd.
"En dan nu de jongens" roept de vrouw vervolgens en rabbelt even extra lang in onze bol. Mijn hart gaat tekeer. Goed mijn naam staat amper in de bol, maar alsnog. Ik moet er niet aan denken. Die 4 keer dat mijn naam erin staat? Is niets met wat anderen hier hebben. Toch hoop ik zo dat niemand van mijn vrienden wordt gekozen. Ze verdienen het niet. Helaas zijn de meesten hier wel mijn vrienden.
Langzaam haalt de vrouw 2 blaadjes eruit en laat er 1 wegwaaien. Die jongen heeft in elk geval geluk. "En de tribuut voor de jongens is...." begint de vrouw. "Jacob Fire!" roept ze dan en even wordt ik bleek. "Hoe groot is de kans" mompel ik zacht en Mike, de jongen naast me, kijkt me moeilijk aan. Mike is altijd mijn beste vriend geweest. Al voor we werden gemuteerd door het Capitool. Even geeft hij me een snelle knuffel. "Wees voorzichtig en kom terug" fluistert hij en de brok in mijn keel wordt groter. "Zal ik doen" zeg ik dan en glimlach even zwak. "Ben niet voor niets vuur" zeg ik en loop dan met grote tegenzin naar het podium. "Onze tributen voor district 12. Annabeth Chase en Jacob Fire!" roept de vrouw uit.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
De tijd leek even stil te staan, zo lang zat me die verdomde hand in het verdomde glazen bokaal, ging ze nu nog iemand kiezen? Ze had eindelijk een blaadje vast. Ik keek nog even naar de jongen die ondertussen al op het podium stond, hij was ongeveer even oud als ik. Ik kende hem niet en misschien maar beter ook. Ik lette niet eens op de woorden van de vrouw met het knalroze haar.
"Katherine Jameson." zei ze nu en mijn hart stond stil. Ik keek verdoofd op. Een paar mensen duwden me uit het publiek weg en ik vervloekte hen binnensmonds. Ik zag enkele jongens van mijn leeftijdscategorie grijnzen. Hen kende ik wel. Ik gaf hen een dodelijke blik en zwierde mijn haar over mijn schouder en stapte zelfverzekerd naar het podium waardoor ze daar met hun mond vol tanden stonden.
Ik stapte het podium op en ontmoette de veels te vrolijke glimlach van Aura, ja zo noemde ze, Aura, haar aura was roze! *kuchje* past gewoon bij haar haar. "Proficiat Katherine." zei ze nu en ik gaf haar een fake smile. "Dank je." zei ik en mijn sarcasme was duidelijk. Soms wou ik dat ik die mensen van het capitool met mijn waterkracht kon doden. Alleen zou ik sneller dood zijn dan zij. Ugh. Ik ging net zoals de jongen op mijn plaats staan. "De tributen voor district 4. Alex Therwhile en Katherine Jameson." zei ze nu en mijn ogen vonden de ogen van mijn kleine zusje.
Ik wou zachtjes op mijn lippen bijten maar juist voor mijn familie mocht ik me niet over geven aan mijn emoties. Het was beter voor hen. Aura zei nog een paar dingen voor de finale zin waar niemand nog in geloofde. "And may the ods ever be in your favor." zei ze en mijn maag keerde bijna om. Dat zeiden ze bij iedereen en maar 1 iemand won. Altijd. Ze keerde zich met een glimlach om en kwam tussen ons in staan en nam onze handen vast en bracht ze toen omhoog.
Maar niemand klapte, waarom zouden ze ook. Mensen zien sterven was geen feest, dat was het alleen voor het capitool. Na even bracht ze onze handen al naar omlaag en werden het podium afgeleid naar achter het podium. Ik wist niet echt wat er nu allemaal zou gebeuren. We werden een gebouw in geleid zodat we afscheid konden nemen van onze familie.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Jake
Daar kwam het. "And may the odds ever be in your favor" Een opmerking die tegen alle 24 deelnemers werd gezegd, maar slechts 1 kwam elk jaar terug. Naja de rest kwam ook altijd wel terug, maar dan tussen de 6 plankjes van een doodskist. Een gedachten waar ik niet aan wilde denken. Niet tot ik werd gedood. Dan pas had ik tijd om erover na te denken. Want dan had het niet veel zin meer om me er druk over te maken. Langzaam liet de vrouw onze handen omlaag gaan en grijnsde breed, terwijl we door de vredesbewakers het podium af werden begeleid en het gemeentehuis in. Daar werden de jonge Annabeth en ik gescheiden. Beide wachtten we op onze families en vrienden, die elk moment afscheid konden nemen.
Als eerste kwam Mike binnen, maar hij wou het kort houden. Zo had ik meer tijd voor mijn vader. Familie achtte Mike altijd belangrijker dan vrienden. Familie kon je niet kwijt raken. Wat er ook gebeurde, je bleef familie. Vrienden kwamen en gingen, daar was geen ontkomen aan.
Even gaven Mike en ik elkaar een korte knuffel, toen hij een briefje uit zijn zak haalde. Een boetebriefje, het briefje dat de vrouw had laten wegwaaien. Voorzichtig vouwde ik hem open en las de naam van Mike zijn broertje. Geschrokken keek ik hem aan, maar Mike keek weg. Aan de ene kant kon je merken dat hij opgelucht is. Aan de andere kant vond hij het verschrikkelijk dat ik nu in deze positie zat. Hij zat echt in tweestrijd. Iets waar ik hem vanaf moest helpen en daarom glimlachte ik. "Hey, maak je geen zorgen. Ik ben blij dat ik gekozen ben en niet je broertje. Het komt wel goed. Voor je het weet ben ik weer in district 12." zei ik en gaf een stoot tegen zijn schouder, waarna ik het briefje verscheurde. Mike keek me even aan en slikte zacht, maar glimlachte toen. "Je hebt gelijk. Je bent een taaie tenslotte" lachte hij en gaf me nog even een knuffel.
Op dat moment kwam pap binnen en vertrok Mike. "Succes Jake" zei hij nog even snel en ik knikte. "Dag" zei ik en praatte nog even wat met pap. "Doe alles wat je oom je zegt Jake. Het kan je leven redden" zei hij zacht en ik knikte. "Dat was ik ook van plan, pap" glimlachte ik even. "En gebruik je gave om indruk te maken op het Capitool, maar doe het voorzichtig. Zorg ervoor dat ze niet bang worden, alleen maar onder de indruk" drukte hij me nog op het hart en ik gaf pap een knuffel. "Begrepen" zei ik toen de vredebewakers me ophaalden.
"Dag pap" zei ik zacht en liep langzaam met de vredesbewakers en Annabeth mee naar de auto, die ons naar de trein zou brengen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik wist helemaal niet hoe alles zou lopen. Met een zucht keek ik even uit het raam tot ze aankondigden dat ze er waren. Mam kwam er aan met mijn zusje van 5 op haar armen. "Lieverd toch, je kan het, dat weten we , je hebt je gave." zei ze dan en ik knikte maar kort. Ja , het enige wat niet zal gebeuren is dat ik uitdroog. "Misschien, ik zal het proberen." zei ik en zag dat mam wou wenen. "Nee mam, niet doen, voor Aïlah." zei ik dan en gaf hen een knuffel. "Ik zal mijn best doen." zei ik dan.
"Gebruik je gave, je kan het." zei zij dan en ik knikte. Ik gaf Aïlah nog een kusje op haar voorhoofd waarna ze weg werden gebracht. Ik moest me sterk houden voor hen. Ik moest wel. Niet veel later werd ik al opgehaald om naar de auto te gaan die ons naar de trein zou brengen. Nog nooit had ik de trein echt gezien, laat staan dat ik iets van buiten het Capitool heb gezien. Ik zuchtte even en stapte dan mee en zag Alex al. Hij knikte even naar me en ik gaf hem ook een knikje.
We stapten de auto in en werden weggereden. De hele rit was het stil, tussen ons dan toch, Aura haar mond stond geen seconde stil. Soms vroeg ik me af of ze het niet konden dicht plakken met tape. Alex keek me even en ik knikte begrijpend naar hem. "Ik zie dat jullie goed overweg komen." zei Aura dan en ik trok een wenkbrauw op. Ze hield meteen haar mond. Ik zuchtte even en keek door het raam naar het volk dat mee rende.
Na een lange tijd kwamen aan voor de trein. De trein was echt huge. Wat zou er vanbinnen zijn. We stapten dan uit en Aura leek bijna naar de trein te huppelen. Ik rolde even met mijn ogen en ik zag dat Alex zich er ook aan ergerde. Ik keek hem begrijpend aan en aarzelend stapten we achter haar aan de trein in. Ze liet ons de eerste de beste kamer zien en de trein begon te rijden. Ik keek even de kamer rond. Er stond een feestmaal op tafel en ik kon mijn ogen niet geloven.
Mijn ouders waren arm dus veel eten hebben we niet altijd gehad, uitdrogen deden we niet, daar zorgde ik sinds een paar jaar voor. "Wauw." zei Alex en ik knikte. Aura begon te vertellen over de bedoeling tijdens deze rit. We kregen onze Mentor Ryan te zien, hij heeft ooit voor ons geworden en staat erom bekend erg streng te zijn. "Ik wil jullie al meteen enkele tips geven. Het belangrijste om te overleven is om te rennen, rennen naar waar je ook kunt. Wapens kunnen je helpen, maar de kans dat je er aan raakt in het begin is een bijna 0." zei hij nu en we keken op.
"Hoezo?" vroeg ik maar wist ook wel dat hij het bloedbad bij het begin bedoelde, elk jaar was het weer hetzelfde, ongeveer een derde stierf dan al. "Ik denk dat je het al genoeg snapt." zei hij dan en we knikte nu weer.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Jake
De auto reed snel. Veel sneller dan ik ooit iets heb zien rijden, maar in district 12 mocht je blij zijn als je een fiets had, dus het was ook best logisch dat er niets sneller reed. De mensen om ons heen probeerden nog achter ons aan te rennen. Ons uit te zwaaien. Bemoedigende gebaren te maken. Vooral het afscheidsgebaar van district 12 kwam vaak voor rond de auto.
Annabeth zat rillend naast me. De angst was duidelijk in haar ogen te zien en daarom sloeg ik mijn arm om haar heen. Even keek ze me bang aan. Tjsa, we waren natuurlijk ook vijanden, maar de spelen waren nog niet begonnen. Nu waren we beide slachtoffers van de boete. Beide zaten we in het zelfde schuitje. Het enige verschil was dat zij geen kans had op overleven en ik een heel klein kansje. Ik was ouder en had de gave van het vuur. Zij was nog zo jong en had helemaal geen gave. Niets wat haar kon helpen.
"Het ziet er naar uit dat jullie goed bevriend zijn" zei de escorte, die geen genoeg van zichzelf kon krijgen. Zolang we in de auto zaten, had ze zich al 3 keer voorgesteld. Nu kon ik haar naam niet meer vergeten. Dat was gewoon onmogelijk. Sarah Twinkel was haar naam. Ze was de opvolger van Effie Trinket, die naar een ander district werd geplaatst. Ik daarin tegen, negeerde haar. Ik kon wel genoeg van haar krijgen. Dat had ik nu al, daarom zei ik geen woord en streelde zachtjes over Annabeth haar schouders tot we bij de trein kwamen.
Daar stapte Sarah als eerste uit en liep met snelle stappen naar de trein. "Kom kom, jullie zullen het hier geweldig vinden" klonk de stem van Sarah, terwijl ik Annabeth uit de auto hielp. Even keek ik naar de trein. Geweldig? Ja vast, nooit dus. De trein zag er geweldig uit, maar het idee dat we uit ons district gingen naar een bijna zekere dood? Dat was niet geweldig.
Toch hadden we geen keuze en daarom pakte ik Annabeth bij haar hand vast. Samen liepen we naar de trein, waar we instapten. James stond er al. Eigenlijk was hij al niet meer een mentor van ons, aangezien er twee jaar geleden een nieuwe winnaar was. Echter, omdat ik in de arena moest, besloot hij om ons nu te coachen. Zo kon hij me wat beter helpen en hoefde hij niet toe te kijken hoe ik stierf. Mocht ik sterven, kon hij zeggen dat hij alles had gedaan om me in leven te houden. Dat was al een kleine troost voor mijn familie.
"Welkom" zei James, al kon je merken dat hij het niet echt meende.
Sarah bracht ons naar een grote kamer in de trein. Een kamer die blijkbaar als eetzaal werd gebruikt. Overal stond eten, waar je ook keek. Zelf had ik dankzij James nooit te kort aan eten gehad, maar zelfs ik keek mijn ogen uit. Annabeth kwam uit de naad en had nog nooit zoveel eten gezien. Een klein beetje angst verdween van haar gezicht. In plaats daarvan was honger. "Ga zitten en eet wat. Ik wil graag meteen beginnen met wat dingen vertellen" zei mijn oom en nam plaats aan tafel. Zelf ging ik naast hem zitten. Annabeth begon meteen te eten, maar luisterde aandachtig, terwijl Sarah haar walgend aan keek. Zelf at ik wat rustiger.
"Het is beter dat jullie geen wapens aan het begin pakken. De meeste van district 12 sterven aan het begin van de spelen. Mocht je toch wat willen, meestal liggen er vooraan rugzakken. Pak een rugzak en maak dat je wegkomt. In een rugzak kan handige dingen zitten zoals een waterfles of voedsel. Er zijn echter ook lege rugzakken, waar je zelfs wat aan hebt. Daar kun je je eigen verzamelde voedsel in bewaren. Ga niet voor de grote spullen. Dat wordt je dood" niet de meest opbeurende peptalk, maar het was de waarheid. Zelfs met vuurkrachten had je geen kans bij de grote wapens. "Verder wil ik weten, heeft een van jullie wel eens stiekem, illegaal getraind? Zo ja, met wat?" vroeg James. James wist het van mij al, en ik wilde het liever niet aan Sarah vertellen. Toch keek Annabeth even op. "Ik heb de afgelopen twee jaar geprobeerd te meswerpen, maar ben er niet zo goed in" zei ze zachtjes en sloeg haar ogen neer. Mijn oom knikte enkel. "Messenwerpen is interessant. In de meeste spelen zijn wel messen te vinden en je kunt ze van een stukje steen ook best makkelijk maken. Daar moet je wat meer op trainen, zodra de trainingen beginnen. Vraag de instructeurs om hulp. Zij kunnen je goede tips geven" toen keek mijn oom mij aan. "Je weet wat ik gezegd heb he Jake? Laat de anderen denken dat je een nutteloze gave hebt. Rook of zo. Niet dik genoeg om iemand te verstikken. Dan kun je later beter van je gave gebruik maken" zei mijn oom en ik knikte klein.
Mijn oom had me als klein kind al in het geheim getraind. In een kamer in zijn huis in de overwinnaarswijk. Mocht deze dag komen, was ik tenminste niet onvoorbereid. Zelf kon ik aardig goed overweg met messen en ik wist aardig wat over planten en bessen. De meeste giftige bessen kende ik, net als de eetbare. Daar kon ik een val van maken. Andere tributen zouden denken dat het veilige bessen waren. Diegene die niets van bessen wisten tenminste.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
"Laten we eerlijk zijn. Ik heb geen idee waar jullie zullen terecht komen, dat verschilt iedere keer wel." zei hij dan en we knikten even. "Maar nog belangrijker dan overleven is dat mensen je leuk gaan vinden." zei hij dan en we kregen wat te eten waar we meteen gebruik van maakten. "Wat bedoel je?" vroeg Alex dan. "Ik bedoel sponsors, je moet mensen in het capitool zover krijgen dat ze je willen sponsoren. Hoe meer sponsors, des te meer overlevingskansen je hebt." zei hij dan en we knikten nu weer terwijl we verder aten. "Dus , al getraind?" vroeg hij dan en we keken op.
"Met wapens?" vroeg ik dan even en hij knikte. "Nou ja, ik heb al speren geprobeerd." zei ik dan even zacht en hij knikte. "Goed, dat is vaak aanwezig. Maar probeer veel wapens tijdens de training, leer veel en let goed op. Als je al aan een wapen raakt komt die training erg goed van pas." Zei hij nu en alweer knikten we.
Aura kwam er weer bij zitten. "Ongelooflijk dat je er niets van voelt dat dit de snelste trein ooit is." Zei ze vrolijk. Soms leek ze oliedom maar nou ja , als je ook niets leert in het capitool. Alex stapte even naar de ramen on te kijken en ik zag zijn blik veranderen maar verwondering. "Wauw." Zei hij dan en nu kwam ik ook kijken. We reden blijkbaar net langs het capitool. Ik had het nog nooit gezien maar het was mooi, dat moest ik toegeven.
"Mooi hé?" Vroeg de vrolijke Aura en dit keer knikten we. We hadden er zelfs geen woorden voor. Waneer zouden we zelfs eigenlijk aankomen?

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Nu mag je wel reageren.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Jake
"Goed, van jou weet ik alles denk ik wel Jake en je weet ook wat je het beste kunt doen en waar je wat mee moet oefenen." Ging ome James verder terwijl ik een hap van mijn broodje nam. "Echter gaan we ons er nu nog niet druk om maken. Er gebeurt nog veel, voor de spelen echt beginnen. Om te beginnen hebben we vanavond nog de parade en begint morgen de 4 daagse training. Gebruik morgen om alle dingen te proberen. Onthou waar je het meeste moeite mee hebt en concentreer je daar de andere dagen op. Vooral survivel skills zijn belangrijk, maar dat zal de instructrice jullie allemaal wel uitleggen. Luister naar wat ze zegt en probeer ieder woord te onthouden. Haar woorden kunnen je leven redden, maar je ook doden." zei James en Annabeth keek niets zeggend naar het raam, waar langzaam het Capitool in te zien was.
Mijn oom had me er veel over verteld en zijn woorden waren niet eens overdreven. Het was echt prachtig om te zien. Grote gebouwen, prachtige meertjes met grote beelden en fonteinen. Je kon het zo gek niet bedenken. Rustig stond ik op van de tafel, aangezien ik toch uitgegeten was en liep naar het raam. De trein scheerde langs vele burgers van het Capitool, die allemaal vrolijk zwaaiden en woorden riepen die ik niet kon verstaan. Waarschijnlijk waren het juich woorden. Zij waren de eersten die onze trein zagen voorbij scheren. De eersten die ontdekten dat we waren aangekomen. Langzaam minderde de trein vaart, maar zoals de hele reis, kon ik het alleen maar door het raam zien. De snelheid kon ik niet voelen. Je merkte er gewoon niets van. Best indrukwekkend, aangezien we volgens Sarah meer dan 300 kilometer per uur gingen.
Al snel stonden we stil, en liepen we allemaal naar de deur. Een lange rij vredesbewakers stond de dringende massa Capitoolbewoners tegen te houden en zo een pad vrij te houden naar een groot gebouw, vlak voor ons. Rustig liep ik met Annabeth naar het gebouw toe, zonder ook maar naar de gillende massa te kijken. Ik hield me een beetje cool, wat niet echt was wat bij een vuur persoon paste maar goed. De mensen van het Capitool vonden het echter geweldig en begonnen steeds meer te gillen.
Een klein meisje wist langs de bewakers te glippen en sprong naar me toe, recht in mijn armen. Met moeite wist ik haar te vangen en een glimlach op mijn gezicht te toveren. Ik haatte het om besprongen te worden, zeker hier. Helaas kon ik dat moeilijk laten merken. "Hey kleine" zei ik daarom maar en speelde een beetje met haar haren, waarvan ze begon te grinniken. "Succes in de spelen" glimlachte ze, voor een vredesbewaker haar van me afpakte en weer aan haar ouders gaf. Vervolgens liep ik verder naar het gebouw toe en binnen draaide ik met mijn ogen. "Ik haat het om besprongen te worden" mopperde ik zacht en haalde een hand door mijn blonde haren heen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Kate:

Na een tijdje stopte de trein, dat was duidelijk zichtbaar. Aura sprong vrolijk op en begeleidde ons naar buiten waar vredebewakers op ons stonden te wachten om ons naar binnen te begeleiden. We wisten nu onderhand ook dat het vanavond parade was en dat we dus een hele schoonheidsbeurt gingen krijgen. Eigenlijk vertrouwde ik deze mensen met hun rare uiterlijk niet echt, maar tegenwerken ging niet.
Alex en ik stapten naar binnen. "Ik zie je straks." zei ik en knikte. We werden weggebracht waar ze me even lieten uitkleden en me een soort plastic kleedje aandeden nadat ze me gewassen hadden. Het voelde echt heel schaamtelijk dat de mensen van het capitool me nu zo gezien hadden. Maar het moest. Daarom was ik ook blij toen dat gedeelte gedaan was. Maar nu was het de beurt aan mijn stylist. Ja, een stylist.
Ik zat er op het tafeltje te wachten tot ze er was. "Vandaag wordt een leuke dag. Geloof me, dit wordt de leukste van de dagen nadat je gekozen bent." zei ze dan en ik geloofde haar wel. Ze leek wel lief. "De stylist van Alex en ik hebben wat besproken en jullie zullen echt de show stelen, geloof me." zei ze nu en ik gaf haar een dankbaar glimlachje waarna we aan de look begonnen die we nu zouden gebruiken. Ik moest zeggen dat het blauwe heel erg mooi was. Mijn jurkje leek te golven, net zoals water.
Niet veel later kreeg ik Alex te zien en bespraken we hoe we de parade nu zouden doen. Het zou wel goed komen zeker. Dit gedeelte toch alleszins. Alex en ik keken even naar elkaar en knikten dan even. Niet veel later gingen we naar de 'chariots' (geen zin in vertalen) waar we meteen op gingen staan.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Jake
Natuurlijk gaf mijn oom me een por om die opmerking. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om zoiets hardop te zeggen? Dat was vast zijn eerste gedachten, maar er was verder niemand te zien die me kon horen. Behalve dan natuurlijk Sarah en Annabeth, maar goed. Sarah kan me toch niet sponsoren en Annabeth zou het helemaal met me eens zijn, waarschijnlijk en me niet tegenwerken.
We zijn nog niet lang binnen, of de stylisten halen ons al op. Snel neem ik daarom ook afscheid van Annabeth. "Het komt goed, zie je zo" zeg ik tegen haar en wordt een kamertje ingebracht, waar ik wordt gewassen en in een soort plastic kleedje gehesen. Niet mijn stijl, maar het moet maar. Rustig ga ik liggen, terwijl ze mijn haar kammen en het vuil onder mijn nagels vandaan pulken. Af en toe hoor ik ze mopperen over mijn haar. Waarschijnlijk bevalt de lichte, roze gloed hun niet goed. Ach wat maakt mij het ook uit? Ik wil niet dat ze het veranderen. Ik hou van mijn haar. Toch ben ik na een tijdje klaar.
Na een tijdje ben ik klaar en komt mijn styliste binnen. "Schatje, wat zie je er geweldig uit, wacht maar tot je je outfit van straks ziet. Je zult gegarandeerd de show stelen" roept ze al vanaf de deuropening naar me. "Ik ben trouwens Sinette." zegt ze vervolgens en geeft me een knuffel. Even bijt ik op mijn lip en hou met moeite een kattige opmerking in. "Leuk je te ontmoeten Sinette." zeg ik zacht en loop met haar mee naar mijn outfit, die ze helpt aan te doen. Gewoon een zwart pakje, maar zodra er licht op schijnt lijken er grote vlammen in te bewegen. Vanuit mijn hart overal op. Hoe meer licht, hoe hoger de vlammen. Ook krijg ik een speciaal hoedje op, met het zelfde effect. "Het staat je echt geweldig" grinnikt Sinette en trekt me mee naar de paradewagens. Annabeth staat al klaar in een schattig jurkje, van het zelfde stof. Het bovenstukje is zonder mouwen en het lijkt alsof ze een hartje als topje van het jurkje heeft. Ze glimlacht even zwak naar me, waardoor haar gekrulde haren op en neer zwieren. In haar haren zijn stroken stof gevlochten, wat een leuk effect geeft.
Even bespreken we kort hoe we het gaan doen. "Gewoon zwaaien en laat jullie kleren indruk maken op het capitool" geeft Sinette de tip. "Mocht het niet het juiste effect geven, kun je op de terug weg op dit knopje drukken" zegt ze vervolgens en wijst op een diamantje op Annabeth haar jurkje. Naja eerder op het riempje. "Dan komen er synthetische vlammen uit beide outfits." zegt ze en ik help Annabeth op de praalwagen. "Bedankt Sinette" zeg ik en beide stylisten knikken. "Tot straks" glimlacht ze en al snel begint de eerste wagen te rijden. Dan de tweede, derde, vierde, vijfde, zesde, zevende, achtste, negende, tiende, elfde, en als laatste de onze.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Kate:
Ik zuchtte even, dit ging nog lang worden nu. Ik keek naar Alex en hij gaf me een bemoedigend glimlachje. Hij zou het vast wel halen. Buiten mijn waterkrachten en speerwerpen kon ik niets, en het was niet gemakkelijk om iemand met water te doden, in bloed zat ook water maar zo ver was ik nog niet. Daarbij ging me dat een stapje te ver. Na even begon de eerste wagen te rijden, dan de tweede, dan de derde en dan was het onze beurt.
Net zoals het hoorde zwaaiden we met een kleine glimlach waardoor mijn blauwe jurk nog meer leek te golven en het leek alsof er echt water op bewoog. Ik zag mezelf op de vlaggen, het zag er waarschijnlijk wel goed uit. Alex nam even mijn hand, slim trucje om nog meer sponsors te krijgen. Ik deed ondertussen verder en na een tijdje waren we aangekomen terwijl de vijfde, zesde, zevende, 8ste, negende, elfde en twaalfde ons volgden.
Zo tot iedereen stil stond. En daar was Snow al, ik moest hem niet echt, iedereen met zelfs maar een beetje verstand moest hem niet echt. Maar tegen hem in gaan kon niet meteen. Alex liet mijn hand los en we luisterden allemaal naar de toespraak van Snow, waarschijnlijk juist dezelfde als elk jaar, maar daar probeerde ik me niet op te concentreren. Terwijl de fake-glimlach op mijn gezicht bleef dacht ik na over alles wat er ons gezegd werd over de trainingen. Ik hoopte maar dat dat niet een hele flop werd, en ik hoopte voor mijn familie dat ik in leven bleef, tot op het einde.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Langzaam reden we verder en tilde ik Annabeth op. Snel sloeg ze haar armen om mijn nek, maar zwaaide toen verder naar het publiek. Zoals het er nu uit zag, leken we wel broer en zus. Tenminste, zo zag het er in de vlaggen uit. Zelf wist ik het niet zo zeker. Ik was blond, zij was een brunette.
Ach, dat was nu eenmaal het verschil in district 12. Tussen de naad en het rijke gedeelte.
Langzaam kwamen we aan bij de cirkel en gingen als twee halve cirkels voor president Snow staan. Langzaam begon Snow te praten. Hij heette ons welkom bij alweer de volgende kwartskwelling. Hij vermoedde dat het zijn laatste zou worden en vond het heel jammer. Ja dat vond hij zeker. Hij wilde ons alleen maar dood hebben. Genieten van ons bloedbad.
Toch konden we er niets aan doen. Zelfs met mijn gave was ik machteloos tegen het Capitool. Zelfs als we allemaal samen zouden werken, konden we niets doen en de beroeps zouden nooit met ons samen willen werken.
Ik zuchtte zacht en luisterde naar Snow, die zoals altijd het vaste hungergames zinnetje noemde. Persoonlijk vond ik het niet nodig om hem te herhalen. Iedereen kende het, beruchte, zinnetje wel. Het zinnetje wat ik met heel mijn hart haatte.
Voorzichtig zette ik Annabeth weer in de wagen, terwijl Snow nog zat te praten

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Snow was nog saaier dan de grijze haren op zijn hoofd tellen. Hij zei ongeveer hetzelfde als alles, hoe hij dat niet beu werd snapte ik niet, maar ja, dat was zijn probleem. En oh nee, dat zinnetje weer, het leek je te achtervolgen. The odds are never in our favor , never. Ik zag Alex zijn blik en hij nam mijn hand even. Snow was bijna klaar dus zouden we de terugweg moeten doen.
Ik zette mijn fake smile weer op onze wagen vertrok als 4de. We zwaaiden weer naar de mensen van het capitool, mogelijke sponsors. Ik blies een handkusje naar de mensen en zag hoe ze dat fijn vonden. Ik loog dan wel maar ik had wel sponsors nodig. Nadat het gedaan was kwamen onze stylistes op ons af. Meteen keken ze naar mij. "Geniaal, dat handkusje, goed gedaan." zeiden ze glimlachend en Alex knikte even.
We stapten dan af en we gingen weer mee met de stylistes zodat we onze normale kleren konden aandoen tot we naar onze'flat' in mochten. Aura deed even vrolijk toen we in de lift stonden en ik had zin om met mijn ogen te rollen, ze was een beetje te vrolijk maar nou ja. Eenmaal op het 4de verdiep stapten we uit de lift en mijn mond viel bijna open, het was mooi hier. Aura glimlachte even.
"Jullie gaan het hier leuk vinden." zei ze dan, dit misschien nog wel, maar de Arena ging ik sowieso niet leuk vinden. Maar het moest nu eenmaal gewoon.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Ongeveer een minuut na Snow zijn laatste woorden, vertrok de paradewagen van district 12 weer naar binnen en tilde ik Annabeth weer op. De heenweg vond het Capitool het echt geweldig. De camera's van de vlag waren steeds op ons gericht. De terugweg voornamelijk op de beroeps, het meisje van district 4 en ons. Het meisje van 4 blies handkusjes, al kon je merken dat ze het niet meende. Wie zou het ook wel menen tenslotte? Niemand toch? Niet als de dood op hun wachtte.
Annabeth besloot het voorbeeld van het meisje uit 4 over te nemen. Aangezien ze klein was, was het echt aandoenlijk om te zien, hoe ze kusjes naar het publiek blies. Zo kreeg ze zeker sponsoren. De anderen zouden denken dat ik de beschermende grote broer was, ook een rol voor sponsoren. Iemand die alles voor zijn geliefden over had. Niet dat Annabeth mijn familie was, maar goed.
Terwijl we reden, drukte Annabeth op een steentje bij haar borst. Het knopje. Meteen vatten onze kleren vlam, maar ik kon merken dat het nep vlammen werden. Ze maakten me een beetje zwakker, in plaats van sterker zoals echt vuur dat deed.
Al snel, maar niet snel genoeg, stonden we weer binnen en zette ik Annabeth weer neer. James rende naar ons toe en het vuur van onze kleren gingen uit. "Jullie waren echt geweldig" glimlachte mijn oom zwak naar ons en snel liepen we mee met de stylisten om ons weer om te kleden en vervolgens naar de twaalfde verdieping te gaan. Sarah stond al bij de lift te wachten. "Jullie gaan het hier geweldig vinden. Grote kamers, 24 uur bediening en ga zo maar door. Hier zijn jullie kamers" ratelde Sarah maar door en wees naar een gang. "Ga je maar snel opfrissen voor het eten. Het is bijna zover" glimlachte ze en liep naar de eetkamer toe. Ik zuchtte zacht en liep naar mijn kamer.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld